Grappig eigenlijk, ik zat er zo eens over na te denken. Dat het leven is zoals een grote spoorlijn, door heel je leven in plaats van door heel je land. Dat heb ik al eens gezegd hier geloof ik. Dat weet ik niet zeker meer. Ik zal wel eens in herhalingen vallen, omdat ik best wel veel bij elkaar klets hier. Dan ook nog eens blond en alzheimer light, dat maakt het plaatje compleet. Oh ja, treinen! Spoorwegen en netwerken. Als je geboren wordt dan stap je op je eigen lijn. Ergens ligt er een spoor al klaar dat helemaal naar het einde van je levensweg loopt maar dat zou behoorlijk saai worden. Als iedereen zomaar op kon stappen en dan door sukkelen tot het einde van de rit. Misschien wel een keertje lekker na een heftig leven daarvoor maar om dat nou altijd zo te doen?

Nee er komt veel meer bij kijken. Op een gegeven moment kan je kiezen, spring ik op dit gedeelde spoor met deze persoon of deel ik mijn reis een stuk met iemand anders? Zo krijg je een heel netwerk van rails en sporen die elkaar kruisen en allerlei stations. Voor je vrienden, familie, werk, noem het maar op. Overal kan je erop of eraf of blijven zitten tot de volgende. Maar soms, dan heb je geen keus. Dan is dat een eindstation, dan moet je er wel af en op een ander spoor een nieuwe bestemming pakken. Dat zijn van die levens veranderende beslissingen of gebeurtenissen, waar je niet onderuit kan. Een overlijden, een scheiding, een ontslag, dan wil je misschien wel helemaal niet op een andere trein stappen maar je wordt er wel toe gedwongen want anders sta je stil.

Vaak blijkt later dat je eigenlijk veel beter zit en je reis een stuk leuker is dan hij was toen je er bij je vorige trein uit moest. In het kort, heel veel kies je zelf voor, dat mag je allemaal zelf bepalen, ga je links naar een anders spoor of ga je rechts. Stap je uit, of blijf je nog even zitten. Allemaal eigen keuze. Maar die eindstations, daar kan je niks mee. Dan moet je eruit, of je dat nou wilt of niet. Dan zijn van die dingen die al vast stonden voor je, voor je geboren werd. Dan is iets gewoon klaar, hup, verder en anders. Nooit fijn, zulke gedwongen overstappen. Mensen houden niet echt van verandering, tenzij ze daar zelf voor mogen kiezen. Toch, je zal bepaalde dingen moeten leren in dit leven, anders sta je stil in je groei.

Ik ben dus uit de RMC trein gestapt en ik zal, hopelijk heel kort, op het boemeltreintje van de UWV moeten. Daar wil niemand al te lang inzitten want dan moet je er ook weer uit en in het Bijstandslijntje verder. Daar kan je niet eens zitten, dat moet je zeker niet willen. Ik ga dan ook goed uit mijn doppen kijken op die boemel van de UWV. Dan zie ik misschien een leuk tripje heel ergens anders naartoe dan waar ik gedacht had te zullen eindigen. Ik begin een beetje te vermoeden dat ik van dat reisje, dat in het vooruitzicht ligt, heel gelukkig ga worden. Ik moet alleen goed opletten dat ik het stationnetje zie. Komt vast goed, misschien zal één van mijn helpers me een duwtje uit de trein geven. Zodat ik het stationnetje niet eens kan missen. Zo'n gedwongen overstap is lang niet altijd verkeerd! Ik zal zelf ook wel opletten. Lijkt me niet onverstandig.

Gisteren lekker tv zitten kijken, ook in slaap gevallen maar ik was een vorig seizoen aan het herhalen. Toen ik naar het nieuwe wilde kijken, had ik zoiets van, eh, hoe zat dat ook alweer. Na de zesde keer dacht ik, oké klaar mee, ik ga wel even terug. Misschien ga ik straks, na het douchen nog wel even kijken of ik nu aan het nieuwe seizoen toe ben. Vanmorgen lekker met de cits om me heen, zitten lezen en ondertussen TLC aan. Met van die bouwprogramma's. Dat vind ik altijd leuk en leerzaam. Maar er was nu toch iets raars! Een gezin dat heel veel van lezen houdt. Helemaal niks mis mee, daar hou ik ook van.

