Het vermist zijn van een hond komt blijkbaar een stuk minder vaak voor dan het vermist zijn van een kat. Ik zag vanmorgen op het nieuws namelijk een verhaal over een poedel die vijf jaar geleden vanuit de tuin vermist is geraakt. Nu is het beestje eindelijk weer thuis en dat kwam zelfs op het nieuws. Ik volg, sinds de vermissing van Sunshine, veel pagina's waarin echt enorm veel katten vermist worden. Bij honden zal dat ook wel gebeuren maar toch minder vaak. Honden blijven uit zichzelf denk ik ook liever bij hun baasjes. Katten zijn toch wat meer eigenwijs op elk gebied. Dat is wel algemeen bekend dacht ik zo.

Dieren zien in elk geval, van welk ras dan ook, niet de consequenties van wat ze doen als ze de benen nemen. Als Sunshine had geweten helemaal niet meer terug te kunnen komen, had hij het dan ook gedaan? Ik weet het niet. Sunshine was wel al overduidelijk maandenlang bezig om te kunnen ontsnappen. Zo erg trok die buitenwereld hem. Zo nieuwsgierig en zo ondernemend als hij was, kon hij daar ook niets aan doen. Vanaf het moment dat de balkondeur open was gegaan, probeerde hij daar al op allerlei manieren vanaf te komen. Met af en toe een hartverzakking van mijn kant, kon ik het toch net weer voorkomen steeds.

Nadat ik alles met netten had beveiligd werd hij daar een soort van depressief van. Dat kon ik zo duidelijk merken. Sunshine wilde de wijde wereld in, niets meer en niets minder. Dat hij zichzelf daardoor volledig buiten zou sluiten, daar dacht hij niet over na. Dat hij het, zeker in het begin, doodeng zou vinden allemaal, heeft hij ook niet kunnen voorzien. Hij had maar één ding in zijn hoofd, wat is er daar nog meer? En de rest kwam niet eens bij hem op. Logisch natuurlijk maar hij zou daar nog wel achter komen.

Nu, meer dan twee jaar later, heeft hij misschien nog maar een vage herinnering aan hier, zijn huis en zijn broer en mij. Of misschien ook niet, ik durf dat niet te zeggen omdat ik dat niet weet. Ik zou eens heel graag willen weten wat er allemaal in die dierenkoppies speelt. Wat denken ze eigenlijk en wat vinden ze van de dingen die er om ze heen gebeuren? Ik denk dat Sunshine zich heel slecht had gaan voelen als er helemaal geen ontsnapping mogelijk was geweest. Hoe verpletterend zijn vermissing voor mij, en zeker ook voor Moonlight, geweest is, hoeveel verdriet het ons ook gebracht heeft, voor hem stond het al vast dat het moest gebeuren.

Voor mij was het heel traumatisch in elk geval en ook Moonlight heeft er behoorlijk onder geleden. Maar hoe was het voor hem? Wat heeft hij allemaal meegemaakt ondertussen? Heeft hij vaak honger gehad of juist niet? Is hij ondertussen bij iemand binnen of zwerft hij nog steeds als een soort kattige Swiebertje rond, zonder knapzak weliswaar maar genietend van al zijn avonturen? Het zijn zo van die dingen die me af en toe door mijn hoofd spelen. Mocht ik het maar weten, als het goed met hem zou gaan of dat hij ergens veilig is met mensen die voor hem zorgen en waar hij naar buiten kan wanneer hij wil. Dat zou al heel veel doen.

Moonlight heeft er ondertussen een zus en twee broers bij, waar hij zeker niet altijd blij mee is. Vooral Rainbow pest hem graag en Moonlight is nogal verbaal waardoor ik hem hoor gillen van irritatie om die vervelende broer die hem weer eens op zijn rug springt. Aurora is toen wel de factor geweest die ons door die ergste eerste maanden heeft gesleept. Zij was zelf zo'n trauma geval, die eiste alle aandacht op en had onze hulp gewoon erg nodig. Moonlight leek dit zo goed te begrijpen, die handelde zo bijzonder. Daar denk ik ook nog vaak aan terug. Wat een gouden karaktertje heeft die lieverd toch.

