Ik werd heftig wakker gemaakt rond een uur of half zes. Ik had al een tijdje gedoe met Aurora die weer eens de behoefte had om bovenop mijn gezicht te gaan liggen. Daar duw ik haar dan af maar zodra ik weer inslaap, komt ze gewoon weer bovenop mijn hoofd liggen. Als je dan ook nog eens over je mond en neus ligt, dan stik je bijna. Ik vind het een hele rare gewoonte en als ze weer eens zo'n bui heeft dan zucht ik maar eens diep. Aurora geeft niet snel op namelijk. Uiteindelijk vonden we een compromis, of nou ja, dat klinkt beter dan dat ik het opgaf en haar maar half over me heen liet liggen zodat ik tenminste adem kon halen. Zij blij, ik lucht en slaperig genoeg om het zo te laten.

De twee jongste broers willen haar wel eens lekker pesten en eentje had daar nu blijkbaar zin in. Dan springen ze, als Aurora lekker ligt te slapen, opeens bovenop haar of tegen haar aan. Normaal niet zo erg hoor maar nu lag ze bovenop mijn gezicht met haar achterste, half over mijn nek en met haar voorpootjes op mijn schouder en arm. Zij schrok zich net zo lam als ik en als ze dan afzet en wegspringt, dan doet ze dit uiteraard met haar nageltjes. Zo niet lekker! Au! Potverdorie, wie doet dit nou weer? Dat roep ik als ik met mijn enorm slaperige hoofd probeer rond te kijken en half rechtop zit ondertussen. Bloedende streepjes sieren nu weer mijn arm want ja, Aurora heeft scheermesjes waar nagels horen te zitten.

Geen kat te zien, behalve Aurora dan die een stukje verder net zo verdwaasd om zich heen zit te kijken. Als het even stil blijft zie ik Rainbow zijn koppie op zijn kop onder de bank omhoog naar mij kijken. Ik vind dat niet lief hoor, zeg ik nog eens met nadruk, ons zo aan het schrikken te maken! Koppie weer weg. Mopperend ga ik maar helemaal rechtop zitten. Mijn slaperige hoofd had geconstateerd dat het vlak voor zevenen was en dan gaat de wekker. Met veel moeite probeer ik wakker te worden. Als dat een heel klein beetje begint te lukken blijkt het nog een uur vroeger te zijn ook. Weer mopper ik en weer piept opeens dat koppie op zijn kop weer onder de bank vandaan.

Ik schiet in de lach, gek beest! Als je daar niet om moet lachen dan ben je echt compleet zonder humor. Als hij voelt dat mijn boze bui is opgelost komt hij me snel een kopje geven. Omdat het zo heel vroeg is, haast ik me niet om ze direct van eten te voorzien. Dat vinden ze nou toch wel weer raar. Aurora is ondertussen naar haar nieuwe toevluchtsoord gegaan. Zij ligt, vanaf we de ton hebben, heel graag in het onderste hokje daarvan. Gisteren was ik haar namelijk kwijt maar in plaats van te komen op mijn geroep, bleef ze daar lekker liggen. Tot ik haar uiteindelijk net zag bewegen. Oh daar lig je! Wat een opluchting! Alle drie de broers zijn haar vandaag aan het pesten dus zij trekt zich lekker terug.

Af en toe klinkt er een onheilspellend gegrom onder uit de ton als ze proberen haar te meppen. Jongens! Hou op en wees lief voor elkaar zo op de vroege ochtend! Ik sta op en ze vliegen alle kanten op. Ze weten het heus wel hoor. Nee, ik ga nog geen eten pakken, het is nog veel te vroeg. Ik ga me maar wassen en aankleden, dan heb ik dat alvast gedaan. Als ik weer had gaan slapen dan had dit niet goed gekomen. Dan maar eens kijken wat het met me doet vandaag, als ik er zo vroeg uit ben gegaan. Echt goed wakker word ik van het koude water ook niet eens dus dat voorspelt niet veel goeds. Ik ben wel flink op tijd. Om zeven uur kijk ik maar even naar het nieuws, iets wat ik bijna nooit doe. Ze laten je toch alleen maar zien wat ze willen dat je ziet en het is alleen maar ellende. Daar hoef ik niet speciaal naar te gaan zitten kijken, vind ik dan.

