Wat eens somber dagje vandaag zeg! Het is nog geen half vier en het wordt alweer donker. Met dank aan Karina is de daglicht bureaulamp wel onderweg maar ja, daar heb ik nu niets aan. De dag is dan ook weer omgevlogen alsof het niets is. Je zal een eendagsvlieg zijn zeg, wat heb je dan aan je leven? Arme beestjes! En arme ik, want omdat de dag zo voorbij was, zal ik ook weer niet veel aan schilderwerk kunnen doen en dat was ik nog wel zo van plan voor vandaag!

Niet dat ik niks gedaan heb. Er speelt van alles in mijn leven op het moment maar daar kan ik nu niets over zeggen nog. Laat ik het erop houden dat 2019 een heel erg apart jaar voor me gaat worden. Heel eng en toch ook wel weer spannend. Het wordt ook zeker het jaar dat ik volledig beter zal zijn. De maand ga ik er niet bij zeggen natuurlijk maar ik wil dat zeker niet tot december uitstellen hoor! Ik moet alleen één ding heel erg goed accepteren en dat is dat ik nooit meer word wie ik was. En aangezien ik zo erg ziek ben geworden daardoor, is dat maar goed ook. Daar schiet niemand iets mee op natuurlijk, dat moet ik niet eens meer willen eigenlijk.

Dat is iets dat ik de laatste tijd steeds meer door krijg. Als ik weer zo zou kunnen gaan leven, zou ik zo weer over mijn eigen grenzen gaan stappen en dat is nou net niet de bedoeling want voor ik het weet maak ik mezelf dan weer kapot. Laat ik dat nou eens een keer volledig gaan veranderen. Ook qua werk zou ik niet meer in de avonden kunnen werken. Het zal wel iets gaan verbeteren nog, dat denk ik wel. Maar continue diensten werken, dat zal niet meer gaan. Ik ben in de avonden gewoon op. Daar overdrijf ik niets aan en heb ik ook nog nooit zo gehad. Het is nog maar de vraag of en zo ja hoeveel dat zal verbeteren.

Als ik denk aan de jaren hiervoor, en hoe ik maar door ging en door ging altijd. Werken terwijl je een longontsteking hebt, was maar één van de dingen die ik nooit had moeten doen. Eigenlijk ben je gewoon gestoord. Dat hoor je niet eens te doen maar het was iets dat voor mij vrij normaal was. Dat je op zo'n manier niet echt goed voor jezelf zorgt, dat is niet eens in me opgekomen. Als ik straks weer volledig aan de slag zal gaan, dan zal ik erg op moeten letten dat ik op tijd aan de bel trek. Een baan die vol staat van de stress, zoals ik de afgelopen jaren heb gewerkt, zeker al vanaf 2007 of zoiets, nee, dat moet ik niet meer willen. Wat ik dan wel wil, kijk, daar heb ik nog geen idee van.

Privé weet ik het wel. Gewoon leuke dingen kunnen doen, zonder halverwege af te moeten haken. Al is een uur of acht lopen voor mensen die niet ziek zijn maar dit niet gewend zijn ook geen kattenpis hoor. Vroeger zou ik dan achteraf lijden, zeg maar. Nu gaat mijn lijf gewoon protesteren en houdt het op voorhand al op. Dus tja, dan moet je dat gewoon ook niet doen, hoe graag je ook wel wilt kunnen gaan. Verder lekker kunnen schilderen, goed voor mijn cits kunnen zorgen en ondertussen dat boek eens een keertje af schrijven. Want er zitten nog zeker onderwerpen voor nog wel zes andere boeken ook in mijn hoofd. Maar eerst moet die eerste klaar. Maar, ook al gaat het langzaam, ik bén er weer in bezig. Baby stapje in de juiste richting, zo zie ik dat maar.

