Ik zag dat Aurora allemaal wondjes had. Op haar oor en in haar oor en onder haar kinnetje. Hm. Dat kan natuurlijk komen als ze zichzelf een beetje te onbehouwen zit te krabbelen. Maar ik weet ook dat Skylar steeds tegen haar bezig is. Ik hoor ze wel eens vechten met elkaar maar dat duurt nooit lang. Ik weet dus niet echt de oorzaak. Ik kan er daardoor ook verder weinig mee. Ze zondert zich altijd al een beetje af en dat is nu niet anders. Ze vindt die drie knullen gewoon vaak een beetje te veel. Daar kan ik me dan ook wel wat bij voorstellen als je liever op jezelf bent. Alleen, wat doen ze boven als ik het niet kan zien?

Met Moonlight heeft ze een goede band. Logisch want met hem heeft ze veel van haar angsten overwonnen. Ze kibbelen wel eens maar nooit veel. Met Rainbow en haar gaat het ook steeds beter. Rainbow zoekt haar vaak op, heel voorzichtig en een tik verwachtend. Heel af en toe snuffelen ze even aan elkaar. Maar ik ben bang dat het met Skylar nooit echt wat zal worden. Als hij haar ziet dan maakt hij zijn 'hmm' geluidje en zodra zij dit hoort is ze volledig op haar hoede. Ook valt hij haar vaak opeens aan als ze lekker ligt te slapen. Wel slim want zo krijgt hij een tik uitgedeeld zonder er eentje te krijgen. Zij schrikt zich dan wezenloos.

Als hij ergens zit dan loopt zij compleet om alleen om hem te vermijden. Daaraan alleen al kan je merken dat ze hem absoluut niet eens een greintje sympathiek vindt. Dat vind ik best jammer en ook niet zo leuk. Kijk, ze hoeven elkaar echt niet volledig af te lebberen, al zou dat wel mogen. Maar zij hebben echt een koude oorlog samen. Of dat ooit goed zal komen? Ik hoop het wel natuurlijk maar weten doe ik dat niet. Misschien als Skylar straks uit zijn puberteit is? Want hij is knap lastig hoor, de laatste weken. Ik weet dat hij een ontzettend lief karakter heeft, wie weet gaat dat straks toch de doorslag geven en kunnen ze alle vier met elkaar door een deur.

Er is op dit moment geen kat te zien en dat vertrouw ik dan niet. Het kan namelijk best zijn dat zij naar beneden wil en dat hij dan in de deuropening gaat zitten zodat ze er niet langs durft. Toch denk ik dat als zij het echt zou aangaan, het gevecht, dat hij dan het onderspit zou delven. Dat doet ze gelukkig niet. Ik vind het maar niets zo, ik hoop dan ook dat die buien van hem snel over zullen gaan. Ik ga zo even boven mijn neus om de hoek steken, zogezegd even de brokjes bijvullen. Dan kan ik zien wat ze aan het doen zijn. Hopelijk niets en liggen ze gewoon lekker te slapen terwijl ik me hier druk zit te maken.

Op Facebook zag ik gisteren dat het maar net drie jaar geleden is dat Sammy aan de insuline ging. Jeetje zeg, drie jaar geleden pas? Dat lijkt gewoon een heel leven verwijderd van nu. Vooral het afgelopen jaar kan ik echt geschokt zijn over hoe kort bepaalde dingen nog maar geleden zijn. Tijd is echt een raar ding. In die drie jaar is er gewoon een leven vol gebeurtenissen over me heen gekomen en daarom lijkt het misschien wel zoveel langer geleden. Dat zal het wel zijn maar toch, bizar. Sammy is er in augustus pas drie jaar niet meer en zijn er gewoon vijf andere katten in mijn leven gekomen waarvan er eentje al bijna 2 jaar vermist wordt. Bijna niet te geloven zo.

