"In het leven komt het erop aan, wie een waarheid zegt. In sommige monden wordt zelfs de waarheid tot leugen.

Origineel: Nun kommt es im Leben darauf an, wer eine Wahrheit ausspricht. In gewissen Munde wird auch die Wahrheit zur Lüge.
"

Thomas Mann Duits auteur, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1929) 1875-1955

Zit ik gisteren me nog schuldig te voelen ook, dat ik zo weinig gedaan heb. Raar is dat toch. Ik was wel weer vergeten ook gestofzuigd te hebben, gestoft, de was helemaal weggewerkt tussendoor. En dat vind ik dus lui. Want ik lag in de middag lekker languit op de bank. Ik moet dus nog steeds uitkijken voor mezelf. Want ik ben gewoon te streng voor mij. Niet aardig hoor want ik ben harstikke lief en ik geef mij steeds maar zoveel te doen. Niet gek hè, als je het zo bekijkt. Dit doe ik al gewoon bij mezelf thuis. En in een baan, dan neem ik daar de volle verantwoordelijkheid voor en dan ben ik al helemaal streng voor mezelf. Dát moet ik dus afleren en ik trap er blijkbaar nog steeds in zelf.

Mijn cursus One Stroke is al een aantal dagen onderweg. Ik heb nu een track&trace gehad en ik heb net gekeken, het is in Washington geweest op de achtste februari. Daar is het vertrokken in een vrachtvliegtuig vanaf Dulles International Airport. Het is dus volgens mij al geland maar die update is er nog niet. Of ze doen ook nog andere landen aan, geen idee. Vanaf hier naar Washington moet rond de tien uur vliegen zijn. Bij een rechtstreekse vlucht had het hier al moeten zijn. Nou ja, het is onderweg. Ik ben erg benieuwd. Ik heb die nieuwe pc en die hebben tegenwoordig geen dvd speler meer ingebouwd. Net zoals de nieuwere tv’s geen scartaansluiting meer hebben. Aan de ene kant logisch maar soms erg onhandig.

Bij de Dewberry cursus zitten namelijk DVD’s en daarom heb ik een losse speler gekocht. Die kan je af of aan sluiten met twee USB kabeltjes. Eentje voor de stroom en de andere voor de data overdracht. Anders had ik mooi gezeten. Maar dit is ook een oplossing. Ik ben benieuwd wanneer het aankomt en ik met de cursus kan beginnen. Deze duurt, als het goed is, drie maanden en dan moet ik ook nog zes werken insturen, die dan beoordeeld worden door Donna Dewberry zelf. Aan de hand van mijn werk, krijg ik wel of niet het certificaat. Dan moet ik ook mijn visitekaartjes gaan aanpassen maar ik maak toch eerst die oude op hoor. Dat zijn er nog teveel, zonde. Maar binnenkort veel oefenen met schilderen. Leuk!

Daarom ben ik vandaag ook maar weer eens begonnen. Ik heb nog wat dingen voor mezelf staan, die ik af wil maken. Dan heb ik dat wel even gehad voor voorlopig. En vandaag moet ik drie kandelaars of vaasjes maken. Wat het gaat worden, ligt aan diegene voor wie ze zijn. Je kan er namelijk een kaarsje in doen maar ook gewoon een bosje bloemen in zetten. Het is maar net wat je leuk vindt. Eentje moet met vogeltjes, takken en eitjes worden en twee moeten in die lente stijl, waarvan eentje met het haasje. Dan is de dag zo weer voorbij en ik weet nu al dat ik dat vast niet af ga krijgen. Het lijken maar kleine dingen maar toch, dat valt altijd tegen hoeveel tijd erin gaat zitten. Nou ja, dan zien we dat van de week wel weer.

Morgen ga ik ook weer beginnen met mijn schema. Anders gaat het doordeweeks niet zo soepel. Ik heb namelijk altijd wel wat te doen en dan ga ik dingen doen die geen prioriteit hebben. Daarom, dan toch maar weer werken met een schema. Ik wil me daar toch aan proberen te houden. Anders ben ik mijn ritme kwijt. Dat is zo gebeurd. Vooral als je aan het schrijven bent, dan ben ik zo afgeleid. Of dat nou met mijn blog is of mijn boek. Dat komt omdat ik het eigenlijk als iets leuks zie waar ik niet voor door hoef te bikkelen. Bij dat blog mag dat nog. Bij mijn boek moet ik het toch iets meer gaan zien als ‘werk’. Voorlopig ben ik er nog niet dus genoeg te verzetten nog voordat ik het ook maar half af zal hebben. Ik wil het niet postuum uitgeven natuurlijk. Ik zou graag zien dat het op de markt komt als ik er zelf nog ben.

