Katten, je houdt van ze en je ergert je dood aan ze. Gisteren, toen ik met Kim hier aan kwam, lagen er allemaal boekjes op de grond. Die lagen bovenop de boeken op mijn bovenste boekenplank. Ze zijn weer op de kast geweest blijkbaar. Moonlight zal het niet geweest zijn want die heeft heel die rij boeken op die boekenplank al een keertje naar beneden laten storten. Daar is hij zo van geschrokken dat hij nu wel bovenop de kast loopt maar niet verder dan de boekenplank die daar op aansluit. Die vermijdt hij nu wel. Hij houdt niet zo van knallend landende dingen. 

Het antwoord op wie het dan geweest was, kregen we nu al snel want Skylar heeft blijkbaar ook ontdekt dat hij bovenop de kast kan komen. Hij werd een beetje zenuwachtig toen hij bij de boekenplank in de buurt kwam. Aha, hij was het dus. Gelukkig luistert hij vrij goed, we hadden hem zo van de kast af. De losse boekjes heb ik nu maar ergens anders gelegd. Voor het geval dat. De rest van de dag was Skylar met grote regelmaat weer op de kast terug te vinden. Een leuk nieuwtje met een heel nieuw perspectief op de kamer. Of ik daar nou zo blij mee moet zijn, daar ben ik al uit. Niet dus. Moonlight is er ook niet blij mee, dat was zijn plekje! Elke keer als hij Skylar daar ziet lopen, dan komt hij even kijken en loopt hij te mopperen.

Die eerste sprong is vrij hoog, het laagste kastje op. Dan springt hij gewoon het deurtje ervan open. Vandaar is het nog een flinke sprong bovenop de kast. Hij probeert ook bij de plankjes te komen waar van alles op staat en dat wil hij er dan uit gooien. Dat heb ik uiteraard liever niet. Ik hoop maar dat dit over waait. Ik denk van niet maar goed, dat is dan een klein probleempje erbij. Laat ik dan maar hopen dat hij niet alles kapot gooit. Dat is beter. De halve avond heb ik hem elke keer nog van de kast moeten halen. Hij heeft ook ontdekt dat hij via de spiegel boven het eerste kastje, dan naar mij kan kijken. Dat was wel grappig, dat vond hij heel raar. In het echt naar mij kijken, dan via de spiegel en weer terug. Hij snapte er geen bal van.

Vannacht hebben ze ook weer goed huis gehouden. Een beetje daarvan is mijn eigen schuld. Ik heb drie van die lange laatjes onder mijn bureau geschoven staan. Die zitten vol met allemaal verf spullen. Zoals kwasten, dottingtools en meer van dit soort dingen. Een laatje met bakjes en houten roerstokjes, tandenstokers en wattips. Handig om in de buurt te hebben als je een foutje maakt of zo. Voortaan moet ik goed in de gaten houden dat ik die laatjes ook weer dicht doe. Vanmorgen, toen ik half slaperig door de huiskamer liep, lag de hele vloer vol met tandenstokers en wattips die allemaal half afgekloven waren. Ik weet niet waarom maar dat vinden ze toch zo'n leuke hobby! De watjes worden vakkundig verwijderd en stokjes zijn allemaal geknakt.

Het schilderij waar ik, in gedeeltes, mee bezig ben, lag plat op de tafel. Het touwtje van mijn ezel was weer eens doorgebeten. En ja, dan klapt hij in elkaar. Gelukkig heb ik meer touwtjes want dat blijven ze ook maar doen. Ik had ook mijn dozen met verf niet weggeruimd en toen Moonlight toch wilde springen waar hij wilde springen, sprong hij zo een doos, die half op mijn bureau stond, op de grond. Door de klap vlogen de cits alle kanten op. Eentje met nagels en al over mijn voet. Jeetje zeg, ik weet echt wel leukere manieren om wakker te worden. Ik kon gelijk aan de slag nog voordat ik maar een slok koffie had gehad. Niet dat ik daar aan toegaf hoor, eerst koffie. Daarna kan er puin geruimd worden, even wakker worden. De rotzakkies.

