"Hoe wilt u de dood begrijpen? U begrijpt het leven nog niet eens."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren heb ik best even mijn beschermengeltje aan het werk gezet. Nou ja, het was de dertiende dus het zal mijn moeder wel geweest zijn. Ik had twee pannen op het gas staan. Op het kleine pitje stond mijn pan met saus te pruttelen en ik was pasta aan het koken. Het duurde maar voordat het water weer aan de kook ging met mijn pasta erin. Ik dacht nog, goh, ook raar. Ik ging weer kijken en toen kookte het nog niet! Nou ja, hoe kan dat nou? Ik had zo de lucht in kunnen vliegen want blijkbaar was het gas al een tijdje uit. Met een brandende pit er vlak naast was dat niet zo heel handig. Ik had het niet gemerkt want het klonk gewoon alsof het brandde.

Ik zette snel het gas uit en zette even de keukendeur open. Dat vonden de katten wel leuk maar ik vond de reden wat minder. Er hing al een hele gaslucht. Nog een wonder dan dat het niet erger is afgelopen! Hoe het kwam weet ik niet, gelukkig is er niets ergs gebeurd. Toen het gas eenmaal brandde onder de pan met pasta, kookte het heel snel weer. Zoals het ook hoort natuurlijk als je gas gewoon brandt eronder. Normaal noem ik al die keren met dertien al niet meer. Dat is meer voor ons, wij weten dat onze moeder ons af en toe groet op die manier. Bovendien, als het de twaalfde was geweest, had ze me net zo goed geholpen met dat gas gedoe natuurlijk.

Vandaag stuurde mijn broer de foto die ik hierbij doe, onder andere. Die dag was hij met mijn moeder gaan wandelen, vorig jaar. Ze wilde gewoon niet in een rolstoel gezien worden maar hij had haar eindelijk zo ver gekregen. Ze wilde graag naar buiten maar lopen ging gewoon niet op dat moment. Het was koud maar zonnig en uiteindelijk kreeg hij haar zover dat ze toch in de rolstoel ging. Ze zijn een lekker stukje gaan lopen en daar heeft hij nog hele mooie foto's van genomen. Daar kreeg hij vandaag natuurlijk ook de herinnering aan op Facebook, net als ik. Bij hem kan je ook zien dat hij 13 meldingen heeft. Een goedemorgen van ma. Echt elke dag hebben we dat, wij allemaal.

Een keertje 's morgens, dan zie ik ergens opeens een 13 verschijnen. Ook goedemorgen ma, zeg ik dan. Een keertje in de avond, dan wens ik haar ook een fijne avond. Heel vaak, bijna altijd wel eigenlijk, ergens vlak voordat ik ga slapen. Welterusten lijkt ze me dan te wensen. Voor diegenen die dit op toeval gooien, dat mag, voor ons is dat anders. Vanaf ze is overgegaan is het nog niet weg geweest. Ik ben er wel blij mee, de rest ook trouwens. Alleen jammer dat je haar niet even een knuffel kan geven. Toch geeft het een gevoel van verbondenheid, die 13 die ze elke keer stuurt. Ik vind het gewoon fijn.

Gisteren was het Valentijnsdag, als single heb ik daar niet zoveel mee natuurlijk. Al heb ik mijn deel aan digitale bloemen wel gekregen. Doorsturen doe ik alleen niet aan mee, dat is gewoon teveel. Ik zag wel één hele leuke voorbij komen gisteren, daar schoot ik even van in de lach. De foto zei dat je je niet al teveel zorgen moest maken, als je geen date had op Valentijnsdag. De meeste mensen hebben namelijk ook geen aids op wereld aids dag. Daar vond ik wel wat in zitten. Ik kon er wel om lachen, in elk geval.

Dat ik gisteren echt een off day had, bleek vannacht wel. Ik heb weer behoorlijk wat krampjes gehad. Heel raar dit, vooral omdat ik nu echt niets gedaan had wat het kon veroorzaken. Juist omdat ik me niet zo lekker voelde heb ik heel weinig gedaan. Blijkbaar was dat nog niet genoeg. Waarom die krampen zo opeens weer opspeelden, ik heb geen idee. Normaal weet ik gewoon wel waarom het is. Nu had ik echt zoiets van hè?! Waar komt dit nou weer vandaan? Geen rare dingen gedaan, juist niet. Zelfs mijn middagdutje gedaan omdat ik voelde dat dit moest. Leg mij het maar uit, dat zou ik wel zo fijn vinden. Ach ja, het is weer voorbij. Ik voel me in elk geval niet zo rot als gisteren, dat scheelt.

