Gisteren was het echt een uitrust dagje en ik denk dat dit vandaag net zo zal gaan. Gewoon even lekker bijkomen en uitrusten. Ik voel wel dat ik toch een beetje vooruit ben gegaan. Niet zoveel als ik zou willen maar daar zou ik ondertussen al wat aan gewend moeten zijn. Het enige dat ik vandaag ga doen is de bakken van de katten en hun fonteintjes verversen. Dan moet ik ook nog zoeken waar ik in hemelsnaam mijn flessen heb gelaten. Ik heb er een paar en die waren nog duur ook. Alleen heb ik die vorig jaar opgeruimd en toen was ik zo warrig dat ik gewoon niet meer weet wat ik met al mijn spullen gedaan heb. Eén ding weet ik wel, ik heb niets weggegooid.

Alleen opgeruimd maar dan zo dat ik het nu niet meer kan vinden even zo gauw. Dat is ook met mijn kleding zo. Waar heb ik dat nou allemaal gelaten. Vorige week kwam ik trouwens die plaids weer tegen boven, die ik een tijd geleden ook nergens kon vinden. Ik dacht toch echt dat ik die beneden had gelaten maar dat bleek dus niet zo te zijn. Ik had dat vorig jaar beter niet kunnen doen. Wist ik veel dat ik zoveel kwijt zou zijn. Mijn kluts is ook nergens te zien natuurlijk. Het zij zo. Uiteindelijk vind je alles wel terug maar dan net als je het al op hebt gegeven en het niet meer nodig is omdat je al iets anders geregeld hebt. Gelukkig ben ik nu niet meer zo warrig dat ik het dan ook niet meer weet.

Ik merkte van de week wel dat ik toch wel vaak iets even niet weet. Het valt niet zo op als je alleen bent maar als je volop dingen zit te vertellen en je moet steeds zeggen, ik weet het even niet meer of ik kom er zo gauw even niet op, dan valt dat veel meer op. Het viel mij zelf behoorlijk op in elk geval. Best lastig. Ook met dit soort dingen, weten dat je iets hebt maar het niet meer terug kunnen vinden, raak ik gefrustreerd. Dan denk ik gelijk even aan mensen waarbij dit altijd zo is. Dat lijkt me echt heel naar. Daarbij ga ik er dan wel vanuit dat dit bij mij nog zal herstellen. Laat ik maar hopen dat het ook echt zo is. Tot die tijd zal ik regelmatig nog dingen kwijt zijn. Zeker uit de tijd dat ik vorig jaar zo aan het opruimen was.

Ik heb gisteren ook weer zo om de cits moeten lachen. De Boeddha van Nicky heb ik in het raamkozijn gezet. Ik kan beter vensterbank zeggen want ik weet dat kozijn 'neef' betekent in het Vlaams. Ik kon daar nooit iets neerzetten, tussen de twee kussentjes van de cits, omdat ze er altijd alles vanaf gooien. Maar deze Boeddha is zo zwaar, die krijgen ze er niet zo snel af. Eerst zie ik Skylar heel gek doen, met grote ogen sloop hij op het raam af. Zou er een vliegje zitten, dacht ik nog. Nee, er zat een Boeddha en die stond daar eerder niet. Reden genoeg om dit enorm te wantrouwen. Wat zit daar opeens? Ik kuchte een keer, een beetje per ongeluk expres. Skylar sprong bijna de lucht in.

Hij was er blijkbaar niet van overtuigd dat dit rare ding daar geen gevaar betekende. Hij gaf er een flinke tik op maar er gebeurde, uiteraard, helemaal niets. Pas toen durfde hij ernaast te springen en heeft het vreemde voorwerp aan een intens onderzoek onderworpen. Oké, niets aan de hand, moet hij hebben gedacht en ging weer iets anders doen. Niet veel later komt Aurora er aan en die had praktisch hetzelfde gedrag. Zij mepte alleen niet maar het duurde wel even voor ze voor het raam durfde te springen. Weer werd het beeldje van onder tot boven besnuffeld. Dit herhaalde zich nog twee keer op een beetje dezelfde manier. Zowel Rainbow als Moonlight vonden het ook maar raar dat daar iets stond blijkbaar. Rainbow zonder en Moonlight met mep hebben zich ondertussen ook gerustgesteld. 