Ze hadden heel veel boeken, leuk vind ik dat, ik barst er ook van. Alleen, nu komt het, die hadden ze allemaal achterstevoren staan! Dus niet de kaft, zodat je kan zien welk boek het is, maar de bladzijden naar voren. Huh?! Wat is dat nou voor iets raars? Schat, pak jij even dat boek van die schrijver voor mij. Waar staat het? Geen idee, ga er maar een paar honderd oppakken en kijken aan de andere kant, tot je hem hebt. Dat is toch idioot? Degene die het groots ging verbouwen, maakte twee enorme planken. Idee erg leuk hoor maar dan vol met van die boeken die, voor mijn gevoel, totaal verkeerd staan. Het zag eruit alsof er mensen woonden die helemaal niet lezen konden, maar wilden doen alsof. Kan aan mij liggen.

In Amerika zijn ze sowieso af en toe een beetje raar. Wat je ook vaak ziet, is dat ze alles schuin zetten. Een klein slaapkamertje, daar zetten ze een queensize bed in, maar dan wel schuin, zodat je nóg minder plek hebt. Of de hele inrichting staat onder een bepaalde hoek. Echt zo onlogisch en de ruimte kleiner makend. Ik snap daar helemaal niks van. Of nog zoiets geks, een grote slaapkamer, twee prachtig grote ramen en nog twee andere muren waar het bed kan staan. Of soms zelfs drie, als de deur flink aan de zijkant zit. Nee, dan zetten ze een enorm bed, met een hele grote ombouw, zo voor het raam. Dan ben je beide ramen zowat kwijt daarachter. Dat staat toch voor geen centimeter?

Daar zal die Chinees het ook vast niet mee eens zijn. Ken je die niet? Feng Shui heet ie geloof ik, ik hoor hem wel eens noemen. Het schijnt dat hij heel veel van inrichten weet, of kan een zij zijn ook natuurlijk. Dat hoor ik er niet aan. Het zal wel Amerikaans zijn allemaal, ik vind het maar raar. Ik ben er ook achter, dat je niet echt vol aandacht naar TLC moet kijken. Tenminste, dat vind ik. Er is nu een reclame voor Dr. Pimple Popper. Een arts die dus van alles uitknijpt. En dat vind ik me toch vreselijk goor. Ik weet, je hebt van die mensen die dat lekker vinden om te doen bij anderen. Voor mij is er bijna niets walgelijker! Ik moet daar van kokhalzen en zou dat bij een ander dan ook nooit echt doen.

Zelfs mijn eigen dochter, toentertijd in de puberteit komend, stuurde ik naar iemand anders. Ik doe dat echt niet, zo smerig! En in bijna elk reclameblok komt die dokter haar vieze gedoe laten zien. Oh wat in en in vies! Ik kijk gelijk weg of doe mijn ogen dicht en hoor wel als er andere reclame komt, dat ik weer kan kijken. Bah, bah, bah. Het opschrijven alleen al vind ik bijna vies. Ieder het zijne hoor maar dat is blijkbaar absoluut niets voor mij. Ik wilde vroeger dierenarts worden, tot ik de film Dokter Vlimmen zag. Ik was gelijk genezen, er zijn dingen waar ik voor op de loop ga. Ik ben al een heel eind gekomen, vergeleken met toen ik jong was maar toch. Ik ben een beetje vies uitgevallen en dat zal ik blijven. Bij zulke stationnetjes, voor banen waarbij je iets vies moet doen, blijf ik mooi zitten, als je dat maar weet. Ik zal morgen over minder smerige dingen schrijven! 

