Wat heb ik afgezien gisteren zeg. Nee, gelukkig geen krampen of zenuwpijnen nu maar wel die achterlijke hielen waar ik niet meer op kon staan. Gek genoeg kon ik ook niet op mijn tenen lopen want het leek wel alsof er een soort spierpijn in mijn hele hiel zat. Ga je dan op je tenen dan rek je daar ook de boel op en dat doet net zo'n pijn. De cits hebben met een verwonderde blik naar me zitten kijken als ik trachtte te lopen. Je moet af en toe toch wat drinken of naar het toilet of zo. In beide gevallen werd dat een martelgang. Nou ja zeg, het moet niet gekker worden!

Ik vond de flinke wandeling al erg genoeg en nu werd ik er ook nog eens op afgerekend. Nee, dat vond ik niet echt aardig. Ik wist alleen niet hoe ik het weg kon krijgen. Ik wilde dat van die hielen trouwens ook nog aan PeeT vragen maar dat was ik dus mooi vergeten. Ik werd er nu gelijk wreed aan herinnerd. Het ergste was nog toen ik in de nacht naar het toilet moest. Zolang ik lag voelde ik er helemaal niets van, tenzij ik ze tegen de dekens drukte of zo. Als je dan wakker wordt ben je het hele gedoe al vergeten. Tot je gaat staan ja, dan schrik je je een ongeluk. Het was echt enorm pijnlijk.

Mijn blaas won en ik moest toch op het toilet zien te komen. Ik dacht aan een stel krukken, die hadden nu best van pas gekomen. Al kon ik daar toen ook niet goed mee overweg. Toen ik eindelijk weer lag kon ik een flinke zucht van verlichting slaken. Ik heb het idee dat dit toch bij mijn ziektebeeld hoort want de krampen en zenuwpijnen heb ik nu niet meer. Dit is net iets minder erg want ik heb niet lopen gillen van de pijn. Wat niet wegneemt dat die toch wel heel erg was maar niet erg genoeg om het op een gillen te zetten. Dit kon ik zelf controleren want als mijn voeten de grond niet raakten dan voelde ik het niet. Maar ja, je moet soms wel lopen.

Vanmorgen was het ook nog heel erg en nu voel ik ze ook wel maar niet zo heftig als vannacht. Ik mank een beetje in het rond. Om daar nu direct mee naar de dokter te rennen vind ik ook weer zoiets. Wat moet ik nou zeggen, als ik loop doen mijn hielen zo'n zeer? Ik weet het niet hoor. Gewoon niet meer van die te lange wandelingen maken. Dat is al één ding wat ik ertegen kan doen. Maar aan op visite gaan of naar de zaak gaan, daar kom ik niet onderuit en dan heb ik het ook. Net zoals ik eerst altijd die krampen en zenuwpijnen kreeg. Daarom denk ik dat het gewoon bij deze ziekte hoort en niet een ander soort lichamelijke oorzaak heeft. Ik zit in de volgende fase of zoiets.

Ik hou het gewoon in de gaten om te zien of ik goed zit met mijn inschatting. Meer kan ik er nu even niet aan doen. Hup loslaten die handel, we zien het wel. Wat ik nog niet los kan laten is de Cats Meow, die gisteren binnen kwam. Het ding ziet er spiksplinter nieuw uit hoor, maar ook deze deed het niet. Toen ging er toch opeens een lichtje bij me op. Wat als het nou eens aan de batterijen ligt? Eh... Dat zou echt wel heel erg zijn. Dan zou dat ook kunnen betekenen dat die nep dingen het ook gedaan zouden hebben als ze maar nieuwe batterijen hadden gehad. Oh nee hè, zou ik het echt weer zo voor elkaar hebben gekregen? Ik had nog maar één zo'n grote batterij dus ik moet straks even nieuwen gaan halen. Als hij het dan wel goed doet, dan weet ik genoeg.

