Gisteren was ik niet half zo fris en fruitig als dinsdag, jammer genoeg. Ik moest wat boodschapjes hebben ook en ik wilde dan gelijk een nieuwe vuilnisbak meenemen. Dat is er niet van gekomen. Het was redelijk druk en het idee om dan ook nog met zo'n groot ding te lopen slepen maakte me helemaal onrustig. Dat heb ik dan ook maar gelaten. Ik vond het wel knap van mezelf want een paar weken geleden had ik gedacht, joh je bent er nu toch, even doorzetten. Ik voelde wel dat ik dit beter niet kon doen. Het lipje waar ik de klep mee omhoog doe is doorgescheurd en er is een stukje afgebroken maar ik kan er nog mee werken. Geen man overboord en de volgende keer beter.

Ik heb wat zitten schilderen daarna maar ik voelde me gewoon heel moe. Irritant is dat want het komt opzetten als kakken. Opeens is dat zo. Het overvalt je dan een soort van. Het ene moment voel je je redelijk en plotsklaps slaat die vermoeidheid erin. Juist omdat ik me wat beter voelde gaan, valt het nu extra op. Je kan er alleen niets mee en niets tegen. Het is zoals het is. Niets aan te doen, wachten tot het over is. Meer kan ik er niet mee. Het is voor mij toch wel heel erg lastig om weer in het ritme te komen. Ik vind het juist fijn nu om naar de zaak te gaan maar het put me wel uit.

Toen ik vanmorgen wakker werd, ik had de wekker gezet zo slim was ik wel, kon ik dan ook mijn ogen niet open krijgen. Ik kom sowieso al langzaam op gang in de ochtenden maar dit was anders. Heel vervelend want ik wil eigenlijk gewoon naar de zaak. Nu ik bij het schoolvervoer zit, vind ik ook leuk wat ik daar moet doen. Dus dan maar eerst even koffie nemen en kijken hoe het over een uurtje gaat. Ik keek in mijn agenda, twee weken geleden heb ik ook al de vrijdag afgezegd. Dus een week of twee in dit, nog vrij soepele stramien, gaat prima en dan opeens boem. De man met de moker.

En dan ga ik toch weer twijfelen. Moet ik daar nou aan toe geven, of moet ik juist even doorzetten en gewoon gaan, ongeacht hoe ik me voel? Ja, ik weet het antwoord eigenlijk wel maar dat is gewoon zo tegen mijn, gemaakte, natuur in. Dat is een goeie om over twee weken weer eens met Stefan te bespreken. Misschien dat hij juist zegt, in dit stadium, om dan toch maar te gaan. Ik blijf het lastig vinden om te weten wat te doen. Na de koffie voelde ik me nog steeds niet veel beter dan toen ik net wakker werd. Ik was niet vooruit te slepen. Daarom heb ik toch maar afgebeld. En oh wat voel ik me dan lullig! Ik wil gewoon eigenlijk graag maar ik weet ook dat ik moet leren om dit soort grenzen te respecteren.

Toch, hoe moet dat straks dan gaan, als ik zeg maar weer beter ben en je voelt zoiets aankomen? Je kan toch niet zomaar elke keer weer je ziek melden of thuis blijven? Ook een goeie vraag voor Stefan. Ik heb ze gelijk even op zitten schrijven, anders ben ik dat weer kwijt als ik bij hem ben. Dat zijn dan van die dingen, die ik me afvraag. Ik ben benieuwd wat hij daar op gaat zeggen. Oh wat zou ik hier graag al doorheen zijn, zeker na al die tijd nu. Ik baal hier gewoon van. Ja, ik weet het, dat werkt me dan ook weer tegen maar hou dat maar eens tegen dan. Dat lukt me niet zo heel goed. Als iemand daar iets op weet, dan hoor ik het heel graag.

Zo uitgezanikt weer over die vervelende rot ziekte van me. Ik ben er wel klaar mee. Het staat wel zwart op wit zodat ik later dan nog eens terug te kunnen lezen hoe ik in deze periode zat. Soms is dat wel goed om te doen. Als ik nu terugkijk naar een paar maanden geleden ben ik echt wel flink vooruit gegaan. Het gaat alleen zo langzaam dat je hier soms echt een paar weken terug moet kijken en naar hoe het toen ging. Zo zie je dan toch langzaam maar zeker de vooruitgang. Daar krijg je dan toch ook wel weer een beetje moed van. Ook niet verkeerd. Dat is dan ook de reden dat ik het blijf beschrijven wat er gebeurt. Een paar maanden geleden was het me niet eens gelukt om één keer in de week naar de zaak te gaan. Ik mag dus eigenlijk niet eens klagen en dat besef je je dan pas.

