"Een dromer is iemand die alleen zijn weg bij maanlicht kan vinden en zijn straf is dat hij de dageraad eerder ziet dan de rest van de wereld.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: A dreamer is one who can only find his way by moonlight, and his punishment is that he sees the dawn before the rest of the world.
Bron: The Critic as Artist (1891)"
Volgende maand is het alweer twee jaar geleden dat ik deze website heb gemaakt. Jeetje zeg, wat gaan dat soort dingen toch snel! Ik schreef al een paar maanden op Facebook toen en dat wilde ik er natuurlijk ook op hebben. Toen draaide alles nog volop het vinden van Sunshine en die eerste maanden hoorden hier zeker niet te ontbreken. Dat werd een helse klus. Ik ben echt niet zo superhandig met computers maar Simplesite maakte het in elk geval te doen voor mij. Toch moet je nog aan allerlei dingen wennen en bepaalde dingen kom je nou eenmaal al doende achter. Het was wat dat betreft nog erg sukkelen in het begin. Maar dat was het helse niet van het karwei. Dat lag op een heel ander vlak.
Ik moest namelijk van al die maanden, per dag, op Facebook alles terug gaan zoeken. En daar ben je een stief kwartiertje mee bezig hoor. Jeetje, wat had ik al veel geschreven toen. Helemaal terug scrollen naar die eerste dag, met mijn in grote paniek geschreven oproep op Facebook. Had je dat eindelijk gevonden, dan moest je het kopiëren en dan weer plakken in het documentje wat op een andere bladwijzer al klaar stond. Ik moest ook nog mijn weg vinden in de kopjes die bij een tekst hoorden, maar ook dat ik het, zoals het nu is, per maand moest opsplitsen. Dat veranderde nog wel eens in het begin, ik moest het ook nog allemaal leren. Hoe maak je iets overzichtelijk op een site, hoe kan je het dan weer terugvinden. Allemaal dingen die ik nog nooit gedaan had.
Maar er kwam structuur in en binnen een maand had ik het voor elkaar. Vanaf de eerste oktober 2016 kon ik voortaan mijn blog op de site zelf schrijven en die dan plaatsen op Facebook. Aangezien de site ook een teller had, kon ik zien dat er soms wel 100 mensen mee aan het lezen waren per dag. Zo, dat had ik niet verwacht! Dat is veel! Op de site zelf wordt zoveel niet geliked. Nu nog steeds niet trouwens. Ik heb een soort van trouw groepje die reageren allemaal meestal op Facebook, onder de link van de blog die ik geplaatst heb. Een klein aantal geeft wel een like op de site. Aan het meestal gelijk blijvende aantal te zien zijn dat meestal ook dezelfden, denk ik toch. Dat lijkt mij het meest logische.
Elke week krijg ik van de site zelf een overzicht van hoeveel mensen mijn site hebben bezocht. Een enkel keertje deel ik dat dan door zeven en heb ik een beetje een indicatie hoeveel mensen er per dag de site bezoeken. Dat groeide gestaag en ik weet eerlijk gezegd echt niet wie dat allemaal zouden kunnen zijn. Ja, het vaste groepje, die ken ik allemaal wel. Maar wie de rest is? Ik heb geen idee. Door zo af en toe eens naar dat wekelijkse aantal te kijken, zag ik wel dat het groeide. En het groeit nog steeds. Eerst van de 100 naar de 150, zo naar de 200 en ondertussen lezen er elke dag zo'n 400 mensen mee. Soms wat meer, soms wat minder. Maar zoveel? Voor mij is dat aardig wat hoor, iets dat ik helemaal niet verwacht had.
Eigenlijk schreef en schrijf ik voor mezelf. Om alles kwijt te kunnen, zeker in die begintijd. Oh wat was dat een moeilijke tijd. Er gebeurden zoveel drama's en rampen tegelijkertijd, dat ik gewoon niet meer wist waar ik ermee heen moest. En het witte schermpje kwam elke keer veel sneller vol dan dat ik was uitgepraat over van alles. Het was dan ook zoveel. Wat dat betreft vliegt het er zo uit allemaal. Omdat ik ook aan een boek ben begonnen, weet ik dat daar een enorm verschil in zit. Dat boek gaat over een stuk uit mijn eigen leven dat best bijzonder is. Maar dan moet je steeds nadenken, wat schrijf ik wel en wat niet. Wat heb ik al geschreven en wat niet. Maar hier, ik gooi het er zo uit. Het is zo geschreven en dat is wel andere koek dan even een boek schrijven. Toen ik ziek werd kon ik daar dan ook niet meer aan werken. Nu nog niet en ik wacht er maar mee tot ik me weer beter zal gaan voelen. Hoe lang dat ook nog duren mag.