Ik had net de pannen klaar gezet op het aanrecht, de pasta en de saus. Om porties te gaan maken. Eentje voor vanavond en de rest in bakjes verdelen voor in de vriezer. Met mijn warhoofd ben ik natuurlijk zo weer afgeleid en dan ben ik opeens wat anders aan het doen. In de huiskamer. Dat geeft nu zo thuis niet, maar het is niet handig eigenlijk. De cits maken daar gebruik van, tenminste, die twee jongste monstertjes dan. Opeens hoor ik een verdacht gekraak uit de keuken komen. Ik snel me naar de keuken toe en ja hoor, had Rainbow vakkundig de aluminiumfolie van de pan gehaald en stond hij lekker te happen van de saus. Hee! Mag dat? Hij vliegt de keuken uit. Hij weet dus blijkbaar best wel dat zoiets niet mag.

Ik moet stiekem wel lachen natuurlijk. Dan moet ik maar afmaken waar ik aan begin. Ik probeer daar op te letten. Ook met opruimen is dat een ramp. Eigenlijk doe ik nu net zo, als toen ik pas het huis uit was. Toen wist ik ook niet waar ik moest beginnen. Met opruimen bijvoorbeeld, liep ik te stoffen, zag ik opeens iets liggen dat ook weg moest, dat liet ik de stofdoek liggen en ging ik dat weg leggen. Dat kon eindigen met dat ik de ramen aan het zemen was en de stofdoek dan nog steeds daar lag waar ik er een uur eerder mee bezig was geweest. Met vele andere dingen tussen door. Een beetje chaos, zeg maar.

Dat heb ik nu ook weer een beetje. Dat is nu meer een oorzaak van die concentratie dan dat ik niet weet wat ik moet doen. Het effect is alleen wel hetzelfde. Als de keuken rommelig is, zoals net, dan vind ik dat net even teveel van het goede en zoek ik, ik denk onbewust, iets anders om te doen. Alleen werkt het zo niet. Dat is al wel beter geworden hoor, gelukkig wel. Een paar maanden geleden kreeg ik dan ook niets echt opgeruimd. Dat gaat nu wel, alleen nog steeds met van die tussenstappen. Gelukkig heb ik de cits die me dan weer op het juiste spoor zetten. Die mazzel heb ik dan weer. Wat dat betreft doen ze toch veel voor me. Heel apart, als ik ze niet zou hebben dan zou ik hier in elk geval nog veel langer ingezeten hebben. Ja, ik word wel eens helemaal gek van ze. Zeker als ze zo zijn als de laatste twee weken maar toch, dat is ook juist goed. Dat houdt me alert.

Met die herinneringen op Facebook, leek ik net mijn moeder, toen ik ze zat te bekijken. Ik zag natuurlijk die foto van ma en Ben. En daarna kwamen er een hele reeks van nog langer geleden. Sunshine, Casper, Sam, Michael Jackson, een hele rij. Ik zat te wijzen, zoals mijn moeder altijd deed de laatste jaren bij fotoalbums. Dood, vermist, dood, dood, dood. Ik moest er om grinniken. Niet dat ze allemaal dood of weg zijn, gewoon omdat ma dat ook altijd deed zo en wij dan commentaar hadden. Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen en dieren je om je heen verliest. Over een jaar of twintig, als ik er dan nog ben, dan zit ik net zo vaak te wijzen als mijn moeder naar al die foto's. Zo is het leven nou eenmaal. 

"Als je troebel water met rust laat,
wordt het vanzelf helder."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Af en toe word ik nog overvallen door mijn eigen gebrek aan concentratie. Ik denk altijd, blijkbaar, heel snel, zo hee, dat is weg, dat gaat goed. Juist daardoor schrik ik dan harder als blijkt dat het nog helemaal niet weg is. Vorige week had ik van iets belangrijks gewoon een compleet verkeerde datum opgeschreven. Toen ik daar op werd gewezen, snapte ik daar zelf gewoon echt helemaal niets van. Hoe kon dat nou toch? Hoe kwam ik nou aan die andere datum dan? Waarom schreef ik die dan zo maar op? Echt hoor, ik begreep het gewoon niet.