Ze lopen nu nog steeds te vervelen hier, met van alles. Als ik de gootsteen vul met een sopje om af te wassen, willen ze er hun neus in steken. Gelukkig weten ze al dat als ik zeg HEET, dat ze dan moeten luisteren. Niet luisteren heeft al menig keertje tot lichte pijntjes geleid, dat weten ze nu tenminste. Zo slim zijn ze in elk geval wel. Moonlight loopt steeds te zeuren dat hij naar buiten wil. Het is alleen best koud en dan zijn ze allemaal gelijk weer binnen en zit ik hier kou te lijden voor niets. Daarom doe ik nu ook gewoon de deur niet open. Wat dan weer gejengel van Moonlight teweeg brengt. Ik ben nu al moe van ze, de dag moet nog beginnen!

Wat een geluk dat ze het compenseren met heel veel liefde en plezier, anders zou ik ze zeker vandaag weggebracht hebben, als ik niet zo van ze zou houden. Zo vervelend zijn ze. Ik heb even twee daagjes bij mogen komen en ze zijn weer op volle kracht bezig. Maar ze staan wel prachtig op de foto, behalve Moonlight. Kim heeft me de rest ook nog doorgestuurd en die zijn echt prachtig! Er is er eentje bij van Aurora, daar zie je volgens mij zelfs elk haartje op dat hier nog niet op de grond ligt maar binnenkort wel. Het zijn er nogal wat maar dat wist ik al. Die moeten zo weer van de vloer gehaald worden, dat dan weer wel.

Vooral Aurora is een dankbaar subject om foto's van te nemen, voor Kim zeker. Die blijft zo mooi zitten en kijkt vol belangstelling wat je aan het doen bent. Ze staat ook samen met Rainbow op de foto, die is ook zo prachtig. Wel apart eigenlijk, Rainbow heeft nog steeds een soort van angst maar ook heilig respect voor haar. Toch zoekt hij haar altijd op. Hij plaagt Moonlight ontzettend vaak. Met Skylar is het andersom. Die pest Aurora zo vaak, dat ze al begint te grommen als hij bij haar in de buurt komt. Daar is geen liefde verloren, tussen die twee. Heel jammer en ik moet hem vaak genoeg corrigeren en bij haar weg sturen. Hij is dan wel weer de beste maatjes met Moonlight. Rainbow ook hoor, maar die plaagt hem gewoon wat vaker.

Ik vind de foto's zo mooi dat ik ze solo plaats bij mijn blogs de komende dagen. Zonde om die met andere foto's te mixen. Ze verdienen de volle aandacht. Kim heeft gezegd dat ze nog een keertje zal proberen om ook van Moonlight weer zulke mooie foto's te maken. Daar moet je gewoon echt een dagje voor uittrekken. Moonlight is gewoon anti foto maken. Rainbow kan daar ook een houtje van, dat is meer hoe zijn petje staat. Moonlight is alleen nog erger. Alleen als hij bezig is of er geen erg in heeft, dan lukt het. Gisteravond ook weer. Hij lag eerst op de kachel, daarna vond hij het, denk ik, toch te warm worden en ging in het mandje er vlak voor liggen. Daar lag hij zo als een koning, daar wilde ik een foto van maken. Ik pak, heel voorzichtig, mijn camera om dat te doen. Hij weet het gewoon, hij kijkt snel naar mij en gaat gelijk languit liggen. Plaaggeest.

Vandaag weer eens verplicht thuis blijven voor een pakje. Gewoon twee hele kleine dingetjes verf. Dat medium, om te verdunnen en de dunne titanium white. Dan kan ik eindelijk de juiste dots gaan maken. Hoop ik toch. Tot nu toe kom ik er ook wel. Het schilderij waar ik mee bezig ben, daar zitten er straks zoveel in, die doe ik af en toe een stukje. Er zitten regenboog kleuren in straks, dus ik doe het kleur voor kleur en dan laat ik hem weer drogen. Een goede balans tussen ermee bezig zijn maar niet te lang. Ik kan dat goed, dan doe ik alles aan mezelf zeer omdat ik iets af wil maken. Dat moet ik afleren en daar is dit de perfecte oefening voor. Wat ben ik toch goed bezig!

