"Als je om bijna niets lacht, ben je echt aan het lachen."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Toen ik gisteren wakker werd, lagen er 2 katten bij me. Van de ene wist ik dat het Aurora was dus wie zou die andere zijn. Dat kan eigenlijk alleen maar Moonlight of Rainbow zijn. Tot mijn grote verbazing lag Skylar op mijn voeten, vlak bij haar. Kan je nagaan hoe bijzonder ik dat vond dat ik met mijn slaperige hoofd gelijk mijn gsm pakte. Ik vond het namelijk zo ontzettend grappig hoe hij haar consequent lag te negeren. Af en toe vonden ze elkaars blik en dan hoorde ik zijn prrrr en haar hoge mieuw. Daarna keken ze dan snel de andere kant weer op. Toen mijn blik omhoog ging, ik lag op de bank door de 45 graden Celsius in mijn slaapkamer, en zag daar Rainbow zitten kijken of ik nou eindelijk eten zou gaan pakken.

Vooral Skylar is daar als de kippen bij altijd. Daarom was ik ook zo verbaasd toen hij net boven in het mandje van de krabpaal bleef liggen. Ik ben een paar keer gaan kijken en heb hem geknuffeld. Ook op mijn roepen wilde hij er niet uit komen. Toen hij echt helemaal niet in beweging kwam nadat de andere drie al bijna hun bakje leeg hadden, heb ik hem het bakje maar even onder zijn neus geduwd. Nou, dat vond hij helemaal geweldig en al liggend begon hij te eten. Nou ja zeg, wilde jij ontbijt op bed? Hij bleef er gewoon bij liggen ook nog? Wat is er ventje? Even later kwam hij dan toch maar zijn mandje uit en zag ik dat hij op het balkon ging liggen slapen. Weer even later kwam hij toch ook maar zelf wat eten. De vier bakjes zijn nu allemaal leeg. Rare gozer, die Skylar.

Gisteren bij de bedrijfsarts geweest en uitgelegd dat zijn schema gewoon nooit zou lukken. Dat ik nu, na twee uur, echt al de rest van de dag bij moet komen. Hij was wel blij dat het nu redelijk ging en dat ik zelf mag aangeven of ik meer aan kan. Zo de komende weken dan ook maar door gaan en over een week of vier weer bij hem langs. Ik ben blij met deze medewerking van alle kanten. Als ik, omdat mensen dat eisen, over mijn grenzen moet gaan, dan krijg ik weer zo'n terugval. En dat wil ik echt niet meer, of in elk geval dat proberen zo veel mogelijk te voorkomen. Als dat gebeurt dan denkt daar ieder het zijn weer over maar dat raakt me niet. Wat me wel raakt is dat ik dan met die pijnen zit en geloof me, dat wil je echt niet. Dus ja, ik ben blij met hoe het nu gaat. Zo kom ik vanzelf weer stappen vooruit!

Mijn deurbel is gistermiddag ook weer gemaakt. De man demonstreerde het enthousiast, de cits vlogen er allemaal door naar boven. Deze kan ik echt niet meer missen hoor! Wat een herrie opeens na die korte tikken die ik eerst kon horen! Ik blij en de bezorgers ook, denk ik zo. Ik heb de monteur niet eens gezien, alles via de intercom. Het was het knopje dat stuk was, maar ja, wat ik al zei, als je alleen woont en drie hoog is dat moeilijk te controleren. Gelukkig kan ik er voor nu even vanuit gaan dat hij het gewoon weer doet. Ik ben benieuwd hoe dat voortaan zal gaan met mijn pakketten.

Als om dat te demonstreren belde wat later de post aan. Pakketje voor u! Ik heb bij Ali aardig wat dingetjes besteld, vooral penselen en dat soort dingen. Maar die kunnen allemaal de bus wel in. Ik liep halverwege en kreeg twee pakketjes. De ene was een groter pakketje, bij Ali vandaan en de ander was een klein doosje. Hee, niet uit China zag ik direct. Wat zou dat dan kunnen zijn? Snel naar binnen en een schaar gepakt en kijken wat het is. Zeker als ik het niet weet, is dat leuk. Het grotere pakje was een shake beker. Omdat ik nu shakes neem vaak, is dat geen overbodige luxe. Daar kan wel een liter in zag ik, flinke beker dus. Het andere duurde wat langer voor ik het open had.

Er zat een kaartje in en een klein doosje. Wat kan dat nou toch zijn? Ik pakte eerst het doosje natuurlijk. Toen ik zag wat daar in zat, werd ik heel emotioneel. Het is een hangertje met de afbeelding van Sunshine erop! Echt prachtig gedaan. Achterop staat er in gegraveerd '4ever my Sunshine'. De tranen liepen over mijn gezicht, zo mooi vond ik het en zo blij was ik ermee. Een cadeautje van mijn soulsister Karina. Die weet me wel vaker aan het huilen te krijgen door wat ze me allemaal geeft. Ook het liefs wat er allemaal op het kaartje stond was reden voor waterlanders. Natuurlijk heb ik haar bedankt maar eigenlijk zijn daar geen woorden voor. Ik heb het kettinkje gelijk omgedaan. Zo heb ik toch altijd mijn Sunshine bij me. Zo ontzettend lief van haar om me zoiets moois te geven!

