"Columbus is uitgevaren zonder te weten waarheen.
Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965
Hij is teruggekomen zonder te weten waar hij geweest was.
En tot op de huidige dag moeten wij voor zijn reis betalen."
Hopelijk vandaag de laatste dag van die aanval van opruim woede. Ik heb er eigenlijk wel de balen van maar nu wil ik het afmaken ook. Ik ben nog even wat dozen bij gaan halen en dan moet het vandaag allemaal wel klaar raken. Dat hoop ik wel, in elk geval. Oh, of misschien komen dit weekend de grote kast hier en de keukenkastjes wel even aan de beurt. Al zijn die op zich wel netjes maar het kán ietsje beter nog. Oh echt vreselijk ben ik, ik word er zelf moe van ook nog. Aan de andere kant, dan is alles wel heel erg strak op de benedenverdieping. Dat is ook wel weer fijn natuurlijk. Als ik straks een baan vind, dan heb ik daar geen omkijken meer naar. Dan is het allemaal netjes en overzichtelijk hier. Dat is toch ook wel weer fijn.
Gisteren heb ik tot de late uurtjes zitten verven. Ik heb vorige week een paar van de door mijzelf beschilderde items bij elkaar gezet en dat stond erg leuk. Door die opruimwoede heb ik dingen efficiënter op kunnen bergen en hield ik ook weer doosjes en boxen over. Eentje met prints van New York, wat eruit ligt in het nieuwe huis. Eentje met zebraprint van de inrichting hiervoor nog. In elk geval, niet meer van deze tijd voor mij. En omdat die drie dingen zo leuk bij elkaar passen, dacht ik, ik ga er meer dingen mee maken. Daarom moest er wel een zwarte ondergrond komen op die spulletjes. Dan kan je maar gelijk alles wat je zo wilt schilderen maar gelijk zo maken. Daarom zat ik gisteren met die spullen en de zwarte acrylverf op de bank en kreeg alles twee lagen zwart. Ik was er pas om half twaalf mee klaar.
Ik was er toch om zes uur alweer uit. Vanmorgen vroeg heb ik dat nog even een laatste laagje gegeven allemaal. Nu is het wel klaar om met bloemen en bladeren versierd te worden. Daar heb ik hartstikke zin in want ik heb al een hele tijd niet meer geschilderd. Toch moet het nog heel even wachten, die zijkamer moet klaar. Daar zal ik de hele dag wel mee bezig zijn en dan moet morgen de boel eerst gedaan worden. Anders zit je weer met haren die op natte verf komen en dat is niet prettig. Eerst maar stoffen en zuigen en dweilen morgen. Dan kan ik heel misschien in de middag nog even schilderen. Anders hou ik de zondag daarvoor gereserveerd. Dan wil ik het ook gelijk liefst gisteren al af hebben. Voor mij ook weer een teken dat echt alles weer een klein beetje terug aan het komen is. Nee, ik weet het, ik word nooit meer zoals ik was maar dat is maar goed ook. Dan kan dat ook nooit meer zo gaan als het nu gegaan is. Dat gun ik echt niemand, zelfs de mensen niet die het zouden verdienen. Daar zouden ze niet eens sterk genoeg voor zijn.
Waar ik gewerkt heb, is het weer hommeles. Erg eigenlijk hoor, dat zo’n enorm groot bedrijf in zo’n veertien jaar van bloeiend en groeiend en positief, tot krimpend en giftig kan omdraaien. Ik heb het zien gebeuren eigenlijk. Ik wist ook ergens wel waar het zat maar ik wist ook, als je dat zegt dan word je voor gek uitgemaakt en incompetent. Daarom zeg je maar niks want dat willen mensen niet horen, hoe het echt zit. Dat geldt zelfs voor elk gebied. Ze willen het gewoon niet weten. Een soort van over the top struisvogelpolitiek op internationale schaal. Daarom kunnen veel mensen de boeken van Rulof ook nog niet lezen. Dat vinden ze te hard. Het rare is, het is echt helemaal niet hard alleen maar waar. Je moet enorm naar jezelf kijken en wat jij fout gedaan hebt. Waar bij jou de foute karaktertrekken zitten. En ja, dat is behoorlijk pijnlijk soms.
Je krijgt zo’n grote spiegel voor je giechel, dat je je rot schrikt. Het lijkt wel een lachspiegel maar het is op dat moment een huilspiegel. Maar als je echt wilt, dan ga je nadenken over wat je leest en hoe verder jij zelf komt, hoe rechtvaardiger het allemaal blijkt te zijn. Je moet alleen eerst even het grote plaatje op je netvlies krijgen. Eerst lijkt het alsof je allemaal splinters in je ogen krijgt, dat doet pijn. Maar langzaam maar zeker, ga je een prachtig beeld zien en ga je die splinters interpreteren zoals ze zijn, lessen en groei. Groeien doet nou eenmaal zeer. Iedereen die in zijn puberteit ooit zo’n groeispurt heeft gehad, weet dat dit zelfs lichamelijk ook zo is. Daarom, tegen mensen die me lief zijn blijf ik de waarheid zeggen. Niet om ze te kwetsen natuurlijk, juist niet. Maar als ze echt luisteren naar wat ik zeg en proberen het grote plaatje te zien, dan begrijpen ze me wel.