Ik heb me behoorlijk zitten vermaken om mijn voorzichtige cits. Ik vind het beeldje daar prachtig staan en nu ze weten dat het niet terug mept of opeens opspringt om ze te pakken, kijken de cits er ook niet meer naar. Daarom blijft het daar nu ook staan. Toen ik alleen Sam nog had, stond het daar vol met orchideeën maar dat kon niet meer toen ik eenmaal Sunshine en Moonlight in huis kreeg. Die hebben al mijn prachtige planten toen gesloopt. De boeven. Nu staan er wat voor het keukenraam. Die lopen wel gevaar als er een vlieg tegen het raam daar zit. Maar verder laten ze het daar met rust.

Je moet echt overal op letten als je katten hebt. En er sneuvelt vaak genoeg iets. Toch is er geen kat, die ik nu heb, zo erg als dat Casper was en Sunshine was precies zoals Casper. Die twee sloopten echt alles. Ik moet er niet aan denken als ze alle vier zo erg waren. Volgens mij had ik dan helemaal niets meer over. Aurora is vrij makkelijk, die is van zichzelf uit voorzichtig. Moonlight wil nog wel eens iets omgooien en Skylar is gewoon lomp. Rainbow zit daar een beetje tussenin. Die steelt gewoon graag en scheurt het dan het liefst open om te zien of er iets lekkers in zit. Skylar vindt het ook leuk om de keukenrol te verscheuren dus dat gebeurt ook regelmatig. Hij weet wel dat het niet mag dus als ik dan hard HEE roep dan stopt hij er wel mee.

Ja, zo zijn katten. Je bent er altijd wel mee en door bezig. Voor mij zijn ze mijn redding geweest toen ik heel diep zat. Ze maakten het noodzakelijk dat ik er voor ze was en dat heeft mij heel erg geholpen. Daarom heb ik ook alles voor ze over, dat verdienen ze. Laatst kwam ik, ik weet echt niet meer waar, een heel grappig gedichtje tegen. Wat er in staat, dat is echt zoals een kat zou kunnen doen. Elk van mijn cits zou het geschreven kunnen hebben. Ik heb even gezocht en ik heb het gevonden, dit dan weer wel. Ik wil het jullie niet onthouden en als je het niet leuk vindt, je hoeft het niet te onthouden ook.

Als ik toch eens een kat was, dan ging ik bij jou op schoot. Jij zou mij dan lang aaien waar ik spinnend van genoot. Als jij dan naar je kamer ging, liep ik jou geruisloos achterna. Heel misschien als ik geluk had, zag ik jou in je bh. Soms speelde ik dan hard to get zodat jij mij moest lokken. Ik liet jou na een tijdje winnen en dan at ik lekkere brokken. Als jij dan ooit een vriendje kreeg waarmee jij zou gaan zoenen, dan krabde ik in zijn gezicht en piste ik in zijn schoenen.

Ik vond dat echt zo grappig! Ik weet niet van wie het is maar daar kan ik ook niets aan doen. Anders zou ik de bron wel vermeld hebben. Misschien moet ik dat zelf ook eens gaan doen. Een gedichtje maken zoals bijvoorbeeld Aurora het had kunnen doen of Rainbow. Dat is wel heel iets anders maar toch ook leuk. Misschien krijg ik opeens een keertje inspiratie. Zo ja, dan zal ik ze zeker delen. Alleen weet je dat bij mij maar nooit. Ik heb altijd zoveel ideeën in mijn hoofd, dat kan er nooit allemaal uit. En is er eens eentje uit, dan komen er weer drie bij. Nou ja, gelukkig heb ik een eeuwigheid om dat te proberen. Lukt het dit leven niet dan het volgende of hierboven. Komt vast goed.

