"Domoren zijn meestal zelfverzekerd, terwijl wie verstand bezit ook zelfkritiek en twijfel kent - en daarom komt de wereld niet veel verder."

Bertrand Russell Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Gisteren, toen ik eenmaal op de bank was gaan zitten, leek die nare piep toch weer eigenlijk van de gang af te komen! Nou ja, ik was er eigenlijk toch al van overtuigd dat het in de huiskamer zit. Nu leek ik er weer totaal naast te zitten. Aurora, die diep op mijn schoot lag te slapen, was het niet want ze snurkte nu niet. Oh echt hoor, dit is niet leuk meer. Karina vertelde me gisteren, dat toen ze bij me logeerde, ze zoiets ook boven had gehoord. Dat had ze me nog willen zeggen maar was dat vergeten. Maar nee, dat is het niet.

Dat van boven, dat kan ik niet vinden en hoor ik ook niet meer. Ik weet precies wat ze bedoelt, maar ik denk dat dit bij de buren is ergens. Want ik heb boven niets wat het kan zijn. Ja, oké, er hangen nu ook brandmelders maar die hingen er nog niet toen die piep daar begon. Ik heb mijn irritatielevel daarvan verwijderd uit mijn systeem want anders word je gek van zoiets. Ik dacht in het begin zelfs, dat het Aurora was die boven lag te snurken. Die kon ook zo klinken. Tot ze een keertje op de gang liep en ik het boven hoorde piepen.

Zit ik nu wel nog steeds met de piep van beneden. Een aantal weken geleden, of maanden al want het was in of vlak voor de zomer, kreeg ik van de woningstichting opeens overal rookmelders geplaatst. In de keuken, de huiskamer, zijkamer, badkamer en ook boven op de gang. Hier beneden op de gang, hangt er al veel langer eentje. Die kreeg ik van de brandweer gratis geplaatst, bij een actie. Nu hangt die er al zo lang, dat ik niet meer weet van wanneer die was. Ja, na 2013 maar eh, geen idee wanneer. Die zal het dan wel zijn want zo’n ding kan heel lang doen met een batterij. De overal hangen, kunnen het gewoon nog niet zijn. Lijkt mij.

Vandaag dus het laddertje gepakt en naar die grote brandmelder geklommen. Eerst heb ik mezelf én mijn trommelvliezen een ongeluk laten schrikken want er zit een testknop op. Ja, die werkt. Wat een rotherrie zeg! Gelukkig duurt zo’n test niet zo heel lang. Maar ondertussen doen je oortjes toch wel zeer van binnen. Even later deden mijn vingertjes zeer van buiten. Ik krijg dat puntje puntje puntje ding gewoon niet los. Gek genoeg heb ik ook dat gepiep al een tijdje niet meer gehoord nu ik zit te typen. Oh zou dat gewoon zijn omdat ik ingespannen bezig ben? Hm. Weer iets om over na te denken. Nou ja, als dat klopt, lekker toch? Het was al zo voor die test hoor, dus nee, dat kan het niet zijn. Volgende keer als er een broer of schoonzoon op bezoek is, moet ik niet vergeten te vragen of ze eens willen kijken hoe dat ding los gaat.

Mocht hij voordat het zover is echt hard gaan piepen, dan ligt er vlakbij de hamer. Ik ram dat ding zo van de muur hoor, als het op de normale manier niet lukt. Jammer dan. Ik heb echt van alles geprobeerd. Draaien, trekken, schuiven. Het moet kunnen want de batterij moet vervangen kunnen worden maar ik kan het gewoon niet goed zien en alles wat ik probeer mislukt. Ga het maar uitleggen, ik voel me dan weer zo heerlijk blonT. Hoe doe ik dat toch? Ik ben in veel dingen zo slim, dan moet ik zo’n ding toch gewoon open kunnen krijgen? Het is net weer zo’n trucje of zo. Indrukken en dan draaien, zoals bij een bleekwaterfles, heb ik ook geprobeerd trouwens. Ook niets. Ik heb het opgegeven. Hopelijk hoor ik gewoon geen piep meer. Lijkt me het beste!