Dan heb ik weer ontzettend moeilijk lopen doen met iets dat een heel simpele oplossing had. Ik ken dat wel van mezelf. Ik zal dat andere ook maar eerlijk opbiechten. Toen ik een paar maanden geleden met stofzuigen bezig was, dacht ik, ik keer het kleed ook een halve slag. Ik had namelijk een grote bobbel onder de plek waar ik altijd zit. Dat kwam volgens mij doordat ik het verkeerd onder de poten van de bank had geschoven. Ik het kleed dus draaien en er gelijk ook even onder stofzuigen. Toen het kleed draaien en weer neerleggen. Goh, nu had ik toch weer zo'n bobbel! Nou ja, kwam het gewoon door al die pootjes onder de hoekbank dan?

Ik heb het maar zo gelaten. Om het nu weer te gaan draaien en dan weer een bobbel te krijgen, daar had ik geen zin in. Tot ik vorige week ook het kleed even heb omgedraaid. Nu een kwart slag, dat kan want het is een vierkant kleed. Hee, wat fijn, geen bobbel meer. Mijn kwartje begon langzaam te vallen toen ik de bobbel nu wel nog steeds zag zitten in het stuk van het kleed dat nu aan de zijkant lag. Ik moet die vorige keer dus mijn kleed gewoon een hele draai hebben laten maken en zo kwam de bobbel gewoon weer op dezelfde plek natuurlijk. Dat had helemaal niets met de poten van de bank te maken maar met mijn eigen onoplettendheid. Ja hoor, ik kan daar dan best om lachen en kan mezelf een enorme dombo vinden tegelijk. Hoe krijg je het voor elkaar?! En dan niet op het idee komen dat je misschien je kleed nog een keer teveel gedraaid te hebben. Blonder kan het bijna niet.

Nu dan ook weer met die batterijen. Als dat ding het straks als een gek doet, dan kom ik niet meer bij van het lachen. Dan was een stel nieuwe batterijen al geweest en had die eerste die ik kocht gewoon goed kunnen zijn. Ik ga het ze maar niet vertellen, ik doe alsof mijn neus bloedt. Zacht fluitend zal ik de volgende keer langs die winkel lopen, alsof het op mijn gezicht te zien zal zijn. Straks eerst maar even nieuwe batterijen meenemen, kijken of het klopt. Ik zal er niet van opkijken, het is gewoon echt weer iets voor mij. We gaat het zien maar ik ben bang dat ik het al bijna wel zeker weet.

Moonlight vond het wel wat, dat pakketje gisteravond. De buurman had het zelf even gebracht. Hij ging er bovenop zitten, alsof hij wilde zeggen, maak eens open joh. Moonlight natuurlijk, de buurman was al weer weg. Die worden elke keer helemaal enthousiast allemaal en dan doet het ding het weer niet. Ik zie ze teleurgesteld kijken als ik het allemaal maar even weg zet. Ja sorry, mijn schuld allemaal. Ik moet eerst batterijen halen, dan pas kunnen jullie er misschien mee spelen. Domme ik. Moonlight begon ook weer met een zacht kuch aanvalletje gisteren. Zou dat nog van die spuitbus komen? Of moet ik ze gewoon weer even wat meer medicatie gaan geven? Zo deed ik het vorige keer ook en dan gaat het weer weg.

Alleen lastig dat Moonlight weer in zo'n 'ik eet geen natvoer' periode zit. Dan krijgt hij er ook niet veel van binnen. Ik moet ook weer andere smaken bestellen vandaag want hij zit daar ook weer over te zeuren. Die wilt hij wel en die wilt hij niet. Die hij wel wilt, die zijn nu op en ik heb alleen nog maar smaken die hij niet wilt. Zanikerd hoor, die Moonlight. Ze zitten allemaal te mieremeuten weer de laatste tijd. Ik hoop dat dit ook weer over waait. Fijn hoor, zo'n stelletje kieskeurige katten. Als ik die reclames zie waarin ze alles opsmikkelen, kan ik wel eens jaloers worden. Zelfs Skylar doet een beetje raar de laatste tijd. Ach ja, het zal wel aan het baasje liggen, dat is ook zo'n rare. Dat is wel duidelijk.

