Ik zag een keertje de vraag voorbij komen, wat zijn in hemelsnaam koffiemomentjes? Nodigen je bazen je dan uit om een bakkie te komen doen? Gewoon voor de gezelligheid of zo? Nou nee, dat is het eigenlijk net niet. Het is simpelweg het begin maken van re-integreren. Als je langdurig ziek bent dan is de drempel vaak heel hoog. Omdat het allemaal zo raar liep is die drempel voor mij ook best hoog. Dan maak je een beginnetje met iets als een koffiemomentje. Gewoon steeds even langs, zodat je er bent en je weer aan elkaar kunt wennen. Zo moet je het meer zien.

Ik was er gisteren weer, gewoon een uurtje even langs. Ik drink een kopje koffie met een collega, we kletsen even wat over hoe het gaat en dat soort dingen. Dat ik er nog lang niet aan toe ben om te werken zoals het altijd ging, mag duidelijk zijn. Toch, als je al die tijd dan niet meer komt, dan is zomaar opeens beginnen helemaal lastig. Dit is een soort aanloopje. Een uurtje eruit en een praatje maken, dat lukt me wel. Ik moet alleen niet even met andere collega's mee naar buiten gaan nog. Dat was vorige week teveel en al had zich zo'n gelegenheid weer voorgedaan, dan had ik nu zeker niet mee gegaan.

Mijn dochter was toch vrij, dus die zou ik sowieso niet zien. Ik zat gewoon te praten over van alles en nog wat, en toen kreeg ik het opeens bloedheet. Alsof ik een opvlieger had of zoiets. Ik vond het een teken om weg te gaan want ik voelde me er niet prettig bij. Het bleek dat ik er al meer dan een uur zat. Als je zo zit te kletsen heb je daar geen erg in natuurlijk. Alleen mijn lijf laat het me dan wel even weten blijkbaar. We hebben weer een afspraak gemaakt voor de volgende keer en daarna ging ik snel naar huis. Toch nog maar even geen boodschapje doen erna. Het was wel weer goed zo.

Vandaag moet ik naar de bedrijfsarts. Dan gaan we maar weer eens even kijken wat die allemaal te zeggen heeft. Dat duurt meestal niet zo lang als een heel uur. Misschien kan ik die Cats Meow daarna dan even snel gaan ruilen. Zo'n hele week met elke dag iets, is voor mij toch ook wel heel druk en inspannend en dat merk ik nu wel. Ik wil gewoon even niets. Ik vind het verdraaid jammer van die terugval omdat ik denk dat het anders misschien best wel gegaan had, zonder er last van te krijgen. Maar, ik moet denken aan de olifant. Niet in één keer naar binnen proppen, hapje voor hapje en soms moet je je eten ook even laten zakken. Dat zal ik het weekend dan maar even doen. Gewoon even bijkomen voor er weer een week met wat afspraken komt.

Ik heb dé manier gevonden om de snoepie maffia weg te krijgen. Het is niet helemaal waterdicht maar toch helpt het een beetje. Toen ze gisteravond weer met zijn vieren vlak voor mijn neus kwamen zitten, om me te dwingen tot snoepjes geven, wilde ik daar een foto van maken. Moonlight gebruikte direct weer zijn talent om weg te lopen zodra je een foto wilt maken en toen waren er nog drie. Maar omdat Moonlight altijd de aanstichter is van de overval, en hij weg liep, ging de rest ook maar even wat anders doen. Ik ga vanavond, of als ze weer alle vier deze truc uithalen, kijken of dat altijd helpt. Je weet maar nooit. Voor ik het weet ga ik om zes uur 's avonds naar mijn bed door hun gedram.

