21. okt, 2018

Twee jaar en 145 dagen zonder Sunshine

Wat vanmorgen even fout ging is een korstje van de kaas afsnijden. Ik schoot er met een vaart af en zette het mes zo in mijn duim. Jeetje zeg, ik bloedde als een rund. Ik heb twee dubbele keukenrol velletjes, eigenlijk vier in totaal, helemaal doorweekt. Het bleef maar bloeden maar het deed geen zeer. Het was wel diep maar geen gevaarlijke plek of zo. Alleen stopte het bloeden maar niet. Ik ben een grote pleister gaan knippen en die heb ik er strak omheen gedaan, zodat de wond een beetje dichtgeknepen werd en dat leek eindelijk te helpen. Beetje lastig werken wel, maar ik heb vandaag niet echt veel gedaan. Het kwam er maar niet van op de één of andere manier.

Wel heb ik lekker met Moonlight en Aurora op de bank gezeten. Zitten lezen in Ontstaan van het Heelal. Ik kon het niet helpen en ik ging eerst naar het einde om te lezen over de vierde Kosmische graad. Daar heb ik iets mee en dat bleek nu ook weer. Als ik daar over lees, dan lopen de tranen zo uit mijn ogen. Dat raakt me elke keer. Als ik dit stuk helemaal gelezen heb, dan ga ik braaf gewoon van voor af aan lezen hoor. Dan lees ik dit boek voor de zesde keer, dan heb ik de hele lagere school gedaan, wat dit boek betreft. De volgende keer lees ik hem dan als middelbare scholier.

Dat klinkt raar maar de Rulof boeken, had ik al eens verteld, kunnen niet door iedereen gelezen worden. Daar ben je aan toe of niet. Al zullen het nooit makkelijke lichte boeken worden. Je moet er je koppie bij houden en het belangrijkste is, probeer het niet allemaal direct te kunnen snappen. Als er iets totaal onbegrijpelijk is, dan moet je gewoon doorlezen tot je bij iets komt dat je wel begrijpt weer. Laat dat andere maar gewoon los, daar ben je nog niet aan toe. Lees je het boek ooit nog een keer, dan snap je dat stukje waarschijnlijk opeens wel. Gewoon omdat je dan gegroeid bent, in je weten en begrijpen, doordat je verder hebt gelezen is dat gebeurd. De informatie is binnen gekomen en verwerkt, nu kan je meer aan en meer begrijpen.

En dat merk je dan ook meteen als je een boek oppakt dat je al eens gelezen hebt. Dan is het net een heel nieuw boek. De eerste keer dat me dat gebeurde, snapte ik er geen bal van. Hè?! Heb ik dit de vorige keer gewoon niet gelezen soms? Hoe kan ik dit nou gemist hebben, zoiets belangrijks! Daar snapte ik geen jota van. Ik ging zo snel ook, ik had alle boeken binnen twee jaar allemaal uitgelezen. Neem maar van me aan dat dit niet normaal is, maar dat wist ik toen nog niet. Dat je een klein stukje gemist hebt, dat kan, maar voor mijn gevoel las ik een heel nieuw boek. Later, toen ik ze allemaal gelezen had, werd dat ook zo verklaard, dat komt omdat je zelf gegroeid bent. Lees je een boek, van Rulof dan, de eerste keer, dan zit je in de eerste klas van de lagere school, en zo kan je verder tellen.

Het wordt je ook pas echt allemaal duidelijk, hoe verder je door de boeken heen komt. Alsof je pas na alles gelezen en een soort van begrepen te hebben, het grote geheel kan zien. Het valt mij vaak op, in de Rulof groepen die er zijn, dat mensen veel vragen hebben en daar dan in vast blijven zitten, omdat ze dat eerst helemaal moeten weten. Maar zo werkt het niet, gewoon loslaten en verder lezen. Je komt vanzelf weer bij een stuk dat je echt helemaal begrijpt. Pas als je zo door de boeken heen komt, wordt vaak iets verklaard waar je eerder op vastliep. En zo werkt het ook, dan pas snap je het grote geheel. De meeste mensen hebben dat geduld niet maar dat zal je bij deze boeken toch echt moeten hebben. Echt begrijpend lezen, in welk boek dan ook, is niet zo makkelijk als het lijkt.