"Niet te verwonderen is het, dat zovelen de honden belasteren; want hoe dikwijls helaas beschamen de honden de mensen."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Het was een lekker dagje vandaag. Vroeg op, Kim gaan halen en we zijn samen boodschappen gaan doen. Ze wilde hier ook nog naar de grote winkelboulevard, altijd leuk. Alleen had ik daarna niet genoeg puf meer om te gaan lopen, zoals we eigenlijk van plan waren. Helaas is het bij mij nog altijd of het ene of het andere. Nou, helaas, dat is niet zo helaas. Een paar weken geleden kon ik echt niet zo maar naar meer dan één winkel tegelijk dus het valt eigenlijk heel goed mee. Ik mag er zeker niet over zeuren. Het is al een hele grote vooruitgang voor me.

Daarna zijn we daarom maar gewoon hierheen gereden en hebben we lekker een bakkie koffie zitten drinken samen. Maar Kim wilde om nog meer dan één reden hierheen. Ze weet natuurlijk dat ik die trampoline nu in huis heb en daar wilde ze toch ook een keertje op proberen hoe dat nu is. Speciaal voor haar heb ik dat ding de huiskamer ingesleept. Ik zet hem inderdaad elke keer weg. Drie keer raden waarom. Juist, de cits. Die zien de doorzichtige mat waar je op springt als een heel leuk spul om mee te spelen. Ze zien elkaar door een soort zwarte doorzichtige muur heen en proberen dan met hun pootjes tussen de elastieken elkaar zo een mep te verkopen.

Of, als hij plat staat, spring klaar dus, dan is het heel leuk om met eentje erop en eentje eronder je nagels er doorheen te prikken. Ja, daar is het ding niet op berekend en dat wil ik dan ook liever niet. Ze zijn wel zo slim om er als een haas onder vandaan te komen zodra ik erop ga staan. Gelukkig maar, je zal er eentje op zijn kop springen of zo zeg. Daar word ik volgens mij dan helemaal niet vrolijk van. Dat hadden ze snel door in elk geval. Kim kreeg gelijk een demonstratie van waarom ik het vervelend vind om het ding te laten staan. Voor mijn gemak zou dat namelijk stukken fijner zijn.

Ik ben toch alleen hier, wie zou het wat uitmaken als die trampoline gewoon in de huiskamer blijft staan? Mij niet in elk geval. Helaas steken de cits daar dan op hun eigen manier een stokje voor. Het is nou eenmaal niet anders. Gelukkig heb ik mijn meubels nu zo staan, dat ik er met trampoline en al zo tussendoor pas en hem in het zijkamertje kan zetten. Volledig uit de weg. Op de een of andere manier doen de cits er daar dan niets mee. Heel raar eigenlijk want of hij hier nu tegen de kast staat of daar. Alleen in de huiskamer doen ze er zo vervelend mee. Geen idee waarom maar ik vind het wel zo prettig in elk geval.

Kim zat al te popelen en zodra ik mijn koffie ophad moest ik hem toch gaan pakken voor haar. Ze vond het zo ontzettend leuk, dat ze er direct eentje voor zichzelf thuis heeft besteld. Ze was helemaal verbaasd over hoe zwaar het eigenlijk is. En dat is het ook. Als je tien minuten op dat ding bezig bent, dan staat dat gelijk aan veertig minuten hardlopen. Daarom is het ook zo'n populair ding tegenwoordig in sportscholen. Ik heb een hekel aan sportscholen maar zeker niet aan trampoline springen. Door mijn ziekte kan ik het nog niet lang volhouden maar die paar minuten vind ik al zo leuk. Als ik hem weg zet dan denk ik, morgen weer! Leukie!

De eerste keer was ik al te lang bezig geweest en zat ik diezelfde avond vol met krampen. Daarom ben ik nu een stuk voorzichtiger. En doordat ik speciaal filmpjes zoek die bij beginners horen, heb ik nu ondertussen ook een berg informatie bij elkaar geschraapt. Je hebt de healthwalk, daarbij verlaten geen van je voeten de mat eigenlijk, een rustig soort van springen is dat. Als je dat 's morgens drie minuten doet, dan heb je voor de hele dag goeie energie. Nou wat is nou drie minuten? Bijna niets toch? Daar begon ik mee, zeg ik alsof ik het al jaren doe. Maar na 5 keer kan ik dit al bijna 9 minuten volhouden. Dat was vandaag. Dat gaat dus wel heel snel vooruit.