Nederlanders gaan steeds later met pensioen, hoor ik zeggen. Ja, goh, wat gek zeg. We zullen wel moeten! Die doen nou net alsof je daar wat in te zeggen hebt. Ze komen met een hele lijst aan waardoor dat zo kan zijn. De VUT is afgeschaft en noem het maar op. Wat denk je dan van het verhogen van de pensioenleeftijd? Ik zal wel moeten hoor. Denk je dat ik vanaf nu nog liever tien jaar door werk, of twaalf? Ik zou voor die tien gaan maar ja, dat kán niet eens meer. Ik moet tot mijn 67e. Niet doen alsof we dat uit onszelf doen hoor, dat vind ik nergens op slaan. Zie je wel, ik moet gewoon niet naar het nieuws kijken. Daar word ik chagrijnig van. Zeker als ik al slaap tekort ben gekomen.

Ik zet de pc maar aan en neem koffie. Ik ga vandaag ook een uurtje vroeger naar de zaak. Eigenlijk, ook al is het minder fijn voor me om 's morgens minder tijd te hebben, beviel me dat wel van de week. Nu moet het ook weer omdat ik vlak ervoor mijn auto naar de garage moet brengen voor de jaarlijkse keuring. Ik ga mijn toetje ook gelijk een grote beurt geven. Ik zal met de bus naar huis moeten want zo snel zal dat niet voor elkaar zijn. Hopelijk zijn er verder geen rare dingen en kan ik de auto aan het einde van de dag weer ophalen. Helaas ben ik dan meestal doodmoe. Ik heb al met mijn broer geregeld dat hij me dan even oppikt en afzet daar. Nu ik zo heel vroeg eruit was, is dat helemaal beter, denk ik zo.

Ik pikte het weerbericht gelijk ook nog even mee, voor ik voor het eten van mijn harige kindjes ging zorgen. Het schijnt heel erg warm te worden vandaag en dan wordt het opeens wel tien graden kouder morgen. Echt Nederlands weer dus. Maar het gaat weer wat omhoog het weekend. Jojo weer zou je het kunnen noemen. Het ziet er heel somber uit hier nog maar we zullen het wel gaan zien. Hopelijk ben ik snel weer thuis en kan ik even tukken voordat ik mijn auto moet gaan halen. Ik denk dat het wel nodig zal zijn want ik heb daar nu al even zin in en ik ben net wakker. Waar katten al niet goed voor zijn...

"Waarheen je ook gaat, ga met je hele hart."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren kwam de grote krabton binnen voor de cits. Nou, dat was een groot succes! Al vonden ze de doos minstens zo leuk, dat dan weer wel. Zo gaat dat met katten. Je kan het duurste speeltje kopen om er dan achter te komen dat ze meer hebben met de verpakking. Nou is dit echt wel een hele grote doos, ik begrijp hun euforie. Ze springen erin en gaan als gekken tekeer. Het lijkt dan net of hier de tent wordt afgebroken maar dat zijn de knallen die de doos maakt. Soms met zijn drietjes erin of eentje binnen en eentje buiten en dan meppen. Iets leukers is er bijna niet. Maar die ton, ja die is ook te gek!

Aurora lag vanaf het hoogste plekje in de krabpaal alles in de gaten te houden. De compleet afgerafelde grote krabpaal kon weggehaald worden en de ton kwam op die plek. Het onderste holletje heeft een gat naar het tweede en het derde holletje is een ligplekje. Bovenop nog eens een mandje ook. Heel stevig spul om de ton heen waar ze hun nagels kunnen scherpen. Ik ben benieuwd hoe lang dit heel blijft allemaal. De bijbehorende balletjes voor de holletjes hebben in elk geval de tien minuten niet gered. Zowel Skylar als Rainbow kluiven alle touwtjes altijd door, die lagen er zo af. Dat merkte ik toen ik mijn nek er bijna over brak.