Ondertussen ben ik boven gaan kijken. Niets aan de hand. Aurora lekker op het logeerbedje en Skylar in de krabpaal. Natuurlijk kwamen de andere twee ook even kijken wat ik kwam doen. Ik heb er gelijk maar even gestofzuigd en wat meer ruimte gemaakt. Voor ik ziek werd was ik boven begonnen met uitzoeken en ook zijn ondertussen al mijn hoge hakken naar boven verhuisd omdat ik die, sinds mijn operatie, niet meer aan kan. Met andere woorden, het is er een enorm zooitje. Maar omdat ik nu zelf nog niet helemaal beter ben, kan ik daar nog niet zo goed tegen. Waar ik normaal van aanpakken weet en aan de slag ga, krijg ik het er nu benauwd van. Toch heb ik wat dingen verzet en het weer een beetje leuker voor ze gemaakt. Dat echte opruimen en uitzoeken zal nog even moeten wachten tot ik zelf weer wat beter in mijn vel zit.

Gelukkig is het boven en zit ik er niet tegen aan te kijken steeds. Dat scheelt alles want ik kan ook weer niet echt tegen grote rommel. En ik kan het wenden en keren maar dat is wel wat het is boven. Een grote rommel. Nou ja, los laten maar. Ik moet zo even klittenband maken aan mijn nieuwe vliegengordijn en het harde deel boven de keukendeur bevestigen. Dan vliegen er niet zomaar meer van die steekbeesten binnen. Hoop ik toch. Daarna moet ik ook hier even stofzuigen maar daarvoor eerst even uitrusten en van mijn overgeslagen ontbijt een brunch maken. Voor vanavond trek ik wel weer iets uit de vriezer. Dat kan ik beter direct doen want anders is het weer niet ontdooid.

Dan kan ik voor ik ga stofzuigen even van alles en nog wat gaan bellen voor afspraken. De longarts en de tandarts willen me ook weer eens zien. Leuk hoor, dat ouder worden. Je weet steeds beter de weg in ziekenhuizen en zo. Dat is zeker omdat je daar nog later kind aan huis zal zijn. Wat dat betreft hoef ik niet zo nodig heel oud te worden hoor. Ja, het leven is mooi, ondanks de vele ellendige dingen die een mens mee maakt. Maar toch, afhankelijk worden en zelf niet meer alles kunnen doen. Ik vind dat maar niks. Laatst hoorde ik ook nog eens dat ze in bejaardenhuizen elkaar pesten. Is dat wat dan. Net zoals je vroeger op school had.

Denk je dat achter de rug gehad te hebben, krijg je weer van die pestkoppen in het bejaardentehuis waar je wel in moet omdat je niet meer op jezelf kan wonen. Dat is toch bizar? Nou ben ik graag op mezelf dus als ze mij zouden moeten hebben dan zien ze me niet meer. Dan blijf ik wel thuis. Waarschijnlijk heb ik dan een grote loep nodig maar schilderen of knutselen kan altijd. Dan blijf ik wel binnen. Daar zit toch geen mens op te wachten? Wat mankeert die ouwetjes die anderen pesten? Zijn die zelf vroeger gepest of zo en nemen ze nu wraak door anderen lastig te vallen? Dat zijn allemaal dingen waardoor ik hoop dat ik niet zo bejaard ga worden.

Helaas heb ik daar zelf niks in te zeggen en zal ik dat moeten afwachten. Alleen zal ik niet meer toezien hoe een ander gepest word, dan grijp ik gewoon in. Kom maar op, ouwe pestkoppen! Ze rijden elkaar zelfs met rollators aan, nou ja zeg. Het moet niet gekker worden! Gelukkig is het voorlopig nog niet zo ver. Laat ik me eerst maar druk maken over hoe ik nu steeds beter ga worden. Toch, ik vond het echt bizar om te horen. Je zou toch denken dat ze wijzer zouden zijn geworden ondertussen. Niets is minder waar blijkbaar. Ik zal mijn volgende huisje met aandacht uitzoeken en erbij nadenken over dat ik daar nog heel lang moet kunnen blijven zitten. Dat lijkt me niet onverstandig. Maar dat is voor latere zorg. Nu eerst broodjes bakken.