"Een appel per dag houdt de dokters weg, vooral als je goed mikt."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Ik heb eergisteren het eerste hoofdstuk aan mijn zes meelezers gestuurd. Het is het begin van het tot stand komen van mijn boek. Tot mijn grote verbazing kreeg ik dezelfde dag al van twee van hen het hoofdstuk alweer terug. De ene was er gelijk door gepakt en had niet kunnen stoppen met lezen. De ander had een eerste bevinding gestuurd en zou er nog specifieker naar gaan kijken komende tijd. En zo te zien, precies wat ik nodig had. Ik moet alleen wel opletten, dat mijn Vlaamse criticus me niet op de verkeerde voet zet. Onze zinsbouw is behoorlijk verschillend, ook al is het allemaal Nederlands. Ondanks dat, zulke feedback is echt geweldig! Ik schrijf zo snel, niet alleen het aantal aanslagen per minuut.

Als het echt aanslagen zouden zijn dan zouden de terroristen op me azen als gekken om me voor ze te laten werken, zo snel ben ik. Ik typ wat ik zeg, of denk. In elk geval, ik vlieg over het toetsenbord. En ik kwam vanzelf ook ergens achter, ook al lees je het over, dan lees je over je zelf gemaakte foutjes heen. Ik ben behoorlijk goed in grammatica. Als kind kon je me niet blijer maken dan door me een zin totaal te laten ontleden. Ik vond dat echt geweldig. Taalgevoel is iets dat ik in overvloed bezit. Maar dat je snel fouten maakt en daar dan ook nog eens overheen leest, dat was iets nieuws voor me. Daarom was het misschien maar goed dat ik zo eerst een paar jaar aan de blogs ben gaan schrijven. Ik heb zo'n idee dat het anders nog veel erger was geweest.

Door nu al bijna drie jaar, straks in mei, elke dag een blog te schrijven heb ik ook wel veel geleerd. Vooral aan wat ik niet goed doe. Het weten scheelt al wel, het afleren is een ander verhaal. Ik doe mijn best, dat zeker. Ik merkte aan de feedback van deze twee, totaal van elkaar verschillende personen, dat ze beiden op een andere manier kijken maar dat dit elkaar wel goed aanvult. Soms worden ook dezelfde dingen genoemd, dat is bij echte fouten zoals een woord dubbel, dat is ook logisch. Wat me vooral opvalt is dat het echt fouten zijn, die ik normaal gesproken zou zien. Toch vult mijn hoofd blijkbaar automatisch alles aan, zoals ik ook vind en weet hoe het zou horen. Alleen dat schiet niet op want ik zie de fouten niet. Raar hoofd!

Als ik het van een ander onder ogen neem, dan zie ik het direct. Maar bij mijn eigen teksten, vult mijn hoofd bij het lezen iets op of haalt de foutjes er al automatisch uit. Rare gewaarwording hoor. Ze wezen me op dingen waarvan ik compleet omviel van verbazing dat ik dat niet zelf gezien had. Blijkbaar niet want anders zou het er zo echt niet meer gestaan hebben. Dat is toch echt gek! Maar goed ook, dat ik meelezers gevraagd heb! Ik had het van horen zeggen, dat je dat zelf niet zou zien maar ik dacht, nou dat lijkt me stug. Het is helemaal niet stug het is echt zo! Bijzonder zeg, zo had ik dat niet verwacht. Ik ga natuurlijk pas corrigeren als ik de andere vier ook binnen heb. In verwacht dat ieder voor zich, elk op hun eigen manier, waardevol voor mijn boek zal zijn.

Ondertussen ga ik straks elke dag een stukje in mijn boek schrijven. Ik moet naar hoofdstuk zeven en uiteindelijk zullen het er dertien worden. Tenminste, zo is het nu nog. Je weet nooit hoe dat kan veranderen. Ik kan maar opeens iets krijgen van, oh ja, maar dat moet er ook nog helemaal in. Ik denk dat 2020 het jaar zal worden dat het totaal af is. Dan moet je nog een uitgever gaan zoeken. Bovendien heb ik dan al lang weer een baan en zal het schrijven tussendoor moeten. Toch denk ik niet dat ik langer dan dat eraan zal moeten werken, dan is het gewoon klaar en komt het uit. Dat is wat ik van plan ben, dat is wat ik wil. Dat heb ik nu uitgezonden in het Universum en dan komt het zo ook voor elkaar. Over het hoe mag het Universum zich druk maken, dat is niet mijn probleem.

