"Wees tevreden met wat je hebt, wees blij met de dingen zoals ze zijn.
Wanneer je beseft dat er niets ontbreekt, behoort de hele wereld jou toe."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

De eerste Moederdag zonder mijn moeder in 56 jaar. En toch ook weer niet. Al komen we steeds verder in de tijd, die echt soms lijkt te vliegen, ma houdt niet op met haar 13. Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd en op mijn gsm keek, het was 13 graden in Rotterdam. En ja, het is vandaag ook nog eens de 13e. Hoe ze het doet, ik weet het niet maar het is wel zo. En het is niet iets dat zomaar ontstaan is na haar dood. Het was er al, die 13. Vooral bij mijn broer. Wist je dat er zelfs mensen zijn met een fobie voor het getal 13? Dan heb je een Triskaidekafobie. Mijn woordenboek kent het niet eens en wil er kabeldistributie van maken. Je zal die fobie maar hebben en kind van mijn moeder zijn haha! Heb je dan even pech.

In vliegtuigen wordt in de nummering van de zitplaatsen rij 13 overgeslagen, dus je krijgt rij 14 na rij 12. In hotels hebben ze vaak ook geen 13e verdieping, van 12 naar 14 gaat het dan weer. En voor ons is het juist zo'n bijzonder getal geworden. Bij de Maya's gelukkig ook, we zijn niet de enigen. Daar werd juist gebruik gemaakt van een dertientallig stelsel bij hun lange telling. Ik besluit mijn screenshot naar de rest te sturen, in de familie app. Ik krijg direct een screenshot terug van mijn schoonzus, die had hem ook net gemaakt voor de 13 graden. Ze had alleen niet in de gaten dat ze hem om 8u58 nam, en die 5+8 is ook weer 13. Ja, ma heeft het er maar druk mee geloof ik.

Ze is echt niet bang dat we haar zullen vergeten, dat weet ze heus wel. Maar het is een soort van lijntje met haar boven. Er is nog geen dag voorbij gegaan, sinds ze over is naar de andere kant van de sluier, dat we niet een paar keer per dag een 13 zien waar je die normaal niet zou zien. Dat geldt voor ons allemaal. In het begin stuurden we ze allemaal door aan elkaar. Maar dat werd gewoon van de gekke. Nu doen we het af en toe, als hij echt raar of apart is. Maar we weten dat we de 13 veel vaker zien dan normaal zou kunnen zijn. Ik ben blij met dat lijntje. Ik had gevraagd om een teken, als de boeken van Rulof zouden kloppen en ze blijft maar aan de gang met haar bevestigingen. En daar mag ze wat mij betreft mee doorgaan tot het ook mijn tijd is en ze me op zal komen halen.

Het zou dan ook echt wat voor mijn moeder zijn om daar klaar te staan met een enorme 13 in haar handen met een grote grijns op haar gezicht. Dan liggen we gelijk dubbel, dat weet ik nu al. Of ik kijk haar dan een beetje boos aan, voor de lol, en zeg 'echt hoor ma, een beetje too much zo'. Waarna ze gelijk die grote 13 naar achteren zal gooien, voor we ook dan dubbel zullen liggen. Ik zie er al naar uit! Natuurlijk ben ik niet bang voor de dood. Ik weet wat er daarna komt en dat is iets wat ik niet zou willen missen. Wel mis ik haar enorm. Dat lijkt geen greintje minder te worden, eerder meer. Maar dat is dan ook gewoon pure egoïsme. Ik mis haar maar ik zou haar daar ook niet weg willen halen om hier te zijn.

Dat is alsof er iemand geëmigreerd is naar een prachtig oord, daar zielsgelukkig is maar omdat jij je daar bedroefd over voelt, terug moet komen. Nee hoor, ze zit op een prachtige plek en ze leert daar dingen waar ik ook al zo naar uit zie om te gaan leren. Wat je hier kan leren is beperkt, daar zijn geen beperkingen. Geen ziektes, geen lichamelijke gebreken, geen maatschappelijk gedoe. Je komt bij gelijkgestemden, er wordt niet over je geroddeld, je wordt niet benadeeld, alleen maar liefde is er. Voor alles en iedereen. Wie wil daar nou niet zijn? Al begrijp ik best, als je dit niet zeker weet of zelfs helemaal denkt dat er niets is verder, dat je dan bang bent voor de dood.

