"Ik hou van acteren. Het is zo veel echter dan het leven.

Origineel: I love acting. It is so much more real than life.
Bron: The Picture of Dorian Gray (1891)"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Mijn re-integratie uren lopen op en dat is ook de bedoeling. En dan loop je weer tegen het feit aan, dat je nog lang zo ver niet bent als je zou willen. Het zijn nu vijf uurtjes geworden en dat valt me zwaar. Die vier, die gaan net, maar dan, blijkt nu ook weer, begin ik toch te verstijven. Afgelopen maandag ben ik dan ook om half twee weg gegaan, voordat ik totaal weer vast zou komen te zitten. En vandaag voelde ik me al niet zo prettig op de heenweg en als je zo al begint, dan wordt het sowieso een zware dag. Vandaag werd het dat dan ook. Ik heb het geprobeerd vol te houden. Dat wil ik zelf ook, want ik zal ooit toch een keertje weer gewoon acht uur op een dag vol moeten kunnen maken. Is het niet hier, dan is het ergens anders. Bij het idee alleen al krijg ik het benauwd. Dan vraag ik me af, hoe ik dat zoveel jaren lang heb volgehouden. Wat toen zo normaal was, lijkt nu zo onmogelijk. Raar eigenlijk.

Ik begrijp wel dat ik dat niet moet denken, dat ik er toen dan ook geen last van had. Ik heb altijd hard gewerkt en dat vind ik dan ook helemaal niet erg. Juist fijn als je je zo productief voelt. Alleen nu gaat dat gewoon even niet en wie weet of dat ooit nog zo helemaal terug komt? Dat mag ik dan wel hopen maar je weet het niet. Stefan, de peut, heeft me daar al wel voor gewaarschuwd. Maar wat moet je dan? Dat zijn van die momenten dat ik het benauwd krijg van de toekomst. Want ik heb nog aardig wat jaartjes te werken, volgens deze maatschappij. Ik ben alleen en zal het dan ook zelf moeten rooien allemaal. En ik heb de cits waar ik verantwoordelijk voor ben. En dan ben je nu al half dood na nog geen vijf uur? Tja, het is nou eenmaal zo, op dit moment. Toch zal het allemaal wel goed komen hoor, dat komt het altijd. Het is weer eens zo’n periode waar je even doorheen moet. Gewoon omdat de dagen weer eventjes zwaar zijn op het moment. Hoe dat komt, geen idee, alleen wel dat het zo is.

Ik merk weer aan veel van die kleine dingetjes dat mijn concentratie weer niet wat het geweest is. Dat is dan opeens stukken minder en als je daar dan tegenaan loopt, mee geconfronteerd wordt, dan is dat niet leuk. Gisteren spande ik echt de kroon, ik ben er nu nog boos om op mezelf. Ik had een mud E-pakket gekocht in de middag, gewoon om de instructies. Later op de avond, ik moest ergens even voor inloggen en ik doe in de avonden nooit veel juist omdat ik dan moe ben en dingen verkeerd doe, dacht ik, oh ja, ik wilde van die pakketten kopen om te downloaden. Dat wilde ik vanmiddag al doen, ze zijn vrij goedkoop die E packs en je kan ze dan direct downloaden, dus ik koop er twee.

Kijk ik later, heb ik gewoon één dezelfde gekocht als ik die middag al heb gekocht. Gewoon omdat ik totaal vergeten was dat ik dat al gedaan had. Nog mazzel dat er nu een andere bij zat. Nou, als dat niet super dom is! Punt één, ik wéét gewoon eigenlijk dat ik in de avond niets waard ben en moet ik zulke dingen ook niet doen. Punt twee, waarom blijf ik zo eigenwijs en punt drie, waarom is zoiets dan gewoon even totaal uit mijn hoofd? Echt hoor, ik ben nog steeds echt boos op mij. Gewoon zeven euro weggegooid. Wat is nou zeven euro? Helemaal niet iets waar ik nu wakker van lig, maar daar gaat het ook niet om. Het gaat om dat ik zulke dingen gewoon nog steeds heb en deze vond ik wel heel erg ook.