Gisteren ben ik erg hard bezig geweest met dingen voor de cits, zie foto's, maar ik moet voor mezelf toch ook een keer aan de slag. Ik heb ze er trouwens nog geen gebruik van zien maken, zouden ze het wel begrijpen of zal ik ze er op moeten gooien een keer? Ik weet het nog niet. Ik moet wel snel een standaard sollicitatiebrief gaan maken, en mijn CV. Kan ik erin zetten dat ik 37 word, met 20 jaar ervaring? Of kan ik gewoon beter gelijk 57 ervan maken. Geen idee hoor. Dat is een grapje natuurlijk. Toch, bij 57 denken veel mensen toch al gelijk aan een ouwetje en zo voel ik me helemaal niet. Ja oké, lichamelijk wel vorig jaar, maar ziek is ziek, dat is een ander verhaal. Dat wordt ondertussen toch echt steeds beter en ik voel me ook echt niet ouder dan toen. Oké, kippiger wel, minder kracht in de handjes maar ik wil dan ook de bouw niet in. Ik ram zowat de toetsen uit mijn bordje hoor, dat zit prima. Als iemand wat weet of hoort, ik hou me warm aanbevolen. Ik wil 32 uur, woensdags vrij en geen continue diensten. Iets leuks, administratief, secretarieel, iets met taal en uitwerken, iets creatiefs? Ik hoor het graag. Het grote zoeken gaat beginnen.

Ik vind het wel raar dat je je pas kan aanmelden bij het UWV een week voordat je ontslag ingaat. Vroeger moest je dat zo ruim mogelijk van te voren doen. Alles verandert ook steeds allemaal. Dat is zowat niet bij te houden. Als je denkt te weten hoe iets werkt en je maakt er geen gebruik van, dan is het tegen de tijd dat je het wel nodig hebt, totaal anders geworden. Lastig vind ik dat. In ziekenhuizen is dat ook altijd, hoef je er, Godzijdank, een tijd niet te zijn, zit alles totaal ergens anders en is er of een hele vleugel bij of een compleet ziekenhuis verdwenen. Raar is dat toch. Je leert het wel weer, tot je het weer niet meer nodig hebt en in die tijd wordt alles daar opeens toch ook weer anders. Hopelijk heb ik van het UWV alleen maar heel kort iets nodig en vind ik snel iets. En dan hoop ik het ook nooit meer nodig te hebben. Laat ik daar maar lekker vanuit gaan.

Ik zag van de week mijn eendje weer, die van die Disneyland reclame. Ik kan er nog steeds van smelten, wat een heerlijke reclame. Ik snapte ook opeens waarom het me zo raakte. Het is niet alleen dat harten smeltende, schattige eendje. Nee, het was een soort van herkenning. Zijn held bleek waarlijk te bestaan, wat hij had gevoeld, was echt waar. Zo voelde ik me zo'n beetje toen ik de boeken van Jozef Rulof vond! Ik zat ze ademloos te lezen en elke keer moest ik roepen 'zie je nou wel! Ik wist dat toch al zeker!' Alleen kon ik het nooit ergens op baseren, dan op mijn gevoel. En toen bleek dat over mijn gevoel gewoon zoveel boeken waren geschreven en daar werd alles ook nog eens uitgelegd en aangevuld! Wat ik gevoeld had, was echt waar! Ja, daarom begrijp ik dat eendje zo goed, ik had ook zo'n ervaring. Dat voelt zo geweldig! Dat gun je echt iedereen... 