Sommige oefeningen durf ik nog niet, dan kukel ik er zo af maar dat geeft niet, dat komt nog wel. Je hebt ook aerobic walks, dan loop je een soort van op de plaats met een klein sprongetje en komt er één voet los elke keer. Daar kan je je hartslag mee opvoeren. En je hebt de power jumps, als je met beide voeten los raakt. Die sprongen zijn hoger natuurlijk en je doet er enorm veel goeds mee voor je lichaam. Zelfs al met een paar minuutjes healthwalks. Kim was helemaal enthousiast en na een beetje uitrusten ging ze weer. Die zal dat vanavond en morgen wel goed voelen want je pakt al je spiergroepen aan. Dat voel je ook wel als je ermee klaar bent.

Voor mij is het nog langzaam opvoeren en zo zal ik steeds meer kunnen. En nu ik heb gemerkt hoe hard dat gaat, kan ik er alleen maar enthousiaster over worden. Ik heb nooit van wat voor sport dan ook gehouden. Ja, wel, vroeger zat ik twee of drie keer in de week op aerobics en dat vond ik ook heerlijk toen. Maar als dat niet op een zwevende vloer kan, dan krijg ik weer last van mijn schenen. Ik was toen namelijk zo fanatiek erin, dat ik er splintschenen van gekregen heb. Dan gaat het botvlies los van je scheenbeen, door het springen op een harde vloer. Daarna heb ik het nooit meer kunnen doen. Dat blijft heel pijnlijk dan met rennen of aerobics. Nu heb ik daar dan de beste oplossing ever op gevonden.

Je belast namelijk niets van gewrichten of zo, daarom kan ik dit zelfs met die splintschenen van mij. Ik denk dat ik er straks net zo enthousiast over ben als over die aerobics van toen. Lekkere muziek op een een stukje springen. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt. Je krijgt een beter evenwicht ook nog eens, je schoont al je cellen op, alleen maar voordelen. En voor mij nu heel erg nodig. Ik heb zo'n hekel aan lopen dus die verplichting vond ik echt niet leuk. Maar als ik nu die tien minuutjes volhoud op de trampoline, dan doe ik gewoon vier keer zoveel als met dat lopen. Het is nog ontzettend leuk ook, wat wil ik nog meer? Kim is er in elk geval al net zo enthousiast over. Ook voor haar rug en haar gewrichten is het goed, iets waar ze heel vaak erg last van heeft. Wij hebben ons ding wel gevonden dacht ik zo.

Tussendoor heeft ze nog geprobeerd wat foto's te maken van de cits. Van drie is dat aardig gelukt. Ook wel een hoop gemopper gehoord van haar ondertussen maar dat was voor mij wel zo vermakelijk. Eentje zit er dit keer niet op en dat is, hoe kan het ook anders, Moonlight. Die is echt een ster in niet op de foto willen. Ook vandaag heeft hij dat laten blijken. Ze heeft weer een paar prachtige foto's van Aurora gemaakt. Die gaat daar altijd heel goed voor zitten. Moonlight staat er één keer op als een soort spook. Door de lange sluitertijd die Kim gebruikte om een mooie foto van Skylar te maken, liep hij op zijn gemakkie door het beeld. Daar zie je hem dus als een schimmig spook katje in het beeld voorbij lopen.

Die gaan we de volgende keer weer proberen om goed in beeld te krijgen, vandaag had hij blijkbaar echt geen zin. Ik wacht nog even met plaatsen, misschien is Kim straks klaar met de foto's en kan ik ze hierbij doen. Anders pak ik er nog wel eentje van mezelf, die stukken minder professioneel is helaas. Kim is nou eenmaal fotograaf van nature. Als wij allebei van hetzelfde een foto nemen, dan is die van haar altijd stukken mooier. Zij heeft 'het oog' gewoon. Ik niet, alleen die twee van mezelf. Al heb ik af en toe van die gelukstreffers. Dat dan weer wel. Je kan natuurlijk niet alles hebben! Gelukkig stuurde ze me er alvast een paar, zodat ik ze hierbij kon doen. Ik vind ze prachtig in elk geval. Als je goed kijkt dan zie je de spokende Moonlight ook nog even! Die van Aurora doe ik er morgen bij, die zijn té mooi!

