Tegenwoordig ga ik op zaterdag een stukje met de tram. Het is dan druk en ik heb er een grote hekel aan. Om te voorkomen dat ik het helemaal nooit meer zal doen, doe ik dit dus. Ik heb geen opdracht, hoef geen dingen speciaal te halen of me te haasten om op tijd te zijn. Gewoon even weg. Ik zit vlak bij het centrum en een paar haltes verder zit ik op de binnenweg of bij het Tiendplein. Vol met kleine winkeltjes en dat soort dingen. Op zich best gezellig als je daarvan houdt. Ik niet, ik vind dat vreselijk maar ik doe het toch. Ik heb gelijk een lekker loopje ook en ik ben eruit geweest. Wat een mens al niet doet om beter te worden.

Ik liep er gisteren ook en dan ontdek je nog eens wat anders. De euro bakker en een hele grote toko waar je allerlei lekkers uit de tropen kunt kopen. Dat is nooit verkeerd want ik kook graag maaltijden uit de tropen ook. En dan heb je wel eens wat aparte dingen nodig. Mooi, dan weet ik dat ook weer. Vroeger ging ik op de Vierambachtstraat. Daar zat een oud stel met alles wat je nodig hebt om lekker Indisch te koken. Ook hadden ze al veel dingen klaar staan. Die kon je zo meenemen en opeten. Heerlijk! Ik denk dat de oudjes er niet meer zullen zijn. Die waren al oud toen Kim klein was dus kan je nagaan. Ze hebben er heel erg lang gezeten maar nu niet meer. Dus ik ben wel blij met de ontdekking van deze hele grote winkel. Zo leer je weer wat.

Eergisteren hoorde ik dat Alan bijna jarig is. Hij wordt dan alweer drie. Oh wat was mijn moeder gek op hem. Dat is ze natuurlijk nog alleen kan ze dat niet meer laten merken. Ik dacht, ik ga maar snel aan het schilderij beginnen wat ik voor hem zou maken. Zaterdag erna wordt het gevierd en wie weet hoe lang ik erover ga doen. Nou, daar had ik me geen zorgen over hoeven te maken. Ik had al in mijn hoofd wat ik wilde maken en het vloog zo mijn vingers uit. Binnen een half uur was ik al klaar. Ik heb er later wel wat glimmende steentjes op gelijmd maar toch, het schilderen was zo gebeurd. Ik was er zelf nog het meest verbaasd over.

Daarom heb ik gisteren nog zoiets gemaakt, alleen heel anders. Voor hem heb ik symbolisch hij zelf en mijn moeder geschilderd. Zodat hij altijd kan zien dat ze voor altijd bij hem is. Hij vraagt nog steeds naar haar en wijst naar boven als je hem vraagt waar oma is. Het andere schilderijtje is een sterrennacht aan het water bij bloesembomen. De maan schijnt over het water. Het zijn geen hele grote schilderijen, die van Alan is maar 24 x 30. Het andere een slag groter. Daar moet ik de steentjes nog op lijmen. Je ziet ze haast niet maar als er licht op valt dan zie je ze schitteren. Ik hou daarvan, ik ben net zo'n ekster.

Vandaag weet ik het nog niet. Ik heb net gestofzuigd alsof mijn leven ervan afhing. Ik heb daar gelukkig toch steeds minder pauzes tussendoor bij nodig. Ik vind het altijd fijn als ik ergens aan merk dat ik toch steeds ietsjes vooruit ga. Dan heb ik een heel klein feestje van binnen bij mezelf. Soms met een klein overwinningsdansje maar daar had ik nu geen puf meer voor. Ik deed het in mijn hoofd wel. Ik was ook blij dat ik weer lekker had geschilderd. Maar nog steeds niet op het glas. Zou ik daar een beetje bang voor zijn of zo? Want het aantal potjes en flessen, glazen en karaffen groeit gestaag maar ik doe er niets mee. Raar toch?

Ik heb wel een aantal dingen staan waar ik het op mag verpesten. Al zou ik dat wel zonde vinden natuurlijk. Ik heb geen idee waarom ik daar maar steeds niet aan begin.