Ik heb gisteravond weer heerlijk kunnen lachen om één van de cits. Moonlight in dit geval. Als het zo tegen snoepie-tijd loopt, dan worden ze allemaal een klein beetje opgewonden. Soms ga ik dan alvast overal het licht uit doen, nog wat te drinken pakken. Mijn tandenborstel van tandpasta voorzien alvast. Dat doe ik toch tijdens het tv kijken en dan neem ik die vast mee. Ondertussen heb ik op mijn wandeling door het huis, een kudde katten achter me aan. Ze rennen en vliegen achter me aan of voor me uit. Als ze botsen met elkaar is het ruzie, vooral bij Aurora, die houdt daar niet van maar ze rent wel graag mee. En toen ik richting badkamer ging, vloog Moonlight voor me uit. Hij springt dan altijd in de wasbak. Dat deed hij dit keer ook en hij sprong er ook direct weer af. Nog voor ik aan het koord voor het licht had kunnen trekken, vloog hij de rieten wasmand in. Alleen, die stond open. Normaal is die dicht en ja, dan kan je erop. Moonlight knalde dus de wasmand in en als de kers op de taart, viel de deksel er met een klap op.

Ik heb me rot gelachen natuurlijk. Ik snap nog steeds niet hoe maar hij sprong er ook net zo hard weer uit. Allemaal voordat het licht nog maar aanging. Mopperend rende hij vast naar de kamer. Hij zou daar wel op me wachten, leek hij te mekkeren onderweg. Ik moest het maar bekijken verder. Ik kon het bijna zo letterlijk vertalen. Oh wat moest ik lachen zeg. De anderen hadden niet eens enig idee van wat er net gebeurd was. Zo snel ging het allemaal. Maar voor mij was het hilarisch. Grijnzend pakte ik de tandenborstel en smeerde daar een dotje tandpasta op. Ik was er wel klaar voor.

Dacht ik toch. Heel toevallig had ik die middag nog eens een blik op mijn benen geworpen. Goh, dat valt nu goed mee zeg. Er is haast geen krabbel meer te zien. Toen ik de jongste twee pas had, zat ik zo onder, dat mijn moeder vond dat mijn benen gewoon mismaakt waren. Goh, ik begrijp opeens van wie Kim dat Drama Queen gedrag heeft. Ze had een klein beetje gelijk. Mijn benen zaten toen onder de bloederige rode krassen van onder tot boven. En dat is vaak nog zo omdat er eentje is, en ik zal geen namen noemen om Rainbow te beschermen, die over enthousiast wordt van bepaalde snoepjes, als het daar tijd voor is.

En alles waar té voor staat, dat is niet goed behalve tevredenheid. Ik had het even af moeten kloppen toen ik mijn redelijk gave, al zij het met lichte littekens bedekte, benen stond te bekijken. Want toen de wekker ging sprong Rainbow weer met van die achterlijke sprongen om me heen en verwondde me zo weer behoorlijk aan beide benen. Rechts iets erger dan links. Ik werd een beetje boos op hem maar daar had ik dan ook weer gelijk spijt van. Hij kan er niets aan doen want zelfs als ik hem streng toespreek, is hij alleen maar bezig met de snoepjes.

Hij kan dat niet helpen gewoon. Hij probeert dan rustig te doen, door mijn boze stem, maar dat lukt maar half. En dan vind ik dat weer erg, dat ik boos word. Kijk nou toch, wat een droppie het is. En dan heb ik echt diep spijt van mijn strenge woorden. Dat slaat niet eens ergens op. Ik bied dan oprecht mijn excuses aan, dat heeft hij dan ook echt verdiend. Weet hij veel dat hij pijnlijke krassen maakt bij mij. Hij is gewoon blij! Daar zet ik dan even een flinke domper op. Nee dat hoort niet. Dan kan het een dier zijn, hij heeft ook recht op respect. En door dat uit te spreken, geef ik hem dat. Kan iemand anders krankzinnig vinden, zal mij mijn PIEP roesten. Nee, nog niet gehoord ook. Apart dit.

Net ook weer, hij zit te kauwen op een glittervlindertje in de orchidee. De ontluikende orchideetjes zijn al eerder vakkundig gesloopt. Ik hoor dat ik kijk om. Met die boze bui nog in mijn hoofd zeg ik lief en rustig; ‘Rainbow, wat zit je daar te doen?’ Hij kijkt met grote ogen om. Hij kijkt me heel even aan en kijkt dan schuin omhoog. Zo blijft hij de hele tijd zitten. Alsof er niets aan de hand is behalve dat hij naar boven staart. Ik zeg zijn naam vragend en hij kijkt voor de afwisseling naar beneden na mij een blik te hebben toegeworpen. Ik grijns.

