"De kracht van de vrouw is, dat geen psychologie haar kan verklaren. Mannen kunnen geanalyseerd worden, een vrouw kan men enkel aanbidden.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: The strength of women comes from the fact that psychology cannot explain us. Men can be analyzed, women merely adored.
Bron: An Ideal Husband (1895)
"
Er werd me om een vertaling gevraagd van de foto van gisteren. Het is ook juist een mooie tekst, dus die vertaal ik graag even. Hier komt ie:
Ik had mijn eigen idee over rouw. Ik dacht dat het een verdrietige tijd was, die na de dood van iemand waar je van houdt kwam. En dat je daar doorheen moest ploegen om aan de andere kant uit te komen. Maar ik begin te leren dat er geen andere kant is, er is geen doorploegen maar er is meer absorptie, aanpassen en acceptatie. En rouw is niet iets dat je kunt beëindigen maar het is meer iets dat je verdragen moet. Rouw is geen taak die je moet afmaken en dan verder kan gaan. Het is een element van jezelf en verandering in je wezen, een nieuwe manier van zien. Een nieuwe definitie van jezelf.
Ik vond het mooi genoeg om ook even te vertalen voor de mensen die geen Engels spreken. Want het klopt dan ook als een bus. Ik had het zelf ook zo kunnen schrijven. Het is een proces, niet een periode. Je verandert erdoor, vooral van binnen. Door het stukje van jezelf dat je kwijtraakt op het moment dat je iemand van heel dichtbij verliest. Het zal ook nooit zomaar opeens over zijn, je leert er alleen anders mee om te gaan. Het wordt dragelijker, de pijn, maar het gemis, dat blijft. Dat lijkt zelfs toe te nemen maar dat gaat in golven. De scherpe randjes gaan er wel af maar weg, nee, dat gaat het niet meer.
En dat is ook niet erg, want je wilt die persoon ook absoluut niet vergeten. Alles wat je nog hebt zijn herinneringen waar je het mee zult moeten doen. En ik heb er een heleboel hele mooie. Die koester je en je zoekt ze regelmatig even op. Maar je wordt nooit meer dezelfde, die je was voor dat grote verlies. En geen mens ontsnapt er aan, je gaat op een gegeven moment toch iemand die je dierbaar is verliezen. Dat is nou eenmaal zoals het leven in elkaar zit. Daar moet je mee leren leven, het is niet anders. En wat een troost haal ik uit wat ik weet, over wat er daarna komt en gaat gebeuren. Die kennis zat al van binnen en de boeken van Jozef Rulof waren voor mij een groot feest van herkenning en bevestiging dat ik niet zomaar iets in mijn hoofd haalde. Ze zijn dan ook van onschatbare waarde voor mij.
Ook wat ik erin vond over tweelingzielen, was voor mij heel belangrijk om te weten. Dat boek erover ben ik al begonnen maar toen werd ik ziek. Ik kon niet meer lezen en een blog schrijven ging nog wel, al kostte dat me ook stukken meer moeite dan ervoor. Maar het verder schrijven en werken aan mijn boek, dat ging niet meer. Toen ik daar helemaal gefrustreerd over raakte, heb ik het gewoon maar even aan de kant gezet. Het ging niet en dat moest ik dan voorlopig maar even een plaatsje geven. Dat was lastig maar het is me wel gelukt.
Nu zijn er mensen in mijn omgeving, die ook tweelingzielen zijn. En dat lijkt misschien wel helemaal geweldig maar dat is het helemaal niet. Dan kan je beter een fijne soulmate tegen komen en een relatie mee krijgen. Dan draag je elkaar. Of dat je, samen met je tweelingziel hier geboren wordt met een taak. Is dat niet zo, dan is het meestal behoorlijk zeldzaam dat je elkaar tegen komt. Ook zijn er enorme hoeveelheden mensen die denken dat ze tweelingzielen zijn, maar die daar niet eens bij in de buurt komen. Ze zouden het alleen zo graag willen, dat ze daar gewoon middenin springen. Hoe dan ook, vaak is zo'n relatie of ontmoeting, het bewust worden van die ene helft, die zo totaal bij je hoort, het begin van een aantal lessen die je nog moet leren. Of om je een zetje in een richting te geven, die je zonder die ontmoeting nooit zou zijn opgegaan. Maar een en ze leefden nog lang en gelukkig zit er niet altijd in, zeker niet in het begin.
Ik heb er zoveel over onderzocht maar de echte antwoorden vond ik in de boeken van Rulof. Daardoor leerde ik begrijpen hoe het allemaal zat. Van het ontstaan ervan, want elk mens heeft een tweelingziel, tot wat er allemaal nog meer mee te maken heeft. En dat is best veel. Dat kan ik hier allemaal niet vertellen, daar ga ik nou juist een heel boek over schrijven. Zodra dat weer gaat natuurlijk. Maar nu ik zo in ene keer tegen twee anderen ben aangelopeb die er net middenin zitten, die tegen net zoveel dingen aanlopen als ik toen, lijkt het wel alsof dit mij weer een beetje in die richting van het schrijven duwen. Want ik word er nu bij betrokken maar ik ben het zelf niet, die erdoor overweldigd word. En het geeft mij nu een hele andere kijk erop ook.
