"Wanneer twee mensen altijd dezelfde mening hebben is één van hen overbodig."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Omdat ik nu met een schema werk, is het de bedoeling dat ik een deel ervan aan mijn boek zal werken. Tot nu toe was dat heel willekeurig, vorig jaar kon ik niet eens schrijven eraan. Daar was mijn hoofd te warrig voor en mijn energie te beperkt. Sinds vorige maand, de laatste van 2018, ben ik weer een beetje begonnen. Nu hebben zelfs de zes meelezers het eerste hoofdstuk al binnen en heb ik er al vier terug zelfs met suggesties en verbeteringen van taal- en/of stijlfouten. Eén van de meelezers vond de 'echtheidfactor' erg hoog. Eh ja, niet zo heel gek, dat komt omdat het ook helemaal echt is. Ik verzin er niets van. Ik laat wat dingen weg, je kan niet alles blootgeven maar ik heb eigenlijk niets te verbergen. Ik ben een open boek en heb niets waar ik me voor zou moeten schamen.

Gewoon eerlijk en open dus, voor zover dat kan in elk geval. Een andere meelezer suggereerde om er een heel stuk uit te halen maar ja, ze weet nog niet dat dit stukje wel essentieel is voor wat er verderop over komt. Dat van verderop zou stukken minder effect hebben als je dit in het eerste hoofdstuk niet gelezen zou hebben. Vandaar dat het erin moet, al lijkt het iets te zijn waarvan je dan denkt, goh, waarom legt ze dit hier uit. Het is toch een stukje essentiële informatie. Dat weet zij natuurlijk niet en zo los van alles, lijkt het een overbodig stukje informatie. Als ze dit leest, dan weet ze het nu wel. Ik heb al die mails met commentaar van de eerste vier, direct na binnen komen in mijn inbox, uit pure nieuwsgierigheid, doorgenomen natuurlijk. Toch ga ik er verder nog niets mee doen, tot ze alle zes binnen zijn. Anders blijf ik aan de gang met vergelijken.

Hoe ik het precies ga doen, geen idee maar dat komt wel goed. Wel is het leuk om te lezen wat anderen van je werk vinden. Dat was ook wel doodeng, het loslaten, maar daar ben ik nu wel overheen geloof ik. Tot ik het doorstuurde was het mijn baby, helemaal van mij alleen en nu heb ik haar de wereld ingestuurd. Eng hoor! Net zoals dat stukje over het weglaten van iets, dan wil je direct in de verdediging maar dat slaat helemaal nergens op. Je moet wel tegen kritiek kunnen natuurlijk, dat is precies waar je om vraagt. Met mijn taalfoutjes en te veel of te weinig aan komma's en dat soort dingen, valt het nog wel mee. Ze halen praktisch allemaal dezelfde foutjes eruit dus dat is wel goed. Zelf gaat dat niet, hoe goed je ook bent in taal, je leest er stomweg overheen. Mijn brein vult het zelf aan, ook al mag dat niet van mij. Mijn brein, dus eigenwijs, doe je niets aan.

Met het nieuwe schema ga ik twee keer per dag verplicht naar buiten. Dan ga ik een blokje om lopen, net als ik zou moeten als ik naar mijn werk zou gaan. Het is in elk geval geen strompelen meer, zoals een paar weken geleden. Tussen de middag op de trampoline. Lekker om even te ontspannen en alles los te gooien ook. Dan kan je er in de middag weer lekker fris tegenaan. Ik heb mezelf echt wel afgebeuld gisteren. Op zich, echt aan het werk van acht tot vijf, dat is best zwaar voor mij nog. Ook al is het thuis, dat kan gunstig zijn aan de ene kant maar ook ongunstig aan de andere. Ik heb gisteren aan één stuk door gewerkt, zonder pauze te nemen, behalve dan trampoline springen. Ik had er eigenlijk gewoon even af gemoeten. Even ontspannen.

