De balkondeur heeft gisteren de hele dag open gestaan. Ik heb aan tafel een kistje zitten verven. De verflucht kon dan zo sneller wegtrekken en de cits waren ook gelukkig. Voor het eerst had ik geen ijsklompen aan mijn voeten. Ik ben niet zo'n koukleum dus ik vond het ook heerlijk. Vanaf het moment dat het kan staat bij mij continue die balkondeur open. Vaak ook 's nachts, al hangt dat een beetje af van de temperaturen. Zo zijn Rainbow en Skylar ook in huis gekomen. Alles stond altijd open. Toen de winter kwam vonden ze die dichte deur dan ook vreselijk.

Ik net zo goed dus als het even kan, dan gaat hij open. Wat vonden ze dat heerlijk gisteren. Volgens mij is Skylar zelfs geen enkel moment binnen geweest. Tot het in de middag begon te regenen. Aurora moet zich voorzichtig tussen haar broers in bewegen en daarom kwam zij af en toe eens een kijkje op het balkon nemen. Als Skylar dat dan ziet, dan gaat hij haar plagen. Gelukkig is hij vaak afgeleid door wat hij te zien krijgt aan vogeltjes en buren, zodat zij ook af en toe in alle rust van de buitenlucht kan genieten. Toen ze rond half vier allemaal binnen waren, heb ik de deur weer dicht gedaan.

Ietsje later kwam Aurora er weer aan. Ik stond bij het aanrecht en zij ging bij de deur zitten. Ze keek mij aan en weer naar de deur en weer terug. Ja, sorry hoor, hij blijft nu dicht, het wordt nu wel een beetje te koud. Hopelijk kan hij binnen niet al te lange tijd gewoon weer lekker alle dagen open blijven staan. Dan gaat de kachel ook weer uit en dan hebben ze alle tijd om buiten te zijn. Voor hen lekker en voor mij ook. Het betekent in elk geval minder gedonder in huis. Ze hebben wel wat beters te doen, zoals vogeltjes kijken en op vliegen jagen. Een vlieg hier in huis is levensgevaarlijk met al die er achteraan rennende katten. Dan mag je blij zijn dat alles heel blijft.

Nadat ik mijn blog gisteren had geschreven, zat ik er nog eens over na te denken, die gevangenis van mij. Wat dit ook bij me weg neemt, zijn de spontane dingen. Ik was van de week met mijn tante iets aan het afspreken maar dat is nogal een gedoe voor mij. Een uurtje naar de zaak, of naar de bedrijfsarts of de therapeut, die dagen kan ik al niets anders meer. En dan moet ik er ook nog een dagje van bij komen en zo. Dan ben je zo een hele week kwijt. Mijn tante zei, heel lief bedoeld natuurlijk, joh dan kom je toch gewoon als je denkt dat je je er goed genoeg voor voelt. Eh, ja, dat zou mooi zijn alleen juist als ik me even goed voel dan is er hier zoveel dat er echt moet gebeuren dat ik dat dan opeens aan ga pakken.

En voor een bezoekje of een afspraak, daar heb ik een aantal dagen nodig om naartoe te werken. Spontane dingen gaan dus ook gewoon niet. Daar kwam ik toen opeens achter. Over zoiets had ik nog helemaal niet nagedacht. Maar ik voelde direct dat dit niet kon. Ik heb even nodig en ik heb daarom een datum en tijd nodig. Daar ben ik dan al dagen van te voren mee bezig. Heel raar is dat eigenlijk. Ze begreep dat helemaal gelukkig, daarom hebben we voor over een tijdje toch een datum geprikt. Dan zie ik dat al dagen van te voren staan en dan hou ik daar rekening mee en leef ik er naartoe. Anders gaat het niet. Ik heb me er toch toe gezet om wel bij Kim te gaan eten gisteren. Dat ze heel lekker kookt helpt daar wel aan mee. Maar toch, het is voor mij heel erg vermoeiend. En voor iemand die altijd graag buiten de deur was, is dat een hele rare nieuwe gewoonte.

Ik bleef niet al te lang, het is meer eten en dan even natafelen en weer weg. Hoe gezellig ik het dan ook vind, ik voel dat ik dan naar huis moet anders kom ik daar niet aan. En daarna ben ik weer de hele avond aan de bank gekluisterd. Je kan gewoon niets doen zonder daar de rekening van te krijgen. Ik bedoel dit niet als klagen hoor, gewoon als constatering. Ik gooi het er allemaal maar uit, dan kan ik dat later nog eens een keertje bekijken. Wie weet schrijf ik er ooit een boek over en dan kan ik deze informatie goed gebruiken. Wie meeleest krijgt een soort van preview moet je maar bedenken.

