Het gewone leven is weer begonnen. Wel heel stil hier hoor, zo zonder Karina. Toen gisteren Aurora eindelijk eens naar beneden kwam, ging ze toch even een beetje rondkijken. Ze wierp nog een blik op het balkon maar nee, daar was ook niemand. Nee, de logee is alweer thuis. Jammer maar helaas. Het was wel eens een keer prettig om aanspraak te hebben. Ik kan heel goed alleen zijn hoor, gelukkig wel. Dat vind ik dan ook echt prima en is ondertussen een bewuste keuze geworden.

Toch is het wel eens fijn om gewoon lekker op de bank te hangen met iemand erbij en dan samen een film kijken. Zoals we dinsdagavond deden. In mijn eentje kijk ik zelden films, alleen series. Af en toe een opmerking over wat er gebeurt is wel zo leuk en dat kan niet in je uppie. Dus dat vond ik wel zo gezellig. Al moet ik zeggen dat ik er verder geen problemen mee heb verder, ik vermaak me wel. Zeker nu ik het schilderen weer ontdekt heb, dat me ook nog eens zo heerlijk ontspant als al mijn spieren weer eens helemaal gespannen zijn.

Ik heb dinsdag ook nog een mega handig ding gekocht, zo stom dat ik daar niet eerder op gekomen ben! Zo’n elektrische vliegenmepper heb ik op de kop getikt en ga ik voortaan bij wespen op hun kop tikken. Ik ben altijd zo bang voor die beesten! En dan loop ik me in de gekste bochten te wringen om ze toch maar de kamer weer uit te krijgen. Nu kan ik ze even knock out meppen en ze zo door het toilet spoelen of zo. Als ze maar mijn cits niet steken, dan vind ik alles best maar dit zal me een hoop stress besparen als er toch eentje binnen komt. Er hangen nu wel citroenen met kruidnagels lang het hele hek buiten maar soms komen ze er toch doorheen. Maar, ik ben voortaan gewapend.

Er zitten batterijen in ondertussen en je moet, als je mept, op het knopje drukken wil het ding onder stroom komen te staan. Of hij echt werkt weet ik nu nog niet. Ik durf het namelijk niet uit te proberen op mezelf. Ik vind stroom krijgen echt vreselijk! Dus nee, ik geef mezelf niet eens een klein tikje ermee. Al zal ik wel moeten gaan rennen als ik er een wesp mee mep en hij werkt niet. Maar ik ga uit van het positieve, hij zal heus wel werken. Hoop ik toch.

Ik hoop eigenlijk zelfs dat ik het niet eens te weten kom. Dat zou dan namelijk zeggen dat er geen wesp meer langs de citroenen heeft gedurfd. Dat zou een fijne bijkomstigheid zijn. Hij ligt klaar in de keuken, te wachten op het eerste slachtoffer. Ik hou er niet van hoor, beestjes doodmaken. Maar voor wespen die binnen komen, zal ik een uitzondering moeten maken. Bijtjes probeer ik te vangen, die hebben het al zwaar genoeg zonder door mij ook nog eens te worden gemept.

Toen we gisteren op het terrasje zaten met zijn allen, zo'n half uurtje voordat het exact een jaar geleden zou zijn, belde mijn moeders 'nichie' ook nog. Ze moest zo aan ons denken vandaag, zei ze. Wat is ze toch een lieverd, ik hoorde aan haar dat ze het ook moeilijk had ermee. Ik zei ook tegen haar, een jaar geleden precies, zat ik bij jou en Simone en ome Cor en tante Jo. We zaten toen met zijn allen te wachten tot de mensen die toen binnen waren, weer weggingen. Was dat toen precies? Ja, dat was exact op dit moment. Over een paar minuten is het exact een jaar geleden dat ma over ging. Het gesprek was kort, ook omdat tante Tiny er moeite mee had. Zo lief dat ze even belde.

