"Een tocht van 1000 mijl moet beginnen met een eerste stap."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Het is al weer een paar dagen 13 graden geweest. Ik ben benieuwd of het kwik ook vandaag zover zal komen. Het is somber weer. Het begon met 5 graden maar dat zal nog wel hoger worden. Ik merkte het direct toen ik de cits buiten liet. Die waren dan ook zo weer binnen. Moonlight en Skylar kregen allebei even de kolder in hun kop. Ze braken de tent bijna af, zo hard vlogen ze door het huis. Ik moet daar altijd wel om lachen. Dat wordt wel minder als er iets bij gebroken wordt maar daar kunnen zij ook niets aan doen. Ze horen dan ook eigenlijk buiten te zijn en daar kunnen ze, in normale omstandigheden, weinig brokken maken.

Zelfs Aurora heeft af en toe opeens een klein aanvalletje van gekte. Dat vind ik altijd zo leuk als ik dat zie. Dat heeft ze heel weinig of dat durft ze heel weinig te doen. Daarom is het dan dubbel zo leuk als ze het wel doet. Dan weet ik echt dat ze het naar haar zin heeft. Laatst las ik ook ergens dat het trappen dat ze doen, katten het veilige gevoel geeft van toen ze bij hun moeder waren. Ze doen dat allemaal bij mij. De kleintjes eigenlijk nog niet eens zo vaak. Moonlight en Aurora doen dat altijd als ze bij me liggen. De kleintjes voelen zich dan ook altijd wel veilig, die zullen er niet zo'n behoefte aan hebben. Denk ik toch.

De andere twee hebben een heel ander verhaal en geschiedenis natuurlijk, daar zit het verschil dan ook vast in. Ik prop er altijd een plaid tussen want ze hebben allebei behoorlijk lange nagels en die zijn ook erg scherp. Die wil je echt niet zo in je been of lijf hebben prikken. Ik word er 's nachts vaak genoeg wakker van als Aurora weer eens op me ligt. Als er dan geen deken of zo tussen zit, dan gaan ze zo mijn lijf in. En dat doet zeer. Dan doe ik mijn vinger tegen haar nageltjes aan en dan trekt ze ze meestal, begrijpend, weer in. Toch kan ik daar mee aan de gang blijven. Lekker is anders in elk geval, ik zal wel moeten.

Casper was zo ontzettend klein toen hij bij me kwam, drie weken oud pas, daar was ik gelijk al moeder voor. Maar aangezien hij altijd aan mijn oorlelletje lag te zogen en zo zijn nageltjes in mijn gezicht zette, moest ik daar wel iets mee. Heel consequent bleef ik wekenlang zijn nageltjes weer naar binnen duwen. Tot het moment daar was dat hij dat zelf ook deed. Hij heeft zo tot hij anderhalf was of zo, aan mijn oor liggen zuigen als hij wilde slapen. Die lag dan ook altijd helemaal over me heen gedrapeerd. Door mijn verhuizing naar Nederland en het feit dat ze zo moesten wennen is dat over gegaan. Daarna was hij het eigenlijk een soort van vergeten.

Toch, als hij in de buurt van mijn oor kwam met zijn koppie, ging hij altijd heel hard spinnen en zocht hij met zijn neusje wat hij daar nou ook al weer zo prettig aan vond. Hij kwam er in elk geval niet meer achter maar dat plekje bij mijn hoofd bleef hij speciaal vinden. Al wist hij dan niet meer precies waarom. Heel apart eigenlijk wel. Je vraagt je wel eens af wat er in die kattenkoppies om gaat. Wat zou het geweldig zijn als je echt begrijpend met ze kon communiceren. Nu ook weer, Moonlight loopt zo klagelijk te miauwen. Wat zou hij nou eigenlijk echt willen? Ik heb echt geen idee. Dat kan hij echt zo goed, dat ik er wel eens een beetje kriegel van wordt.

