Jeetje wat waren de heren vervelend vannacht! Echt niet normaal, zo gingen ze tekeer. Elkaar achterna, rennen en vliegen. In de vroege, zeer vroege ochtend ging Rainbow weer voetballen met een glazen kommetje. Dat is in die stilte dan echt een hels kabaal. En ze hebben Aurora weer gepakt. Ik hoorde haar gillen. Maar dacht ik hard Skylar te moeten roepen, zag ik dat het Moonlight was. Nou ja! Uiteindelijk ben ik weer in slaap gevallen maar ja, toen was het al te laat. Ik zit nu met dikke oogjes en een zwaar hoofd. De lummels! Ik heb mijn nachtrust juist zo hard nodig! De glazen voetbal kan ik ook nergens meer vinden nu.

Als ik had gedacht dat ik het weekend toch wel aardig had uitgerust dan zat ik er blijkbaar naast. Ik voelde me echt helemaal niet goed op de zaak gisteren. Als je thuis rond hangt dan merk je het niet maar als je weg moet en bent dan merk je het direct. Ik vond het geen fijne start van de week in elk geval. Wel was het fijn om bij PZ te horen dat diegene die de brief gestuurd had een foutje had gemaakt. Niet dat ik dat niet had opgemerkt natuurlijk maar het was de vraag voor mij of ze dit niet volledig door had gewerkt. Maar de op de 31e verstuurde brief had een afspraak voor de zesde moeten staan. Dat klopte meer met alles. Gewoon stom dat ik me daar zo druk over maak maar ja, dat ben ik.

Eenmaal thuis ben ik direct de bank op gegaan. Vrijwel direct ben ik in slaap gevallen en een uurtje of 2,5 later kwam ik weer bij mijn positieven. Net op tijd om een nachtvlindertje tegen het raam te zien vliegen. Binnen dan wel. Acht beestje, zeg ik nog, ik ga even een glas pakken om je naar buiten te zetten. Ik had deze zin nog niet helemaal uit mijn mond of er zoefde een kat langs me heen, Rainbow in dit geval, die met een sprong van een meter of anderhalf zo op het beestje dook en hem in zijn bek had. Zo dan, dat was even een snelle actie. Sorry vlindertje, hier kan ik ook niks aan doen. Rainbow zat met het beestje in zijn bek, ik zag zijn vleugeltjes fladderen uit zijn ene mondhoek.

Ah, arm diertje. Het is alleen wel zoals het gaat in de natuur. Wat niet kon wegnemen dat ik het een beetje zielig vond voor het vlindertje. Rainbow wilde zijn prooi even neerleggen en die gelegenheid liet het vlindertje niet liggen. Dat vloog weer weg en door Rainbow's sprongen tegen het raam en later op de vloer en onder het mandje, werd ook de belangstelling van Skylar gewekt. Na veel gedoe en met net geen schade van omvallende planten en dat soort dingen, had Rainbow het beestje weer te pakken. Alleen nu wilde Skylar ook meedoen. Nou daar was Rainbow niet van gediend! Wegwezen Skylar! Grommend en grauwend, wel met zijn kaken stevig op elkaar om het vlindertje gevouwen, gaf hij te kennen dat hij toch echt wel de jager is die het gevangen had.

Hij rende er grommend mee weg. Heel fijn want ik vind het nooit zo smakelijk om ze op grote vliegers te zien of te horen kauwen. Wat een furie was hij even zeg. Hij is blijkbaar over zijn hap angst heen. Hij heeft de smaak wel te pakken. Even later kwam hij weer tevoorschijn en ging heel trots voor het raam liggen. Op het plekje waar hij de vlinder gevangen had. Helemaal als een grote sfinx lag hij daar. Ik moest er om lachen. Rainbow was echt trots op zichzelf. Ik natuurlijk ook met een beetje medelijden voor het arme beest wat nu hoger in de evolutie is gekomen. Dat is ook niet verkeerd toch? Zo ben je dan toch sneller wakker dan je zelf gedacht had. Dit alles was echt in een flits gebeurd. Nooit een saaie dag als je katten hebt. Dat is ook weer zo'n voordeel.