Wat er allemaal speelt, daar kom ik later wel op terug. Maar voor mij wordt het allemaal wel erg spannend. Of het spannend wordt om te lezen weet ik niet, maar daar schrijf ik ook niet voor. Ik schrijf, nog steeds, om Sunshine, omdat het het laatste lijntje tussen ons is dat ons verbindt. En al leest er niemand dit meer, dan nog, schrijf ik het voor mezelf en voor hem. Het is gewoon mijn dagelijkse leven en wat ik ervan kwijt wil. Ik kan lang niet alles zomaar vertellen en tja, dan wordt het soms misschien een beetje saai, dat kan. Het is voor mij erg lastig om niet zomaar alles eruit te gooien. Het zoeken naar een ander onderwerp, terwijl ik daar eigenlijk niet over wil schrijven, maakt het ook lastig. Maar over een tijdje kan ik weer gewoon alles eruit flappen en dat ga ik dan ook zeker doen. Lijkt me heerlijk!

Vanmorgen gewoon weer lekker langzaam opgestart hier. Aurora lekker op schoot, daar kan ze zo van genieten. Normaal ligt Moonlight er dan ook bij maar die lag nu lekker boven of zo. Pas toen ik net op wilde staan om eens wat te gaan doen op deze luie zaterdag, kwam hij eraan. Ja dag Moon, nu ga ik echt wat doen hoor. Ik had dan ook aardig wat op te ruimen. In de nacht heeft er eentje mijn mooie boeddha kapot gegooid! Ik weet niet wie en dat is maar goed ook. Nou ja, alsof dat uit zou maken. Ik heb nu ook wel gemopperd hoor maar alleen in het algemeen. Daar zou dan de naam van de schuldige bijkomen, meer niet. Ik was zo gek op dat beeld, dat nu in diggelen ligt. Ik kan proberen het te maken maar of dat gaat lukken? Ik ben bang van niet! We gaan het zien, lekker puzzelen, weer eens wat anders.

Verder ben ik bezig geweest om een kerstbal, die ik met mud heb versierd, op de foto te krijgen maar dat lukt gewoon niet goed. Overal zie je mij dan op ook en je ziet het niet echt goed. Ook niet gunstig dat ik een gekke pyjama aan heb, met van die grote ballen. Heel sexy! Not. Niet dat dit me iets kan bommen hoor, ik wil alleen graag die bal er goed zichtbaar op krijgen. Ik vind hem namelijk best mooi maar je ziet het zo slecht zo. En al helemaal als je wordt afgeleid door dat mens in dat ballenpak. Lastig hoor! Zelfs een fotograferende schoonzoon en dochter helpen je dan helemaal niks. Ik doe er hier eentje bij, kunnen jullie lachen en zeggen of je ook de bal zelf wel kunt zien. Maar om die nou zo op Ria's Art Corner te zetten. Ik weet het niet hoor!

"De kat lijkt er eer in te scheppen om nutteloos te zijn, wat haar er niet van weerhoudt een beter plekje in huis op te eisen dan dat van de hond."

Michel Tournier

Ik begin me al iets beter te voelen! Heel fijn want dan kan ik naar Rotterdamp, vragen of ze mijn dopje los willen maken. En misschien, heel misschien, koop ik dan zo'n ander apparaat, direct lung. Dat dampt veel fijner. Ja, op een gegeven moment ga je er toch steeds meer verstand van krijgen. Ook dat die coils van mij zo snel 'op' zijn, ligt aan het feit dat ik er de verkeerde vloeistof voor had. Nu ik die vloeistof van Rotterdamp erin damp, gaan ze inderdaad langer mee. Je moet het even weten allemaal. De apparaartjes die ik nu heb, damp je mouth to lung mee. Dat is net zoals roken eigenlijk. Alleen vind ik dat direct lung veel prettiger.

Dan haal je direct in, alsof je zou doen bij een snorkel zeg maar. Die coils zijn anders en daardoor is de smaak van je vloeistof beter en lekkerder ook. Er is ook daar weer enorm veel verschil in maar door wat uitleg te krijgen, toen we daar waren, weet ik daar nu ook weer wat meer over. Het beste kan je dan een mod nemen, zo heet het ding waar de batterij in zit, waar de batterij los in zit. Die kan je dan ook extra kopen, de batterijen, zodat je niet zonder energie komt te zitten. Zit zo'n batterij erin vast, dan kan er ook niets gerepareerd worden als er iets kapot gaat. Dan moet je gewoon een nieuwe als hij het niet meer doet.

