Mijn hemel zeg, het is echt mijn week niet aan de ene kant. Aan de andere kant totaal weer wel. Zondag een erg leuke dag gehad maar daar heb ik de rest van de week voor moeten afzien. Dan begint eindelijk na zoveel dagen je lijf weer ietsjes losser te zitten, daar ben ik heel blij mee. Het is, als je zo helemaal stijf bent, een soort van alsof je in een strak maar dun pak gips zit of zo. En als dat dan weer een beetje soepeler wordt, dan voelt dat echt zo fijn. Net als bij zo'n maskertje dat keihard wordt en totaal kraakt als je in de lach schiet of zo. Zoiets, geen idee hoe ik het anders uit moet leggen.

Gisteren mijn moeders verjaardag gevierd bij mijn nichtje, het was een gezellig grote groep zo bij elkaar. Het was zo warm binnen, dat we uiteindelijk allemaal buiten hebben gezeten, in de tuin. Mijn moeder zei altijd, dat toen ze in verwachting was van mij, het ook zo'n hete oktober was. Dat ze met zomerjurkjes liep toen, dat is 57 jaar geleden nu en nu is het weer zo warm. Ik heb mijn tante blij gemaakt met een kerstkandelaar en mijn nichtje met een fles, niet zoiets als mijn broer, met zuiver Rotterdams kraanwater erop. Zij drinken vaak water, of ze doen water bij de wijn, schenken hoor, dus deze gaat goed in gebruik daar. Ze vond het echt een leuk cadeau. In elk geval, de fles kwam goed terecht, ze was er blij mee. We hadden een leuke avond. Ik heb, samen met mijn tante, een paar roseetjes gedronken, dan kon ik weer een mooi fles mee naar huis nemen. Ik heb er nog twee bij gescoord. Een donkere fles, ook zo mooi om iets mee te doen!

Zelf drink ik eigenlijk helemaal niet meer, zeker thuis niet. Maar dit komt echt niet van die paar rosé hoor, dat voel ik wel. Ik kan nog wel wat hebben, ook al ben ik het niet meer gewend. Als je verder niet drinkt, dan wordt het best lastig om aan lege flessen te komen, niet elke fles is er dan ook geschikt voor ook. Die donkere fles kan ik mooi gaan gebruiken bij iets nieuws dat ik toevallig heb ontdekt op een Facebook pagina, via via. Het heet mudding, ik had er nog nooit van gehoord en ik dacht, ik zoek wel op het internet. Ik zag op die pagina wel de meest prachtige dingen maar niet hoe je het kon doen of maken, of waarmee. Alleen vond ik op het internet of YouTube ook niets. Heel irritant. Uiteindelijk heb ik de dame die de pagina beheert maar een berichtje gestuurd, een mailtje dan. Want het was weer een Amerikaanse pagina en wat je ook vanaf daar bestelt, al is het een velletje papier, het kost handen vol geld om het te laten verschepen. Gelijk maar even gevraagd of ze iets in Europa weet, of zelfs Nederland.

Zij wees me weer op de dame die het heeft 'uitgevonden' en toen heb ik haar ook gemaild. En nu heb ik een leverancier gevonden in Engeland, dan is het nog te doen. De starterkit is al onderweg, helemaal geweldig. Ik zal flink moeten oefenen maar het is best heel mooi. Alleen, helaas, ik heb geen 'kiln'. Dat is een soort glas smelt oven, waar je ook de 'mud' in kunt bakken. Geen man overboord, je kan het ook 24 uur laten drogen en dan is het keihard en zit het muurvast. Alleen, je kunt het niet afwassen. Het kan niet in water in elk geval. Dus het is dan puur decoratief. De flessen en kandelaars die ik nu maak, die kunnen gewoon in een sopje, dit niet. Voorzichtig een doekje erover, was het advies.