Ik was het weer vergeten te plaatsen maar dat zet ik er niet bij op Facebook. Alleen als je het gelezen hebt dan weet je het... Ook wel slim van mij hè? Ik vind dat namelijk best stom van mezelf 🤪

"Dingen kunnen minder worden door groter te worden en groter worden door minder te worden."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Ook wel apart eigenlijk dat de kat die het meeste op mij gericht is, toch echt wel heel erg bang voor me was toen ze er pas waren. Net zes weekjes oud en niet gesocialiseerd. Sunshine en Moonlight verschilden enorm van karakter. Sunshine was wel voorzichtig maar veel minder angstig dan zijn stuk grotere maar even oude broertje Moonlight. Die kwam al snel los en deed niets liever dan bij mij in de buurt zijn. Moonlight daarentegen zonderde zich steeds af door ergens weg te kruipen. Dat had ik al snel door en daar ben ik wat aan gaan doen.

Elke keer als ik op de bank ging zitten en Sunshine heerlijk bij me kwam liggen, ging ik gelijk even zoeken waar Moonlight verstopt lag. Meestal lag hij op de eetstoelen verstopt onder de grote tafel. Dan moest ik eerst twintig nageltjes lospeuteren voor ik hem mee kon nemen maar zodra hij dan bij zijn broer lag, ging hij in die zijn nekje sabbelen en zo lag hij er dan ook bij. Dat bleef weken duren, hij bleef me maar eng vinden. Zo zijn er wel meer hoor, maar dat heb ik liever niet van kittens die bij mij in huis wonen. Consequent bleef ik hem erbij halen, het was puur een kwestie dat hij niet uit zichzelf kwam.

Uiteindelijk heb ik hem pas voor me kunnen winnen door er per ongeluk achter te komen wat hij heel erg lekker vindt. Als ik naar het toilet ging, kwamen ze mee. Tenminste, Sunshine kwam met mij mee en dan ging Moonlight met Sunshine mee, dat was zijn held. Sunshine sprong dan in het wasbakje en Moonlight kon daar nog niet bij, of durfde dat niet. Die ging dan tegen de deur aan liggen. Dan aaide ik hem als hij languit lag en zo kwam ik er achter dat hij het enorm lekker vindt als ik dat wat stevig deed en heel zijn lange lijf meeneem. Oh wat lag hij dan te genieten. Hij kwam om meer vragen als ik ermee stopte.

Pas nadat ik dat ontdekt had, kwam hij los en voortaan kwam hij uit zichzelf naar me toe om van die lekker harde aaien over zijn hele lijf te krijgen. Het enorm dikke ijs was eindelijk gebroken. Het duurt een paar weken maar dan heb je ook wat. Toch wel apart om te bedenken dat hij nu zo enorm aan me hangt, na zo'n moeilijke start. Al is het ook weer niet gek want hij was volledig op Sunshine gericht. Daar zoogde hij ook bij en liep hem overal achterna. Toen Sunshine van de ene dag op de andere vermist werd, hij was daar ook getuige van, hebben we samen ons verdriet gedeeld en ik denk dat daarom onze band nu zo hecht is. Dat verdriet was bij ons allebei behoorlijk merkbaar en we hebben elkaar daarin echt getroost.

Totdat Aurora erbij kwam en zij onze hulp hard nodig had. Ook daar is hij zo mooi en lief in geweest, ook dat hebben we samen gedaan. Dus ja, Moonlight en ik, dat is twee handen en vier poten op één buik. Plek zat momenteel. Ondertussen heb ik een huis vol katten en dan verandert de dynamiek. Toch blijven Moonlight en ik iets bijzonders delen. Wat hij weer deelt met Skylar is de liefde voor het vliegen vangen. Helaas, er zitten ook wespen bij of soms zelfs bijtjes. Kon ik die nou maar buiten het gaas van het balkon houden. Dat zit er niet in. De afgelopen mooie dagen heb ik er al een paar de deur uit gewerkt en ik heb er eentje vermoord.