Die zal ik heel vaak dragen, dat weet ik wel zeker. Als ik ernaar kijk dan denk ik zowel aan Sunshine als aan haar. Ik ben er zo blij mee. Hoe ze zulke dingen altijd lijkt te weten, ik heb geen idee. Ik weet dat ik ooit zoiets eens heb gezien online, toen dacht ik nog, zoiets moet ik eigenlijk laten maken van een mooie foto van Sunshine. Maar op de een of andere manier ben ik dat toen weer kwijtgeraakt en was het ook weer uit mijn gedachten verdwenen. Daar ben ik nog te warrig voor.

En dan krijg je opeens precies dat en ook nog met de afbeelding van de foto die ik er zelf voor zou hebben uitgezocht. Dat is toch ook wel heel bijzonder. Hoe doet ze dat toch? Jammer dat ze zo heel ver weg woont, als bijna al mijn echte vrienden, anders had ik haar echt een knuffel komen geven. Maar die houdt ze nog tegoed. Vandaag doe ik zo min mogelijk. Volgens mij wordt het weer erg warm en ik ben gewoon moe. Het enige dat ik ga doen is naar Stefan vanmiddag. In het zuiden van het land komt er veel regen maar hier wordt het tropisch.

"Ik moet steeds aan die grote denkers denken, die steeds grote dingen denken."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Gisteren heb ik het shetlandpony hok boven opgezet voor de cits. Hebben ze lekker een huisje voor zichzelf en als ik zou gaan verhuizen, dan zijn ze er lekker aan gewend en kan ik het daar ook neerzetten als iets vertrouwds. Dat is wel zo'n beetje alles wat ik gedaan heb. Ik ben een pakketje op gaan halen en wilde boodschappen doen gelijk maar ik ben weer terug gegaan. Ik werd niet lekker. Ik heb geloof ik niet zo'n goede week. Ik voel me gewoon heel moe en als ik al iets doe dan put het me gelijk uit. Als dat nog is van vorige week dan heb ik de impact van al die afspraken reuze onderschat. Of ik heb iets onder de leden, dat zou ook nog kunnen. Wat het ook is, ik voel me doodmoe. Het zal wel weer over gaan.

Vandaag moet ik naar de bedrijfsarts dus moet ik ook nog eens een uur vroeger weg. Ik hoop dat ik het gewoon red tot één uur. Ik ga daar zeker wel mijn best voor doen. Ik laat me alleen leiden door hoe ik me voel. Dat lijkt me het beste. Normaal al maar nu helemaal. Ik zit niet echt te wachten op een terugval. Dat wil ik koste wat het kost voorkomen en ik hoop het zo toch een beetje te kunnen sturen. Ik heb al dagen niet geschilderd terwijl ik daar heel erg zin in heb. Vervelend hoor als je zoveel in je hoofd hebt en de spullen staan recht voor je neus. Vandaag ben ik ook zuchtend naar de bank gelopen. Ik heb al aardig geleerd om niet over mijn grenzen te stappen. Thuis is dat alleen net even makkelijker dan ergens anders.

Moonlight vindt het heerlijk als ik 's middags op de bank lig. Hij komt dan heerlijk naast me en geniet daar zichtbaar van. Hij gaat dan trappen in het plaid en een soort van zoeken met zijn neus, als om te sabbelen. Rainbow lag daarnaar te kijken en hij ging Moonlight een soort van nadoen. Oh wat heb ik daar om gelachen. Hij wist blijkbaar niet goed wat Moon nou met zijn bekkie deed. Met een schuin koppie lag hij dit te observeren. Hij kwam er niet helemaal uit. Het trappen ging hij nadoen maar in plaats van subtiel te 'zogen' hapte hij flink in het plaid. Even bijten en dan weer een nieuw stuk, aangezien hij zijn grote broer ook zag verschuiven elke keer. Ik kon niet meer. Hij was hem echt na aan het doen.

Helaas, gsm lag op het bureau. Die heb ik later toch maar even gepakt. Toen ik eindelijk een beetje lag te suffen kwam de diva ook eens naar beneden. Zij ging natuurlijk bovenop me liggen en dat gaat altijd redelijk goed. Tenzij ze haar nageltjes gebruikt, daar ben ik wat minder blij mee. Na een tijdje ging Moonlight weg en kwam Rainbow weer terug. Toen Aurora aan hem wilde snuffelen, sloeg hij een pootje uit. Maar ze bleven wel allebei liggen. Gekke beestjes zijn het toch. Ik heb er met mijn arm in de lucht een foto van genomen, dat de witte diva mij als kussen gebruikt. Die gaat nog eens raar opkijken als al die kilo's eraf zijn.