Maar goed, morgen weer met het schema en dan wordt het minstens vier uur schrijven per dag. Dan ook vier uur schilderen, nu nog voor mezelf. Als de cursus binnen is, dan moet ik me daar op gaan richten. Dan blijven er nog maar weinig uurtjes over waarin ook nog eens gesolliciteerd moet worden. Straks zullen daar ook nog UWV afspraken bij komen. Ik heb geen idee hoe dat werkt maar daar zal ik straks vast snel genoeg achter komen. Ik zal het allemaal in moeten plannen en omheen moeten werken, wat het schrijven en schilderen betreft. Ik hoop niet al te lang voordat ik dan om een baan heen moet werken met al mijn hobby’s. Vervelen ga ik me in elk geval niet.

Ondertussen heb ik het eerste deel met groen op alles kunnen maken en de kandelaar/vazen zijn ook halverwege. Morgen ga ik daar eerst maar mee verder, binnen mijn schema dan. Dan kan ik, als ik snel ga, in de middag de verfspullen weggeruimd hebben en verder aan het hoofdstuk waar ik mee bezig ben. Als het zo regent weet ik niet of ik een eind ga lopen hoor. Dan doe ik die ronde wel binnen op de trampoline. Kan natuurlijk ook, vind ik zelf. Ja, straks moet ik wel maar nu moet ik alleen dingen van mezelf. Ik hou niet van die nattigheid. Vandaag is het ook de hele dag aan het regenen geweest en dat vind Skylar echt niet kunnen. Hij is me aan het gillen geweest bij de balkondeur! Echt niet normaal. Het leek wel een speenvarken.

De laatste keer dat ik, om hem tegemoet te komen, toch even de deur voor hem open deed, liep hij hard mauwend weg. Ja joh, ik zég het toch, het is koud en nat. Maar dat wil hij altijd met eigen ogen zien. Hij is het liefst van allemaal buiten op het balkon. Al vinden ze het allemaal wel fijn hoor. Ze zullen nog even moeten wachten tot het lente is. Dat vinden ze nog het prettigste, dat de deur dag en nacht open mag. Dat ze zelf kunnen bepalen, binnen of buiten. Ik ben ook erg onafhankelijk, ik kan me dat totaal voorstellen. Lijkt mij ook vreselijk om af te moeten wachten tot dat rare mens je naar buiten laat. En als ze dat dan doet dan gooien ze met water. Geen wonder dat je dan luid jankend die plek verlaat. Ik begrijp mijn cits wel hoor. Ik hoop dat ze mij ook begrijpen, als ik het maar soms.

Voor nu ga ik mijn geverfde spulletjes laten drogen. De waterbak schoonmaken en dan is het wel weer even tijd om voor de cits eten te maken. Voor mezelf dan ook maar iets te nuttigen maken. Dan ga ik weer kijken of er nog iets te zien is op Netflix of Videoland. Kim had me films doorgegeven waarvan ze weet dat ik ze goed zal vinden. Misschien ga ik die eens opzoeken. Vroeg naar bed vanavond en morgenochtend om zes uur is de wekker alweer bezig. Ja, pittig schema heb ik voor mij. Ik hou van vroeg eruit, dan heb je lekker een lange dag. Ik heb altijd veel te doen, schema of niet. Het zal vast aan mij liggen, dat weet ik wel zeker.

"Sterren zijn niet bang vuurvliegjes te lijken."

Rabindranath Tagore Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

De Vertellis vraag voor deze week was; voor welke simpele/kleine dingen in je leven ben je dankbaar. Door dat klein schiet direct mijn dochter in gedachte. Ik grijns en zie haar ‘boosje’ gezicht al voor me als ze dit leest. Maar ik meen het wel. Ik ben heel dankbaar dat ik haar moeder mag zijn in dit leven. Dan zijn de cits natuurlijk ook een onderdeel daarvan maar die had ik vorige week ook al daarom maak ik er voor deze week dan al mijn huisdieren van. Elke harig beestje waar ik voor heb mogen zorgen.

