Gisteren stuurde een vriendin me dat die allergische reacties ook veroorzaakt kunnen worden door een Plataan. Dat is een boomsoort en daar staat de hele buurt hier vol mee. In Wikipedia staat dan ook dat deze boom allergische reacties kan veroorzaken. Ik wist nog wel, waar ik opgegroeid ben met een groot speelplein voor de deur, dat we de balletjes die daaraan groeien, altijd gebruikten om bij elkaar in de kleding te gooien. Dat werkte namelijk hetzelfde als jeukpoeder. Volgens mij had ik toen nergens last van maar dat zegt niks. Allergieën komen opzetten uit het niet. Dat zou dus best eens kunnen.

Ik heb in elk geval geen last meer van twee verschillende postvakken IN. Wat een bevrijding is dat zeg. Gewoon je mails onder elkaar, niet van de ene naar de andere box waar door iemands anders digitale gedoe bepaalt wat nou prioriteit is of niet. Hoe ik dat moest doen stuurde een andere lieve vriendin me. Zij is behoorlijk goed in dat soort dingen, ze heeft me al eerder geholpen want ik ben een halve digibeet. Maar dit was heel simpel, je moet het alleen even weten. Je kan dat zelf aan of uitzetten maar dat wist ik niet. Dat vertellen ze je er ook niet bij als dat opeens ingeschakeld wordt. Zoals het nu is, is het veel overzichtelijker. Gewoon lekker alles bij elkaar. Ik krijg veel mails en ik werk dat elke dag zowat wel bij. Bovendien vind ik dat zo'n onzin, die twee losse boxen. Daar ben ik weer mooi mee geholpen.

Toen ik gisteren allerlei herrie hoorde buiten, zag ik dat de straat open lag. Ze waren aan het riool bezig. Later vertelde de jongen dat ze een heel stuk riolering moesten vervangen, dat liep ook onder het leegstaande benedenhuis door. En dat moest die dag nog af zijn, inclusief een omleiding. Wat een hondenbaan zeg! Want om tien uur 's avonds waren ze nog bezig, in de stromende regen. En ze zitten ook al niet in de lekkere luchten. Ik ruik nog steeds een soort van rioollucht hier in de buurt van mijn bureautje. Zou dat dan toch daarvan komen? Ik blijf maar van alles besnuffelen maar ik kom er niet achter.

De plant in de hoek zal wel denken, daar heb je d'r weer met haar gesnuffel. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat zoiets van buitenaf komt. En ook nog, ik ruik het alleen hier in de hoek. Ondertussen is alles al onderworpen aan een gedegen snuffelbeurt en ik vind de oorzaak niet. En het is ook zo weer weg en dan denk ik, toch van buiten. En nu ze zo aan het werk zijn, denk ik, dan moet het wel van buiten zijn. Maar waarom ik het dan alleen in dat hoekje ruik? Zo raar dit. Wie weet ga ik het een keertje vinden, ik rook het net ook nog. Maar dat heb ik de laatste maanden toch steeds, gekke luchtjes ruiken. Zoals toen tijdens het slapen, met dat rare luchtje in mijn neus. Dat is nu weg maar het riool is er voor in de plaats gekomen. Ik weet eigenlijk niet wat ik nu beter of slechter moet vinden.

Ik had gisteren echt een rotdag. Vandaag doe ik maar kalm aan, ik ga het maandag weer proberen om te gaan werken. En dat wil ik niet verzieken. Krampen speelden weer op en daar was ik niet zo blij mee. Maar goed, ze zijn weer voorbij en daar ben ik al blij genoeg mee. Ik ben een beetje aan het opruimen. Huis poetsen doe morgen op mijn gemak en dan ga ik proberen vroeg te gaan slapen. Want ik heb ook een heel leuk vooruitzicht omdat Karina maandag komt en blijft logeren. Daar zie ik al een tijdje naar uit. Jammer dat het zo samen valt met een eerste dag maar ik weet ook dat zij dat gewoon begrijpt, mocht ik daar erg moe van zijn. Wie weet, valt het dit keer juist mee. Ook omdat zij komt en dat geeft toch weer positieve energie.

En ik vind het een fijn idee dat ze er woensdag ook nog even is. Woensdag is het een jaar geleden dat mijn moeder overleed. Gek is dat toch, zo'n eerste jaar is gewoon zo zwaar. En niet dat het missen van haar minder zal worden de komende jaren, juist niet. Maar toch, je voelt de bui al hangen. Zo'n eerst jaar is zwaarder dan de rest want al die eerste keren. Die gaan je niet in de koude kleren zitten. Zo wel dan waren die erg welkom geweest tijdens de hittegolf. Ik ben ook blij dat Karina alles weet van mijn ziekte en beperkingen, daar hoef ik me ook geen zorgen over te maken. En we hebben elkaar zoveel te vertellen dat we niet bang hoeven te zijn dat we ons gaan vervelen.