"De kruk van de tijd richt meer uit dan de knots van Hercules.

Bron: Gracian 55"

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ik ben tegen wapens, van welke soort dan ook. Gevaarlijke dingen vind ik dat. Toch heb ik wel een lijmpistool. Net als met andere echte wapens, moet je daar ook mee om leren gaan. Wat een gedoe zeg. Ik wilde gisteren touwtjes om die potten lijmen maar ik ben er nog niet zo handig in. Dat bleek wel. Het ding blijft spontaan lekken als je hem even niet meer nodig hebt en even neer zet. En er komen van die slierten aan als je hem wegtrekt van waar je lijm op aan het doen bent. Ik zie wel eens van die filmpjes en bij die mensen gebeurt dat niet. Nou, bij mij wel. Gelukkig stolt het vrij snel en dan kan je het alsnog weg halen.

Maar een gedoe is het wel. Je hebt ook elke keer zo'n drolletje lijm op je tafel, nadat je hem even hebt weggezet. Ook dat heb je snel los. Ik zal er nog wel handiger in worden maar ik was er echt even mee in gevecht. Vooral als je je andere hand ook vol hebt en je die sliert niet weg kunt trekken. Ik kon ze er later wel afknippen, dat scheelde in elk geval weer. Anders had ik een potje met slierten eromheen gehad. Ik was wel zo slim om een krantje neergelegd te hebben, anders had ook de tafel vol gezeten. Wel raar dat je die drolletjes wel zo weg hebt. Wat je ermee vast lijmt krijg je niet meer los. Daar kwam ik ook al snel achter. Goed opletten wat je doet en dat is op het moment nog even niet mijn allersterkste punt.

Ik had er zo'n filmpje van moeten maken voor op YouTube, om te laten zien hoe het niet moet. Eigenlijk is dat lang geen slecht idee. Dat zou wel eens een rage kunnen gaan worden. Of zijn er al van die filmpjes. Gewoon iets gaan creëren en dan volledig laten mislukken. En hoe het dan gewoon niet moet. Dat is wel iets dat op mijn lijf geschreven is natuurlijk. Daar heb ik net, bij de herinneringen op Facebook, het bewijs van zitten lezen. Twee jaar geleden heb ik toen de afdelings-gsm in een gat op ons podium laten vallen. Een heel groot podium, een in verhouding minuscuul gaatje en daar laat ik precies die gsm in glippen. Toen was ik wel even in paniek maar ik heb wel voor weken hilariteit gezorgd. Zeker toen dat ding in het begin nog over ging als er gebeld werd.

De hele zaak had het toen over een echte Ria actie, ik bedoel maar. Wat heb ik daar, wel nadat de schrik wat gezakt was, ontzettend om moeten lachen zelf. Ik wist niet eens dat daar een gat zat, kan je nagaan. Dat zoekt mij gewoon op, zoiets. Het zal wel bij me horen. Ik kan er vaak zelf nog het hardst om lachen. Mijn dochter heeft dat ook, daar gaat ook vaak iets bij mis. Vroeger durfde ik bijna geen drogist met haar in, dan bukte ze bijvoorbeeld en gooide dan met haar achterwerk zo een hele stellage om. Of als we samen in een ruimte zijn, dan kan ze me juist in de weg gaan lopen omdat ze me niet in de weg wil lopen. Snappie? Heel hilarisch trouwens, zelf wordt ze er gek van en ik lig dubbel.

Er is me iets opgevallen. Nu ik die nieuwe medicatie heb, voor mijn allergie, lijkt deze toch beter te werken. Het viel me namelijk gisteren pas op, dat ik woensdag mijn pillen gewoon vergeten ben. Normaal merk ik dat direct de volgende dag omdat dan mijn ogen gaan prikken en jeuken. Dat had ik nu niet en daarom kon ik het ook zo makkelijk over het hoofd zien. Beter opletten dus, dit zijn de dingen die nu nog heel vaak fout gaan. Een soort van concentratiegebrek nog blijkbaar. Toch wel een goed teken dat mijn ogen niet gelijk gaan beginnen te jeuken dan. Ze werken blijkbaar prima!