Ook mijn nichtje had een appje gestuurd, met een huilend gezichtje en een neef van me had me ook een berichtje gestuurd. We weten het allemaal nog als de dag van gisteren natuurlijk. Voor de ene zal het zwaarder zijn dan voor de ander. Ik ben in elk geval blij dat het zware eerste jaar voorbij is. Die hebben we achter de rug. We zullen haar geen cent minder missen maar al die echte nare eerste keren, we hebben ze gehad. Het volgende jaar zal toch iets minder naar zijn, maar hoe verder we komen, het missen zal blijven. Tot we haar weer zien daarboven. Tot die tijd hoop ik dat ze er heerlijk van geniet, al die schoonheid om haar heen. En door de gekke feeststemming waarin we vorig jaar kwamen, weet ik dat ze het daar erg naar haar zin heeft en dat weten geeft ons enorm veel troost.

Het zijn zware tijden geweest. En zoals altijd leer je in tijden van nood je vrienden kennen. Je leert sowieso enorm veel, ook over jezelf. De mensen in je leven kan je eigenlijk zien als diverse delen van een boom. Jij bent de boom en je hebt de bladeren, de takken en de wortels. Er zijn mensen in je leven, die zijn als bladeren, die vertrekken snel. In het begin zijn ze geweldig, zo gaat dat altijd. Maar ze nemen meer dan ze geven en geven weinig ondersteuning of hulp, zeker bij moeilijkere tijden. Ze waren niet bedoeld om voor altijd te blijven, want als het zwaar wordt, zijn ze zo weggeblazen. De mensen die de takken zijn, zijn diegenen die zeggen, ik ben er voor je, je kan op me rekenen.

Maar zodra het echt zwaar wordt, breken ze af omdat ze het gewicht niet kunnen dragen. Deze takken zijn er voor een tijdje, ze hebben een beetje een doel maar ze blijven ook niet zo heel erg lang. Uiteindelijk breken deze takken toch af en zijn ze niet meer met je verbonden. De mensen die je wortels zijn, die zijn er permanent. Dat zijn de vrienden die er altijd voor je zijn en met je door alles heen gaan. Tot de hel en terug. Ze breken soms of vallen uit elkaar maar alleen om zich dan weer op te bouwen. Ze tanken even bij en zullen jou geven wat jij nodig hebt. Het zijn diegenen die blijven ook al valt alles in elkaar.

Niet iedereen die je verliest is een verlies. Als er zulke dingen gebeuren, de rampen in je leven, dan kunnen we beginnen te gaan herkennen dat we het nieuwe kunnen bouwen, als we het oude verliezen. Als we relaties verbreken die ons naar beneden trekken, dan staan we onszelf toe om te groeien en juist opgetrokken te worden. Echte vrienden kunnen onze problemen niet laten verdwijnen maar zij zelf verdwijnen zeker niet als we door onze problemen heen moeten. Als je dit leert te herkennen, dan open je jezelf voor de diepere en meer betekenisvolle relaties. Accepteer de rol van de bladeren, de takken en waardeer de tijd die je met hen had en als ze afvallen en breken, onthoud dan, het is tijd voor een nieuw begin. Blaadjes en takken komen en gaan. Je wortels zullen blijven, en soms, heel soms, dan krijg je er wortels bij.

"Als mensen het met me eens zijn, voel ik altijd dat ik ongelijk moet hebben.

Origineel: When people agree with me I always feel I must be wrong.
Bron: The Critic as Artist (1891)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Het was een hele leuke dag gisteren. Alleen al het feit dat ik niet totaal afgepeigerd was door de krampaanval van die nacht ervoor, maakte het bijzonder. Vanaf vorig jaar heb ik dat nog niet meegemaakt. Ik weet niet hoe Karina dat voor elkaar heeft gekregen maar het was mooi wel zo. Nadat we Kim op haar werk hadden afgezet, zijn we een stukje gaan rijden. Ik ben in dat mooie historische Delfshaven geboren en we zijn lang mijn geboortehuis gereden. De straat leek zo klein, en ook was alles ontzettend veranderd maar toch, daar ga ik mijn eerste gil. We zijn even naar de winkelboulevard hier geweest, waar boven op de daken van de winkels een heel groot stadspark is gemaakt. Dat was ook wel iets leuks om te laten zien.

