Mijn vrije dag heb ik weer nuttig besteed. Helemaal niet alsof ik vrij ben maar ja, dat klopt dan ook ergens wel. Vanmorgen lekker mijn dingen gedaan in huis, het welbekende schoonmaken van van alles en nog wat. Ook de cits lekker op het balkon gelaten maar het was helaas niet zo mooi als gisteren, wat weer en zon betreft. Pas de late middag werd het hier weer zonnig. Ik heb mijn kandelaars van de opdracht nog wat details bij aangebracht, de zogenaamde finishing touch. Ik zal proberen of ik dat goed op de foto kan krijgen morgen, nadat ze afgebakken zijn. Ik had ze vandaag op de post willen doen maar dat was weer overmoedig van mij. Dat wordt het weekend denk ik pas.

Het moet wel goed droog zijn natuurlijk. Anders plakt het straks aan het inpakpapier vast of zo, en dan trek je het stuk of zo bij het uitpakken. Dat is niet de bedoeling. Het afbakken is eigenlijk niet nodig, na 21 dagen is het ook goed maar toch, als ze dan eerder de deur uitgaan dan dat, dan kan ik het beter wel doen. Beter het zekere voor het onzekere. Dat is met alles wel zo. Vroeger hield ik meer van het ongewisse dan tegenwoordig. Dus ja, liever zeker dan onzeker.

Daarna ben ik bij mijn nicht een koffie gaan halen. Zij had flessen voor mij bewaard en die ben ik op gaan halen. Dat zou ik al rond de kerst gedaan hebben maar ja, eersteklas warhoofd hier. Soms dan want het wordt al beter weer. We hebben even gezellig zitten kletsen en daarna ben ik even damp sap gaan halen. Het meisje daar vond dat ze me al zo’n tijd niet gezien had. Nee, in verhouding klopt dat wel. Eerst moest ik echt elke week mijn voorraad bijvullen maar ook het dampen doe ik steeds minder. Daarom nog maar eens in de twee weken en eigenlijk mag het voor mij straks helemaal weg. Het is nog een beetje afbouwen want soms denk ik, na een hele dag, oh ik wil wel even dampen. Apart weer, er zit gewoon geen verslavingsbotje in mij. Dat blijkt maar. 

Ik zag op Facebook iets voorbij komen, waarvan ik dacht, ja weer echt Rotterdams. Ze hebben een tunnel, voor Valentijnsdag, helemaal in de hartjes gezet. Leuk initiatief. Ik heb er zelf geen behoefte aan om er doorheen te lopen maar het idee is gewoon wel weer grappig.

Na mijn door de UWV gefrustreerde blog van gisteren, kreeg ik een berichtje van een ex collega. Zij zat vorig jaar in dezelfde situatie en ik heb haar even de oren van haar hoofd gevraagd. Hoe werkt dit, hoe werkt dat en hoe doe je zus en hoe doe je zo. Ik krijg wel een smak geld minder, dus dat wordt straks goed aanpassen. Misschien wel een goede reden om zoveel mogelijk te stoppen met dampen ook. Daar had ik het met mijn nicht ook nog over, dat roken zo stinkt. Zij heeft nooit gerookt en heeft het altijd al vies gevonden. En eerlijk is eerlijk, tot vorige augustus vond ik dat echt onzin. Maar nu vind ik het zelf ook zo stinken. Zo erg zelfs dat ik, als er iemand voor me loopt buiten die net gerookt heeft, ik een beetje moet kokhalzen. Nee, dan stel ik me niet aan, dat gebeurt gewoon spontaan. Ik wil zo niet eens zijn maar ja, het gaat vanzelf.

Toen ik gisteren even ben gaan uitwaaien heb ik iets uitgeprobeerd. Ik was dat al een tijdje van plan en nu heb ik het maar eens gedaan. Ik heb mezelf reuze vermaakt onderweg. Als ik iemand passeerde dan glimlachte ik tegen die persoon. Ik doe dat wel vaker hoor, meestal gaat dat vanzelf maar nu deed ik het ook expres bij die mensen waarvan je al zag dat ze daar geen trek in hadden. Sommigen geven je spontaan een glimlach terug. Anderen kijken snel weg en doen alsof ze gek zijn en niets gezien hebben. Een enkeling kijkt je met verschrikte ogen aan, die maken zich al klaar voor het geval je ze iets zou willen doen. Die zijn eigenlijk het leukste nog. Al grinnikend, in mezelf hoor, liep ik te wandelen. Dat moet ik vaker doen, best leuk!

