"Er zijn mensen die zorgen voor geluk waar ze komen, anderen zorgen daarvoor wanneer ze weggaan.

Origineel: Some cause happiness wherever they go; others whenever they go."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Ik schrijf maar weer een klein stukje vooruit, vandaag krijg ik daar niet veel kans voor. Ik hoop dat ik wakker genoeg blijf de hele dag. Ik zal er vroeg uit moeten, naar de zaak, re-integreren na de terugval van die hittegolf. En als ik dan klaar ben ik, misschien net voor Karina hier is, thuis. Ze blijft tot woensdagmiddag en ik zie daar al een tijdje naar uit. Ik weet nu al dat we het erg leuk zullen hebben. We hebben elkaar zoveel te vertellen, we krijgen denk ik geen tijd om even uit te puffen van al het gebabbel. En dan hebben we natuurlijk ook nog eens een gedeelde passie, de boeken van Jozef Rulof. En, dat zullen alle Rulof lezers beamen, eens die je grijpen, als je die waarheid voelt, dan kan je daar uren over praten.

Ze gaan je leven, op een goede manier, overheersen. Eens je die kennis hebt en die is binnen gekomen, krijg je die er niet meer uit. Nu hebben we allebei nog veel meer om over te praten maar alleen al over de boeken krijgen we zo drie dagen vol. Gespreksstof genoeg in elk geval. Niet alleen de boeken zullen de revue passeren, denk ik zo. Die maandag zal zo voorbij vliegen. Ik ga niet koken, daar heb ik als ik naar de zaak ben geweest, sowieso al geen puf voor. Ook niet om dan ergens te gaan eten, dat gaat hem nog niet worden voor mij. Maar keuzemogelijkheden zat hier. Karina mag kiezen en het is maar net waar ze trek in heeft.

We hebben hier een Turks zaakje met de lekkerste Turkse Pizza's van Rotterdam. Dan heb ik nog de Chinees op de hoek, of een hoek verder de frituur. Of een Belg daar op zit te wachten weet ik natuurlijk niet maar dan nog, het ís een keuze. Naar deze drie kunnen we met de benenwagen. Maar we hebben hier ook nog, allemaal vlakbij genoeg, McDonalds, Kentucky Fried Chicken en Burger King, of in Overschie nog een shoarmazaak en wat er allemaal niet nog meer zit. Ik bedoel maar, ik woon echt in een Junkfood Walhalla. Is dat allemaal niet naar wens, dan hebben we altijd nog thuisbezorgd. En daar kan je alles krijgen wat je maar wilt. Ze zal niet hoeven te klagen dat ze honger heeft.

Er is een groot verschil hoor, met in België eten of hier. Het is hier ook lekker en daar zeker ook, het grote verschil zit in de grootte van de porties. Misschien dat Belgen ons daarom altijd 'gierig' vinden, hier krijg je echt veel minder dan je daar voorgeschoteld krijgt. Ik heb in België gewoond en toen ondervond ik dat we zeker niet gierig zijn. Als ik al fooi kreeg in Vlaanderen dan was dat van Nederlanders. Maar ook dat heeft meer met gewoontes te maken dan met gierig zijn. Wel was de Babylonische spraakverwarring in het begin enorm hilarisch. Dat net even anders gebruiken van dezelfde woorden kon wel eens zorgen voor wat verwarring of rare blikken. Zowel van mij naar hen als andersom. Later, als je er een tijdje woont, dan snap je pas wat er nou zo grappig was. Na een aantal jaar zei mijn moeder zelfs tegen mij dat ik 'normaal' moest praten tegen haar.

Een Vlaams accent heb ik nooit gekregen maar je neemt de woorden gewoon heel snel over allemaal. Daar denk je dan ook niet meer over na. Als je hier zegt, het is weer mooi schoon, na een flinke poetsbeurt, dan zeg je in België het is terug schoon proper. Om maar even een verschilletje te noemen. Of als stopwoordje gebruikte ik "amaai". Toen ik dan ook net terug was in Nederland en begon te werken bij dit bedrijf, al meer dan 13 jaar geleden, werd ik binnen de kortste keren 'Belgje' genoemd. Dat vond ik niet erg hoor. Ik heb er met plezier gewoond en vele leuke mensen leren kennen. Wat dat betreft ben ik net zo gek op België als op Nederland. En de Belgen zoeken mij gewoon weer op, of ik nou weer hier woon of niet, dat blijkt wel.