Daarna zijn we een klein stukje van Delfshaven doorgelopen, onder andere waar Piet Hein is geboren. Daar moesten we vroeg op school hier liedjes over leren. Piet Hein, Piet Hein, Piet Hein zijn naam is klein, zijn daden benne groot, zijn daden bennen groot. Hij heeft gewonnen de Zilvervloot! Ik vond het zelf al een wonder dat ik nog zo'n stuk lopen kon. Als ik normaal zo'n aanval heb gehad, ben ik de volgende dag normaal gesproken volledig gesloopt. Dit keer viel dat reuze mee. De duifjes bij het bankje waar we even een sigaretje gingen roken hadden geluk, Karina had nog een koekje in haar tas. Nooit genoeg natuurlijk maar beter iets dan niets.

Daarna zijn we even een drankje gaan drinken op een terrasje en nog wat later zijn we lekker op het terrasje gaan zitten van een Italiaans restaurantje waar we lekker gegeten hebben. Nou was het maandag al bijzonder want blijkbaar was er in heel Nederland enorm veel regen gevallen. Dat lieten ze in het nieuws zien met de kaart van Nederland met lichtblauwe vlakken waar veel neerslag was gevallen en donkerblauw waar het echt bizar was geweest. Een klein stukje bovenin Groningen was nog groen, geen neerslag dus en ook Rotterdam en omstreken, een groen rondje. Wij hadden namelijk prachtig weer maar de rest van Nederland had niet zo'n mazzel. Maar ja, daar was Karina dan ook niet op bezoek. Ze kreeg wat haar toekwam, zonneschijn.

Maar ook was het bewolkt toen we gingen eten, overal behalve precies waar wij zaten. Daar kwam de zon tussen de wolken en zaten we heerlijk in het zonnetje. Tot we weer weggingen zelfs. Heel bijzonder, met van die donkere regenwolken verder overal. We waren moe en zijn lekker op de bank gaan hangen en hebben een film gekeken. Vanmorgen zijn we na het ontbijt koffie gaan drinken bij mijn broer en schoonzus. Daarna zijn we naar Hofwijk gereden, Karina had wat moois meegenomen voor bij het graf van mijn moeder. Vandaag om 13u58 was het exact een jaar geleden dat zij haar laatste adem uitblies. En daar wilden we toch ook bij stilstaan even.

Karina vond er ook een heel prettige sfeer hangen en we hebben nog gelachen ook met zijn allen. Ik bezoek normaal geen graven maar voor ma wilde ik toch wel even een uitzondering maken. De mooie zware stenen engel en een hartje van Karina pasten er perfect bij daar. Ik voelde me zelfs goed genoeg om nog een stukje tussen de graven te wandelen en een kijkje te nemen bij de natuurbegraafplaats, waar ze daar ook mee bezig zijn nu. Daarna zijn we weer richting Overschie gereden waar we wat gingen drinken op een terrasje. Lekker een bittergarnituur erbij. Zitten praten, zitten lachen en herinneringen ophalen. Karina zal wel denken, dat is echt een gek stel mensen in die familie en dat klopt nog ook.

Ze hoorde ook gewoon zo bij de familie in ene keer. Zelfs zij zag ook opeens overal die 13 van ma voorbij komen. Echt, ma was behoorlijk bezig vandaag. Kim besefte ook vandaag pas dat ze met haar 1meter58 ook weer met die 13 te maken heeft. En opeens is het dan 13u58. En precies op dat moment kwam het zonnetje heel eventjes tussen de wolken door piepen. Karina zei nog, jouw moeder krijgt wel veel voor elkaar daarboven hoor. Ja, dat vinden wij ook wel. En toen werd het tijd om haar weer naar het station te brengen. En Karina kan heel slecht tegen afscheid nemen. Dan lopen de tranen over haar gezicht. Ik vond het ook heel erg jammer dat ze alweer weg ging. Ik weet niet hoe ze het gedaan heeft, maar ik had niet verwacht me na drie dagen nog zo goed te voelen.