Ik heb gisteren in de winkel nog even gekeken maar de Action heeft het servies nog steeds niet binnen. Het plekje en kaartje is er nog wel. Wie weet krijgen ze het nog een keer. Ze hebben wel los maar dat is met ronde hoeken en ik wil de scherpe hoeken. Laatst keek ik ergens anders, daar hadden ze ze wel. Maar hallo, tien euro voor één diep vierkant bord? Dat vond ik toch echt veel te duur hoor. Of ben ik nou zo'n krent? Dan heb je vier bordjes en ben je veertig euro kwijt. Kan aan mij liggen maar ik vind dat veel te veel geld. Ik kan beter gewoon wachten tot ik een keertje iets tegenkom wat ik leuk vind en wat ook betaalbaar is. Ik zit niet zonder borden hier, het heeft geen haast.

Bovendien om te schilderen staat er hier nog een enorme voorraad glazen voorwerpen. Waar Moonlight net, voor mij adembenemend spannend, tussendoor manoeuvreert. Bijna een klein hartaanvalletje. Ik hoef het daar ook niet voor te doen, voorwerpen om te schilderen zat. Toen ik gisteren even zat te schilderen heb ik mijn eerste glazen pot maar gepakt. Ik moet toch van die 'glas angst' af. Nou, viel dat even mee. Aangezien het ook verf is voor glas, ging dat veel beter dan het oefenen op papier of doek. Zo dat had ik beter eerder kunnen weten. Nu ging het wel zoals ik wilde namelijk.

Het is een doodgewone lege pot van de oploskoffie van de Lidl. Die gooide ik natuurlijk altijd wel maar je kan er ook iets moois van maken. En ook fijn dat, mocht ik hem verpesten, dan kan ik hem zo weggooien, kostte niets extra bij de koffie. De foto's ervan zitten hierbij. Ook van de tussen het glas lopende Moonlight. Je houdt je hart echt vast zo af en toe hier. Het schilderen gaat ook zo snel, je hebt binnen een mum van tijd iets moois gemaakt. Dat is best leuk. Omdat ik vaak zit met een penseel vol verf en dat wat ik wilde maken al klaar is, smeer ik de overige verf dan weer uit op de potten die ik heb staan. Dan verspil ik niet zoveel want het loopt best op, die verf.

De cits zijn ook erg duur deze maand. De hele grote krabpaal die ik heb staan om de hoek van de bank nagels te besparen, is nu ook echt op. Ik heb het sisal touw steeds vastgelijmd waar het los liet, dat hielp wel even. Maar nu is dat helemaal aan het vlassen. Al die losse touwtjes steeds helemaal over de vloer, dat is niet fijn. Daar moest dus iets nieuws voor komen en heb ik een hele grote krabton besteld. Met een mandje bovenop en holletjes met balletjes erin. Daar kunnen ze ook hun nageltjes aan scherpen en op en in klimmen. Iets duurder dan de paal die er stond maar wel duurzamer, denk ik. Nu maar even afwachten wanneer hij komt. Ik denk morgen. Een leuke verrassing dan voor het weekend voor de cits. Hoe bedoel je 'verwend'? Ik zou ook wel kat willen zijn, dan wel met een lieve baas en dan elke dag een uur of 16 slapen!

"Hoe wilt u de dood begrijpen? U begrijpt het leven nog niet eens."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren werd ik overspoeld door berichtjes van mensen die een foto doorstuurden van een blind klein meisje, echt een schatje trouwens. Er stond bij sommigen een link en verhaaltje bij. Grammaticaal ging dat al helemaal mis. Deze meisje, dat hoort dit meisje te zijn maar goed dat kan gebeuren. Niet iedereen heeft iets met de Nederlandse taal, ik toevallig wel. Maar dan werd er gezegd dat als mensen dit zouden doorsturen dat ze dan voor elke keer geld zouden krijgen voor de operatie om haar weer te laten zien. Zulke dingen gebeuren wel eens maar even een klein beetje logica. Als het openbaar gedeeld wordt, ja dan kan dat aantal worden geteld.

