"Mannen trouwen omdat ze moe zijn; vrouwen omdat ze nieuwsgierig zijn; beide zijn teleurgesteld.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: Men marry because they are tired; women, because they are curious; both are disappointed.
Bron: The picture of Dorian Gray (1891)"
Gisteren dus voor het eerst geen blog dit jaar. Het gebeurt zelden maar als het gebeurt dan is dat niet zonder reden. Ik had dan ook weer een heftige dag gisteren en toen ik eenmaal thuis was, kon ik alleen nog maar naar de bank kruipen. Niet nadat ik voor mezelf een flesje drinken had gepakt en had gekeken of alles binnen handbereik stond. Zo hoefde ik zo min mogelijk te bewegen verder. Met mijn pyjama aan, dat had ik ook nog gedaan, ben ik op de bank geploft. Mijn lijf was al weer helemaal in de aanval en was al onderweg enorm gaan verstijven. Ik had ook nog 2 aspirines ingenomen. Dat helpt niet echt maar het is gewoon het idee. Wat was er allemaal zo heftig dan?
In de vroege morgen ben ik naar Bergen op Zoom gereden. Oh was is dat lekker rijden zo zeg! Lekker rustig, heel af en toe een autootje en op hele stukken mag je 120 of soms zelfs 130. Niemand om je heen, lekker door tuffen. Prettig rijden, vind ik wel. Zo zal het in het begin van het bestaan van de snelwegen geweest zijn. Nu alleen mee te maken in de zondagochtend vroegte. Heerlijk! Bij Sonja en Hans een lekker kopje koffie met wat lekkers. Tilly en haar man kwamen daar ook heen en met zijn vijven zijn we naar Antwerpen gereden. Parkeren op de Waalse Kaai waar we Karina, Chrisje, Monique en Nicky en haar man Jef troffen.
Zo konden we even wat tassen uitwisselen. Een tas vol geschilderd glaswerk voor Karina en een tas vol met nog te bewerken glaswerk voor mij. Karina had er ook nog al de vloeistofjes voor mij bij gedaan, zij lijkt allergisch te zijn voor het E roken. Dat komt zeer zelden voor maar het kan natuurlijk. Dat vind ik wel lullig voor haar, want ze was juist zo blij zo'n alternatief gevonden te hebben. Niks aan te doen, het is nou eenmaal zo. Vanaf de parking zijn we naar het, helaas gesloten door verbouwing, museum van de schone kunst gelopen. Daar vonden we de rest van de groep Ruloflezers, sommigen eerder gezien en sommigen nog nooit in real life.
We waren allemaal in Antwerpen om in de voetstappen te lopen van Anthony van Dijck, grootmeester in de kunst in zijn laatste leven op aarde en daarna hierboven de Meester van Jozef Rulof zelf. Guido kan dat zo ontzettend goed vertellen allemaal, die was onze gids. Leuk weer om nieuwe Rulofianen te ontmoeten, die je alleen van Facebook kent. Voor mij was deze dag een grote uitdaging, aangezien ik nog niet zo heel veel kan, in verhouding met vroeger. Ik voelde het natuurlijk al snel, al dat geloop maar ik deed net of ik gek was. Het was leuk en interessant, mooie hofjes en steegjes gezien ook. Die kent Guido natuurlijk allemaal. Ik vind Antwerpen echt een prachtige stad. Iedereen nam volop foto's.
Het ging de hele tijd goed, gewoon de pijn negerend, tot we gingen lunchen. Ook met een gezellig grote groep en heerlijk gegeten ook nog eens. Maar na gezeten te hebben, wilde mijn lijf niet meer meedoen. Niet aardig van mijn lijf natuurlijk maar ik had het kunnen weten. We gingen naar de grote kerk binnen maar ik voelde al dat ik dat niet moest doen. Het geroezemoes in het restaurantje was me ook al teveel geworden. Ik zag het niet zitten om in zo'n grote groep mensen naar binnen te gaan, te veel prikkels. Ik bleef lekker buiten, wel wat frisse wind maar ondanks de slechte weersvoorspellingen die ik afgelopen week voorbij had zien komen, hadden we echt schitterend zonnig en fris weer. Echt een enorme meevaller, waar ik eigenlijk gewoon op gerekend had.
