Vandaag gaat het al iets beter maar nog niet helemaal zoals het nu hoort te zijn. Ik luister braaf naar mijn lijf natuurlijk, voor ik weer straf krijg. Daarom ook vandaag kalmpjes aan. Ik heb wel wat rommeltjes opgeruimd enzo. Dat dan weer wel. Dan is dat alvast gedaan. Tijdens het stofzuigen merkte ik dat ik daar nog even niet aan toe was. Dat heb ik dan maar even half half gedaan. Op zich niet zo heel erg. Met kerst was ik drie dagen lang zoals gisteren, daarom, toch weer vooruitgang. En ondanks dat het niet gaat zoals ik wil, mag ik daar dan niet over klagen. Gisteren heb ik veel geslapen. Ik ga vandaag ook weer braaf mijn dutje doen.

Hopelijk ben ik dan morgen weer zoals ik de laatste tijd was. Ook heb ik niet op de trampoline gestaan en dat vind ik zelf ook jammer. Het ging alleen echt niet de laatste paar dagen. Daar moet ik dan ook maar aan toegeven. Ik neem me wel voor dat morgen als eerste te gaan doen. Anders zak ik gelijk weer helemaal naar nul. Nou ja, dat zal nu toch wel zo zijn maar goed. Dan kan ik me daar voorlopig weer even op richten. Al lukt het morgen maar een paar minuutjes, dan is dat ook prima. Dan bouw ik het vanaf dan wel weer op. Ik was nog niet zo heel ver, ik doe voorlopig alleen maar die health walk. Echt springen zit er voor mij nog niet in maar dat komt nog wel. Ik blijf het in elk geval leuk vinden en dat heb ik nog met niets anders gehad. En ik heb toch al aardig wat dingen geprobeerd. Dit is gewoon leuk.

Gisteren was het echt prachtig weer, veel mooier dan vandaag. De cits bleven dan ook heel lang op het balkon en gingen daar als een stelletje gekken tekeer. Ik zag het met een half oog vanaf de bank. Alleen vanaf die plek zie je eigenlijk het hek niet en dan schrik je je af en toe helemaal rot. Net alsof ze van het balkon springen lijkt het dan. Ik weet wel beter maar toch, af en toe schoot mijn hart een beetje omhoog. Ze genoten er echt van dus heb ik ze maar laten spelen tot ze na een hele tijd weer allemaal binnen waren. In de middag wilden ze weer, prima, ga maar lekker spelen hoor. Dan zijn jullie vanavond te moe om kattenkwaad uit te halen. En dat was gelukkig ook zo.

Vandaag wilden ze natuurlijk weer naar buiten, dat is bij hun ochtendroutine gaan horen. Het ging even regenen daarom waren ze snel weer binnen. Maar ze zullen straks wel weer komen om naar buiten te mogen. De twee luidruchtigste van het stel komen elkaar zelfs steeds bijvallen en daar ben ik natuurlijk niet tegen opgewassen. Dan doe ik vanzelf de deur open. Behalve dan als het echt koud is of, zoals gisteravond, als het al heel laat is. Dan kunnen ze de pot op. Dit lijken ze te weten want dan geven ze toch wel een stuk sneller op dan overdag. Mooi, ze leren best wel dingen hoor. Dat valt me vooral op bij Skylar.

Hij heeft de laatste weken steeds wel voor bepaalde dingen op zijn kop gekregen. Maar nu, na een paar weken gewoon consequent blijven, lijkt dit toch vruchten af te werpen. Als ik nu snoepjes uitdeel 's avonds voor we gaan slapen, dan is hij nog steeds als eerste klaar. Nu gaat hij dan van de tafel af en gaat zitten wachten. Zodra de anderen bij hun bakjes weg lopen, gaat hij controleren of er nog iets te stelen valt. Goh, wat knap van hem! Ik was helemaal trots op hem. Ook met Aurora meppen, wat hij nog wel steeds doet, wordt het toch ietsje minder. Als ik zijn naam dan een beetje streng zeg, dan reageert hij daar wel gelijk op. Ik ben wel blij dat ik het bleef volhouden. Al dacht ik eerst dat het geen nut zou hebben. Dat heeft het blijkbaar echt wel. Af en toe kán je een kat iets bijbrengen.