Van de week voelde ik me echt niet goed en gooide ik het daar op. Maar als ik zo'n schilderijtje als die van Alan in een kwartiertje kan doen en die andere in een half uurtje, dan moet ik dat toch ook kunnen? Mislukt het, dan gaat het toch gewoon de vuilnisbak in? Dat hoef ik aan niemand te laten zien? Dat kan het toch ook niet echt zijn? Vreemd dit. Het is wel een heel gedoe met al die verfmixen. Dat dan weer wel. Maar dat was het bij de schilderijtjes ook. Maar die hoefde ik niet te dubbel laden. Dat is best lastig.

Nou ja, wat het ook is, ik wil en moet en zal vandaag iets op glas maken. Al het schilderen gaat veel vlugger als bijvoorbeeld bij het dotten. Daar moet je echt veel en veel meer geduld voor hebben. Ook een gedoe hoor en dat heb ik eigenlijk ook al een tijdje niet gedaan. Hee, ben ik iets op het spoor? Misschien, als ik me niet helemaal goed voel, dat ik daar dan even geen zin in heb om na te denken erbij of zo. Dat zou heel goed kunnen. Het dotten staat een beetje op een laag pitje. Ik moet ook nog zoveel oefenen met het one stroke schilderen. Ik ben er best nog een kluns in eigenlijk. En oefening baart kunst, dat is een ding dat zeker is. Het geldt ook voor alles.

Net zoals er mensen tegen me zeggen dat ze het mooi vinden, dan denk ik, oh echt? Omdat ik het zelf helemaal niet zo geweldig vind, ik zie juist de dingen die ik beter had moeten doen bijvoorbeeld. Ook zoiets. Ik zeg er altijd bij, als ik iets geef, als je het niet mooi vindt dan moet je het niet ophangen hoor. Of neerzetten, al naar gelang wat het is. Ik wil niet dat het een verplichting is. Vind je het niet mooi, dan zet je het lekker weg toch? Ook als ik filmpjes kijk, zeggen de makers daar hetzelfde. Eentje ervan zei van de week, ik ben ermee opgehouden mezelf te verontschuldigen voor foutjes die alleen ik zie. Een ander ziet die dan ook helemaal niet en dat is dan ook weer logisch.

Als ik iets geef dan is dat gewoon uit liefde of vriendschap en hoop ik alleen dat het volledig naar je smaak is. Ik ben dan ook helemaal geen prof erin, ik doe het gewoon omdat ik het zo leuk vind om te doen. Soms maak je echt iets speciaal voor iemand en soms gewoon omdat het er zo opeens uit komt. Tegen de tijd dat ik in mijn nieuwe huis kom, ben ik vast al heel goed geworden. Dan kan ik mooi op mijn eigen spullen gaan verven. Bijvoorbeeld keukenkastjes of dat soort dingen. Ik hou daar wel van. Bovendien, wat ik al zei, ik zal daar toch niet meer weg willen gaan. Tenzij ik naar een tehuis moet of zo ooit. Maar daar ben ik nog lang niet hoor. Eerst nog maar eens beter worden, dan komt de rest vanzelf!

"Het dal is vruchtbaarder dan de top."

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Weekend, iets dat nu weer betekenis gaat krijgen voor me. Je kan dan denken weekend is toch weekend maar voor mij is dat al lang niet meer zo. Vroeger wel, dan was weekend ook echt weekend omdat je door de week bezig was met school of later met werken. Ik regelde het altijd zo dat ik, met mijn toenmalige echtgenoot, om en om de boodschappen voor de hele week haalden. Om en om had je dan ook het weekend een soort van vrij. Als er niets te klussen viel dan. En vakanties waren ook echt vakanties. En ook dat heb ik jaren en jaren niet meer gedaan.

Al vanaf 1995 werk ik onregelmatig en de jaren dat ik een café had, werkte ik helemaal alle dagen en alle uren. Daarna, terug in Nederland, kreeg ik ook een baan met continudiensten en werkte je ook soms alle weekenden en later werd dat om en om. Als je dan alleen bent en er moet geklust worden dan gebruik je daar je vakanties voor. Tenminste, dat deed ik wel. Ik wist echt niet hoe ik het anders kon doen. Als je het zo bekijkt dan heb ik vanaf 1998, op ene uitzondering na, geen vakantie gehad. Ik ben een keer naar Griekenland geweest maar ook dat was niet op mijn initiatief.