Tja, het is niet anders, het is echt erg mooi. En als ik bv kerstballen ga decoreren, die doe je normaal ook niet in een sopje toch? Ik vind de techniek gewoon prachtig. Ook je gewone schilderijen kan je er structuur door geven. Het is priegelwerk maar daar hou ik dan weer van. Jammer dat mijn ogen steeds slechter worden maar ik heb gelukkig een brilletje in alle sterktes hier, speciaal om het fijne werk te kunnen doen. Alleen is dat ding, met lamp en al, zo zwaar op je neus. Misschien moet je er even aan wennen. In elk geval, ook het 'mudden' wil ik me eigen maken en goed in worden, dus er gaan nog wat leuke dingen bij komen. Dotten, schilderen, mudden, ik modder wel door.

Nu ik hier zit te typen, zit mijn vriendje weer met zijn pootje op mijn schouder. Hij weet dat ik zielig ben. Ik voel me zo ontzettend beroerd, ik heb, gelukkig nog net op tijd omdat ik in slaap was gevallen, de zaak ook afgebeld. En ik heb geslapen tot een uur of elf weer. Ik heb de hele nacht wakker gelegen. Misselijk, het zuur, buikpijn en steeds met een noodgang naar het toilet. Ik ben het dan wel niet meer gewend om een wijntje te drinken of in de avond te eten maar daar komt het echt niet van. Ik denk gewoon weer even de weerstand laag, een beetje terugval en dan ben je zo vatbaar voor van alles.

Nadat ik weer wakker werd, even een stukje geschreven maar ik voelde me heel wiebelig, koortsig ook. Dus ik ben maar weer gaan liggen. Nu moest ik toch die blog even afschrijven, dus ik ben er maar weer uitgegaan. Even schrijven en dan weer liggen, vandaag doen we ook niks, zoals als al bijna de hele week niet. Mijn bezoekjes aan het toilet zijn iets minder dan vannacht maar toch nog wel regelmatig. En ik heb een maagbeschermer ingenomen om dat weke gevoel in mijn maag weg te krijgen. Het zal wel weer over gaan hoor, dat weet ik wel. Maar voor vandaag heb ik er nog wel even last van. Zulk mooi weer als beloofd is het in elk geval niet. Beter hoor, nu ik niet naar buiten kan!

Ik ga weer lekker liggen, oogjes dicht en snaveltje toe. Het weer is ondertussen wel prachtig en de cits vinden niet dat ik moet slapen nu. Ze zijn vervelend en plagen, vooral Moonlight. Echt hoor, die kan ook erg zijn! Als ik eindelijk een beetje wegzak, gaat de telefoon tegelijkertijd met de telefoon. Oké, ik geef het op nu, ik pak de telefoon op, het is de timmerman van het kapotte trapje, en ook de postbode met een pakketje. Dat zegt de timmerman tenminste door de telefoon, hij staat beneden met een trapje! Boven zegt hij, ja, je had er zelf vast nog een keertje doorheen gegaan, ik heb je een ongeluk bespaard misschien wel. Ja, dat zei ik ook nog tegen die man aan de telefoon, maar feit blijft, ik gaf een heel trapje. Dan moet je niet doen alsof het al zo was. Ja, nee, dat begreep hij wel. Met een handdruk nemen we afscheid.

Ik zet mijn mooie nieuwe trapje op zijn plek, het kapotte trapje zet ik buiten op de gang. Die kan je nog wel schuinzetten zeg maar, maar verder niet. Ik weet niet of ik hem op zolder zal zetten of gewoon bij de container beneden. Netjes afgehandeld, zulke trapjes zijn flink duur, daar had ik namelijk al naar gekeken. Ik denk een eurootje of 60 voor deze, zo ongeveer. Mooi trapje, alleen ga ik hem vandaag niet uitproberen. Maar slapen lukt ook niet meer zo, daar zorgen de cits wel voor. Misschien vroeg gaan slapen vanavond, dan voel ik me morgen misschien wel ietsje beter. Troost is, ik ben niet de enige, hoorde net op tv dat er veel mensen ziek zijn, griep of buikgriep. Aha, vandaar! Gewoon pech, virusje opgelopen. Kan gebeuren!

