"Een mens heeft twee oren en één mond om twee keer zoveel te luisteren dan te praten."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren had ik een fijne dag. Zeker in verhouding met vorige week. Ook op het werk heb ik nu iets nuttigs kunnen doen en dat blijkt me een stuk beter te bevallen dan maar een beetje wat doen. Heel fijn dus. Ook al was het grappig om te merken dat ik toch echt op moet letten en alles twee of drie keer moet checken. Als ik dan zie dat ik weer de datum verkeerd had staan of dat soort foutjes, terwijl ik toch echt dat het goed te hebben gedaan, was wel weer verrassend. Het gaat nog niet zo goed als ik zou willen maar het had ook slechter kunnen zijn. Zo kijk ik er dan maar tegenaan. Door het checken heb ik, voor zover ik kon vinden, geen fouten gemaakt.

Zo wel, dan hoor ik dat nog wel. Grappig eigenlijk, zoiets zou ik vroeger in een kwartier of twintig minuten gedaan hebben. Nu heb ik er zo'n beetje twee uur over gedaan. Ik was moe hoor toen ik naar huis ging. Maar niet zo moe als vorige keer met het bellen erbij. Daar blijf ik nog maar even vandaan voorlopig. Interactie met mensen, leuke of niet leuke, vergt altijd extra energie en dat is energie die ik nog niet kwijt kan. Dat was al snel duidelijk. Maar goed, woensdag ga ik weer wat anders doen en dan ga ik een half uurtje vroeger omdat dit beter uitkomt daar. Het is op een andere afdeling. Ik vind het prima, als ik me maar nuttig kan maken.

Voor mijn gehoor zit ik enorm op de toetsen te rammen maar ik heb een ander toetsenbord. Het andere was wel een uitgebreidere versie, een multimedia bord was dat. Maar alle letters zijn eraf gesleten en het is erg vies van binnen. As, kruimels en soms omvallende flesjes, er zit van alles in. En toen ik toevallig boven was voor de cits, zag ik iets in ondertussen heel vuil geworden plastic liggen. Even gekeken en toen had ik opeens een heel nieuw toetsenbord waar ik niets meer van wist. Het was wel even een gedoe maar hij doet het! Alleen klinkt deze veel harder dan die andere, of dat lijkt in elk geval wel zo.

De eksters uit de tuinen hebben ontdekt dat ze de katten kunnen pesten. Ik dacht dat ze het hadden afgeleerd maar het blijkt dat de nieuwe generatie dit vanzelf weer ontdekt. Goh wat gaan die beesten tekeer. Ze gaan vlak boven het gaas zitten, op het dak of het randje van de balustrade erboven. En Skylar zit beneden uit zijn plaat te gaan. Al schetterend vliegen ze op en aan. Als ze er weer genoeg van hebben, dan laten ze de cits weer met rust. Ik kan er wel om lachen, al maken ze best behoorlijk herrie. Voor de katten is het lekkere afleiding in elk geval. Dat vinden ze geweldig.

Gisteren heb ik even een cadeau voor mijn broer gemaakt. Die ga ik hier niet plaatsen anders is het straks geen verrassing meer. Hij is pas eind juli jarig en ik was alvast eens gaan kijken of ik online wat leuks kon vinden voor hem. Ik liep tegen iets aan waarvan ik dacht, oh maar dat kan ik zelf ook. Het is echt leuk geworden. Tenminste, ik moest het afbakken in de oven en het paste niet goed. Maar hopen dat het gelukt is. Anders begin ik wel weer overnieuw. Alleen doe je er echt een halve dag over, dus ik hoop dat het goed de oven uitkomt. We gaan het zien straks.

Verder heb ik een soort van rommeltjes uitzoek aanval. In de keuken wat bakjes georganiseerd weer en meer van dat soort dingetjes. Door het nieuwe toetsenbord is het hier ook weer helemaal netjes en opgeruimd. En hier mag zelfs rommel liggen. Dit is mijn knutselhoekje en ik heb mezelf voorgenomen me hier niet te ergeren aan rommeltjes. Dat is voor een opruimfreak als ik best lastig geweest maar ondertussen ben ik er aan gewend. Toch ook wel weer knap van mij.