Ze zijn er natuurlijk slim genoeg voor, ze zijn alleen meestal te eigenwijs. Ik zag net een filmpje daarover voorbij komen. De hersenen van katten lijken zelfs meer op die van mensen dan op die van honden. Ze onthouden dingen ook veel langer en verwerken ook hun emoties op dezelfde manier als mensen. Ik sta er niet gek van te kijken in elk geval. Het blijkt ook maar weer dat het een tijd kan duren voordat er echt geluisterd wordt maar dat het toch kan lukken. Je moet alleen als kattenmoeder een hele lange adem hebben want het kan weken duren voor het effect heeft wat je een kat wilt bijbrengen.

Toch is het me nu met een aantal dingen bij Skylar gelukt. Ik ben daarom best wel een beetje trots. Op mezelf maar zeker ook op hem. Toen hij gisteravond weer zo netjes van de tafel ging en onder de tv ging zitten wachten of er straks nog iets over zou zijn, heb ik hem dat ook gezegd. Hij was echt vreselijk daarmee, gaf de anderen niet eens de kans om zelf wat te kunnen pakken. Hij schrokt zo snel alles op juist omdat de anderen dan nog over hebben. Maar hij groeide bijna helemaal dicht. Ook met het eten gaat het nu beter. Al gaat hij nog wel alle bakjes af om te zien of er nog wat voor hem in zit. Maandenlang heb ik de politieagent moeten spelen maar nu duwt hij de anderen niet meer weg bij hun eten.

Eigenlijk is het met kinderen precies hetzelfde. Al gaat het daar gelukkig wel wat sneller bij. Toch is consequent blijven ook bij hen erg belangrijk. Dan weten ze ook waar ze aan toe zijn en ook bij katten werkt het. Daar ben ik nu wel achter. Je moet alleen wel geduld hebben. Ik heb het echt wel een paar keer op willen geven omdat ik dacht dat het toch geen nut zou hebben. Ik heb geleerd dat ik het net zo lang vol moet houden tot ik resultaat zie. Het heeft lang geduurd maar ik hield het vol en nu is Skylar een stuk fijner voor zijn broers en zus. Nu kunnen ze eindelijk ook op hun eigen tempo hun snoepjes opeten. Dat is een stuk eerlijker dan dat hij alles op slokt in een razend tempo.

Het is half zeven nu bijna en het is nog een klein beetje licht. Heerlijk is dat! We gaan echt weer richting langere dagen. Ik hoop alleen met heel mijn hart dat ze dit jaar die achterlijke zomertijd af zullen schaffen. Vooral dat gedoe in het voorjaar gooit mijn hele systeem door de war en ik heb er dan altijd behoorlijk lang last van. Ik weet dat ik de enige niet ben. En wees nou eens eerlijk, scheelt het dan ook maar iets? Zo ja, voor wat dan? Ik weet alleen dat ik het lastig vind en het absoluut helemaal nergens op vind slaan. Dus voor mij geen zomertijd meer alstublieft. Daar zou ik heel blij mee zijn. Anders heb ik het heel april weer nodig om er een beetje aan te wennen.

Voor nu ga ik weer naar de bank. Ik ben moe, heb me nog heel rustig gehouden vandaag en ik hoop morgen me dan weer echt een beetje beter te voelen. Ik ben er heel eventjes vanaf, dat emotionele gedoe dat me zoveel ellende bezorgt. Deze heb ik in elk geval achter de rug. Er komen er nog meer dit jaar en ik blijf hopen dat ik er dan niet zo'n last van zal hebben. Uiteindelijk zal het allemaal wel verbeteren. Ik moet er gewoon even doorheen. Dat is zoals het is. Voor nu ga ik lekker hangen. Gelukkig is deze dag niet helemaal verloren zoals gisteren. Dat scheelt alweer.