"Wie inzicht heeft in het eeuwige, is verlicht. Wie dat inzicht niet heeft, is roekeloos. Roekeloosheid leidt tot slechtheid."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Voor de Vlaamse dames begon de dag gisteren met wat hindernissen. Eerst was er een aanrijding met een mens en een trein in België en later ook weer bij Breda een aanrijding van die soort. Ik zei dat die saboteurs er nu echt maar mee op moesten houden, ze konden het toch niet tegenhouden. Ze waren er dik een uur later dan gepland maar dat mocht de pret niet drukken. Ik moest al helemaal lachen toen bleek dat ze ook nog eens op de verkeerde tram waren gestapt. Ze hadden er uiteindelijk wel mee hier gekomen alleen hadden ze dan wel heel Rotterdam gezien omdat die tram een enorme route heeft voordat hij bij het Marconiplein aankomt. Maar de tramconducteurs zijn hier meestal wel heel vriendelijk en die heeft ze dan ook goed op weg geholpen.

Ik dacht dat het nog een minuut of tien zou duren maar toen kreeg ik een berichtje dat ze er al stonden. Oh? Jeetje hoe kan dat nou toch zo snel? Ik liep snel naar de tramhalte en daar stonden de dames. Eerst gingen we elkaar maar eens uitgebreid begroeten. Chris, Nicky en Karina waren er eindelijk. Wat is het leuk om te merken dat mensen waar je op Facebook zo'n enorme klik mee hebt, ook in het echt die zelfde klik nog geven. Al babbelend liepen we naar mijn huis dat gelukkig vlakbij de tramhalte is. Nadat we eerst de trappen met zijn allen overwonnen hadden, konden we naar binnen. Wel nadat ik eerst even om de hoek had staan te blazen om eventuele harige ontsnappers weg te jagen.

Aurora vloog direct onder de bank en later naar boven. Moonlight was niet te zien in het begin maar die twee kleine mensenvriendjes natuurlijk wel. Rainbow en Skylar vinden het nou eenmaal fijn als er mensen over de vloer komen. Moonlight kwam er later zelfs ook even bij. Aurora heeft zich niet meer laten zien. Misschien vond ze ons wel te druk want er werd wat af gebabbeld. Ik had voor alle drie een klein schilderijtje gemaakt op zo'n heel klein ezeltje en die vielen goed in de smaak. Daarna werd ik me toch overladen met cadeaus! Echt niet te doen. Waar heb ik dat allemaal aan verdiend? Het leek meer mijn verjaardag, ik ben echt zo verwend! Ik bleef maar uitpakken!

Ik heb een prachtige, hele zware, boeddha gekregen van Nicky. Echt heel mooi! Die krijgt een mooi plekje en die kan ergens staan waar de cits normaal kwaad kunnen. Deze krijgen ze niet zo snel omgegooid. Van Chris heb ik heerlijk doucheschuim gehad in allemaal verschillende geurtjes en nog iets anders met bodylotion erbij van the Queen Mom. Ruikt heerlijk allemaal dus ik straks ook. Karina is zelfs de cits niet vergeten. Ze had snoepjes voor ze en twee kussentjes met kattenkruid erin. Die werden direct door Moonlight en Rainbow in beslag genomen. Die zijn daar zo gek op. Ik ben door haar, zoals ze wel vaker doet, echt enorm verwend. Ze had magnesiumolie gemaakt voor onder mijn voeten met daarin heerlijke etherische oliën zodat het ook nog eens zalig ruikt.

Witte thee met vanille, die ga ik vanmiddag eens proberen en ook nog eens waardebonnen voor bij de Kwast. Een online shop waar ik van alles voor mijn verf hobby kan kopen. Die zullen erg goed besteed worden, dat is wel zeker. Toch vond ik nog het mooiste cadeau van haar de tekst die ze in de kaart had geschreven, die er ook bij zat. In het Engels, daar kunnen we ons allebei heel goed in uitdrukken. Echt heel mooi wat ze me schreef, daar ben ik ook heel erg blij mee. Ik ben dus echt ontzettend verwend. Moonlight lag ook heerlijk over zijn kussentje te rollen en Rainbow zat er ook mee te spelen. Echt hoor, wat zijn we verwend, alsof ik jarig was en het was ook nog eens Kerstmis. 