Dat lijkt me ook vreselijk voor die mensen. Denken dat het allemaal ophoudt zodra je voor de laatste keer je ogen sluit. Wat zou dat in hemelsnaam voor nut hebben? Denken dat je alles wat er te doen of te leren is in dat ene leven kan doen. Dat moet toch wel aanvoelen alsof dat niet klopt. Ik weet het, daar zijn er meer van dan van de Rulofianen maar toch, het lijkt me enorm kil. Ik zou daar niet mee kunnen leven in elk geval. Ik wist dan ook al vanaf ik me kan herinneren dat ik weet dat er meer is. Daar ben ik nog steeds zeker van, ik weet het, van binnen. De boeken van Jozef gaven me alleen maar bevestiging van wat ik al wist en bij veel dingen riep ik, dat wist ik! Ik kon het alleen nooit hard maken.

Hoe leg je een gevoel uit, dat jij al hebt maar bij een ander nog ontbreekt? Dat kan niet namelijk en ook dat is evolutie. We komen allemaal een keer zo ver dat dit weten ook van binnen zit. Daar zijn een behoorlijk aantal levens voor nodig. Het komt zelfs een keer zover dat er helemaal geen mensen meer zijn die daar aan twijfelen. Maar dat gaat, helaas, nog wel een lange tijd duren. Tijd is dan wel aards, want ik de kosmos is er geen tijd. Daarom, we hebben de tijd. Komt goed, dat zeg ik altijd maar dat klopt dan ook. Alles komt altijd goed, is het niet in dit leven dan in het volgende of daarna. Maar goed komen doet het.

Ondertussen blijft ma lekker bezig. Mijn broer gaat straks naar Hofwijk en vraagt of ik mee wil. Nee, ik wil niet mee. Ik heb daar geen behoefte aan, daar is ze niet. Ze heeft het veel te druk met die 13 van haar. Dat zeg ik dan ook zo tegen mijn broer. Een tijdje later stuurt hij, I know. Ik kijk en zie dat hij dat om 9u58 stuurt. Daar wijs ik hem weer op, ja die, zegt hij. Ze is lekker bezig, die moeder van ons. Even later stuurt San een screenshot van mijn post op Facebook, die en die en 13 anderen hebben gereageerd. Ja, ze doet het dagelijks maar soms maakt ze er een feestje van. Voor ons en voor zichzelf. Het zou mijn moeder niet zijn als ze dit niet zou doen. Waarschijnlijk tegen alle advies van daar in, want ze moet het eigenlijk los laten. Ze zei al voor ze over ging dat ze dat niet zou kunnen. Ons kan ze niet loslaten.

Dat laat ze dan ook te pas en te onpas zien. Misschien is het ook wel egoïstisch om dat prettig te vinden. Het kan ook geen kwaad, oké ze blijft dat doen te koste van andere dingen die ze zou kunnen doen of leren. Maar ze weet het nu ook, er is eigenlijk geen tijd. Wat maakt het dan ook uit dat ze een beetje later verder gaat. Mijn moeder kennende is het vast zoiets. Zij weet dat wij het fijn vinden en dus blijft ze het lekker doen. Minstens twee a drie keer per dag maar op bijzondere dagen, zoals deze, gaat ze helemaal uit haar bol. Hoppa, weer een dertien erbij. En aangezien we niet even kunnen bellen met haar, nog niet in elk geval, vinden wij dit wel zo fijn. Fijne Moederdag ma, je hebt er weer eens voor gezorgd dat we eigenlijk niet kunnen zeggen dat we deze dag zonder jou moeten doorbrengen. Daar krijgen we de kans niet voor!

Als ik in de sterrenhemel kijk
en mezelf hiermee vergelijk
wat voel ik me dan nietig en klein
waar is het brein
achter deze schepping?

Satellieten, telescopen
zoeken de hele kosmos rond
wetenschappers blijven hopen
om te weten
hoe dit alles ooit ontstond

En of er op andere planeten
óók mensen wonen zoals wij
Met instrumenten wordt gemeten
veraf maar ook dichtbij

Eens zal er verbinding zijn
met het mysterieuze brein
Zullen wij te weten komen
wat er schuilt achter symptomen
die we nú nog niet begrijpen
omdat ze in ons moeten rijpen.

