Twee jaar en 145 dagen zonder Sunshine
Wat vanmorgen even fout ging is een korstje van de kaas afsnijden. Ik schoot er met een vaart af en zette het mes zo in mijn duim. Jeetje zeg, ik bloedde als een rund. Ik heb twee dubbele keukenrol velletjes, eigenlijk vier in totaal, helemaal doorweekt. Het bleef maar bloeden maar het deed geen zeer. Het was wel diep maar geen gevaarlijke plek of zo. Alleen stopte het bloeden maar niet. Ik ben een grote pleister gaan knippen en die heb ik er strak omheen gedaan, zodat de wond een beetje dichtgeknepen werd en dat leek eindelijk te helpen. Beetje lastig werken wel, maar ik heb vandaag niet echt veel gedaan. Het kwam er maar niet van op de één of andere manier.
Wel heb ik lekker met Moonlight en Aurora op de bank gezeten. Zitten lezen in Ontstaan van het Heelal. Ik kon het niet helpen en ik ging eerst naar het einde om te lezen over de vierde Kosmische graad. Daar heb ik iets mee en dat bleek nu ook weer. Als ik daar over lees, dan lopen de tranen zo uit mijn ogen. Dat raakt me elke keer. Als ik dit stuk helemaal gelezen heb, dan ga ik braaf gewoon van voor af aan lezen hoor. Dan lees ik dit boek voor de zesde keer, dan heb ik de hele lagere school gedaan, wat dit boek betreft. De volgende keer lees ik hem dan als middelbare scholier.
Dat klinkt raar maar de Rulof boeken, had ik al eens verteld, kunnen niet door iedereen gelezen worden. Daar ben je aan toe of niet. Al zullen het nooit makkelijke lichte boeken worden. Je moet er je koppie bij houden en het belangrijkste is, probeer het niet allemaal direct te kunnen snappen. Als er iets totaal onbegrijpelijk is, dan moet je gewoon doorlezen tot je bij iets komt dat je wel begrijpt weer. Laat dat andere maar gewoon los, daar ben je nog niet aan toe. Lees je het boek ooit nog een keer, dan snap je dat stukje waarschijnlijk opeens wel. Gewoon omdat je dan gegroeid bent, in je weten en begrijpen, doordat je verder hebt gelezen is dat gebeurd. De informatie is binnen gekomen en verwerkt, nu kan je meer aan en meer begrijpen.
En dat merk je dan ook meteen als je een boek oppakt dat je al eens gelezen hebt. Dan is het net een heel nieuw boek. De eerste keer dat me dat gebeurde, snapte ik er geen bal van. Hè?! Heb ik dit de vorige keer gewoon niet gelezen soms? Hoe kan ik dit nou gemist hebben, zoiets belangrijks! Daar snapte ik geen jota van. Ik ging zo snel ook, ik had alle boeken binnen twee jaar allemaal uitgelezen. Neem maar van me aan dat dit niet normaal is, maar dat wist ik toen nog niet. Dat je een klein stukje gemist hebt, dat kan, maar voor mijn gevoel las ik een heel nieuw boek. Later, toen ik ze allemaal gelezen had, werd dat ook zo verklaard, dat komt omdat je zelf gegroeid bent. Lees je een boek, van Rulof dan, de eerste keer, dan zit je in de eerste klas van de lagere school, en zo kan je verder tellen.
Het wordt je ook pas echt allemaal duidelijk, hoe verder je door de boeken heen komt. Alsof je pas na alles gelezen en een soort van begrepen te hebben, het grote geheel kan zien. Het valt mij vaak op, in de Rulof groepen die er zijn, dat mensen veel vragen hebben en daar dan in vast blijven zitten, omdat ze dat eerst helemaal moeten weten. Maar zo werkt het niet, gewoon loslaten en verder lezen. Je komt vanzelf weer bij een stuk dat je echt helemaal begrijpt. Pas als je zo door de boeken heen komt, wordt vaak iets verklaard waar je eerder op vastliep. En zo werkt het ook, dan pas snap je het grote geheel. De meeste mensen hebben dat geduld niet maar dat zal je bij deze boeken toch echt moeten hebben. Echt begrijpend lezen, in welk boek dan ook, is niet zo makkelijk als het lijkt.
Daar ben ik als schrijver ook wel achter, mensen lezen soms dingen en vullen het dan zelf aan of in. Zo krijg je misverstanden maar toch, daar valt niets aan te doen. Misschien hopen dat ze het nog een keertje lezen? Toch zal lang niet iedereen dit doen en dan hebben ze het toch op hun eigen manier in hun hoofd. Bij romans is dat natuurlijk prachtig, dan lezen ze zo'n verhaal in hun eigen gevoel. Maar bij studieboeken is dat niet zo handig. En hoe mooi ze ook zijn, de Rulof boeken zijn echte studieboeken. Dan is het wel zo handig dat je goed leest hoe het bedoeld is. Geef je er je eigen interpretatie aan, wat heel vaak gebeurd, dan klopt het gewoon echt niet altijd. Dat is niet erg hoor, ooit komt het goed.
We vragen ook veel dingen aan elkaar, in die groepen. En meestal komen we er dan ook wel uit, omdat je dan veel meningen en diverse manieren van uitleg krijgt. Zo kom je dan toch weer verder. Voor mij ging ik pas nadat ik alle boeken gelezen had, mezelf dingen afvragen. Hoe zat dit nou of dat. Er stonden ook dingen in, waardoor ik bijna afhaakte, zo ongelofelijk vond ik ze, of niet te vatten. Toch, mijn gevoel zei me dat ik verder moest lezen en ik volg altijd mijn gevoel. Zo kwam ik er zelf achter, dat je steeds meer begrijpt, hoe verder je komt en je de andere dingen naast je neer moet leggen. Niet makkelijk maar wel de enige manier.Als ik nu weer een boek herlees, dan ontleed ik ze echt, maak aantekeningen en schrijf in de kantlijnen of op notitieblaadjes.
Voor ik nu een boek uit heb, duurt het dan ook wel even. Ook omdat ik niet meer zo gefocust kan lezen als vroeger. Ik heb bijna een jaar niet gelezen en dat vond ik vreselijk, dat dit niet meer kon. Ik miste het ook enorm maar het lukte gewoon niet. Nu ook nog maar korte momenten hoor, maar ik ben al blij dat ik kleine stukjes kan lezen nu. Lezen op zich is niet voor iedereen, voor mij is het al mijn grote liefde, vanaf ik klein meisje was van drie, vier. Toen kon ik al een beetje lezen, had mijn moeder me geleerd. Ik heb wat boeken verslonden in mijn leven! Maar nu, met de Rulof boeken, heb ik nooit meer enig ander boek nodig. Want ook al heb je er eentje al tien keer gelezen, dan lees je er toch weer nieuwe dingen in. Is dat niet wonderbaarlijk?!