Gisteren had ik dus op mijn gemakkie aan tafel een kistje zitten schilderen. Vandaag heb ik daar wieltjes onder gezet en heb ik de bovenkant nog even een likkie verf gegeven omdat het nodig was. Ook had ik gewoon een heel stuk gemist. Nou ja, dat is wat! Gewoon 2 plankjes aan de binnenkant. Hieraan kan ik gewoon zien hoe ver ik nog ben van hoe ik was. Dat zou me anders nooit gebeurd zijn. Bovendien was het nogal duidelijk te zien maar ik zag het blijkbaar gewoon niet. Ik hou van verven en dat soort dingetjes, dat is voor mij rustgevend. Nee, niet op de ladder staan en dan de boel verven. Maar zo'n kistje verven weer wel. Lekker zittend aan tafel. Nou ja, gelukkig kon ik het nog bijwerken. Er waren nog wel meer plekjes waar ik gisteren blijkbaar te moe voor was. 

Daarom was de bovenkant nu ook weer nat. Helaas, één van de katten, ik zal niet zeggen dat het Rainbow weer eens was, had blijkbaar over de natte verf gelopen. Gelukkig maar met één pootje. Door het spoor te volgen had ik de dader namelijk zo te pakken. Ik heb hem opgepakt en zijn pootje schoon gemaakt. Dat hij dat niet leuk vond is een beetje een understatement. Hij wilde er niet van weten maar ik wilde geen zwarte pootjes door mijn hele huis. Hij spartelde nogal tegen. Dat mijn arm nu open ligt is wat minder maar hij was daar dan ook niet zo blij mee. Hij ligt nu een stukje verderop boos naar me te kijken en zit zichzelf overdreven te wassen.

Ja joh, moet je maar luisteren als ik steeds 'nee nee' roep. Ik heb jaren eerder al eens vaker zulke foto's op Facebook gezet. Toen was het Casper die altijd de boosdoener was. De rest van de cits is gelukkig wijzer, die ruiken die verf en blijven er vanaf. Casper sprong zo boven op mijn toen zo schitterend zwart geverfde bureau en dat is nooit meer glad geworden. Bovendien zat het toen van onder tot boven onder de zwarte verf. Gelukkig is het snel schoon als het nog nat is. Maar het zijn geen klusjes waar ik op zat te wachten. Voor vandaag ben ik dan maar even gaan zitten schrijven. Dat geeft even rust.

Natuurlijk moet ik erg lachen hoor, om zulke dingen. En die verf van zijn pootje halen doe ik meer voor hemzelf als voor de boel hier. Ik moest hem alleen even in zijn nekkie vasthouden tot ik kon zien welk pootje het was. En aangezien Rainbow een soort van gemengde voetzooltjes heeft, roze met zwart, was dat nog lastig ook. Ik heb ze alle vier maar meegepakt. De rest van de dag blijft hij me vast boos aankijken. Waarschijnlijk net zolang als mijn arm blijft branden van de krabbel toen hij weg wilde springen. Ach ja, de cits besluiten uiteindelijk of ik wel of niet een rustig dagje krijg. Ik hoop dat ik het ergste gehad heb. Het kistje staat te drogen, daar zal verder wel iedereen vanaf blijven. Hoop ik toch.

Het enige dat ik nog ga doen is verzinnen wat ik ga eten. Dat is deze maand weer helemaal pet, net als het trampoline gebeuren. Dat is nu al een hele week niet gebeurd. Maar vanaf morgen wil ik dat weer op gaan pikken. Alles wat ik erover gelezen heb, zegt dat het erg goed is om dat te doen. Als ik er nou mijn dutje op ga doen, dan is dat toch ook al beter? Mijn eigen verfloze voetzolen doen vandaag geen pijn. Morgen moet het wel kunnen dan. Voor vandaag alleen nog even nadenken. Ga ik iets uit de vriezer trekken, ga ik iets koken of ga ik iets halen of laten bezorgen. That's the question voor vandaag. En daar ben ik nog niet helemaal uit. Daarom ga ik daar nu eerst eens even flink mijn aandacht aan geven. Ik weet het gewoon nog niet.

