Zo hee, ik moest even naar het postkantoor, pakjes op de post doen én mijn cursus materiaal ophalen. Buiten het feit dat ik al een dagtaak had aan het inpakken van breekbaar materiaal, was de tocht naar het postagentschap, die kantoren bestaan al lang niet meer, ook een aardige onderneming. Goed, daar heb ik ook weer van geleerd. Ik heb namelijk gewacht tot ik de 4^e bestelling ook klaar had. Ik dacht, naïef, dan kan ik dat allemaal in ene keer door doen. Ja, maar dan moet je dat ook allemaal mee slepen in die ene keer. Zo groot was alles niet maar als je het dan helemaal in de bubbels inpakt en dan ook nog eens papieren er omheen dan krijg je het niet in een klein doosje. Het is allemaal van glas en het meeste moet nog naar het buitenland ook. Hopelijk heb ik het goed genoeg ingepakt en blijft alles heel!

Ik was al moe voor ik naar buiten ging. De katten hebben natuurlijk ook de dozen tachtig keer moeten inspecteren. Vooral de lege dozen, daar moest ik ze elke keer uitjagen. Als er kattenharen in zitten, begrijpen de ontvangers gelijk waarom ik alles onderteken met kattenpootjes erbij. Mijn doeken maken ze ook wel eens gaatjes in en over dit soort dingen, zoals met de dozen, had ik niet eens over nagedacht maar ja, ook daar krijg je kattensporen bij. Zo komt er ook wel eens een haartje in de natte verf, als ze erover heen galopperen bijvoorbeeld. Of gewoon een zwevend exemplaar. Als ik die te laat zie en de verf is al droog dan krijg je dat erbij. Gratis hoor, ik reken niets extra of zo. Vandaar de pootjes bij mijn naam. Ik had dat al snel door, ik kan ze niet wegdenken.

Aurora lag gisteren weer heerlijk de diva uit te hangen in mijn armen. Oh ze kan zo draaien en zoeken naar het juiste plekje voor die avond. Ze weet ze wel steeds sneller te vinden, dat dan weer wel. Maar als ze dan eenmaal ligt, dan heeft ze flink de P in als ik eens een keer naar het toilet moet of een slokje wil pakken. Om haar tegemoet te komen, heb ik al alles op het kastje verzameld naast me, zo kan ik drinken pakken of mijn gsm, zonder de diva te storen in haar ligmomentje. Maar het toilet of een leeg glas, die winnen het toch van haar hoor. En dan is de diva boos. Ook als ik krampjes krijg ergens, en wil gaan verzitten, dan kijkt ze me aan alsof ik dat nu echt nooit meer moet doen want anders…

Maar ze is nog veel erger met hoe ik haar dan vast heb. Ze ligt het liefst zo in mijn arm, dat ik geen kant op kan. Soms wil ze dan ook uitgebreid geaaid worden, vooral onder haar kinnetje is een favoriet plekje. Dit laat ze dan ook van te voren zien door haar koppie zo ver mogelijk naar achteren te houden, zodat ik dan vanzelf het gewenste plekje in het vizier krijg. Als ik dan zo bezig ben met het de diva naar haar zin te maken, kan ze ook opeens de kolder in haar kopje krijgen en dan is ze het opeens beu. Vorig jaar beet ze me dan opeens maar ze vindt het niet prettig om uit mijn gratie te zijn. Daarom doet ze dat nu niet meer. Wel geeft ze een chagrijnige grauw en trapt ze even met haar achterpoten. Ze springt dan zelf weg en gaat me een stuk verderop boos aan zitten kijken. Ik ben de boosdoener want ik kriebelde net iets te veel of te weinig. Weet ik veel wat, maar ik heb het gedaan. Diva’s hè…

Ik zal er een foto bijdoen van gisteravond. Moet je zien hoe ze op het randje van de bank ligt! Het is niks maar soms glijdt ze er dan af, als ze nog meer op scherp ligt, en dan slaat ze twintig van haar nageltjes in mijn zachte vlees. En dat doet zeer en als het onverwachts gebeurt, dan kan ik wel eens een gil slaken. Dan vliegen zowel zij als de anderen door de lucht en dan mag ik in mijn handjes knijpen als één van de andere drie dan niet op een deel van mijn lijf ligt. Anders zitten die nageltjes er dan ook weer in. Ik zie er uit als een echt kattenvrouwtje wat dat betreft. Onder de krassen. Alleen kattenvrouwtje klinkt weer zo verkeerd, alsof ik een gebogen lopende tachtig plusser ben. Maar dat was vroeger zo, tegenwoordig niet meer hoor, vind ik toch.