Buiten de cadeaus hadden ze allemaal broodjes en beleg bij zich en had Karina zelfs zelf likkepot gemaakt omdat ik had gezegd dat ik dat zo lekker vond toen ik in België woonde. Ze had twee verschillende gemaakt ook nog en die waren allebei erg lekker. We hebben gezellig samen geluncht en het was echt reuze gezellig. Ik denk dat wij niet uitgepraat zullen raken, al hadden we een hele week zo gepland. Ook natuurlijk omdat we over onze boeken praten. Daar praten we juist heel graag over. Het is heel fijn altijd om met een groepjes mensen te praten die niet raar staan te kijken van wat je zegt omdat zij ook dezelfde kennis hebben. Heerlijk vind ik dat. De tijd vloog dan ook voorbij. Ik moest opeens snel het eten klaar gaan maken want we wisten niet of ze anders op tijd de trein zouden halen.

De dames vonden mijn brouwsel heerlijk, gelukkig maar. Gewoon pasta met salade en ik was nog vergeten om het brood erbij te bakken ook. Nou ja, dan heb ik voorlopig brood genoeg. Ook van de broodjes waren er nog over en dat eet ik vandaag. Zonde om weg te gooien, toch? Lekker met Karina's likkepot en met notenkaas, heerlijk. Vanavond heb ik een flinke portie pasta en ik heb ook nog twee porties ingevroren. Ik kook altijd voor een weeshuis maar dit keer waren er gelukkig wat meer mensen om ervan te eten. Als ze het dan ook nog eens lekker vinden, dan ben ik een gelukkig mens. Dat ben ik toch wel met zulke leuke 'meiden' als vrienden.

Toen moesten ze er snel vandoor, wilden ze de trein nog halen. Normaal gesproken zou ik mijn gasten naar het station brengen. Ik voelde alleen al de rare pijntjes tussen mijn ribben beginnen. Dat is een teken dat ik nu heel snel moet gaan rusten, anders ga ik wat beleven. Mijn lijf is nog wel zo aardig dat ze even waarschuwt. Tenminste, ik merk dat nu op eindelijk. Om met zo'n verstijfd lijf te rijden is niet verstandig, dat heb ik al eens ondervonden. Maar daar voel ik me wel een slechte gastvrouw door. Al zal dat meer bij mij liggen want ik weet dat ze dit echt wel zouden begrijpen. Het is meer dat ik me er zo niet fijn bij voel. Wat gaat zo'n leuke dag snel voorbij en wat jammer dat ze weer weg gingen.

Zodra ze naar beneden waren, ben ik naar de keuken gesneld, heb wat te drinken gepakt en onderweg pakte ik de magnesiumolie en een paar sokken. Ik heb het onder mijn voeten gesmeerd en ben op de bank geploft. Ik zat moe maar voldaan lekker na te genieten. Tot er toch wat krampen op gingen spelen. Heel irritant maar toch heel anders dan een paar maanden geleden. Ik ben al blij dat die zenuwpijnen over mijn scheenbenen er niet waren. Dit keer waren het krampen in mijn knieholtes. Dat is ook weer zo'n rare plek waarvan je dan niet weet hoe je het weg moet krijgen. Ze duurden niet heel erg lang, geen uren in elk geval, zoals eerst. Maar elke minuut ervan is er teveel aan. Raar lijf, ik heb het toch zeker alleen maar leuk gehad? Hou er nou in hemelsnaam een keertje mee op!

Ook in de nacht heb ik nog een paar keer van die rare protesterende knieholtes gehad. Ik snap best dat als je vol stress iets doet, dat het dan zo zou reageren. Maar ik vind het niet leuk dat het ook elke keer is als ik echt iets leuks doe. Dan vind ik het niet eerlijk van mijn lijf. Kom op nou zeg, ik mag toch wel een keertje gewoon wat leuks doen?! Ze bekijkt het maar, het was het me helemaal waard hoor, geen probleem en dan neem ik die krampen op de koop toe. Ik zou het er niet voor gelaten hebben. Het was echt een heerlijke dag en daar geniet ik vandaag ook nog van na.