Daarom, het hoger management wil van een medewerker niet horen dat ze iets fout doen. Jammer genoeg zijn daar uiteindelijk heel veel mensen de dupe van. Nu komen er ook weer van die rare veranderingen. Allemaal dingen waarvan je het jouwe wel denkt.Ik ben er in elk geval net op tijd weg. Ik heb daar meestal wel een groot talent voor, op de één of andere manier. En ik vertrouw zo op mijn uitgestippelde pad en daarboven, dat ik voor de toekomst geen enkele vrees heb. Ik ben uit diepere putten gekropen. Trouwens, ik zit voor mijn gevoel helemaal niet in een put. Ik zit hartstikke in het licht!
Soms, dan ben je klaar voor de verandering. Of dat nou in een relatie is, of in een baan of wat dan ook. Je weet het ergens wel dat het gaat komen maar je wilt er niet aan toegeven. Wanneer het dan toch komt ben je nog verrast ook en niet alleen dat, het doet ook pijn. Je bent dan vergeten dat je er eigenlijk klaar voor bent, daar moet je wel even aan denken. Er bestaat namelijk geen verandering dan verandering die voor jou je eigen groei en glorie zal betekenen. En het zal nooit gebeuren voordat je er daadwerkelijk en totaal klaar voor bent.
Daarom hoef je eigenlijk nooit wat te vrezen. Alles staat al grotendeels vast dus het gaat toch hoe het gaan moet. Het enige dat je moet doen is je deel daarin. Probeer het juiste te doen en dan komt het juiste vanzelf op je pad. Vertrouw er maar op, je zal zien dat het je zal helpen. Zo werkt het voor mij, puur vertrouwen, ook en zeker niet als laatste in mezelf. Verandering betekent groei. Pijnlijk? Ja, soms wel. Eng? Absoluut. Maar uiteindelijk kijk je terug en denk je, dat had ik veel eerder moeten doen.
"Het leven is als een toneelstuk. Eerst speel je zelf de hoofdrol, dan een bijrol, dan souffleer je anderen en tenslotte zie je hoe het doek valt."
Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965
Vandaag had ik me toch een mazzel! Ik wilde natuurlijk gelijk mijn nieuwe pc aanzetten om ermee te werken en nog wat persoonlijke instellingen maken. Gewoon leuk, zo’n nieuw speledingetje en ik ben er zo blij mee. Niet dat het om te spelen is hoor, maar toch leuk. Ik ben niet meer zo’n gamer, vroeger vond ik dat wel leuk. Nu is het echt meer om te werken en uiteraard om te schrijven. Ik opende alles en oh wat gaat het lekker snel allemaal. Ook opende ik mijn to do lijstje, en daar zag ik staan tandarts 10u15. Oh ja, jeetje zeg, dat zou ik totaal vergeten zijn. Wéér roet in het eten van wat ik van plan was. Niet erg hoor, het is er maar even tussenuit maar het is toch anders dan als je in ene keer door kunt gaan. Gelukkig vind ik het nooit erg om naar de tandarts te gaan. Ik ben er meestal zo weer weg, tenzij zij het in haar hoofd krijgt zo’n uitgebreide reiniging te gaan doen.
Daar ben ik nooit zo blij mee want dat is behoorlijk pijnlijk. Overal zit ze dan onder en tussen, ook mijn tandvlees. Met het gevoel flink op mijn bakkes te zijn geslagen ga ik dan weer richting huis. Hopelijk is dat dit keer nog niet nodig. Het enige dat ik niet zo prettig vind. Mocht er geboord moeten worden, neem ik ook geen verdoving. Dat is zo voorbij en met een verdoving heb je de hele dag een rotgevoel. Dan maar zonder, dat vind ik fijner. Mijn dochter is precies zo. In elk geval, ik ben er niet bang voor. Toch lig ik er altijd een soort van gespannen bij. Zou dat komen omdat ik er vroeger als de dood voor was? Bang of niet, altijd fijn als je weer met gereinigde bijtertjes naar buiten gaat.
Er wilde iemand een bakkie komen doen maar helaas, ik moest de deur uit. De tandarts zat vast al met smart op me te wachten. Het regende een beetje toen ik wegging maar even later kreeg ik me toch een hagelbui op mijn arme autootje! Wat een herrie zeg, al die steentjes op de auto. Ik had moeten zwijgen want de tandarts ging dit keer lekker mijn tanden die uitgebreide reiniging geven. Dat is best gemeen pijnlijk. Ze gaat dan namelijk ook ónder je tandvlees een beetje met een scherp iets. Of je nou wilt of niet, de tranen springen zo in je ogen. Gelukkig heb ik het ondertussen weer gehad. In juli weer terug en dan doet ze dit gelukkig niet, dat heb ik in elk geval al gehad dit jaar.