We waren wat de tour betreft maar net halverwege. Er moest nog zeker zo'n 4 uur gelopen worden minimaal. Ik voelde dat ik dat echt niet moest doen, dat ik dan opeens zou stranden en niet meer zou kunnen bewegen. Karina, de lieverd, is met mij richting de parkeerplaats gaan lopen en vlakbij de auto's zijn wij ergens in het zonnetje op een terrasje gaan zitten. Bij een soort health food zaakje. Ik begreep opeens hoe mijn moeder zich toen voelde, met mij in 's Heerenberg. Die voelde zich zo schuldig, dat ze toch mee was gegaan een heel stuk door het bos en toen we waren waar we zijn moesten, kon ze ook niet verder en hebben we een taxi moeten ronselen om weer in het centrum te komen. Ma vond dat ze me anders van al het moois beroofde en daarom had ze toch doorgezet, tegen beter weten in.
Ik voelde dat nu ook zo bij Karina maar ik wist ook dat ik anders niet meer zou kunnen lopen. Dat voelde ik ook zo. Toch, zo op het terras zitten heeft zo zijn voordelen. Lekker cappuccino gedronken en ze hadden er ook heerlijke smoothies, Red Velvet namen we allebei. En om mijn batterij te sparen voor de terugrit, bood Karina die van haar aan. Ik mijn tankje daarop gedaan en na een paar haaltjes dacht ik, goh, mijn keel brandt nu ook zo. Dat is ook raar! Ik heb het nog een tijdje zitten proberen. Soms even wachten, dan weer paar trekjes achter elkaar. Ja, het deed zeer! Ik pakte mijn eigen batterij weer, nam daar een haaltje mee, en toen had ik het niet! Dat is even gek, dan ligt het dus aan die batterij van Karina, niet aan een allergie voor de vloeistof of wat dan ook. Je voelt het bij die van haar branden in je keel.
Karina weer happy want als het dat is, dan kan zij ook gewoon weer dampen. Ik denk dat dat ding teveel stroom afgeeft, en dat merk je direct in je strot. Dat is natuurlijk niet goed maar niet een optie waar ik zo uit mezelf had opgekomen en zij ook niet. Toen het tijd werd, na een appje van de anderen, om naar de auto te gaan, kon ik bijna niet meer bewegen. Daar moet je dan even doorheen maar lekker is anders. Goed dat we zo dichtbij zaten, anders had ik het nooit gered. Snel afscheid genomen van iedereen, hopend ze snel weer te zien en weer naar Bergen op Zoom. Ik zou eigenlijk bij Sonja eten maar ik wilde graag nog een stuk rijden, in Brabant zonder verlichting op de snelwegen, dus ben ik direct door naar huis gegaan. Ik dacht ook niet dat het goed zou komen na een tijdje zitten. Mijn benen gingen raar doen, de rit tot aan de snelweg was reuze irritant, de auto sloeg continue af door mijn spastische gedoe.
Op de snelweg kon ik gelukkig door karren al was het een stuk drukker dan in de vroege ochtend. Het werd echt pas donker, toen ik al bij de snelwegen mét verlichting was. Wat een mazzel, ik ben zo nachtblind als een mol dagblind is. Het scheelde wel zo. Oh wat was ik blij dat ik thuis was zeg! Na die aspirines innemen ging na een tijdje de snoepjestijd wekker. Daarna kon ik eindelijk plat en ben ik zowat direct in een soort van half waken half slapen toestand gezakt. Mijn lijf deed zo'n zeer, mijn rug, benen en vooral die hiel. De tranen liepen spontaan over mijn gezicht van de pijn, toen ik naar het toilet moest. Natuurlijk kwamen er tussendoor ook nog de krampen weer. Ik had er al wel op gerekend maar gehoopt dat het me een keer zou overslaan. Niet dus. Toch vond ik het een overwinning weer.