Alleen in dit geval ging iedereen het doorsturen via messenger en aangezien dat privé berichten zijn kan het zo niet eens geteld worden. Aangezien ik echt geen trek had om dit verhaal de hele avond elke keer opnieuw weer te gaan zitten typen heb ik het er maar bij gelaten. Alleen bij de eerste heb ik even gereageerd omdat dat alleen de foto was zonder het verhaal. Ik dacht dat diegene een trotse foto van een kleinkind stuurde. Toen kreeg ik dat verhaal te horen. Nou wil ik niet harteloos overkomen dus ik stuurde een duimpje. Alleen niet veel later kreeg ik een halve vriendenlijst vol berichten hierover. Dus ik dacht, laat maar, ik reageer er niet op. Bovendien zitten in dit soort dingen gewoon enorm vaak een virus, ook bij deze lijkt dat het geval te zijn. Niet slim om er op te klikken dus en door te delen geef je het ook nog eens door aan anderen.

Bovendien mensen, als er privé iets moet worden doorgestuurd dan kan er onmogelijk worden geteld hoe vaak dit gebeurt. Daarom kan je daar al direct van zeggen en aan merken dat het niet klopt. Niet iedereen weet dit of staat daar bij stil maar er zijn aardig wat mensen mee bezig geweest gisteren. En vanmorgen zag ik bij iemand dat ze een ander berichtje erna had gestuurd met het verhaal dat dit een hoax was. Ja, dat wist ik al direct. Ik doe echt nooit maar dan ook nooit mee met van die doorstuur dingen, hoe lief ze ook bedoeld zijn. Met een grote vriendenlijst zou ik daar dan af en toe dagen mee bezig kunnen zijn en daar pas ik voor. Daar heb ik geen zin in én heel vaak klopt er geen bal van. Virussen worden ook op die manier verspreid. Niet doen dus!

Vooral de dingen waarbij dan ook nog eens gezegd wordt dat als je het niet naar meer dan tien mensen doorstuurt, je geluk af zal nemen of meer van dat soort ongein. Daar kijk ik al helemaal niet naar en reageer ik niet op. Nou heb ik echt hele lieve vrienden in mijn lijst en die wil ik niet kwetsen maar toch, voor diegenen die dit lezen, ik stuur niets door. Ik doe er niets mee verder. Al zoiets weer eens in de rondte gaat, dan heb ik er zo een stuk of dertig binnen op ene avond. Als ik dat bijvoorbeeld dan elke keer naar tien anderen moet sturen, dan kan ik er een dagtaak van maken en daar krijg ik dan niet eens voor betaald. Dus nee, dat soort dingen, hoe lief de bedoeling ook is, ik doe er niet aan mee. Hoe lief de lieverd ook is die het stuurt, ik heb er niets mee want voor mij is het allemaal nep en/of teveel werk.

Eergisteren was het weer 13 graden. Daar heb ik dan weer wel wat mee, logisch natuurlijk. Die was eerst van mijn broer, al jarenlang, omdat hij dit ooit een keer nodig zou hebben. Dat moment kwam toen onze moeder overleed. Maar daarna is de 13 van ons hele gezin geworden. Omdat we toen ook begrepen waarom dit gebeurde elke keer. Omdat ik dat stuurde over die 13 graden, zaten we even te appen met elkaar. Wij vinden het nog steeds fijn, zo'n lijntje met ma. Ik zei dat ik dit jaar, in december, officieel 13 jaar in dienst zou zijn. Maar ook dat ik nu, deze maand, exact 13 jaar terug ben in Nederland.

Stuurt Kim opeens; over 13 jaar ben ik 49, 4+9=13. Goh ja, ook grappig! Mijn broer stuurt; over 13 jaar ben ik 58. Nou ja, dat is ook apart, dat is ook 13 bij elkaar die 5+8. Aangezien ik dan 69 ben, pis ik er weer naast natuurlijk, net als bij het kenteken. Oh, stuurde ik, ik weet het al, dan word ik natuurlijk maar 67! Wil je dan wel even zorgen dat je zolders leeg zijn, stuurt Kim me liefhebbend. Ik moest er zo om lachen. Mijn broer zei, dan heb je ook helemaal niks aan je pensioen. Nee inderdaad niet, ik gá dan pas met pensioen. Misschien mag ik een jaartje rust hier voor ik dan boven verder ga. Vanmorgen dacht ik, oh 58 kan ook, dan heb ik nog maar twee jaar! Dat appte ik ook met erachter, heel uitgekookt, dan mogen jullie wel snel komen helpen met die zolder. Gek genoeg reageerden ze daar niet op. Jammer!