Vroeger was het niet zo leuk om een “kattenvrouwtje” genoemd te worden. Vaak ging het hierbij om een vrijgezelle vrouw met een huis vol katten. Toch blijkt dat er meer dan genoeg redenen zijn om het idee dat je een kattenvrouwtje (of -mannetje) bent, helemaal te omarmen. Waar komt die uitdrukking überhaupt vandaan? Volgens NBC News: “Naast middeleeuwse hysterie over heksen en hun kleine zwarte handlangers, komt een gedeelte van de angst misschien ook wel uit het feit dat toxoplasmose — een infectie die werd veroorzaakt door een parasiet die voorkomt in kattenuitwerpselen (en in vlees wat niet helemaal gaar was en besmet water) – ervoor zorgden dat mensen hun verstand verloren. Mensen zoals kattenvrouwtjes. Gelukkig vond recent onderzoek in de journal Psychological Medicine geen verband tussen het hebben van een kat en enige psychose op latere leeftijd.

“De Centers for Disease Control schatten dat meer dan 60 miljoen mensen in de VS geïnfecteerd zijn geweest door de toxoplasmose parasiet via welke manier dan ook, inclusief door katten,” zegt David Haworth, doctor in diergeneeskunde en voorzitter van PetSmart Charities, “maar weinig mensen vertonen ook daadwerkelijk symptomen aangezien het immuunsysteem van een gezond persoon er meestal voor zorgt dat deze parasiet niet tot ziekte leidt.” Het blijkt zelfs dat katten in ons leven het tegenovergestelde effect hebben. Het lijkt erop dat ze onze gezondheid juist verbeteren.”

Vorige keer had ik al zo’n lijst van voordelen, als je katten hebt, geplaatst. Maar die gelden hier ook weer bij natuurlijk. Waaronder ‘kattenliefhebbers zijn slim en gevoelig’ er eentje van was. Je wordt misschien niet slimmer als je een kat aanschaft maar toch, vele intelligente mensen verkiezen een kat boven een hond en dat is toch een win voor kattenliefhebbers. Ook houden ze je hart gezond, dat was er ook eentje. Voor een onderzoek wat in 2008 werd gepubliceerd door het Stroke Instituut van de Universiteit van Minnesota, volgden onderzoekers bijna 4500 mensen, van wie 3 van de 5 mensen al 10 jaar een kat had. Ze concludeerden dat de kans dat katteneigenaren overleden aan een hartaanval 30% minder was dan bij mensen die geen kat hadden. Een vervolgonderzoek wat een jaar later werd gepubliceerd bevestigde dat het minder waarschijnlijk was dat katteneigenaren overleden aan welke hart- en vaataandoening ook, zoals een beroerte. Dat is toch wel iets!

De frequentie van hun spinnen is ook helend. Dat werkt er ook aan mee. Volgens MNN heeft onderzoek uitgewezen dat katten beter zijn in het verminderen van stress en verlagen van bloeddruk dan welk ander huisdier ook. De frequentie van hun spinnen heeft medische voordelen voor zowel de katten zelf als voor hun eigenaren. Volgens Scientific American: “Wetenschappers hebben aangetoond dat katten spinnen door hun laryngaal en middenrifspieren steeds een beetje aan te spannen. Katten spinnen tijdens het in- en uitademen, wat leidt tot een regelmatig patroon en frequentie tussen 25 en 150 Hertz. Verschillende onderzoekers hebben uitgewezen dat geluidsfrequenties binnen dit bereik botdichtheid kunnen verbeteren en genezing kunnen bevorderen.” Ik bedoel maar!