"Als mensen niet bang zijn voor de dood, kun je hen niet met de dood bedreigen. Als mensen bang zijn voor de dood, kun je wijzen naar een beul."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Omdat het gisteren weer zo'n verloren dag leek te gaan worden, dacht ik, ik ga toch iets doen dat wel gaat. Daarom ging ik eens even goed rond zitten kijken naar wat dat dan kon zijn. Dat ik niet het gevoel heb dat er gewoon meer dan een week nu weg is in het niets. Dat is best lastig als je echt helemaal geen puf hebt. Alles wat er aan je voorbij komt daar heb je zoiets bij van nee, dat niet. Uiteindelijk ging ik mijn verf en bijbehoren maar even reorganiseren. Dat had ik al eens gedaan maar op de een of andere manier is dat zo weer een zooitje. Bovendien, als straks mijn tafel er is, wil ik die mooie zilveren dozen gebruiken om in die kastjes te zetten. Laten die nou juist vol zitten met van alles op hobby gebied.

Ik heb een tijdje een dozen tic gehad en ik had er nog veel die leeg waren. Daar ben ik dus mee gaan zitten goochelen. Door de kastjes die gemaakt zijn heb ik ook opeens veel meer bergruimte en er staat er eentje vlak bij mijn bureau, speciaal voor die gelegenheid. Wat een troep maak je dan toch weer. Iets waar ik niet goed tegen kan maar waar ik het de laatste maanden wel mee moet doen omdat ik nog lang niet op het opruimerige niveau zit van eerst. Voor mij een crime maar voor de cits echt een zaligheid. Die vinden het heerlijk om dan overal aan te gaan zitten snuffelen. Bij Rainbow haalt het de dief in hem weer helemaal naar boven.

Ik ben wel een keer of tig achter hem aan gegaan om weer iets af te pakken. Gek genoeg was gisteren het pakje met schoonmaakdoekjes favoriet. Nou ja, wat is dat nou toch? Daar ging hij weer met het bijna lege pakje. Misschien dacht hij wel dat er eten in zou zitten? Voor als ik ga verven heb ik ook allemaal lege bakjes, plastic bordjes en weet ik het allemaal. Die bordjes zijn handig voor het mengen van kleuren bijvoorbeeld. Er stonden twee van die lege plastic potten bij, waar ooit een verse ananas in had gezeten. Er viel er eentje op de grond en ik moet zeggen, dat was een succes. Daar zijn ze even een behoorlijk tijdje mee bezig geweest. Wat een lol met een lege plastic pot! Die vliegt dan het huis door en ze lopen er zelfs mee op hun koppie rond. Helaas ging het allemaal te snel om een foto van te kunnen nemen.

Er stond ook een grote plastic opbergbox op tafel. Daar wilde ik de grote flessen verf in doen. Dat is handig als je ziet wat erin zit. Voordat ik de kans kreeg om daar mijn verf in te doen, had Rainbow de doos omgedoopt in mandje. Skylar wilde er ook wel in maar die mocht niet van hem. Nee, wegwezen. Hij was daar heel duidelijk in. Het was zijn doos, ga jij maar een andere doos zoeken. Hij heeft er een tijdje heerlijk in liggen slapen. Geen gezicht zo met die voetsies tegen de wand. Daar heb ik natuurlijk wel foto's van kunnen nemen. Wat zijn ze een handvol als je ook maar iets doet dat niet tot de dagelijkse routine behoort. Daar heb je nooit een handleiding voor gekregen. Dat gaat ook niet met katten want die zijn gewoon allemaal anders.

Ze zitten weer eens in een slecht eten periode ook. Nu allemaal tegelijk, zelfs Skylar eet minder. Dat wil wat zeggen hoor en ik blijf het een vreemd verschijnsel vinden. Ik kan het van elke kat hier in huis begrijpen, die eten ook best wel veel brokjes maar Rainbow eet geen brokjes. Die eet niets wat echt hard is, zelfs niet als het eten van mij is. Die zie ik dan ook wel weer later steeds iets uit één van de bakjes eten. Die krijgt het zo ook wel binnen. Maar toch, in het natvoer zit het medicijn. Als ze dat niet eten dan krijgen ze het ook niet binnen. Ik verdeel het zo dat er voor Rainbow, al zou hij echt alles opeten, geen overdosis in zit natuurlijk. Maar de rest moet het ook binnen krijgen. Als ze geen natvoer eten, dan zou ik niet weten hoe ik dat dan doen moet. Hopelijk is dat straks opeens weer over en eten ze weer normaal.