Ik zit me toch af te vragen of ik niet met de doosjes van de lampjes naar de Lidl moet gaan. Als ik daar personeel was zou ik ook niet weten wat ik ervan moest denken. Ja, doosje is leeg, ligt het lampje dan niet bij u thuis? Kijk het zijn geen vreselijke dure dingen natuurlijk. Het gaat mij eigenlijk meer om het principe. Nou ja, ik kan het proberen en dan gelijk kijken of ze nog zo'n doos vol serviesgoed binnen hebben gekregen. Ik weet alleen niet of ik vandaag de deur wel uit wil. Ik was gisteren zo erg moe, en woensdag moet ik een uur vroeger ook nog voor die afspraak met de bedrijfsarts. Wat een vreselijk dilemma. Ja, ik overdrijf soms een klein beetje voor de lol. Ik kijk het nog wel even aan. Als ik 's avonds naar de schattige lichtjes kijk, mis ik toch die ene in waar nu een donker gat zit.

Wie weet krijg ik straks opeens zin om dat te gaan doen. Ik ga een snelle stofzuig sessie inlassen ook. Geen zin om het heel erg goed te doen. Gewoon even de haartjes van de vloer. Dat is weer eens wat anders dan de voetjes. Ondertussen heb ik een aantal flessen, glazen en karaffen klaar staan om beschilderd te worden maar daar moet ik echt even voor gaan zitten. Als ik leuke glazen zie of een glazen karaf, dan neem ik die mee. Ik heb nu al een dag of drie niet geschilderd omdat ik er geen puf voor heb. Dat neemt niet weg dat ik er wel zin in heb. Mijn handen branden echt om dat te gaan doen. Ik zal alleen even moeten wachten tot de puf er ook is. Idioot is dat eigenlijk zeg. Ik ben alleen zo moe de laatste paar dagen, niet te doen. Daarom probeer ik maar zoveel mogelijk te rusten.

Ik heb geen zin in straf van mijn lijf. Toen ik gisterochtend wakker werd, had ik ook krampen dus ik wil alleen maar erger voorkomen. Ik heb het vage vermoeden dat de drukte van al die afspraken vorige week toch harder aan zijn gekomen dan dat ik zelf had ingeschat. Ik sprak gisteren met iemand die ook net aan het re-integreren is en die is net zo verbaasd over haar eigen onkunde als ik dat heb met het mijne. Blij om dat te horen hoor, je gaat best aan jezelf twijfelen. Ook al zeggen anderen, die het zelf niet hebben meegemaakt, joh dat is normaal, dan heb je zoiets van, oh ja joh. Maar iemand die er ook middenin zit, die kan het in elk geval ook echt weten. En dan kan je elkaar een beetje een hart onder de riem steken.

Toen ik nog eens keek naar die ene foto van Moonlight voor het raam, die ik hier een paar dagen geleden had geplaatst, werd ik opeens gegrepen door hoe hoog die boom nu is. Toen ik hier kwam wonen kwam die een stuk onder mijn raam. Ik had zo vrij zicht op de hele straat die naar het Marconiplein loopt. Nu niet meer. Ik zie geen fluit meer in de zomer, als hij volop in de bladeren zit. In de winter kan ik nog een klein beetje door de kale takken gluren maar echt alles zien dat kan niet meer. Ook bizar eigenlijk, hoe hard dat groeit. Alleen zie je dat pas als je terug kijkt. Zo gaat het met alles wel. Als je terugkijkt dan kan je pas echt goed zien. Daar heb je geen bril voor nodig. Ik ben nu al benieuwd naar wat ik zie, als ik straks op deze tijd terugblik. Wie weet hoe ik het dan kan zien. Vast veel duidelijker.

"De natuurlijke vonken hebben meer kracht dan de bedachte dingen."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Wat een prachtweer was het, een echte zondag. Zo zou het altijd moeten zijn! Ik heb de twee reistassen eens even uitgepakt en uitgevouwen. Dat was even een succes! Alleen die ene past al een kleine shetlander in! Jeetje zeg, wat een groot ding. Ik dacht, laat ik eens medium doen in plaats van small. Ik ben nu al wel heel blij dat ik geen large heb genomen. Dat is me een joekel zeg. Ze wilden er gelijk in allemaal. Ja zo wel, niet als we naar de dierenarts moeten. De andere is een meer handzamer formaat maar toch, ik hou ze allebei. Je weet maar nooit waar je ze voor nodig hebt. Ook de normale, harde reismand doe ik niet weg. Ik weet namelijk nog niet hoe ik katten onder dwang in een tas met ritssluitingen zal kunnen krijgen. Dat zal me in elk geval in mijn eentje niet lukken.