Wat me ook opviel, als er weer eens iets ergs gebeurde, dan lazen er wel veel meer mensen mee. Dat is mensen eigen, die lezen graag over de ellende bij een ander. Kijk, dat gedeelte snap ik er nog aan. Wat ik er dan niet aan snap, hoe weten ze dat dan precies? Want je ziet het ook weer afnemen als de echte ellende voorbij is of als ik over lichtere dingen schrijf. Gek is dat toch hè. Hoe ontstaat zoiets? Maar goed, het gebeurt wel. Toch wel apart dat er blijkbaar toch steeds meer mensen meelezen, afgelopen weken waren het er zelfs zo rond de 500 per dag. En ik vind dat zelf een behoorlijk hoog aantal. En ik zal ze vast niet allemaal kennen ook. Een jaar geleden, tijdens en vlak na het overlijden van mijn moeder, merkte mijn broer het ook dat er veel mensen mee lezen met mijn blog.
Hij liep in een winkel in Overschie en er kwam iemand naar hem toe die hem veel sterkte wenste met alles. Oh? Dank u wel, ken ik u? Nee, hij kon haar niet kennen, maar ze las altijd de blogs van zijn zus. Toen hij me dit vertelde moest ik daar erg om lachen. Ja, zo zie je maar, er wordt ook mee meegeleefd. Dat is toch ook heel lief. Logisch eigenlijk ook want als je er niks aan vindt, dan lees je toch ook niet? Ik wilde daar vandaag toch even bij stilstaan en al diegenen die zo trouw meelezen, daarvoor bedanken. Het blijft heel raar om je te bedenken dat wat jij er zomaar uit gooit, ook gelezen wordt door mensen die je misschien zelfs nog nooit hebt gezien. Maar leuk vind ik het wel, al is het niet om die reden begonnen. Die reden was Sunshine en zijn vermissing en dat is hij nog steeds, al twee jaar en 81 dagen. Komt hij ooit nog thuis? Ik weet het niet maar ik hoop het wel, dat blijf ik trouw doen!
"Iedereen kan meeleven met het verdriet van een vriend, maar er is een heel nobele natuur nodig om met het succes van een vriend mee te leven.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: Anybody can sympathise with the sufferings of a friend, but it requires a very fine nature to sympathise with a friend's success.
Bron: The Soul of Man under Socialism (1891)"
Gisteren vond ik, op het plankje van mijn moeder, een envelop. Het plankje van mijn moeder, dat klinkt raar natuurlijk. Maar daar staat mijn maanlamp op en er staat een foto van mijn moeder, en daarbij hang het gedenkkastje waar allerlei spulletjes en foto's van mijn moeder in zitten. Het was een brief aan mijn moeder van Karina, het is zo lief wat er allemaal in staat. Wat is ze toch een enorme lieverd. Zo kreeg ik dus nog een extra cadeautje terwijl ze al lang weer thuis was. Ik zal hem echt bewaren, bij al die andere lieve dingen die ik ondertussen al van haar gekregen heb. Zulke cadeautjes zijn meer waard dan al het goud en geld in de hele wereld. Ik heb er al aardig wat en gelukkig zal geen inbreker ze willen meenemen maar voor mij zijn zulke dingen alles.
En dan werd ik ook nog eens ergens anders heel gelukkig van. Ik had op de pagina van Donna Dewberry gezet dat ik het zo jammer vond dat die verzendkosten zo huizenhoog zijn. Al doe je een hele kleine, niets wegende bestelling dan kost het al zo'n veertig dollar bijvoorbeeld. Bestel je verf erbij, of mediums, dan kan je helemaal je lol op en altijd zijn de verzendkosten duurder dan je bestelling, ongeacht wat. En daar wordt Sinterklaas ook niet vrolijk van. Maar een aantal dames probeerden me te helpen en zo vond ik dan toch de site die dezelfde dingen verkoopt maar dan in Engeland.