Ik wist niet zeker of het nou een wespje of een klein bijtje was. Dat heb ik gisteren even zitten bekijken op het internet. Maar ja, als er een beetje paniek in de tent is, bij mij dan, heb je niet echt de mogelijkheid om dat even te gaan zitten bestuderen. Ik hoop maar dat het een wesp was, die ik met een doosje tegen het raam geplet heb. Ik heb wel oprecht sorry gezegd maar er zat niets ander op om de katten te beschermen. Ik vind het vreselijk iets dood te maken, zelfs zo'n beestje en zeker een bij. Kwamen ze nou maar niet elke keer binnen vliegen, dan had ik een stuk meer rust.

Ik vond het wel apart dat Skylar uit een soort instinct heel anders om ging met het hard zoemende beest. Alsof hij wist dat hij daar niet zomaar in moest bijten. Zodoende kreeg ik de kans om ervoor te zorgen dat er geen angels in kattenlijfjes gestoken werden. Het kostte het arme beestje wel zijn leven. Nou ja, 'evolutie' denk ik dan maar. Wie weet komt het weer terug als iets minder agressiefs. Daar heb ik hem dan bij geholpen, ook een manier om van je schuldgevoel af te komen.

Gisteren waren de harige viervoeters in huis enorm druk, jeetje zeg, wat waren ze bezig! Met elkaar, met speeltjes, met vliegjes. En dan als gekken door het huis. Met gevaar voor eigen leven moest ik naar het toilet. Wat later, ik zat op de bank, is Rainbow weer gek aan het doen en heel druk, stoot hij toch zijn koppie tegen de tafel! Ah, arme jongen, ik zie hem er erg van schrikken. En nog steeds doet hij wat hij als heel kleine kitten vorig jaar deed, als hij zichzelf pijn deed, hij gaat zich verstoppen. Hij kroop onder het kastje in de gang en reageerde nergens op. Hij moet dat even verwerken of zo. Pas als hij het 'verwerkt' heeft, komt hij weer tevoorschijn. Een beetje schuchter en rustig is hij dan.

Hij heeft er al geen last meer van hoor, hij vliegt hier weer als een gek langs me heen net. Ik ben weer lekker aan het dotten tussendoor. Op verzoek ben ik weer zo'n flower power potje aan het maken. Iemand vond die zo erg leuk, daarom ben ik er nu eentje voor haar aan het maken. Dat vind ik zo leuk om te doen, zeker voor iemand die het dan zo leuk vindt. Het is ook een enorm geduld werkje. Alles moet steeds eerst drogen voor ik ermee verder kan. Ook voor mij is dat goed, dan kan ik er niet mee bezig blijven. Het moet gewoon steeds tussendoor. Daarom duurt het ook zo lang voordat er eentje klaar is. Bovendien, er zitten duizenden stipjes op, dat zit er ook niet zo snel op.

Maar voor mij is het een heerlijke bezigheid. Pas als ik het ding op ga vullen met stipjes, als alle bloemetjes en dat soort dingen er al op zitten, kan ik er wat langer mee bezig zijn. Maar zelfs dan moet ik voorzichtig zijn. Ik ben nogal een kluns en zit heel erg snel met mijn eigen handen in iets dat nog nat is. Een hele goede geduld oefening voor mij met een heel leuk resultaat. Wat dat betreft krijg ik mijn hobby hoekje nooit echt helemaal opgeruimd. Zodra ik dat gedaan heb, ga ik weer verder met iets anders en ligt de boel weer vol met mijn materialen. Dat zal ook wel zo blijven want ik heb nog enorm veel in mijn hoofd en dat wil ik allemaal gaan proberen.