De laatste paar dagen is ook Aurora niet beneden op het moment dat ze eten krijgen. Ik heb het vandaag maar even apart gezet voor haar. Als ze straks komt dan zet ik het gewoon voor haar neus. Kijken wat ze doet. Ik maak me er nog maar een klein beetje druk om, helemaal niet lukt niet. Toch ben ik daar al ietsje beter in aan het worden. Het gaat zoals het gaat, net als bij mij. Het voetzolen verschijnsel trad ook gisteren weer op. Vandaar dat ik een klusje moest vinden waarbij ik niet al te veel moest lopen. Alleen achter Rainbow aan, dat moest wel. De kleine dief. Voor de rest kon ik erbij blijven zitten. Zoals altijd krijg je met zoiets herorganiseren eerst altijd een bende voor het weer orde is.

Iets waar ik nu heel slecht tegen kan ook maar dan is het daar ook weer goed voor. Daar moet ik dan ook weer even doorheen. Eigenlijk is alles wat ik doe een soort van training om het allemaal weer terug te krijgen. Ik weet wel dat het nooit meer wordt wat het geweest is en tegen de tijd dat ik hier een beetje uit zal komen, zal ik ook daar weer mee moeten dealen. Daar moet ik nu maar even niet aan denken want ik ga er gelijk al van zuchten. Ik moet het gewoon dag na dag bekijken en het nemen zoals het is. Voor een drammer als ik normaal eigenlijk ben, is dat best wel lastig. Voor vandaag hoop ik dat mijn voetzolen geen pijn meer zullen doen. Dat is echt behoorlijk lastig, zeker met lopen.

Of het nu wel of niet gaat, ik moet vandaag ook wel stofzuigen. Als ik dit van te voren had geweten dan had ik van die kale katten genomen. Die zullen ook wel weer dingen hebben maar er is één ding wat ze niet hebben en dat dan ook niet door je hele huis ligt, haar! Ik moet zeggen dat me dat af en toe toch echt wel ideaal lijkt. Niet dat je dan niet moet stofzuigen maar als je het even niet doet, dan valt dat niet zo op als het nu doet. Ze zijn voor sommige mensen echt spuuglelijk, die haarloze boeven maar ik vind ze wel wat hebben. Bovendien zijn ze echt ontzettend zacht, misschien om het hebben van geen haar te compenseren zodat je ze toch graag aait of zo? Mijn boeven zijn ook heel zacht maar als je die aait dan heb je gelijk een zooitje haren aan je hand of op de grond.

Het wordt weer lente en dan is het straks eventjes helemaal erg. Wat zou je een stuk minder werk hebben in huis, als je geen dieren hebt. Maar dan heb je ook niet zoveel liefde naar je toe komen. Daarom is voor mij de rekensom snel gemaakt, dan maar een harig huis. Ze zijn me allemaal veel te lief. Kim is ook zo lief maar minder harig. Ze vroeg me net of ik vanavond bij haar kwam eten. Normaal zeg ik altijd gelijk, ja graag maar ik blijf dan niet lang. Nu zei ik dat ik even moet afwachten hoe ik me straks voel. Daarom dacht ze blijkbaar dat ik geen zin of trek had. Maar dat is niet zo. Ik wil wel heel graag en Kim kookt altijd heerlijk. Maar na zo'n week is het even afwachten hoe ik me straks voel.

Misschien ben ik wel weer helemaal kapot en doen die voetzolen weer raar. Dan is lopen gewoon een hel. Dat heb ik deze week wel gemerkt. Daarom weet ik nu even niet direct een antwoord te geven. Ik wil wel heel graag, ik weet alleen nog niet of ik straks kan. Dit werkt zo beperkend. Mijn tante zei het gisteren heel goed. Gevangenisstraf is veel erger. Dat is ook zo. Ik zit dan niet in een gevangenis letterlijk maar ik zit in mijn eigen gevangenis. Ook de leuke dingen kunnen niet eens. Overal word je in beperkt. Je kan niet leven zoals je zou willen. Dat voelt ook echt als een straf. In de gevangenis weet je tenminste hoe lang je daar moet zitten. Ik weet dat niet en elke keer als ik denk dat ik de goede kant op ga, dan krijg ik zo'n terugval. Ik wou dat ik op een briefje kreeg wanneer dit over is. Dan kon ik daar naartoe leven. Nu moet je maar afwachten. Leuk is anders, dat weet ik dan weer wel.