Mijn broer stuurde gisteren in de app dat een buurman van hem de brandweer en politie had gebeld voor zijn bovenbuurvrouw. Die had de kraan open laten staan. Het filmpje liet die buurman zien in zijn eigen gang, waar hij tot zijn enkels in het water stond. Toen hij bij de, beetje gestoorde, buurvrouw aanbelde, zei ze hem dat ze wel wat anders te doen had en gooide de deur voor zijn neus weer dicht. Vandaar dat hij maar was gaan bellen. Wat heb je er toch een rare mensen tussen. Ik stuurde in de app “Hendrik Haan”. Kimberley vroeg direct wie dat was. Voor mij een aanleiding om op YouTube even te zoeken en wie zoekt, die vindt.

Het is namelijk een liedje uit de serie waar ik mee groot ben geworden. Ja zuster, nee zuster. Oh wat vond ik dat leuk om naar te kijken en wat zijn die liedjes me vertrouwd. Ik vond het echt even leuk om ze te horen. Hendrik Haan uit Koog aan de Zaan heeft de kraan open laten staan. In het liedje wordt dit verhaal dan door verteld en, zoals dat in het echt ook gaat, wordt het verhaal alsmaar groter en erger. Erg leuk om zo weer eens even te horen. Ik ken de serie nog zo goed met Gerrit, de boef, de boze buurman. Het liedje “Mijn Opa” zong ik altijd uit volle borst want volgens mij had ik dan ook de liefste opa van Europa. “In een rijtuigie” is iedereen wel bekend die boven de 50 is. Leuk was dat, even terug naar mijn kindertijd. Helemaal naar Vinkeveen, op een dag in maart...

Vandaag heb ik zowaar op mijn sleehakjes gelopen. Ja ja, mijn hiel spoort weer een beetje. Ik ben erachter gekomen dat ik gewoon echt helemaal niet, in elk geval voorlopig, op blote voeten moet lopen. Of zelfs niet met sokken aan. Altijd schoeisel of toffels of wat dan ook, maar niet op de harde vloer. En sinds ik dat consequent doe, begint de scherpe pijn af te nemen. Ik was wel blij dat ik de schoentjes net kon uittrekken maar een aantal weken geleden had ik er niet eens de trap mee af gekomen. Ook weer vooruitgang. Poe poe, ik ga goed hé. Nou nog een baan even snel en ik ben weer helemaal boven Jan. Onder Jan vind ik maar niks.

De eerste afwijzing heb ik al binnen, op die sollicitatie van gisteren. Jeetje zeg, die zijn snel. Die wisten niet hoe snel ze me moesten dumpen, en dat zo vlak voor Valentijnsdag. Ik moest er wel om lachen want ik had geloof ik flauw gevallen als ik zou zijn uitgenodigd. Daar had ik niet eens blij om geworden. Ik wist ook wel dat mijn CV niet aansloot bij het functieprofiel, daarom had ik het ook gedaan. Het was ook maar even om uit te testen hoe het daar werkte allemaal. Ik wil al helemaal niet in Leiden werken.

Maar goed, morgen UWV eens bellen en kijken of ik een afspraak kan maken. Misschien wel omscholing regelen, weet ik veel. We gaan het wel zien. Ik zal me pas weer beter gaan voelen als daar alles mee geregeld is en ik weet dat ik inkomen heb en wanneer dat gestort wordt en ook hoeveel het is. Dan kan ik daar weer alles op gaan afstemmen. Ik heb wel voor hetere vuren gestaan alleen heb ik wel vier heerlijkheden te verzorgen en daar moet alles goed voor geregeld zijn. Voor mij is het minder belangrijk, ik kom er wel.

"Zelfs wanneer alle deskundigen het met elkaar eens, dan kunnen ze het nog steeds mis hebben.

Origineel: Even when the experts all agree, they may well be mistaken.