"De wijze weet zonder te reizen, heeft inzicht zonder te kijken, bereikt iets zonder te handelen."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Waar ik gisteren te moe voor was heb ik dan maar mooi bewaard voor vandaag. We hebben weer veel besproken bij Petra. Natuurlijk kijkt ze dan ook even naar Sunshine. Ik had een paar weken geleden opeens een gevoel dat er iets anders aan de hand was bij hem, dan tot nu toe het geval was geweest. Ik wist niet precies wat, het kon ook zijn dat hij er niet meer was of zoiets. Er was in elk geval iets. Ik heb dat toen nog tegen Kim gezegd. Ik zou het dan toch liever willen weten, als hij dood zou zijn gegaan, dan dat je je vasthoudt aan hoop dat hij thuis komt als dat niet meer mogelijk is.

Petra zag dat hij er erg goed en goed doorvoed uit zag. Mooi in zijn vacht, gezond en wel. Maar dat kan natuurlijk ook zo gezien worden als ze zijn over gegaan. Daarom dacht ze heel eventjes dat ik dat wel eens goed 'gezien' kon hebben. Ik wist ook niet of het zoiets was dat ik voelde maar er was gewoon iets anders. Hij blijkt nu bij mensen binnen te zijn, samen met een andere kat. Ze zijn hem ook gaan zien als 'hun' kat. Hij gaat nog wel heel vaak weg en is dan ook lang weg. Soms een paar uur, soms een paar dagen maar die mogelijkheid heeft hij daar blijkbaar.

Ze zijn blijkbaar nog niet met hem naar de dierenarts geweest om hem te laten checken op een chip want anders zou ik daar al bericht over hebben gekregen. Misschien gaan ze dat ook niet eens doen. Heel vervelend ja maar ja, het is zoals het is. Ik heb daar gisteravond veel aan zitten denken. Ja, mijn verdriet om mijn gemis is nog steeds flink aanwezig. En ja, ik vertrouw honderd procent op wat Petra zegt maar dan nog zou ik hem graag even met eigen ogen willen zien. Kijk, als hij daar gelukkig is, dan zou ik hem daar ook laten hoor. Ik zal er niet met alle geweld op willen staan om hem weer hier in een bovenhuis te proppen.

Ik wist ook wel dat hij zo graag naar buiten wilde, toen al, maar daar is hier geen mogelijkheid toe. Anders had ik hem wel naar buiten moeten laten. Ik wist hier alleen niet hoe ik dat moest doen hier met dat trappenhuis, drie hoog. Hij was al maanden bezig om buiten te komen. Het zou me echt pijn doen wetend dat hij niet meer hier zou komen maar ik heb toch liever dat hij dan ergens zit waar hij naar zijn zo geliefde buiten zou kunnen dan hem hier weer vast zetten op een bovenhuis. Ik zou het alleen zo graag weten waar hij zit, dat ik even kon gaan kijken en dan op een goeie manier afscheid van hem nemen. Hij hoort te zijn waar hij het gelukkigste is. Zo zie ik dat wel.

Maar wie weet, komt dat ook nog wel een keer. Wie weet ga ik een keer verhuizen naar een huis met een tuintje en moeten ze dan met hem naar de dierenarts en kan hij dan zo thuis komen? Je weet maar nooit. Maar als hij daar zo gelukkig is, moet ik dat dan willen? Ik denk dan dat ik hem daar zou laten maar dan kan je altijd contact met elkaar houden. Gewoon even vragen af en toe hoe het met hem is. Dat zou al mooi genoeg zijn toch? Ondanks het verdriet erom, ben ik toch blij dat het zo goed met hem gaat. Dat hij binnen kan en eten krijgt en een kroel af en toe. Dat doet me dan ook weer erg goed. Daar moet ik het dan ook maar voor voorlopig bij laten.

