"Ik geloof in de macht van het zwijgen, een thema waarover ik urenlang zou kunnen spreken."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Een dagje bij mijn broer geweest. Ik voelde me niet lekker op de heenweg, ik heb weer een allergie aanval. Jeukende ogen en een soort van griep gevoel. Maar toch wil je helpen en dan ga je gewoon. En Kim had weer zo’n lekkere taart gebakken, ook niet verkeerd. Maar echt fijn voelde ik me niet. Oh wat kan een mens een troep hebben. Als ik dat zo zie dan heb je gelijk geen trek meer in verhuizen. Ik ben wel iets georganiseerder dan broer en schoonzus maar ondanks dat, verhuizen is gewoon niet leuk. Ik begrijp ook echt mijn oma niet, die zo vaak verhuisde dat half Rotterdam ervan sprak. Kan je nagaan.

Je zal toch maar elke paar jaar in die rommel zitten. Weer alles uitzoeken, weer alles een plekje geven en weer alles kwijt zijn. Want dat heb je in het begin ook. Je weet dat je dit dingetje hebt, je zag het nog bij de verhuizing. Maar in je oude huis had dat een vaste plek. Hier wilde je ook een vaste plek maken ervoor maar je weet alleen niet meer waar je dat nou precies gedaan hebt. Soms duurt het maanden voor je opeens iets terug vindt op een plek waar je de slappe lach van kunt krijgen. Natuurlijk op het moment dat je het absoluut niet nodig hebt.

Ze hebben nog heel wat werk voor de boeg. Er moet geverfd worden en de muren en plafonds mogen ook een verse nieuwe laag. Degenen die er gewoond hebben, daar zou je ‘help de vorige bewoners zijn klussers’, een totaal nieuw programma voor moeten maken. Het is op zich best hilarisch hoor, als je ziet hoe alles enorm knullig gemaakt en bevestigd is. Alleen zij zitten er maar mee. En dat is niet prettig voor ze. Vooral met elektriciteit was de beste man niet zo’n licht. Ja, het maakt nog een leuk grapje ook, je moet er maar opkomen en dat kan ik dus wel.

Echt hoor, hij was ook altijd bang om snoer tekort te komen. Overal door het huis zie je stukken snoer over muren en vloeren lopen, die er gewoon niet horen te lopen. Ook in de tuin zou ik het niet vertrouwen. Dat moet hij allemaal weghalen en opnieuw maken. Het is echt bizar, wat een kluskluns heeft daar gewoond zeg. Ik, als vrouw alleen, kan dat al duizend maal beter. Daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken! Wat een oelewapper.

Toen ik net weg ging, moesten ze nog ene keer rijden. De honden en de vogel moeten ook mee en die arme beestjes zijn helemaal van slag. Niet gek, die voelen wel dat er iets niet klopt. Ze weten dat er iets aan de hand is maar alleen niet wat. Dat lijkt me ook vreselijk dus ik begrijp ze volkomen. Ik heb de hele slaapkamer gesopt en de ramen daar gezeemd. De deuren en kasten, ook van binnen. Dan kunnen ze daar in elk geval hun spullen in kwijt. Later moeten ze het maar naar hun eigen zin bekleden of zo. Tenminste, dat zou ik wel doen. Niet iedereen is zo’n zeikerd als ik, dat weet ik ook wel. Ik hou van schoon, opgeruimd en alles naar mijn zin hebben. En dan moet je het zelf doen allemaal.

Daarna ging ik naar beneden en ik zag het fornuis en die pitten, oh die waren helemaal donkerbruin van het aangekoekte vet. Daar heb ik de hele middag op staan boenen. Met een schuursponsje was het er bijna niet af te bikken. Er gingen dan ook drie van die sponsjes doorheen. De grootste pit kreeg ik echt niet helemaal schoon. Daar moet je dan hamer en beitel voor gebruiken denk ik. Anders zal het niet lukken. Als San het een beetje bij houdt, dan krijgt ze het misschien nog wel ietsje schoner. Voor nu vond ik het wel goed. Mijn handen deden gewoon echt zeer. Mijn dochter liep kokhalzend voorbij, als ze me met die viezigheid bezig zag. Daar moet ik altijd om lachen.