Ik had het toch maar mooi geprobeerd! Niet helemaal gelukt maar toch, ik vind het feit dat ik het toch gewoon doe, ook wel een stap vooruit. Ik kom er heus wel! Over twee jaar doen ze weer eens zo'n toer en dan ga ik gewoon weer mee en loop ik het helemaal uit. Ik heb juist de mooiste dingen ervan moeten missen, al kan ik tweedehands meegenieten door de foto's van de anderen maar toch wel blij mee ook. Volgende keer doe ik het gewoon helemaal, dan zie ik al het moois zelfs ook. Vandaag alleen een extra lange blog, ter compensatie voor die misser van gisteren, voor de rest lig ik vandaag op de bank. Alsof ik in elkaar ben geslagen vannacht, zo voelt alles aan. Maar toch, ik had dat er echt voor over want ik heb er zeker van genoten. Een paar uur quality time met Karina op een terrasje was ook wat waard dus wat mij betreft, ondanks dat bazige lijf, een heel geslaagde dag met veel plezier en leuke mensen. Wat wil je nou nog meer?
"Leef! Leef het prachtige leven dat in u is! Laat niets aan u verloren gaan. Wees altijd op zoek naar nieuwe ervaringen. Wees bang voor niets.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: Live! Live the wonderful life that is in you! Let nothing be lost upon you. Be always searching for new sensations. Be afraid of nothing."
Misschien zal ik morgen voor het eerst dit jaar geen blog kunnen schrijven. Maar dat is nog niet zeker natuurlijk. Het ligt er maar aan hoe ik ben als ik thuis kom. Het wordt in elk geval een lange dag voor mij en het is altijd de vraag, hoe kom ik er dan weer uit? Vorig jaar had dit nooit gekund in elk geval. Dus ja, vooruitgang. Ik weet alleen ook dat ik nu niet weet, hoe lang ik kan lopen. Of nou ja, ik weet dat het niet al te lang is en morgen moet er veel gelopen worden. Mijn voordeel is, het is midden in Antwerpen en daar zijn altijd wel cafeetjes waar je kan gaan zitten. Mocht het niet meer gaan, dan duik ik gewoon zo'n tentje in toch? Die optie heb ik ook. Ik wil dat alleen liever niet maar het is altijd fijn om een soort van vangnet te hebben.
Komt helemaal goed, cafeetjes genoeg in het Antwerpse. Liever loop ik toch gewoon de hele dag mee. We zullen het wel merken morgen. Dan moet er nog gegeten worden en dan moet ik daarna eerst nog naar Bergen op Zoom terug. Na een uurtje rijden ben ik dan wel thuis weer. De cits zullen met met open pootjes begroeten, dat weet ik wel zeker. Die vinden het al niet leuk als ik gewoon even ben boodschappen halen. Laat staan zo'n lange dag. Maar ik hoef me geen zorgen te maken. Kim komt ze hun avondeten geven dus de timer-bakjes kan ik gebruiken voor de lunch van Rainbow. Ook een hele geruststelling voor mij.
Zal ik dan, eens ik thuis ben, nog wel de puf hebben om nog snel even een blog te schrijven? Ik denk het bijna niet, eerlijk gezegd. Zeker weten doe ik het niet maar je kan wel een goede inschatting maken. Ik heb zelfs voor de maandag verlof gevraagd want ik denk dat ik nu al wel bijna zeker weet, dat ik maandag niet kan lopen. Dan moet ik echt rusten, dat is wel iets dat ik 99% zeker weet. Al kan ik mezelf natuurlijk enorm verrassen, dat blijft ook een mogelijkheid. Met deze ziekte weet je gewoon helemaal niks zeker. Daar ben ik in elk geval wel achter gekomen. Het duurt al zoveel langer dan ik zelf had ingeschat, dat is gewoon een feit. En als je denkt dat je echt lekker vooruit gaat, dan krijg je ook soms opeens een terugval.
