Die Rainbow, die heeft me weer zo zitten vermaken gisteren. Wat een heerlijkheid is dat toch. Eerst begon het met een vliegje. Moonlight en Skylar maken direct korte metten met zo'n beest. Rainbow is anders. Hij zit altijd wel te 'smekken' als hij vogeltjes of vliegjes zit, dat op zich is al grappig. Gisteren zag ik een klein vliegje door de kamer vliegen en hij zag hem ook. Heel koddig volgt hij dan nauwgezet met zijn koppie de bewegingen van de vlieg. Alsof hij heel hard met zijn kop zit te schudden. Opeens kwam het vliegje dichterbij en kwam Rainbow in actie. Tik! Vliegje neer gemept. Zo dan, dat heb ik hem nog nooit zien doen.

Hij wist er dan ook eigenlijk niet echt raad mee. Zo van 'oeps en nu?'. Hij raakte er zelfs een beetje van in de war en zette zijn pootje op het vliegje. Daar moest hij even over na denken. Voorzichtig deed hij zijn pootje omhoog en het vliegje maakte dankbaar gebruik van die mogelijkheid tot ontsnappen. Dat was nou ook weer niet Rainbow's bedoeling! Hij mepte het vliegje weer tegen de vlakte en hield zijn pootje er weer op. Bij zijn twee broers had de buit al lang opgepeuzeld geweest maar Rainbow wist gewoon even niet wat nu te doen. Het was zo grappig om te zien. Hij heeft zo'n expressief koppie, je ziet ook bij hem gewoon wat hij denkt.

Vanonder zijn pootje probeerde hij het vliegje op te eten maar hij had nog geen idee hoe hij dit moest doen precies. Zo was hij wel een tijdje bezig met mij als geamuseerde toeschouwer. Uiteindelijk is het vliegje naar binnen gewerkt maar wel met de nodige omwegen. Volgens mij was hij er zelf heel tevreden over. Het zou zomaar eens zijn eerste gevangen vlieg kunnen zijn. Ik was, ondanks mijn sympathie voor het vliegje, trots op hem. Goed gedaan jochie! Rainbow liep met rechte staart en een huppeltje naar het balkon.

Daarna vond hij volgens mij dat hij me nog een keertje moest vermaken. Het waaide nogal gisteren en de mobiles op het balkon gingen dan ook flink te keer. Rainbow zal ooit een keer het verhaal van Don Quichot hebben gehoord want ook daar ging hij, misschien wel gesterkt door zijn net gevangen vlieg, het gevecht mee aan. Bij elke windvlaag sprong hij al happend omhoog. Ik denk alleen niet dat het hem ooit zal lukken die te vangen. Er vlogen ook blaadjes en dingetjes in het rond door de harde wind en ook daar werd de jacht op geopend. Oh wat was hij bezig met springen en vliegen en duiken. Of het nou de wind zelf was of een blaadje, Rainbow was op jacht.

Ik zat bij mijn bureau voor het raam naar zijn capriolen te kijken. Wat moest ik lachen om hem. Hij was zo bezig en af en toe struikelde hij dan ook of hij miste een sprong. Het was net alsof ik voor een hele grote televisie zat. Ik had er zo'n lol om. Wat dat betreft, is het Rainbow niet dan is het wel één van de anderen, ze vermaken me wel. Ik geniet daar met volle teugen van. Wat dat betreft hebben ze allemaal wel wat grappigs. Ook Aurora had gisteren haar lollige bui aan en die was zich helemaal aan het uitleven met zo'n kattenstokje. Dat heeft net zo'n effect op ze als kattenkruid. Zij pakte het stokje en slingerde die het hele huis door.

Waarschijnlijk nam ze haar kans waar want Skylar lag ergens boven te slapen en dan laat hij haar tenminste met rust. Voor mij was de dag in elk geval gevuld met katten entertainment en dat is voor mij dan sowieso een hele leuke dag. Het leek ook echt een zondag gisteren en daardoor was ik weer in de war. Ook vandaag heb ik daarom het gevoel dat het maandag is. Nou ja, het zal wel weer overwaaien. Zondag is het de eerste Moederdag in mijn leven zonder mijn moeder. Voor mijn broer geldt hetzelfde.