Uiteindelijk glommen ze wel allemaal en bij die grote zit het nog van binnen niet helemaal goed. Maar ja, mijn handen gingen verkrampen en dan moet ik ophouden. Toen ze weer terug kwamen met spullen, heb ik ook nog wat dingen naar binnen gebracht maar ik voelde al, nu stoppen. Mijn ogen branden nu als gekken maar dat gaat wel weer over. Ik heb wel geleerd dat rond 17 uur geen tijdstip is om vanaf daar te vertrekken naar huis. Heel het verkeer zat totaal vast. Mijn hemel zeg, er leek geen einde aan te komen. Helemaal vanaf Schiedam, zat ik vast tot ik bijna thuis was.

Gelukkig dat ik linksaf moest en niet recht door. Ik zag het nog heel ver vooruit vastzitten. Er riep iemand uit een raampje, dat het helemaal vast zat tot aan de moskee. Die is echt nog een heel stuk verder weg dus dat was wel even een flink stuk. Ik had geluk dat ik daar niet heen moest. Alleen waren mijn favoriete parkeerplekjes bezet. Nou ja, ik was blij genoeg dat ik thuis was. Ik stond nog redelijk dichtbij. Nu zitten de cits hier omdat ze natuurlijk gelijk eten willen. Ja, dat wil ik ook maar ik weet nog even niet wat. Ik ben moe en op. Dus snel even blog schrijven, cits eten en dan de bank op. Ik weet nog niet of ik wel puf heb om eten te maken.

Ik had nog over de Notre Dame in Parijs willen schrijven. Wat erg zeg die brand. Ik ben er een paar keer geweest en het gebouw is prachtig gewoon. De eerste keer dat ik er was, ben ik die toren in gegaan. Dat is een belachelijke klim een wenteltrap op, zodat je bijna duizelig bent als je boven komt. Maar het uitzicht is dan spectaculair. Het zal nog wel even duren maar ze gaan de dame gelukkig wel restaureren. En dat is mooi want het is een echte bijzondere en mooie dame. Natuurlijk, er zijn ergere dingen in de wereld. Wat mij dan weer verbaast, is dat er iemand zo 100 miljoen geeft daarvoor. Daar zou je heel Afrika mee van de honger af kunnen helpen en dat lijkt me nou net iets nuttiger? Of ligt dat aan mij? Maar goed, net zo idioot als zoveel geld uitgeven om naar Mars te kunnen, enkele reis. Eerst de mensen hier op aarde allemaal een volle maag, dan verder kijken.

Ik ga de kattenkopjes doen, die worden ongeduldig en ik word ongemakkelijk van hun staren naar mij. Het is en blijft grappig en ze winnen gewoon altijd. Morgen ga ik hier thuis eens even wat doen. Ik heb al tegen mijn broer en schoonzus gezegd, dat ze me maar moeten bellen als ze me nodig hebben. Nu moeten ze eerst zorgen dat er wat spullen op hun plek komen en daar kan ik ze niet bij helpen. Dat moeten ze zelf doen. Dat weet ik uit ervaring. Ik zal van de week nog wel even langs gaan, kijken hoe of wat. Morgen hier de boel en weer wat dozen naar de container. Vrijdag Kim jarig dus misschien donderdag wel muurverf halen? Dan kan ik het weekend met mijn kamer verder, als Ben en San me niet nodig hebben. Anders schuift de boel gewoon op. Geen probleem!

"Hij sprak voortdurend over liefde, maar liet niemand in zijn nabijheid."

Elias Canetti Oostenrijks schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1981) 1905-1994

Toen ik gisteren op het toilet in de spiegel keek, keek er een blonde wasbeer terug. Oh ja! Ik had make up op toen ik in mijn ogen ging zitten wrijven. Dat vergeet ik steeds. Al vanaf, of nee zelfs voordat ik ziek werd, maakte ik me al niet meer op. Heel af en toe een beetje mascara en dat was het wel. Toen ik zo donker was, moest ik me voor mijn gevoel wel opmaken om een beetje toonbaar te zijn. En nu het weer blond is, heb ik dat een klein beetje doorgezet. Ik maak mijn ogen wat meer op en als ik weg ga, doe ik een beetje lippenstift erbij. Ik ben niet het type voor lagen foundation en poeder. Daar hou ik absoluut niet van en ik vind het er alleen vanaf een grote afstand mooi uit zien, ook bij anderen. Sorry hoor, maar dat is echt zo. Ik had meerdere collega’s waarvan de kleding en de telefoonhoorns die in de buurt van hun oren waren geweest, onder de bruine plak zaten. Bah.