Maar dat is wel zo. Heel bijzonder en iets wat in het afgelopen jaar nog geen enkele keer is voorgekomen. En voor mij is dat echt heel veel waard. Karina voelde gisteren ook heel even hoe ik me normaal elke dag voel en dat was echt niet zo fijn. Gelukkig kreeg ze het snel weg en op de een of andere manier, was het bij mij toch ook even een heel stuk minder. Of het blijft hangen zo, nu ze weer weg is weet ik niet. Maar dan nog, me eventjes weer een klein beetje normaal voelen was al zo fijn, al zou dat maar van korte duur zijn, dat maakt dan niet eens uit. Voor mij waren het drie hele fijne dagen en ik hoop dat ze er net zo van genoten heeft als ik. Ik merkte dat ze ook erg in de smaak viel bij de rest van de familie en dat is dan ook niet gek. En zelfs mijn moeder gooide haar ook even een aantal keren 13 om haar oren, om te laten zien dat ze er helemaal bij hoort.

En dat maakte deze dag helemaal bijzonder. Het eerste en zwaarste jaar is nu voorbij en het komt allemaal wel goed. Behalve dan dat ik Karina best ga missen. Ze woont gewoon veel te ver weg. Het is niet anders maar dat maakt niet uit. Die band die is er nu eenmaal en hoe ver weg we ook uit elkaar wonen, dat zal er niets aan af doen. Ik hoop dat we het nog een keertje over gaan doen. In Rotterdam is genoeg te zien dus dat komt wel goed. Niet alleen Delfshaven is mooi en bijzonder. Ik zit haar vast even warm te houden haha. Ik hoop dat ze een goede reis heeft. Als ik dit plaats is ze nog steeds onderweg. Open ik net mijn pc, die heeft ook even rust gehad, al keek ik wel even via mijn gsm, heb ik 13 meldingen. Ik keek er niet gek van op. En nu is het voor mij toch wel even tijd om even te gaan rusten, maar ik heb zoveel meer kunnen doen dan ik verwacht had, dat blijf ik heel bijzonder vinden! Bedankt Karina, voor de hele fijne dagen!

"Ik denk dat gulheid het wezen van vriendschap is.

Origineel: I think that generosity is the essence of friendship.
Bron: The Devoted Friend"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Dag één is alweer achter de rug. Karina kwam aan toen ik thuis aankwam en ik kon parkeren en gelijk naar de tramhalte lopen. Dat was maar goed ook want ze was de verkeerde kant op gegaan en snapte al niet waar de hol naar beneden was gebleven. En dan komt het niet goed natuurlijk. Maar gelukkig zag ze me al uit de verte en kwam toen weer de juiste kant op. We zijn samen naar boven gegaan en hebben gelijk lekker koffie zitten drinken op het balkon. Genoeg om bij te kletsen natuurlijk. Na een tijdje begon het toch wat harde te druppelen om te blijven zitten en zijn we binnen verder gegaan. Na veel gebabbel werd het toch tijd om wat te gaan eten.

Karina had al snel voor Turkse pizza gekozen, en dat kan hier in het junkfood Walhalla prima. Het zaakje dat hier zit heeft dan ook nog de lekkerste uit de omgeving dus dat kwam wel goed. We hebben lekker gegeten in elk geval. Ik was natuurlijk wel moe maar je wil toch ook niet gaan liggen als je een logé hebt. Toch moest ik later wel iets plat gaan liggen want mijn lichaam ging behoorlijk verstijven. En we hadden ook een gevalletje toeval bestaat niet. Karina bedacht opeens dat ze haar tandenborstel vergeten was. Morgen maar eentje kopen dan of zo. Opeens dacht ik weer aan een paar weken terug. Toen ik boven wat aan het rommelen was kwam ik een aantal reistandenborstels tegen.