Dan heb je al minstens twee handen nodig om de kat in bedwang en op zijn plek te houden en met mijn neus krijg ik geen ritssluitingen dicht. Daar zal ik de hulptroepen voor in moeten roepen als het ooit zover zal zijn. Dat gaat me nooit lukken. Zeker niet als ze doen zoals Moonlight, die dan helemaal in paniek is. Een deurtje snel dichtgooien gaat nog wel maar een rits? Nee, dat zie ik niet zo soepel verlopen in elk geval. Of misschien komt het daardoor. Nou ja, ik heb opties genoeg nu. Dat komt helemaal goed. Ik kan ze desnoods met zijn viertjes in die ene doen. Al lijkt me dat voor Aurora dan weer geen pretje, met drie van die kerels.

De buurkindjes komen regelmatig katten kijken. Vanaf de balustrade, hiernaast lijkt het een halve vloer te schelen of zo, kunnen ze soms aaien door het gaas. Daar hebben ze niet altijd zin in. Dit keer stonden de kindjes op de verdieping daarboven. Skylar ging me toch tekeer. Het ene meisje vroeg of dat normaal was. Hij was namelijk net zo aan het smekken en grauwen zoals ze normaal doen als ze vogeltjes of vliegjes zien. Ik heb maar gezegd dat het kwam omdat hij met ze wilde spelen en er niet bij kon. Dat ging erin als zoete koek. Ik kon moeilijk zeggen dat hij ze wilde verslinden toch? Zo leek het wel, als je bekend bent met kattengedrag.

Ik moest er wel om lachen maar ik vond het ook wel apart. Hij ging op een gegeven moment maar gefrustreerd naar binnen, hij had het gehad. Ze kennen Rainbow al bij naam en vroegen hoe hij heet. Skylar zei ik, uiteraard logisch antwoordend. Hoor ik ze even later roepen; Rainbow! Starlight! Oh? Dat is ook apart. Zo wilde ik hem namelijk in eerste instantie noemen maar dat vond ik verwarrend omdat ik al een Moonlight heb. Ik ben zelf al niet zo'n licht en dan valt dat nog meer op natuurlijk. Het blijft lekker Skylar hoor, al denk ik soms nog steeds dat Galaxy ook leuk had geweest. Maar ja, het is Skylar geworden en het zal Skylar blijven.

In de heerlijke temperaturen van gisteren, dacht ik lekker de lampjes, die ik bij de Action had gekocht, op te gaan hangen. Het zijn van die schattige dingen. Soort spiraal dat in een bol loopt en daar zitten lampjes omheen. Op zonne-energie. Ik had er al drie maar dat stond zo schattig, ik wilde er nog een paar. Ik had er vier genomen. En dan heb ik dat weer, één van de dozen was leeg! Ja, ik heb het bonnetje nog maar dat gaan ze toch zeker niet geloven?! Echt hoor, ik moest er om lachen. Een beetje zoals een boer met kiespijn maar ja. Dan maar een lampje minder. Als ik er erg in heb, maak ik er vanavond als het donker is een foto van. Zo schattig! De lampjes om de mandjes doen het allemaal niet meer. Die moet ik er eigenlijk allemaal afhalen maar daar heb ik dan weer de puf niet voor. Dat komt nog wel een keer.

Ik zit in elk geval weer goed in de lichtjes. Al is er natuurlijk 1 plekje over. Pech, lampie weg. Het is dan maar zo. Gelukkig had ik geen zin om op mijn balkon te zitten want ergens beneden in de tuinen was er een soort van groot feest. Wat een pokke herrie zeg, echt niet normaal. Het klonk alsof er een paar honderd man waren. De muziek was nog wel te pruimen maar die werd behoorlijk overstemd door gillende, schreeuwende en pratende mensen. Je zal er vlak naast zitten. Zelfs binnen met muziek behoorlijk hard aan kon ik ze er bovenuit horen. Dat wil wel wat zeggen. Maar goed, als ze maar plezier hadden. Meestal eindigt zoiets dan in een knallende ruzie of zo. Dat zou zonde zijn, dacht ik nog.

Maar rond een uur of half zeven begon het gelazer, ja hoor, ik was er al bang voor. Gillen, schreeuwen en brekende glazen. Rond half tien stonden er een paar hier voor de deur beneden te vechten. Wat is dat toch? Gezellig feestje gehad jongens? Het lijkt zonder dat gelazer niet te kunnen blijkbaar. Al jaren gaat dat zo, vandaag heeft het nog lang geduurd, in verhouding. Maar altijd en eeuwig gaan ze vechten. Als je niet tegen alcohol kan, blijf er dan vanaf. Blij dat ik niet naar zulke feesten moet, ik zou afzeggen. Dat weet ik wel zeker. Mij niet gezien. Ik ben al blij dat ze hiernaast wat minder feesten zijn gaan geven. Dan had ik altijd midden in de nacht dat gelazer op de trap. En dan nog heel vaak van die feesten geven of er naartoe gaan. Ze zullen het op de een of andere manier prettig vinden.