Daar ben ik als schrijver ook wel achter, mensen lezen soms dingen en vullen het dan zelf aan of in. Zo krijg je misverstanden maar toch, daar valt niets aan te doen. Misschien hopen dat ze het nog een keertje lezen? Toch zal lang niet iedereen dit doen en dan hebben ze het toch op hun eigen manier in hun hoofd. Bij romans is dat natuurlijk prachtig, dan lezen ze zo'n verhaal in hun eigen gevoel. Maar bij studieboeken is dat niet zo handig. En hoe mooi ze ook zijn, de Rulof boeken zijn echte studieboeken. Dan is het wel zo handig dat je goed leest hoe het bedoeld is. Geef je er je eigen interpretatie aan, wat heel vaak gebeurd, dan klopt het gewoon echt niet altijd. Dat is niet erg hoor, ooit komt het goed.

We vragen ook veel dingen aan elkaar, in die groepen. En meestal komen we er dan ook wel uit, omdat je dan veel meningen en diverse manieren van uitleg krijgt. Zo kom je dan toch weer verder. Voor mij ging ik pas nadat ik alle boeken gelezen had, mezelf dingen afvragen. Hoe zat dit nou of dat. Er stonden ook dingen in, waardoor ik bijna afhaakte, zo ongelofelijk vond ik ze, of niet te vatten. Toch, mijn gevoel zei me dat ik verder moest lezen en ik volg altijd mijn gevoel. Zo kwam ik er zelf achter, dat je steeds meer begrijpt, hoe verder je komt en je de andere dingen naast je neer moet leggen. Niet makkelijk maar wel de enige manier.Als ik nu weer een boek herlees, dan ontleed ik ze echt, maak aantekeningen en schrijf in de kantlijnen of op notitieblaadjes.

Voor ik nu een boek uit heb, duurt het dan ook wel even. Ook omdat ik niet meer zo gefocust kan lezen als vroeger. Ik heb bijna een jaar niet gelezen en dat vond ik vreselijk, dat dit niet meer kon. Ik miste het ook enorm maar het lukte gewoon niet. Nu ook nog maar korte momenten hoor, maar ik ben al blij dat ik kleine stukjes kan lezen nu. Lezen op zich is niet voor iedereen, voor mij is het al mijn grote liefde, vanaf ik klein meisje was van drie, vier. Toen kon ik al een beetje lezen, had mijn moeder me geleerd. Ik heb wat boeken verslonden in mijn leven! Maar nu, met de Rulof boeken, heb ik nooit meer enig ander boek nodig. Want ook al heb je er eentje al tien keer gelezen, dan lees je er toch weer nieuwe dingen in. Is dat niet wonderbaarlijk?!

21. okt, 2018

Quote van de dag

"Al wat je te vaak doet wordt plezierig. Dat is een van de belangrijkste geheimen van het leven."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
20. okt, 2018

Twee jaar en 144 dagen zonder Sunshine

Een tijd terug had ik mijn ogen laten meten en tot mijn grote verbazing, waren die toen een stukje vooruit gegaan, voor veraf dan. Voor van dichtbij is het andere koek, dat wordt echt steeds slechter. Maar goed dat ik toen geen geld had voor een nieuwe bril of zo want de laatste tijd holt de hele boel als een enthousiasteling op de vierdaagse als een gek achteruit. Hoe zou dat nou toch opeens komen? Ik merkte het al bij de tv, dat ik sommige dingen niet kan lezen meer. En dat is toch echt een flinke jongen, die ook niet al te ver van me af staat. In elk geval niet zo ver om dat niet kunnen lezen te kunnen rechtvaardigen.

Dubbelop ellende dus. Echt hoor, als ik soms vergeet mijn brilletje op te zetten, bij het schilderen, dan denk ik steeds, wat klopt er hier niet. Het duurt dan nog even hoor, voor ik het door heb. Oh verrek, waar is dat brilletje nou weer? Net zoals mijn kluts, ben ik dat ook steeds kwijt natuurlijk. Ik heb er een paar door het hele huis liggen. Maar als ik die dan niet precies op de juiste plek terug leg, dan zoek ik me een ongeluk. Ik moet er nog eens eentje bij gaan kopen want ook op de zaak is het niet meer te doen. Alleen met brilletje voor veraf, kan ik weer niet op de pc werken maar met een brilletje voor dichtbij ook niet.