Na al die tijd is het rauwe van het verdriet er wel af. Toch, het blijft een gat in je gevoel. Het verdriet blijft, je kan het gewoon niet afsluiten. Ik heb het los moeten laten want anders maak je jezelf gek en dat kan niet. Je moet doorgaan, ook voor de rest maar zeker ook voor jezelf. Het is alsof je door een enorm rouwproces gaat. Het heeft zijn tijd nodig. Nog dagelijks denk ik aan mijn jongen. Gisteren zijn Moonlight en Sunshine namelijk drie jaar geworden. Het wrange is dat ze geen enkele verjaardag samen zijn geweest en daar zit je toch mee in je hoofd. Ik heb Moonlight niet eens extra verwend, voor de cits is het elke dag feest dus tja, wat moet je nog meer doen dan? Ik zou ze zo graag eens een keertje samen zien verjaren. Al weet ik dat het een onmogelijke wens is.

Toch zou hij zomaar eens een keer uit kunnen komen. Die hoop blijft altijd stilletjes aanwezig en zal niet uitdoven. Als dat toch eens waar zou mogen zijn! Dan zou ik er toch echt een feestje van maken hoor. Als ik aan Sunshine denk, dan vullen mijn ogen zich met zilt nat. Dat hou ik niet tegen. Verdriet is als een zware rugzak. In het begin denk je dat je het niet gaat redden met die zware last op je rug maar als die er niet af kan, dan ga je er langzaam maar zeker aan wennen. Het wordt dragelijker en uiteindelijk voel je alleen nog dat je iets op je rug hebt. Wat was dat ook alweer dat daar zo irritant op mijn rug hangt? Oh ja, de rugzak.

Op het moment dat je het weer weet, voel je ook gelijk die zwaarte weer. Maar dan verman je je en loop je weer door en voor je het weet hangt het ding daar weer te hangen en loop je ermee door alsof hij er niet is. Maar je blijft hem net altijd een beetje voelen. Zo voelt dat voor mij in elk geval. Het gemis blijft, zeker doordat je niet af kan sluiten. En dat wil ik ook niet want ik blijf hopen dat de broer toch een keertje hun verjaardag samen mogen vieren.

Deze derde keer was zeker niet zo zwaar als die eerste keer dat ze jarig waren en Sunshine net een paar maanden vermist werd maar je voelt het wel. En vanaf hier hoop ik toch dat hij een mooie verjaardag heeft gehad. Van Moonlight weet ik het wel, die heeft lekkere aaitjes over zijn buikie gekregen. Maar die krijgt hij wel vaker. Zou hij ook nog wel eens aan Sunshine denken? Nou ja, in elk geval, Happy Birthday nog voor mijn beide jongens, al waren ze weer niet bij elkaar. Maar wie weet, ooit...

"Wie zijn gedachten niet in de verte stuurt, zal zorgen vinden in zijn nabijheid."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Ik geloof dat ik me vandaag ietsje beter voel. Ik weet het nog niet zeker hoor. Wel weer laat wakker geworden, maar juist tegen de morgen val ik in diepe slaap. Het zal wel nodig zijn, weet ik veel. Ik kijk wel uit naar de dag dat ik hier niet meer over hoef te zeuren. Ik schrijf hier nu eenmaal over mijn dagelijkse leven en dat ziet er op dit moment nou eenmaal zo uit. Meer is er niet van te maken. Oh wat zou dat heerlijk zijn, je gewoon goed voelen en leuke dingen kunnen doen en daar dan over te mogen schrijven. Toch, ik ga er geen doekjes om winden en ook schrijf ik lang niet alles.