De mod die hij me liet zien, is er zo eentje met een losse batterij. Dat lijkt me wel handig. De tankjes die daarop moeten, verkopen ze daar ook. Daar hoef je er niet persé meer van te hebben, al is dat handig als je een paar smaakjes apart wilt dampen. Je moet ook een lader hebben, voor die batterijen. Het kleine AA of AAA ladertje dat ik zelf heb, is niet voor dat soort batterijen. Al met al, toch weer aardig wat kosten. Als ik was blijven roken was dat voor mij een stuk goedkoper geweest. Aan de andere kant, ben ik zelf gaan zitten klooien en heb daar een hoop geld door uitgegeven voor niets. Of nou ja, niet niets maar wel zonde. Dan had ik me beter direct goed voor kunnen laten lichten.

Maar goed, al doende leert men. Ik ga eens even goed kijken, als ik dat ding straks heb, hoeveel het me nou effectief kost in de maand. Is dat me teveel dan kan ik ook beslissen om daar ook mee te stoppen. Om de nicotine gaat het niet echt, dat blijkt maar weer. Ik wist eigenlijk al heel lang, dat ik niet verslavingsgevoelig ben. Alleen dacht ik, tot eind augustus, dat ik van het roken nooit af zou komen omdat dit wel degelijk een verslaving was. Dit blijkt nu gewoon niet eens zo te zijn. Raar hè?! Ik zou daar zelf nooit zijn opgekomen. Zeker niet door mensen te zien falen in hun stoppogingen, die lang niet zo fanatiek rookten als ik. Als ik had geweten dat ik er niet eens verslaafd aan was, had ik er misschien al veel langer geleden mee gestopt.

En mijn eigenwijsheid telde hier ook in mee. Ik kan dwars worden als me verteld wordt, en dan vooral door de manier waarop, wat ik moet doen of laten. En met dat roken voelde dat zo, de regering wil bepalen door het te duur te maken. Krijg je me heel eigenwijs door, wie zijn ze dan? Dat gevoel krijg ik daar dan bij. En toen ik zo krap zat, dat ik zelf niet te eten had omdat mijn katten eten moesten, werd ik wild als mensen zeiden, dan moet je maar stoppen met roken. Oké, die logica had ik zelf ook wel, maar deed ik niet omdat ze het zo stelden. Oh ja joh, ik stóp niet op die manier! En ondertussen dacht ik gewoon, ik wist het niet, ik dacht het, dat ik die nicotine nooit zou kunnen missen en daardoor wilde ik niet eens stoppen ook. En de andere reden, ik vond het gewoon lekker!

Dan zie je later pas, dat je het totaal en compleet mis had. Zelfs het lekker vinden, was gewoon een soort van gewenning. Hoe kan je anders na een halve dag opeens die verbrandende rotzooi zo vies vinden? Eerlijk is eerlijk, ik begrijp er nog steeds geen jota van. Ook als je tegen mensen zegt dat je gestopt bent met roken en ze zeggen dan 'goh wat goed zeg van je', dan denk je echt dat daar niets goeds aan is. Het kostte immers totaal geen moeite! Ik heb er niets voor hoeven doen, dat ging helemaal vanzelf. Ligt dat dan aan mij, gewoon gedacht dat ik verslaafd was? Of zou dat bij andere mensen eigenlijk ook zo zijn? Vanaf ik als kind ben gaan roken, heb ik ook nog nooit een poging gedaan om te stoppen. Dat wilde ik gewoon nooit. En dan opeens, in ene dag, is het over met het roken.

Ik blijf me daar nog steeds over verbazen, dat merk je wel. Het houdt me zo af en toe bezig, omdat ik wil begrijpen hoe dat zit. Tot nu toe niet gelukt. Nou ja, er zijn ergere dingen om niet te begrijpen. Het is wat het is en ik ben gestopt met iets waarvan ik dacht er nooit mee te kunnen stoppen. Ondertussen begin ik me dus ietsjes beter te voelen. Dat is maar goed ook, want ik heb genoeg te doen. Bovendien, als het huishouden dan ook blijft liggen, dan heb je zoveel in te halen en dan kom je weer haast niet aan je hobby toe. Maar vandaag doe ik nog even niets hoor! Lekker nog even een beetje beter worden nog. Morgen of zondag zien we dan wel weer verder. De boel blijft heus de boel wel. Wie ziet het, ja ik zelf. De katten lijkt het niet uit te maken.