Ze komen dan ook hier eten, gewoon om even bij elkaar te zijn en samen onze moeder te missen. Het is nog op de 13e ook dit jaar, waar ik niet eens verbaasd over ben. Kimberley moet helaas werken, avonddienst. Geen chinees voor haar. Ik doe natuurlijk wel lekker makkelijk. Ik zal heus wel weer een keertje Indisch voor ze koken maar dat is voor nu nog teveel voor mij. Dus lekker naar de buurman op de hoek en we hebben ook heerlijk te eten. Kost trouwens minder dan als ik het zelf ga koken.

Niet dat ik het daarom doe hoor, ik kook best graag. Vooral de lekkere dingen zoals Indisch of zo. Maar als ik dat dan doe dan ben ik tegelijkertijd te moe voor het bezoek zelf en dan heb ik er ook niets aan. Dat zal echt wel weer gaan verbeteren als ik mijn gezondheid straks weer terug heb maar voor nu zijn die Chinese buren toch wel een uitkomst. Gewoon even bellen en bestellen en dan op gaan halen. Makkelijker kan het niet. Het is zo'n klein afhaal restaurantje maar wel een hele goeie. Ik woon hier in december 13 jaar en dat zaakje zit er al langer. Daarom kan je wel bedenken dat het op zijn minst goed te eten moet zijn wat er daar vandaan komt en dat is het zeker.

Maandag heb ik ook een afspraak bij PeeT. Ik ga alleen nu, kijken of me dat lukt. De andere keren gingen Miranda of Kim mee maar dit keer ga ik zelf kijken hoe het is om dat stukje te rijden in mijn uppie. Daar moet ik toch ook weer een keertje aan. Dat zal vast goed komen. Daar ga ik gewoon vanuit. Dan ben ik thuis voor de spits of misschien is er wel helemaal geen spits. Is het die week vakantie of niet? Ik heb er even geen idee van. Op mijn werk wist ik dat altijd wel maar nu is het me een raadsel. Nou ja, dat merk ik maandag dan wel weer. Ik merkte de laatste keer met Kim dat ik me al wel wat meer ontspannen voel tijdens het rijden. We zijn nu alweer een paar weekjes verder en als het goed is zal ik dan nog meer op mijn gemak zijn.

Ik zie er niet tegenop in elk geval, dat scheelt al de helft. De andere keren kreeg ik het al benauwd van het idee alleen al. Maar ik weet ook al dat als ik naar huis ga, zit ik nog vol van energie die PeeT me geeft. De vermoeidheid komt meestal pas als ik weer thuis ben. Vorige keer kwamen we ook opeens vanaf de andere kant aanrijden. Ik heb altijd Google maps aan staan, ook die keer. Maar op de een of andere manier waren we er opeens maar dan wel vanaf de compleet andere kant. We hadden echt geen idee hoe dat kwam en het was ons niet opgevallen. Pas toen we er voor de deur stopten hadden we zoiets van, hee hoe kan dat nou? Maakt op zich niet uit, als je er maar aan komt. Dus ik laat me maar verrassen maandag. Kom ik van links of kom ik van rechts? Als ik er maar kom, dat is het belangrijkste. En ik kom er altijd, waar dan ook.

"De Weg geeft integriteit aan wie zich vereenzelvigt met integriteit. De Weg geeft mislukking aan wie zich vereenzelvigt met mislukking."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Het blijft me verbazen, hoe tijd verloopt. Gisteren zag ik op Facebook, bij de herinneringen, dat het nog maar net twee jaar geleden is toen ik het tweede net erbij deed op het balkon. De andere netten nodigden Sunshine alleen maar uit om te proberen er tussenuit te komen en vaak genoeg lukte hem dat ook nog. Tot het andere net er was mochten ze het balkon niet meer op en oh wat was hij boos! Hij moest en zou naar buiten, het huis uit, weg. De paar bijna hartstilstanden die ik van hem kreeg herinner ik me nog erg goed. Het tweede net zorgde ervoor dat hij er nergens meer uit kon.

Pislink was hij. Hij kroop in zijn mand en leek er een soort depressief van te worden. Achteraf bekeken had hij uiteindelijk toch wel een manier gevonden om van het balkon te ontsnappen hoor. De eerste nacht dat Aurora hier was, is ze ook van het balkon afgekomen. Daarom had het echt niet lang geduurd voordat Sunshine ook zo'n uitweg zou hebben gevonden. Voordeel zou dan zijn geweest dat de tuinen hier volgens mij dicht zijn en hij niet verder had kunnen komen dan dat. Met een beetje hulp van de buren had ik hem dan zo weer thuis gehad. Maar het lot had anders met ons voor. Hij ging dan gewoon via de voordeur.