Dat zal ik vandaag wel doen, eventjes koffiepauzes en ook lunchpauze nemen. Ik begon een beetje te krampen gisteren. Op zich viel het me nog goed mee, maar ik was wel doodop. Logisch, dat wel maar ik moet het niet gelijk overdrijven allemaal. Ik merkte dat ik vanmorgen moeite had toen de wekker ging. Ik wilde lekker blijven liggen en dacht bij mezelf dat het wel erg koud was om naar buiten te gaan. Dat ik niet hoefde. Nou, echt wel! Hup, aankleden en gaan met dat luie lijf. Goh, ik ben wel streng hoor. Ik heb maar wel geluisterd, ik wil het niet meemaken dat ik boos word op mij. Het was wel spannend vandaag.

Gisteren deed namelijk de sleutel het niet meer op de buitendeur beneden. Gelukkig deden de buren open en kon ik zo toch naar binnen. Ik ging vanmorgen tegelijk met de buurvrouw weg, die haar kinderen naar school bracht. Ik probeerde het slot voor ik weg ging en toen werkte het weer. Oké, dan kan ik weg. Stel je voor dat er niemand op de trap open doet, sta je mooi voor je eigen deur. Stom genoeg had ik ook de telefoon nog eens boven gelaten. Nadat ik terug kwam, lukte het wel, ik kon gewoon binnen. Het stormde lekker, ik vind het gek genoeg best fijn zo buiten lopen even. Even de woei door je hoofd.

Als eerste de pc aan gaan zetten en jas uitdoen. Dan lekker een shake als ontbijt en koffie, ondertussen is de pc startklaar. Documenten openen die open moeten en even mail doornemen. Dan ga ik schrijven, aan mijn blog of in mijn boek. Dat boek moet nu uit mijn vingers gaan komen. Het hele verhaal zit natuurlijk in mijn geheugen gegrift maar het moet er wel op de juiste manier op papier komen. Digitaal dan. In mei schrijf ik alweer drie jaar een dagelijks blog. En geloof me, daar heb ik echt niet altijd zin in. Soms moet ik me er toe zetten, een beetje onder dwang. Ik kan dat wel, ik heb die zelfdiscipline wel. Helaas niet bij alles wat ik onderneem. Maar wat me altijd toch zover krijgt, is de gedachte aan Sunshine.

Ik kan al lang niet meer hele dagen rondlopen en dat heeft ook allang geen zin meer. Hij kan ondertussen weet ik veel waar zitten en ik kan nu geen gerichte zoektocht meer ondernemen. Maar wat ik wel kan doen, zoals ik het in het begin ook al zag als ik een dagje niet buiten kon lopen zoeken, ik kan schrijven. Het is mijn lijntje met Sunshine en dat stapje blijven zetten, dat is belangrijk. Voor mij in elk geval wel. Het is voor mij een soort teken, dat ik niet opgeef en dat ik blijf hopen dat hij terug zal komen. Het gebeurt bij anderen ook en ik doe er nog zoveel aan. In al die tijd heb ik maar een paar dagen in totaal een keer niet geschreven. Dan was ik zo ziek dat ik echt niet op kon staan. Maar alle andere dagen, hoe beroerd ik me ook gevoeld mocht hebben, dan kwam er toch een blog. Ik moest wel van mezelf, voor Sunshine. Daarom hou ik het vol, speciaal voor hem. Ik mis hem vandaag gewoon heel erg...

"De lamp van het samenzijn brandt lang; zij gaat in een oogwenk uit bij het afscheid.

Bron: Zwervende vogels"

Rabindranath Tagore Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Was ik vorige week nog druk met van alles en nog wat, ging al direct het schema dat ik gemaakt had de soep in. Dan wel op een manier dat ik er niets anders mee kon. Sommige dingen lopen nou eenmaal zoals ze lopen. Vandaag wilde ik er toch mee beginnen, ik moet toch weer in een soort ritme komen. Als het eens een dagje niet lukt, prima, moet kunnen. Je moet wel ergens beginnen natuurlijk, anders komt er nooit iets van. Vandaag ben ik dan eindelijk begonnen. Hoe lang zal ik het volhouden? Geen idee, ik hoop heel lang. Ik ben iemand die houdt van structuur en orde en daar is het afgelopen jaar totaal geen sprake van geweest. Dan zak ik daar alleen maar verder in af.