Ik hoop alleen dat die wespen ons dan met rust zullen laten. Gisteren kreeg ik het er echt van. Ik vond eerst nog een dode wesp, die hebben de cits, gelukkig zonder gevolgen, blijkbaar dood gemaakt. Ik ben al blij dat ik dat niet gezien heb. En in de avond kwam er zo'n dikke vette aan. Ik zag het meer door hun reactie eerst. Oh jasses, tegen het grote bovenlicht aan was hij daar aan het zoemen. Ik deed eerst het rolgordijn naar beneden maar met wegstoppen verhelp je niets. Ik snel naar de keuken en die grijper gepakt. Raam op de kiepstand en meppen maar. Zo heb ik hem uiteindelijk half bewusteloos uit het raam gemept door dat kiertje. Zo, die was weg. Ik vind die beesten echt vreselijk, voor mezelf al maar al helemaal omdat ik bang ben dat de cits in hun bekkie worden gestoken. Dat heb ik in elk geval dit keer weer mooi kunnen voorkomen. Soms doe ik wel iets goed. Heel soms maar hoor.

"Als Christus zegt: 'Vergeeft uw vijanden' zegt Hij dat niet ter wille van de vijand, maar ter wille van onszelf en omdat liefde schoner is dan haat.

Origineel: When Christ says, ‘Forgive your enemies,’ it is not for the sake of the enemy, but for one’s own sake that he says so, and because love is more beautiful than hate.
Bron: De Profundis (1905)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Jeetje zeg, nu is het niet zo heet en heb ik nog een soort van allergische aanval. En weer gewoon netjes mijn medicijnen ingenomen. Nou, dan weet ik het ook niet meer waar dat aan kan liggen. Ik denk alleen dat mijn weerstand gewoon wat naar beneden is gegaan of zoiets. Verder kan ik niet komen met een antwoord. Ik heb er zo'n hekel aan. Voor ik wist waar dat vandaan kwam heb ik dit maandenlang elke dag gehad. Wat dat betreft heb ik niets te klagen nu hoor. Het is alleen weer zo'n dag waar je doorheen moet. Hoofdpijn en jeukende ogen, die je door dat gejeuk alleen maar kapot wrijft en het ook nog eens zelf erger maakt. Je wilt er wel vanaf blijven maar ja, dat lukt niet echt. Het zal wel weer over gaan.

Ook net weer herinneringen zitten kijken op Facebook. Oh mijn hemel, is dat al zeven jaar geleden? In 2011 dus, ben ik lekker op mijn gemakkie aan het fietsen vanuit mijn werk naar huis. Ik geloof dat ik een andere route moest nemen toen omdat de industrieweg open lag. Al kan het ook zijn dat ik naar de winkels op de Vierhavenstraat wilde. In elk geval fietste ik op mijn dooie akkertje langs de Kinderboerderij richting Marconiplein. Ik had zo'n grote mand op mijn fiets, waar mijn tas in lag. Ergens achter me hoor ik een brommertje tuffen. Niets bijzonders op een fietspad, daar let je verder niet op. Maar toch leek ik er een soort van op gericht.

Als het brommertje aardig bij me in de buurt komt, gaat het langzamer rijden. Hee, dat is raar, er klopt iets niet aan. Als de brommer me, heel langzaam, wil passeren, grijpt de man in joggingpak met helm op, naar mijn tas en wil die dus stelen. Maar in een flits grijp ik de tas bij de hengsels en ik laat niet meer los. Ik roep hard, 'ben je helemaal besodemieterd!' en trek de tas naar me toe. Door mijn hoofd flitste van alles maar vooral, ik moet er zo hard voor werken, wat een gedoe als ik alle pasjes moet blokkeren en weer opnieuw aanvragen, persoonlijke onvervangbare spulletjes zitten er ook in, never krijgt hij die tas. Door het touwtrekken of liever tastrekken, vallen we beiden bijna om maar de tas laat ik niet los.

Als ik hem zowat van zijn brommer schop, ja ja, dat durfde ik zomaar, kiest hij toch maar eieren voor zijn geld en bromt er vandoor. Het is daar heuvelop zeg maar, zo'n flauwe helling waardoor je je rot trapt maar daar heb ik, ik denk door de adrenaline, geen last van want ik trap achter hem aan en haal hem nog bijna in. Kan je nagaan, hij op de brommer en ik op de fiets. Ik had hem bijna te pakken. Maar bovenaan de helling raak ik hem net kwijt. Dan maar door naar het politiebureau wat, heel handig, op het Marconiplein zit. Ik weet nu nog steeds zijn kenteken, kan je nagaan.

