Op zich is het weer allemaal knudde gepland deze week. Ik begin met mijn nieuwe schema, dus maandag en dinsdag achter elkaar. Op zich al best zwaar voor mij maar gisteren ging ik gelijk even de individuele opleiding in, een soort opfrisser want ja, ik heb natuurlijk nooit echt mee zitten bellen. Ja het eerste half jaar, en toen ging ik naar de Centrale verkeersleiding en werd ik planner. Daarna dan weer teamleider op het KCC dus echt mee bellen? Dat is dus meer dan dertien jaar geleden. Bovendien, ook al is het in hetzelfde systeem en komt het op hetzelfde een beetje neer, er zijn net wat dingen even anders of hebben andere regeltjes.

Omdat ik al erg moest wennen aan die tweede dag, zo direct erachter, voelde ik me al niet zo lekker. En dan ook nog even zo'n berg informatie over me heen. Ik voelde mijn lijf langzaam maar zeker verkrampen. Ik ging er even af, even kijken of een sigaretje roken me er weer uit zou halen. Eenmaal terug begon ik zowat continue te gapen, niet normaal. Mijn kaken schaarden bijna uit elkaar! Ik hoorde half dat er iemand tegen me aan zat te praten maar of ik ook echt gehoord heb wat ze allemaal zei verder, ik denk het niet. Iets vroeger dan gepland ben ik dan ook maar afgehaakt. Ik trok het niet meer. Anita zei dat ze het echt aan me kon zien ook. Ik ben eerst naar huis gegaan om eventjes bij te komen en pas toen het weer een klein beetje ging ben ik een boodschap gaan halen.

Daarna ben ik op de bank gestort. Kim en Daan zouden even langskomen om de twee enorme dozen vol schoenen op te halen, die bij de weggeefhoek gezet zouden worden. Er zitten nog mooie en goede exemplaren bij waar iemand misschien heel blij mee kan zijn. Maar Kim hoorde me niet meer. Ik had gezegd dat ik eerst even moest gaan liggen omdat ik het even niet meer trok. Om zeven uur is ze gaan proberen om me wakker te krijgen wat uiteindelijk wel lukte maar niet van harte. Ik denk dat ik anders tot laat zou hebben doorgeslapen en daarna weer problemen met de nacht zou hebben gekregen. Dat was in elk geval nu een beetje voorkomen. Ze zijn hier eventjes geweest, bakkie koffie erbij, en hebben de lading schoenen weer mee terug genomen.

Dan moet ik vandaag weer naar de bedrijfsarts, ook zo fijn zo tussendoor. Weer geen dag even bijkomen maar toch weer iets moeten. En als ik dan dacht morgen te kunnen genieten van wat rust en vrije tijd, die ik nu nog broodnodig heb, dan gaat dat ook niet door. Ik krijg morgen een bedrijf via de woningstichting over de vloer voor een vastgoedkeuring. En dan wil je de boel dus ook nog eens een beetje opgeruimd hebben. Ik weet gewoon even niet hoe ik het allemaal moet doen zo. Vrijdag dan weer werken en dan heb ik de hele week dus dingen moeten doen. Iets waarvan mijn bazige lijf dan begint op te spelen. Tussen de diepe slapen door vannacht ben ik dan ook enkele keren gewekt door krampen en zenuwpijnen. Zo fijn dit allemaal, ik word er een beetje saggie van!

Geen goed begin van het nieuwe schema in elk geval. Wetende dat ik vrijdag dan weer verder ga met het opfrissen en misschien nog wel mee moet bellen, weet ik dus ook dat ik dan weer uitgeput op de bank lig de rest van die dag. Echt geweldig! Ik ging van de week ook nog eens naar PZ om te zeggen dat ik toch echt niet donderdagmiddag naar de bedrijfsarts kon, om die afspraak van die middag. Had ik gewoon verkeerd gekeken want die was dus op woensdag, vandaag. Oh ja, helemaal fijn, echt geen dag waarop ik weer even die spieren los kan krijgen zo. Er moet hier nodig gestofzuigd worden, er liggen bergen haar op de vloer. Boven moet ik het een beetje opruimen en morgen beneden ook voor twaalven alles netjes zien te krijgen. Ik ben dus hartstikke onrustig en daar krijg ik vannacht vast weer last van.