Dat ze je aan het lachen maken, bewijzen mijn vele blogs wel, die hier iets over melden. Ik lig vaak genoeg compleet dubbel door hun streken en capriolen. Er komt regelmatig meer onderzoek naar boven waarin de positieve effecten van lachen op je gezondheid naar voren komen. Zo wees één studie uit dat als je 20 minuten naar grappige video’s krijgt, dit een aanzienlijk effect heeft op het niveau stresshormoon dat je in je lichaam hebt, cortisol. Mensen gingen er ook beter door presteren op een geheugentest. Een andere studie wees uit dat een gevoel voor humor je kan beschermen tegen hartaandoeningen.

Als je ooit tijd hebt doorgebracht hebt op YouTube – of een kat hebt (gehad) – weet je hoe hilarisch katten kunnen zijn. Dus de volgende keer dat ze een sprong wagen en die missen, weet dan dat ze hierdoor je leven verlengen – en de kwaliteit verbeteren. Ik lach wat af om mijn gekkies hier. Ik ga hier morgen weer over door, anders wordt dit wel een hele lange blog. Maar ik vind dat wel heel leuk om te doen natuurlijk. Ik vind het ook bijzonder hoe katten zijn en wat ze voor je doen. Buiten alle andere dieren waar ik van hou, zijn katten toch wel heel erg speciaal! Kattenvrouwtjes ook trouwens :-p

"Het beste middel om jezelf te leren kennen is proberen een ander te begrijpen.

Origineel: Le meilleur moyen pour apprendre à se connaître c'est de chercher à comprendre autrui.
Bron: Journal (1946)"

André Gide Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951

Gelukkig moet ik vrijdag weer voor controle naar de dierenarts. Nou ja, ik moet eerst maar eens kijken of ik die arme Rainbow dan weer net zo makkelijk in de tas krijg als van de week. Toen wist hij van niets en kon ik hem er in een flits induwen en de tas dichtritsen. Of ik nu zo’n mazzel ga hebben, ik ben bang van niet. Het is dat hij zo gek is op aaitje en koppies geven, anders zou ik het nu ook op mijn buik kunnen schrijven om zalf in zijn oogje te doen. Ik krijg het nog steeds net voor elkaar door hem steeds op het verkeerde been te zetten. Maar of ik dat nog een aantal dagen voor elkaar ga krijgen, dat durf ik niet te zeggen. Ik hoop het wel natuurlijk maar het is een slimpie hoor.

Hij zat net nog hier bij me, me lief aan te kijken met anderhalf oog. Het is af en toe al ietsje wijder open maar toch nog niet echt. Daarom blij dat ik het moet laten controleren. Als ik net zalf heb gedaan is hij pissig en gaat hij zich zitten wassen. Ik zit dan achter zijn gat om te zorgen dat hij daar mee stopt. Maar ja, dat lukt niet altijd. Om hem daar nou voor met een kap te laten lopen, dat vind ik dan weer zo overdreven. Hij is ook voorzichtig, zie ik als hij zich wast daar. Alsof hij wel weet dat hij er een beetje zuinig op moet zijn. Daarom laat ik het maar een beetje zo. Ik wilde hem gaan aaien maar hij dacht dat ik hem wilde pakken voor zalf en nu is hij dus weer vertrokken. Als ik hem zo meteen zijn, gehalveerde, lunch ga geven, is hij zo weer terug. Dat ga ik zo maar eventjes doen. Gisteren had hij zijn nog maar kleine prutje lunch zo op, ook Skylar keek me aan met een blik van ‘is dat alles?’ Ja joh, dat is alles.

Skylar is ook genormaliseerd sinds ik toen als een bewaker op hem ben gaan letten dat hij niet van iedereen het eten pikte. Nu moet ik dit misschien ook nog wel bij Rainbow gaan doen. Alleen vind ik dat dan zielig want die eet gewoon geen brokjes. Het is natvoer of niks. En dat is de reden dat ik hem de bakken van de anderen schoon laat likken. Hij moet natuurlijk niet te dik worden, dat is niet gezond voor een kat. Dus best lastig zo, want ik vond hem eigenlijk zo tekort komen. Met meer dan zesenhalve kilo kan ik dat niet meer zeggen. Hij heeft alleen de pech dat hij niet kan eten wanneer hij wil, net als de rest. Maar ja, dat doet hij eigenlijk zelf en misschien moet ik me daar meer op focussen. Aan de andere kant, als ze mij de keus zouden geven, orgaanvlees of alleen water, dan ging ik toch echt voor het water. Dan maar niet eten. Ik kan hem dus wel begrijpen, hij houdt niet van knarsende dingen in zijn mondje.