Van mijn allereerste hond, grote Asta, kleine Asta, Terry, Timmy, Charley en Dennis, mijn honden tot de katten van nu en alles ertussenin nog zoals goudvissen en cavia’s en muizen. Dat laatste vond mijn moeder niet zo prettig. Die was daar als de dood voor. Voor mij een uitkomst want als ze me een tik wilde geven, rende ik naar mijn kamer en zette ik een muis op mijn schouder. Dan remde ze af met piepende hielen bijna en stond vanaf de gang op me te schelden. Die mocht ik ook nooit meer daarna, muisjes.

Mijn broer is niet klein maar toch ben ik ook blij met hem en dankbaar dat ik na elf jaar eindelijk geen enigst kind meer was. Voor al die kleine talentjes die ik heb, ben ik ook wel dankbaar. Ik hoef zelden om hulp te vragen want ik kan alles ‘zelluf wel’. Niet altijd gunstig want ik heb hierdoor niet geleerd om het wel te vragen als het echt nodig is. Al begin ik dat een beetje te leren.

Maar als ik naar afgelopen week alleen kijk, dan ben ik blij dat ik de PIEP heb opgelost. Ik stond toevallig in het zijkamertje toen de rookmelder daar die piep gaf. Hè hè, eindelijk, daar zit het onding. Ik kon die wel makkelijk los draaien en ik drukte op de testknop maar er gebeurde niets. Totaal leeg door al dat gepiep, klopt ook niet volgens mij maar goed. Hij ligt nu nog in de zijkamer want ik moet dat ding losschroeven om er een andere batterij in te doen en hij zwijgt nu toch als het graf, dat komt dus nog wel een keer. Ik wil voorlopig even geen PIEP meer horen.

Dan had je van de week die betoging van studenten, leerlingen middelbare school. Die zich druk maken om het klimaat want de politiek beslist wel nu over hun toekomst. Ik kwam er die dag een paar tegen, waarvan je kon zien dat ze waren gaan demonstreren. Ik dacht, ik wil daar wel eens meer van weten. Ik ging naar ze toe en vroeg wat de bedoeling was van hun actie. Eén van de leerlingen antwoordde:

"Ja, en dat is nu juist ONS PROBLEEM vandaag-de-dag: JULLIE generatie maakte zich niet druk om het milieu te sparen voor de toekomstige generaties!" Ze heeft gelijk, onze generatie had dat groene gedoe niet in onze dagen. Toen hadden we melk in flessen, frisdrank in flessen en bier in flessen, die we leeg en omgespoeld terug brachten naar de winkel. De winkel stuurde deze dan terug naar de fabriek en in de fabriek werden deze flessen gesteriliseerd en opnieuw gevuld. Wij deden echt aan recycling. Maar we deden niet aan dat groene gedoe in die tijd! Wij liepen trappen, omdat we niet over roltrappen en liften beschikten in elk gebouw. Wij liepen naar de supermarkt en wij verplaatsten onszelf niet iedere keer in een 200 PK machine, als we 2 blokken verder moesten zijn. De benenwagen was ons vervoermiddel. Maar ze heeft gelijk: wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd!

Baby luiers waren van katoen en gingen na het uitspoelen in de kookwas, omdat wegwerpluiers niet bestonden. We droogden onze kleren aan de lijn en niet in een energieverslindende machine die continu 2000 Watt verbruikt. Dat ruikt nog veel lekkerder ook trouwens, daar kan geen droger tegenop. Wind- en zonne-energie droogden onze kleren, vroeger, in onze dagen. Kinderen droegen de afdankertjes van oudere broers en zussen en kregen geen gloednieuwe kleren. Niets werd er zomaar verspild. Maar de jonge dame heeft gelijk! Wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd.

In die tijd hadden we, misschien dus niet eens allemaal, één tv of radio in huis en al helemaal niet een op elke kamer. De tv had een klein schermpje, ter grootte van een zakdoek en niet een scherm ter grootte van een kamer wand. Als je er geen had, dan keek je bij de buren of vrienden die wel een televisie hadden. Daar moest ik nodig gisteren nog iets over zeggen in mijn blog hier.