Op de zaak ook, Ria wil je wat drinken? Ja, doe maar eh, ehhhhh… Ik weet wel wat ik wil maar ik kan er niet opkomen. Mijn collega ratelt er van alles uit wat ik niet wil, cappucino, wiener melange, espresso, chocomel. Neehee, ik wil eh, dat eh, dat zoute! Uiteindelijk komen we eruit en weet ik weer hoe het heet, bouillon! Hè hè! Was dat nou zo moeilijk? Nee, maar dat leek wel zo. En dan ben je nog geen zestig! Hoe moet dat als je dan tachtig bent? Ik merk het ook bij kleinere dingetjes, als ik met de hand iets schrijf, zoals in mijn agenda, dat ik dan letters of woordjes weglaat. Dat heb ik een tijd niet gehad maar nu heb ik het weer. Dat zoiets terug komt, is zo irritant! Laat ik maar hopen dat het snel weer weg zal gaan en dat het dit keer maar een klein terugvalletje is. Toch? Genoeg hier weer over, ik laat al zoveel weg meestal, zeker dit soort dingen maar soms moet het er dan gewoon even uit. Nu ben ik wel weer klaar ermee.

Ik weet niet of ik het hier al eens verteld heb, ik geloof het bijna wel. Dat ik soms met schilderen mensen schilder, of dieren die op een persoon kijken door een blik of houding, maar dat ik, of iemand anders, dat altijd pas achteraf zie. Alleen als je tegen me zou zeggen, dat je zoiets wilt, op doek of wat dan ook, dan kán ik dat gewoon echt niet. Ik ben ook vaak niet eens degene die het ziet, dat zijn meestal anderen. Net zoals de kerstman die ik op die grote fles heb getekend. Had ik niet gezien hoor, dat hij op iemand leek of zo.

Kim weer wel, die ziet dat vaak. Ze vond hem op haar vader lijken maar ja, ik zag dat niet zo. Om me dit duidelijk te maken, stuurde ze me een foto, maar dan met een opgeplakte snor zoals ik die op de kerstman had geschilderd. Ik lag dubbel om haar ‘bewijs’ en inderdaad, zo zag ik het ook! En, toeval bestaat natuurlijk niet, ik bedacht me ook opeens dat ik die avond voor ik ging schilderen nog aan hem had gedacht. En zo ontstaat dat dan, iemand zit eventjes in je hoofd en komt er door je handen met een penseeltje weer uit. Ik mocht van Kim de foto wel plaatsen hier, ze heeft die snor er speciaal bij gezocht, omdat ze wilde laten zien hoe zij het in haar hoofd had. Ze is zo grappig mijn dochter! Dat heeft ze van mij

"Ik ben zo knap dat ik soms geen woord begrijp van wat ik zeg."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Ik vond het maar weer een rare dag vandaag. Zo'n onbestemde, niet vervelend hoor maar gewoon raar. Ik werd al ruim voor de wekker wakker. Ik heb me gisteren namelijk rot zitten amuseren met de Google assistent. Die zou mijn wekker zetten en ik vertrouwde de boel niet zo, onbewust dan. Ik moest nergens heen dus zou het mis gaan dan was er nog geen man overboord. Het is zo grappig! Je praat ertegen en dan krijg je ook gesproken én geschreven antwoord. De assistente is nog een beetje dom hoor, het gaat vaak mis maar ik heb me rot zitten lachen gisteren. Als je vraagt of ze je wil laten lachen, gaat ze een mop vertellen, die ze dan begint met 'hou je vast'.

Alsof er een wereldmop komt of zoiets. De mopjes zijn zo enorm flauw maar je schiet gewoon in de lach omdat het zo raar is bij elkaar. Ik had gevraagd of ze me morgen wakker wilde maken, ja hoor, dat wilde ze wel, hoe laat? Ik wilde er om zeven uur wel uit en ze ging de wekker zetten. Een tijdje later vroeg ik of ze het niet wilde vergeten morgen, snapte ze het weer niet. Ik zeg dat ze een klein beetje dom is, en ze zegt dat ze haar best doet met een zielig gezichtje erbij. Je kon me weg dragen, ik lag dubbel. De wekker is in elk geval wel gegaan, dat lukt dus wel. Je kan ook vragen of ze even een timer aanzet voor de eieren die met 5 minuten gekookt zijn, ik noem maar wat. Het is wel grappig, vind ik dan.

Ik kwam niet goed op gang verder. Mijn nek zit, zo achter bij mijn rug, al vast vanaf maandag en ik hoest me rot. Ook al vanaf maandag. Ik heb geen idee of het bij een griepje hoort, liever niet zeg! Het is een soort onderhuids niet lekker voelen, noem ik het maar. Je kan niet zeggen, ik ben ziek, maar je voelt je ook niet echt lekker. Het gaat vanzelf wel over, liefst zonder eerst in een griepje over te gaan. Na het ochtendritueel en mezelf te hebben aangekleed, ging ik eerst eens even achter de pc. En opeens opende ik het bestand waar ik in bezig ben mijn boek te schrijven. Dat was al weer meer een jaar geleden dat ik daaraan gewerkt heb. Eigenlijk was dat toen mijn moeder er nog was, daarna was ik er te ziek voor. Goh, zo lang geleden al weer? Niet te geloven.