Ik heb ervoor gekozen om dieren in huis te hebben en ik heb een, té, groot verantwoordelijkheidsgevoel om dan gewoon maar 2 weken of meer van huis te gaan. Ik voel me daar gewoon niet prettig bij. Maar dat is op zich niet erg, ik heb niet de drang om te gaan globetrotten. Ik zou dolgraag een aantal dingen in de wereld zien hoor, daar niet voor, ik heb daar alleen andere prioriteiten voor in de plaats. Ooit zal je gratis kunnen reizen maar dat is nu nog niet. Nu kost het veel geld, en dat geld kan ik beter voor andere dingen gebruiken.

Wat ik beter wel had kunnen doen is in die vrije dagen toch een keertje gewoon iets doen wat ontspannend is. Al moet ik ook eerlijk toegeven dat ik het altijd heerlijk vond als hier alles weer helemaal in orde was en ik, een beetje uitgeput door het harde werken, weer naar mijn werk ging. Nou zal ik daar niet van ziek zijn geworden hoor maar toch, een beetje ontspannen moet ook wel eens kunnen. Daardoor vind ik mijn ziekte nu ook eigenlijk wel behoorlijk cynisch. Nu moet ik wel rustig aan doen en dat is zo niet zoals ik al die jaren heb geleefd.

Nu moet ik wel die tijd nemen om te ontspannen en te rusten want anders gaat het mis. En omdat je altijd zoveel tegelijk gedaan hebt, is dat een hele rare gewaarwording als je dan toch nog zo moe wordt. Dat is voor mij heel raar eigenlijk. Vorige keer bij PZ hadden we het daarover. Die zeiden, ga dan toch eens lekker een keertje naar het buitenland. Nee, dat gaat niet, ik heb dieren. Verzorgen door een ander, ja kan, maar toch die beestjes missen je echt wel hoor. En in een pension, buiten wat dat kost voor vier van die harige heerlijkheden, vind ik ook niets. Zeker niet voor katten die erg aan hun eigen plek gehecht zijn.

Daarom blijf ik thuis. Al zou ik heel graag naar Australië willen of Nieuw Zeeland. Of naar Peru, Japan, China, noem het maar op. Alleen niet zo graag dat ik er dingen voor zal laten. Ik weet dat ik, door reïncarnatie, al overal geleefd heb. Ook kan ik straks, alles gaan bezoeken wat ik maar wil, als dat zo uitkomt. Die drang heb ik gewoon niet genoeg. Ik weet nu alleen wel, dat het enige waar ik nog vrije dagen aan zal opofferen mijn verhuizing zal zijn. En ik wil dat ook goed en doordacht aanpakken want ik wil dat het dan echt mijn laatste verhuizing wordt. Ik heb er toch zo'n hekel aan. Dat nieuwe huis zal helemaal naar mijn zin moeten zijn en daar ga ik alleen nog maar weg tussen 6 planken, zo gezegd.

Ik ben behoorlijk vaak verhuisd, al haal ik het niet bij mijn oma hoor. Maar ik heb het nooit fijn gevonden. Ik ga wel een hele hoop lozen, dat weet ik wel. Maar daar moet ik toch eerst beter voor worden. Buiten het feit dat ik er nu geen puf voor heb, heb ik ook weinig planmatig vermogen en overzie ik zoiets nog niet. Ik word er zenuwachtig van als ik er al aan denk. Oh ik moet zoveel opruimen en uitzoeken op die zolders. Ik vind het bijna niet leuk meer. Toch is het iets dat moet gebeuren voor ik zal kunnen verhuizen. Er gaat veel weg. Kleding moet ik ook uitzoeken maar dat moet dan weer wachten op de tijd dat al die overtollige kilo's eraf zijn. Ook dat heeft te maken met mijn ziekte, dat is nou eenmaal zo. Ze gaan eraf, dat is een ding dat zeker is.