En bovendien, en dat zeiden ze zelf ook, als je ’s morgens wakker wordt, dan zie je er totaal anders uit. Dan moet er eerst zo’n laag plamuur op. Nee, mij niet gezien. Mijn beste vriendin, die een jaar of anderhalf bij me heeft ingewoond, Marian, die had ook altijd zo’n laag op. En die was echt prachtig om te zien. Maar inderdaad, als ze ’s morgens wakker werd, was het een wereld van verschil. Ik was toen begin twintig, Marian is er helaas al niet meer sinds 2003, en ik wist toen al, dat wil ik echt nooit! Dan blijf ik liever altijd mezelf.

Toch, met een beetje jezelf optutten, zie het er best anders uit en dat kan ook zonder die dikke lagen die overal op afgeven. Alleen omdat ik het niet meer echt gewend ben mijn ogen te hebben opgemaakt, vergeet ik dat ik dat nu wel heb gedaan en ga lekker ongegeneerd zitten wrijven als ik op de bank hang. En ja, dan ben je net een wasbeer. Gelukkig dat ik niet zonder in de spiegel te kijken naar buiten ben gegaan. Mensen zouden zich een ongeluk schrikken. Dan loop je me voor paal. Het zou ook wel echt iets voor mij zijn. Misschien moet ik nog een spiegel op de buitendeur hangen. Dan kan ik er niet omheen om mezelf even te zien voordat ik mensen traumatiseer buiten. Ook een idee!

Nu gaan  mijn broer en schoonzus vandaag dus tekenen voor hun huis. En dan krijg ik gisteravond bericht dat ze tussen 3u15 en 15u45 een pakketje komen leveren. Zucht. Nou ja, ze geven me een seintje als ze er, met sleutel, naartoe rijden. Ik kom dan zodra ik het pakket binnen heb. Het had verdorie zaterdag moeten aankomen. Ik had twee pakketten besteld bij Zooplus en de ene was er wel al zaterdag. Maar goed, hopelijk zijn ze nu ook weer zo vroeg, zoals zaterdag. Dan ga ik zodra het pakketje er is. Ik heb geen tijd om het bord voor ze af te maken. Dat komt nog wel hoor. Ze gaan eerst maar verhuizen. Vandaag ben ik ook al weer lekker bezig geweest en voor tienen had ik al weer een berg werk verzet.

Op de trap staat het helemaal vol met dingen die nog boven moeten worden neergezet. Die ga ik zo even brengen. Daarna gelijk weer even een doos naar beneden brengen. Misschien, als ik nog puf heb, doe ik er nog eentje. Ik heb wat trappen gezien zeg, de afgelopen weken. Maar geeft niet, je wordt er fit van. Nu net dus iets van acht keer heen en weer gelopen van beneden naar boven en weer terug. Maar alles wat naar boven moest is boven. Alles van glas wat nog beschilderd kan worden, staat netjes in het zijkamertje hier beneden, uit het zicht maar goed bereikbaar voor als ik het nodig heb. Zo ook wat ik al gemaakt heb en zo mee naar markten kan. Dat is ook allemaal netjes weggezet. Zo voor het grijpen als ik het nodig heb maar toch uit het zicht en uit de weg. Ik ben best goed in ruimte creëren  zonder er vierkante meters bij te krijgen.

Ik ben de Nederlandse versie van Marie Kondo, Marie Niemeijer en zo heet ik nog echt ook! Serieus hoor, ik zie overal altijd een mogelijkheid om iets op te bergen. Planken zijn ook mijn ding, of dingen ophangen waar weer dingen op of in kunnen. Ik heb ook altijd een raar mazzeltje, alles past altijd perfect. Ik heb een heel klein plekje onder het fonteintje op het toilet. Dan heb ik een soort rekje op wieltjes met drie mandjes en dat past daar dan in op de millimeter. Echt bijzonder en ik heb het altijd. Net ook weer met al dat glaswerk, het paste exact op de plank. Geen plekje over. Alsof het er voor gemaakt is. Dat soort dingen heb ik altijd en voor zolang ik het me al kan herinneren.

Ik heb de laatste tijd mijn damper nogal eens laten vallen. Alsof ik boter in mijn handen heb, met van alles. Gisteren viel hij weer en hij sprong helemaal uit elkaar. De binnenkant hing er ook uit. Oh jeetje! Ik heb net zolang zitten pielen tot het ding weer in elkaar stak. Dat was geen makkelijke klus, mag ik wel zeggen. Alleen toen ik de batterij er weer in wilde doen, bleef die niet meer zitten. Die zat te los en zo werkt het ook niet natuurlijk. Ik voelde op mijn sloffen dat er nog iets aan een onderdeeltje moest ontbreken. Heel knap, vooral als je beseft dat ik niet eens sloffen aan had. Ik ging dus op de knieën, dat doe ik ook niet zomaar. Met mijn handen ging ik het kleed over maar ik vond niks. Ja, haar.