Ik ken ondertussen de valkuilen en redenen wel, waarom het vaak zo tussen tweelingzielen gaat, zoals het ook bij mij ging. Het verhaal is dan ook bijzonder genoeg en er is zoveel uit te leggen erover. Dat kan dan weer niet in een blog. Ik ben nog niet beter maar ik krijg toch wel weer een soort van belangstellingsboost in wat ook mijn eigen verhaal is, door van hen ook de verhalen te horen maar nu een toeschouwer ben in plaats van de speler. En ik kan ze zoveel uitleggen erover maar er is ook zoveel uit te leggen. Alsof ik nu een soort van word aangemoedigd, ja, het is nodig voor sommige mensen, om er meer over te leren. En wie kan het beter uitleggen dan een ervaringsdeskundige? Dat boek dat komt er echt hoor, ik moet er nog wel wat meer beter voor worden, dat wel. Maar, ik zeg het zo vaak, het komt wel goed!
Ik doe er even een paar foto's bij hier, van mijn beschilderde portemonnee, ik had toch nog verf over. En de twee flessen met vogels en de pot met vogels. Bij de ene fles moeten er nog bloesems aan de takken komen. Maar vandaag had ik geen puf. De komende twee weken hoef ik niet naar de zaak, dan heb ik zogenaamd vakantie. Daarin staat een dagje België gepland, een meeting tussen een aantal Rulof lezers en dat is altijd feest. Gelijkgestemden en vooral mensen die niet raar opkijken als je iets uit de boeken zegt, zij weten het ook. Dat vind ik altijd wel zo prettig. Ik ben benieuwd hoe dat lichamelijk zal gaan voor me, maar daar komen we vanzelf wel achter. Nog een dikke week en dan weet ik dat. Leuk!
"De reden dat ze zo graag achter de geheimen van anderen komen is, dat het de aandacht van hun eigen geheimen afhoudt.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: That is the reason they are so pleased to find out other people's secrets. It distracts public attention from their own.
Bron: An Ideal Husband (1895)"
Nou, dat was gisteren wel even afkicken zeg. Meer dan acht uur zonder tv, internet en telefoon. Gelukkig heb ik dat 4G abonnement en kon ik zo toch af en toe via mijn gsm contact met de buitenwereld hebben. Maar de tv staat altijd aan, dus het was wel heel stil binnen. Ook tijdens het eten zit ik tv te kijken bijvoorbeeld en zo zonder was ook dat anders. Elke keer een reset op het modem hielp niks maar is de enige manier om erachter te komen of alles weer hersteld is. Eindelijk bij acht uur in de avond bleven eindelijk alle lampjes aan en ging het niet meer als een idioot tekeer met flikkerende lampjes. Ik zette de tv aan en ja hoor, ik had weer beeld. Ach, ik had lekker zitten schilderen hoor, lekker rustig maar toch, je mist het wel.
Toen moest ik ook de pc weer opstarten om mijn blog te kunnen plaatsen. De katten keken me echt aan of ik een beetje gek was geworden. Dit was niet een normaal tijdstip om voor mij achter de pc te zitten en dat vonden ze maar raar. Ze bemoeien zich gewoon met dat soort dingen. Ze zijn ook een beetje lastig de laatste paar dagen. Ik zou er misschien niet eens zo op gelet hebben maar het wordt overduidelijk al weer een stuk vroeger donker. Net na negenen begint het alweer te schemeren. Maar voor hen is dat, helaas, een teken dat het snoepietijd is. Ik kan me niet bewegen of er zitten er vier recht voor mijn neus me een beetje te dwingen om de snoeppot te pakken.
Neehee! Het ís echt nog geen tijd nu. Ik kan niet eens normaal naar het toilet gaan, dan rennen ze me achterna en al mauwend denken ze, ja, nu gaat ze ze toch echt pakken. Aurora is net zo erg als haar drie Tuxedo broers hoor. Die zitten bovenop de tafel, wat normaal naar de tv kijken zo goed als onmogelijk maakt. Zij zit alvast op haar eigen plekje waar ze altijd haar snoepjes krijgt. Om het gestaar naar mij te laten ophouden, krijgen ze op een gegeven moment hun snoepjes toch maar wat eerder. Dat wordt weer wat dan, de komende weken als het steeds vroeger nog gaat schemeren. Ik doe het het liefst zo laat mogelijk, vooral om Rainbow. Die kan, of wil, dan niets meer eten tot het ontbijt. De anderen hoor ik regelmatig brokjes eten en dat doet hij nou eenmaal niet.