"Spaken komen samen in een naaf, maar de lege ruimte maakt de kar bruikbaar. Een pot bestaat uit klei, maar de lege ruimte maakt de pot bruikbaar. Balken en stenen vormen een huis, maar de lege ruimtemaakt het huis bruikbaar. Alleen het niets is bruikbaar."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Gisteren dus voor de eerste keer een koffiemomentje op de zaak, na een hele lange tijd. Ik zag er erg tegenop maar het viel wel mee. Dat het een uurtje kletsen met een collega was, hielp daar zeker wel aan mee. Dat gaat blijkbaar wel maar ja, een uurtje kletsen gaat mij niet al te moeilijk meer af. Het plan was om erna nog even een boodschapje te gaan halen maar dat ging niet door. Op zich had het nog gekund maar toen ik op het punt stond weg te gaan, kwamen er twee collega's en mijn dochter langs lopen. Zij gingen een sigaretje roken en ik besloot dan nog even met hun mee te gaan. Dat was er net teveel aan. Hun drukke geklets over van alles joeg mij de rillingen over mijn rug en weg was al mijn energie.

Dan maar door naar huis. Ik heb nog eten hoor, ik kan ook vandaag nog even thuis blijven. Dan ga ik morgen maar weer proberen iets te halen. Wel lastig want dat is weer een zaterdag en die zijn altijd druk in de winkels. Dat vind ik echt nog niet fijn en dat put me dan ook altijd veel meer uit dan dat ik op de rustige momenten ga winkelen. Misschien toch maar even door mijn vriezer spitten en zien of ik het kan uitzingen tot maandag. Tussen de middag is het meestal een stuk rustiger op weekdagen. Dat is veel fijner dan om te winkelen. Ik kan nog niet tegen zo'n mensenmassa met de bijkomende drukte. Daar was ik voor ik ziek werd ook al geen fan van hoor, dat moet ik er wel bij zeggen. Dat zal altijd wel zo blijven.

De kistjes die ik gekocht had om een tafel van te maken, zijn nu kastjes geworden. Zo gaat dat hier. Ik had aan Kim en Agnieszka de link van de Kistenkoning doorgestuurd. Daar heb ik de kistjes online gekocht. Kim zag opeens dat ze precies die tafel hadden, die ik wilde gaan maken. En als je gaat zitten optellen, inclusief plaat laten zagen, plankjes ertussen en noem maar op, kwam hij gemaakt en al, net zo duur uit. Nou ja, daar gaan we natuurlijk niet moeilijk over doen. Ik had de kistjes voor de visite even uit de weg gezet, tegen de achterkant van de bank aan. Dat stond eigenlijk wel heel erg leuk ook. Ik had daarom gezegd dat ik dan ook nog kistjes voor achter de bank zou gaan kopen.

Kim had gelijk zoiets van, jij bent gek. Ga je moeilijk zitten doen. Dan maak je hier toch die kastjes van en bestel je gewoon de hele tafel! Oh ja. Dat is ook een optie. De tafel wordt dan kant en klaar geleverd. Inclusief de wieltjes eronder. Ik had nu de wieltjes die ik al gekocht had over. Die zitten nu onder het van vier kistjes gemaakte kastje. Lekker handig met stofzuigen ook. Je rijdt het gevaarte zo opzij. De tafel is ondertussen net besteld. Daar heb ik niet eens werk meer aan. Bovendien had ik ze gemaild, over hoe ik de schotten geplaatst wilde hebben. Ik heb een aantal zeer leuke mailtjes uitgewisseld met Romy, die daar over gaat. Wat een leuke vrouw is dat! Heel behulpzaam. We hadden een mail-klik. Ze geven echt goede service en het is heel snel afgehandeld allemaal daar.