In de keuken werden gerechten gemengd en geroerd met de hand, omdat we geen elektrische apparaten hadden die alles voor ons deden. Wanneer we een breekbaar object moesten versturen per post, dan verpakten we dat in een oude krant ter bescherming en niet in piepschuim of plastic bubbeltjes folie. In die tijd gebruikten we geen motor apparaat op benzine als we het gazon maaiden .We gebruikten een maaier die geduwd moest worden en functioneerde op menselijke kracht. Met je volle gewicht moest je daar tegenaan duwen om het voor elkaar te krijgen. Wij sportten door te werken, zodat we niet naar een fitnessclub hoefden te gaan om op ronddraaiende loopbanden te gaan rennen, die ook al weer werken op elektriciteit. Maar ze heeft gelijk. Wij hadden dat groene gedoe toen niet.

Wij dronken uit de kraan wanneer we dorst hadden, in plaats van uit een plastic fles, die na 30 slokken wordt weggegooid. Wij vulden zelf onze pennen met inkt, in plaats van elke keer een nieuwe pen te kopen en de lege met plastic hulzen en al weg te gooien. Wij vervingen de mesjes van een scheermes, in plaats van het hele ding weg te gooien alleen omdat het mesje bot is. Maar, wij hadden dat groene gedoe niet in onze tijd. Nee hoor, daar deden wij niet aan.

Mensen namen de trein of een bus en kinderen liepen of fietsten naar school, weer of geen weer, in plaats van hun moeder als 24-uurs taxi servicedienst te gebruiken. Wij hadden 1 stopcontact per kamer en niet een heel arsenaal aan stekkerdozen en verlengsnoeren om een dozijn apparaten van stroom te voorzien. Wij hadden niet eens zoveel van die elektrische apparaten! Wij speelden buiten en moesten voor het donker thuis zijn. Wij hingen niet hele dagen op de bank met computerspelletjes en social media.

Er waren wel wat dikke kinderen maar niet zoveel als er nu zijn. Vaak hadden die dan ook nog eens een stofwisselingsziekte, niet omdat ze zo verkeerd aten, zoals nu. Nee wij waren aan het rennen en vliegen buiten, wij waren fysiek bezig en dat hield ons gezond. En wij hadden geen geautomatiseerde gadgets nodig om een signaal op te vangen van een satelliet die 2.000 mijl verderop in de ruimte hing, zodat we contact konden leggen met anderen om uit te vinden waar de dichtstbijzijnde pizzatent zich bevindt. Maar is het niet in-en-in triest dat de huidige generatie klaagt over hoe verspillend wij 'oudere mensen' waren, gewoon omdat wij 'dat groene gedoe' niet hadden in onze tijd. Ze hebben het niet eens in de gaten!

We waren ook veel gezonder allemaal. Allergieën die kwamen bijna niet eens voor, daar hadden we eigenlijk nog nooit van gehoord. Ook niet van ADHD of PDD NOS of weet ik veel wat er tegenwoordig allemaal rond zwerft onder de mensen. We stonden dan ook niet elke dag onder de douche. Er bestaat nog zoiets ook als gezonde bacteriën die je nodig hebt. Alles waar té voor staat is niet goed, ja, behalve tevreden inderdaad.  

Later in het nieuws zag je ook nog dat er na de demonstatie een belachelijk lange rij van studenten stond bij de Mac of was het KFC of een ander fastfood concern?  Natuurlijk, daar denken ze ook niet over na. Dat groene gedoe is iets waar ze zelf ook niet bij stilstaan. Het is wel makkelijk om te wijzen naar een ander als je niet eens een keertje naar jezelf hebt gekeken. Want als je ze zou voorstellen, als jullie allemaal massaal je mobieltje opgeven, dan hebben jullie de helft al gewonnen, zouden ze gillend wegvluchten en hun rampzalige toekomst dan maar voor lief nemen. Ja, zo gaat dat gewoon, niet nadenken maar wel wijzen naar anderen.

Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij zeggen dat ik het meeste hier boven niet zelf geschreven heb. Ik kwam het tegen bij iemand die ook niet wist wie het dan wel geschreven had. Ik heb het gepikt en wat dingen erbij gezet omdat ik het zo treffend vind. Mocht er iemand weten wie het dan wel geschreven heeft, dan zet ik dat er met alle liefde bij. Ere wie ere toekomt, ik heb het alleen maar een klein beetje aangevuld. Maar ik voel het wel zo. Laat dat duidelijk zijn. 

"In de angst wordt de mens zich bewust van zijn vrijheid.

Origineel: C'est dans l'angoisse que l'homme prend conscience de sa liberté.

Bron: L'être et le néant (1943) p.66"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980