Het hele weekend ben ik ook lastig gevallen door mails van bedrijven. Echt allemaal was het of gratis verzendkosten of zoveel procent korting met een code. Echt bizar veel mails daarover. Zouden ze geld nodig hebben? Je kan ze niet beantwoorden anders had ik dat wel gedaan. Dan had ik gezegd dat ik ook geld nodig heb en als ze veel scoren door de mails, of ze dan ook wat aan mij willen overmaken. Bankrekeningnummer erbij en afwachten. Denk niet dat ze zouden reageren of doneren. Helaas. Je kan het altijd proberen, nietwaar?

Zo meteen weer naar de zaak. Kijken of mijn reset van de inlog die ik zelf heb geblokkeerd weer hersteld zijn. Eerst alleen even naar PZ, even vertellen over de te late brief en een nieuwe afspraak. En of ze die voortaan willen mailen. Wel zo handig, scheelt papier voor de bomen en ik krijg ze altijd aan. Ik begrijp sowieso niet waarom dit nu niet gebeurd is. We leven in 2018. Dan doe je dat soort dingen digitaal toch? Dat deden ze eerst wel of als ze een brief stuurden dan belden ze eventjes.  Misschien eens tijd om dat standaard te gaan doen. Want de post, met of zonder werkende bel, daar kan je niet meer op rekenen. Dat zouden ze ondertussen toch zelf ook moeten weten? Hopelijk houden de cits alles heel vandaag, ook elkaar, dat zie ik wel als ik straks weer thuis ben. Komt vast goed!

"De hemel geeft, wie vangt die heeft."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Toen ik gisteren de doos had opgehaald bij de buren, leegde ik ook nog even de brievenbus. Er zou ook nog een pakketje met verf aankomen. Al vanaf woensdag. En dat zat er gelukkig in. Ook een envelop van de RMC, ik dacht, dat is van die 12,5 jaar natuurlijk. Die kan ook vrijdag gekomen zijn want toen was het de eerste. Donderdag had ik nog in de bus gekeken, om dat pakje, en toen lag hij er niet. Vrijdag ben ik niet weg geweest dus dan kan hij ook bezorgd zijn. Ik maak de envelop open en tot mijn grote verbazing zit er een afspraak in om naar de bedrijfsarts te gaan. Ik pak mijn agenda om dat te gaan noteren. Hee, er klopt iets niet. De afspraak is voor de 31e mei?

Dat is het al lang geweest! Normaal gesproken werd ik ook altijd gebeld. Maandag dan maar gelijk even langs PZ. Dit is niet handig zo. Donderdag kwam ik van de longarts en had ik dat sowieso al niet gered. Ja, ik ben ziek maar ik heb af en toe ook iets al vast staan. Bovendien zullen ze die niet echt lang van te voren hebben gestuurd. Toen ik thuis kwam heb ik namelijk direct in de bus gekeken. Dat doe ik altijd. Omdat er altijd kleine pakjes van Ali kunnen komen en ik krijg graag van die kleine cadeautjes van mezelf. Als ze me gemaild hadden of gebeld, had ik kunnen zeggen die dag al een afspraak te hebben. Ik kan niet zomaar een afspraak omgooien die al weken vast stond en die ook weken zou duren om om te zetten.

Miscommunicatie gooi ik het maar op, ik zag de brief gisteren pas. Ik neem aan dat ze wel 2018 bedoelen toch? Of de brief nou vrijdag of zaterdag bezorgd is, dat was dan toch al sowieso te laat. Ik kan daar slecht tegen want ik ben iemand van afspraken en niet te laat komen als je een afspraak hebt. Mocht dat gebeuren dan is er altijd wel een heel goede reden voor. Maandag als eerste maar even recht gaan zetten boven. Dan kan ik het ook los laten. Al is het dan niet mijn schuld, dan voel ik me toch schuldig.

Gewoon omdat er iets mis is gegaan. Heel vervelend maar verder niets aan te doen. Dan moeten ze maar snel een afspraak maken voor de komende week en me dat even mondeling doorgeven. Wat dat betreft is de post hier in Nederland toch echt niet meer wat het geweest is. Heb ik och nog even een minpuntje over ze genoemd! Als je vroeger om dinsdag iets op de post deed, dan was dat woensdag binnen. Daar kan je nu niet meer op rekenen, helaas.