Dat is maar goed ook want dat zijn eigenlijk de grootste rotzooimakers hier in huis. Ik zelf val reuze mee, ik ruim het ook zelf nog eens op. De cits niet, die maken er af en toe een geweldig potje van. Ach, als ze maar lol hebben. De hele ochtend zitten ze al op het balkon omdat er mensen beneden in de tuin bezig zijn en dan moeten ze dat zien. Het zijn net mensen! Nieuwsgierig zijn ze hoor. Het is niet warm meer dus met die balkondeur open, is het hier echt koud nu. Gelukkig zijn de mannen klaar in die tuin, de cits zijn nu allemaal weer binnen. Dan kan mooi die deur dicht. Er hangen zowat ijspegels aan mijn neus. Ze hebben er namelijk geen erg in dat zij een bontjas hebben en ik niet. Misschien moest ik ze allemaal eens een keertje scheren, kijken hoelang ze dan op het balkon gaan zitten in de winter. Ahhhh, nee hoor, doe ik niet maar wat zouden ze op hun koddige neusjes kijken... En klappertanden...

"Het toonbeeld van rust, is een zittende kat. "

René Char

Ik kon vandaag maar niets vinden om mijn blog over te schrijven. Goh hee, na meer dan twee jaar dan eindelijk een beetje writersblock? Al heb ik dat wel vaker gedacht hoor en dan volgt er één van de langste blogs ever. Dat zie ik vandaag niet echt gebeuren, al weet je dat maar nooit. Ik ben net begonnen, wie weet wat er zo meteen opeens in mijn hoofd schiet of wat er nog gebeuren zal. Ik kijk even om me heen, neem een trekkie van mijn E sigaret en wacht even. Ik geniet van die lekkere smaak van de nieuwe liquid, krijg koude oren van binnen en blaas een enorme wolk damp uit. Nee, nog niks. Zou dat komen omdat ik vandaag een bladzijde van mijn boek heb geschreven?

Dat was wel een lastige toevallig. Ik heb daar ook wel een hele tijd naar de knipperende cursor zitten staren. Daar word je ook niet echt vrolijker van en inspiratie geeft dat ding al helemaal niet. Daar had ik niet zozeer writersblock maar meer het probleem van, hoe vertel ik dit nou eigenlijk. Ik wéét exact wat er gebeurde toen, dat is het punt niet. Maar daar wilde ik niet alles over kwijt en zeker niet alle details. Toch was het heel bijzonder en moest het wel verteld worden in het kader van waar ik het in dat boek over heb. Dat hoorde erbij, dat was wel zeker maar hoe? Tegen zoiets was ik ook nog nooit aangelopen.

Meestal gooi ik er gewoon uit wat ik vind of hoe ik denk en daar denk ik dan niet eens over na. Ik heb niets te verbergen en ik vind wat ik vind. Niet dat ik vind dat ik over gelijk in heb hoor, helemaal niet maar gewoon, verbeter me maar als je vindt dat dat nodig is. Zoiets meer. Ik vind het niet erg om tegengas te krijgen en ik vind het juist leuk als iemand dat anders ziet en dat zelf dan ook goed kan uitleggen. Maar met het schrijven van wat er door mijn vaak warrige hoofd gaat allemaal, heb ik meestal geen problemen. Tenzij je niet weet waar je het over wilt hebben. Of nee, dat is het ook niet, dat heb ik wel vaker maar dan komt er toch vanzelf wat uit en dat gaat een eigen leven leiden.