Pas als ik weer goed in mijn vel zit, kan ik dat soort zaken aan gaan pakken. Ondertussen speelt het af en toe in mijn hoofd. Het liefst zou ik die zolders, ja het zijn er zelfs twee, direct aan gaan pakken. Hoppa, allemaal weg of uitzoeken. Heel veel kan weg, dat weet ik wel zeker. Als je iets al twee jaar niet hebt gepakt dan kan je het missen. Ik denk ook dat ik verrast zal worden door wat er allemaal ligt. Dan juist moet je de kracht hebben om te zeggen, weg ermee. Ik verhuis echt alleen het absolute minimum. Gelukkig heb ik nog even de tijd maar ik vind het wel jammer dat ik geen zicht heb op wanneer ik nou eens echt beter zal zijn. Dan kan je ook wat plannen. Lastig maar ja, het is zo. Het komt zeker goed.

Kom ik net thuis, heeft er iemand, ik zal geen namen noemen, de placemat waar het eten op staat weer helemaal gesloopt. Ik loop de huiskamer in, kijk naar het gesloopte matje en Rainbow ziet dat. Hij loopt snel naar de keuken en gaat daar naar de grond zitten kijken. Goh, waarom zo hij dat nou doen? Ik zeg 'oh wat een stouterd, wie heeft dat gedaan?!' Hij probeert zijn koppie nog verder van me af te draaien. Ik denk dat ik het dus wel weet. Echt hoor, valt helemaal niet op zo. Gelukkig heb ik er nog meer maar dit is zo'n fijn spul en daar bijt hij graag stukken uit. Ja, wel als ik niet thuis ben of 's nachts als ik slaap. Kleine boosdoener. Ik moet er wel om lachen, stiekem dan. Ik ga het eerst maar eens even opruimen! Straf krijgt hij niet hoor. Hij voelt zich al schuldig genoeg zo, hij weet het heus wel.

"En welke bussen zijn dat dan, die kloppen?"

Toon Hermans Nederlands cabaretier, zanger en dichter 1916-2000

Wat een lauwe dag gisteren zeg. Dan bedoel ik niet de temperatuur want het was best heet. In huis gelukkig niet zo maar dat het echt heet was, merkte ik pas toen ik buiten kwam. Ik moest naar Stefan. Normaal sta ik altijd voor de brug als ik naar hem toe ga, alsof ik daar een abonnement op heb of zo. Dit keer kon ik gelukkig zo doorrijden. Altijd fijn om even met hem te praten en hij vindt dat ik goed bezig ben. Ik zou pas erg goed bezig zijn als ik het ook echt kan accepteren dat het herstel nou eenmaal zo langzaam gaat. Ja, dat is even een punt en die is niet makkelijk. Wel complimenten gehad dat ik nu af en toe ook nee zeg en in elk geval voel dat ik bij een grens kom. Zoals vorige vrijdag thuis blijven in plaats van toch te gaan en zoals dinsdag gewoon na het pakje ophalen naar huis gaan.

Een paar maanden geleden zou ik mezelf toch hebben gedwongen die paar boodschapjes te gaan halen en dat zou dan ook weer gevolgen hebben. Nu lijk ik er meer en vaker op te letten. Nog niet vaak genoeg maar ook hier ga ik mee vooruit. Dat vind ik zelf ook wel maar het is altijd fijn als je iemand hebt die dat ook tegen je zegt. Volgens mij had de brug me gemist want toen ik terug reed, mocht ik er alsnog voor staan te wachten. Niet fijn als je autootje aanvoelt als een magnetron op vol vermogen. Eenmaal thuis ben ik toch maar weer gaan banken. Qua vermoeidheid heb ik echt een rot week. Wat is dat nou toch? Ik probeer zoveel mogelijk te rusten maar het gaat even gewoon niet weg.

Dat ik vermoeider was dan ik zelf dacht, bleek wel toen ik wakker schrok en het al na zevenen was. De cits hadden zich een beetje om me heen verzameld want etenstijd was al geweest. Ah arme schatjes! Gelukkig weet ik dat ze vast geen vreselijke honger hebben geleden. Wat niet weg nam dat ik me wel schuldig voelde. Sorry hoor jongens, ik zal er direct voor gaan zorgen. Nou ja zeg, dat had ik zelf niet verwacht. Dat was een flinke dut, dat kan je geen dutje meer noemen. Snel zorgen voor de innerlijke kat en dan zelf maar een shake nemen. Dat is wel fijn, toch een maaltijd binnen en het duurt nog geen tien seconden voor je die klaar hebt. Ik ben echt goed bezig!