Bron: On the Value of Scepticism (1928). Voor de volledige tekst zie: www.panarchy.org"

Bertrand Russell Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Goh, lekker handig zeg, hoe het UWV werkt. Punt 1, je kan pas een WW uitkering aanvragen niet eerder dan één week voor je daadwerkelijk werkeloos wordt. Dat is niet zo heel erg zou je denken, maar wat ik vandaag las op ‘Mijn UWV’ veranderde dat toch wel. Zodra je dat aanvraagt krijg je binnen vier weken antwoord. Eh ja, oké maar eh, ik moet toch wel mijn vaste lasten betalen in die vier weken? Dus eh, wat nou als je geen rooie cent opzij hebt kunnen zetten? Op 21 februari krijg ik mijn laatste salaris maar ik kan pas WW aanvragen op de 22^e. Dan krijg je misschien geld na vier weken? En krijg je het dan in ene keer of krijg je het per week?

Voor iemand die graag alles van te voren geregeld heeft, is dit echt niet zo leuk hoor. En bovendien, mijn huisbaas gaat daar echt ook niet op zitten wachten. Dus eigenlijk kom je per direct in de ellende, als je te weinig hebt verdiend om te kunnen sparen. Ze hebben er bijvoorbeeld helemaal geen boodschap aan, dat ik vanaf 2005 terug kwam in Nederland en daar een hele hoge berg schulden tegenkwam. Allemaal door mijn ex dingen op mijn naam gezet, zoals een auto en daar waren al jarenlang rekeningen voor binnen blijven stromen. Wegenbelasting, keuring en weet ik het allemaal. Dat ik daardoor zeven jaar lang geen cent te makken had. Op sommige tijden zelfs geen eten kunnen kopen omdat de keus was, de katten of ik en dan gingen de katten voor.

Pas sinds de laatste paar jaar kom ik de maand door. Dus nee, sorry UWV maar ik heb géén liggende gelden. Ik heb geen spaarpotje en met mij vele anderen. En dan vinden ze het raar dat er zoveel mensen in de schulden komen. Ik heb nog geluk hoor, ik krijg een oprotpremie. Daar kan ik zeker die ene maand wel van voorschieten maar ik heb echt geen idee hoe dat verder allemaal gaat lopen. En dat is nog maar één frustratie van vandaag. Ik wilde daar tussen de vacatures kijken om te gaan solliciteren. Maar dan moet je daar ook je CV invullen. Geen probleem, dat vind ik juist leuk om te doen eigenlijk. Al is het makkelijker als je gewoon je eigen mooi gemaakte CV zou kunnen uploaden. Nee, dat kan niet, dat moet je daar ook weer allemaal apart in gaan zitten voeren.

Ook geen probleem, doen we dat. Maar bij het ‘opslaan’ van mijn eerste werkgever en wat daarbij hoort, kreeg ik een melding. Nee, ik mag daar niet zomaar, pak hem beet, ‘kapster’ invoeren, nee dat kan niet. Nee, je moet de eerste drie letters invoeren en dan uit de lijst het beroep pakken. Ik voer dus in KAP en ik zie iets laden, zo’n draaiend cirkeltje. Al wat er komt, geen lijst met beroepen. Oké, dan ga ik wel even een categorie verder, naar de opleidingen. Daar hebben ze hetzelfde weer geflikt. MAV van Mavo levert niks op, HAV van havo, ook niks. Alleen draaiende cirkeltjes. Nou, dat schiet even lekker op. Terwijl ik al zuchtend licht vloekend van alles probeer, krijg ik een melding. Dat ik al veertien minuten niets heb opgeslagen, of ik mijn inlog wil verlengen.

Ja, ja, doe dat maar en ik klik op verlengen. En opeens lig ik er helemaal uit. Gewoon afgesloten en dat ik kan inloggen met mijn DigiD. Dat gaat ook allemaal niet dus ik begin maar opnieuw en ga naar mijn UWV en wil vandaar naar ‘mijn werkmap’. Maar die pagina bestaat opeens niet meer zegt het internet. Oh? En nu? Ik schuimbek nog net niet maar echt happy kan ik mij niet noemen. Ik heb het voor nu dus maar even opgegeven. Solliciteren voor vandaag is totaal naar de haaien zo. Maar goed dat ik nu besloot vast te kijken. Morgenochtend waag ik een nieuwe poging. Misschien als je het om zeven uur ’s morgens doe, is het niet zo druk of zo? In elk geval, die site werkt teleurstellend slecht. En daar moet je straks dan van afhankelijk zijn, wil je je geld krijgen?

Dan horen ze toch op zijn allerminst te zorgen dat het ding fatsoenlijk werkt. Of ben ik dan weer te veeleisend? Maar als ik mijn huur straks niet kan betalen, of mijn abonnement om mijn pc in de lucht te houden, dan gaan ze gelijk dwarsliggen allemaal? Wat is het toch krom allemaal eigenlijk.