Gisteren heb ik de boel even gedaan hier. Dat stond eigenlijk voor vandaag gepland maar ik dacht, dat doe ik zaterdag. Dan is zondag gewoon een lekkere rustdag. Een wasje in de droger en weer eentje in de wasmachine en voor de rest is de dag voor mij. Over dweilen met katten kan ik een boek schrijven. Dat is niet echt makkelijk. Op de een of andere manier vinden ze dat een geweldig iets. Als er iets nat is dan gaan ze daar rennen. Waardoor je dan die uitschuivende kattenpootjes overal ziet. Het leukste is nog om te gaan rennen en dan een schuiver te maken. Oh wat een jolijt. Of de dweil aanvallen, vooral vanachter een hoekje. Dat is ook zo leuk.

Wat ze nog het leukste vinden is dat ik dan wat dingen van de vloer haal. Hun speeltje met een lichtgevend balletje, waar ze de ene keer wel mee spelen maar vaker niet, staat dan op de tafel. En dan is het opeens wel weer heel interessant. Hier kan je er ook mee spelen! Leuk! Rainbow lag er gelijk in en ging tekeer met het balletje. Wat later ging hij erin liggen slapen. Nou ja, dat ding staat er altijd en dan doen ze er niets mee. Wat een gekkies zijn het toch. Alsof het dan opeens heel anders spelen is. Volgens mij scheelt dat helemaal niets maar het zal het spelen met een beter uitzicht zijn. Het was wel een leuk fotomomentje.

Ik was vandaag ook laat wakker. Gelukkig werd ik gewekt door buren die ruzie hadden in het trappenhuis. Alsof ze naast je staan te schreeuwen. Bah, ik hou daar niet van maar daardoor werd ik gelukkig wel wakker, al was dat erg laat. Waarschijnlijk omdat ik pas zo laat kon gaan slapen. Ik wilde wel maar de cits hadden weer eens een nachtvlinder gespot. Aurora lag in haar mandje en om haar heen zat de tuxedo maffia naar het plafond te staren. Eentje op de bankleuning achter haar en eentje op de armleuning en eentje op de grond.

Allemaal helemaal gefixeerd op het beestje dat daar ergens net boven op het plafond was gaan rusten. Helemaal gek worden ze dan. Het is nog gevaarlijk ook want ze gaan echt door roeien en ruiten. Letterlijk. Toen het beestje weer ging vliegen, gingen ze er als gekken achteraan. Zonder te kijken naar wat op hun weg komt, of dat nou mensen of spullen zijn, daar kijken ze niet naar. Door hun brein speelt maar één ding; vangen dat beest!

Skylar en Moonlight springen allebei zo op de kast. Vooral Skylar maakte het weer bont en gooide alle boeken van de boekenplank af die ernaast zit. Dat zorgt dan voor een hels kabaal zo midden in de nacht. Jeetje jongens alsjeblieft hou hier mee op! Dan loop je opeens tegen het feit aan dat ze verdraaid goed kunnen zien in het donker, dat maakt ze niet uit, ze zijn op jacht. Als er iets sneuvelt dan is dat jammer. Vanmorgen maar weer van alles netjes gezet. Het beestje is nergens meer te zien. Of dat is gevangen of het is ontsnapt. Ik hoop op het laatste maar ik vrees dat hij kattenvoer is geworden. Hoe zo'n grote vlieger toch binnenkomt is eigenlijk wel een raadsel.

Het gaas is best fijn, daar vliegt zoiets al erg lastig doorheen. Dan ook nog het vliegengordijn passeren, bij elkaar een Olympische prestatie als je toch binnen bent. De bloemen heb ik ook maar veilig, hoopte ik dan toch, op de tafel gezet. Daar zitten ze afwisselend alle vier in te snuiven. Er zitten pioenrozen in ook, daar ben ik helemaal gek op. Mijn moeder had die ook in de tuin. Prachtig vind ik die knoeperts van bloemen. Zodra ik ze in een vaas met voedsel had gezet, zag je die ene al helemaal open gaan. Daar ga ik komende dagen foto's van nemen. Zo mooi zijn ze! Van mijn andere vier schatjes moet ik ook weer wat foto's gaan nemen. Er zijn altijd mooie momentjes genoeg elke dag. Dat is ook rijkdom. De orchideeën in bloei, prachtige bloemen erbij en vier ontzettend prachtige, boevige kattenkindjes om je heen. Dat is met geen geld te betalen!