"Slechte kunstenaars zijn altijd bewonderaars van elkanders werk.
"

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Vandaag is het alweer de tweede verjaardag van ma, die we zonder haar hier moeten vieren. Vorig jaar was het verdriet veel rauwer, of is het in dit geval dan rouwer? Nu is het verdriet niet minder maar wel meer dragelijk. Leuk is anders maar dat is, zoals ik al vaker zei, gewoon egoïsme. Waar ze is, daar is het prachtig en ze laat ons nog steeds tekens genoeg zien, om ons dat te laten weten. De laatste dagen was ze wel heel erg bezig, echt niet te doen, zo vaak ik die 13 of 10 gezien heb, of 10 - 10, of de bekende combi's hiervan. Ik ben niet de enige, we hebben het allemaal, zelfs Karina doet tegenwoordig mee hierin. Zo is ze toch nog een klein beetje dichtbij op deze tweede VERjaardag.

Afgelopen week ook, berichtje dat ze twee jaar geleden samen met mij naar één van haar chemo's ging. Natuurlijk, 13 reacties, had ik kunnen weten. Steeds 13 graden, ook al zegt het weerbericht iets anders, of je ziet opeens 10-10-41 in beeld, haar geboortedatum. Zo gaat het hele dagen door. Ik vind het wel zo fijn. Vandaag moet ik een taartje bakken, vanavond gaan we weer even naar mijn nicht, net als vorig jaar. Ik zei al, leg de video's maar klaar. Dat was zo leuk vorige keer, filmpjes kijken van een jaar of 30 geleden. Alle herinneringen vliegen dan met een noodgang weer naar het oppervlak. Best leuk want die feesten waren altijd geweldig! Erg leuk om dan weer naar te kijken. Natuurlijk bak ik weer appeltaart, zoals mijn moeder het me geleerd heeft, toen ik zes was al. Iedereen is daar nog steeds gek op, ik ook trouwens.

De cits hadden een cadeautje gehad en ik dacht, ik bestel direct snoepjes voor ze, zodat ik niet meer zo zit als vorige keer. Dat is maar goed ook, kreeg gisteren al een mail, dat ze, alwéér, vertraging hebben bij Zooplus. Daar kan ik voortaan dus sowieso beter op rekenen. Dan loop je daar niet meer tegenaan. Vanavond maak ik de laatste pot open, dus ik heb dan nog een paar dagen gelukkig, niet één of hooguit twee, zoals vorige keer. Iets meer rust maar ik vind het gewoon vervelend zo, elke keer. Als het nou zo vaak besteld wordt, zorg dan gewoon dat je het in huis hebt. Voor mij staat het al vast, soms ene keer en soms twee keer in de maand, dat ik het bestel. Ik ben best een behoorlijk goeie klant, zorg dat je die houdt! Toch?

Gisteren werd ik steeds gebeld door een privénummer, die privacy respecteer ik dan ook door niet op te nemen. Later hoorde ik via een voicemail, dat het de woningstichting was geweest. Wat hij allemaal zei, kon ik niet helemaal thuis brengen maar dat zou wel over dat kapotte trapje gaan. Ja, dan mailen ze maar, of ze bellen met een normaal nummer, anders krijgen ze me zo niet te pakken. Maar voordat ik het berichtje hoorde, had ik al tegen Kim gezegd, dat ik ze maar eens zou gaan bellen hoe het zat. Het duurde zo lang zo. Wordt ik opeens gebeld, door een nummer uit Barendrecht of zo? Dat was weer iemand van Muddebouw, waarvan een van de mannen mijn trapje had gesloopt. De meneer vroeg, nadat ik mijn verhaal had gedaan, of ik even een fotootje kon sturen van het trapje. Ja natuurlijk, die ga ik direct even maken dan. Hij zou er achteraan gaan en vroeg wat ik van ze verwachtte.