Inschatten van het verloop is daarom dan ook geen doen. Dat lukt gewoon niet. Alleen als je er geen rekening mee houdt, dan gaat het pas echt mis. Daarom ben ik vrij voorzichtig geworden. Toch wilde ik het niet aan mijn neus voorbij laten gaan. En ook de kans om alle lieve vriendinnen weer te zien niet. Ik weet alleen niet hoe ik uit de strijd ga komen. Ik hoop op een glansrijke zegen maar ik reken op een totale nederlaag. Dan kan het altijd meevallen.
Gewoon gaan voor wat je leuk vindt, en leren wat te ver gaat. Daar ben ik al een jaar mee bezig. En je grenzen leren en respecteren. Ook zo'n les die ik erg nodig had en soms nog wel eens de mist mee inga. Al doende leer ik toch bij. Ik kom van ver, denk ik dan maar. En ik ben er nog niet, maar ik ben al wel uit het donkere gat geklommen. Daar is ook wat voor te zeggen. Ja, ik ben er een beetje nerveus door, hoe het morgen zal gaan en vooral hoe ik erna ben. Ik ben echt wel een klein beetje bang geworden voor die krampen en zenuwpijnen, daarom doe ik echt van alles om ze te voorkomen. Soms gaat het alleen wel eens mis en dat is nou eenmaal zo. Ik weet ook dat ze uiteindelijk toch weer over gaan, maar ik voorkom het toch wel liever hoor.
Wat ik nog het meest heb geleerd is dat ik enorm maling moet hebben aan wat andere ervan vinden. Dat vond ik in het begin nog wel erg moeilijk. Ik heb geleerd dat gewoon lekker los te laten. Ik ben daar toch wel vrij goed in. Als je niet kan loslaten, dan zou je dus vinden dat er alleen maar een verleden is. Terwijl als je wel loslaat, dan is dat verleden er nog wel maar ook een toekomst. Zo voelt dat voor mij in elk geval. Eens je dat beseft, dan laat je de dingen wel los. En ook nog, vergeet niet dat je gedachten enorm krachtig zijn. Eigenlijk kunnen we er alles mee. En wat je ook denkt dat anderen van je denken, is dat meestal niet eens zo. Maar misschien laat je ze zo wel signalen ontvangen wat ze op jouw eigen gedachten over wat zij denken kunnen brengen. Ja ja, denk daar maar eens over na.
Daarom, ik heb dat losgelaten, wat ze ook van me denken, als ik mezelf maar recht aan kan kijken en als ik zelf maar weet hoe het zit. Dat is veel belangrijker en het maakt je leven echt een behoorlijk stuk simpeler. Niet dat het me helemaal koud laat, maar toch, als mensen slecht van me denken, terwijl dat misschien helemaal niet waar is, dat zegt toch veel meer van hen dan van mij? Dat bedoel ik! Dus laat maar gaan, daar komen ze zelf ook een keertje achter. De wereld is echt vol van monsters met mooie gezichtjes en lieve stemmetjes maar ook van engelen vol met littekens. Je moet alleen even door de maskers heen kijken.
Dan kwam ik nog een prachtige foto ergens tegen, die heb ik opgeslagen. Mijn huis tuin en keukenvertaling; Het leven vroeg aan de dood, 'waarom houden de mensen van mij en haten ze jou?" De Dood antwoordde, "omdat jij een prachtige leugen bent en ik een pijnlijke waarheid." Ik vond die zo mooi, ik dacht, die gooi ik er ook nog even in. Daar laat ik het bij voor vandaag. Alleen naar mijn neefje, cadeautje brengen en van de taart snoepen. Die is maandag jarig maar we vieren het vandaag alvast. Vanavond vroeg naar bed, goed uitrusten voor morgen. Ik heb er zin in! En als er morgen geen blog komt, dan komt dat maandag wel!
"De meeste mensen zijn andere mensen. Hun gedachten bestaan uit andermans mening, hun levens zijn imitaties, hun hartstochten zijn citaten.
Oscar Wilde, Iers schrijver 1854-1900
Origineel: Most people are other people. Their thoughts are someone else's opinions, their lives a mimicry, their passions a quotation."