Zoals die gekke hielen, die zo'n pijn doen bij het lopen. Soms, zeker als ik even gezeten heb, dan lijk ik net kreupele Annie als ik dan ga lopen. Maar, en daarom noem ik het nu wel, dat lijkt opeens toch iets beter te gaan. Soms merk ik dan opeens hee, het doet niet zo schreeuwend zeer nu. Aan de andere kant, gisteren had ik zo'n buikpijn, dat is weer eens wat anders hè, dat ik niet rechtop kon lopen. Wat gaan we nou weer krijgen, dacht ik nog. Maar vandaag gaat dat ook ietsje beter. De hielen zijn nu dragelijk, ook een verbetering, al weet ik eigenlijk niet waar dat nou vandaan kwam. Dat duurt al maanden.

Als ik echt alles op zou schrijven hier, dan zou het niet leuk meer zijn. Of misschien zijn er al zat mensen die het sowieso niet leuk meer vinden. In het begin ging het altijd over Sunshine natuurlijk en later over mijn moeder hoofdzakelijk. Nadat mijn moeder er niet meer was, werd ik zo ziek en dat is nu alweer bijna een jaar! Een jaar ziek zijn, terwijl ik vroeger zelden ziek was. Maar nadat ik aan mijn been werd geopereerd was het de ene ellende na de andere. Alsof de duivel boven met een grote emmer shit zat en die zorgvuldig over mij uit aan het storten was. Want ja, die schijt altijd op een grote hoop en als hij zelf niet genoeg shit heeft, dan verzamelt hij het bij anderen en doet het in emmers en die heeft hij over mij uitgestort.

Nou bedankt hoor, ik heb er zeer veel van geleerd in elk geval. Wie je echte vrienden zijn, dat je een lijf kunt hebben dat de baas speelt, wat wel en vooral wat niet te doen. Best veel als ik erover nadenk. Het is in elk geval niet voor niets geweest. Ik hoop maar dat hij een ander slachtoffer gaat vinden zeer binnenkort. Dat is misschien niet aardig van mij maar ik vind wel dat het voor mij nu wel even genoeg is geweest. Elke keer als je weer een stukje bent opgekrabbeld krijg je een terugval. Dat bleek afgelopen week wel weer. Daar zat ik niet echt op te wachten natuurlijk maar ook daar moet ik, voorlopig dan, nog mee leven.

En als je dingen beschrijft uit je eigen leven, de dagelijkse dingen, dan krijg je dat er gewoon bij. Het is in elk geval precies datgene dat mij zo bezig houdt en dan blijft er vrij weinig over waar je het dan ook over hebt. Dat komt wel weer natuurlijk. Ik ga best spannende tijden tegemoet. Voor een romantisch verhaal zit je hier verkeerd. Dat gaat niet gebeuren meer, daar heb ik zelf voor gekozen. Ik moet er wel heel snel bij zeggen, dat ik nooit nooit zeg en ik vermijd altijd altijd. Dat moet wel omdat ik anders, dat weet ik uit ervaring, meestal direct met mijn eigen woorden word gestraft. Ik moet echt niet zoiets zeggen als 'dat gebeurt mij niet' want dan zetten ze me gelijk voorin de rij. Ik kijk wel uit om dat te zeggen vandaar dat ik het er gelijk even achter plakte.

Ik ben erg gesteld op mijn vrijheid en dat ik echt kan doen en laten wat ik maar wil in mijn eigen huis en leven. Niet dat er op het moment veel gebeurt natuurlijk maar dat komt ook wel weer. Eerst even beter worden. Dan nog even verhuizen, ook leuk, al weet ik nog niet wanneer en waar naartoe. En als ik dan mijn hele huis van boven tot onder met bloemen ga beschilderen, niemand die daar wat van zegt. Dat maak ik lekker zelf wel uit. Dat geef ik niet meer zo snel op voor wie dan ook. Lekker rustig en geen gedoe en gezeik. Ik kan daar echt van genieten, moet ik eerlijk zeggen. Dat ik zelf zo gek ben dat ik van opgeruimd hou is de enige reden dat ik dat vaak doe. Opruimen en schoonmaken zullen nooit een hobby worden maar ik kan wel genieten van een schoon en opgeruimd huis.