Dinsdag ga ik na een lekker ontbijtje op ons gemak, Kim even ophalen, dan ziet zij Karina ook en dat is ook leuk. Niet al te vroeg, Kim heeft avonddiensten en dinsdag ook weer. Als het dan tijd is om te gaan werken, gooi ik haar even af op haar werk. Dan rij ik eventjes door Overschie met Karina, wat dingetjes laten zien daar. Ook een erg mooi plekje, Overschie. Daarna door naar Delfshaven wat hier vlakbij Spangen is. Ene keer struikelen en je bent er. Er zijn daar veel mooie plekjes, historisch ook. Waar Piet Hein geboren is en alles er omheen is al leuk genoeg. Vlakbij ben ik dan ook geboren, of te water gelaten, kan ook. En daar zit het vol met restaurantjes waar we kunnen gaan eten. We zoeken wel wat. Ik kan niet al te veel en te lang lopen maar dat weet Karina al. Daar hoef ik me geen zorgen om te maken. Na het eten zal ik wel op zijn maar dat geeft niet. Als ik 's nachts maar geen kramp krijg, dat is het enige. We gaan het wel beleven.

En dan is het alweer zo woensdag. Weer ontbijten en dan moet ze al bijna weer weg. Ik weet zeker dat we aan een hele week niet eens genoeg zouden hebben om over alles te kunnen kletsen dus het zal wel als te kort voelen. En woensdag is het ook nog eens de dag dat het een jaar geleden is dat mijn moeder overleed. Het lijkt wel alsof het deze weken heftiger is dan andere weken. Ik zal blij zijn dat dit eerste jaar voorbij is. Terugkijkend op hoe ziek ik was na haar begrafenis een week later, kan ik wel zien hoeveel ik al vooruit ben gegaan met alles. Ik ben er alleen nog lang niet. Maar wat niet is kan nog komen, daar reken ik dan ook op. En deze drie dagen pakken ze me al niet meer af. Die heb ik in de pocket!

"Alles valt te overleven tegenwoordig, behalve de dood.

Origineel: One can survive everything, nowadays, except death
Bron: The picture of Dorian Gray (1891)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Mensen die katten hebben weten hoe grappig katten kunnen doen als ze een vogeltje in het vizier hebben of een vliegje. De kaken gaan trillen en een soort van smakken en ze piepen daar een beetje bij, helemaal geobsedeerd door wat ze zien. Ik ben altijd te laat om het te filmen en vooral Rainbow is dan zo koddig. Nu zat ik op de bank, Aurora tegen me aan en Rainbow daarachter. En ja hoor, met gsm naast me ziet hij vogeltjes. Ik pak voorzichtig de gsm en ik druk op 'filmen' en zit hem echt een hele tijd te filmen als hij zo zit te smekken. Af en toe doet hij een beetje zijn ogen half dicht, tot hij weer iets ziet vliegen. Zo leuk! Als hij uiteindelijk toch maar in slaap valt, druk ik nog een keer op hetzelfde knopje en druk een paar keer op 'terug' om weer in mijn beginscherm te komen.

Die ga ik gelijk even terugkijken, leuk! Tot mijn grote verbazing en afgrijzen heb ik twee seconden van mijn eigen benen gefilmd want blijkbaar ging dat ding pas filmen bij de tweede keer drukken op het knopje. Dus heb ik heel de tijd voor Jan Jurk de camera op Rainbow gericht gehouden, af en toe een shot van de schattig slapende en draaiende Aurora ertussen. Alleen filmde dat ding nog helemaal niet. Het stond wel klaar, ik had nog een keertje moeten drukken, waarschijnlijk had ik hem die eerste keer niet goed geraakt of zo. Ja, en Rainbow was ondertussen al aan het slapen dus verder had het ook geen zin meer. Weer zo echt iets voor mij. Geen filmpje dus, die blote benen van mij heb ik maar gelijk gewist. Daar zit geen hond op te wachten, ik ook niet.

Krijg ik net bizar nieuws van mijn broer. Zijn vader gaat nu ook naar het Antonius, net als ma vorig jaar. Je zou het bijna kunnen raden, hij gaat er op de 13e heen. Echt heel raar dit. Het zou nog gekker worden als ook hij de 15e over zou gaan. Pas de laatste paar jaar is hij weer in mijn broers leven. In het begin had ik het daar ontzettend moeilijk mee om wat hij onze moeder allemaal had aangedaan. Mijn broer heeft daar als baby niet veel van meegekregen maar ik wel. Wat dat betreft heeft mijn moeder ook een leven geleid waar je boeken vol over kan schrijven. En die periode met de vader van Ben begon zo leuk maar eindigde heel naar en er is heel wat gebeurt in die tussenliggende jaren. Ik kon het niet uitstaan dat hij opeens weer in Ben zijn leven kwam.