"Wat je wilt hebben, moet je eerst geven."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Ik was een keertje ruim op tijd klaar voor de visite zou komen. Dat kwam mooi uit want zo kon ik nog eventjes op de bank gaan zitten. Op de een of andere manier had ik een moordende pijn in mijn rug. Ja hoor, het begon nu al. Mijn lijf gaat dan een soort van op slot slaan en dat kon ik eigenlijk vandaag niet gebruiken. Niet dat ik daar op andere dagen wel op zit te wachten, laat dat even duidelijk zijn. Ik vind het alleen extra niet leuk omdat ik op mijn verjaardag er gewoon eens een keertje geen last van wilde hebben. Ik heb er alleen niks in te willen, daar ben ik ondertussen wel achter.

Moonlight wil nog steeds naar buiten en die zet elke keer een keel op om dat te laten weten. Als ik dan NEE roep, komt Skylar erbij en gaat mee lopen jengelen. Oh, gaan jullie elkaar nu ook nog even helpen? Fijn hoor! Ik probeer ze te negeren. Mijn familie zit er ook vast niet op te wachten dat het straks onder nul is hier binnen. Ze kunnen daarom voor nu even de pot op. Ik hou mijn poot stijf en gelukkig niet van de kou. Het ziet er best mooi uit buiten eigenlijk. Alleen zal ik vandaag niet buiten komen, dat mag op je verjaardag, binnen blijven. Kim en Daan zijn er als eerste.

Kim ziet paarden en politie en drukte buiten hier. Oh jeetje, Sparta weer? Ik hoop dat mijn broer en Agnieszka plek hebben voor de auto. Niet veel later kwamen die er ook aan. Ik begon al last te krijgen van mijn lijf ondertussen. Nee man, niet nu hoor! Ze zijn niet eens binnen! Van Kim en Daan kreeg ik een, ja hoe heet zo'n ding eigenlijk? Een soort lichtbak die je helpt bij tekenen. Je legt er een foto of iets op wat je na wilt tekenen dan je papier of je doek en je zet het licht aan, via de pc, en hup je kan de buitenlijnen overtrekken. Dat scheelt een hoop pas en meet werk. Ook hadden ze een pakket Mandala tekenen voor me, inclusief stenen en materialen en verf. Hartstikke leuk natuurlijk, daar kan ik wel wat mee.

Ook had Kim een prachtige witte orchidee voor me, een plant. Die kreeg ik van een hele lieve collega van me. Ze had Kim geld mee gegeven om narcissen te kopen. Alleen heeft Kim zich rot gezocht naar narcissen maar die waren niet meer te krijgen. Als ze al narcissen hadden dan waren ze volledig uitgebloeid en al zowat overleden. Daarom had ze voor een witte orchidee gekozen omdat ze weet dat ik die ook prachtig vind. Dat klopt natuurlijk helemaal. Maar wel een heel lief idee van mijn collegaatje, dat mag ook wel gezegd worden.

Agnieszka had een heel leuk plantstukje in een soort glazen bol, ook heel mooi. Alan gaf me een dik stuk chocolade met 'gefeliciteerd' erop. Hartstikke slecht natuurlijk voor me maar wel erg lekker! Sandra had een prachtige bos bloemen voor me maar helaas, er zaten lelies in. Dodelijk voor katten, had ik het van de week zelfs nog over, dus die moesten er eerst uit voor ik ze neer kon zetten. Mijn broer had ook nog iets in zijn handen. Toen hij me feliciteerde zei hij, 'zo, dit zijn wel de laatste narcissen van je moeder'. Hij had nog een paar euro in ma haar portemonnee zitten, over van het gebak dat hij had gekocht de dag na haar overlijden.

Ook hij heeft stad en land afgezocht naar narcissen. Ook hij liep tegen het feit aan dat ze ze of niet hadden of ze al zowat dood waren. Uiteindelijk en bij de laatste winkel waar hij naartoe kon, vond hij ze. Nog maar één bosje mooie narcissen. Van mijn moeder. Al had ik me nog zo voorgenomen dat ik niet zou huilen, ik begon me toch te brullen! Daar had ik zo niet op gerekend! Ik brak er even volledig van. Toen ik klaar was met janken, kon ik ze eindelijk koffie met taart geven. Maar zelfs nu nog, krijg ik er nog elke keer tranen van als ik naar de narcissen kijk. Toen we eindelijk aan de koffie zaten vertelde hij nog meer.