En ondertussen word je dan met alles steeds beter ook nog. Oefening baart namelijk nog steeds kunst. Bij mij zal het nooit kunst met een hoofdletter worden. Maar dat geeft niet, ik vind het gewoon heerlijk om te doen. Als ik straks weer beter ben en de rust ervoor vind, kan ik eindelijk verder met mijn boek. Elke keer als ik dat probeer merk ik dat het er nog de tijd niet voor is. Nou, dan wachten we gewoon nog wat langer. Ik zal vanzelf wel merken wanneer ik die rust weer krijg. Zowel om te schrijven en om te lezen. Want gek genoeg, dat mis ik wel heel erg. Gewoon zitten en lezen, dat gaat nu nog niet. Ik val dan in slaap. Toch weet ik dat ook dit wel terug zal komen. Ik moet er nog een beetje geduld voor opbrengen.

"In diepe wateren is het moeilijk vissen."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Gisteren had ik een mailtje van Facebook in mijn inbox. Ik moet bepaalde voorwaarden en veranderingen accepteren voor 25 mei als ik van Facebook gebruik zou willen blijven maken. Maar ja, dat soort dingen vertrouw ik nooit zo. Zeker niet als je op een link moet klikken. Mijn hele spam box staat vol met dat soort dingen en als je daar op klikt dan heb je of een virus of ben je binnen de kortste keren gehackt. Ja, er is wat mis gegaan met de privacy op Facebook maar ik heb daar zelf geen last van gehad verder. Die hele hetze van vorige week om massaal te stoppen met Facebook is met een sisser afgelopen. Zo te merken zitten de meeste mensen er nog op.

Ook zoiets, mensen vinden hun privacy geschonden? Maar dan verkondigen ze wel openbaar te gaan stoppen met Facebook zodat iedereen het kan zien. Ligt het aan mij of is dat echt een beetje krom? Kijk, ik ben ook open hoor. Ik schrijf alles in mijn blog en het kan me niet schelen wat ze van me weten of wat er van me gedacht wordt. Ik heb niets te verbergen, hooguit mijn pincode. Voor de rest, van mij mag je alles weten. Daar heb ik geen problemen mee. Het zijn meestal andere mensen die daar problemen mee hebben. Omdat ze het niet fijn vinden als ik de waarheid schrijf, vooral als die over hun gaat.

Ik begrijp dat niet. Waar schuil je voor? De dingen zijn toch zoals ze zijn? Als jij iets slechts doet, dan weet jij dat zelf toch ook wel? Ja, daar heeft de psychologie dan weer mooie dingen voor uitgevonden. Of nee, dat zeg ik verkeerd, het menselijk brein heeft daar handige dingetjes voor en de psychologie benoemt die. Mensen kunnen de grootste gebeurtenissen volledig anders dan ze zijn in hun hoofd prenten. Gewoon omdat ze niet willen weten hoe ze daar zelf in gehandeld hebben. Dissociatie wordt dat dan genoemd in de psychologie. Of ze verdringen een aantal dingen, die weten ze dan ook echt niet meer, tenzij ze onder hypnose gaan.

Het bewust weglaten van een aantal dingen zodat de rest van het verhaal beter klopt bij wat je zelf zou willen of omdat je aan iets niet herinnert wilt worden. Best knap hè? Zo zijn er nog meer van die handigheidjes van je eigen brein die ervoor zorgen dat je jezelf toch als een heel goed mens kunt blijven zien. Jammer joh, uiteindelijk blijft het oorzaak en gevolg staan. Je krijgt ten alle tijden terug wat je geeft. Hoe je dat ook verdraait of verstopt, voor de kosmos blijft het gelden. Daarom kijk ik maar liever lang en hard naar mezelf. Dan kan ik er ook wat mee doen. Ik ben nog lang niet perfect en heb nog genoeg fouten of foute dingen gedaan ooit. Dat probeer ik nu wel te vermijden maar ja, ik ben ook maar mens.