Ik moet vandaag niet al te veel koffie meer drinken en in elk geval zorgen dat ik morgen nog een wakker worden bakkie voor mezelf heb. Ze hadden mijn koffie niet bij de winkel. Ik drink altijd oploskoffie dus ik moet even zuinig zijn. Maandag kan ik even gaan kijken in de winkel bij Kim in de buurt maar ja, daar heb ik vandaag en morgenochtend niks aan. Ik heb vandaag een beetje kalme dag. Gisteren was ik best beroerd. Vrijdag had ik al zo’n rare jeukende neus en gisteren had ik een allergie aanval. Compleet met jeukende ogen en de bijbehorende hoofdpijn. Het was op een andere manier gegaan dan anders dus daardoor werd ik er weer door verrast. Niet dat ik er anders iets mee kan hoor maar dan weet ik tenminste waarom ik me zo beroerd voel en toch, dat scheelt.

Dan ben ik vandaag dus behoorlijk moe ervan, al slaat dat nergens op. Het is alleen zo. Het zal er wel bij horen. Ook is mijn maak van slag, ik heb het zuur dat ik er bijna scheel van kijk en de medicijn die daar meestal bij helpt, helpt nu voor geen meter. Een soort lappenmand weekend is het geworden. Jammer want het is zulk prachtig weer maar ik heb vandaag geen puf om een stuk te gaan lopen. Dat doe ik morgen wel weer. Hopelijk is het dan ook nog zo prachtig. Het lijkt echt wel volop lente gewoon. Midden in februari. Bizar toch? Daar zal de natuurlijk ook wel weer door de war van gaan raken. En laat het alstublieft geen voorbode zijn van een zomer vol van die hittegolven. Dat ga ik niet trekken hoor. Als ik nog geen werk heb, dan kan ik weer instorten maar als je net een baan hebt, dan moet je wel. Ik weet nog veel te goed hoe beroerd ik me gevoeld heb toen. Even afkloppen dan maar.

Rainbow heeft net zijn lunch op en loopt de andere bakjes van het ontbijt af te struinen maar ja, die zijn leeg. Hij vindt het duidelijk niet genoeg. En toen ik me naar hem omdraaide, had hij het door dat ik hem wilde pakken dus hij is nu voortvluchtig. Hij zal ergens boven zitten maar dat geeft niet, ik krijg hem nog wel. Hij heeft al drie keer gehad en moet nog één tot drie keer. Dat komt wel goed. Ik vind het belangrijk de laatste keer te geven voor ik ga slapen, omdat hij dan de hele nacht door moet. Dan direct weer in de ochtend, die tel ik als nummer één. Dan rond elven, rond enen en vlak na de lunch. Dat zijn er dan al vier. In de avond en vlak voor het slapen gaan. Dat zijn er zes. Ik mag er eentje of twee missen en dat is vandaag die bij de lunch. Ik weet dat ogen zich goed kunnen herstellen hoor maar er zat een flinke kras over zijn hele oogbol. Hij is goed te pakken genomen door of Aurora of Moonlight. Maar in het land der blinden... 

Rainbow is een klein pestkoppie en kan de hele dag achter Moonlight of Aurora aan zitten. Dan focust hij zich daar een dagje op. De bully. Hij is zo snel als een weerlicht maar dit keer was hij blijkbaar toch te laat met zijn koppie wegtrekken. Hopelijk geneest het goed en heeft hij er geen last meer van. Vrijdag viel hij vaak als hij ergens op of over sprong. Met een oog dicht meet je snel de diepte verkeerd natuurlijk. Daarom is zoiets voor katten erg belangrijk. Nou voor wie niet eigenlijk. Maar goed, ik zie zonder die vloeistof niet goed hoe of wat. Alleen dat hij hem nog niet echt helemaal open krijgt. Ik zal het dus even af moeten wachten.