Door mijn middagslaap kwam ik weer niet goed in slaap toen het tijd was. Er hangt ook een sfeertje tussen Aurora en Skylar weer. Ze kwam een paar keer keihard aanrennen vanaf de gang en sprong dan snel op mijn schoot. Daarna kwam Skylar en die zat te kijken waar ze naartoe was gegaan. Dat viel wel op. Ik zeg dan altijd dat ze lief moeten zijn voor elkaar, alsof dat wat helpt. Maar ja, dan heb ik het toch maar gezegd want het is wel wat ik vind. Ik hoop echt dat ze dit ontgroeien en ooit lief voor elkaar zullen zijn. Met Rainbow en haar gaat het ook wel aardig, op dat gebied. Geen vrienden en soms een confrontatie maar over het algemeen kunnen ze wel in elkaars buurt zijn.

Met haar en Skylar is dat geen echte optie. Vandaar mijn verbazing ze samen bij me te vinden in de ochtend. Jammer is dat toch. Ik weet ook dat het misschien wel altijd zo zal blijven. Sam en Casper hebben echt negen jaar oorlog gehad. Ik ben wel eens thuisgekomen in die tijd en vond ik de heleboel onder de bloedspetters. Ik schrok me rot. Nadat ik ze allebei had nagekeken kon ik bij geen van beiden wonden ontdekken. Geen permanente schade gelukkig. Oh wat was ik altijd jaloers als ik foto's zag van katten die met elkaar op kunnen schieten. Dat was bij mij thuis nooit het geval. Ik heb ook van hen twee foto's dat ze bij elkaar in de buurt liggen. Dat gebeurde ook zelden.

Als ze elkaar passeerden dan trokken ze allebei een hoge rug en liepen dan grommend ieder een kant op. Ik vond dat best erg maar toch hebben ze zo alle negen jaren van Caspers leven doorgebracht. Nooit zijn ze vrienden geworden. Ik weet dus dat ik er bij Skylar en Aurora ook niet op moet rekenen maar toch, hoop doet leven. Het hoeft niet altijd hetzelfde te gaan.

Zoals ik ook van haar en Rainbow die gewapende vrede niet had verwacht, kan dat bij hen ook nog komen. Ik zie dat bij elkaar liggen van afgelopen week toch een beetje als een eerste stapje in de goede richting. Wie weet dat het ooit nog goed komt. Als Skylar een beetje gematigder wordt of zo? Hij is nu zo'n onbehouwen kat, hij doet zoals het hem uitkomt en daarom krijgt hij ook best vaak op zijn kop. Ik gooi het nu nog op de puberteit. Later, als hij volwassen is, komt hij vanzelf wel tot bezinning. Laat ik daar maar vanuit gaan.

Ik hou gewoon niet van ruzie en ga juist dat soort confrontaties uit de weg. Maar berg je maar als je me echt kwaad krijgt. Dan ben ik een echte tijger, net als mijn Chinese horoscoop dat aangeeft. Het gebeurt alleen zelden, dan moet er echt wel heel wat gebeuren. Ik negeer dat liever en haal er mijn schouders over op. Het ligt meestal bij diegene zelf en daar wil ik me niet rot door voelen. Daarom vind ik het ook niet prettig als mensen, of zoals in dit geval katten niet met elkaar op kunnen schieten. In dit geval kan ik er niet omheen, ze wonen nou eenmaal hier. Maar ik reken er gewoon op dat ze het ooit een keer allemaal met elkaar kunnen vinden. Ik zou al blij zijn met een gewapende vrede tussen mijn harige kindjes.

Nadat ik thuis kwam was ik op. Nou denk ik zelf dat het hele warme weer me ook niet echt goed doet. Ik vind het alleen erg vervelend dat ik zo moe blijf deze week. Ik weet ook niet wat ik er nog meer tegen kan doen. Volgens mij doe ik al zo rustig mogelijk nu, dan houdt het toch even op? Ik kan moeilijk 24 uur plat gaan. Al zou ik dat zo weg slapen volgens mij, op dit moment. Ik ga lekker douchen en dan de bank op maar weer. Hopen dat ik me morgen wat minder moe zal voelen. Dat is wat ik wil in elk geval. Lijkt me heerlijk om je gewoon eens even lekker fit te voelen. Dat kan ik me bijna niet eens heugen. Maar die tijd komt weer, ik weet het wel zeker!