Hij zit dan toch echt tot de ochtend met een lege maag, iets dat niet normaal is voor een kat. Maar ja, hij blijft het vertikken. Ik vind dat toch zo rot voor hem, hij heeft er echt zichzelf mee maar hij eet ze gewoon echt niet. Hij zou zo verhongeren met twintig bakken brokjes om zich heen. Hij zit tegen het ontbijt aan echt te stikken van de honger. Rare gozer, die Rainbow. Hij doet het zelf maar het is al echt vanaf zijn geboorte dus wat kan je daar nou aan doen? Helemaal niks. Het is ook slecht voor zijn gebit maar ga hem dat maar eens uitleggen. Daar heeft hij geen kattenoren naar. Hij zal het of zelf moeten veranderen of daarmee moeten leven en is het aan mij om goed in de gaten te houden, dat hij wel genoeg binnen krijgt. Die taak neem ik dan ook echt wel serieus bij hem.
Vandaag is het een jaar geleden dat mijn moeder werd begraven. Daar gaan je gedachten natuurlijk vaak naartoe. Het was een bijzondere dag, dat is een ding dat zeker is. Ik weet nog dat het voelde alsof ik er niet helemaal bij was maar toch elk detail in me opnam. Dat gedoe met Frans allemaal ook. Bah, dat was wel een heel nare kant aan de zaak. Maar al die bijzondere dingen die er gebeurden, die maakten het toch een echt heel bijzondere dag. Ma ging zelfs zo ver, met haar 13 dat ze er iedereen bij betrok. Zelfs de mensen van de begrafenisonderneming kregen bewijs van haar. Alsof ze even wilde benadrukken dat het toch echt niet alleen aan ons lag. Iedereen daar kende het verhaal al, van doorvertellen wat wij vertelden.
Zelfs de chauffeur van de wagen waar de kist in zou gaan, deed mee. Hij vertelde dat hij 13 januari jarig was en later bleek ook nog, dat hij ook uit Overschie kwam. Ook het bijzondere moment, dat de dame die mijn teksten zou oplezen naar me toe kwam. Met grote ogen zei ze, ik ben de printjes vergeten, dat is me nog nooit gebeurd. Heb jij ze bij je of zoiets? Ik had die dag net voor het eerst mijn nieuwe gsm in gebruik. Ik had natuurlijk nog de mail met de bijgevoegde documentjes, die kon ze wel gebruiken dan. Ik open mijn telefoon en ik schiet in de lach. Ik zeg tegen haar, 'kijk nou eens hoe laat het is'. Ze kijkt en schiet ook in de lach, het was 13u13. Ze zegt dat ze al overtuigd was maar dat dit nog eens een bevestiging was. Ja, ma was toen heel erg bezig en eigenlijk is ze dat nu nog steeds.
PeeT, mijn paranormaal therapeute, zei me laatst nog, dat doet ze omdat ze weet dat jullie dit nog nodig hebben. Nou, laat ze maar lekker doorgaan hoor, het geeft ons enorm veel troost. Toen zeker maar nu ook nog. Ik zie nog mijn broer, oom en neven lopen, met de kist op hun schouders. Dat was heel indrukwekkend. En onderweg, het was nog een flink stuk lopen, was het net alsof je in een sprookje liep. Er dwarrelden blaadjes van de bomen, op een hele langzame en sierlijke manier. Daar tussenin fladderden witte vlindertjes rond de kist en tussen de blaadjes die vielen. Heel apart om te zien, alsof je in een droom loopt of zo. Zo voelde het ook wel een beetje, surrealistisch. En wat me net opviel, 1941 is bij elkaar 15, toeval?
Erna zijn we met zijn allen, tenminste, die we erbij wilden hebben, naar het huis van Daan gegaan en daar hebben we een heel bijzondere middag gehad. Veel lachen, herinneringen ophalen, eigenlijk stukken beter dan het geweest zou zijn, als het in dat huis had gemoeten met die man erbij. Het ging zoals het hoorde te gaan. Ma was wel klaar met haar oorzaak en gevolg bij hem. Het was goed zoals het was, precies zoals ze het zou hebben gewild. En nu zijn we dus een jaar verder, sinds ze onder de aarde ging. Maar wat laat ze ons weten, nog steeds, dat ze goed zit waar ze zit. Ik heb de video, met het prachtige nummer van Westlife, die op haar begrafenis werd afgespeeld, net op Youtube gezet. Als je het (nog eens) wilt bekijken dan kan dat: hier klikken Ik hou het nog steeds niet droog als ik hem bekijk maar toch kijk ik er graag naar, af en toe. En die tekst, die zegt het precies zoals het is. Ik ga haar weer zien, ik moet alleen nog even wachten. Ik hou van je mam.
"De kunst begint eerst daar, waar de nabootsing eindigt.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: Art only begins where Imitation ends.
Bron: De Profundis (1905)"