Wat wil je nou joh? Net als met een baby, je weet het niet. Het voordeel van een baby is dat ze op een gegeven moment kunnen aangeven wat er is. Met sommige dingen kunnen katten dat ook. Willen ze naar binnen of naar buiten, dat geven ze echt wel duidelijk aan. Dat zijn de makkelijke dingen. Maar voor de rest blijft het een raadsel. Zeker als ze zo mauwend en jammerend door het huis lopen. Wat zou hij nou willen? Ik praat altijd wel terug tegen hem, als hij weer zo'n bui heeft maar toch. Weten wat hij wil daar kom ik zo niet achter. Hij geeft het dan ook na een tijdje maar weer op. Soms komt hij speciaal nog even naast me staan te mauwen. Misschien wel om me te laten weten dat ik een tuttenbol ben?

Mijn broer en schoonzus lezen niet altijd mijn blogs, dat is dan ook geen verplichting. Wel hebben ze een talent dan iets te doen waar ik het net over gehad heb. Vorige keer, ik schrijf over lelies en hoe gevaarlijk die zijn voor katten. Komen ze prompt aan met een bos bloemen waar lelies in zitten. Schrijf ik over hoe ik niet spontaan opeens dingen kan doen nu, met deze ziekte, belt mijn broer gisteren om een uur of vier. Of ik het druk had. Nou nee, dat heb ik niet want daar kan ik niet tegen. Ben ik wat aan het doen? Ja, ik zit een kat te schilderen en ik zit al in mijn pyjama want ik kom net uit de douche. Oh, dan gaat het niet. Wat niet?

Of ik andijvie kwam eten vandaag, gisteren dus. Gelukkig schoot ik niet in de paniek omdat ik nu rustig kon zeggen dat ik al helemaal klaar was voor de avond, als was het nog in de middag. Maar ja, ik ben wel erg gek op andijvie met een balletje. Hij kookt het precies zoals mijn moeder het deed en daar was ik ook al zo gek op. San ging namelijk net boodschappen halen maar dan ging het niet door. Verdorie. Maar of ik dan morgen kwam eten. Kijk, dat was het betere werk. Zo opeens iets anders gaan doen wat niet op de planning stond, daar schiet ik volledig van in de stress. Maar een dag later gaan eten bij mijn broer, zeker als het andijvie is, dat gaat dan weer wel.

Ze weten ondertussen ook al wel hoe het gaat. Ik kom vlak voor het eten, ik eet een heerlijk prakkie en ik ga weer naar huis. Wel eerst even een bakkie koffie natuurlijk. En bij mijn broer hoef ik me er geen zorgen over te maken of dat wel of niet beleefd is gelukkig. Anders zou ik daar weer van in de stress schieten maar dat weten ze ondertussen wel. Voor vanavond hoef ik dan lekker niet te koken en dat is ook wel lekker. Dan heb ik toch weer een gezonde maaltijd binnen en ik hoef er zelf niets voor te doen. Dat is wel zo prettig. Alleen jammer dat ik me aan het eind van de middag nog altijd zo ontzettend moe voel. Ik zou er ook wel eens gewoon even een avondje tussenuit willen. Gewoon even op visite blijven zitten. Lol hebben we altijd wel.

Dat zit er helaas nog niet in. Wat niet is kan natuurlijk nog komen. Dat zal ook heus nog wel een keertje goed komen. Voor nu heb ik maar vast geschreven, dan ga ik hierna mijn boodschappen halen en dan kan ik de middag nog even uitrusten voor ik naar mijn andijvie, eh mijn broer en schoonzus ga. De cits hun eten geven en even weg. Al gaan ze pas eten als ik weer thuis ben, de gekkies. Gisteren heb ik het kattenbeeldje nog even wat likkies wit gegeven en zijn ogen ingekleurd. Het lijkt nu een klein beetje op Rainbow. Gaat hij net even naast het beeldje zitten omdat hij wat aandacht wilde. Laat ik nou toch een keertje een camera in de buurt hebben! Hij lijkt wel een beetje toch? Ik zag alleen dat er nog iets meer zwart op zijn kinnetje moet. Bij het beeldje hè...