De rest zit gelukkig wat compacter in elkaar. Na een tijdje had Rainbow zo te zien zijn nieuwe favoriete plekje gevonden. Hij is de enige van het stel dat nooit in de comfortabele mandjes bovenin de krabpalen te vinden is. Geen idee waarom, de rest ligt daar regelmatig. Nu heeft hij ook een comfortabel mandje om in te liggen. Het is ook leuk als er dan eentje in het hokje eronder zit, dan kan je zo leuk naar elkaar meppen als je wat ziet bewegen. Het ging er dan ook fel aan toe af en toe. Leuk om te zien als zo'n aankoop ontzettend in de smaak valt. Dit is een grote hit, dat bleek wel. Alles voor de cits! Al kreeg ik net een mail, mét track en trace dat mijn ton onderweg is, van zooplus. Ze zijn een beetje in de war daar, denk ik.

De cits zijn er al heel blij mee. Niet dat ze het verdienen. Ik had nog een half tartaartje in de pan gelaten toen ik ging eten. Ik doe geen uren over mijn maal en bovendien zaten ze te bedelen bij me. Toen ik terugkwam in de keuken zag ik een vetspoor over het aanrecht en ook nog een stukje over de vloer en de pan was leeg. Ik kijk om, kijk Rainbow precies recht aan in zijn felle oogjes. Hij slaat ze neer en gaat er vandoor. AHA! Roep ik hem na, vuile dief! Grijnzend ruimde ik de boel op. Als hij maar niet misselijk wordt of last van zijn maag krijgt. Ik strooi altijd enthousiast met de peper. Hij heeft gelukkig nergens last van gehad, behalve zijn schuldgevoel dan. Dief in hart en nieren is hij, dat staat wel vast.

Op de zaak heb ik fijn gewerkt gisteren, ik kreeg het zelfs af voor ik wegging. Fijn als je merkt dat je er dan toch weer iets meer routine in krijgt als je iets vaker doet. Want het is best lastig om te merken dat je zelf nog maar zo weinig aankan. Elke overwinning is er eentje en die moet je koesteren. Dit werk is er nog geen maand meer en wie weet wat ik dan weer ga doen. Ik merk dat het fijn is om iets te doen dat op hetzelfde neerkomt. We gaan het nog wel zien tegen die tijd. Volgens mij kan ik op die afdeling nog wel meer doen om te helpen. Het is prettig om je weer nuttig te voelen, al is het nog maar voor zo'n klein stukje. Dat is toch ook weer een goede stap in de juiste richting.

Vandaag doe ik rustig aan. Zo een klein beetje stofzuigen, een stofzuigje noem ik dat. Als ik het echt goed doe, dan doe ik er zo drie uur over, alleen hier beneden. Dat doe ik van de week wel weer, vandaag gewoon even snel de vloer over. Voor de rest ga ik denk ik, een beetje schilderen. Ik wil al dat glas wegwerken. Er blijft maar meer bijkomen met mijn eigen lege potten van dingen en die van broer en San ook. Ik heb gisteren iets gedaan en dat vind ik ook zo leuk. Een soort krans van bloemetjes. Ik had nog een doek in de vorm van een hart liggen en wist niet goed wat ik daarmee moest doen. Dus een rand van takjes en rozenknopjes er rond geschilderd.

Toen bedacht ik me een mooie tekst, uit de boeken van Jozef Rulof en die had ik met een hele fijne stift erin geschreven. Dat stond heel mooi. Kijk ik er net naar is in de uren erna de stift er een soort van ingetrokken of zo en nu ziet het er niet meer uit. Nou ja, hoe is dat in zijn werk gegaan dan? Wat zonde! Met de hele fijne letters stond het heel mooi maar nu alle letters drie keer dikker lijken, ziet het er niet meer uit. Dat moet voortaan anders blijkbaar. Ik heb geen idee hoe ik dit weer mooi kan krijgen. Ik verzin er nog wel wat op, ik weet alleen nog niet wat.

Door de herinneringen op Facebook, zat ik gisteren weer even wat te lezen van twee jaar geleden, toen Sunshine er net vandoor was. Oh wat een verdriet, zowel voor mij als Moonlight. Aurora was er nog niet en de dagen dat ik naar mijn werk moest, en Moonlight zo dus alleen was, waren hel voor hem. Hij was nooit eerder alleen geweest. Ik voel het zo weer exact hetzelfde als ik het lees. Wat was het zwaar toen, niet alleen voor ons maar ook voor mijn moeder. Voor ma kwam de enorm zware operatie steeds dichterbij in die tijd. Dat was ook geen leuk vooruitzicht.