Niet zoveel en uitgebreid als wat je in Amerika kunt kopen maar toch al wel aardig wat. Het bestellen doe ik via de eigenaar, net zoals ik in Amerika zou doen. Ik geef door wat ik wil en krijg dan een Paypal rekening en daar kan ik gelukkig mee betalen. De verzendkosten vanuit Engeland zijn echt stukken lager dan die vanuit Amerika en zo kan ik net aan een aantal dingen komen, die ik hier in Nederland echt niet kon vinden. Beter zeg! Ik ben er helemaal blij mee. Ik zou alles daar, wat met het onestroke schilderen te maken heeft wel willen kopen. Een vluchtige berekening liet me weten dat dit niet echt zou lukken dus moet ik het kalm aan doen.
Een beetje sparen en dan af en toe eens een bestelling doen. Wel heb ik nu al een kleine bestelling gedaan want tot mijn grote vreugde hadden ze er ook de glazing medium waar ik hier al weken naar opzoek ben. Je hebt genoeg spullen van andere merken hoor, maar van de Folkart is het juist zo fijn dat het zichzelf hecht en dicht, zonder in de oven gebakken te moeten worden. Het is ook multisurface, wat wil zeggen dat je het op elke willekeurige ondergrond kan verven. Je kan het zo gek niet bedenken, van glas tot bijvoorbeeld een leren jasje of tasje. Meubels, agenda's, hout, ijzer of plastic, het kan allemaal. En dat is nou alleen maar bij die verf zo. Je kan hier echt genoeg krijgen maar dit niet.
Dat is echt weer iets voor mij natuurlijk, om tegen zoiets aan te lopen. Het is ook de perfecte dikte om het onestroke mee te doen en ook bijvoorbeeld de penselen, van Dewberry, werken net even beter dan de andere. Dat weet ik uit ervaring want die heb ik uiteindelijk toch gekocht. En ja, dan merk je het verschil want het maakt het gewoon weer iets makkelijker. Ondertussen staat mijn huis vol met glazen en potten die beschilderd moeten worden en vanuit de UK heb ik nu de speciale kwasten voor glas en porcelein ook gekocht. Daar ga ik ook weer profijt van hebben. Dat weet ik nu al. Het loopt nog niet echt heel vlot met de verkoop maar ik mag niet klagen want ik heb toch al aardig wat dingen verkocht.
Ik heb ook een aantal opdrachten nu. Potten voor Sinterklaas ook, die kandelaars en ook al een vijftal voor kerst. En dat lijkt misschien heel ver weg maar ik weet niet of ik er tegen die tijd wel tijd voor zal hebben. Ik heb geen zicht op mijn genezingsproces en daardoor ook niet op het re integreren en dat soort dingen. En ik ben geen superman, zo snel gaat het nou ook weer niet want je hebt er toch echt even de tijd voor nodig wil je iets moois maken. Ik heb ook in opdracht vier stel glazen gemaakt. Die worden van de week opgehaald en dan moet ik er voor de maand erna ook weer 4 stel maken. Dat is zo leuk om te doen, in opdracht werken. Je hebt dan echt een doel en je weet wat de klant van je wil. Eigenlijk is het dan al verkocht voor je het hebt gemaakt.
Ik kom straks echt ruimte tekort hoor. Wat zou het mooi zijn om straks ergens naartoe te kunnen verhuizen en dan precies het juiste huisje te vinden. Dat je bijvoorbeeld een voorkamer hebt, waar je je atelier/winkeltje van kan maken. Het enige wat dan belangrijk is, is dat je een aparte entree hebt, waardoor de katten dan niet stiekem weg kunnen glippen. En dat je dan opslag hebt in het schuurtje in de tuin, ja ja tuin ook. Dan kan ik lekker thuis werken en kunnen de mensen ook binnen komen kijken naar alles wat er staat. De opleiding volgen zodat ik gecertificeerd word en ook workshops kan gaan geven en dat soort dingen. Oh ik weet het allemaal al wel hoor. Het moet alleen nog even voor elkaar komen. Komt vast ook goed!
"Cynicus: iemand die overal de prijs en nergens de waarde van kent.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: Cynicism is knowing the price of everything and the value of nothing.
Bron: Lady Windermere's Fan (1893)"