Niet eerlijk zo ook, vind ik. Als je weet dat iemand per 1 maart werkeloos is, en het duurt vier weken voordat je ook maar antwoord geeft of iemand wel of niet uitkeringsgerechtigd is, dan moet je daar wat vlotter mee beginnen. Dan stort je niet iemand willens en wetens in de ellende toch? Kom nou op zeg?! Ik zeg het niet eens voor mezelf in dit geval, maar ik kan me mijn eigen paniek levendig voor de geest halen, als ik geen oprotpremie zou hebben gekregen. Blinde paniek zelfs zou het geweest zijn. Ook hier weer niet om mezelf. Was ik alleen kon het me geen ruk schelen. Ik overleef op straat ook wel. Maar ik heb vier hartjes rondlopen hier en die wil ik niet tekort doen. Dat vind ik het allerbelangrijkste nog. Maar dan heb ik wel mijn huis nodig op zijn minst, en geld om eten te kunnen kopen. Voor hen, niet eens voor mij. Gas en licht kan ik missen, doe ik wel vesten aan en ga ik in de dekens liggen. Maar ja, als je niet op het internet kunt, dan kan je ook niet op de UWV want tegenwoordig gaat alles digitaal.

Zelfs het inloggen met je DigiD gaat via een app. Gelukkig had ik die vorige keer al aangemaakt. Want, zo zag ik tijdens het inloggen, vanaf half mei kan het niet eens meer op een andere manier. DUS, conclusie, als je geen gsm hebt die op het internet moet kunnen ook, dan kan je eigenlijk niets meer. Maar zo’n gsm kost ook geld! En als ze je dan niet eens uitbetalen omdat je geen gsm hebt en niets kunt aanvragen, dan is het nog je eigen schuld ook?! Ik begrijp hier dan ook echt helemaal niks van. Ik denk dat ik even een stukje ga lopen, in het zonnetje en een beetje uitwaaien. Dan kan ik zo met een fris gewaaid hoofd misschien nog even een poging wagen op die site. Misschien werkt het nu wel? We gaan het zien. Ik ga maar even uitwaaien in de zon.

Oh het was heerlijk buiten. Niet te koud, zonnetje, ik had wel uren willen lopen. Dat heb ik maar niet gedaan maar lekker was het wel. En het is nog goed voor me ook. Ondertussen is de site blijkbaar hersteld en heb ik alles in kunnen vullen. Zo kom ik daar ook weer onder de aandacht, allemaal stapjes naar een volgende baan. De eerste sollicitatie is de deur ook al uit, gewoon omdat ik de vacature voorbij zag komen en de wateren eens wilde testen alvast. Wat niet wegneemt dat die frustratie over van alles er nog steeds zit hoor. De cits zitten al een uur op het balkon, met de deur open inderdaad. Dat wil dus zeggen dat ik ondertussen zit te klappertanden maar goed, zij hebben het naar hun zin.

Vanmorgen was ik sowieso aangenaam verrast. Skylar lag voor het raam en Aurora kwam eraan, zij wilde ook voor het raam. Ik zat het zo eens te bekijken en dacht al dat dit mis zou gaan. Vooral omdat Skylar verbaal werd. Hij kan zo lekker mopperen, of zo klinkt het in elk geval. Zij morde terug en bleef hem aan zitten staren vanaf de grond. Hij staarde terug. Zij waagde de sprong, letterlijk én figuurlijk en ging ook in het raamkozijn liggen. Elkaar morrend aanstarend lagen ze, volgens mij, af te wachten wie er het eerste zou aanvallen. Maar dit gebeurde niet. Een tijdje later hadden ze de staarwedstrijd zo gelaten en lagen allebei lekker ontspannen voor het raam. Een kudde meeuwen zweefde voor het raam, als waren ze een soapserie voor katten. Dit vonden ze beiden blijkbaar toch belangrijker dan hun geruzie. Ik heb ze maar gekiekt, gespannen én ontspannen.