Adriana Biesbroeck

Ik krijg tegenwoordig maar heel weinig meldingen van Facebook. Dat kan aan mij liggen hoor maar ik denk het niet. Ik zag van de week zelfs dat ik een hoop mis van zelfs mijn eigen Rulof groep. Terwijl ik die heb ingesteld dat ik er alle meldingen van krijg. Dat is ook bij een aantal mensen zo, die heb ik ingesteld staan op alles melden, zoals Kim en mijn broer, maar die krijg ik niet. Als ik dus alles wil zien dat ik wil zien dan moet ik die groepen of profielen zelf af lopen. Dat vergeet je geheid. Tenminste, ik wel. Ik weet dat er veel veranderd is maar dat is volgens mij aan de privacy regels en dat soort dingen. Toch niet je meldingen? Nou ja, het zal wel maar ik vind het gewoon raar.

Wat ik weer eens heb geprobeerd, kijken naar Nederlandse versies van buitenlandse series. Zoals bijvoorbeeld Masterchef. Ook het nieuwe 'droomkasteel' heb ik het voordeel van de twijfel gegeven door ernaar te kijken om te zien of het wat was. Niet dus. Oh mijn hemel, binnen vijf minuten zat ik er al geërgerd naar te staren. Wat is dit nu weer? Hadden ze niet mensen kunnen uitkiezen waar je je nog meer aan kunt ergeren? Nee, dat is volgens mij onmogelijk. Vooral de tweelingzussen joegen de rillingen over mijn rug. Ik weet het, niet netjes van mij maar ik kon het echt niet helpen. Oké geen droomkasteel in Frankrijk voor mij om naar te kijken.

Dan krijg je praktisch hetzelfde bij de Nederlandse versie van Masterchef. Gatjandakkie wat is dat een zwak aftreksel van de Australische versie. Daar kijk ik met plezier naar. Soms krijg je dan een voorkeur voor de een of andere kandidaat, dat kan natuurlijk. Alleen die Nederlandse versie is echt tenenkrommend. Alleen al hoe die drie chefs hun commentaren geven, alsof ze het oplezen. Daar zit nou echt geen greintje spontaniteit in. De drie juryleden uit de Australische versie, die lijken echt te genieten van wat ze doen. Die hebben er lol in. Deze drie ongetwijfeld goede chefs in hun eigen restaurants, die doen maar wat. Alles klinkt ingestudeerd en gespeend van enig enthousiasme.

Ik kijk er niet meer naar. Zeker als ze het uitzenden direct na de Australische versie is het verschil zo ontzettend groot. Ik weet niet waarom ik dat heb en of ik de enige ben die het heeft. Hetzelfde heb ik namelijk met programma's als Het blok of Houserules. De Australische series bekijk ik met groot plezier. Nee, daar zijn de kandidaten ook niet allemaal even leuk of aardig maar toch, het is anders. De mensen zijn anders, gaan anders met elkaar om ook. Volgens mij hoor ik dan voor mijn gevoel meer bij Australië dan bij Nederland. Zou het erin zitten dat het daar zo enorm veel groter is dan hier?

Als je ook ziet bij het blok hoe hard ze moeten werken daar, dan zijn het hier maar ontzettende watjes en dan zeiken ze ook nog hoe zwaar het is. Gelukkig zijn de prijzen dan ook een heel stuk minder, dat scheelt. Maar toch, naar de Nederlandse uitzendingen kan ik het kijken niet volhouden. Ik haak af en verwonder me er dan steeds weer over wat een enorm verschil het is. Waar zou dat toch aan liggen? Misschien ben ik wel de enige hoor, dat kan ook. Maar in elk geval, na de zoveelste poging hou ik ermee op. Komt het niet uit Australië of Nieuw Zeeland, dan hoef ik er niet meer naar te kijken. Ik kan van te voren al weten dat ik er niks aan ga vinden. Ik heb het bij deze opgegeven.

