"De verbeeldingskracht troost ons over hetgeen we niet zijn, het gevoel voor humor over hetgeen we zijn."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Jeetje zeg, ik kom bijna niet eens meer toe aan een blog schrijven! Laat staan hoe dat dan moet gaan als ik straks werk én studeer. Hoe ga ik dat in een vat gieten? Nog maar even niet aan denken dan maar. Bovendien, straks is er geen zolder meer om op te ruimen. Eigenlijk natuurlijk wel, die buitenzolder. Die schuiven we dan gewoon anderhalf jaar op. Tot ik klaar ben met de opleiding zou dat mijn enige prioriteit zijn. En dan hou je niet veel tijd over. Dan is dat ook logisch en zal ik misschien wel een wekelijks blog gaan schrijven. Maar het is nu nog niet zover en ik kom me toch steeds een tijd te kort!

Niet normaal zeg. Ik ben gewoon veel te druk bezig. Gisteren was ik wel bek af hoor, door die hele dag zitten en met je hoofd steeds in de troep. En toen ik eindelijk thuis was gingen de katten ook nog eens voor. Daarna kreeg ik het echt benauwd van die troep op tafel. Gelukkig was alles ondertussen wel al uitgezocht en heb ik het alleen in een paar kratten gedaan. Die had ik onderaan de trap gezet want ik had absoluut geen puf meer om dat ook nog eens naar boven te brengen allemaal.

Dan heb ik ook weer eens een hele rare nacht achter de rug. Ik heb gedroomd over de bruiloft van mijn broer. Wat was het weer rommelig allemaal. Ik weet nog dat ik iemand zag van de middelbare school. Ik liep te slepen met een grote buldog en dat beest wilde totaal niet meewerken. En bovendien viel mijn haar in grote plukken van mijn hoofd. Ik weet nog dat ik wakker werd in de nacht en met een schok snel mijn kussen pakte om te zien of die ook zo onder het haar zat als in mijn droom. Poe hee, wat een opluchting! Mijn haar zat nog op mijn hoofd en het kussen was zo goed als haarloos. Een diepe zucht slaakte ik er wel van. Even later had ik nog meer haar op mijn hoofd want Aurora probeerde weer bovenop me te komen liggen.

Vroeg ging de wekker en ik was in elk geval uitgerust genoeg om die kratten met spullen boven te gaan brengen. Daarna alles aan kant gemaakt, douchen en aankleden en koffie gaan zetten. Agnes kwam op visite. Het was heel gezellig en de tijd vloog dan ook voorbij. Wel een beetje lullig want ik ben pas begonnen met mijn dieet en zij had zelfs haar eigen lunch meegebracht. Gelukkig eet zij ook haar eigen aparte dingen en die had ik dan weer niet in huis gehad. Ik heb nu zo min mogelijk in huis want dan kan ik me er ook niet aan vergrijpen. Het was heel snel alweer tijd voor haar om te vertrekken. Vóór de spits helemaal terug naar Zeeland. Ze had de flessen bij zich, die ik al een hele tijd geleden van Chris heb gekregen. Alleen elke keer moesten we de afspraak weer verzetten.

Nu heb ik eindelijk de prachtige flessen in huis! Het zijn er zeven en ze zijn van een prachtig soort blauw. Ik zou ze zo zelf willen houden maar helaas past de kleur er hier niet bij. Ik wil ook iets echt moois gaan verzinnen om erop te schilderen. Ik weet het nog niet precies wat ik er mee wil gaan doen. Ik denk niet dat ze alle zeven tegelijk verkocht zullen worden maar toch lijkt het me wel mooi om ze in één thema te verfraaien. Alleen welke stijl en hoe en met wat? Iets om nog even over na te denken. Ze staan op de tafel zodat ik ze steeds even zie en dan denk ik nu al steeds; ‘goh, wat ga ik daarvan maken?’ Ik heb echt nog geen flauw idee.

Nadat Agnes was vertrokken heb ik een beetje opgeruimd. Daarna ben ik alle fotolijsten, die ik beneden eraf heb gehaald, op de gang boven op gaan hangen. Het kastje met katjes heb ik ook opgehangen. Ik heb alleen de spiegel, die daar hing, weggehaald. Ik heb namelijk al weer wilde plannen voor als ik helemaal klaar ben boven. Dat zal van het weekend wel zijn, denk ik zelf. Daarna wil ik, voordat ik in mei de kans niet meer zal krijgen voorlopig, de huiskamer toch even onder handen nemen. Ik wil de muren sauzen en ik weet ook al in welke kleuren en waar die komen. Dan moet mijn hele bureau naar voren en dus de kisten met verf en allerlei schilder- en knutselspullen moeten daar dan vanaf. Anders is het te zwaar.