Hij had ook narcissen gekocht in een potje. Vanmorgen was hij naar het graf van ma gegaan en had hij die bij haar geplant. Zo heeft ze voortaan altijd narcissen bij zich. Zo lief en zo'n mooie gedachte, hoe hij dat gedaan heeft. Een heel kostbaar cadeau is het zo geworden, zo'n bosje narcissen van drie euro is me meer waard dan juwelen. Dat zal iedereen wel begrijpen. Mijn foto van gisteren van het laatste bosje narcissen van ma, klopt alleen opeens niet meer. Dat laatste bosje heb ik nu gekregen. Ik ben er heel erg blij mee en natuurlijk iets wat ik echt nooit verwacht zou hebben. Ik kan er weer vol van schieten. Hij vertelde dat San op het idee kwam, er zat nog drie euro in ma d'r knip. Het bosje kostte ook precies drie euro. Vandaar dat Kim geen narcissen mocht vinden natuurlijk.

We hebben ons weer reuze zitten vermaken om Alan. Die was me toch bezig! Wat er ook voor lekkers op tafel kwam, hij viel er gelijk op aan en ging ook aan ons alles uit zitten delen. Van chippies tot kaas en worst, wij moesten ook mee eten. Zelf zat hij ook van alles door elkaar in zijn mondje te stoppen. Echt niet te doen. Hij zat bij Sandra op schoot en die was dan ook het grootste slachtoffer van zijn voerbuien. We hebben echt dubbel gelegen. Volgens mij zat San tot haar oren toe vol toen ze hier weg ging. Hij bleef haar maar voeren. Ook van alles door elkaar tot ze er niets meer bij kon krijgen.

Alan vond ook Skylar wel leuk. Hij is geen katten gewend dus we moesten hem af en toe een beetje waarschuwen. Katten kunnen nogal eens opeens krabbelen als ze het niet fijn vinden wat je doet. Net als toen met de kerst, was Skylar ook nu weer de enige die bij de visite bleef. Hij vindt dat blijkbaar leuk. De andere drie zie je eigenlijk niet. Soms komen ze heel even kijken om zich dan toch maar weer snel uit de voeten te maken. San ging even met Alan in het zijkamertje kijken. Moonlight en Rainbow zaten daar in het raamkozijn. Moonlight begon vreselijk te blazen, die voelde zich in het nauw gedreven blijkbaar. Anders zou hij dat nooit doen. Kan je nagaan!

Ik had eigenlijk onder elkaar willen eten maar mijn lijf begon echt volledig te verkrampen. Dan doet alles je zo'n zeer, dat je niet eens op een stoel kan blijven zitten. Dan moet ik gaan liggen. Dat zei ik dan ook, jongens, ik kan niet meer nu. Ik ben er met de kerst wel doorheen gegaan maar daar heb ik dan ook flink voor af moeten zien drie dagen lang. Dat wilde ik nu echt niet. Rond zessen was iedereen weer weg maar toen begon de ellende bij mij pas echt. Ik word hier zo ontzettend moe van. Het is nu ook gewoon echt niet leuk meer. De emotionele lading speelt ook flink mee. Kerst en nu dit, dat is toch veel zwaarden dan de laatste keer dat bijvoorbeeld Sonja en Tilly hier waren. Dan heb ik ook wel last maar niet zo enorm als met dit soort dingen blijkbaar.

Die emotionele lading maakt het op de een of andere manier zwaarder. De pijn zit door mijn hele lijf en de hele avond heb ik afgezien. Ik heb niets gegeten omdat ik te verstijfd was om ook maar iets te kunnen doen. Ik heb ook heel raar geslapen, zwaar en pijnlijk als ik tussendoor even wakker werd. Vandaag is de rommel nog steeds rommel. Ik kon me vanmorgen helemaal niet bewegen. Ik wist het dus al, verplicht op de bank en het weg slapen. Ik ben nu net wakker en dacht, laat ik maar even mijn blog gaan schrijven. Morgen is er weer een dag, dan kan ik misschien weer wat meer en de boel op gaan ruimen. Maar vandaag ben ik gewoon kwijt, dat is een ding dat zeker is. Pech, een dag weg.