In plaats van af te vallen was ik ook weer bij aan het komen, daar ben ik ook helemaal klaar mee. Het is me wel duidelijk geworden dat ik het zo niet meer prettig vind. Dat lijkt bij mij altijd zo te moeten. Even door tot het gaatje om dan te besluiten alles radicaal om te draaien en daar dan helemaal geen enkele moeite mee te hebben ook. Net zoals dat stoppen met roken waarvan ik bijna 50 jaar heb gedacht dat niet te kunnen. Als ik ergens klaar mee ben, dan ben ik er ook echt klaar mee. Op elk gebied geldt dat. En dat verkeerde en ongezonde gevreet en alles wat daarmee te maken heeft, ben ik voor het eerst in mijn leven echt beu. Ik eet niet veel maar ik eet totaal verkeerd. Dat weet ik al lang. Het moet worden ik eet genoeg en gezond. Maar eerst aan de shakes.

Zo ga ik er eerst voor zorgen dat die laatste kilo's er heel snel weer vanaf zijn en dan ga ik gelijk door naar het gewenste gewicht natuurlijk. Voor daarna, als ik weer 'normaal' ga eten, heb ik ook al dingen geregeld en in de agenda staan. Die hielspoor wordt al minder, als ik maar niet op blote voeten loop binnen. Al is het een klein stukje van de bank naar het toilet, anders doe ik het effect van de fitflop laarzen, die helpen tegen hielspoor, teniet. Omdat ik zo gewend ben op blote voeten te lopen, vergeet ik het snel iets aan mijn voeten te doen. Ik heb Fitflop laarzen van een vriendin gehad, zij wist namelijk dat het zou helpen en dat is ook echt zo. Ze zijn me ietsje te groot, dikke sokken zijn een uitkomst. Het is niet mijn smaak of stijl maar wat kan mij dat schelen, als ik daardoor voor het eerst weer begin te ervaren, na een hele lange tijd, hoe het is om te lopen zonder te vergaan van de pijn.

De gympen zijn niet half zo goed, omdat die strak om mijn hiel zitten, moet ik die niet de hele dag aanhebben. Dan gaat het dubbel zeer doen. Eventjes gaat nog wel maar meer pijn, dat lijkt me nou ook niet de bedoeling. Die laarzen, die doen het hem en die zorgen ervoor dat het steeds beter gaat. Zelfs als ik binnen blijf, met pyjama aan, heb ik ze aan overdag. Geen gezicht natuurlijk maar dat kan me niet bommen. Het helpt en dat is het belangrijkste. Online zitten zoeken naar meer van de Fitflop collectie. Er zitten wel dingen bij die ik wel leuk vind maar jeetje zeg, die dingen zijn bijna niet te betalen. In verhouding met wat ik normaal aanschaf dan. Wel heb ik nu slippertjes gekocht, om hier binnen als toffeltjes te gebruiken. Een paar toffels, die ze ook hebben, van 100 euro, dat vind ik toch echt te duur, voor een werkeloze toch.

Ze hadden ook nog gympen in de aanbieding, wel zilveren en vandaar de aanbieding, die heb ik ook gekocht. Het is nodig om af te kunnen wisselen want die laarzen kunnen echt niet overal bij. Of die zilveren gympies wel ergens bij kunnen, ik heb geen idee. Ik weet alleen dat het een ontzettende opluchting is om zonder pijn te kunnen lopen. Daar heb ik wel wat voor over, zeker 'voor gek lopen'. Dat is meer iets wat tussen je oren zit, geen hond die ernaar kijkt. Zo wel, doe maar, ik loop op wolkjes. Als ik consequent hier binnen niet op mijn blote voetjes loop te stampen, dan ben ik er, met laarzen, gympies en slippers, volgens mij wel over een paar weken af. We gaan het zien. Ik word daar wel heel gelukkig van en dan kan ik het lopen ook gaan opvoeren.