Dan neem ik mezelf voor om extra goed op te letten. Het zijn alleen van die kleine dingetjes juist. Nog zo'n voorbeeld. Ik ben in gedeeltes met een wat groter doek bezig. Honderden stippen moet ik dan zetten, dat geeft niet, met elke keer een paar kom je er ook. Daarom maak ik maar een klein beetje verf klaar, dan kan ik er ook niet al te lang mee doorgaan. Best een slimme zet, vind ik dan zelf. Er zitten allemaal banen kleur in en om er een beetje orde in te houden, dacht ik dan maar dat ik het in de regenboogkleuren zou doen. Ultraviolet, paars, blauw, indigo, groen, geel, oranje en rood. En ik vergeet gewoon geel. Na het groen had ik zelfs een dubbel rij genomen. Pas toen ik net klaar was daarmee, viel mijn kwartje pas.

Hee, dat was oranje! Dat moest geel zijn! Nou is het mooie van kunst dat het eigenlijk niet uitmaakt. Als je een roos gaat schilderen en die mislukt compleet, dan kan je het altijd nog abstract noemen. Niemand die je daarvoor straf zal geven. Je doet het zoals jij het leuk vindt of mooi vindt en niet zoals iemand anders het graag zou willen. Dat mag met kunst. Nee, niet dat ik mijn werkjes nou echte kunst vind hoor maar gewoon, zelfs dan mag het.

Er zijn geen regels, jij maakt wat jij wilt. Als in jouw regenboog toevallig het oranje voor het geel komt, dan mag je dat lekker zelf weten. Dat weet ik, dat is er ook zo fijn van maar dat was het punt gewoon niet. Het punt was dat ik er gewoon geen erg in had. Ik heb een hele berg van die kleine tubetjes, sommige heb ik al jaren. Die heb ik pas geleden op kleur bij elkaar gedaan. Een zakje blauwe tubetjes, met wel tien soorten blauw. Zo ook voor de andere kleuren. Van geel en oranje had ik er niet zoveel als van de rest, die besloot ik dan ook bij elkaar te doen. Dat zakje had ik klaar gelegd, om geel te pakken. Alleen dat vergat ik blijkbaar gewoon en ging lekker aan de slag met het oranje.

Ik kan echt flippen van zoiets. Echt hoor! Ik heb het laten drogen en ik ben er met geel overheen gegaan. Je ziet er niets van. Als ik het had laten zitten had er ook geen haan naar gekraaid. Ik wist het, ik kraaide, ik kon er niet tegen. Daarom moest ik het wel herstellen. Gelukkig nog dat ik erachter kwam toen ik klaar was met die twee oranje rijen. Voor hetzelfde geld had ik met rood verder gegaan. Dat had ook nog gekund. Dan heb je helemaal extra werk. Dat is dan nog voorkomen. Af en toe heb ik best een helder momentje.

Skylar zorgt tegenwoordig ook voor heldere momentjes. Sinds hij af en toe op de kast springt, komt hij ook aan het lampje dat op het kastje staat. Dat is zo'n lampje dat je aan moet raken om het aan te doen. Je kan het drie keer aanraken en elke keer gaat het dan harder branden. Bij de vierde keer gaat hij weer uit. Hij vindt dat wel wat, zo bleek, hij gaat nu elke keer, als het helemaal donker is en ik wil gaan slapen, het lampje even aandoen. Ik weet dat hij kan zien in het donker, daar zal het niet voor zijn. Het is gewoon leuk. Voor hem dan. Ik moet dan weer opstaan en het lampje uitdoen. Zo ver is hij nog niet gekomen namelijk. Ik kon er wel om lachen.