Wat is dat toch altijd voor een gedoe? Ouderdom komt met gebreken ja maar dit is toch echt overdreven hoor. Het ene of het andere, niet allebei tegelijk! Dat is gewoon niet aardig, vind ik. En nog lastig ook. Wat ik nog het ergste vind, als je boodschappen loopt te halen en je wil het etiketje lezen. Ik ben namelijk nog niet zo ver dat ik met leesbril en al op zak loop. Misschien had ik nog iets kunnen onderscheiden als ik in het zonlicht had gestaan met mijn etiketje maar zo, in het kunstlicht in de winkel? Vergeet het maar. Ik zie wel dat er woorden staan maar lezen zal niet lukken, ze dwarrelen gewoon door elkaar. Als je probeert te focussen, zal je aardig wat rare gezichten staan te trekken, maar zelfs dan lukt het niet meer. Vorig jaar nog wel, dan kon ik er nog wat uithalen.

Ja, wat wil je, tegen de zestig?! Al dat soort gevallen staan in de rij om zo snel ze kunnen bij me aan te kloppen. Ding dong, voorzichtig doe ik open. Hallo, hier ben ik, de broze botten veroorzaker, bereid je voor dat als je valt, je voortaan gewoon iets breekt. Ik heb mijn neef bij me, gevoel voor evenwicht verstoorder. Dus als je denkt dat je niet zal vallen, denk dan nog maar eens. Dat ga je wel zeker doen! Ik zie dat je mijn tantes al een tijd over de vloer hebt, doe ze de groeten maar. Tante kippig en tante bijziend tot bijna blind heb ik altijd al een goede band mee gehad. En als ik turend en mijn ogen half dicht knijpend langs ze heen kijk, dan is de rij nog veel langer dan ik had verwacht. Alsof ze losbreken en slachtoffers zoeken, zodra iemand over de betere helft van de vijftig heen is. Ik gooi snel de deur weer dicht!

Ik heb nog steeds geen mailtje gehad van de mud mensen ook. Die na zending is dan nog steeds niet onderweg, maak ik hier uit op. Nou, schiet dat even lekker op. Het is maar een mazzel dat ik de reliëf verf ontdekt heb, dan kan ik toch lekker mijn ding doen. Dat mud is leuk op kaarten en kerstballen en meer van dat soort dingen die je alleen maar decoratief gebruikt. Ik denk dat het ook wel leuk zal zijn op die potten die je niet in het water kunt doen. Een mooie zachte achtergrondkleur en dan met zwart of zo, of een donkere achtergrond kleur of zelfs zwart en dan met de witte mud werken. Dat lijkt me echt leuk. Maar om het op glas te doen, of op die kandelaars of alles wat ik verf en wat afgewassen moet kunnen worden, daar kwam het niet goed bij uit. En toen vond ik die reliëf verf, die kan zelfs in de vaatwasser als het drie dagen met rust gelaten is.

Daar heb ik dan ook wat meer en wat meer kleurtjes ook van besteld. Dat komt wel op. Je kan namelijk ook heel erg leuk wat je schildert ermee verfraaien. Ik zou aardig wat misgelopen zijn, als ik dat mudden niet had ontdekt want alleen al hoe je een dennenappel kunt verfraaien ermee, is al zo leuk. Of bloemen, veertjes, randjes en weet ik het allemaal. Dat wordt er allemaal alleen maar mooier van. Het verfraait de hele boel en ik zal één van de weinigen zijn die zo werkt, dat is mooi! Het ene gaat makkelijker dan het andere, ik zal er nog veel mee moeten oefenen hoor maar toch, het gaat best. Ik vind het ook leuk om te doen, dat scheelt. Vooral het verfraaien van wat je al gemaakt hebt is erg leuk.