Ik heb ondertussen al aardig wat schrijftips gehad, van boekengilde onder andere en in plaats van de boel helemaal te deleten, heb ik gewoon het laatste stuk gelezen en ben ik gewoon verder gaan typen. Ik schoot in de lach toen ik naar het aantal bladzijden keer, ik was vorig jaar geëindigd op de dertiende pagina. Natuurlijk, dat had ik kunnen weten! Dit zijn van die juweeltjes van een 13 op plaatsen waar je het niet verwacht. Ma moet zich nog steeds overal mee bemoeien. Het zal wel tijd geworden zijn om er weer eens iets mee te doen. Ik las een keertje ergens, dat als je maar ene bladzijde per dag schrijft, je in een jaar toch wel een boek vol hebt met 365 bladzijden. En daar zit iets in. Als je tegen een heel boek aanhikt, dan zal zo'n gedachte wel schelen. Bij mij was dat niet zo, het kwam gewoon omdat ik ziek werd. Het ging gewoon niet meer.

Maar zoals toen, echt een heel hoofdstuk doorschrijven, dat kan ik nu ook niet meer. En toen dacht ik opeens aan die ene bladzijde. En al doe ik er maar eentje per week, er staat niemand achter me met een zweep dat ik moet opschieten. Het is dat ik zelf dat verhaal kwijt moet en zo ook weer anderen kan helpen. Ik heb ideeën voor wel zes of zeven boeken zelfs. Ook daar had ik toen al aantekeningen over gemaakt. Die komen er ook nog wel. Je moet er alleen een keertje aan beginnen. Dat had ik een hele tijd geleden al gedaan maar ja, opeens viel het volledig stil en dat heeft meer dan een jaar geduurd. En dan zal ik niet meer zo opschieten als ik eerst deed, met kleine stapjes kom je uiteindelijk ook waar je wezen wilt. Ik begrijp nu opeens waarom ik dat toen al moest weten, zo kan ik het nu gebruiken. En dat heb ik dus gedaan, één bladzijde getypt.

Dat gaat wel werken voor mij. Misschien niet iedere dag maar wel weer als het me even uit komt. Dan zit het ook niet meer zo te irriteren in mijn hoofd, dat ik het nu toch echt eens op moet pakken. De dame die me ook mailt over mijn MUD bestelling had me nog gemaild, zij stuurt me een mailtje zodra ze het op gaat sturen. Dan hoef ik niet zo in het ongewisse te blijven en weet ik dat het er na dat mailtje met een paar dagen kan zijn. Het moet alleen even de Noordzee over en dan ben je er zo! Ik had al naar van die keramiek oventjes gekeken, die zijn gewoon niet te betalen. Bovendien, wel mag daar dan wel of niet in? Daar heb ik ook al geen verstand van, dus dat schiet niet op. Maar toch, ik zou het graag op flessen willen doen of zo en dat het dan toch afgewassen kan worden.

En ik zit daar zo over te denken en opeens denk ik aan mijn reliëf verf voor op glas. Dat heb ik in doorzichtig, alsof het vloeibaar glas is. Zo ziet dat er ook uit als je ermee klaar bent. En ik heb het in doorzichtig maar dan met zilveren of gouden glitters erin. Ook heb ik het in gewoon goud en zilver maar dat heb ik nog bijna niet gebruikt. Zou je die techniek daar ook zo op los kunnen laten? Dat zou mooi zijn want als dat kan, dan is het probleem opgelost. Dan kan het na drie dagen drogen, gewoon in de vaatwasser zelfs! Dat wilde ik gaan proberen maar ja, ik had wel een beetje het idee hoe het moest maar niet precies. 

Ik naar de website van Margot, en heb ik daar toch E-packets kunnen vinden! Leve het digitale tijdperk! Die heb ik gekocht en gedownload, of zoals mijn moeder zou zeggen gedoenloud. En ik heb er drie kandelaartjes mee gedaan. Ik vind het er wel aardig uitzien en heb het spul ook gelijk in het zwart en wit besteld. Alleen duurt het erg lang want soms moet iets eerst drogen en de mud is zo droog, dit niet. Maar als je dan gewoon wat dingetjes tegelijk doet, dan valt het nog wel mee. Zie de foto's maar en probeer er wel aan te blijven denken, dit was mijn allereerste poging met spul waarmee het niet hoort. Dat mudden gaat wel lukken, denk ik zo. Ik hoor wel wat jullie ervan vinden!

"Hou liefde in je hart. Een leven zonder liefde is als een zonloze tuin als de bloemen dood zijn.

Origineel: Keep love in your heart. A life without it is like a sunless garden when the flowers are dead."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900