Ik spreek hem nog even toe over dat hij toch geen plastic mag kauwen, er ontbreekt een stukje vlinder namelijk. Dat hij zo weer last krijgt van zijn buikje en als hij toch iets raars wil eten, dat hij dan maar eens aan de brokjes moet. Ondertussen heeft hij geen vin verroerd maar zit weer schuin omhoog te kijken. Ik schater het uit. Heerlijk is hij! Ik heb hem maar even gekiekt. En toen klonk er opeens tot twee keer toe een hele lange piep en vind ik het nog niet. Nee, die leek zelfs van buiten te komen?! De eenzame, af en toe piep is weer begonnen… Zucht…

"Er is een dubbele zon voor nodig om de bodem van menselijke domheid te verlichten.

Origineel: II faut un double soleil pour éclairer le fond de la bêtise humaine.

Bron: Nekrassov (1956)
"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Gisteren had ik mijn blog al klaar en had ik geen zin meer om er iets aan te veranderen. Niet dat ik gelogen heb of zo, ik heb wel degelijk zitten fröbelen en schilderen. Alleen was dat maar heel eventjes. Moet ik gisteren nog met mijn grote bakkes zeggen, dat ik niets meer met stress te maken wil hebben. Nou, ze gingen me gelijk even uittesten. Nu is stress ook wel wat je er zelf van maakt natuurlijk. Mij krijg je al niet snel gek hoor, maar toch, soms komen ze er toch wel in de buurt. Wat was er nou aan de hand? Eigenlijk niets bijzonders maar mensen maken dingen graag groter dan ze zijn.

Ik heb hier al eens eerder verteld, die Rulof boeken, die zijn niet voor iedereen te lezen. Dat is niet rot bedoeld, het is gewoon zo. Aangezien we allemaal groeien, komt het ooit zover dat iedereen ze kan lezen. Gisteren had ik het nog over de voorspellingen die erin staan. Op zich zijn ze flink pittig, ook al ben je er honderd keer aan toe. En er wordt nogal eens iets verkeerd begrepen of verkeerd geïnterpreteerd. Ik ga er hier nu niet te diep op in, dat is nogal lastig uit te leggen met alle details uit boeken waar dan de meeste mensen niets van weten, die hier lezen en dan ben je al heel snel de draad kwijt. Maar ik let daarop, als iemand iets zegt dat niet klopt, dan corrigeer ik dat, zodat diegene er niet door in de war raakt. Door het zo verkeerd te zien en nog te zeggen ook, sleur je dan een hoop mensen mee in je eigen val. Die gaan dan dezelfde fout maken.

Dus ja, dan trek ik mijn bakkes open. Dingen zijn zoals ze zijn. En dan krijg je van die ego’s die ontploffen en boos worden en dan heb je de poppen aan het dansen. Tja, en daar ben je dan opeens gewoon de rest van de dag mee bezig. Niet alleen met je standpunt te verdedigen maar er komen meer en meer mensen bij en dan zit er maar één ding op, je moet ze proberen te laten zien, waar ze fout zijn gaan denken. Dan moet je net die kneep zien te vinden, zodat je die kan laten zien. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan maar met een beetje hulp van PeeT, heb ik het voor elkaar gekregen. Dan moet je die uitleg een keer of twintig herhalen, tot bij iedereen een beetje het kwartje valt. En dan is de dag zo voorbij hoor.

Ik ben heel makkelijk in het toegeven als ik het fout heb. Ja, dan heb ik het fout, nou en? Gaat er dan iemand dood of wordt er dan iemand gemarteld? Nee? Nou, wat kan mij dat dan bommen! Zat ik er even naast zeg, blij dat ik nu weet hoe het dan wel zit. Maar blijkbaar is dit niet voor iedereen zo makkelijk. Dat komt door te grote ego’s en eigenwijsheid en nog meer dingen die zoiets bijna onmogelijk maken. Toch, het is zo erg toch niet? Je bent maar een mens hoor en mensen maken nou eenmaal fouten. Ik maak er ook genoeg. Juist fijn als iemand me daar op wijst, zo kan ik het voortaan goed doen of het op de goede manier begrijpen of zien. Dat is toch alleen maar fijn? Niet voor iedereen dus. Daar kwam ik wel achter gisteren.