Nadat ik bij de bedrijfsarts was geweest, ben ik even doorgegaan om die Cats meow te gaan ruilen. Ik mocht ook mijn geld terug maar ze spelen er zo graag mee dat ik eerst een andere wilde proberen. Nou, dat had ik beter niet kunnen doen. Deze doet het zo mogelijk nog rotter dan de vorige. Deze maakt alleen geluid en draait dat ene rondje niet eens. Geen succes in elk geval. Daarom moet ik er verdorie nu nog een keer mee terug. Karina heeft er voor mij, zo'n goeie dan, op marktplaats gevonden en die heb ik een mailtje gestuurd. Even afwachten dan nog maar. Ze spelen er zo leuk mee. Moonlight loopt elke keer om me heen te draaien om dan tot de teleurstellende ontdekking te komen dat hij er weer niet mee mag spelen. Ja, hoe leg ik dat nou uit? In elk geval, de nepdingen zitten wel in een Cats meow doosje maar ze zijn echt niet hetzelfde en ze doen het ook gewoon niet.

Geen goeie reclame voor Big Bazar waar ik ze gehaald had. Ondertussen is het speeltje via Marktplaats besteld. Dat is er wel zo eentje met standen en ik ga er dan ook van uit dat die het gewoon zal doen. Ik hou niet zo van dat marktplaats gebeuren. Niet om te kopen en niet om te verkopen. Het zal vast handig zijn maar ik ben er punt één niet zo handig in en punt 2 ben ik vroeger altijd veel te goed van vertrouwen geweest en ben ik nu dus heel voorzichtig met zulke dingen. Maar goed, voor tien euro kan ik me niet echt een buil vallen natuurlijk. Hoop ik toch. Twaalf euro eigenlijk inclusief verzenden. Het tientje van het niet werkende ding ga ik natuurlijk ook even terughalen, dan kost het ding op Marktplaats 2 euro. Niet natuurlijk maar zo zie ik het dan maar.

Volgende week een week van verschillende afspraken en daarna moet ik gaan beginnen met twee keer per week een uurtje of anderhalf a 2 naar de zaak te gaan. Nog niet om te gaan beginnen met werken maar meer therapeutisch. Na drie kwartier moet ik dan even een stukje gaan lopen, alleen en goed bij mezelf nagaan wat er met me gebeurt. Blokkeer ik of is er iets waar ik me niet fijn of goed bij voel. Op zo'n manier zo'n beetje. De bedrijfsarts begreep dat ik dat als heel belastend ervaar maar hij wil toch dat ik het probeer. Over vier weken moet ik dan terug komen bij hem en gaan we bespreken hoe het gegaan is. Ik ben zelf benieuwd maar ik zie er behoorlijk tegenop.

Als ik nu iets doe dan moet ik daar een dag van bijkomen. Als ik dus twee keer in de week iets doet wat zo belastend voor me is dan ben ik al vier dagen kwijt. Voor mijn gevoel dan. Het is ook niet zo dat ik die andere drie dagen dan lekker in mijn vel zit en kan doen en laten wat ik wil. Maar goed, we gaan het gewoon proberen. Ik zal wel zien waar het schip strandt. En wat niet gaat, dat gaat niet. Ik moet ook zeker in de gaten houden dat ik mijn grenzen aangeef en daar zal ik op proberen te letten. Het is een kwestie van afwachten. Ik zie er niet naar uit in elk geval. Het voor mij gewoon geen veilige warme haven waar ik in terecht kom en dat helpt er ook niet aan mee. Maar wat ik al zei, we wachten af hoe het gaat. Dan zien we wel verder...

"Een dikke boom begint als een teer twijgje. Een bergbeklimming begint met een stapje.
"

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Het was fijn om gisteren bij Stefan weer even alles te vertellen wat er gebeurd was. Doordat de laatste keer afgezegd was omdat zijn zoontje ziek was, had er nu eigenlijk net iets te lang tussen gezeten. Ik had hem in elk geval behoorlijk wat te vertellen. Zeker omdat ik nu net weer uit een terugval begin te komen. Het positieve, vonden we allebei, is dat het dit keer toch iets minder ver terug was dan de vorige keer. Al lijkt het voor mij nu niet zo, het is toch vooruitgang. Ook het feit dat ik nu kan benoemen wat mijn lichaam doet bij bepaalde gelegenheden is vooruitgang. Daar zat ik blijkbaar eerst te ver voor en nu merk ik het op. Zo had ik het zelf nog niet gezien in elk geval.