Ik ben moe maar niet volledig uitgeput zoals de andere keren. Dus toch weer, vooruitgang! Dat het erg langzaam gaat is dan maar zo, het gaat in elk geval toch iets vooruit. Al zou dat van mij allemaal best nog wel stukken sneller mogen. Ik heb de keuken opgeruimd, alles afgewassen en dat is alles wat ik vandaag ga doen. De cits zijn voorzien van brokjes en lekkers. Alleen vanavond dan nog eten voor hen en voor mij. Verder ga ik de bank op om te zorgen dat er vanavond en vannacht geen krampen meer komen. Morgen is er weer een dag en dan zie ik nog wel hoe ik me voel en wat ik ga doen. Misschien nog wel een dagje rust voor ik maandag weer met de detox en medicatie ga beginnen. Lekker genieten!

"Zoet is de droom, voor hém bijzonder zoet die verre vrienden in de geest ontmoet.

Origineel: Sweet is the dream, divinely sweet, when absent souls in fancy meet."

Thomas Moore - Iers dichter en schrijver 1779-1852

Ik schrijf lekker door op donderdag want vrijdag zal er niet veel van komen, lijkt mij. Ik ga de dames van de tram halen en dan zullen ze de hele dag hier zijn. Ik heb ook zo'n flauw vermoeden dat ik het niet meer op zal kunnen brengen om nog even een blog te schrijven nadat ze weg zijn. Daarom maar eventjes vooruit werken. Ondertussen ben ik druk bezig met opruimen en ik moet nog wat andere dingetjes doen ook. Zo meteen even de vuilniszak naar de container brengen en daarna kan ik dan even douchen en mijn haar wassen. Hopelijk hebben de katten het weer niet vol gegooid met steentjes daar en hoef ik alleen de bakken maar even te verzetten.

In mijn nieuwe huis, dat er echt een keer gaat komen, hoop ik dat er een andere oplossing zal zijn. Misschien krijgen ze daar dan een heel kamertje voor zichzelf. Oh ja, dat hebben ze nu ook boven maar dat woord zegt het al, dat is boven. Om daar de bakken te doen en me rot te lopen slepen, heb ik net even geen zin in. Al had het dan ook wel gekund op zich. Nee, die kattenbakken wegen al genoeg op zichzelf. Daar ga ik echt niet een extra trap nog eens mee op. Het lijkt me heerlijk om een keer zo de douche in te kunnen stappen zonder weer een steentje of twee tussen je tenen. Wat ik al zei, dat komt echt nog wel een keer. Al moet ik er even niet aan denken nu. Als ik ergens een hekel aan heb dan is dat wel aan verhuizen. Dat is allemaal zo'n gedoe en nog vreselijk duur ook.

Je moet sowieso al dubbel huur betalen als je het nieuwe huis nog een beetje van een lik verf en vloerbedekking wilt voorzien. Dan al het inpakken, je spullen kwijt zijn omdat die al ingepakt zitten terwijl je ze nog nodig hebt, de zware meubels verhuizen, al dat gesjouw met dozen en alles maar dan ook alles weer schoonmaken. Goh, ik ben nu al moe geloof ik, van het opschrijven. Dan moet alles weer uitgepakt worden ook, alles moet weer een plek vinden en daardoor ben je nog weken alles kwijt. Bovendien, hoe doe ik dat met vier katten? Daar heb ik ook nog maar even niet goed over nagedacht. Ik heb geen idee. Hoe doe je dat eigenlijk?

Voor katten is dat toch al niet fijn, die hechten ook aan hun omgeving. Hopelijk kan ik ze zo één voor één dan overbrengen en een kamertje voor ze apart hebben waar ze dan de dag voor de echte verhuizing naartoe worden gebracht en, helaas maar voor hun bestwil, maar even opgesloten zullen worden. Of doe ik dat die dag zelf pas. Maar ja, dan moet je ze wel weer kunnen vangen met zijn allen. Oh hemel, er zit meer vast aan katten verhuizen dan ik al dacht. Daar moet ik dan ook nog maar even niet aan denken. Ook aan al de rest niet. Komt tijd komt raad, dat is niet voor niets een spreekwoord geworden. Mijn gedachten dwaalden gewoon even af over hoe ik dat kon doen. Gelukkig, of is het helaas, is het nog niet zover.