Toch vind ik dat hij en ik het goed doen zo samen. Hij is niet blij met me maar hij lijkt te weten dat ik het voor zijn eigen bestwil doe. Het is een rotgevoel iets op je oog krijgen, dat begrijp ik ook wel want het is een reflex dat je dan je oog dicht wilt knijpen en ik sta dat open te trekken. Maar op tafel of liever nog op het aanrecht, is het de juiste hoogte. Mijn hand met het tubetje zalf rust op zijn hoofd en mijn andere hand houdt zijn oogje open. Hij zit klem met zijn kontje tegen me aan. Hij probeert wel weg te komen maar ik ben onverbiddelijk. Nee, kom op, je moet zalf in je oogje. En zodra dat erin zit, laat ik hem los, vliegt hij een paar meter weg en gaat zich snel zitten wassen. Ik roep zijn naam en hij gaat er helemaal vandoor. Zo, dan kan het er toch even goed intrekken, zonder dat hij het er direct weer uitwrijft.

Krijg ik net een melding dat er pogingen worden gedaan op mijn account om in te loggen maar dat die mislukken. Of ik dat ben? Nee, dat ben ik niet! Dat heb ik direct doorgegeven en ik zag dat ik ook gelijk op Facebook zelf een melding kwam, of alles in orde is nu. Ja, ik zit nog gewoon ingelogd. Ik heb voor al mijn accounts behoorlijk lastige paswoorden dus ik denk niet dat ze die zomaar zullen kunnen kraken. Vroeger maakte ik me daar met een Jantje van Leiden af, vond ik zo’n gedoe en lang en moeilijk paswoord.

Nu zijn ze behoorlijk lang, vrij ingewikkeld en zonder een zweempje van iets persoonlijks. Soms ga ik daardoor wel eens de mist in maar ik word in elk geval nooit meer gehackt. Daar zijn ze een beetje te lastig voor! Dat blijkt vandaag maar weer. Jammer joh, ga eens wat nuttigs doen met je leven! Dit slaat nergens op en bovendien, daar ga je ooit spijt van krijgen want je moet alles weer goed maken. Maar goed, daar kom je door schade en schande ook vanzelf wel achter. Ik ben in elk geval goed beschermd. Je moet even wat typen en onthouden, maar dan heb je ook wat!

"De kunst van het schrijven is vooral het ons doen vergeten dat hij woorden gebruikt.

Origineel: L'art de l'écrivain consiste surtout à nous faire oublier qu'il emploie des mots.
Bron: L'énergie spirituelle"

Henri-Louis Bergson Frans filosoof en Nobelprijswinnaar Literatuur (1927) 1859-1941

Rainbow vindt mij nog wel aardig hoor, maar zijn liefde begint volgens mij wel wat te slinken. Elke paar uur  zet ik hem zonder pardon op de aanrecht voor zijn oogzalfje. Of, zoals gisteren, overval ik hem als hij heerlijk ligt te slapen op de krabton. Hoppa, Rainbow klem, koppie goed vast, oogje opentrekken en zalfje erin. En dat alles zonder ene krabbel, tot nu toe. Dat moet ik even afkloppen op mijn ouwe hoofd. Ik wil dat wel zo houden natuurlijk. Hij heeft me al genoeg toegetakeld door alleen over enthousiast te zijn. Hij ligt nu ook weer lekker te pitten en over tien minuten krijgt hij weer een lik zalf in zijn oog. Dus ja, of hij over een week nog steeds even gek op me is, dat betwijfel ik ten zeerste. A catmom gotta do, what a catmom gotta do. Just sayin’.