"Als je door een hel gaat, blijf gaan."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Ik hoorde gisteren weer een boel rare dingen in het nieuws of gewoon op tv. Ik zat aan mijn bureautje en dan staat de tv als een soort achtergrond geluid aan. De bedoeling is eigenlijk om een muziekzender op te zetten maar dat vergeet ik vaak. En dan hoor je nog wel eens wat voorbij komen. Vorige week zei ik dat ik eindelijk weer eens een echt spannende film gezien had, Birdbox met Sandra Bullock. Soort apocalyptisch verhaal waarin iedereen met een blinddoek rondloopt, uit zelfbescherming. Nu is er een rage aan de gang, dat je ook met een blinddoek rond gaat lopen en dat moet dan worden gefilmd. Ze noemen dit 'de birdbox challenge'. Er schijnen nogal wat ongelukjes mee te gebeuren en veel mensen raken gewond. Wat is dat toch voor achterlijks? Dit soort dingen worden eigenlijk steeds gekker. Hebben die mensen nou echt niets nuttiger te doen?

Zoals van de zomer, dat chauffeurs uit hun rijdende auto sprongen om zich naast de auto dansend te filmen. Daar ging ook aardig wat mis, en niet zo zuinig ook. Welke idioot verzint zoiets en waarom wil de rest van de wereld het dan nadoen? Wat een stel schapen allemaal zeg, alsof ze geen eigen identiteit meer willen bezitten of zoiets. Ik vind het in elk geval heel dom en heel raar en het getuigd niet van een sterk karakter als je je zo laat meeslepen door iets. Al vroeg mijn moeder mij vroeger ook vaak genoeg; 'als je vriendinnen van een brug afspringen, spring jij dan ook?' Dat vond ik altijd zo'n rare opmerking maar nu begrijp ik hem en tegenwoordig is het nog veel erger met wat mensen na willen doen. Volgertjes...

Ook hoorde ik van een 'nieuw' goed voornemen, het digitale detoxen. Mensen raken meer en meer verslaafd aan hun gsm en ze ervaren echte stress als dat ding niet in de buurt is. Dat vind ik al bizar. Wat ik helemaal bizar vind, is dat er zo'n 100.000 mensen zijn die gewoon 's nachts de wekker zetten, zodat ze de appjes en posts kunnen lezen, die er ondertussen bij zijn gekomen. Dan ben je toch echt gewoon ziek? Dan val je toch gewoon in de categorie 'verslaafde'? Dan moet je echt hulp zoeken, volgens mij. Dat kan echt nooit goed zijn en dat moet er ook niet de bedoeling van zijn. Ik zie in mijn omgeving ook mensen waarvan ik denk, joh, jij bent gewoon verslaafd. En als je dat dan zegt, dan worden ze er nog boos om ook. Wat ook altijd zo gaat als je een alcoholist zegt, dat hij teveel drinkt. Ze zijn in ontkenning, they are in denile and that is not the river in Egypt. Tijd voor hulp, geloof me nou maar.

Ik zelf ben dan weer goed in verdringen, of oog om oog verhalen. Ik besefte me opeens dat ik vorig jaar helemaal niet voor de tweede keer bij de tandarts ben geweest. Normaal krijg ik altijd een mailtje dat ik een afspraak moet maken. Dat heb ik volgens mij niet gehad, of ik heb het niet gezien en verwijderd. Ik belde direct en het klopt, ze waren vergeten een mail te sturen. Dan doe ik dat blijkbaar gelijk terug en vergeet ik de tandarts ook, lekker puh. Ik heb nu een afspraak voor volgende week. Ik zal het toch ook maar in mijn agenda zetten voortaan. Ik was er zo aan gewend, die mailtjes van de tandarts. Als ik die binnen kreeg, ging ik vrij snel daarna een afspraak maken. Daarom is het nu de mist in gegaan, toevallig dat ik er aan zat te denken. Anders had ik nooit meer naar de tandarts gegaan. Ik ga graag want ik wil zo lang mogelijk met mijn eigen bijtertjes doen. Dan moet je het wel bijhouden.