Of ik iets zal horen van de sollicitatie, dat weet ik niet. Het is ook eigenlijk maar als test gedaan. Het echte werk moet nog beginnen. Maar dat bij de UWV, nee, dat vind ik niet praktisch of eerlijk geregeld. Ik heb mazzel, met mijn oprotpremie. Maar wat als ik die nou niet gehad had? Met mijn nul euro op de bank? Dan zit je toch echt heel snel in de ellende en daar kom je dan voorlopig niet uit, al vind je snel een baan. Dan blijf je achter het verhaal aan lopen tot je een keertje weer iets krijgt als een bonus of vakantiegeld. En dan heb je al gewerkt vanaf je twaalfde. Ik vind dat toch wel stuitend, of ligt dat weer aan mij? Nou ja, ik ga Skylar maar eens binnen lokken, dan kan ik kijken of ik vandaag nog warm kan worden, voor ik naar mijn bed moet. Morgen, ja morgen is het mijn vrije dag. Geen wekker om zes uur en geen sollicitaties en even geen UWV...

"Van alle vormen van voorzichtigheid is voorzichtigheid in de liefde misschien wel het grootste struikelblok op de weg naar het geluk.

Origineel: Of all forms of caution, caution in love is perhaps the most fatal to true happiness.

Bron: The conquest of happiness (1930). Voor de volledige tekst zie: russell-j.com
"

Bertrand Russell Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Krijg ik vanmorgen opeens een paar berichtjes, zo van ‘goh, geen blog gisteren?’ Ik moet er even diep over nadenken zelfs, volgens mij heb ik toch echt een blog geschreven en geplaatst. Ik ga voor de zekerheid even kijken op mijn site, ja hoor, zie je wel, het staat er daar wel. Maar dat zet niet zichzelf op Facebook natuurlijk en dat heb ik niet gedaan. Als ik nog ietsje verder terugdenk, weet ik ook weer gelijk waarom. Vraag me niet hoe het kan, of hoe dat moet, maar ik had weer een rennende kat over het toetsenbord en opeens ging ‘de stem’ weer alles voorlezen. Dit keer, soort van gelukkig, het documentje, waar ik altijd mijn blogs op schrijf en tussendoor opsla. Hier staan ook aantekeningen op en wat dingetje als reminder en als onderwerpen waar ik het nog eens over wil hebben.

Mijn blog had ik al geknipt en geplakt op de site maar juist vlak daarna gebeurde dat met de rennende kat. En die kerel maar voorlezen. En ik maar zoeken waar ik dat uit kon krijgen. Vorige keer dat me dit gebeurde, vond ik het wel. Maar dit keer, ik vond het gewoon echt nergens terug. Ik had nog wel iets onthouden van vorige keer. Ik wist nu direct naar instellingen te gaan en ik dacht eigenlijk dat ik daarna naar ‘systeem’ moest. Zo gedaan maar ik vond niet wat ik zocht. Het uitzetten van de spraak op de computer. Ik bleef zoeken maar nadat de man het document had uitgelezen, zweeg hij gelukkig en klikte ik het maar snel weg voordat hij het in zijn hoofd zou halen om weer verder te lezen. Echt hoor, het is best hilarisch maar toch, ik zou graag weten hoe ik dat uit moet zetten. Eerst maar even waar dat staat natuurlijk, dat uitzetten zal nog wel lukken.

En kan je nagaan dat je dan zo compleet bent afgeleid, dat je gewoon de pc uitzet zonder je blog te plaatsen. Ja oké, het staat wel op de site maar toch zijn de mensen gewend om via de link op Facebook daar naartoe te gaan. Het handjevol mensen dat meeleest zonder op Facebook te zitten, ja die zijn er ook, hebben gewoon mijn blog gelezen gisteren. Het enige dat ik niet gedaan had, was de link ervan op Facebook zetten. Geef de schuld maar aan die kerel in mijn pc. Hij moet het niet nog eens in zijn hoofd halen hoor, hoe grappig het ook is, eerst moet ik weten waar het staat. Oh, als ik het doe via zoekopdracht, dan vind ik het. Microsoft Frank zou beter zwijgen. Gisteren was ik zo helder niet, meer in ‘lichte paniek’ aan het zoeken. Onthouden dit, ik heb namelijk zo’n vaag vermoeden dat het me nog wel een keer zal gebeuren!