Dat zit namelijk ook in mijn schema. Heel vroeg opstaan deed ik al wel, dat vind ik lekker. Nu ga ik me ook aankleden en ik ga een stukje lopen buiten. Alsof ik naar mijn werk moet, zeg maar. Dat is goed omdat ik dan meer in beweging kom en ik kom in de buitenlucht. Ja oké in een grote stad met rijkswegen overal om me heen, is dat niet zo fijn als in het bos maar een mens moet toch wat zeker? Eenmaal terug, schrijven, zowel in boek als mijn blog. Tussen de middag is de trampoline aan de beurt en wordt er even gesprongen voor de lunch. Dat vind ik nog steeds heerlijk al vinden de cits het nog steeds raar. Als de cursus straks binnen is, dan is de middag voor die studie. Tussendoor, al naar gelang hoe dat gaat, zal ik ook moeten solliciteren en dat soort dingen.

Daarna, in de middag, weer of geen weer, ga ik weer een stukje lopen. Nu ben ik begonnen met een blokje maar dat wordt in de loop der weken opgevoerd. Op woensdagen en in het weekend, heb ik 'vrij'. Dan hoef ik me niet aan het schema te houden. Wel heb ik dan wat dingen in huis te doen. Dat zou ook zo zijn als ik echt naar mijn werk had gemoeten. De boodschappen, dat is wel makkelijk. Of ik ga aan het einde van de dag, of op woensdag of de weekenden. Maar ik kan ook lekker bij Picnic bestellen, zo lekker handig is dat! Daar hoef ik dan niet eens voor weg. Zeker als ik straks weer werk heb, is dat net zo makkelijk als nu. Echt een uitkomst, zeker ook omdat ik dan niet verleid kan worden om de verkeerde dingen in mijn wagentje te gooien.

Dag één vandaag, van het schema, is mij in elk geval uitermate goed bevallen. Er zullen wel mensen zijn die hiervan zouden gruwen, dat kan ik me voorstellen, maar voor mij is het heel prettig. Daar gedij ik op, orde en regelmaat en bezig zijn. Hoe meer energie ik nu weer terug krijg, hoe lekkerder ik me voel om ook effectief wat te doen. Het wordt nog wel eens wat met me. Ik hoop ik dat elke dag zo lekker zal gaan als vandaag. Het is in elk geval een enorm goed en stimulerend begin ervan. Dat is een goed teken toch? Het was wel veel, voor zo in ene keer. Ik moet wat meer pauzes nemen ook nog want ik ben nu denk ik zo'n tien uur in de weer geweest. Je kan het ook overdrijven. Wel heb ik, omdat de cursus nog lang niet binnen is, lekker mijn tijd daarvoor toch creatief doorgebracht.

Ik heb de kandelaar, die ook in opdracht was, af gemaakt. Daar ben ik lang mee bezig geweest. In eerste instantie dan om te bedenken hoe en wat ik ging doen. Het ging om de foto van de baby's want ik kan aardig tekenen, dieren natekenen maar mensen, als het moet, nee dat lukt me niet. Alleen per ongeluk komen er bekenden uit mijn vingers maar helaas alleen niet als ik het wil. Ik weet nog niet wat men ervan vindt, ik vind hem zelf best mooi geworden. Best positief weer, zoals dit ging. Misschien een goed idee voor mensen die een baby cadeau zoeken? Nog even wachten tot van de week de grote krabpaal binnen komt en mijn Fitfloppies. Alweer alleen maar positieve dingen; zo ben ik snel van die hielspoor af en Skylar lazert niet meer de krabpaal uit. Hij gaat lekker!

"De moeilijkheid met de wereld is dat de dommen zelfverzekerd zijn en de verstandigen met twijfel vervuld."

Bertrand Russell Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970