Dan word je ook nog eens hartstikke laat wakker, door die nachtelijke krampen natuurlijk. Pas bij negenen. Heel fijn, dan ben ik alweer een stukje tijd kwijt. Ik voel me een heel klein beetje opgejaagd nu. Ik weet dat ik dat niet moet laten gebeuren maar ik heb ook geen idee hoe ik dat uit moet zetten. Even schilderen zou fijn zijn, dat ontspant me altijd maar daar heb ik nu gewoon even geen tijd voor. Gisteren had ik ook de hele dag zo'n riool lucht in mijn neus. Ik heb wel vaker van die rare luchtjes. Ik dus bij alles wat in de buurt stond lopen snuffelen, om te zien waar het vandaan zou kunnen komen. Bleek, toen Kim en Daan er waren, die lucht gewoon door het hele pand te hangen. Oké ook niet fijn maar ik wist tenminste dat het niet aan mij lag.

Ik ga maar eens snel verder hier. Al kan ik nog wel lachen om de cits. Kim wist niet wat ze zag toen ze Skylar zag, dat lijkt wel een koe, vond ze, zo groot! Ja, Skylar is een flinke jongen ja. Je kan moeilijk om hem heen. Rainbow is nog steeds bang voor vallende planken en boodschappen. Als ik bijvoorbeeld een vork op het aanrecht leg, en hij is in de buurt, dan schiet hij als een pijl uit de boog weg de keuken uit. Bang dat alles weer naar beneden komt. Volgens mij vergeet hij even dat hij zelf de veroorzaker was van dat geweld aan lawaai en brekende dingen. Dan staat hij me een stuk verderop in de kamer verwijtend aan te kijken. De gekkie!

Gisteren, toen Kim en Daan die twee dozen de deur uit aan het manoeuvreren waren, probeerde hij ook nog eens even snel de deur uit te piepen. Hij weet heus wel dat het niet mag en zat door mijn flits reactie dan ook bijna met zijn koppie tussen de deur. Stouterd! Al hoog springend koppies gevend, deed hij net alsof hij daarvoor kwam. Ja ja, ik heb je heus wel door hoor. Hij stort zich dan op de vloer, buikje omhoog, aaien! Ja oké, maar dan is het nog steeds heel stout van je hoor! Hij knijpt zijn oogjes naar me toe, hij houdt van me, zegt hij zo. Ik hou ook van jou maar oh wee gebeente als je de deur uit glipt! Dat wil ik nooit meer hebben, hoor je. Hij kuiert weg, staartje omhoog, genietend. Hij weet dat ik ook van hem hou want ik scheld heel lief.

"Pas in een tijd van onrust kan met trouw onderscheiden."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren bereikte me het nare nieuws dat de kat, haar kindje, van een vriendin is overleden. Wat is dat altijd toch triest en wat doet zoiets je veel. Zelf heb ik ook al een aantal keren voor hetzelfde gestaan. Ik weet hoe het voelt. Mensen die niet zo gek op dieren zijn kunnen dit niet begrijpen. Maar het is dezelfde rouw die iedereen door gaat als je een zeer geliefd familielid verliest. Voor sommige van ons, dierenliefhebbers is het zelfs alsof je kind overlijdt. Want zo'n band heb je dan vaak met je diertjes. En je weet al van te voren, als je dieren neemt, dat je ze ooit een keer zal moeten gaan missen maar toch, de onvoorwaardelijke liefde die je van ze krijgt is het dat dan ook wel weer meer dan waard.

Ik weet hoe gek zij op haar poezenkindje was, is eigenlijk want dat zal ze altijd blijven. Die band, de band van de liefde, kan door niets verbroken worden. Dat is het fijne om te weten, je zal ze een keertje terugzien. Alleen doet dat niets af aan je verdriet natuurlijk. Als je je bedenkt dat ze bijna twintig jaar samen zijn geweest, moet je je toch een klein beetje kunnen indenken hoe leeg het nu voelt bij haar. Daarom gaat mijn hart naar haar uit, ik weet hoe het voelt. Niets kan dat gat voor je dichten, het is een gat in je ziel en je wordt pas weer compleet als je weer verenigd wordt. Ik wens haar veel sterkte en kracht om het te dragen. Ik heb iets voor haar gemaakt, dat gaat vandaag op de post. Ik hoop dat ze er een klein beetje troost in kan vinden. Mocht ze het goed vinden, dan plaats ik het later nog wel eens. Als ze dat liever niet heeft, dan plaats ik het gewoon niet. Het is nu van haar.