Ik heb de hele dag zitten schilderen. Maar dan heb je ook wat, behalve kramp in je handen. Als ik me erg streng aan mijn dieet hou, dan heb ik dat ook weer blijkbaar. Kramp op de raarste plekken. Nu gelukkig niet door mijn ziekte. Dat scheelt al alles. Wat niet wegneemt dat het even pijnlijk is. Nu heb ik ook wel zware vazen vast zitten houden met links. Rechts, toch de hand waar ik mee werk, had ik er namelijk geen last van. Ik heb ook een lente-pot voor mezelf gemaakt en die was nogal zwaar. Ik denk dan ook dat dit de boosdoener was. Ik heb even flink zitten jodelen en daarna even rust genomen, zodat de kramp goed kon wegzakken. Daarna voorzichtig weer verder gegaan en dat ging.

Nu heb ik dus eindelijk die laatste dingen voor mezelf af, dat zijn toch wel vijf potten, twee bussen, mijn brillenkoker en een doos. Dan heb ik er nog vier onderzetters bij gedaan. Maar misschien zet ik die wel te koop. Ik heb namelijk ook onderzetters van mijn moeder gevonden vorige keer en ik heb vanmorgen daar even vier foto’s voor uitgeprint. Van de cits natuurlijk. Sunshine komt op alle vier als hij weer terug komt maar voor nu heb ik alleen de thuiswonende cits genomen. Het waren dan ook maar vier onderzetters. Die ik beschilderd heb waren er ook maar vier. Zou dat de standaard zijn voor onderzetters? Ik vind dat maar weinig, eerlijk gezegd. Nee, niet voor als ik alleen thuis ben, dan voldoen ze wel.

Mijn eigen kunstwerkjes moet ik nog wel even in de lak zetten. Maar dan is het helemaal klaar en dan heb ik daar voorlopig geen omkijken meer naar. Ja, alhoewel, ik heb nog een kastje, krantenbak, nog een kastje en een mimiset klaar staan om getransformeerd te worden. Maar goed, dat kan ik tussendoor doen. Dit waren de losse dingen en die wilde ik gelijk in ene ruk door doen. Die zijn nu, op het laklaagje dan, ook klaar. Ook de vaas/kandelaar met haas en de twee vaas/kandelaars van de andere opdracht zijn gemaakt. Op de ene nog wat details maar dat doe ik morgen. Voor vandaag heb ik daar gewoon geen zin meer in. Genoeg geschilderd. Op de foto’s het resultaat van gisteren en vandaag van alleen mijn spullen. Mijn opdrachten die ik af heb, zet ik straks of morgen op Ria’s Art Corner.

Morgen ga ik in de ochtend sollicitaties eruit gooien en dan de rest van de dag schrijven. Ik hoop toch echt een keer de rest van dat vijfde hoofdstuk eruit te krijgen. Dat krijg je als je alles bewaard hebt en je wil dat er ook eigenlijk in hebben. Ik mag mijn meelezers daar wel extra tijd voor geven, als we daar aan toe zijn over een tijdje. Want het wordt een lange, dat wordt me wel duidelijk. Als het te lang wordt dan moet ik hem misschien wel splitsen. Dat ga ik nog wel zien, hoe dat loopt. Laat ik het eerst maar afmaken. Dan kan ik dat in zijn totaliteit even bekijken. Zulke dingen vind ik lastig in te schatten. Het liefst zou ik gewoon achter elkaar door schrijven en me niet druk willen maken om hoe je een hoofdstuk moet gaan noemen. Alleen zo werkt het niet, denk ik toch.

Ik heb ook nooit eerder een boek geschreven en dan weet je ook de ins en outs niet. Ik heb er ook nooit les in gehad of iets van dien aard. Ja, mijn opstellen op school schreef ik ook vrij makkelijk. Dat viel wel op. Ik heb al eens eerder gezegd, ik kan zoveel dingen. Ik sta er altijd van te kijken maar ik kan alles ‘wel aardig’. Ik zou eigenlijk veel liever een echt groot talent hebben, waar je iets mee kan. Of ben ik dan te ondankbaar? Ik denk het wel. Ik zou me ook echt rot schrikken als ik er opeens een paar kwijt zou zijn. Het is wel zo makkelijk, eerlijk gezegd. Nou, dan hou ik het maar zo hoor. Als er nog gezegd zou worden, oké, je krijgt een groot talent in iets maar dan moet je er vijf van je handigheden voor opgeven, dan zou ik echt niet weten wat ik zou moeten kiezen. Wat moet je dan af laten vallen, behalve mezelf wat kilo’s betreft? Ruilen doet huilen, niet voor niets een gezegde geworden. Laat maar, ik hou het wel bij van alles wat…