"Zij die weten, spreken niet; zij die spreken, weten niet."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Gisteren had ik, voor mijn doen, best veel te doen. Dat voelde ik dan ook wel en ik moest echt even de bank op. Ik wilde dat eigenlijk niet maar ik dacht, laat ik het maar doen want anders ben ik morgen helemaal op. Alleen moest ik daarna nog naar beneden om nog wat drinken uit mijn auto te gaan halen. Ik heb in mijn achterbak een voorraadkamertje gemaakt. Ik krijg toch niet alles tegelijk naar boven meer, dan maar zo. Ik had er alleen zo echt geen zin in. Ik heb maar zin gemaakt. Ik moest wel. Ik zou dan ook gelijk de twee grote doeken meenemen. Dat is niet gelukt en het bruiswater was zo goed als bevroren in de flesjes. Wel lekker fris!

Zo kon ik gelijk de post pakken en dat was maar goed ook, dat ik nog een keertje eruit moest. Er zaten twee enveloppen bij die van belang waren. Op eentje stond er dat ik die op zondag 4 maart pas mocht openen. Oké, dat was wel duidelijk waar die voor was zo. Ik moet eerlijk zeggen dat ik heb gesmokkeld, een klein beetje maar hoor. Het was van Sjoukje en in het kaartje stond een hele lieve boodschap. Wat is het toch een lieverd en Doosje, haar kat, natuurlijk ook.

In de andere zat een prachtig cadeautje, waarvan ik wist dat daar naar gezocht was. Ik moest er erg om lachen. Het was een plaat met een kat erop waarop staat; DO NOT LET the cat out! No matter what it tells you. Die ga ik op een goeie plek ophangen. Er zat ook nog een flink gedicht bij! Echt hoor, ze vindt dat ik goed kan schrijven maar dat kan ze zelf ook blijkbaar. Al mijn katten komen er in voor, zo mooi gedaan! Hun gewoontes en rare dingen die ze doen en ook ontbreekt daar Sunshine niet in. Wat een prachtgedicht! Echt weer Karina! Ik weet niet waar ik dat aan verdiend heb allemaal. Ik zal toch ergens iets goed hebben gedaan, dat blijkt maar weer. Ik was er in elk geval heel erg blij mee!

Ik ben niet al te laat gaan slapen. Ik bleef moe en voor vandaag wilde ik toch graag een klein beetje uitgerust zijn. Het snoepjes ritueel probeer ik hier een klein beetje te veranderen. Ik heb vier kleine schaaltjes voor ze nu, waar ik hun snoepjes in doe. Dit wil ik nu vast gaan doen voor als straks de andere salontafel klaar is. Er zitten van die spleten tussen de latjes van de kistjes en dan kan ik niet meer zomaar de snoepjes op tafel leggen. Die zijn ze dan natuurlijk kwijt. En ze kunnen vallen in plekken waardoor je er dan helemaal niet meer bij kan. Ik ook niet. Het zijn gelukkig gevriesdroogde snoepjes, er kan niets gaan rotten of zo. Maar fijn is dat niet want ze zijn verrekte duur.

Wat zijn het toch een rare beesten. Rainbow, die het bakje eigenlijk niet nodig heeft, eet het naast me op de bank maar haalt alles snoepjes er één voor één uit en eet ze van de bank af. Skylar is de enige eigenlijk waar het nut voor heeft. Die eet nu netjes uit zijn bakje en lijkt dat wel fijn te vinden. Moonlight haalt de grotere snoepjes er ook wel uit. Het blijkt dat hij ook graag het poeder eet wat er van de snoepjes af komt. Daarom is voor hem het bakje ook wel prettig. Alleen jammer dat hij de rest er eerst even naast gooit. Skylar en Moonlight eten hun snoepjes namelijk allebei bovenop de tafel.