Mijn Vlaamse vriendinnen vroegen zich dit direct af toen ze hier kwamen. Hoe heeft hij hier nou vandaan kunnen ontsnappen? Als je het mij verteld zou hebben dan had ik het ook niet geloofd. Maar als er iets moet gebeuren, of dat nou iets moois is of iets vreselijks, dan gebeurt dat toch. Dan maakt het niet uit hoeveel voorzorgsmaatregelen je neemt of wat je er allemaal nog meer voor kan doen. Het gebeurt gewoon. Alles heeft een reden en ook dit. Daar kom ik pas achter als ik hier niet meer ben. Sommige gebeurtenissen kan ik plaatsen met hun lessen en alles wat daarbij komt. Dit is er eentje waarbij ik geen flauw idee heb. Ik ben daar wel benieuwd naar. Bijna twee jaar geleden is dit al weer.

Twee jaar geleden was op dit moment mijn moeder nog zonder terminale diagnose en was ik volop aan het genieten van mijn twee kittens die nog negen maanden moesten worden op de vijftiende. Jeetje zeg, als je dan de vloedgolf aan gebeurtenissen erna over je heen krijgt, dan lijkt het voor nu wel tien jaar geleden. Dan vind ik het niet echt gek dat het me allemaal teveel is geworden. De twee jaar daarvoor waren net zo heftig met gebeurtenissen die je stuk voor stuk alleen al hadden kunnen kraken. Toch heb ik dan ook wel eens het gevoel dat ik zwak ben. Ik weet wel dat dit niet zo is hoor maar toch, ik had het liefst gewoon door willen kunnen gaan. Met gewoon evenveel energie als anders en zonder zo ziek te worden.

Je hebt er alleen niets bij in te brengen, ook dit hoort er blijkbaar bij en ook dit zal een reden hebben. Welke zal later wel duidelijk worden. Het moest gebeuren en dus gebeurde het. Dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn, kwam ik gisteren achter. Of ik word nu echt gek. Ik heb verteld dat mijn vuilniszak voor de deur stond en dat ik die nodig weg moest gaan gooien. Eergisteren was het er ook niet van gekomen en dus ging ik gisteren even mijn schoenen aantrekken voor alleen dat doel. Ik moest die zak nu toch echt weg gaan gooien. Ik pak mijn sleutels en stap de deur uit. Wat denk je? Is die hele zak verdwenen! Hè?! Hoe kan dat nou?

Ik snap er helemaal niets van. Het is dat ik weet dat ik me de dagen ervoor niet eens heb aangekleed en dat ik daarom weet dat ik niet naar buiten ben geweest. Heb ik het dan toch zelf gedaan? Wie heeft het dan anders gedaan? Zijn de buren zo aardig geweest en gedacht hebben, goh die zak staat er al 3 dagen, ik gooi hem weg voor de buurvrouw? Maar ik heb geen contact met die mensen. Aardige mensen hoor maar ik kan ze niet verstaan dus een praatje zit er niet eens in.

Of is hij gaan stinken? Maar dan zou ik bijvoorbeeld even aanbellen en dat zeggen. Ik ga niet met iemand anders zijn stinkende vuilniszakken lopen slepen. Er zat niets in volgens mij dat kon gaan rotten of zo en anders had ik dat zelf wel geroken. Toen ik gisteren mijn pakje aanpakte, stond hij er toen nog? Dat weet ik dus niet eens meer. Daar heb ik niet op gelet. Dat was er vlak voor eigenlijk dus had ik het wel moeten zien op zijn minst. Maar er gaat wel meer verloren aan mijn aandacht vanaf ik ziek ben, daar kijk ik niet meer gek van op. Ik ga zelfs twijfelen of ik hem nou wel of niet zelf naar de container heb gebracht. Of... Of er zijn toch lieve kaboutertjes?

Ik moest hem gisteren wel weg gaan gooien want de volgende zak zat alweer bijna vol en ik kan niet met twee volle zakken gaan lopen slepen. Wat nou als ik deze 'nieuwe' volle nu ook weer voor de deur ga zetten? Gaan ze die dan ook meenemen? Is het erg asociaal als ik dat uitprobeer? Wat kan een mens bezig zijn zeg, over een vuilniszak. Ik vermaak me er wel mee. Ik blijf het raar vinden, lief maar raar. Of ik ben nu wel heel erg vergeetachtig aan het worden, of ik heb lieve buren of ik heb buren die een beetje boos op me zijn omdat ik die zak zo lang voor de deur liet staan. Ik heb echt geen idee!