Nou heb ik een hekel aan voetbal hoor, maar ik zag van allerlei mensen, de Nederlanders uit mijn vriendenlijst, voorbij komen dat ze nu voor de Rode Duivels zijn, die van België. Ik weet niet of dat in heel België zo is maar waar ik woonde, zou dat andersom zeker niet het geval zijn. Als Nederland er niet bij zat, dan waren ze voor Duitsland of Denemarken of wat dan ook, maar in elk geval nooit voor Nederland. Juist niet. Vooral net over de grens zijn de Nederlanders absoluut niet populair, daar kwam ik toen vanzelf wel achter. Gelukkig niet bij iedereen hoor maar toch was het wel opvallend veel. Mijn beste vrienden zijn Belgen en ik ben daar heel gelukkig mee. Maar wel heel apart vond ik dat toen.

Gelukkig is dat hier zo te merken totaal niet zo. Al zal je hier ook absoluut uitzonderingen hebben die de regel bevestigen. Met mijn blonde haar en blauwe ogen heb ik nog nooit last gehad van discriminatie, tot ik in België ging wonen. Er zei zelfs iemand, klant in mijn café daar, er is maar één soort goeie Nederlanders en dat zijn dooie Nederlanders. Ik antwoordde hem dat hij er dan daar niet zo heel vaak eentje van tegenkomt. Ik vroeg hem ook waarom hij dan bij mij zijn biertje kwam bestellen als dat hem zo hoog zat. Daar had hij geen antwoord op. Er zaten daar wel een stuk of twintig café's vlak bij elkaar dus hij hoefde zijn biertje er niet voor te laten als hij een paar meter door zou lopen.

Ik weet nu dus hoe het voelt om gediscrimineerd te worden door waar je vandaan komt. En dat is een heel raar en naar gevoel van onrechtvaardigheid. Je kan zulke mensen niet snappen. En aangezien het bij mij maar heel zelden voorkwam, kon ik me zo voorstellen hoe dat zou moeten zijn als je daar dagelijks mee te maken zou hebben. Dat vind ik echt een van de ergste dingen die er is. En daar zou ik dan ook nooit aan meedoen en dat doe ik dan ook niet. Voor mij is iedereen gelijk en dat zou voor iedereen ook zo moeten zijn. Ooit komen die andere mensen daar ook nog wel. Ik denk alleen dat dat helaas nog wel heel even kan gaan duren. Maar het gaat wel gebeuren. Dat is heel fijn om te weten!

"De stilte is een vriend die je nooit verraadt."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Ik had gisteren een heel productieve dag. Dat is ook wel eens fijn. Allerlei rommeltjes opgeruimd en dat soort dingen gedaan. Daarna even gerust op de bank en daarna ben ik nog even gaan schilderen. Een uurtje of zo. Ik had wel de woorden van Stefan in mijn achterhoofd, als je je opeens even wat beter voelt, doe dan niet gelijk alles om die energie weer op te maken. En dat is een lastige. Want als je je dan inderdaad even wat beter voelt, dan ben je daar zo blij mee dat je er gebruik van wilt maken. Meestal wil je daar dan gewoon gebruik van maken en eindelijk wat dingen doen waar je anders te moe voor bent.

Daarom ben ik in de middag toch even de bank op gegaan. En als je dan toch binnen een mum van tijd in slaap valt, dan is dat een teken dat het een goede beslissing was. Op dat moment zelf voelde ik me niet echt heel erg moe of zo. Maar anders was ik vast niet ingedut. Toch wel raar eigenlijk zo. Toch goed dat ik het gedaan heb. Ik moet er alleen echt bewust op letten. Alleen wil ik absoluut geen terugval meer. Ik hoop dat ik het met dat soort dingen een heel klein beetje kan sturen. Al blijft mijn lijf voorlopig toch echt de baas. Ik denk toch ook dat het feit dat ik nu echt drie maaltijden per dag binnen krijg, ervoor zorgt dat ik zo ook iets meer energie opbouw.

Ik heb erg gelachen om de reacties van mijn mensenkinderen op mijn geschilderd presenteer ding. Daar bedoel ik mijn broer en San mee en Kim en Daan. Ik had een zilverkleurig, ja wat is het eigenlijk? Je kan er chocolaatjes opdoen of koekjes maar het is geen fruitschaal. Al had ik er wel eens mijn appels opgelegd. En juist daardoor was het schaaltje lelijk geworden. Ik kreeg het ook niet meer mooi en glanzend in elk geval. Eigenlijk had ik er zo niets meer aan. Ik dacht, dat is mooi om op te oefenen. Ik heb nog steeds een beetje glas angst, so to speak. Dit is ook een glad oppervlak dus dat komt een beetje in de buurt.