Nou, wat dacht je van een nieuw trapje, met drie treden én een opstap daarboven? Die begreep hij wel, laat ik dat maar hopen dan. Mailde ik eerst de foto nog verkeerd, naar MuddeNbouw, ik zag het gelukkig zelf, snel nog een keer gestuurd, moet goed komen. Wat later werd ik weer gebeld. Poe poe, druk vandaag zeg. Nou ja! Was het het bedrijf van de elektricien die hier vorige keer alle lampen heeft gedaan in de hal. Woonstad had hen ervan beschuldigd mijn trapje te hebben gesloopt. Oh, nu werd het ingesproken bericht iets duidelijker, daar begreep ik al niks van. Maar ja, die man van WSR heeft mijn klacht dan niet echt goed doorgelezen. Ik legde de vonken meneer uit hoe het dan wel zat, ook dat ik al contact had gehad met Muddebouw en dat hij maar tegen de meneer van WSR moest zeggen, dat hij eens beter moet lezen wat er precies staat. Niet om op mijn borst te kloppen maar ik kan nogal goed dingen uitleggen, zeker op papier, aan mijn uitleg lag het dus zeker niet! Wel grappig vond ik het zo, eerlijk gezegd. Benieuwd of en wanneer ik mijn trapje krijg, ik wil graag mijn ramen kunnen zemen en zo.

Sinds ik mij vorig jaar zomer een hersenschudding ben gevallen door op twee stoelen te staan, doe ik dat toch liever niet meer zonder trapje. En dat trapje, dat is nu stuk. Helaas, dan maar vieze ramen voorlopig. Daar had ik nu toch geen puf voor hoor, maar zoiets als ramen zemen, dat krijg ik dan opeens in mijn systeem en daar moet ik dan gehoor aan geven. Hoe moet dat nu zonder trapje? Ik hoop maar dat ze opschieten daar bij Muddebouw, ik gaf een heel trapje en kreeg hem kapot terug. Misschien heeft die man me wel voor een ongeluk behoed dat ik had kunnen krijgen binnenkort hoor. Dat kan best, maar toch, ik wil een heel trapje terug. Op zijn minst met drie treden en een klep. Dan kan ik die houden!

"Men kan beter behagen scheppen in een roos dan haar wortel onder een microscoop houden."

Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900

Vandaag is het alweer vier jaar geleden dat ze bij het Erasmus er eindelijk achter kwamen wat er nou met mijn been gebeurd was. Ik liep toen al bijna een jaar want ik weet nog exact op welke dag het gebeurde, tien november 2013 namelijk. Een jaar lang lopen met veel pijn, dik wordende voet, kortom, veel ellende al die tijd. Ik lag toen onder een echo apparaat met uiteindelijk drie radiologen, de derde sprak eindelijk de waarheid. Omdat die andere radiologen, waarom die ene radioloog weet ik ook niet. Pff flauw weer, kon het niet laten. Ik weet het allemaal nog zo goed, alsof het maar pas geleden is. In december de operatie, die ook best pittig was en de periode erna, die voor mij echt vreselijk was. Gelukkig is dat voorbij, al heb ik nog steeds die bobbel en snel last van een dikker wordend been en past mijn linkerlaars nooit meer zo perfect als mijn rechter.

Ondertussen begint mijn lijf ietsje losser te raken, wat een opluchting. Het is nog niet helemaal weg maar het is nu een beetje uit te houden weer. Alleen nek en schouders zijn nog niet los genoeg om weer als prettig te worden ervaren en die hiel. Gisteren had ik er geen last van, zelfs net nog niet en opeens is het er weer. De scherpe en toch beurse pijn. Ik wacht nog heel even mijn bezoekje aan PeeT af, dan vraag ik haar of ik ermee naar de dokter moet of niet. Zo kan ik toch nooit langer lopen of wat dan ook gaan doen. Ik heb geen trek om voor de rest van mijn leven aan de bank gebonden te zijn. Ik weet heus wel dat ik geen twintig meer ben maar ik wil echt nog wel normaal meekomen. Als je zo'n pijn hebt met lopen, dan is dat nou niet echt een motivatie om te gaan lopen en dat moet veranderen. Daarom moet ik eerst van die pijn af zien te komen.