Ik ben ook veel aan het weggooien en ik dacht, wat moet ik hier nou mee. Ik ga toch niet op reis want ik zit met de katten. Weg ermee dus. En ik legde ze in een mandje. Eenmaal beneden dacht ik, waarom gooi je die nou niet weg? Nou, omdat Karina een tandenborstel nodig zou hebben natuurlijk. Mooi opgelost zo. Karina kon met schone bijtertjes gaan slapen gisteren. En ik begreep waarom ik ze niet had weggegooid. Ik sliep zoals wel vaker op de bank en Karina heeft boven geslapen. Midden in de nacht kreeg ik toch de krampaanval waar ik al voor had gevreesd. Oh nee hè, dan ben ik morgen helemaal niks waard, dat weet ik wel na zo'n aanval.

En als je alleen thuis bent is dat niet zo erg, niet erg fijn maar dan heeft er verder niemand anders last van dan ik. Nu is er iemand anders bij en daar wil ik nou juist een paar leuke dagen mee beleven en niet als een dood vogeltje op de bank zitten natuurlijk. Maar eens ik wakker werd viel mijn uitgeputte status, die ik dan normaal altijd heb, reuze mee. Karina bleek al wakker te zijn ook. Ze zat op het balkon koffie te drinken. Nadat ik ook koffie had en we lekker een sigaretje zaten te roken, zaten we rustig even wakker te worden. Na een tijdje zei Karina, ik voel me zo beroerd, alsof alles me pijn doet. Ze legt uit wat ze allemaal voelt en nou ja, dat is dus hoe ik me normaal altijd voel.

Oh en toen snapte Karina het ook opeens. Zij heeft die dingen van mij overgenomen. Iets waar mijn dochter ook last van heeft altijd. Maar Karina weet dus een manier om dat weer uit te zetten en weg te krijgen. En zo had zij er ook weer minder last van. Zo, is dat even bijzonder. Ik vond het al zo vreemd dat ik niet alle pijnen en vermoeidheid had na de nachtelijke krampaanval. En nu begreep ik waarom dat kwam. Ik heb voorgesteld aan Karina dat ze maar hier moet komen wonen. We konden er gelukkig wel om lachen maar het is wel raar. Kim en ik nemen ook vaak pijnen en pijntje over van anderen en ik was nog nooit iemand tegen gekomen, buiten Kim dan, die het van mij overneemt. En niet dat dit de bedoeling was natuurlijk. Je wilt je vriendin geen pijn bezorgen maar zij wist het in elk geval weer weg te halen bij zichzelf.

We hadden al afgesproken dat ik Kim zou gaan halen vandaag, even gezellig tot ze naar haar werk moet. En dan kon Karina het mooi even uitleggen aan Kim hoe ze dit uit kan zetten want dat wisten we eigenlijk niet. Nu dus wel. Weer wat geleerd! Kim was moe en had hoofdpijn en ook die nam Karina over. Wat apart zeg, Kim kon dat ook voelen want bij haar zakte het weg. Best bijzonder. En terwijl we over dat soort dingen aan het babbelen waren, zit ik het ondertussen even op te schrijven, dan heb ik ook gelijk mijn blog weer geschreven.

Over een half uurtje ga ik Kim naar haar werk brengen en dan gaan Karina en ik Delfshaven even in. En daar is genoeg te zien, zeker een echt historisch stukje Rotterdam. Mijn geboorteplekje. En dan vinden we onderweg vanzelf wel ergens een leuk restaurantje waar we een hapje gaan eten of zo. Of we gaan eerst even naar huis, kan ook want de cits moeten natuurlijk ook eten. Nou ja, we zien het nog wel hoe het gaat. De lucht betrekt een beetje, ik hoop in elk geval dat we het droog houden. Maar dan nog, komt het vast goed.