Was ik gisteren door het hele ogen gebeuren toch die Valentijn kitty pics vergeten. Dat moet ik vandaag dan maar goedmaken. Ik denk niet dat Rainbow nu op de foto wil. Of nou ja, dat wil hij misschien nog wel, als ik ze maar niet neem. Omdat ik hem elke keer te grazen heb voor zijn zalfje, denkt hij nu steeds als hij me ziet; ’wegwezen’! Dan neem hij gauw de poten. Mij niet gezien, dan krijg ik weer zalf in mijn smurf. Ik hoor het hem gewoon denken. Daarom pak ik hem nu ook nog eens steeds op zonder iets te doen. Dat ik hem niet conditioneer met oppakken is vervelende zalf in mijn oog. Anders kan ik hem straks helemaal niet meer oppakken. Het is alleen wel grappig om te zien. Hij ziet me, wil me één van zijn enthousiaste spring koppies geven maar bedenkt zich halverwege de sprong. Dus in de sprong draait hij en spurt met een noodgang weg. Hilarisch!

Toch maar even zorgen dat ik hem ook oppak en gewoon even knuffel. Ik kan wel zeggen, mijn dag is gevuld. Om zijn omvangrijke 6,66 kilo wat naar beneden te krijgen, krijgt hij straks ook maar een halve lunch. In verhouding met wat hij gewend is dan. Skylar krijgt dan zelfs nog minder. Die is denk ik nog wel zwaarder maar die is ook veel groter. Rainbow heeft zo’n klein rond buikje. Gek is dat toch, ik zie hem echt als mijn baby. Ik had geen notie dat het zo’n bolletje was geworden! Maatregelen moeten er genomen worden, helaas voor hem. Toch, om de dumpings te voorkomen bij deze non brokkeneter, moet hij tussen de middag iets binnen krijgen waar de anderen brokjes pakken. Goh, best allemaal makkelijke katjes hoor, not. Ze houden me behoorlijk bezig zo.

Aurora vindt het ook niks, al die extra aandacht voor de kleine man. Zij lag gisteravond dan ook dicht tegen me aangedrukt en vannacht lag ze weer bovenop me haar claim op mij te bevestigen. Heel fijn, vooral ook toen ik me omdraaide en zij daardoor bijna van het randje viel en dit probeerde te voorkomen door haar nagels in mijn borst te zetten. De buren denken nu dat ik in het holst van de nacht een jodelcursus aan het volgen ben. Nou ja, zo zij het dan maar. Ik klonk best aardig, in die context dan.

Ik heb zo lekker zitten fröbelen. Ik heb twee flessen gemaakt en een stel glazen. Ik kan de foto’s nog niet plaatsen want die moeten nog een verrassing blijven voor de ontvangers. Ik had eerst in plaats van ontvangers ‘krijgers’ geschreven. Maar toen ik die personen in jungle outfit voor mijn ogen zag verschijnen, ik denk in beelden, heb ik het snel veranderd. Op zicht was het wel grappig, hen in die outfits te zien, dat dan weer wel. Ik moet voor morgen nog iets met strand en schelpen maken ook. Daar ben ik al mee bezig maar ik moet het nog meer uitwerken en dan detailleren. Schelpen erbij, echte dan ook, en dan is dat morgen ook klaar. Dan kan het gebakken worden en daarna ingepakt en geadresseerd. Maandag gaan er dan vier pakketjes op de post.

Dan kan ik ook gelijk mijn cursus ophalen, want die is binnen. Wat ik heel erg aso vind, is dat ik er 35 euro voor moet neertellen. Douane kosten. Zo dan, die durven wel. Ik ben er al een berg geld aan kwijt, het is de cursus en de materialen en dan moet je nog eens zoveel geld aan de douane ook betalen? Bizar dit! Alsof ik geld op mijn rug heb groeien! Maar ja, ik zal wel moeten hè, anders krijg ik het niet mee. Maar leuk vind ik het niet, dat moge duidelijk zijn. En dan straks ook nog kosten want de doeken die ik moet schilderen, moeten ook allemaal opgestuurd worden naar Amerika, ter beoordeling. Lekker is dat. Ik zal nog wel gaan mailen, of ik die niet alle vijf tegelijk kan sturen. Dat scheelt weer. Dat moet ik nog even uitzoeken. Laat ik het maandag eerst maar eens gaan halen en kijken wat erin zit. Daar ben ik wel benieuwd naar.