In het buitenland zijn ze blijkbaar echt heel anders. Dat bewees gisteren het filmpje wel dat viral ging van het Franse gezin tijdens het rondrijden in Beekse Bergen. Tussen de jachtluipaarden stappen ze ijskoud uit de auto om wat dingen buiten de auto te gaan doen. Foto's nemen, een kinderstoeltje achterin gooien. Mensen in de auto achter hen zijn het aan het filmen. Je ziet de luipaarden op ze loeren. Ik hield mijn hart vast. Zeker toen de moeder samen met het kleine kindje dat erbij was, zomaar uit de auto stapte en het kind nog los liet rondlopen ook. Ben je dan achterlijk of niet? Hebben ze in Frankrijk geen dierentuinen? Waar je kan zien dat die wilde dieren niet voor niets achter de tralies zitten? Ik snapte er niets van.

Zelfs een stuk verderop gingen ze helemaal een eind bij de auto vandaan en je ziet de jachtluipaarden erop af rennen. Mijn hemel zeg wat een ontzettend domme mensen waren dat. Dat je voor jezelf zo stom doet oké, niet slim maar je eigen verantwoordelijkheid. Maar dat je ook je kind dan nog bloot stelt aan zulk gevaar, dat snap ik voor geen meter. Echt bizar vond ik het om te zien. Ze hebben echt mazzel dat de dieren daar goed gevoerd worden want als ze honger hadden gehad dan had het denk ik wel anders af kunnen lopen. Je kan met zekerheid zeggen dat het hun tijd gewoon nog niet was. Ik denk dat ze wel stevig toegesproken mogen worden. Daar zou ik als directie van Beekse Bergen wel voor zorgen.

Maar ja, het is niet aan mij. Mazzel voor hun. Ik ging gisteren even naar de winkel en wilde gelijk wat pakjes op de post doen. Nou, dat liep even anders. Halverwege moest ik toch weer zo ontzettend nodig naar het toilet. Niet te doen. Ik heb snel gekeken of ik alles op mijn lijstje had en toen dat zo bleek te zijn ben ik als een razende Roeland naar huis gereden. Ik vloog de trap op, op zich al knap, en vloog binnen als eerste naar het toilet. Ik had het nog maar net gered. Rainbow zat me een beetje verdwaasd na te kijken op de gang toen ik langs hem heen snelde zonder zijn buikje te aaien. Sorry hoor, het was even nodig.

Dus vandaag ga ik maar richting het postagentschap. In de winkel ernaast heb ik ook een boodschapje nodig. Net als gisteren zal ik naar het toilet gaan vlak voor ik de deur uit ga. Maar zoals gisteren wel bleek, is dat geen garantie. Op hoop van zegen dan maar. Eerst maar eens even een beetje stofzuigen hier. Dan naar de winkels, dan wasjes doen en dan verder met mijn experimentje op canvas. De eerste is al mislukt. Toen ik op Youtube ging kijken wat ik fout had gedaan, had ik precies gedaan wat je juist niet moet doen. Aha, voortaan eerst filmpjes kijken en niet denken dat je het wel weet. Goeie leer voor de volgende keer. Direct na het filmpje ben ik het weer gaan doen, hopelijk nu wel goed.

Onder mijn blogs zet ik altijd een quote. Ik heb er nu al ik weet niet hoeveel van Lao Tse geplaatst. Die heeft er nogal veel die ik mooi vind. Alleen een hele tijd geleden heb ik aan Adriana Biesbroeck gevraagd of ik af en toe wat van haar prachtige gedichten mocht plaatsen. Niet wetend dat ze ziek was toen. Ik kreeg maar geen antwoord tot een tijdje geleden. Het mocht! Daarom zal er daar in plaats van een quote af en toe een gedichtje van haar komen. Ze kan ook al zo mooi schilderen. Ik ken haar van de Jozef Rulof groepen, niet persoonlijk. Maar haar werk heb ik zitten bekijken en ik vind het allemaal even prachtig. Soms slaan de gedichten op de boeken van Rulof maar soms gaat het gewoon over iets in het leven. Ze zijn allemaal even mooi. Dit keer komt er dus geen quote maar een gedichtje van haar. Weer eens iets anders. Ik hoop dat jullie ze net zo mooi vinden als ik ze vind.

Een zee van verdriet komt op mij af,
om dan weer weg te deinen.
Dan nog een golfslag en nog een,
om ook weer te verdwijnen.

Met tranen wordt de stroom gevoed,
van links naar rechterzijde.
Bespelen doet het mijn gemoed
op 't ritme van 't getijde.

Adriana Biesbroeck