Het was gisteren wel een geweldige dag maar wel op een enorm ding na. Gisteravond voelde ik in de keuken opeens mijn sokken vochtig worden. Wat gaan we nou krijgen? Ik heb al jaren last van een beetje schimmel daar aan de muur bij de keukendeur. Toen ik mijn foto's wilde schoonmaken, boven de deur in de kamer, die naar de keuken leidt, zag ik dikke groene schimmel ónder de foto's! Dit was net voor de kerst en dan weet je, daar hoef je niet voor te bellen en ze komen toch pas na de feestdagen. Ik had dit voor vandaag op de agenda staan, naar woonstad bellen. Alsof het huis hierop gewacht had, want waarom ik natte voeten kreeg, lijkt me een stuk erger dan alleen schimmel op de muur. Het leek ook wel alsof die schimmel zich in ene keer verviervoudigd had, alsof het allemaal in ene keer naar buiten kwam door al dat nat door de muur! Echt bizar zoals het er opeens uitzag.

Ik had het afgelopen jaren af en toe redelijk succesvol behandeld en op een gegeven moment had ik de muren zelfs zwart gesausd. Dat staat best mooi als alles wit is en je ziet dan de zwart/groene plekken niet meer. Die krijg je nooit weg. Alleen werd mijn zwarte muur de afgelopen maanden nu een beetje wit van de uitslag of schimmel. Toen daar achter de foto's ook nog schimmel kwam, zo vlak voor de kerst, wist ik, nu moet ik echt bellen. Gisteren liep het water zo over de muur in de keuken. Mijn handdoek en theedoek hangen daar ook, die waren drijfnat. Er ligt een mat voor de balkondeur en die was ook doorweekt. Vandaar dat ik opeens vochtige sokken kreeg, het sijpelde zo door en liep nu ook de vloer zachtjes over. Alsof alles wat erachter zit binnenin, totaal volgezogen zit en het nu zowel binnen als buiten langs de muren stroomt. Nu moest ik als eerste taak vandaag, naar de woningstichting bellen. Tot dan heb ik stromend water, ook langs de muur.

Daar moet zo snel mogelijk iets aan gedaan worden! Geen wonder dat ik het steeds benauwder kreeg. Schimmel en allergische astma, dat is geen fijne combinatie. Het duurde even voor het meisje begreep dat er toch echt vandaag nog iemand moet komen maar uiteindelijk kreeg ze mij niet van mijn standpunt af. Tussen 9 en 14 uur moet er iemand van de aannemer contact hebben opgenomen en zal er iemand komen. Heel fijn! Dat lijkt me geen overbodige luxe. Op de valreep heb ik nog doorgegeven dat de intercom het bij mij niet meer doet. Dat de postbode enorm gefrustreerd raakt daardoor en ik geen ruzie met hem wil. Daar komen ze dinsdag voor. Ook weer geregeld!

Ondertussen is er op het platte dakje, boven mijn keuken, een stuk dicht gebrand. Het was daar lek en blijkbaar al jarenlang een klein beetje. Vandaar mijn schimmel op de muur en had ik ze voor moeten bellen natuurlijk. Nu was het kleine stukje dat los was, totaal los gegaan. Nu liep het water nu ook aan de binnenkant omdat de muren helemaal verzadigd waren. Aan de schimmel valt nu niets te doen. Het zal voorlopig nog een paar maanden moeten drogen en pas daarna kan er iets aan gedaan worden. Nog eventjes geduld dan maar. Het is niet anders maar ook dit is weer opgelost en gemaakt. Heb ik weer goed en snel geregeld! En ook zo perfect getimed, alles is vies nu van het boren en de plankjes en palen in het trapgat en ook van die mannen. Mooier kon het eigenlijk niet! Ik zei het toch, het gaat perfect in 2019! Het is zoiets als je kan zien dat je glas halfvol is en erover wilt zeuren. Als je die inhoud dan gewoon even in een kleiner glas doet, dan moet je echt niet zeuren want je glas is gewoon hartstikke vol!