Daar is hij voor nodig. Wel mijn pijnlijke voeten, dat vond hij ook raar. Dat lag dan niet aan mij. Gisteravond had ik het ook weer, nu beperkt tot mijn hielen. Ik moet het in elk geval in de gaten houden en als het vaak voor blijft komen dan raadt hij me toch aan om even langs de huisarts te gaan om te zien of er geen lichamelijke oorzaken voor te vinden zijn. Bij dit ziektebeeld ben je namelijk geneigd om daar alles op af te schrijven maar er zijn natuurlijk ook uitzonderingen die ergens anders mee te maken hebben. Ook dat nog, dacht ik daarbij. Voor mijn eigen gevoel hoort dit hier wel bij. Daarom is het ook weer zo fijn dat ik maandag met Kim naar PeeT ga, die kan dat zien.

Stefan vond zelf dat er nu veel te lang had gezeten tussen onze afspraken en ook omdat ik de terugval heb, wil hij me over 2 weken weer zien in plaats van over een maand. Dat vond ik zelf ook wel nodig. Dat ik, de week voor mijn verjaardag, toch naar die ene extra winkel was gegaan, was niet zo'n slimme zet van me geweest. Daardoor ben ik toch weer over mijn eigen grens heen gegaan en dat is nu echt de bedoeling niet. Ik moet er juist voor zorgen dat ik daar niet overheen ga. Hij begrijpt mijn frustratie wel, het duurt ook erg lang allemaal. Iedereen die dit ziektebeeld heeft, heeft hetzelfde daarbij. Dat kon hij al uit ervaring zeggen. Dat ik elke keer vraag wat ik nou nog meer kan doen, kent hij wel. Weer was zijn antwoord dat ik er juist niets aan kan doen om dat vooruit te helpen. Ik moet het juist willen laten om er iets aan te willen doen.

Accepteren dat het zo is en blijven proberen stapje voor stapje, met steeds een paar stapjes terug, proberen vooruit te komen. Alles wat ik wil doen om het te versnellen zal het juist alleen maar remmen. Dat moet ik voorlopig eens even goed in mijn hoofd stoppen. Iets dat veel makkelijker gezegd dan gedaan is, dat wist hij ook wel. Ook toen ik hem vertelde dat ik helemaal naar werd van die paar minuutjes met mijn druk babbelende collega's, vertelde hem al genoeg en hij heeft me op het hart gedrukt dat ik echt heel goed op mijn grenzen moet letten. Wat niet gaat dat gaat niet en dan moet ik dat direct aangeven. Doe ik dat niet dan ben ik verder van huis. Ik ben jaren en jarenlang over mijn grenzen gegaan en daarom moet ik daar nu juist zo op gaan letten. Anders werkt het averechts.

Veel om op te letten eigenlijk maar ondanks de terugval, toch een beetje vooruitgang. Daar moet ik dan maar blij mee zijn. Het is een erg lange en nare weg om te gaan maar ik zal deze reis af moeten maken, of ik nu wil of niet. Ook zal dit voor de rest van mijn leven zo zijn rol blijven spelen. Ik zal in elk geval niet meer worden hoe ik was. Dat vind ik geen fijne gedachte maar het is ook iets waar ik me bij neer zal moeten leggen. Hij had wel een hele aparte vergelijking toen ik het over dingen ging hebben die nog wat in de toekomst liggen en waar ik tegenop zie. Hoe eet je een olifant, vroeg hij me. Eh, ik ben niet zo'n vleeseter. Hij legde me uit dat ik het hele beest al weer naar binnen wilde proppen en er dan zeker in zou stikken. Hapje voor hapje, dan is er niets aan de hand. Ik heb voorlopig goed te eten, bedacht ik me, als die hele olifant op moet. Goed opletten dat ik weer niet opeens een hele poot pak.