Veel mensen kunnen dat niet. Wie wil er nou naar zijn eigen slechte eigenschappen kijken? Ik zei de gek, ik wil dat juist wel weten omdat ik er dan iets aan kan doen. Dat is niet makkelijk nee, dat zeker niet. Wel leerzaam en uiteindelijk zal me dat toch voordelen opleveren. Zelfs met alles wat ik over mezelf weet en hoe ik ben, ik mag mij wel. Ik probeer het in elk geval goed te doen. Ik vind namelijk dat je dat maar beter wel kan weten van jezelf wat er nog niet aan klopt. Dan weet je ook wat je aan jezelf kan verbeteren. En eerlijk is eerlijk, dat zullen de meeste mensen ook wel proberen. Gelukkig maar, toch hoort daar het echt naar jezelf kijken ook bij en daar gaat het vaak de mist in. Niks aan de hand, gelukkig heb je meer dan één leven om het te leren. Anders zou je echt niet verder komen. Goh, waar een mailtje van Facebook je al niet helemaal heen kan helpen met je gedachten.

Mijn gedachten komen altijd op de een of andere manier op papier, of nou ja, digitaal dan, en dan krijg je dit. Niet alle gedachten komen in mijn blogs hoor, dat nou ook weer niet. Ik heb nog wel meer dingen waar ik in schrijf. Mijn agenda is er eentje van. Als ik alles in mijn blogs zou schrijven, dan kreeg je hier hele andere verhalen. Dat is er niet de bedoeling van maar soms gebeurt het spontaan, zoals vandaag. Nou ja, er zijn ergere dingen. Als je het niet wilt lezen hoeft dat gelukkig ook niet. Lekker simpel toch? Via mijn tablet kreeg ik gisteren zowat dezelfde melding toen ik naar Facebook ging, als in de mail stond. Volgens mij kan ik die mail nu wel deleten, ik heb de dingen daar geaccepteerd en dat is hetzelfde account. Komt helemaal goed met mij en Facebook.

Moonlight moet vandaag zijn 2e ontworming. Doe ik dat voor ik naar de zaak ga of erna?Ik weet het nog niet. Ik wil eigenlijk dat het net zo snel en spontaan gaat als ik twee weken geleden bij Aurora voor elkaar krijg. Vooral Moonlight voelt mij zo goed aan, dat als ik alleen al naar het laatje loop waar dat pilletje ligt, hij er vandoor gaat. Dus ik moet nog eens even bekijken hoe ik dat ga doen. Hij eet tegenwoordig ook weer wat meer natvoer. Vooral sinds ik heb gedraaid en ze de mousse tegenwoordig 's morgens krijgen. Rainbow eet altijd wel overal van, behalve brokjes nog steeds. Skylar had vanmorgen geen trek en zelfs Aurora eet nu ook af en toe wat van het natvoer weer.

Ik heb geen idee waar dat nou aan kan liggen, dat ze zo veranderlijk zijn in hun eetgedrag. Het zijn gewoon een stelletje zeikerds wat eten betreft en ik moet helaas toegeven, ze zijn gewoon net als ik. Ik ben ook zo'n zeikerd met eten. Nou ja, toch wel apart hoor, dat ze zulke dingen van je overnemen zelfs al eet je niet eens hetzelfde soort eten. Sonja bevestigde dit nog eens gisteren, door te zeggen dat zij alles eet en alles lekker vindt en dat haar katten eigenlijk ook zo zijn. En als ik denk aan Kim d'r katten, die vertonen ook gedrag dat me aan haar doet denken. Ik had het al veel langer kunnen weten dan voordat de dierenarts dat zei. Katten zijn echt de spiegels van hun baasjes.

Nog meer redenen om te willen dat het snel beter met me gaat. Oh ja, zo mag ik dan weer niet denken, dat werkt averechts. Lastig allemaal hoor. Zoveel om over na te denken of om bij na te denken. Ik las van de week over het Bajau volk dat ergens in de Aziatische zee leeft. Geen leiders, iedereen is gelijk, geen geld en ze wonen in hutjes boven het water in de mooiste omgeving van deze aarde. Dat is toch stukken beter dan te moeten leven in deze te snelle en enorm veeleisende maatschappij? Het lijkt mij in elk geval wel wat. Of ik het zou redden daar? Geen idee. Al zou ik het best willen proberen. Wie weet zou ik nooit meer terug komen! Gaat er iemand met me mee?