Als ik zo eventjes terugblik, dan snap ik echt niet hoe ik het gedaan heb allemaal. Ik had zoveel ballen in de lucht toen op dat moment. Zeker nadat ook nog eens Aurora als ene bal trauma erbij kwam. Echt hoor, bizar gewoon, ik krijg het er echt benauwd van als ik daaraan terug denk. Dat was niet eens het enige dat er allemaal speelde en alles was even traumatisch. De ene ramp na de andere overspoelde ons. Ik weet ook nog dat ik toen als een soort zombie door het leven ging. Ik had dan ook negentien dagen 's nachts hier rond gelopen, op zoek naar Sunshine. Dan naar je werk, naar ma, naar Moonlight en een paar dagen later Aurora die door de ramen wilde springen en de eerste nacht al van het balkon geglipt was.

Ik voel me ervan duizelen. Als je dat zo weer eventjes 'voelt' dan is het niet gek dat ik na mijn moeders begrafenis gewoon ben ingestort. Teveel is gewoon teveel. Het was niet alleen dat maar ook de drama's van de jaren daarvoor, die telden ook mee. Ik ben blijkbaar enorm flexibel maar opeens was de rek eruit. Soms moet je dat even inzien om het te kunnen plaatsen. Ik vond het zo zwak in het begin, toen ik zo ziek was. Maar eigenlijk heb ik dit nu omdat ik me al die jaren te sterk heb gehouden. Wat een inzicht zeg. Waar Facebook al niet goed voor is. Dat was best even confronterend maar zeker niet slecht, als je er iets van leert. Ik ben best een goede leerling, eigenwijs en daarom duurt het soms wat langer maar toch, weer wat geleerd...

"Een wijs man zoekt het in zichzelf, de dwaas zoekt het in anderen."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren een rustig dagje, speciaal om voor deze week weer uitgerust te kunnen zijn. Ik heb echt heel weinig gedaan. Zelfs niet geschilderd. Wel hier aan mijn bureau de dingen wat anders gezet en ik had nog een drie laden bakje, kleintje hoor, die nu hier staat. Daar heb ik mijn penselen ingedaan. Ik heb er ondertussen al een zooitje binnen en de laatste levering zijn volgens mij echt de juiste. Dat zie ik ook aan hoe dun ze zijn, het randje van van de platte rechte. Ik heb nu een laatje met goede kwaliteit bij elkaar, dan een hele berg van alles door elkaar en eentje met de priegelkwastjes en liners. Er zit een soort zebra gedoe op het ladenbakje maar dat gaat eraf natuurlijk.

Daar schilder ik dan weer rozen of andere bloemen op. Dan past het weer bij de rest. Als ik al mijn glazen, karaffen en flessen heb weggewerkt, ga ik beginnen aan een ladenkastje dat ik op de gang heb staan. Ik heb net nog zes mooie glazen potten gekregen van mijn schoonzus. Lege DE oploskoffie potten. En zij drinken veel koffie dus ik mag wel aan de bak. Het kastje dat op mijn gang staat, was ooit een eiken kastje van mijn oma. Ik heb dat toen, tot grote schrik van mijn moeder, zwart geverfd. Ik weet nog niet of ik het zwart laat en beschilder of dat ik er een totaal andere kleur van ga maken. Dan moet het helemaal geschuurd worden ook enzo. Dat geeft weer zoveel rotzooi ook. Dat weet ik nog niet zeker.

Ook heb ik een zwart geverfde en met zwart bekleedde krantenbak waar ik dan hetzelfde mee ga doen. Ik zal goed moeten nadenken want het zal ook in mijn nieuwe huis moeten passen. Of ik dat nu al ga doen allemaal weet ik nog niet. Wel kan ik de New York doeken over schilderen en het zwart zal meer opgaan in kleur. Hoe precies weet ik nog niet. Misschien maak ik het wel allemaal lila of zo. Met op de vloer heel lichtgrijs of zo. Keuzes genoeg, misschien wel teveel. Zou er iemand anders zo gek zijn om de meubels lila te maken? Al zullen er wel wat dingen zwart blijven hoor, zoals de eettafel. Daar begin ik niet aan. Maar de rest, dat gaat eraan. Zwart, lila en zacht grijs. Dat is toch mooi bij elkaar?