Misschien moet ik zo deze volle zak maar in de container gaan gooien en kijken of er iets in de brievenbus zit. Een scheldbrief of zo? Nou ja, laat ik dat maar gaan doen straks. Wie weet is het hele raadsel dan opgelost. Tenzij ik echt zelf ben vergeten dat ik het gedaan heb en dan kom ik daar in elk geval niet meer achter. Ik denk het eerlijk gezegd wel, dat ik het zelf eerder gedaan heb, dit vergeten ben en daarna nog twee dagen tegen dat wegbrengen aan heb zitten hikken terwijl ik het al gedaan had. Op zich zou dat ook hilarisch zijn alleen kom ik daar niet meer achter nu. Ik blijf het wel grappig vinden. Net alsof je alzheimer hebt en met Pasen je eigen eieren verstopt hebt. Echt wel weer iets voor mij.

"Wees toegevend en zwak; zo bedwing je ontoegevendheid en kracht."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Je moet er wat voor over hebben, om gezond te worden. De detox en medicatie zorgen ervoor dat ik echt elke tien minuten naar het toilet moet. Of zo lijkt het in elk geval, ik heb het niet echt getimed. De afgelopen twee nachten moest ik er ook drie keer uit. Ik heb mazzel dat ik echt geen boodschappen nodig heb. Ik eet wel uit de vriezer, heb daar ook broodjes in voor overdag en beleg heb ik ook nog genoeg. De cits hebben alles in huis altijd en daarom hoef ik er niet uit om boodschappen te gaan halen. Gelukkig maar want ik weet zeker dat ik dan ergens in paniek in een winkel loop. Alleen bij de grote AH mag je naar het toilet, voor de rest wordt dat overal geweigerd.

Dat vind ik best raar. Vooral op die grote winkelboulevard. Ik zal niet de enige zeikerd in het land zijn, dat weet ik wel zeker. De AH zit vooraan en je kan ook nog aan het achterste eind naar de Woonexpress waar je dan wat te drinken moet nemen en dan mag je ook naar het toilet. Of misschien mag dat ook wel zonder iets te drinken of zo, ik weet het niet. Maar ook gewoon in een winkelstraat, je kán nergens even naar het toilet. Voor nu blijf ik dan maar gewoon eventjes thuis. Geen ramp natuurlijk maar ik vind het wel lastig. Wel een voordeel bij een nadeel, die vind ik altijd. Nu het zo warm is hou ik dit keer geen extra vocht vast. Dat is normaal altijd heel erg.

Als het boven de twintig graden komt, heb ik daar behoorlijk last van. Ringen gaan te strak zitten en schoenen ook. Overal hou ik vocht vast. Dat had mijn oma al, mijn moeder ook en nu ik ook. Nu ben ik te zwaar maar ook als ik slank ben heb ik daar last van. Alleen valt het dan wat minder op. Daar krijgt mijn lijf nu de kans niet eens voor want er gaan liters vocht uit nu. Dat is dan wel weer een voordeel. Die zijn altijd wel te vinden, je moet soms alleen even flink zoeken. Ik vind dat altijd wel de moeite waard.

Ik ben blij met mijn nieuwe tafelkleed. Ik heb eindelijk iets gevonden waar je geen vieze kattenvoetsies op ziet. Mijn salontafel is weer om gek van te worden. Ze lijken het te weten want zodra ik die weer schoon heb, gaan ze er gelijk zowat allemaal even overheen lopen. Dan ziet het er net uit alsof ik al weken die tafel niet schoon heb gemaakt. Vreselijk is dat. Ook mijn eettafel was zo, die is zwart en alles zag je erop. Vandaar dat ik het zilveren kleed al sinds vorig jaar erop had liggen. Tot dat dit helemaal onder de verf kwam te zitten lag het er en daar zag je ook niet zoveel op. Alleen vond ik het erg kerstmissig omdat het helemaal zilver was.