En niemand die rotzooi maakt en het dan ook nog eens laat liggen behalve ik zelf. Ja behalve die vier haarballen dan die hier een zooitje maken. Maar daar heb ik dan ook zelf voor gekozen. En zou ik er nog tien bij willen dan houdt niemand me tegen. Ja, mijn portemonnee want anders hadden er hier nog wel een paar bij gekomen. Oh dat lijkt me zo heerlijk, nog meer katten en je hele huis speciaal voor hen leuk maken. Trapjes langs de muur die leiden naar van die hangmandjes of bakjes waar ze heerlijk kunnen liggen of overheen kunnen rennen in een gekke bui. Mocht ik ooit rijk worden dan zou ik het wel weten. Daar reken ik ook maar niet op hoor maar het is wel leuk om te bedenken allemaal. Ik zie het al helemaal voor me. Wie weet, ooit nog eens in het echt!

"Wanneer iedereen zijn wil zou richten op het goede, zou er niets slechts meer zijn."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Ik moest gisteren toch weer zo lachen om die gekke Skylar. Met lunchtijd, als Rainbow dus zijn bakje natvoer krijgt, vul ik het bakje met brokjes voor de anderen en gooi ik een handje van van alles in Moonlight zijn eet dinges, daar moet hij ze zelf uit vissen en dat vindt hij geweldig. Ook een handje op de grond voor Aurora, die graag van de vloer eet. Allemaal gezonde snacks zijn dat, ook voor haarballen en weet ik het allemaal. Ondertussen staat Rainbow in het raamkozijn, vlak naast me om hem voor Skylar te behoeden, lekker alvast te eten. Skylar struint de brokjes af, hm, klinkt er. Hij vindt het maar niets.

Wijs geworden weet hij dat hij niet bij Rainbow moet springen. Hij heeft eten genoeg en Rainbow eet geen brokjes. Dus klaar, niet afpakken. Hij bekijkt de boel zo even en gaat maar liggen, alsof het hem allemaal niet interesseert. Ik zie hem steelse blikken werpen op Rainbow en af en toe op de andere twee. Hij doet zijn ogen maar dicht, het duurt nog wel even. Maar als Rainbow bijna het bakje leeg heeft, laat hij nog een korreltje of acht liggen. En daar ligt onze Skylar op te wachten. Hij vliegt er dan naartoe en eet het kleine restje op alsof hij honger lijdt. Het is dat ik beter weet hoor anders zou ik er zo in trappen.

Ik heb gisteren maar even wat bij geslapen. Alsof ik niet genoeg geslapen had. Dat wel maar alleen was die vermoeidheid weer zo aanwezig de afgelopen week. De nieuwe week gaan we maar gewoon met frisse moed beginnen. Morgen een beetje opruimen hier en stofzuigen en dan zondag gewoon echt een beetje rustdag van maken. Zo moet ik de maandag toch wel weer fris en fruitig zijn, voor zover ik daar nu toe in staat ben. Fruitig moet wel genoeg zijn dan. Fris hoop ik weer een keer te worden. Of ik doe het andersom, vandaag gewoon wat rusten. Ik werd namelijk zelfs na negenen wakker en dat is geen goed teken. Kim betrapte me er ook al op dat ik mezelf weer herhaal.