Ik tilde de hoek van het kleed even op, geen idee waarom hoor. Ik was niet opgestaan of zo dus het kon er in elk geval niet onder zijn gekomen. Tot mijn enorme blijdschap en nog grotere verbazing lag daar de ring van mijn moeder! Ik was er zo ontzettend blij mee, dat valt niet uit te leggen. Ik wist ook gewoon dat hij niet weg kon zijn. Toch is het een groot raadsel hoe hij van mijn vinger af is gekomen, hij zat absoluut niet te los of zo. En dan is het volgende raadsel hoe hij daar onder het kleed terecht is gekomen. Ik had hem zo op kunnen zuigen. Ik til met de stofzuigervoet altijd de rand op en zuig ik eronder op de plekken waar dan kan. En met het getik van brokjes en korrels kattenbakvulling die tikken van jewelste, had ik het niet eens gemerkt dat ik hem opgezogen zou hebben. Het was net alsof ik hem voor de tweede keer cadeau kreeg. Wat een wonder!

Nu alleen nog het kettinkje terug en ik heb alles weer, behalve mijn blauwe Christientje, die is niet meer. Ik kan er gewoon nog steeds niet over uit, hoe dat ding kwijt is kunnen raken! Als hij nou erg los zat of zo, maar dat was niet zo. Ik zal het in dit leven wel nooit weten en dat maakt ook niet uit. Ik heb hem weer en dat is het belangrijkste. Toch geldt voor het kettinkje hetzelfde, het kán niet weg zijn eigenlijk. Wie weet vind ik dat ook nog een keertje terug, op een rare plek waar hij eigenlijk helemaal niet zou moeten of kunnen zijn. Dat hoop ik tenminste. En ik hoop nog wel meer over geliefden of dingen die kwijt zijn. En hoop doet leven en ik leef volop! Ik voel me voor het eerst sinds jaren en jaren weer goed eigenlijk. Niet de hele dag door moe en lusteloos en dat is op zich al een wonder. Ik was dat al als normaal gaan beschouwen en snapte nooit waar anderen de energie vandaan haalden.

Nou snap ik het wel. Dat heb je gewoon van nature als je niet ziek bent, dat blijkt nu wel. Ik ben er nog niet hoor maar vergeleken met een paar weken geleden is het verschil erg groot. Eerlijk is eerlijk, ik was al vele jaren ziek voordat ik instortte. Alleen door die ijzeren discipline en het altijd over mijn grenzen gaan,  ging ik er jarenlang gewoon met alles door. Leuk een bikkel zijn? Ik dacht het niet! Het kwam niet in me op om te denken dat er iets aan de hand was met me. Ik voelde me alleen zo ontzettend moe. Daar ga je toch niet mee naar de dokter? Dat er ondertussen steeds meer begon te spelen en mijn lichaam me de raarste signalen gaf, ik had het niet door. Ik accepteer altijd alles gewoon zoals het is en daar blijk ik dus extreem ver in door te gaan. Niet goed. Daarom probeer ik nu wel heel goed op te letten. Dat ik zo overloop van energie is vreemd voor me en ik ben bang dat ik dan toch over mijn grenzen zal gaan.

Omdat ik nu zoveel doe, zonder moe te worden of krampen te krijgen, terwijl ik dat niet gewend ben. En dat is een raar gevoel. Als ik zo loop te slepen met zware spullen, trappen op en trappen af, dan snap ik niet dat ik niet moe word. Of dat ik geen krampen krijg ergens. Ik let er wel op maar het blijft een soort van afwezig. Schiet mij maar lek hoor, ik kan me dit gewoon niet eens meer heugen, dat ik me zo goed gevoeld heb. Dan kan je denken, ja maar, je zit nu gewoon thuis. Straks met een baan is dat wel anders. Dan denk ik dat niet eigenlijk. Want ik zat toen ik ziek was ook thuis, ik kwam niet eens buiten! En toen kon ik ook niks en bleef ik net zo moe als ik was. Ik begin nu gewoon, na al die jaren, mezelf weer wat beter te voelen. Ik wist het gewoon niet meer, hoe het hoort te zijn. En dat begint nu een beetje terug te komen. En daar ben ik heel blij mee, net zo blij bijna als met mijn teruggevonden ring. Thanks mam!

"Het kwade ontstaat altijd daar waar de liefde tekort schiet."

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962