Petra zag ook dat het wel in de buurt is van het gebied waar hij altijd al was. Hij gaat daar dan ook nog steeds naartoe en ook naar de vrienden die hij daar gemaakt heeft. Hij heeft zo dus het beste van twee werelden, wat hij hier niet zou kunnen krijgen. Daarom, ik moet het gewoon weer even loslaten. Ik heb er vier waar ik mijn aandacht en liefde aan kan geven en ik kan aan Sunshine altijd in liefde denken. Wetend dat hij nu ook een veilige haven heeft en warmte als het koud is en kan schuilen bij regen, geeft mij ook rust. Dat is wel fijn. Toch, mensen, mocht er ooit een kat aan komen waaien, laat hem even checken bij de dierenarts. Er kunnen altijd baasjes zijn die in grote onrust verkeren en op zijn minst graag zouden weten waar hun diertje uit hangt. Dat zou al zoveel schelen.

Ik begrijp dat zulke mensen ook aan zo'n diertje gehecht kunnen raken en wat ik al zei, als het beestje daar dan gelukkig is, dan hoop ik dat de echte eigenaren er goed over nadenken wat ze hun beestje gunnen of wat beter voor het diertje is. Ik weet dat Sunshine alleen binnen niet gelukkig zou zijn, ook al heb ik nu nog zo'n mooi balkon, het is geen echte vrijheid. Dat kan ik hem niet bieden en dat is wel wat hij nodig heeft. Daarom zou de keus dan snel gemaakt zijn, wel met pijn in mijn hart maar wel wat beter is voor hem. Dat niet iedereen zo zou denken, dat snap ik ook wel. Maar daar kan ik niets aan doen. Ik hoop dat ik ooit toch van hem te horen ga krijgen. Dat blijft dan toch een wens die uit kan komen. En tot die tijd zit Sunshine goed.

Omdat het grote zonnetje ook zo schijnt, dacht ik, ik ga een stuk lopen. Dan loop ik naar die winkel om die nep cats meow terug te brengen en geven ze me nu maar mijn geld terug. Ik ga het niet nog een keertje proberen. Op het Marconiplein begon ik mijn rug al te voelen. Maar ja, om dan weer terug te lopen en alsnog de auto te pakken, vond ik ook weer niks. Dan toch gewoon maar doorlopen. Ik heb het gered hoor maar wel met een brandende rug. Gelukkig kon ik even op een randje bij de kassa hangen, toen ze het aan het nakijken waren. Ik kreeg zonder problemen mijn geld terug. Alleen toen moest ik ook nog terug.

Mijn rug en heupen waren het niet met me eens maar ik won het argument omdat we moeilijk op de straat konden gaan zitten. Het was heerlijk buiten maar toch echt nog wel te koud om op de koude stenen te gaan zitten. Bovendien, kon ik dan nog wel omhoog komen? McDonalds werd mijn redding. Wie zou dat ooit gedacht kunnen hebben? Ik bestelde een hamburger en die ben ik langzaam op het terras buiten, heerlijk in het zonnetje, op gaan zitten eten. Zo kon de rest een beetje bij komen voor ik weer de barre tocht naar huis zou gaan. Want bar werd het wel. Oh dat laatste stukje straat leek gewoon ter plekke langer te worden.

Dan die trappen nog, die worden mijn dood nog eens. Ze hadden bij de buren een pakje afgegeven. Ik wist wel wat dat was, dat moest die echte Cats Meow wel zijn! Mooi, dan kon ik halverwege stiekem even uitrusten. Ik belde aan bij de buren recht onder me. Er werd terug geklopt. Eh... Hallo? Jaha, antwoordde een kinderstemmetje. Er is een pakje voor mij bij jullie afgegeven als het goed is. Ja, antwoordde het meisje weer, maar de deur zit op slot en ik mag niet open doen en kan ook niet naar buiten. Ik vroeg haar of ze het straks dan maar even langs wilde brengen. Dat zou ze doen.