Ik heb ondertussen ook de dvd speler, de losse, binnen. Ik kan gelukkig de dvd’s bekijken die erbij moeten zitten, als lessen. Dan krijg ik nog drukkere weken en de afgelopen week heb ik nog niet eens geschreven in mijn boek. En dat stond nog wel in de agenda. Ik vind dat niet leuk maar ja, het is nou eenmaal zo gelopen. Ik kan er niks anders van maken. Dit weekend nog even door met schilderen voor de opdrachten dan kan ik komende week een nieuwe poging wagen en moet ik tegelijkertijd ook tijd gaan maken voor de cursus. Oh en ik moet ook niet vergeten WW aan te vragen. De hoop dat ik op tijd een baan zou hebben was misschien iets teveel van het goede. Het had gekund maar is niet zo gegaan. Volgende stap dan maar.

Per ongeluk zat ik van de week opeens een serie te kijken op tv, over vierjarigen. Jeetje wat grappig! Ik heb me rot gelachen. “The secret life of four year olds” heet het geloof ik. Er zitten dan pedagogen mee te kijken met wat en hoe ze het doen, die vierjarigen. Echt hoor, ik wist niet dat zoiets zo grappig kon zijn. Ik zou het nooit uit mezelf hebben opgezet maar ik denk dat ik de volgende aflevering ook wel wil zien. Ik heb echt dubbel gelegen om wat ze doen en wat ze zeggen. Sommigen zijn zo slim, anderen weer uitgekookt en weer anderen zo lief en schattig. Een huilbui omdat je een wedstrijdje niet hebt gewonnen en wat er daar dan nog meer achter zit, geweldig! Een aanrader hoor, als je ernaar kunt kijken.

Ik kreeg ook een mailtje van één van de webshops waar ik iets gekocht had. Of ik ze even wilde beoordelen. Nou doe ik dat meestal toch niet, teveel gedoe want ik koop aardig wat online. Elke keer vragen ze dit dan weer, doe me een lol zeg, ik blijf niet aan de gang. Dit keer las ik de tekst in de mail en die vond ik eigenlijk helemaal erg. Want een 8 vinden ze hetzelfde als een onvoldoende dus als je geen klachten had, of je dan even een 10 wilde geven. Zo dan! Nou een 10 krijg je van mij pas als alles perfect is en dat kan je toch niet altijd zeggen. Een 8 vind ik een heel goed cijfer en omdat ik me nu geïrriteerd voelde door deze instelling, geef ik helemaal geen cijfer. Zo, ik heb gezegd. Wat een onzin zeg!

Ook een programma over plastische chirurgie maakte het mij te bont. Ook iets waar ik toevallig middenin viel, tijdens het zappen. De beide zussen waren wel heel erg gekreukeld in het gezicht. Ik begreep wel dat ze daar iets aan wilden laten doen hoor. De plastisch chirurg, dit hoor ik altijd gezegd worden door André van Duin, zei doodleuk, dat ze die rimpels hadden gekregen omdat ze ooit gerookt hadden. Oh ja joh? Ik ben wel gestopt, gewoon omdat het kon maar ik heb iets van 47 jaar gerookt en ik heb nog steeds, zeker in verhouding met leeftijdsgenoten, een behoorlijk strak koppie voor mijn leeftijd. Nou jij weer! Maar ja, dat kon ze helaas niet horen. Ik weet in elk geval, dat het niet klopte wat ze zei, dat is gewoon een onzinnige stok achter de deur om mensen tot stoppen aan te zetten.

Natuurlijk, roken is niet goed voor je maar ga niet liegen over zulke dingen. Ik had een gekreukelde zak papier moeten zijn, zoals ik gerookt heb altijd. Dus nee, het kan niet kloppen wat er gezegd wordt. Ik zal vast de enige niet zijn hoor. Rimpels komen ergens anders van, als ze niet van de ouderdom zijn. Lekker vind ik dat altijd, zo eventjes mopperen over van alles. Dat heb ik gehad, dan ga ik nu heerlijk genieten van een stuk lopen buiten! Blog even plaatsen, lekker vroeg, pc uit en weg. Van dit zonnetje moet je even profiteren, ook al krijg je daar ook rimpels van, volgens de statistieken dan. Wat mij betreft ook weer niet. Nou ja, wat maakt het uit, gewoon genieten, van wat je dan ook fijn vindt. Dan heb je in elk geval een fijn weekend!