Ik mag dan wel zorgen dat ik dikke kleding aantrek, anders raak ik zwaar gewond van die scheermesjes die zij als nagels heeft. Van de week werd ik wakker met haar heerlijk in mijn ene arm. Alleen dan weet ik het al, voorzichtig doen met opstaan. Ik moet haar heel subtiel van mijn arm af halen. Ze heeft namelijk de neiging om dan een hap in mijn arm te doen. Zij ligt lekker dus ik moet dan ook echt wel precies zo blijven liggen. Zelfs een beetje beter gaan liggen vindt ze dan reuze irritant. Ja zeg diva, dat gaat me toch echt te ver. Ik kijk haar aan en zeg 'niet bijten hoor' voordat ik haar een zacht zetje geef. Ze weet precies wat ik dan bedoel en dan smekt ze een beetje. Ja, pas op hoor, ik kan moeilijk zo de hele dag blijven liggen. Als het aan haar lag echt wel. Helaas heeft ze pech, ik kan soms toch echt mijn eigen zin doen. Al lig ik ook wel eens in de kramp omdat ik vind dat ze zo lekker liggen.

Kim is ook ziek, erg last van haar keel. Ik moest wel lachen omdat ze zei dat ze graag een bankbedje wilde. Dan is ze echt wel beroerd. Vroeger toen ze nog klein was, niet dat ze nu zo groot is maar qua leeftijd dan, maakte ik altijd een bedje op de bank voor haar als ze ziek was. Dan mocht ze de hele dag films kijken, als ze tenminste niet sliep of zo. Ze werd op haar wenken bediend, kopje thee, wat lekkers. Al naar gelang hoe ziek ze was natuurlijk en wat ze kon hebben. Dat vond ze altijd helemaal geweldig, hoe ziek ze ook was. Ze zegt het nu ook nog vaak genoeg, mam ik wil een bankbedje. Ah, lief hè. Zulke dingen maken blijkbaar toch een flinke indruk. Nu moet ze zelf haar bankbedje in orde maken en als ze wat wil dan moet ze dat zelf pakken. Al mag ze hier zo op de bank hoor, dat vind ik helemaal niet erg.

Toen ik de foto's maakte van mijn balkonnetje in de schemer, die nu vrij laat valt, zat er weer een rare foto tussen. Het lijkt wel of er diertjes op staan die ik niet ken en die ook zeker niet in dit huis wonen. Als ik filmpjes maak, dan vliegen de bollen licht je om je oren. Soms zie je ze later ook op het filmpje en soms ook niet. Met foto's zie je het niet zo vaak. Ik zie het wel door de camera heen maar niet op de foto. Alleen bij deze dacht ik, hee wat is dat nou? Links van de olifant hoort gewoon gras te zijn, net als rechts ervan. Alleen lijkt er daar iets te zitten. Nou ja, het kan makkelijk.

Wist je dat er op deze aarde meer astrale mensen lopen dan er levende mensen lopen? Niet dat die astrale mensen en dieren niet leven maar ik weet anders even zo goed niet hoe ik dat aan moet duiden qua verschil ander. Als je eventjes een blik mocht werpen op hoe het er dan uit ziet, dan schrik je je denk ik wel een ongeluk. Voor de meeste mensen is het heel fijn om dat niet te moeten zien. We hebben wat angsthazen op deze wereld hoor. Eerlijk gezegd heb ik geen angsten voor dat soort dingen. Ook niet om een ziekte te krijgen of de dood of wat dan ook. Ik heb maar ene angst, die voor achtbanen. Ik ben altijd de vrouw bij de tasjes en daar ben ik heel tevreden mee.

Toch is dat wel jammer want ik heb een geweldige grap die ik nu niet uit kan halen. Als ik erin zou durven dan zou ik een handje schroeven van thuis meenemen. Als we dan halverwege zo'n klim waren, waarna je naar je dood toe zoeft met een rotgang, dan zou ik de persoon voor me op zijn rug tikken, de schroeven in mijn hand laten zien en zeggen; 'hee, deze vielen net van jouw karretje'. En dan kijken hoe hard hij zou gaan gillen op de weg naar beneden. Oh wat jammer nou toch dat ik voor geen goud in een achtbaan zal stappen. Ik zou het er bijna voor proberen maar ik doe het toch maar niet. Nu snel aankleden en zorgen dat ik op tijd bij de bedrijfsarts ben. Het wordt een tropische dag vandaag hoor ik net. Hopelijk blijf ik lekker koel!

"Een kenmerk van een gelukkig hart is een vrolijk gezicht."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000