Ook zo'n raar verhaal. Vorige keer had ik de enorme doos van Zooplus ontdaan van stickers en dat soort dingen en bij de container neergelegd. Tot mijn grote verbazing kwam ik die later hier buiten op de gang, weer tegen. De buurvrouw had hem blijkbaar mee naar boven genomen. Oké dan. Ze zijn Kaapverdiaans en ze stuurt af en toe spullen daarheen op en daar heeft ze stevige dozen voor nodig. Dat bleek tenminste toen ik een praatje maakte. Ik vroeg of ze nog dozen nodig had. Ja, dat zou ze fijn vinden. Ik had er nog twee in de auto staan, uitgevouwen dan wel maar dat zit zo weer in elkaar. Ik sprak met haar af dat ik ze later voor haar mee naar boven zou nemen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb de twee platte pakketten bij haar deur gezet. Ik krijg veel dozen natuurlijk. Sowieso al elke maand een hele grote van Zooplus en als ik al wat koop, dan koop ik het in 90% van de gevallen online. En dat komt natuurlijk ook vaak in dozen. Ik spaar ze zelf ook wel een beetje omdat de rommel van zolder wat weg moet, er dan in kan om weggegooid te worden. Maar om de buurvrouw te helpen kon ik er wel een paar missen. Ik ben nog niet zover. Wederom tot mijn grote verbazing, kwam ik ze nu weer tegen bij de container beneden. Ze wilde ze blijkbaar niet hebben. Wel vervelend dat de stickers met mijn naam er nu nog opzaten.

Je kan er een bekeuring voor krijgen als je ze zo neergooit. Ik stuur ze echt door naar hiernaast hoor als dit zo is. Daar ga ik niet voor opdraaien in elk geval. De volgende dozen blijven dan maar gewoon hier. Dat ga ik niet nog een keer doen zo. Dan had ik ze zelf ook net zo goed bij de container kunnen gooien en ze niet mee naar boven hoeven slepen. Het waren grote dozen hoor. En dan had ik er ook die stickers even afgehaald. Maar goed, zo leer je weer wat. Het was goed bedoeld en zij wilde ze zelf hebben. Zeg gewoon nee als dat niet zo is. Daar zal ik echt niet minder van slapen hoor. Ik kon er wel om lachen eigenlijk. Wat een doos zeg, die buurvrouw...

"Geef me werk wat bij me past en ik hoef nooit meer te werken."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Ik was lekker bezig gisteren. Af en toe sta ik echt te kijken, nog steeds, van de warrigheid in mijn hoofd. Het begon al met het plaatsen van wat dingetjes in mijn eigen Rulof groep op Facebook. Ik plaatste iets dat ik nog niet zo heel lang geleden had geplaatst. Dat zag ik later pas. Omdat het nog maar zo kort geleden was, vond ik dat heel stom van mezelf. Alleen het stond er al, ik heb het maar laten staan. Ik heb nog maar een extra filmpje geplaatst om het goed te maken. Vaak genoeg zegt Kim of een vriendin me, ja dat had je al verteld. Oh oké, dat ben ik dan even kwijt.

Het ergste was nog wel bij het plaatsen van mijn blog. Waar ik een volledige beschrijving geef van de schilderijtjes die ik had gemaakt in zo korte tijd. Het was natuurlijk de bedoeling om daar foto's van die schilderijtjes bij te doen. Maar toen ik mijn blog ging plaatsen, wat ik eigenlijk ook al vergeten was want hij stond al klaar, was ik opeens even blanco toen ik de foto erbij moest doen. Oh eh, foto, wat wilde ik nou doen ook al weer? Een vage mist hing tussen mijn grijze cellen want ik kwam er niet meer op. Ik heb dan maar een lieve foto van Rainbow gepakt. Ik weet dat ik tegen die mist even niet kan vechten. Die moet op zijn gemak optrekken.

Als ik het dan per sé wil weten dan raak ik er alleen maar gefrustreerd van. Ik weet ondertussen wel dat ik er dan toch niet opkom. Schouders ophalen en verder gaan heb ik wel geleerd. Er stond een foto bij en dat was het dan voorlopig. Pas toen ik er commentaren bij kreeg van mensen die zich afvroegen hoe ze eruit zagen, gaf ik mezelf echt zo'n AHA tik op mijn voorhoofd. Oh wat ontzettend stom was dit nou toch weer. Ik had die schilderijen erbij willen doen natuurlijk. Sjongejonge zeg, het halve blog gaat daarover en nog kwam het niet bij me binnen op het moment van plaatsen. Blonder kan het bijna niet.