Ik werd ook steeds gewezen op het verhaal van de kat die na zeventien jaar weer terecht is. Nou ja zeg, is dat even bizar! Ik las, toen Sunshine net vermist was, toen een verhaal over een kat die na tien jaar terug kwam en dat vond ik toen al echt van de gekke. Het kan blijkbaar altijd nog gekker. In het verhaaltje staat dat ze ooit wegliep toen er twee katten bijkwamen. Ook dat de man, de eigenaar, denkt dat ze door iemand goed verzorgd is geweest. En dan denk ik ook weer direct aan die mensen. Die zullen nu dan ook wel verdriet hebben. Het is me niet duidelijk of de man eigenlijk wel blij is dat ze weer terug is. Wel een dubbel verhaal op deze manier.

Sunshine is nu ook al meer dan twee jaar weg. Ik heb de hoop ook nog steeds niet opgegeven dat hij ooit weer terug zal komen. Maar het heeft nu wel een plekje gekregen, ik word niet meer zo verscheurd van verdriet zoals toen in het begin. Toch doet het zeer en toch denk ik nog altijd dagelijks even aan hem. Je kan het gewoon niet afsluiten zo. Maar toen hij wegliep was hij net tien maanden oud. Stel dat hij dan een jaar of acht wordt verzorgd door mensen, hij woont daar, ze zijn gek op hem, verzorgen hem, wat dan als hij weer bij mij terecht komt? Dan zijn er allerlei dingen die je je af moet vragen. Ik zou geloof ik gek van vreugde worden, dat is wel punt één.

Maar dan, kan hij hier nog wel aarden? Zou hij overweg kunnen met de drie die er hier ondertussen bij zijn gekomen? Maar ook, wie mist hem nu? Wie heeft er nu zo'n verdriet als ik meer dan twee jaar geleden over me heen heb gekregen? Ik zou zeker op zoek gaan naar die mensen. Kijken of er katten vermist worden die op hem lijken of wat dan ook. Want ik zou niet willen dat anderen dit zo mee moeten maken. Dat gebeurt al genoeg. Als die mensen hem dan, na al die jaren van zorg en liefde, hem weer terug zouden willen, dan denk ik wel dat ik hem daar dan aan zal geven. Maar wat dan wel het mooie is, dan weet ik waar hij is en dat het goed met hem gaat. Daar zou ik dan wel contact mee houden en dat is heel iets anders dan dit niets weten.

Helaas, het is nog niet zover. Was het maar waar. Je moet met dieren eigenlijk nooit aan jezelf denken, maar alleen aan wat het beste is voor het dier. Daarom is de beslissing om een dier te laten inslapen ook zo zwaar, als je er zo van houdt. Je voelt je echt een moordenaar maar zo is het natuurlijk niet. Je kan zulke gevoelens alleen niet sturen. Vertrouw er maar op dat je dier weet dat je doet wat goed voor hem of haar is. Dieren onnodig laten lijden omdat je ze eigenlijk niet kwijt wilt, dat is veel erger. Dat is dan geen dierenliefde maar eigen liefde. En die twee dingen staan eigenlijk recht tegenover elkaar. Echte liefde is onbaatzuchtig. Dat verdriet dat je jezelf ermee aandoet, weegt gewoon minder zwaar dan het dier te laten lijden. Zo is het en niet anders. Zo zou het eigenlijk in elk geval horen te zijn.

Verder word ik helemaal gek hier in huis. Ik weet niet wat het is hoor of hoe het komt maar ik ben gewoon van alles kwijt! Gisteren met inpakken van de pakketjes, die vandaag op de post gaan, mijn eerste twee echte pakketjes van iets dat ik verkocht heb, moesten ingepakt worden. Ik heb nog, van toen ik flyers liep te plakken, een paar van die grote rollen plakband. De laatste keer dat ik iemand iets stuurde, heb ik het nog gebruikt. Maar gisteren, nergens te vinden! Wat later heb ik mijn zilverstift nodig, ik heb goud en zilver in dik en dun, wel een stuk of zes bij elkaar. Weg. Ik ruim soms dingen op, richt alles dan handiger in en puntje bij paaltje ben ik dan gewoon alles kwijt.