Het was dan ook wel grappig, DK 103 K of zoiets, die nummers weet ik nu niet zeker meer maar van de DK maakte ik domme klootzak. De agenten hebben alles netjes genoteerd en zouden naar de beelden van de camera's gaan kijken die ze daar overal hebben hangen maar ik heb er nooit meer iets van gehoord. Mijn tas liet ik nog steeds in de mand liggen, maar dan wel met de hengsels stevig om mijn stuur gewikkeld. Oh wat was ik fel! Dat had ik helemaal niet van mezelf verwacht. Eenmaal thuisgekomen liep ik van die miss Piggy karate kreten te slaken, ik had er zelf nog de meeste lol om. Ik was natuurlijk ook ontzettend blij dat ik mijn tas met inhoud nog steeds in mijn bezit had. Zo leer je een kantje van jezelf kennen waarvan je niet dacht dat je die in je had.

En dan gaan je gedachten toch weer naar je moeder. Vorig jaar wist ze, toen ze vertrok naar de hospice, dat het niet lang meer zou gaan duren. Al die maanden van ertegen vechten lagen nu achter haar. Dat had ze alleen maar gedaan omdat ze nog de verjaardag van mijn broer wilde meemaken en die was nu achter de rug. Om Frans niet langer te laten zeuren pakten we ook haar jasje in, dat ze nooit meer naar buiten zou gaan wist ze zelf al. Geen week meer jongens, zei ze tegen ons. Dan is het over. Vorig jaar was dit een donderdag en ze heeft gelijk gekregen. Je kon het ook aan haar zien en ik kon het ook voelen. We liepen allemaal op de automatische piloot en ik weet nog dat ik toen een week of zo gewoon niets gegeten heb. Dat ging gewoon niet, ik had een steen op mijn maag.

Gisteren zei PeeT nog dat mijn moeder nog steeds met die 13 strooit, omdat ze weet dat we het nodig hebben. En het is ook fijn, dat lijntje met haar boven. Toch zijn we allemaal blij dat ze boven is, waar het zoveel mooier is dan hier. Dat haalt het missen niet weg maar het geeft wel een rustig gevoel. Ook de wetenschap dat ik haar straks weer zal zien is iets waar ik veel kracht uithaal. Ze zal me wel komen halen als het mijn tijd is. Ik kijk er al naar uit, ik ben daar absoluut niet bang voor. Ik weet dat het niet mag maar ik zou graag weten wanneer het mijn tijd is. Daar zou ik geen last van hebben alleen maar voordeel maar goed, zo gaat het niet, ook niet bij mij. Tot die tijd, probeer ik ondanks alles toch maar overal zoveel mogelijk van te genieten. Er is nog zo ontzettend veel om dankbaar voor te zijn, en dat ben ik dan ook.

"De wereld wordt beheerst door oorzaak en gevolg, alle dingen hebben een begin en een einde. Weten wat eerst moet komen en wat laatst, is dicht bij de Tau zijn.
"

Confucius Chinees filosoof 551 v.C. - 479 v.C.

Er is wel meer grappig nieuws de laatste tijd. Vanmorgen hoorde ik weer dat er een man naar buiten keek, de tuin in, daar zag hij opeens een olifant uit zijn perenboom eten. Zo dan. Je schrikt je een hoedje. Het bleek een weggelopen circusolifant te zijn. Ja, waar zou hij anders vandaan moeten komen als je niet in de buurt van een dierentuin woont? Ik zou eigenlijk niet weten wat ik moet doen en ik zou ook gek genoeg zijn om hem te gaan aaien of zo. Deze man belde de politie. Ja, kan ook natuurlijk. Hallo, politie? Ja, er staat een olifant in de tuin en die vreet al mijn peren op. Ook niet echt een dagelijkse kost call voor de politie denk ik zo. Jumbo is weer netjes opgehaald door zijn eigenaar. Raar eigenlijk hè, de 'eigenaar' van de olifant. Dat beest is gewoon uit de jungle gerukt maar oké, dat is weer een hele andere discussie.

Morgen is het de tiende en een jaar geleden was mijn moeder dus nog thuis. Wat had ze het toen zwaar. Al die dagen staan nog zo vers op mijn netvlies dat ik er nog alles van weet. Op zich wel knap want ik ben van het afgelopen jaar zoveel dingen kwijt. Maar die dagen waren ook voor ons zwaar maar dan op een heel andere manier dan ze voor haar zwaar waren. Haar echtgenoot liep zo heerlijk moeilijk te doen dat wij stuk voor stuk moordneigingen voelden opkomen die we niet eens dachten nog in ons te hebben. Dat hij toen ruzie maakte dat ze haar jasje mee moest nemen, voor als ze naar buiten zou gaan, is iets waar ik nu blij mee ben want ik heb dat jasje en dat droeg ze zo graag. Als dat niet mee was gegaan dan had het, net als alle andere spulletjes van ma, weggeweest.