Ik was er gewoon doodmoe van! Ook omdat ik het maar niet begreep dat ze het zo ontzettend verkeerd konden interpreteren omdat het er gewoon super duidelijk en letterlijk in stond. Ik kreeg hulp van PeeT, die voor mij dingen in de boeken erbij zocht. Uiteindelijk had ik zo’n EUREKA momentje, ik had het gevonden hoor, waar ze de mist in gingen met hun denken. Alleen, nu moest ik dat gaan uitleggen en dat is zo eenvoudig nog niet. Zeker niet in die lastige materie die in de boeken staat en zeker niet als het zo’n subtiel iets is, dat je nog snapt ook dat ze ernaast zaten. Maar toch, ga het maar uitleggen. Daar ben ik ook weer druk mee bezig geweest en vaak genoeg weer gedacht, nee, zo maak je het weer te moeilijk en zo weer te onduidelijk. Uiteindelijk hield ik er een flinke en hopelijk duidelijke uitleg aan over en die heb ik geplaatst.

Ik ben op de bank een beetje tot rust gekomen maar het was alsof ik een marathon had gelopen. Bovendien stond het ook op andere pagina’s nog. Oh ja, dat moet ik morgen dan even rechtzetten. Tot mijn grote verdriet, begon het daardoor opnieuw omdat diegene die het totaal verkeerd zag, het van mij niet wil aannemen. Ik ben het blonTje, dat jaren jonger is en bovendien nog maar heel kort die boeken leest. Ja, helaas, maar ik begrijp ze net even op een ander niveau en ik wil ook alleen maar helpen wat hij ziet als pesten. Ik heb het nu maar losgelaten, hij moet het zelf maar weten. Als hij straks eindelijk boven aan de berg is, waar hij zijn drinken moet halen, komt hij erachter dat hij zijn beker is vergeten beneden in het dal… Zo zie ik het en ik vind dat nog rot voor hem ook. Eigen schuld, droge bek, denk ik nu maar.

Ik ben nu dus weer een dag kwijt. Maar ook omdat ik zoiets niet opgeef. Ik kan mijn ongelijk makkelijk toegeven, mijn hoofd buigen voor een ander, ook al zou ik die niet aardig vinden. Maar als ik 100% zeker weet dat ik het bij het juiste eind heb, dan ben ik net een hongerige hond met een bot. Dan geef ik die niet af en ik geef nooit op. De inhoud van deze boeken is te belangrijk om verkeerd te worden doorgegeven. Daar bemoei ik me dan gewoon mee. Dat verdedig ik omdat dat belangrijk is. En ik ben een geduchte tegenstander, neem het maar van me aan. Ik ben nooit zo’n strijder hoor, wil jij mijn snoepjes afpakken, ik geef je nog een extra handje ook. Maar dit, dit is iets anders. Dat gaat om iets dat veel groter is dan ikzelf.

Dan heb ik ook nog eens een piep in huis. Ik ben daar, tussen de andere dingen door, de hele dag naar op zoek geweest. Ik barst van de rookmelders, dankzij de woningstichting. Ik heb het flauwe vermoeden dat er daarvan eentje elke paar minuten een PIEP geeft. Ik heb dus de hele dag naar die PIEP lopen zoeken. Ik zocht met echt de PIEP. Ook wel grappig dat je als ouwe vrijster dan naar een PIEP loopt te zoeken in je eigen huist. Maar t zal me een PIEP zijn, ik kan daar niet tegen. Vooral niet in de geagiteerde staat waarin ik nu al de 2^e dag verkeer. Ik hou het gewoon niet vol om een aantal minuten onder een brandmelder te gaan staan. Hopend de goede te pakken te hebben, tot ik hem ergens anders hoor piepen…

Elke keer als ik nu de PIEP hoor, vind ik hem irritanter dan de vorige keer. Ik ben er nog niet uit hoe ik dit op ga lossen. Daar ga ik vanavond eens over denken. Daar ben ik dan wel achter gekomen, de afgelopen twee dagen, in denken ben ik een kei! Dat komt goed uit want ik denk ook graag. Het liefst heel diep en intensief en dat ik dan ook nog eens tot een dieper begrip kom over de dingen waar ik over na aan het denken ben. Maar voor nu? Voor nu denk ik maar dat ik er een eind aan ga breien. Dat is wel denken maar niet diep, dat bewaar ik tot na de PIEP. Laat ik maar niks inspreken, na de PIEP. Het is een kort PIEPje. Ik hoop niet dat er straks opeens een brandalarm afgaat, omdat de batterij op is. Als ik denk huiskamer en ik probeer er op te letten, lijkt het toch weer uit de gang te komen. Maar daarna, lijkt het weer precies andersom. Ach ja, ik heb weer wat te denken vanavond. Jippiep.

"Vrijheid betekent verantwoordelijkheid. Daarom zien de meeste mensen er tegenop.

Origineel: Liberty means responsibility. That is why most men dread it."

George Bernard Shaw Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950