Ik hoop maar dat er niets zal gebeuren waardoor het kindje iets zal gebeuren doordat ze zit opgesloten. In mijn ogen mag je zoiets nooit doen. Maar goed, ik zal niet oordelen, ik heb ook fouten zat gemaakt. Dan hebben de cits straks een grote verrassing. Ik was toch veel te moe om er direct iets mee te gaan doen. Dat komt straks wel. Toch, je kan zeggen wat je wilt, ik was gisteren dan wel volledig van de wereld nadat ik thuis was gekomen, maar vandaag heb ik toch dingen ondernomen. Ik zal daar morgen wel last van hebben nog, mijn grote wandeltocht, maar ik heb het toch maar wel gedaan.

Ik had alleen de afstand tot die winkel ietsjes verkeerd ingeschat. Kan gebeuren, dat weet ik voor de volgende onderneming. Ik sleep me straks eerst even naar de douche en dan duik ik voor de rest de bank op. Dat heb ik nu wel verdiend en mijn rug ook. Ik ben in elk geval niet door midden gebroken, al voelde dat soms wel even zo. Mijn voeten vonden het ook niet leuk meer, die mogen dus ook best even van de vloer. Toch was het heerlijk zo in dat frisse windje met de zon op je gezicht. Dat lijf negeer ik dan maar heel even, voor zover dat lukt...

"Wat een ramp lijkt, blijkt vaak een kans."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Wat kan ik toch af en toe een ongelofelijke stommeling zijn. Omdat het zo koud was en ik toch mijn schilderijen een laagje lak wilde geven maar dan niet op het balkon, bedacht ik iets anders. Daarom had ik op mijn tafel alles afgedekt en zo spoot ik even twee schilderijen een laagje lak ter bescherming op hun velletje. Jeetje zeg, ik werd er zelf al duizelig van en ik dacht opeens aan de katten, die zijn daar natuurlijk nog veel gevoeliger voor. Ik deed dan ook snel de balkondeur open en Rainbow kwam er al aangerend. Die had duidelijk wat frisse lucht nodig! Skylar wilde ook rennen maar die kreeg zo'n ontzettende niesbui, dat hij er helemaal van kwijlde. Oh wat ben ik toch een ontzettend dom mens!

Arme beestjes. Binnen no time zaten ze alle vier buiten lucht te happen. Ik heb ook maar snel even het raam open gezet. Ja, steenkoud maar wel erg nodig. Ik kan het nog wel hebben al zal het niet goed voor je zijn zoiets. Maar voor hen vond ik het echt heel zielig! Wat kan ik toch een ontzettende oelewapper zijn zeg. Er hangt nog steeds een verflucht en de cits zijn naar boven gevlucht. Al zullen ze het zelfs daar ook nog wel ruiken. Ik hoop maar dat ze er niets aan over houden. Ik kon mezelf echt wel een mep verkopen hoor. Zo onnadenkend te zijn. Alleen maar omdat ik niet op het koude balkon wilde staan. Truttebol. Ik ben er nog een beetje boos over op mezelf.

Dat gaat dus niet meer gebeuren. Dat is gewoon stom. Klaar. Al is het schilderij dat ik voor mijn broer en San heb gemaakt best wel mooi geworden. Het is niet de bedoeling en ook zeker niet nodig dat de katten zo'n beetje de moord steken hier. In elk geval een hele goeie leer voor een volgende keer. Ik heb alleen liever dat ik fouten maak waar anderen niet onder lijden. Dit vond ik niet zo leuk. Achteraf kan ik dan niet eens begrijpen dat ik zo stom kan zijn. Nou ja, loslaten maar weer. Dat schijnt toch mijn grootste les te zijn van alles. Straks word ik er nog goed in ook.