Mijn tafel is ondertussen ook gearriveerd. Weer net zo netjes verpakt en boven gebracht. Ik moet alleen op hulp wachten om mijn andere tafel weg te halen en zo. Daarom staat hij nog even op zijn zij naast de kast. Ook weer zoiets. Dat doe ik normaal echt in mijn uppie hoor. Dan had het er al allemaal gestaan. Nu weet ik dat het niet zal lukken. Dan maar met een gevaarte erbij in de kamer, het is niet anders. Dat komt nog wel dan. Ik kijk er maar naast of zo tot die tijd. Ik zie het dan maar zo dat ik iets heb om naar uit te zien.

Bovendien zal ik toch een manier moeten vinden om alle cits op de grond hun snoepjes te gaan geven. De twee op tafel maken er nog steeds een zooitje van. Daarom weet ik nu al dat al die snoepjes en de poeder rotzooi die ervan af komt als ze ze eten, tussen de plankjes door zullen vallen. Dan kan ik elke ochtend de hele tafel schoonmaken, ook op de plankjes er onder. Daar zit ik nou ook niet echt op te wachten. Gelukkig zitten er wieltjes onder, dat kan misschien helpen. Dan schuif ik de tafel opzij tijdens het snoepjes festijn. Kunnen ze allemaal op de grond. Nee, drie van hen dan, Rainbow eet ze naast mij op de bank. Dat moet toch kunnen? Dat zie ik van de week wel, hoe ik dat ga aanpakken.

Geen hele olifanten proberen naar binnen te proppen. Dat beeld krijg ik even niet weg. Dat was misschien ook wel de bedoeling. Het werkt wel blijkbaar. Eigenlijk komt mijn quote van gisteren op hetzelfde neer, zit ik me nu te bedenken. Een reis van 1000 mijl begint met één enkele stap. Minder beeldend dan die olifant natuurlijk maar van dezelfde strekking. Toeval bestaat niet. Alsof ik dit zelf al wist onderbewust en vandaar die quote pakte. Synchroniciteit. Dat is ook zoiets aparts. Moet je maar eens op zoeken. Dat is bijvoorbeeld dat je aan een liedje denkt of zingt, je zet de radio of tv aan en daar is het liedje bezig. Of je denkt aan een vlinder en het volgende moment vliegt er eentje voorbij. Dat zijn tekenen dat je op de juiste tijd op de juiste plek bent.

Ik heb weer vaak dat ik een woord typ en op dat moment zegt iemand dat woord dan net op de tv die op de achtergrond aanstaat. Ik vind dat altijd wel leuk. Het is eigenlijk een soort van toeval met betekenis. Carl Jung, een heel bekende psycholoog, heeft daar ook aardig wat aandacht aan besteed. Zoek het maar eens op, heel interessant vind ik dat. Ik heb een link voor je, als beginnetje, klik hier  Ik ga me maar even aankleden en zo. Dan ben ik daarna klaar om naar de zaak te gaan. Ik weet één ding al wel, ik ga direct erna weg. Nog even niet teveel prikkels, ook op aanraden van Stefan. Niet dat ik dat nodig had, dat wist ik zelf al wel. Daar kwam ik vorige week zelf al achter. 