Nu heb ik een doorzichtige met van die paisley's erop of hoe heten die dingen. Die grote komma's zeg maar. Wit en grijs en de zwarte tafel schijnt er doorheen. Ik heb ze er wel al een paar keer van weg moeten jagen omdat ze het blijkbaar leuk vinden om bij de hoeken te gaan zitten bijten erin. Geen idee waarom hoor maar ze doen het allemaal. Behalve Aurora dan, die doet zulke dingen niet. Ik had verwacht dat ik daar ook pootjes op zou zien. Ze lopen altijd over die tafel. Ook hier heb ik geen idee waarom ze dat doen. Wel ben ik heel blij dat ik op dit spul niet al die lopende voetjes zie verschijnen. Ik vind het echt niet erg hoor, schoonmaken. Maar dit was gewoon overdreven. Dat heb ik goed uitgezocht! Of nou ja, ik heb meer gewoon mazzel.

En omdat ik er zo blij mee was heb ik gelijk een kleiner formaat besteld en die kwam vandaag aan en die ligt nu over de tafelbeschermer van de salontafel. Ik vind het zelf erg leuk staan want het is doorzichtig dus je blijft de tafel zien. Alleen ben ik nu overal van die voetsies af. Heerlijk is dat. Dat scheelt me weer een boel ergernis en tien keer per dag een doekje erover doen. Dat vind ik nou eens een fijne oplossing. Zo blijf je je achter dingen komen en soms is dat heel gunstig.

Omdat ik met mijn 'opdrachten' klaar ben, ben ik aan nog een pot begonnen en ook ben ik aan een fles begonnen. Het is een gewone wijnfles van normaal glas. De stickers zijn eraf geweekt en zo heb ik een pracht exemplaar om op te oefenen. Ik merk ook dat je er vanzelf steeds beter in wordt. Ik vind dat echt fijn om te doen. Maar op zich vind ik het toch het leukste als ik in opdracht voor iemand wat maak. Ik heb aan een lieve vriendin gevraagd was zij nou eens leuk zou vinden en als pot en fles klaar zijn dan ga ik weer eens kijken waar ik aan ga beginnen. Mijn dochter staat ook nog steeds op de lijst maar die wil natuurlijk weer iets moeilijks.

Zij wil een 3D schilderij van kersenbloesems. Dat moet ik denk ik eerst eens even gaan oefenen voor daar iets moois van zal komen. Het lijkt, als je van die instructie filmpjes kijkt, altijd veel makkelijker dan het is. Dat merkte ik van dat dotten ook. Het scheelt als je weet wat het beste materiaal is om mee te werken. De dikte van je verf en welke soort is ook wel handig om te weten. Door schade en schande word je vanzelf wijs ook. Kortom, oefening baart nog altijd kunst. Ik moest gisteren wel lachen om wat iemand zei op Facebook, dots on pots by Ria. Het zou een hele handel kunnen worden want ik zou dit echt hele dagen kunnen doen. En al helemaal als mensen me zouden vragen om iets specifieks.

Wat ik voor mezelf nog een keertje zou willen maken is een heel servies. Je kan van die complete serviezen kopen, gewoon wit en dan het liefst vierkant. Ontbijtbordjes, diepe en platte borden en schalen en dat soort dingen. Dan met de glasverf die je kan bakken in de oven. Dan kan het zo zelfs de vaatwasser in. Dat lijkt me leuk. Natuurlijk in de paars, blauw en roze tinten zoals ik ook de grote kandelaar heb gemaakt die nu staat te pronken op mijn salontafel. Dat lijkt me echt een leuk klusje. Alleen is zo'n servies nou ook niet echt heel goedkoop. Misschien moet ik het gewoon los kopen, elke keer vier bordjes of zo.

Nou ja, wat dat betreft heb ik zoveel in mijn hoofd en ben ik nog lang niet fit genoeg om het ook allemaal te doen. Ik weet wel één ding zeker, ik zal me geen moment vervelen. Is het niet omdat de cits me bezig houden, dan wel omdat ik weer een idee heb dat ik uit wil voeren. Daar heb ik mijn leven lang nog nooit last van gehad. Als ik iemand hoor zeggen 'ik verveel me' dan kan ik me daar dan ook absoluut geen voorstelling bij maken. Ik denk dan wel, hoe krijg je het voor elkaar? Ik kom altijd tijd te kort. Nu nog meer omdat ik heel snel moe ben maar zelfs op mijn aller gezondst ook al. Er is altijd zo veel te doen!