Onderweg naar huis regende het pijpenstelen. Ik was even dankbaar voor mijn autootje. Ik ervaar dat nog steeds als erg luxe. Ik heb meer dan tien jaar alles op de fiets gedaan. Alleen omdat mijn lieve Sam steeds naar de dierenarts moest voor zijn diabetes, werd ik gedwongen om toch maar een auto aan te schaffen. Anders was het teveel gedoe voor arme Sam en mij. Maar ik geniet er nog steeds van en was toen vergeten hoe fijn het kan zijn. In de winter op de fiets naar de tandarts, door zulk weer als vandaag. En ook zo koud nog eens, brrrr. Nee, dan mag ik nu wel dankbaar zijn voor mijn Christientje. Lekker hoor, ik ben er nog steeds blij mee ook.
Ik heb van de vijfde meelezer bericht gehad en het wachten is nu om nummer zes. Dan kan ik eens op een rijtje gaan zetten waar ik wat moet verbeteren in het eerste hoofdstuk van mijn boek. Wat grappig is, is dat ze allemaal met andere dingen aankomen. De een let erg sterk op de grammatica en een ander op zinsbouw. Weer een ander op hoe ik kortere zinnen moet maken. Niet alles klopt altijd, wat er gezegd wordt, maar dat zie ik zelf gelukkig wel. Het hebben van meerdere meelezers maakt het uiteindelijk wel tot een goed geredigeerde tekst omdat ze allemaal wat bijvoegen op hun eigen manier. Dat is volgens mij best goed zo, al betekent het een hoop werk. Zeker voor mij om van alle zes de documenten met commentaren één grote verbetering te halen. Maar dat komt wel goed, dat kan ik wel. Nummer zes zal binnenkort wel komen, als de griep is gezakt.
Het is een flinke griepgolf geweest hoorde ik in het nieuws. Ergens in het buitenland waren er zelfs scholen door gesloten geweest. Dat is dan weer een voordeel als je niet meer werkt en naar een grote groep mensen moet. Ik heb in elk geval nergens last van gehad dit keer. De laatste keer dat ik echt griep had, was in 2016 met de kerst. De laatste met mijn moeder en dat vind ik nog steeds erg dat ik toen gevloerd lag. Je doet er niets aan natuurlijk maar af en toe komt dat toch naar boven. Dat gaat altijd zo. Ik kan nog steeds de kriebels krijgen van toen ik mijn hond per ongeluk erg pijn deed. Dan heb ik het over meer dan 45 jaar geleden hoor. Erg hè. Zulke dingen blijven bij mij blijkbaar gewoon hangen of zo.
Toen Karina hier vorige keer logeerde had ik haar een verhaal verteld, over iets dat gebeurd was in mijn leven. Gelukkig had ik toen de film Gaslight gezien, van Hitchcock. Anders was ik er mooi ingetrapt, zeg maar. Karina had daar nog nooit van gehoord en die film ook nog nooit gezien. Het is echt zo’n zwart/witte Hitchcock klassieker, de moeite waard. Laat ik tot mijn grote verbazing van de week op tv zien, dat er iemand is ‘afgestudeerd’ in de psychologie met een proefschrift over ‘gaslighting’ en dat dit een ‘nieuwe term’ is nu. Oh? Nieuw? Nou, kijk dan eerst maar eens naar die film uit begin jaren vijftig. Daar komt die term namelijk vandaan. En ik heb het begin jaren tachtig ook al zo genoemd. Oké, op zijn Hollands dan, zo van ‘hij heeft me ge-gaslicht’ maar dat kwam op hetzelfde neer. Raar hoe zoiets dan kan lopen. Ik vond het wel grappig, zo gaat het met muziek en kleding eigenlijk ook. Opeens is iets ouds weer helemaal nieuw.
Vandaag zit ik in de rotzooi van het zijkamertje dat ik half op zijn kop heb gezet. Aan de kleding ben ik nog niet begonnen hoor. Het is zo al erg genoeg en ik denk niet dat de winterkleding al weer richting zolder zal moeten. Maar voor de rest heb ik alles op zijn kop gezet. Ook kom je dan van alles weer tegen waardoor je eigenlijk behoorlijk bent afgeleid. Echt snel gaat het daardoor niet. Nu zit ik met een halve huiskamer op zijn kop. Er staat van alles op de tafel en op de vloer is het ook een bende. Er moeten dingen naar boven en die staan weer in de gang op de grond. Jeetje zeg, ik mag wel op gaan schieten. Voor ik het weet is het weer donker en zit ik nog in de troep. Aan de slag maar weer. Je kan het maar gehad hebben maar wat ga ik heerlijk opgeruimd het jaar in. Heerlijk!
"De vlinder telt geen maanden doch momenten
Rabindranath Tagore Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941
en heeft tijd genoeg."