"De wijze is meelevend; daarom kan hij dapper zijn. Hij is sober; daarom kan hij grootmoedig zijn. Hij gaat niet boven anderen staan; daarom kan hij toonaangevend zijn."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Ik hoorde van Kim dat het alweer de 13e week is van de griepgolf. Dan zal het zeker wel de laatste zijn toch? Wat dat betreft heeft het thuis vast zitten een voordeel. Ik zie minder mensen en loop zo minder risico om de griep ook te krijgen. Goh, zie je wel, toch weer iets positiefs. Je moet er even naar zoeken maar als je echt wilt dan vindt je wel wat hoor. Dat blijkt maar weer. Vandaag liep het weer eens even anders dan gepland. Toen ik gisteren net in de auto zat ging mijn telefoon. Het was iemand van PZ. Ze waren een beetje laat maar ze hadden al een mail gestuurd.

Het ging om een afspraak bij de bedrijfsarts komende vrijdag. Hè? Komende vrijdag? Ik zei dat ik al een paar weken een afspraak had staan voor woensdagochtend. Dat vond zij weer raar want de bedrijfsarts blijkt nu op vrijdag te zitten. Dat wist ik dan ook weer niet en bij mijn weten zat hij al die tijd al op maandag of woensdag. Dat is blijkbaar veranderd. Zij wist weer helemaal niet dat ik al een afspraak had staan. Die kon in elk geval niet kloppen want hij was er niet op woensdag. Nou, apart weer. Dan maar vrijdagochtend. Op zich komt me dat ook beter uit want ik had al opgezien tegen twee afspraken op één dag.

Daar krijg ik het een beetje van op mijn heupen. Plaats zat natuurlijk maar dat is een ander verhaal. Wat mij betreft dus helemaal prima. Wel raar hoe dat dan zo heeft kunnen lopen. Ik ben het nog eens na gaan zoeken in mijn mail en de afspraak voor woensdag stond al vanaf 16 februari. Het zal wel, vrijdag komt mij veel beter uit. Dan moet ik vandaag alleen maar naar Stefan. Nu heb ik al bijna elke dag een afspraak staan en daar kan ik dan ook nog steeds niet goed tegen maar goed. Dat is nog altijd beter dan twee op ene dag. Ik zie het maar weer als een goede oefening. Het is alleen dat ik weer zo'n terugslag gehad heb, dat het nu even niet zo fijn gaat.

Omdat ik bij mijn broer ging eten, combineerde ik dat ook maar gelijk met mijn boodschappen. Dan hoefde ik er niet nog een keertje extra uit. Ik heb heerlijk zitten eten maar ja, einde van de dag en dan ben ik op. Daarom was ik voor zeven uur al weer thuis maar wel met een volle maag. We hebben ons nog rot zitten lachen om die maffe papegaai van mijn broer en schoonzus. Loki had beter Loko kunnen heten. Wat een beest zeg. Ik moet er echt de volgende keer op letten dat ik een trui aan trek zonder glittertjes of kraaltjes want daar is ze helemaal gek op. Dan komt ze op mijn schouder zitten en pikt ze er opeens in. Ze trekt zo je hele outfit stuk hoor, als je er niet snel genoeg bij bent.

Bovendien, die scherpe nageltjes op je rug. Oh daar krijg ik de rillingen van. Het beestje zelf vind ik geweldig! Ik heb een hele tijd kiekeboe met haar zitten doen. Dat vindt ze geweldig. Maar van mijn kraaltjes moest ze afblijven. Daar was ze het helemaal niet mee eens. Ze is ook nog eens behoorlijk uitgekookt. Ze kwam dan over mijn arm lopen. Mijn hand van mijn andere arm beschermde de kraaltjes steeds. Daar ging ze dan voor zitten met haar koppie naar beneden en dan moet je haar aaien. Ah, de lieverd. Ja ja, dat dacht ik. Zodra ik met mijn hand haar koppie aaide, greep ze gelijk naar de kraaltjes die ik daardoor los liet. Uitgenaste kleurkip!