Op zich geeft dat niet, ik moet het bij elkaar hebben. Ik zie het ook nog zo voor me, dat ik het weg stop ergens in. Maar als je dan alles in je kunsthoekje doorzocht hebt en je vindt het dan nog niet, dan raak je lichtelijk gefrustreerd. Laat dat lichtelijk maar weg eigenlijk. Ik snap daar dan niets van. Kijk, toen ik net ziek was, heb ik ook dingen opgeruimd en het meeste daarvan heb ik nog niet terug. Maar toen was ik dan ook echt warrig. Dacht ik dat nu niet meer te zijn, word ik toch mooi even met mijn neus op de warrige feiten gedrukt. Onvindbaar zijn ze, de rollen plakband zowel als de gouden en zilveren stiften. Ik heb het voor nu even opgegeven. Je zal zien, zodra ik ze echt niet nodig heb, kom ik ze gewoon weer allemaal tegen. Straks maar even langs de Action. Plakband halen.

"In hun natuur zijn alle mensen gelijk; het zijn hun gewoonten die de verschillen maken."

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Gisteren natuurlijk gelijk aan de twee bestelde potjes gaan werken. Maar dat gaat allemaal zo snel niet als je geen klein fabriekje bent. Die potten moeten eerst beplakt worden. Dat moet dan ook weer drogen en dat duurt nog wel een beetje. De plaatjes die erin moeten, die moeten ook weer netjes uitgesneden worden. Echt een erg secuur werkje, lastiger dan je zou denken. Door de droogtijd van de laag glitters, kon ik er daarna dan ook verder niets mee doen. Vandaag eerst naar de zaak en daarna kan ik ze dan afmaken. Beide bedragen zijn ook al onderweg, inclusief verzendkosten. Daar heb ik gelukkig een folder van in huis. Dat is ook wel nodig. Op mijn webshop zal ik ze er allemaal bijzetten.

Dan kan men zelf kiezen want met of zonder track & trace, met of zonder verzekering, alles is ook nog eens mogelijk. Dat zijn ook dingen waar je rekening mee moet houden. Ik kan niet aansprakelijk worden gehouden natuurlijk, voor wat er bij de Post mee gebeurt. Ook schilderijtjes kunnen stuk, als er ruw mee om wordt gegaan en glazen dingen, dat hoef ik niet eens uit te leggen. Zelfs in de blikjes kunnen deuken komen, bij een ongelukje. Je kán het bij het verzenden ook verzekeren, tot hoge waarde zelfs. Dat kost alleen weer een stuk meer. Dan kan de klant zelf kiezen hoeveel er voor het verzenden wordt betaald, mochten ze dat willen.

Kijk ik gisteren even ergens naar, op mijn splinternieuwe pagina, staat er bij: Zeer ontvankelijk voor berichten, ik heb er net twee binnen, reactieratio van 100%, reactietijd 13 minuten. Oh oké, ma vindt hem ook leuk. Gelukkig maar. Oh, de link naar mijn pagina, klik hier en nodig vooral al je vrienden uit je lijst uit om hem ook te liken! Leuk hè, altijd weer die 13 van mijn moeder die ergens opduikt. Echt iets voor mijn moeder. Gaf ze me maar nog wat meer duidelijke raad. Veel mensen zeggen, ga je daar fulltime op storten, bouw je winkeltje op, ga dat doen als beroep. Maar ja, wie zegt dat ik ervan zou kunnen leven? Hoe doe je zoiets als je levensonderhoud er vanaf hangt? Kijk, ik heb wel vaker een eigen bedrijfje gehad. En dan ben je er nooit zeker van, of je elke maand wel genoeg binnen haalt. Zeker met die kleine eenmanszaakjes, is dat niet eenvoudig. Hoeveel noodlijdende kunstenaars zijn er wel niet?