Wat ook erg leuk is, is het vervolg van Will & Grace. Ook daar zijn ze flink ouder geworden!Vorig jaar, na tien jaar te zijn weg geweest, kwam er een vervolg op. Ik had het opgenomen maar het ging nogal eens mis maar met de herhalingen erbij kwam ik uiteindelijk toch tot het hele seizoen. Tenminste, als dat zestien afleveringen zijn. Ik had al die tijd gewacht met kijken, het kwam er gewoon niet van. Tot ik van de week opeens reclame voorbij zag komen, dat er nog een seizoen zou komen. Nou, dan werd het toch wel eens tijd dat ik dit seizoen eerst eens zou kijken. Bijna een jaar later maar goed, dan heb je ook wat! Dus ik ging er van de week even voor zitten.

Oh mijn hemel wat heb ik gelachen! Het soort van slapstick wat er ook af en toe in voorkomt, vooral zoals door Jack in de tweede aflevering, zorgde ervoor dat ik lag te hikken van het lachen op de bank. De cits waren al gevlucht voor zoveel lawaai. Die dachten zeker dat ik iets nog veel ergers had dan zenuwpijnen! Het duurde lang voor ze weer tevoorschijn kwamen en schrokken zich rot elke keer dat ik keihard in de lach schoot. Het zal vast niet voor iedereen zijn maar dit is zo mijn humor! Ik plaste echt bijna in mijn broek. Bovendien zijn die mensen zo vertrouwd geworden in al die jaren dat ik naar ze heb gekeken. Kortom, ik heb echt enorm zitten genieten weer. Straks ook weer even een aflevering kijken. Lekker bakkie koffie erbij maar niet vasthouden die mok, levensgevaarlijk! Echt genieten!

20. okt, 2018

Quote van de dag

"Men moet altijd een tikje onwaarschijnlijk zijn.

Origineel: One should always be a little improbable
"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
19. okt, 2018

Twee jaar en 143 dagen zonder Sunshine

De afgelopen is het steeds in het nieuws geweest, dat schilderij van het meisje met de ballon, die door de versnipperaar gaat. Leuk plaatje hoor, op zich, maar meer dan een miljoen?! Om precies te zijn 1,18 miljoen euro! Het is mooi, mooi gespeeld met licht en dat soort dingen maar eh. Alsjeblieft zeg. Kan iemand me dit nou eens in hemelsnaam een keertje uitleggen? Want ik snap dat niet. Ik vind dan, terwijl ik altijd twijfel over dingen die ik maak, veel van mijn eigen maaksels stukken mooier en daar vraag ik dan 50 euro voor of zo. En nu dat ding maar voor de helft door de versnipperaar is gegaan, en Banksy, de artiest, eigenlijk het hele ding er doorheen had willen ratsen, is het nu zelfs nog meer waard.

Shoot me but leak, ik kan dat niet begrijpen. Net zoals die spuuglelijke dingen van Picasso, waar ik echt geen geld uit aan zou geven, al kreeg ik opeens de bankrekening en het pasje met pincode van één van de Rockefellers. Echt niet! Kijk, Monet, Manet, Dali, die kan ik enorm waarderen, dat is prachtig. Van Gogh, Rembrandt, Rubens, Anthony van Dijck, de echte Meesters uit de middeleeuwen, dát is kunst, dát is zoveel en meer geld waard. Dat vind ik totaal iets anders, dat is kunst met een hoofdletter K. Maar zo'n meisje met een ballon, hoe mooi en gedetailleerd ook, meer dan een miljoen euro? Hoe ontstaat zoiets, vraag ik me dan af? En ik ben niet jaloers hoor, al zou het wel leuk zijn om tegen die prijzen dingen te verkopen. Dat gaat niet gebeuren, weet ik ook wel en ik gun iedereen zijn geluk hoor. Maar ik kan me niet voorstellen, dat je als mens voor zoiets zoveel geld zou betalen.