Zo zag ik van de week dat ik ergens bij een documentje, waar ik de weken in zet per dag, mijn soort van digitale to do lijstje, dat ik in een week gewoon de dinsdag had weggelaten. De paar weken die ik daarna had gezet, kon ik zo deleten. Die klopten natuurlijk ook niet meer. Als ik het dan zie, dan snap ik gewoon echt niet dat ik het niet direct gezien heb. Zoiets zou me vroeger gewoon nooit gebeurd zijn. Niet dat ik toen geen fouten maakte hoor, die maken we allemaal wel. Maar zoiets, nee, dat zou me gelijk opvallen. Nu niet, nu zie ik het pas later. Misschien moet ik er dan maar blij mee zijn dat ik het in elk geval uiteindelijk toch zie. Laat ik dat maar doen dan.

Voor vandaag doe ik er dan maar de schilderijtjes bij. Die van Alan en mijn moeder samen en gewoon iets dat ik zelf leuk vondom te schilderen. Ik schrijf het maar op, mocht ik het straks, als ik het ga plaatsen weer vergeten ben. Gisteren las ik ook mijn blog nog eens door en toen kwam het nog niet bij me op. Hoe erg kan je worden? Ik was wel heel moe want na het plaatsen ben ik op de bank in slaap gevallen en werd ik weer eens rond half zeven wakker. Oh en dat vind ik me toch vervelend. De cits ook want die hebben flink trek rond die tijd. Maar voor mij is het extra vervelend want dan moet ik weer met moeite in slaap zien te komen. Iets wat me gisteren ook niet is gelukt.

Ik denk dat het al bij twee uur was toen ik pas echt weer in slaap viel. Wat dus weer tot gevolg heeft dat ik vandaag weer pas laat wakker werd. Of nou ja, ik werd eigenlijk op tijd wakker en wilde er gewoon uit gaan. Alleen de volgende keer dat ik mijn ogen open deed was het gewoon anderhalf uur verder. Juist op de dagen dat ik naar de zaak moet, wil ik er wat vroeger uit. Ik kom toch al zo langzaam op gang in de ochtenden en ik kan niet zo goed tegen haasten meer. Als ik dan later uit mijn bed kom, dan heb ik een opgejaagd gevoel. Ik wil vanmiddag dus echt niet meer zo laat in slaap vallen. Alleen is dat soms heel moeilijk tegen te houden. Mijn lijf geeft echt aan wanneer ik even moet gaan zitten, daar kom ik niet onderuit als ik geen krampen wil. De bank vermijden gaat dan ook niet lukken.

Hopelijk gaat het deze week wat beter voor me dan vorige week. Die was echt niet fijn. Door die vergeetachtigheid op zondag werd ik daar nog even aan herinnerd. Die vermoeidheid pakt je aan alle kanten eigenlijk. Ik rust volgens mij echt voldoende en nu weet ik echt niet meer hoe ik het weg kan krijgen. Ik wil juist zo graag vooruit en meer uren kunnen maken. Ja ja, ik weet het, ik hoor het Stefan al zeggen hier in mijn hoofd. Laat dat los, dat werkt je juist tegen. Maar dat is zoveel makkelijker gezegd dan gedaan. Dat weet ik ook al uit ervaring.

Waar een mens al niet ervaring in kan krijgen zeg. Toch is dat in alle gevallen gunstig. Tenminste, daar ga ik maar vanuit. Het hoort er dan makkelijker van te worden. Net zoals met het schilderen. Voor de mensen die het helemaal niet kunnen zien mijn gedoetjes er mooi uit. Voor ervaren kunstenaars zijn het lachertjes. Als mensen talent hebben voor iets, dan doen ze het zo makkelijk lijken, wat ze doen. En mensen die daar absoluut geen aanleg voor hebben, kijken daar dan tegenop. Sommige dingen kan je leren, daar moet je wel heel hard voor werken dan. En soms komen de dingen je aanwaaien. Dat zit er dan gewoon al in en hoef je er geen moeite voor te doen. Als je echt iets wilt, dan zal je het altijd voor elkaar krijgen. Je moet alleen nooit opgeven en oefenen. Zo doe ik het ook, met alles.

"De dieren lijden en hun gejammer vervult de lucht. De bossen vallen ten prooi aan vernietiging. De bergen worden opengescheurd voor de metalen die in hun aderen groeien. En de mens looft en prijst degenen die aan de natuur en aan de mensheid de grootste schade berokkenen."

Leonardo da Vinci Italiaans schilder, ingenieur en musicus 1452-1519