"De wijze mens denkt nooit aan eigen grootheid; daarom wordt hij groot."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Ik maak er echt wel een potje van deze maand omdat ik geen potje kook. Het ging zo goed maar vanaf een paar dagen voor mijn verjaardag is het weer terug naar af, lijkt het wel. Geen zin of geen puf in koken, dan maar niet eten of iets wat je dan juist niet moet eten. Alsof het geen hele maand al heel aardig ging. Gisteravond ook. Ik moest nog verzinnen hoe of wat, toen ik tot de ontdekking kwam dat ik nog helemaal niet gegeten had de hele dag. Oh, dat is niet goed. Ik ben pas rond een uur of vier gaan ontbijten. Maar ja, dan heb je tegen etenstijd al helemaal geen trek meer. Ik dacht, dat komt nog wel maar het kwam niet.

Pas rond een uur of negen kreeg ik een klein beetje trek. Maar om dan nog iets te gaan bestellen, koken of halen, daar is het dan net weer te laat voor en ik bovendien te moe. Ik had nog een stukje kaas liggen in de ijskast, die heb ik maar gepakt en gedeeld met de twee jongsten. Aurora kwam ook wel kijken wat er te halen viel maar meer dan een klein beetje likken aan het stukje kaas dat zij dan krijgt, doet ze niet. Dat eet Rainbow dan wel weer op. En dat was voor mij eigenlijk wel genoeg, zo'n stukje kaas. Dat is natuurlijk nou niet echt een gezond avondmaal te noemen. Maar ja, echt trek had ik niet eens.

Ik wil dat toch echt een keertje beter gaan doen hoor. Soms heb ik er gewoon geen erg in dat ik nog niet eens gegeten heb. Dat gebeurt me vaak genoeg. En dat is nou juist niet de bedoeling. Ik had al een aardig ritme te pakken maar dat is nu volledig verdwenen weer. Wat een gedoe zeg steeds. Zo zijn er wel meer dingen die na zo'n terugval opeens weer opgepakt moeten worden maar dan zijn het er opeens zoveel tegelijk. Zo lijkt het dan toch. En als ik daar dan weer over nadenk, dan krijg ik het er al weer zowat benauwd van. Dan is het weer teveel. Hoe ik dat dan handig en systematisch aan kan pakken, dat weet ik dan niet zo goed. Ik moet er niet eens goed over nadenken want dat word ik al zenuwachtig.

Dus ja, lastig om dan weer alles terug op de rit te krijgen. Woensdag krijgt Stefan weer een flink verhaal en mag hij even met me mee denken. Zelf kom ik er dan niet meer zo snel uit. Dat vind ik dan ook nog eens mega irritant, zowel van mezelf als alles er omheen. Kon ik maar een knopje omzetten zodat het allemaal flink vooruit wordt gespoeld in ik weer zo goed als nieuw ben. Op elk gebied. Ik zie op het moment zo'n grote berg voor me, daar word ik nou ook niet vrolijk van. En die berg mag er best zijn hoor, maar niet zo vlak voor mijn neus. Dan is hij een beetje te overweldigend. Ik zal er omheen moeten proberen te kijken maar dat lukt nu gewoon even niet. Voor de rest gaat het prima hoor...

Als het eten niet goed gaat, dan gaat het afvallen al helemaal niet goed. Het trampoline springen ging ook al even helemaal niet. Of springen, ik doe alleen die healthwalk nog maar. Die ga ik vandaag dan ook gewoon weer oppikken. Al is het maar een paar minuutjes. Weet je wat ik trouwens een hele rare uitdrukking vind, van mensen die afvallen en sporten? Ze zeggen dan altijd dat ze strakker in hun vel zitten. Maar geloof mij nou, ik heb nog nooit zo strak in mijn vel gezeten dan nu en dat is helemaal zo positief niet hoor. Waar hebben ze dat vandaag gehaald? Het zal wel weer aan mij liggen. Maar zo zie ik het echt. Ik denk dat het gewoon weer zo'n taal dingetje is van mij. Dat blijft dan hangen.

Al de rommel van het verven is gelukkig weer opgeruimd. Dat scheelt weer. Ik heb wel weer een ander project gevonden. Een kleintje hoor. Ik heb twee beeldjes van katten. Dit bedoel ik letterlijk. Beeldjes van steen. Eentje die ligt te slapen en eentje die zit. Die had ik van de week op mijn kastje gezet en toen ging Rainbow daar zo schattig naast zitten, dat het wel een zoekplaatje leek. Waar zit de echte kat? Toen bedacht ik me opeens, dat ik die beeldjes ook in dezelfde zwart/wit tekening kan schilderen als de kleintjes op hun lijf hebben. Dan lijken ze er nog op ook. Vooral Rainbow met zijn gevlekte neusje en kinnetje is heel herkenbaar en daarom ook na te maken. Dat lijkt mij nou best een leuk idee.