Maar ja, wat doe je daar verder aan. Ik rilde ervan als hij me, expres, een hand wilde geven en dat deed ik dan maar. Om daarna heel snel mijn handen af te vegen. Maar toen ma er niet meer was, die trouwens link genoeg had verzwegen dat zij ook gewoon weer met die man en zijn huidige vrouw contact had tegen mij, kon ik heel veel achter me laten. Ook wat hem betreft. Ik heb namelijk wel iets om dankbaar voor te zijn dat hij überhaupt in mijn moeders leven was, mijn broer. Die had ik anders niet gehad en dat zou toch wel een groot gemis zijn geweest. Dus zand erover en straks in het echt. Oh, dat is weer zo niet aardig van me. Het doet me vrij weinig. Ik wil ook liever niet dat hij op de 15e gaat, even mijn moeders datum stelen. Ik heb er niets in te zeggen dus laat ik ook dat maar los. Hij komt nu alleen even ter sprake omdat mijn broer dit vertelde maar verder denk ik nooit meer aan die man. Het is goed zo.

De buren hadden gisteren weer zo'n wilde barbecue avond maar gelukkig is er nu eens geen vechtpartij achteraan gekomen. Wel maken ze een enorm kabaal. Ik erger me daar niet aan, ik ga gewoon mijn gang en negeer wat ik niet wil horen. Ik kan zelfs een mug 'buitensluiten' als ik dat wil. Dat heb ik geleerd door een hele nare partner te hebben, ooit lang geleden. Dan leer je dat vanzelf. Het is een soort van wegdenken. Ik kan me alleen wel voorstellen dat er buren zullen zijn die zich er gek aan ergeren. Ik heb er in elk geval geen last van. Ik ben al blij dat ik er niet hoef bij te zijn. Laat de rest maar zo gek doen.

Het kindje dat zo huilt al vanaf de hittegolf, huilt nog steeds. Maar gelukkig is mijn raam dicht de laatste paar dagen, doordat het zo hard waait. Dan hoor je het een heel stuk minder. Het is wel een volhoudertje hoor, jeetje zeg. Die kan even gillen. Elke avond weer opnieuw. Ik denk dat die moeder wel op zal zien naar weer zo'n avond, elke avond. Ik moet er niet aan denken. Ik ben zelf uit de kleine kinderen en zelfs al uit de kleine kleinkinderen. Mij hebben ze niet meer. Kim was ook een huilbaby en alleen in mijn moeders armen werd ze stil. Die kwam daar dan ook vaak genoeg voor langs. Geef maar aan mij, zei ze dan en hup, kind stil. Even later lag ze dan te slapen op mijn moeders borst. Iets wat ik zelf heerlijk vond maar bij mij deed ze het gewoon niet.

Mijn moeder kreeg de vervelendste kindertjes rustig. Dat was haar grote talent. En ze was er ook gek op. Vooral zo tot een jaar of vijf. Niet dat ze grotere kinderen niet lief vond, alleen niet zo als baby's, peuters en kleuters. Daar kon je haar gelukkig meemaken. Als het had gekund had ik ook een stuk of twintig broers en zussen gehad. Ik moet er niet aan denken en gelukkig ging het niet zo. Dat had zij in elk geval helemaal geweldig gevonden. Ik ben elf jaar lang enig kind geweest, tot mijn broer erbij kwam. Toen was het met mijn rust gedaan voor een aantal jaar. De bulldozer noemde de hele familie hem, dat zegt wel genoeg. Hij is gelukkig aardig opgedroogd hoor maar het is eigenlijk nog steeds wel een bulldozer. Meer omdat hij zo groot is. Misschien ga ik hem wel weer zo noemen, moet kunnen. Op de foto een klein stukje historisch Delfshaven, mijn geboorteplek, wat ik onder andere aan Karina ga laten zien dinsdag. 

"Bigamie is één echtgeno(o)t(e) te veel hebben, monogamie is hetzelfde.

Origineel: Bigamy is having one wife too many. Monogamy is the same.
"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900