Dan hebben we de Diva, Aurora, die wil de snoepjes gewoon helemaal niet in het bakje. Ook voor haar niet super noodzakelijk, ze eet ze op de grond. Als ik het bakje voor haar neerzet, gaat ze me aan zitten kijken of ik gek ben. Ze raakt ze ook niet aan. Pas als ik de inhoud voor haar op de grond kieper, gaat ze beginnen ze op te eten. Nou ja, en dat voor een diva! Ik vind het niet te volgen, in elk geval. Ze zijn en blijven een apart stel. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan straks met die nieuwe tafel. Misschien moet ik die straks elke paar weken even leeg gaan schudden zodat de snoepjes ertussen vandaan kunnen komen. Ik denk namelijk dat ze het niet anders zullen gaan doen dan ze nu doen. Of ik moet de tafel elke avond een stukje opschuiven, zodat ik ook Moonlight en Skylar hun snoepjes op de grond kan geven. Dat is dan weer een voordeel van wieltjes eronder. Wel zo handig.

Het is nog vroeg op de zondag. Nu ik er op zit te letten, is er geen 13 te zien. Wel gebeurde er iets geks toen ik half in slaap aan het vallen was. Ik begon opeens hardop happy birthday te zingen, zomaar uit het niets. Ik moest er zelfs om lachen omdat ik er zelf door overvallen werd. Nou ja, waar kwam dit nu vandaan? Ik druk op mijn gsm om te zien hoe laat het was, was het exact middernacht. Hm. Dat is ook een aparte. Ik lag al een tijdje en had echt geen idee hoe laat het was. Of het door ma kwam, weet ik niet. Raar was het wel. Ze belde me altijd exact om middernacht om me te feliciteren. Ik ben op 04 03 geboren om 04u03 en als het nou exact op dat tijdstip was geweest had ik het zeker geweten.

De cits wilden net natuurlijk weer naar buiten. Vooral Moonlight en Skylar kunnen dat behoorlijk afdwingen met hun gejengel. Aurora mauwt zelden, soms als ik zeg dat het snoepietijd is, doet ze mee met de opwinding van de anderen en mauwt ze ook. Rainbow mauwt alleen maar als hij vogeltjes ziet of als hij zijn broers kwijt is en zich alleen voelt. Als ik dan vraag wat er is, komt hij hard aanrennen voor een kroel. Moonlight is altijd wel erg verbaal, soms wordt ik daar een klein beetje gek van. Ook Skylar kan erg jengelend mauwen. Oké dan, ga maar even. Brrrr koud nog maar niet zo als van de week.

Er lag nog een beetje sneeuw en daar hebben ze allemaal even een onderzoekje aan gewijd. Heel voorzichtig, dat wel. Je weet natuurlijk nooit wat het kan zijn, dat witte spul dat er opeens weer ligt. Ik was met ijsvoeten koffie aan het zetten om wakker te worden. Ook op Facebook stromen de felicitaties binnen. Ik blijf aan het liken. Vlak voordat ik echt ga bevriezen zijn ze allemaal weer binnen. Snel die deur dicht. Ik ben wel echt helemaal wakker nu. Ik heb nog een paar kleine dingetjes op mijn to do lijstje staan. Onder andere aankleden, daar ga ik zo maar mee beginnen. De taart is gebakken. Ik moest natuurlijk wel gisteravond even een een proefstukje nemen. Anders weet ik niet of hij wel goed smaakt en kan ik niemand wat geven ervan. Maar hij smaakt verrukkelijk!

Ik wacht nog even met plaatsen maar ik heb mijn blog wel vast geschreven. Straks komt het er niet meer van en ik weet nu al dat ik nadat de visite weg is, geen puf meer heb om nog te schrijven. Daarom heb ik dat maar als eerste gedaan vandaag. Dan hoef ik me daar ook geen zorgen meer over te maken. Ik vink hem af, behalve het plaatsen dan. Dat doe ik vlak voordat de bel zal gaan. Dan kan de pc erna uit. Heeft die ook even rust. Het zal best gezellig worden vandaag hoor, dat weet ik wel. Ik hoop dat ma er ook stiekempjes bij is. Of nou ja, zo stiekem hoeft dat niet. Want hoe gezellig het ook nog zal worden, het wordt nooit meer hetzelfde als het was met haar erbij. En dat mis ik, dat is alleen maar logisch. In het Engels klinkt het beter wat ik voel. Happy birthday to me is not the same without the one who gave birth to me...