Ik heb er nu nog geen zin in. Even geen rommel maken nu het opgeruimd is. Dat is ook wel eens lekker. Vroeger deed ik zulke dingen altijd in één dag en dan was het een dagje drogen en dan was alles weer netjes. Nu doe ik er zo lang over en daardoor heb je ook veel langer rommel liggen. Maar dat van die beeldjes zit al in mijn hoofd, dat zal niet lang meer duren. Het is dan alleen even wachten voordat je er weer zo'n leuke foto van kan maken. Dat moet net even uitkomen. Vandaag geen rommel, morgen een boodschapje halen, overmorgen naar de bedrijfsarts en Stefan en donderdag weer naar de zaak. Ik krijg het er al zowat van. Dat is elke dag iets en dat voelt een beetje benauwend. Maar misschien moet ik er even aan wennen. Dat merk ik vrijdag wel dan.

Ik had ook beter de paaseitjes aan Ben of Kim mee kunnen geven. Nu kan ik het schaaltje al sowieso niet neerzetten. Er wordt mee gevoetbald door de cits. Die vissen de eitjes uit het schaaltje en tikken die dan zo van de tafel af. Daarna gaat de wilde pret beginnen. Er ligt er zelfs eentje helemaal onder het kleed dat bij de bank ligt. Hoe ik die er daar helemaal onder vandaag ga krijgen weet ik nog niet. Nog minder snap ik hoe ze dat zover eronder hebben gekregen. Wat Skylar nog veel leuker vindt dan de eitjes zelf, is het papiertje. Daar moet ik een propje van maken en dan gooien en dan is hij uren zoet. Het is zelfs zo erg dat ik van de week een eitje pakte, ik kon het niet weerstaan. Toen ik het zo open aan het pulken was, vloog Skylar van boven naar beneden en ging vast zitten wachten op het propje.

Daar wordt hij blijkbaar zelfs wakker van, zo leuk vindt hij dat. Nou dan maar propjes over de vloer als hij daar zo gelukkig van wordt. Dat lijkt me duidelijk. Die stofzuig ik gewoon wel weer op tussendoor. Hij verstopt ze ook maar helaas vindt hij ze dan ook zelf niet meer terug. Als hij maar lol heeft. Zolang er eitjes zijn dan zal het met regelmatige tussenpozen een propje om mee te spelen krijgen. Dan kan hij er steeds lekker mee spelen. Het hoeft niet veel te kosten om de cits bezig te houden. Ik heb nog een goede tip binnen gekregen voor iets dat wel iets kost. Er zijn weer cat's meow's te koop. Morgen gelijk even kijken of die er nog zijn dan. Daar zijn ze dol op en ze waren alle twee echt overleden. Duimen dat ze er nog eentje hebben!

Voor nu ga ik heerlijk even douchen. Ik heb braaf een broodje gegeten. Ik had alleen nog niet ontbeten. Ik probeer er nog een appel in te krijgen vandaag ook. Voor vanavond ga ik zo'n roerbak maaltijd proberen, uit de vriezer. Voor vandaag ging het dan al bijna goed. Alleen dat ontbijt, daar heb ik niet zoveel mee. Ik heb ook nooit trek 's morgens. Toch morgen wel proberen te doen. Zeker voor je boodschappen gaat halen. Want dan krijg ik natuurlijk wel trek. Vooral als ze broodjes of zo aan het bakken zijn. Dan kan je toch maar beter iets gegeten hebben voor je allemaal verkeerde dingen mee gaat nemen. Twee vliegen in ene klap dan, dat ontbijtje. Ik zal het op mijn lijstje zetten, voor ik het vergeet...

"Alle wezens onder de hemel hebben hun oorsprong in het zijnde; het zijnde heeft zijn oorsprong in het niet-zijnde."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.