Dingen die ik tegen haar vertel, vertel ik tien minuten laten gewoon nog een keer. Ze zegt dat dan, gelukkig, maar het gekke is dat ik me niet kan herinneren het daar net over gehad te hebben. Toch raar hoor. Dan voel je je eigenlijk best een beetje gestoord. Nou ja, dat ben ik natuurlijk ook maar ik ben toch liever prettig gestoord dan echt. Kijk, als je om een kooitje te leen vraag omdat de wilde perziken in de aanbieding zijn en ik het toch niet zo vertrouw, dan is dat wel grappig. Als ik het tien minuten later weer vraag, dan krijg je toch rare gezichten. Dat begrijp ik ook nog wel, nog wel ja.

Ook bij het hobby gebeuren merk ik dat ik soms pas heel laat op goeie ideeën kom. Dan snap ik niet dat ik daar niet eerder op ben gekomen. En dan heb ik eerst heel moeilijk gedaan, waar het eigenlijk heel makkelijk kan. Laat ik dat in elk geval maar het leerproces noemen. Alles wat ik doe heb ik mezelf aangeleerd en dan leer je niet altijd alles op de juiste of snellere manier. Dus het geeft niet, het komt me uiteindelijk toch ten goede. Het duurt alleen wat langer. Net als met dat one stroke verven, wist ik veel dat ik dat kon? Daar heb ik jarenlang moeilijk voor zitten doen. Elk blaadje apart verven en dan weken over één schilderij doen en dan nu, heb ik het toch wel in een dag of soms twee voor elkaar.

Of, en dat kan ook, dan denk je een goed idee te hebben en dat faalt dan flink. Ik had matjes gekocht, duizend dingen matjes worden ze nog genoemd ook. Ik heb er eentje doormidden geknipt en zo bij de cits onder de bakken gelegd. Ben ik gelijk die lelijke smerige afvoer kwijt van waar ik douche. Die was al lelijk toen ik hier kwam wonen en die is er in die dertien jaar natuurlijk niet mooier op geworden. Maar de cits denken, leuk, dat kan ik gebruiken bij het graven. Dus elke keer moet ik de boel weer netjes leggen. Al houdt het wel de steentjes een beetje tegen. Dan heb je er weer een dilemma bij, weghalen of laten liggen. Net lag hij nog netjes dus ik probeer het nog even. Misschien gaan ze er aan wennen om het netjes te laten liggen.

Alhoewel. Ik had er ook eentje voor in de keuken maar daar vinden ze het al leuk om het matje voor de deur door de hele keuken te gooien. Ik kom die wel eens helemaal aan de andere kant tegen. Omdat dit een grote was, wel 180 lang, dacht ik dat ze die wel zouden laten liggen. Niets is minder waar. Vooral Rainbow vindt het leuk om eronder te kruipen en dan te gaan lopen met de hele mat op zijn rug. Echt hoor, hoe krijgt hij het voor elkaar. Een andere keer komt Skylar er weer aan met een nood schuiver en dan rolt het hele kleedje ook weer op. Oké, die is dan ook weer opgerold ondertussen. Drie euro die niet goed besteed zijn.

Vandaag heb ik een heel rommelige dag. In mijn hoofd dan. Er komt niets uit mijn handen en ik ben weer van alles kwijt. De plaids op de bank verschoon ik elke week. Ik heb dan ook 2 stel hetzelfde. Wasje erin, maar waar zijn de schone plaids nou? Nadat ik me had rot gezocht, vond ik ze in de droger, waar ze al een week lagen. Oké dan. Dat ik dat nou niet gezien heb. Het lichtje in de droger heeft dan ook een week gebrand. Lekker handig weer. Gewoon niet gezien. Ja, er zijn veel dingen waaraan ik merk dat ik een slechte week heb. Niet alleen de krampen en de pijnen die terug zijn maar ook al dat vergeten van me. Ik dacht het achter me te hebben maar blijkbaar toch nog niet helemaal. Maar even heel rustig aan doen dan, dat lijkt me beter. Volgende week een nieuwe week en een nieuwe poging. Zo moet je het maar zien.