Mocht je ook eens willen zien wat ze daar allemaal van fruitkistjes hebben, klik dan hier. Wat een leuke ideeën allemaal en absoluut niet duur. Ze hebben ook een Facebook pagina. Zoek maar op Kistenkoning en je vindt hem. Het staat hier al vol genoeg hoor maar als ik zou gaan verhuizen en de boel ga veranderen dan weet ik wel waar ik leuke dingen ga kopen. Zo is het bureau van kistjes ook helemaal geweldig en ook hebben ze complete bedden. Ook zo leuk! Nou ja, laat je niet kisten, ga zelf maar kijken. Wie weet krijg je er ook nog hele goede ideeën van. Alles wordt supergoed verpakt en verstuurd. De goede man bracht de kistjes zelfs helemaal boven. Ik hoop dat hij dat met de tafel ook doet. Dat gaan we over een aantal dagen wel zien. Ik ben er blij mee in elk geval. Als iets goed is, mag het ook gezegd worden toch?

Op dit lichtpuntje na, had ik wel een vreselijke rot week. Ik hoop dat ik nu gewoon weer een stukje vooruit mag, in plaats van zo'n flinke stap achteruit. Leuk was anders. Ik heb gewoon meer dan een week niets kunnen doen. Zo had ik eergisteravond al de hele avond geslapen. Gisteren bleek ik toch ook weer net zo vermoeid te zijn geweest. Misschien ook wel een beetje door het bezoekje aan de zaak. Ik was van plan geweest mijn tante te bellen maar ja, als je om half elf wakker wordt dan ga je dat ook niet meer doen natuurlijk. Ik bel haar straks wel even. Dat zijn zo van die dingetjes die er dan doorheen slippen. Maar ook de routine die ik had opgebouwd is zo weer weg. Dat is zo gebeurd blijkbaar.

Volgende week ga ik voor een volgend koffiemomentje. Ik weet alleen al dat ik erna direct weer weg ga. Ik heb geleerd. Nog even niet. De dag ervoor moet ik ook naar de bedrijfsarts en naar Stefan. En voor de rest moet ik weer proberen terug te komen naar waar ik een week geleden zat. Het verbaast me toch elke keer weer, als ik zo'n terugval heb. Ik weet nu alleen dat het kan gebeuren. Dat scheelt wel want de eerste keer was ik daar volledig door van slag. Nu niet maar dat wil nog niet zeggen dat het leuk is. Ik heb het al gezegd maar ik zeg het gewoon nog een keer. Ik ben het zo beu. Ik zou zo graag willen dat ik hier al uit was. Als je me een paar jaar geleden had gezegd dat ik dit zou krijgen, dan had ik je nooit geloofd. Wel nee, gewoon doorgaan. Dat heb ik altijd gedaan en dat zou ik ook zeker blijven doen. Tot je geveld wordt en dan heb je niets meer in te brengen.

Het is een kwestie van accepteren en knokken om er weer uit te komen. Ik ben een vechter, het komt goed. Het duurt alleen zo lang en succesjes zijn zo weer uitgevlakt door een terugval. Zo'n eerste jaar, nadat mijn moeder overleden is, is natuurlijk altijd zwaar maar bij mij weegt dit nu extra mee. Daarom denk ik dat het een stuk beter zal gaan, als dat eerste jaar dan maar voorbij zal zijn. Dat hoop ik echt. Dit is niks in elk geval. Alleen maar frustrerend. Gelukkig heb ik die gekke katten rondlopen. Dat is echt mijn redding. Niet alleen omdat ik voor hen wel moet maar ook omdat het zulke gekkies zijn. De cits zijn eindelijk van het balkon af. De deur kan dicht, mijn voeten kunnen weer beginnen met opwarmen. Ze houden me alert en ze maken me aan het lachen. Bovendien wordt er onvoorwaardelijk van je gehouden. Zeker als je met snoepies en eten aankomt. Wat wil een mens nog meer?

Ja meer katten. Helaas, was ik maar rijk en niet zo knap. Dan had ik een huis vol. Wat een lol zou je dan hebben! Dan wel graag met een werkster, voor het stofzuigen en het ontharen van bankstellen en stoelen en meer van die ongein. Dat zit er dan ook wel aan vast. Toch is het dat wel waard allemaal. Als je ziek bent dan is dat wat minder maar goed. Dat gaat nog wel over ooit en dan is het echt zo heerlijk, een huis vol harige heerlijkheden. Als ik ze kan leren om zelf de bakken te verschonen of gewoon netjes op het toilet te gaan, dan is het helemaal hemels. Ze zijn er slim genoeg voor. Als ik weer meer energie krijg, dan ga ik er zeker wat pogingen toe wagen.