Dat meen ik echt, dat gedeelte in de kunstwereld snap ik voor geen meter. Als je dus bekendheid krijgt, omdat je connecties hebt en netwerkt, dan kan je zoiets voor elkaar krijgen? Terwijl er waarschijnlijk meer kunstenaars rondlopen die beter zijn, maar dat niet doen en dus ook minder verdienen. Waar betaal je dan eigenlijk voor? Snap je? Dat gaat er bij mij niet in. Maar goed, er zijn wel meer dingen in de wereld die ik niet snap. Koop een leuk schilderijtje, voor een paar honderd euro, en ga met de rest van dat geld die hele grote groep mensen helpen die al weken te voet van Honduras naar Amerika lopen of zo. Dat zou ik dan wel begrijpen. Helaas, zo werkt de wereld niet. Maar wie weet, ooit wel. Daar vertrouw ik op alleen zal ik er dan niet meer zijn, in dit leven als deze persoonlijkheid dan.

Gisteren kreeg ik, eindelijk, de datum van de afspraak door dat ik weer eens naar de bedrijfsarts moet. Ik zat te denken, er klopt iets niet maar ik kwam er maar niet op wat. Ook vandaag bleef dat maar door mijn hoofd spelen. En opeens wist ik het, die dag moet ik naar PeeT! Zij was 2 oktober ziek geworden en toen hebben we nogal moeten puzzelen om tot een nieuwe datum te komen, waarop we allebei weer konden. Voor mij ietsje lastiger omdat ik tussen twee dagen werken door moet, dan weet ik al dat het me erg vermoeid. Datzelfde gold ook voor de afspraak met de bedrijfsarts en opeens ging mijn lampje aan. Oh ja, dat is dezelfde dag dat ik naar Peet moet! Nou, dat gaat natuurlijk niet. Vandaag dus maar een mailtje gestuurd naar PZ, en gevraagd om een andere datum want dit kan en wil ik ook zeker niet nog eens afzeggen. Ik zal het nog wel horen dan.

Dan moet ik ook nog eens vrij nemen op 31 oktober en 2 november, want de tweede komt de leesgroep van Rulof bij mij en dan zou me dat echt te veel worden met drie keer in de week werken. Dat gaat me nog niet lukken. Ik heb nog genoeg vrije uren, moet lukken. Dan heb ik nog genoeg uren over om in december ook nog een paar dagen vrij te nemen. Maar dat moet ik later maar doen, als ik weet wat mijn schema tegen die tijd is. Dat komt wel goed in elk geval. Want in december komt Karina ook nog een keertje gezellig logeren hier. Dan gaan we hier vlakbij naar een kerstmarkt, gezellig bij Kim op visite en hebben we vast een leuk weekend. Dat weet ik al van te voren. Ik weet nu ook wat haar gewoonten een beetje zijn en dat maakt het ook weer wat makkelijker. Ik zie er al naar uit!

Gisteren moest ik weer even streng doen tegen Skylar, die wilde pikken van Moonlight zijn snoepjes. Hij wilde gewoon niet luisteren en ik pakte iets om hem weg te schuiven omdat ik er zo niet bij kon. Ging hij toch weer slaan! De boef! En net als vorige keer, pakte hij daarna Aurora eventjes. Uit frustratie dus. Stom want nu kreeg hij weer op zijn kop. Toch loopt Aurora de laatste tijd zo leuk te spelen, in de late avond of in de vroeg ochtend. Ze slaapt bijna elke nacht bij mij in mijn armen of bovenop me. Ze komt niet ongelukkig over en op zich gaat het eigenlijk prima onderling. Behalve als Skylar gefrustreerd is.

Ook toen hij vannacht bij me wilde komen kroelen, dat doet hij wel vaker als hij stout is geweest, hoorde ik hem mopperend weggaan. Vlak voordat hij bij mijn heup was, zag hij opeens Aurora liggen. Dat risico nam hij maar niet en zij begon ook al te miepen. Weg was hij weer. Ik heb hem maar een extra kroel gegeven vanmorgen. Dan komt het wel weer goed hoor. Het blijft een apart, die Skylar. Hij is lief en stout tegelijk meestal. Dat is ook een talent die niet iedere kat heeft! Alhoewel. Volgens mij zijn ze zo allemaal wel een beetje. Een beetje veel zelfs. Ach ja, je houdt van ze of niet en ik hou heel veel van ze! Mijn harige bengeltjes!