Voor vandaag had ik de wekker vroeg gezet en slim genoeg nog eentje voor een kwartiertje of drie later. Dat was dan weer slim van me omdat ik die eerste gewoon niet gehoord heb. Of wel maar ik was nog te ver weg om er op te reageren. Ik ben me aan gaan kleden en ik ben Kim gaan halen. Vandaag moesten we naar PeeT en dan kon ze me hier mooi eerst even helpen met die salontafel boven te brengen. Het ding is niet zwaar of zo, als het een handelbaar formaatje was geweest dan had ik het nog zelf kunnen tillen. Maar dat was het probleem, hij was te groot.

Bovendien met twee glasplaten alleen een trap op is niet verstandig. Als je valt dan word je zo gespietst als je verkeerd valt en het glas breekt. Daarom heb ik de tafel al die tijd braaf in de weg laten staan. Ik heb Kim ook nog bijna de trap afgeduwd. In de bocht van de trap kwam er één van de poten van de tafel onder een tree en dus zaten we vast. Kim snapte niet wat ik bedoelde dus ik duwde de tafel ietsje naar beneden om de poot onder de trede vandaan te krijgen. Zo voelde ze wat ik bedoelde maar ze beschuldigde me wel dat ik haar van de trap al wilde duwen. Nee dat niet hoor, ik wilde je alleen laten voelen waar het probleem zat dat we niet meer omhoog konden.

We konden er wel om lachen. Ik heb het schilderij dat ik voor Petra had gemaakt netjes in de bubblewrap gepakt en na de koffie zijn we gaan rijden. Ik merkte ook aan het rijden dat ik iets vooruit ben gegaan en dat was prettig om te merken. Ik was niet meer zo volledig leeg toen we aankwamen. Het is altijd fijn om bij Petra zijn, ze staat altijd klaar met goede raad en ziet dingen die alle artsen en therapeuten bij elkaar niet kunnen zien. Ik heb er altijd veel baat bij. Ik had haar ook één van de elfen potjes gegeven omdat ik wist dat ze die zo leuk vond. Voor Kim had ik twee andere gemaakt. Die waren ook heel leuk gelukt.

Het schilderij dat ik voor mijn broer en schoonzus had gemaakt, had ik als cadeau willen geven maar zo lang kon ik niet wachten. En trouwens, een cadeau geven kan altijd natuurlijk. Dat hoeft niet persé met de kerst of een verjaardag te zijn. Daarom heb ik ze er gisteren een foto van gestuurd. Eén van hun honden, Rebel, is een tijdje geleden overleden. De dame had een behoorlijke leeftijd voor haar ras. Dat maakt het verdriet erom niet minder natuurlijk. Daarom had ik opeens een idee en daar heb ik wat mee gedaan. Volgens mij en aan hun reacties te zien, vonden ze hem wel mooi. Gelukkig maar, want dat weet je natuurlijk nooit.

Toen Kim en ik weer thuis waren, zij in haar huis en ik in het mijne, ging voor mij het licht even uit. Ik heb tot half acht geslapen of zoiets. Het zal wel nodig zijn geweest. Normaal heb ik altijd al een blog geschreven of staat er al iets half klaar maar ik had niet verwacht daar te moe voor te zijn. Of misschien wel verwacht maar geen rekening mee gehouden. Toen ik net wakker werd had ik er nog niet eens erg in. Pas toen ik weer een beetje bij de mensen kwam, dacht ik er aan. Daarom een latertje en een kortje vandaag.

Morgen vertel ik de rest nog wel. Dan heb ik ook wat meer tijd. Ik ben nog steeds moe en dan ben je ook niet zo helder. Morgen ook nog een dagje uitrusten van vandaag maar dat komt wel goed. Het is toch weer ietsje beter gegaan dan de vorige keer, dus vooruitgang. Niets om over in te zitten. Al heb ik nu nog genoeg te vertellen, er zitten er vier ontzettend te zeuren om snoepjes, ik ben wat dat betreft al enorm aan de late kant en daar zijn ze niet zo blij mee. Daarom, de cits gaan voor. Morgen is er nog een dag om dingen te vertellen.