Boeddha's en katten erbij en alles met bloemen beschilderd. Ik zag laatst een programma en dat was ook het huis van een kunstenares dat onverkoopbaar was. Maar zij schildert wel heel erg druk en met van die knalkleuren. In zo'n huis zou ik ook knettergek worden. Het is een fijne balans tussen mooi en teveel. Daar moet ik wel op letten als ik eenmaal aan de slag ga. Té is nooit goed natuurlijk. Maar van die mooie trossen met bloemen op zulke kastjes, mijn grote kasten aanpakken ook. Het kan ook op de deurtjes van de keukenkasten. Lijkt me zo leuk om te doen. Maar niet hier. Hier kan ik wel op mijn gemak af en toe zo'n kastje doen of zo. Of bloemen op de deuren, ook leuk!

Ik zit vol met ideeën, teveel gewoon. Dat krijg ik er nooit helemaal uit. Zeker niet zolang ik nog niet beter ben en beperkt ben in wat ik kan doen. Maar dat zal een keer over zijn. Hopelijk lang voor ik zal gaan verhuizen want anders wordt dat flut. Nou ja, dat komt allemaal nog wel. Voor nu ben ik naar onderwerpen aan het zoeken voor Mike en Martin, die een schilderij van mij willen. Leuk, al krijg ik er dan ook weer teveel binnen. Maar ik moet er wel mee aan de slag van de week. Ook daarom wil ik me niet al teveel vermoeien. Ik vind het zo leuk om te doen maar je moet er wel de puf voor hebben. Komt wel goed, het gaat zoals het gaan moet. Ik heb al wat dingetjes in mijn hoofd.

Gisteren ben ik weer ontzettend vermaakt door Rainbow. Moonlight is gek op plakband en daaraan snuffen. Soms bijt hij het ook van de verpakking af. Zo'n stukje plakband spuugt hij dan ook weer uit, de rare. Rainbow sprong op het bureau en, zo bleek later, kwam zo'n plakker onder zijn achterpootje te zitten. Oh wat maakte hij rare sprongen om dan daarna te gaan zitten kijken wat er nou tussen zijn kussentjes zat. Hij kreeg het er niet direct af en ging dan heel gek lopen en opspringen. Alsof hij in zijn pootje werd gebeten. Ik lag helemaal dubbel. Uiteindelijk kreeg hij het plakkertje eraf en zichtbaar opgelucht liep hij, normaal, weer verder.

Daarna, ik zat lekker op de bank natuurlijk, hoorde ik een plof in de keuken. Hm, moet ik dat vertrouwen of niet. Ik kon het net niet zien vanaf mijn plekkie. Dan maar richting keuken waar de twee jongste boeven met schuldige grote ogen naar mijn naderende aanwezigheid zaten te kijken. Rainbow stortte zich snel op zijn buit, nu hij nog de kans had moet hij gedacht hebben. Hadden ze het doosje met 5 eieren erin op de grond gegooid. Nu waren er nog maar drie over en het lekkende eiwit en eigeel dat op de keukenvloer droop, vonden ze blijkbaar heerlijk. De lummeltjes! Dat kan nog gevaarlijk zijn ook zo, boefjes! Skylar droop snel af maar Rainbow probeerde te kijken waar ik de rest liet. Ik heb wel gezorgd dat hij daar niet meer bij kan uiteraard.

Dan tagt Sonja me net op Facebook. Ik lees een verhaal over een kat die na zes!! jaar eindelijk weer thuis is gekomen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Goh dat doet me goed weer eens even zoiets te mogen lezen. Mijn gevoel zegt me nog steeds, al ik het nu meer dan twee jaar geleden, dat hij ooit een keer thuis zal komen. Die hoop geef ik sowieso nooit op maar zulke verhalen, die je toch echt regelmatig hoort, voeden die hoop ook nog eens. Ik zal de link erbij doen, dan lees je het zelf! Klik hierop Eens kom ik ook met zo'n bijzonder verhaal, let maar op! Wie weet hoe maar toch, we gaan het beleven, ooit. Als hij zich maar niet schuilhoudt dan komt hij vanzelf weer een keer terecht.