Toen het klaar was heb ik het aan ze laten zien. Mijn broer zei gelijk, verkopen voor 150 euro. Daar moest ik wel om lachen. Zoveel zou ik er nooit voor durven vragen. Ik ben er punt één nog lang niet goed genoeg in en punt twee is dat best veel geld. Mijn cleanson Daan vond dat het dan juist meer waard zou zijn. Hij grapte dat de mensen dan zouden zeggen, kijk dat is een echte Niemeijer uit haar beginperiode. Ik kon niet meer bijkomen van het lachen. Stelletje gekkies! Zelf zie ik wel dat het mooi lijkt maar zie ik ook de foutjes en dat soort dingen. Al vind het zelf ook wel aardig gelukt. Toch, het gaat nog steeds niet zoals ik het zou willen. Dat wordt nog veel oefenen. En ja, het is toch een echte Niemeijer uit de beginperiode maar of dat ooit wat waard gaat worden, daar zijn de meningen over verdeeld.

Vandaag weer naar de zaak natuurlijk. Ik begin er een beetje ritme in te krijgen en ook mede daarom is weekend nu echt weekend. Voor mij is dat al heel wat. Kan je nagaan wat een sufkop ik ben met wat ik vandaag weer deed. Vorige week met Kim afgesproken iets mee te nemen naar de zaak. Op woensdag zouden we elkaar daar treffen. Ondertussen is Kim ziek geworden en ook dat weet ik natuurlijk. Het eerste wat ik doe is naar haar afdeling lopen en zoeken naar Kim. Ik vraag nog om haar ook. Nou ja zeg, het moet nu niet gekker worden. Ze kijken me raar aan, Kim is toch ziek? Oh ja natuurlijk! Dat wist ik toch ook wel?

Maar, juist omdat ik zoveel vergeet, heb ik dat van die woensdag zo in mijn hoofd zitten stampen zodat ik het niet zou vergeten. Die informatie was in elk geval goed doorgekomen. Ook de informatie dat ze ziek is, die was er ook hoor. Maar dan combineer ik dat blijkbaar gewoon niet met elkaar. Ik kreeg zo even een heel raar kijkje in mijn eigen hoofd. Kom op zeg, hoe blond kan je zijn? Echt, ik stond er zelf heel raar van te kijken. Wat een vreemde actie was dat weer van mij.

Ik heb vandaag op een andere afdeling gezeten. Daar ga ik voorlopig wat dingen doen waarbij ik niet aan de telefoon hoef. Ik ken het systeem, ik weet zo'n beetje wel hoe ik het moet doen. En bovendien vind ik het leuk om te doen. Dat komt mooi uit. Ik kan ze daar een beetje uit de brand helpen en ik voel me nuttig. Het was even wennen en zoeken omdat het weer even nieuw voor me was maar hopelijk krijg ik er straks ook nog een beetje routine in. Nu heb ik nog niet echt veel kunnen helpen denk ik, maar dat komt nog wel. Over een maand zijn ze dit vervoer kwijt maar wie weet hebben ze dan andere dingen die ik kan doen. Ze hebben het hartstikke druk hoor maar het is er lekker rustig.

Omdat het voor mij toch weer even nieuw was, moest ik toen ik thuis kwam wel gelijk de bank op. Maar dat geeft niet. Ik ga gewoon door en er komt een keer dat ik meer dan die twee uur kan hebben. Daar reken ik gewoon op. Het zal wel schelen als ik elke keer hetzelfde soort werk kan doen en dat ze niet iedere keer iets moeten gaan zoeken om te doen. Nu ben ik ook elke keer moe van het nieuwe. Dat zal ik een keertje noemen, mocht het weer gaan veranderen. Bij hetzelfde werk kan ik dan weer wat routine op gaan bouwen en zo ook mijn uren. Dat lijkt me voor alle partijen beter.

Vandaar dit keer een latertje voor mijn doen. Ik ben na mijn rust voor de katjes gaan zorgen en voor mezelf natuurlijk ook. Nu met een koffie zit ik lekker te typen. Ik had al wat gedaan dus veel hoefde er niet meer bij. Dan even plaatsen en dan de bank weer op. Ik ben nog heel moe. Hopelijk voel ik me morgen weer net zo lekker als op dinsdag. Dat lijkt me heerlijk. Ik moet wat hier in huis doen en een boodschapje en het lijkt me heel fijn als ik daarna dan weer een beetje kan oefenen met schilderen. We zien het wel morgen. Vandaag zit er in elk geval weer op. Straks lekker even met de cits op de bank genieten, beetje tv kijken of een film. Oh nee, geen film, dan val ik in slaap. Ik wil nu wel eens op normale tijd in slaap vallen.