Ik heb wel wat dingen in mijn leven, die gebeuren waar ik het dan niet over kan, of wil, hebben helaas. Als zoiets bijvoorbeeld heel sterk in je hoofd zit, en je weet dat je dat nou net niet op kan schrijven, dan wordt het schrijven pas lastig. Dan dwaal je daar steeds heen en dat wil je nou net niet hebben. Toch komt er dan wel weer wat anders tevoorschijn en voor ik het weet zie ik al dat ik weer wat moet inkorten omdat het anders een heel hoofdstuk gaat worden. Raar is dat toch. Binnen no time heb ik zo twee A4 vol. Maar in mijn boek, met dat stukje dat ik wel moest vertellen, wist ik echt gewoon niet hoe. Hoe vertel je iets exact, terwijl je meer dan de helft weg moet laten. Hoe krijg je dan het bijzondere van dat moment uitgelegd?

Het is een werk in wording want ik ben er nog niet helemaal uit. Zo'n bladzijde kan je dan wel een week ophouden, terwijl andere er binnen een half uurtje opstaan. Ik ga gewoon elke dag die bladzijde weer voor mijn neus zetten, net zolang tot ik eruit heb wat ik er uit wil hebben en het er staat zodat mensen er toch die bijzondere nuance van meekrijgen zonder in details te moeten treden. Ja, lees die zin nog maar eens over. Dat moest ik zelf ook even doen namelijk. Hij klopt wel hoor. Zo lastig is het schrijven van die bladzijde ook, net als die zin. Die zin kwam er dan wel weer vloeiend uit, misschien komt die bladzijde er dan ook nog wel uit. Dat zal heus wel alleen moet je er even doorheen. Net als met de rest. Net als met het hele leven zelfs.

De leuke stukken gaan vanzelf en vliegen voorbij, de mindere delen moet je doorheen en dan lijkt de tijd te kruipen. Tijd kan je echt op het verkeerde been zetten, als je het kwijt bent, dan krijg je het nooit meer terug. Daarom moet je heel goed nadenken over waar je tijd in gaat stoppen. Dat moet wel de moeite waard zijn want tijd is kostbaar, al kost het niets. Raar ding eigenlijk, die tijd. Je kan er alle kanten mee op, blijkt maar weer. Vooral tijd aan andere mensen schenken, dat is een kostbare kant van de tijd. Je moet vooral verschil maken in iemand die tijd voor je vrij moet maken of iemand die zijn vrije tijd aan je besteed. Daar zit een groot verschil tussen terwijl dat niet zo lijkt, zo op het eerste gezicht. Daarom, die bladzijde staat er straks opeens op en dan vlieg ik weer verder.

Tenminste, dat is wel de bedoeling. Doordat ik ziek werd heb ik meer dan een jaar niet kunnen schrijven. Ik kon zelfs niet meer lezen, ook niet in mijn geliefde Rulof boeken. Ik keek wel naar zijn schilderijen, waar ik een boek van heb. Jozef Rulof werd niet alleen door Meesters uit het licht gebruikt om deze boeken te schrijven. Hij werd ook door diverse schilders gebruikt en maakte zo schilderijen, soms door de hand van grote Meesters die over waren gegaan en zo toch nog een schilderij konden maken. Eentje ervan, is mediamiek doorgegeven aan hem door Vincent van Gogh. Dat kan je dan ook duidelijk zien aan de stijl van schilderen. Iemand was een filmpje op YouTube tegen gekomen, Starry night, over Vincent van Gogh van Don Mclean. Jozef Rulof maakte zulke schilderijen voor het publiek wel eens, en binnen een half uurtje of zo. Soms zelfs op zijn kop. Iets wat normaal gesproken echt onmogelijk is, dat kan ik je uit ervaring vertellen!

In deze versie van de muziekclip, zie je allerlei schilderijen van Vincent voorbij komen.Maar op drie minuten en negentien seconden,zie je precies dát schilderij van Jozef Rulof, Levensweg. Waar de volgende tekst bijhoort: Het menselijk levenspad: Van de duisternis naar het licht… Dit schilderij dat Vincent van Gogh doorgegeven heeft aan Jozef Rulof symboliseert het menselijk levenspad. De zuilen langs het pad staan voor de mijlpalen die de mens bereikt. De luchtkastelen staan voor de verleidingen en de illusies van de mens. Het lichtend kruis staat voor de weg de waarheid en het leven. Als je er zelf even naar wilt luisteren en kijken, klik dan hier   Toch zo weer een blog vol!