Alleen toen was het niet zo fijn om mee te maken. Maar ja, toen was er bijna niets meer wat fijn was om mee te maken. Ik ging net even kijken op deze website omdat ik twijfelde, ging ze nou de negende of de tiende? En dan ga je toch even zitten lezen en dan ben je gelijk in ene flits weer terug in de tijd. Ik bladerde door het overzicht naar de zestiende, de dag na haar overlijden omdat ik het natuurlijk toen pas over de dag ervoor schreef. Ik moest glimlachen toen ik naar het aantal likes keek op die pagina. Ook goeiemorgen ma, 13 likes. Natuurlijk, dat is toch best wel logisch. Het kan bijna niet eens anders dan 13 zijn. Het blijft alleen wel bijzonder.

Ik zit maar vast wat te typen voor mijn blog want ik moet zo weg. Ik ga naar PeeT, en daar zie ik al naar uit al vind ik de, op zich nog korte, reis heen en terug nog altijd een soort van zwaar. Kleine stukjes rijden gaan aardig, mits ik niet te moe ben of het te heet is. Dat heb ik de afgelopen tijd wel geleerd. Alleen al daarom ben ik blij dat het vandaag een vrij normale temperatuur is. Maar gelukkig krijg ik van haar altijd weer goede energie mee naar huis en dat scheelt alles. Een lang stuk rijden zomaar ergens heen, dat gaat nog niet zo goed. Dat put me dan uit omdat ik dan toch intensief bezig ben met opletten en meerdere dingen tegelijk en daar ben ik nog steeds niet zo erg goed in. Naar PeeT gaan is anders, dat scheelt.

Ik heb nog een half uurtje voor ik weg ga, dan schrijf ik daarna wel weer verder, als ik terug ben. De cits en ik zijn weer verwend, voor de zoveelste keer al. Ik heb een cadeaubon ontvangen. Alleen had die nog al wat voeten in aarde en nu blijkt dat het aanbod waar je het eventueel kan besteden, heel erg beperkt is. Je mag de bon ook inwisselend voor een Bol bon en dan heb ik maar gedaan. Wat je er voor dieren kon kopen was beperkt tot 21 artikelen waarvan meer dan de helft voor honden was. Ik hoop maar dat het goedkomt, ik heb in elk geval mails om het te bewijzen maar, gek genoeg, duurt dat inwisselend wel drie a vier werkdagen. Lijkt mij erg lang voor zoiets maar goed, ik weet ook niet precies hoe het daar werkt. Hopelijk komt het goed.

Toen ik net weer terug was van Petra moest ik echt even de bank op. Het was echt aan het gieten op de terugweg en dan is het rijden een stuk intensiever. Petra vond me goed vooruit gegaan, alleen lichamelijk niet zo heel erg. Dat is nog een lange weg om te gaan. Ja, daar was ik zeker door de afgelopen warme weken wel achter. En meer dan het de tijd geven die er nodig is, is er niet aan te doen. Het is een opbouw van jaren geweest en daar wil ik eigenlijk natuurlijk zo snel mogelijk van af maar zo werkt het niet. Ik heb mezelf gewoon een klein beetje gesloopt en alles moet herstellen en dat heeft gewoon tijd nodig. Daar kan ik niks aan veranderen, behalve dan het geduld ervoor opbrengen. En al heb ik dat niet, dat lijf werkt gewoon niet mee en protesteert bij vorken waar teveel hooi op gegooid wordt.

Ja daar was ik ook al achter. Voor mij dus een kwestie van de boel goed in de gaten houden en als ik voel dat iets niet goed voor me is, dan moet ik dat gewoon direct aangeven. Dat probeer ik ook wel maar ik ben daar nog niet erg goed in. Anders had ik hier natuurlijk nooit in terecht gekomen. Ik moet gewoon beter op mezelf gaan letten en voor mezelf zorgen. En dat is voor mij een echte uitdaging. Ik was nog allerlei dingen vergeten te vragen, dat merkte ik pas toen ik thuis was. Maar goed, ik hoop het ooit te leren. Voor vandaag ben ik wel klaar. Ik ben moe en ga zo lekker de bank op. Even bijkomen weer want veel gaat er nog niet, zo te voelen. Ik ga even relaxen, katjes eten geven daarna en mezelf ook maar. Morgen weer een dag. Ik kom helemaal bij van deze 'normale' temperaturen, ben er nog steeds erg blij mee.