Als ik haar dan waarschuwde, ging ze heel hard ja zitten knikken naar me. Nee, niet ja! Dat mag niet hoor. Weer heel enthousiast ja geknik van haar kant. Ik kon er wel om lachen. Alleen als ze zo over mijn rug loopt, dan krijg ik daar gewoon kippenvel van. Ik vind het altijd zo leuk, hoe slim die beestjes wel niet zijn. Ik zou er alleen zelf geen eentje willen hoor. Ze sloopt van alles. Daar zijn een paar katten in huis helemaal niets bij. Ze weet alleen dat er met mijn broer niet echt te spotten valt en als hij haar waarschuwt, dan luistert ze. Heel even dan. De twee honden lagen ook over me heen gedrapeerd, jammer dat ze zo zwaar zijn. Dat zijn nou niet echt schoothondjes. Ze vinden dat alleen zelf wel.

Vandaag is het alweer drie jaar geleden dat mijn nichtje werd vermoord. Dat vergeet je ook nooit meer. Ik had het er net met Kim nog over. Over vijf jaar komt haar moordenaar al weer vrij ook. Bizar eigenlijk hè, dat dat zo gebeurt. Zij is haar leven kwijt en hij kan het straks weer helemaal opbouwen. Hij zal er alleen mee moeten leven dat hij zijn vriendin heeft vermoord en ik weet niet of je dan weer zo heel snel weer een partner zal krijgen ook. Ook vraag ik me af wat er bij hem vandaag door zijn hoofd speelt. Ik heb echt geen idee wat zoiets met je doet, als degene die de moord gepleegd heeft. Niet dat ik dat nou echt wil weten. Ik vraag het me wel af. Ik moet er maar niet al te lang over nadenken...

Alles wat je doet, zal je terug krijgen of goed moeten maken. Ik ga hier niet vertellen hoe dat werkt, al weet ik dat wel. In elk geval bij moord of zelfmoord zijn daar wetten in. Al zou hij nooit gevonden zijn, die wetten zullen ten alle tijden in werking treden. Daarom komt niemand ergens mee weg. Je krijgt het altijd weer op je bordje. Voor hem geldt dat net zo goed en hij zet zichzelf door dat te hebben gedaan een enorm eind achteruit in zijn evolutie. Dat lijkt misschien niet zo erg maar dat is het wel. Alleen komt hij daar later pas achter. Al had hij helemaal niet de gevangenis in gegaan, de gevolgen ervan zal hij toch dragen. Dat moet hij zelf weer goedmaken. Hij liever dan ik.

Gisteren had ik ook nog die Cats Meow gekocht. Het bleek een niet zo'n goeie versie van die ik al had gekocht maar die nu stuk was. Deze deed het één rondje en bleef dan kreunend hangen. Ook had hij niet vier verschillende standen, gewoon een aan en uit knopje. De opgewonden cits, die het speeltje herkenden, konden er dus niet mee spelen. Sorry jongens! Dat wist ik ook niet. Ik had ze al helemaal enthousiast gemaakt toen ik de batterijen erin deed. Helemaal voor niks, zo bleek even later. Daar ga ik maar weer mee terug. Ik moet morgen toch naar de zaak, dan doe ik dat ervoor eventjes. Ik zal wel een andere meekrijgen maar als die het ook zo doet, dan wil ik mijn geld terug.

Voor de cits hoop ik er op eentje die het in elk geval wel doet. Dan kunnen ze daar weer heerlijk mee spelen. Maar dat moet maar even wachten tot een dag waarop ik geen afspraken heb staan. Maandag moet ik namelijk ook nog weg. Naar PeeT, mijn paranormaal therapeute. Dat is zeker geen straf hoor maar wel een hele onderneming voor mij en dan ben ik erna ook weer een dag kwijt. Misschien lukt het me dit weekend, wel leuk voor de cits maar het moet voor mij ook wel kunnen. Dat merk ik dan het weekend wel, anders wordt het toch echt pas half volgende week. Gelukkig weten ze van niets, dat houd ik ook zo tot er een werkende Cats Meow is.