Ik zal dan ook echt wel beter moeten zijn, anders lukt het helemaal voor geen meter. Dan val ik halverwege neer en dat gaat hem ook niet worden. Al wil ik wel nog steeds over mijn grenzen gaan, mijn lijf speelt dan de baas. Daar moet ik wel naar luisteren, of ik wil of niet. Nou ja, allemaal van latere zorg. Laat ik er eerst maar voor gaan zorgen dat ik beter word en ook dat ik een huis kan vinden. Dan pas mag ik over de rest nadenken. Eerder niet, klaar er mee voor nu. Dat lijkt me een stuk beter voor mijn gemoedsrust. Ik begrijp echt niet hoe mijn oma dat deed, al die keren verhuizen. Die leek er een hobby van gemaakt te hebben. Ik kan het echt niet op twee handen tellen hoe vaak die, alleen al in mijn leven, verhuisd is. Wij zeiden altijd dat ze beter een leuke verhuiswagen in kon richten en die elke keer in een andere straat zetten.

Als ze niet aan het verhuizen was dan was ze wel met een grote interieurverandering bezig. Echt niet te doen. Altijd had ze mooie meubels en altijd zag haar huis eruit om door een ringetje te halen. Ik heb het een klein beetje van haar overgenomen maar gelukkig ben ik niet zo erg. Je mocht niet met je haar tegen de bank komen als je daarop zat, dan werd de bank vet. Oh de verhalen die ik kan vertellen daarover. Oma was er wel eentje hoor. De grote baas was het. Ik zag mijn opa altijd met verf en kwasten en witsel en behang aan de weer. Een voordeel daarvan is wel dat ik alles kan. Verven, witten, behangen, ik draai er mijn hand niet voor om. Ik zag gewoon niet anders en mocht opa dan wel eens helpen. Dat heeft toch wel zijn vruchten afgeworpen.

Niemand heeft het in de gaten gehad, ikzelf incluis. De eerste twee blogs van mei was ik gewoon lekker verder gaan schrijven in die van april. Hoe bedoel je dat ik goed oplet. Ik heb er gewoon niet bij stilgestaan. Ik heb het nu allemaal wel weer rechtgezet maar de links van 1 en 2 mei werken dus niet meer via Facebook. Die pagina's bestaan niet meer omdat ze nu in mei zijn geplaatst. Ik heb de nu juiste links wel onder die posts op Facebook gezet, voor diegenen die wel eens wat later mijn blogs lezen, dat zijn er ook nog genoeg. Wat stom zeg, ik vergeet gewoon dat er een nieuwe maand is begonnen. Ik zag het net opeens en dus heb ik het net zitten herstellen. Even wat gedoe maar zo gebeurd. Gelukkig was het maar voor 2 dagen en staat 3 mei, wat nu ondertussen al gisteren is, gewoon weer in de mei maand.

Ik zal het maar op de vermoeidheid gooien. Vandaag viel ook nog niet meer maar ik hoop morgen helemaal fris en fruitig te zijn voor mijn Vlaamse dames. Dan kan ik het weekend weer even tot rust komen en maandag dan weer aan de detox en de andere medicatie. Helaas ben ik op mijn site, door de pagina's te verwijderen wel al mijn like's ook kwijt maar ja, niets aan te doen. Gelukkig zag ik het nu en niet halverwege mei of zo. Dan had ik er wel een klus aan gehad zeg. Hoe kom ik toch zo onoplettend?!

Niet te doen, ik ben dat niet van mezelf gewend en mijn mond valt dan ook open als ik weer eens zoiets uithaal. Nu hoop ik dat ik vandaag niet van alles vergeet. Voor mij zit er niet veel meer op dan mijn blog snel plaatsen en wachten tot ze er zijn. Helaas hebben ze al vertraging en weet ik nog niet hoe laat ze er nu zullen zijn. Ik hoop snel! Hoe het was, vast erg leuk, horen jullie morgen dan wel weer. Ik hoop dat de cits zich gedragen... Haha grappig!