Vandaag heb ik mijn dingetjes al gedaan. Nu dan even schrijven en dan ga ik lekker aan tafel zitten en wat creatiefs doen. Ik heb al wat aan nieuwe elfjes zitten priegelen maar daar heb ik wel heel snel genoeg van. Dat is zo'n geklungel. Ik heb steeds van die puntjes dingen gemaakt naar een voorbeeld maar nu wil ik zelf ook wat gaan verzinnen. Ik had er nog helemaal niet over nagedacht dat ik dat ook kon gaan doen. Ik deed ze gewoon klakkeloos na. Maar bij een van de filmpjes liet de dame zien hoe ze op die ontwerpen komt. Gewoon door de dingen om haar heen of iets wat ze in haar hoofd heeft. Dan maakt ze eerst op een vel papier een soort van lay-out om te zien hoe dat staat of hoe dat uit komt. Oh, doe je dat zo? Dan ga ik dat ook eens proberen.

Het lijkt mij wel leuk om bijvoorbeeld van alle chakra's een ontwerp te maken. Dan krijg je een soort van serie. Dat zal ik dan netjes klein houden, zeven van die grote doeken bij elkaar hangen doe je niet zo snel. En ik kan ook niet alles zelf op gaan hangen. Als ze me straks in de weg gaan staan, dan moet ik nog maar even zien wat ik ermee ga doen. Ik zou ze kunnen verkopen als er mensen zijn die ze zouden willen. Maar voorlopig is dat nog niet aan de orde. Het meeste wat ik normaal maak, maak ik altijd met iemand in mijn hoofd en daar geef ik het dan aan. Maar sommige dingen weer helemaal niet, die maak ik gewoon omdat ik dat zelf mooi vind. Alleen als ik alles wat ik mooi vind op moet gaan hangen, dan kom ik muren te kort.

Bovendien, het is hier al vol genoeg. Voorlopig zit ik nog in de oefenfase, alleen echte juweeltjes zou ik dan wel in de verkoop willen gooien. Dat komt omdat ik natuurlijk ook aan het geld voor het materiaal moet komen. Als ik alles zou kopen nu, wat ik eigenlijk allemaal nodig heb om te kunnen maken wat ik wil maken, dan loopt dat behoorlijk in de papieren. Wel heb ik ondertussen alles gevonden wat ik nodig heb en ook waar ik dat kan kopen. Heel irritant omdat ik dan ga zitten kijken en het eigenlijk direct wil kopen dan. Helaas, dat zal niet gaan. Gewoon geduld hebben dan en rustig af en toe één van die dingen bestellen. Dan komt het vanzelf wel.

Wat ik wel heb besteld en van de week binnen krijg, is een acryl medium. Niet dat die de toekomst zal voorspellen over mijn volgende schilderij of zo, nee, dit is een soort van verdunner. Als je met water verdunt, dan verliest de verf ook zijn kracht in kleur. Dat zie je nog niet als je bezig bent maar wel als het opgedroogd is. Wist ik veel. Ik snapte er al niets van dat mijn zachte blauwe, roze, gele, mint pastelkleurtjes opeens donkerder waren als het droog werd. Ondertussen leer ik steeds meer bij hierover. Als ik zit te tekenen dan zet ik zulke les filmpjes op en dan hoor ik van alles waarvan ik denk, aha, zit dat zo! Daar zit ik dan niet eens naar te kijken of zo en dan leer je toch vanzelf.

Ik had vroeger ook YouTube moeten hebben. Toen zat ik met zoveel vragen ook als ik aan het tekenen was. 'Hoe doen ze dat toch' kwam het vaakst voor. Nu tik je dat in en hup, daar heb je er ik weet niet hoeveel waar je uit kunt kiezen, aan filmpjes. Af en toe valt mijn mond open hoe simpel iets kan zijn, je moet het alleen even weten. De cits zijn lekker rustig, dat kan zo meteen wel veranderen natuurlijk. Maar voor nu moet ik daar nog echt even gebruik van maken. Als ik aan tafel zit te tekenen dan komen ze gewoon op mijn spullen liggen, daar hebben ze geen moeite mee. Oh, te laat, ze komen al tot leven. Dan ga ik ze maar even een beetje afleiden met wat lekkers. Dat zullen ze vast niet erg vinden.