Moet je wel de veiligheid van een baan, al heb ik die veiligheid nu ook niet eigenlijk, wel kwijt willen? Bovendien, loslaten, van wat dan ook, is altijd moeilijk. Waarom is dat eigenlijk zo? Waarom blijven mensen hangen in een baan die ze vreselijk vinden? Of jarenlang in een relatie blijven zitten, die echt slecht is? Ik denk dat dit komt omdat je, als je loslaat, een totaal andere richting op zal moeten. Een onbekend en voor jou een totaal nieuw bestaan. En dat is eng. Doodeng. Daar word je bang van en angst is eigenlijk je slechtste raadgever. Het gekke is, ook al heb je dit al vaker gedaan, toch loop je dan altijd weer tegen hetzelfde aan.

Want je krijgt er geen ervaring in, je moet er alleen weer opnieuw doorheen. De ene situatie is namelijk altijd totaal anders dan de andere. Je weet nooit wat er gaat komen en dat is eng. En eigenlijk maakt dat niet uit, want als jij denkt lekker vertrouwd te kunnen blijven zitten waar je zit, ook al bevalt je plekje je eigenlijk helemaal niet, toch kan het dan ook uit elkaar klappen. Dan misschien niet door jouw beslissing maar door die van een ander. Dus wat dat betreft kan je maar beter gelijk loslaten, dan heb je het tenminste zelf gedaan. Maar die angst voor het onbekende en onveilige, die houdt je tegen om dat te doen. Al die mensen die tegen mij roepen, dat moet je doen, ga! Sla je vleugels uit, die hebben makkelijk praten. Want als ik daar niet in slaag, dan hebben mijn harige kindjes eronder te lijden.

Zo voelt dat voor mij tenminste. Bovendien, heb ik er deze vervelende ziekte bij. Natuurlijk, ik zal wel een keertje herstellen. Dat weet ik wel zeker. Maar ik dacht in november echt wel dat ik in januari helemaal hersteld zou rondhuppelen. Wist ik veel! Arm zijn, geen cent te makken hebben, dat boeit me niet. Ik heb alle schakeringen op dat gebied al gezien. Ik weet, uit ervaring, dat je beter fluitend op je fiets kan zitten, dan zitten te huilen in een Mercedes. Als ik alleen mezelf zou hebben, dan zou het niet zo heel moeilijk zijn. Maar ik heb de verantwoording genomen van een paar levende zieltjes en die moet ik nakomen. Ik denk dat ik er zonder hen, niet zo moeilijk over zou doen.

Ja, er zijn mensen om me heen die zeggen, dan zorgen wij daar wel voor. Hoe lief dat ook is, dat is toch niet iets dat je wilt. Je wilt daar zelf voor kunnen zorgen. Wat een zorgen allemaal hè, en het is niet eens zover. Ik sta wel op een kruising, ik weet niet of ik links of rechts of gewoon rechtdoor moet gaan. Wat is wijsheid, wat is de juiste beslissing. Daar ben ik, weet ik ook al uit ervaring, heel slecht in. Toch, meestal, weer die ervaring, denk je dan achteraf, dit had ik jaren geleden al moeten doen. Zo gaat het vaak. Dan is de bom die op je hoofd wordt gegooid gewoon een zegening voor je, al onderging je het als een aanslag op je leven. Maar de zegening kwam vermomd als iets anders. Dat doen zegeningen wel vaker, die vinden dat leuk.

Lastig hoor allemaal, maar zo blijft het wel spannend. Mijn ideale situatie zou zijn, een baantje voor de vastigheid, van 20 tot 24 uur. De andere dagen, 's morgens heel vroeg een hoofdstuk schrijven, nu van boek nummer één maar wie weet hoeveel er nog volgen, en daarna beetje opruimen, dan schilderen en kijken naar wie er wat verzonden moet worden en dat ik door moet schilderen omdat alles wat ik maak meteen verkocht wordt. Dit allemaal terwijl ik woon in mijn heerlijke benedenhuisje, mét afgeschermde tuin voor de cits, waar ik een extra kamertje heb, die dienst doet als atelier met plek genoeg om alles te stallen tot het weg gaat. Af en toe een workshop one stroke painting geven, open dagen met de mogelijkheid tot kopen wat er staat. Heerlijk lijkt me dat. Dat is mijn droom en soms, soms komen dromen uit.