Vanmorgen heb ik wel de dokter al gebeld, maar dat was wel om mijn medicijnen te herhalen. Ook weer zo ontzettend blonT. Ik belde altijd met mijn huistelefoon omdat dit gratis was. Dit heb ik eraf laten halen, omdat mijn gsm ook gratis is met bellen. Maar ja, dan moet ik ook wel met mijn gsm bellen en niet meer met de huistelefoon, die nu dus per gesprek geld kost. Alleen, ik vergeet het gewoon steeds. Ja, als ik al twee keer gebeld heb, zoals net, omdat ik de andere medicijnen vergeten was om door te geven, dan opeens heb ik zoiets van, oh ja, weer verkeerd gedaan. Ik ben daar zo'n knurft in! Gewoon onnadenkendheid. Eigen schuld, ik moet er zelf voor betalen. Zonde als dat niet nodig is.

Dat is niet het enige hoor. De rook gewoonte die ik al bijna 50 jaar had, heb ik dan weer wel binnen ene dag afgeleerd. Af en toe nog per ongeluk een sigaret pakkend, toen die er nog lagen. Nadat ik ze had opgeborgen, is het niet meer gebeurd en die behoefte is er ook niet. Ik ben zelfs zo snel gewend aan het feit dat mijn E sigaret gewoon naast me op het bureautje ligt, zonder brandgevaar, en dat ik die zomaar, naar behoefte in mijn mond kan stoppen. Het punt hierbij is nu, dat ik echt van alles in mijn mond steek als ik gedachteloos een haaltje denk te nemen. Mijn bril heb ik al te pakken gehad, penselen zit ik zelfs aan te lurken, dopjes van pennen of stiften. Ik probeer alles te vapen.

Ik moet er zelf dan wel om lachen hoor, want ik 'schiet' pas wakker als er niets uit komt. Dan zie ik pas zelf wat ik nou weer in mijn mond heb gestopt. Soms lig ik dan zelf dubbel. Ik ben zo'n vervelia die ook erg om zichzelf kan lachen. Ook mijn eigen grapjes vind ik zelf toch wel heel erg goed gevonden vaak. Maar als je aan een stift zit te zuigen, en dat pas merkt als er geen damp uit komt, dan is dat echt wel grappig. Tenminste, ik schiet er behoorlijk van in de lach. Ik vertel het wel hier, toch ben ik wel blij dat niemand dit ziet. Het is echt wel een beetje heel erg blonT.

Ik kan eindelijk de foto van het sigarettendoosje dat ik voor Hans heb gemaakt, de man van vriendin Sonja, plaatsen. Tot hij het had gezien, kon ik dat niet doen. Dan is de verrassing er wel af natuurlijk. Hij vond hem best wel leuk, ik ook trouwens, al zeg ik het zelf. Ik heb er dan ook nog eens een jeugd irritatie van mij door weggehaald. Hij rookt Camel en ik dacht, dan maak ik zo'n soort doosje voor hem. Sonja had namelijk gevraagd of ik ook iets voor mannen had, behalve de bloemetjes. Alleen op de pakjes Camel staat toch echt geen kameel, dat wist ik al toen ik klein was. Een kameel heeft twee bulten en op het doosje staat toch echt een dromedaris. In plaats van de naam Camel, heb ik er dan toch eindelijk de juiste naam op gezet, namelijk Dromedaris! Eindelijk! Gerechtigheid, zo hoort het pakje te zijn, met die ene bult.

Ik had vandaag een hele lijst voor mezelf, verwachtend nergens meer last van te hebben. Helaas, ik neem er nog een rustdag bij. Ik blijf het heel irritant vinden zo, maar ik heb het ermee te doen. Vorige keer zei Stefan me, het duurt wel minstens zo'n jaar of drie voor alles weer normaal zal worden, als je al helemaal de oude wordt. Dat is ook nog de vraag. Ja, oké, heel fijn. Maar ik zal toch dingen moeten blijven proberen en dat heb ik gedaan. Nog iets te hoog gegrepen dit keer en dan moet ik er gewoon een beetje voor betalen. Dat weet ik dan ook weer en ik heb toch een erg leuke dag gehad. Dat ik erna een beetje zou moeten afzien, wist ik eigenlijk al. Het was het waard hoor! Nu gewoon even lekker schilderen, kijken of dat de spieren weer helemaal los kan maken. Ook een idee en nog nuttig ook!