Vandaag heb ik voor de verandering weer eens een off dag. Dat is alweer een tijdje geleden dat ik die zomaar spontaan kreeg, ik was het al bijna vergeten dat ik die ook had. Jammer, maar het hoort er bij, zal ik dan maar denken. Ik voel me moe en uitgeblust, ik heb hoofdpijn en nergens zin in. Daar zit ik nou ook niet echt op te wachten maar ik zal het ermee moeten doen. Ik had al een paar dagen geen middagdutje gedaan, ik vond het juist zo goed gaan. Blijkbaar telt dat zich dan bij elkaar op en moet ik vandaag wel de bank op. Of ik nou wil of niet. Ik wil niet maar ik moet. Dat voelde ik gewoon. Op zich is dat ook wel weer al heel wat, toch?

Normaal begin ik altijd met schrijven, lekker aan mijn bureautje, met een bakkie koffie. Maar ook daar had ik geen zin in vandaag. Dat wil wel wat zeggen, in mijn geval. Nou ja, dan maar even een dagje helemaal niets. Die komen al zo'n stuk minder voor dat ik er nu ook niet zo over moet koeren. Dat vergeet je ook net zo snel. Vandaag alleen een beetje losse rommeltjes opgeruimd en een grote pan saus gemaakt voor de pasta. Daar kan ik dan ook weer een paar keer van eten. Dat scheelt weer een paar keer koken ook. Goed geregeld!

Ik heb ook een dagje geen beweging vandaag. Ik heb alleen de vuilniszak weggegooid en de post gepakt en weer naar boven. Toch een beetje beweging omdat ik drie hoog woon. Alles van de zonnige kant bekijken natuurlijk. Het weer was daar vandaag in elk geval mooi genoeg voor. Volgens de voorspellingen gisteren zou het vandaag al rotweer zijn. Viel dat even mooi mee! Dat zal misschien morgen dan wel komen. Maar daarna zou het weer mooier worden in elk geval. Fijn hoor, zo'n lekker zonnetje. Zoveel beter dan van die grauwe dagen.

Morgen zal ik me vast beter voelen, dan kan ik weer een stukje lopen en jumpen. Dan ga ik lekker alle rommeltjes weg ruimen, alles weer aan kant. Het weekend hoef ik lekker geen boodschappen te halen. Die komt Albert lekker luxe brengen zaterdag. Dat vind ik toch altijd zo fijn. Alleen jammer dat je er dan altijd gelijk boven de 70 euro moet besteden, ik ben maar alleen. Zoveel heb ik lang niet altijd nodig. Anders liet ik hem gewoon elke week komen. Wel zo makkelijk en je hoeft niet alles de trappen op te sjouwen. Ze brengen het zo tot aan de keuken. Het is alleen altijd wel een gedoe want niet iedereen snapt dat je steeds de deur dicht doet omdat anders de katten ontsnappen.

Dat kan je wel uitleggen, ze vinden het dan nog steeds raar. Gisteren was Aurora bijna weggeweest. Die zit tegenwoordig ook regelmatig bij de deur klaar. Het is dat ik er altijd maar vanuit ga en zo binnen kom dat er een tas voor zit of een doos, anders was ze gisteren zo weggeglipt. Ik schrok me rot. Ik maak ook altijd het geluid van een blazende kat als ik binnen kom. De buren zullen wel denken, als ze het horen. Maar daar reageren Rainbow en Skylar op allebei, die gaan dan snel bij de deur weg. Wat dat betreft zit die angst er nog steeds heel erg, nadat Sunshine ontsnapt is. Ik hoop dat ik daar altijd erg in zal hebben bij het binnen komen. Ik wil er niet nog eentje kwijt!

Vandaag weer zo'n mooie foto van Kim, van Skylar. Ik vind hem prachtig in elk geval. Het zijn van die schatjes, meestal. Rainbow zie ik niet, die liep me net echt uit te dagen door dingen te doen waarvan hij wist dat ik erop zou reageren. Toen ik boos en hard zijn naam riep, liep hij beledigd weg en ik heb hem erna nog niet gezien. Terwijl hij normaal altijd zo gezellig bij me ligt. Ach ja, dat waait wel weer over hoor. Als ik straks eten geef, dan is hij alles weer zo vergeten. Wat dat betreft heb ik ze toch een beetje in de tang. Gelukkig weten ze dat niet. Hier gaat de liefde zeker wel door de maag, de kattenmaag dan. 

"Alle genot en alle geluk is van negatieve, de smart daarentegen van positieve aard.

Bron: Paränesen und Maximen 5"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860