Als de muur daar dan een vers laagje verf heeft, dan wil ik die kisten graag ophangen aan de muur. Al moet ik daar dan wel flinke schroeven en pluggen voor gebruiken. Eigenlijk eerst de kisten ophangen en als de gaten en schroeven in de muur zitten, pas beginnen te verven. Zo is dan alles gelijk netjes weggewerkt ook. Dit is ook weer een flinke klus maar moet kunnen, voor mei. En voor mij ook. De twee kleine stukjes muur bij het raam aan de voorkant worden zwart. Zo vormt het een mooi geheel met de zwarte raamposten en het zwarte rolgordijn. En dat is mooi tegenover de zwarte muur, die het raam van het balkon er tegenover, een mooi geheel laat zijn met de zwarte fluwelen overgordijnen. Nieuwe vitrage is ook al besteld. Dat komt zowel voor als achter te hangen. Dan is alles ook weer meer één geheel en ze zullen prachtig bij mijn beschilderde spullen passen.

Zo leuk! Zodra ik ze zag, dacht ik, die moet ik echt hebben! Nou ja, dat vertel ik allemaal later nog wel, als ik dat ga redden. Na het ophangen van de foto’s ben ik op de zolder verder gegaan. Ik vond het al zo vreemd dat ik zoveel minder verfspullen had dan ik had gedacht. Niet gek want nu vond ik de grote tas en een grote doos, die ook vol met verfspullen zaten, opeens weer terug. Ik was er gewoon steeds overheen gestapt. Lekker blonT weer! Dat mag ik nu weer zeggen tenminste. Oh heerlijk, dat ik weer mezelf zie als ik langs een spiegel loop! Ik heb geen schrik reactie meer tenminste. Alleen als ik echt goed kijk, dan wel. De zolder is weer bijna helemaal netjes, nou ja zo netjes als dat kan met rommel op een zolder, ingericht. Ik kan ook weer overal bij.

Nog de kerstspullen doen morgen én de dozen van de slaapkamer netjes op zolder leggen. Daarna lekker stofzuigen en dweilen boven. Dan is het klaar daar. Ik heb nog twee dozen en een tas met spul dat weggegooid moet worden en dat zet ik lekker weer op de gang en breng ik weer zo successievelijk naar beneden. Ik ben best wel een beetje trots op mezelf dat ik die enorme berg die ‘zolder’ heet, helemaal zelf heb beklommen. Ik moet er eigenlijk nog een vlag op planten als de laatste doos in de container zit. Dan heb ik het toch maar even mooi gefikst. Dan de huiskamer lekker opfrissen en dan ben ik er weer klaar mee hoor. Maar dat mag dan ook wel!

"De haat van één mens voor een ander is voldoende om allengs de hele wereld aan te tasten.

Origineel: Il suffit qu'un seul homme en haïsse un autre pour que la haine gagne de proche en proche l'humanité entière.
Bron: Le diable et le bon Dieu (1951)"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Dit wordt een heel kort blogje. Ik ben de hele dag weg geweest en dat had een reden. En toen ik best wel behoorlijk moe thuis kwam, waren de cits helemaal ongerust geweest. Zo leek het in elk geval wel want waren anders dan normaal. En dat begreep ik ook wel. Ik kan me zelf de tijd niet heugen dat ik zo lang ben weggeweest. Maar vandaag stond er iets speciaals op het programma. Ik had er alleen niet op gerekend dat het zo erg lang zou duren. Samen met een vriendin ben ik namelijk naar de kapper gegaan. Ik heb lang gezocht omdat iedereen zei dat ik het rode er nooit meer uit zou krijgen.

Nou vond ik het best mooi, eerlijk is eerlijk. Maar het gekke was, ik kon er gewoon maar niet aan wennen. Elke keer dat ik een blik in de spiegel wierp en ik was er niet op voorbereid, dan schrok ik een beetje omdat het me elke keer een beeld gaf van een vreemde. Ik had spijt als de rode haren op mijn hoofd. Zolang ik er niet naar keek had ik er geen erg in. Maar ja, je ziet je eigen gezicht vaak genoeg. Op het toilet hangt een spiegel, op de gang, in de kamer, in de zijkamer. En elke keer leek ik te moeten schakelen omdat ik dacht naar een vreemde te kijken.

Best gek ook als je bedenkt dat ik het best wel mooi vond staan. Alleen, ik was het niet zelf. Ik weet het, het klinkt heel erg stom en onbegrijpelijk maar anders kan ik het niet uitleggen. En ik vond een kapster die zei, dat het wel kon. Als ik het maar enorm goed zou verzorgen erna, dan moest het kunnen. Dus heb ik er een afspraak gemaakt en zo zat ik vanmorgen al om half tien in Den Haag bij de kapper. Samen met een vriendin die ook haar haar wilde laten doen. Nou, het heeft erg lang geduurd maar uiteindelijk was ik dan toch echt weer blond. En herken ik het mens in de spiegel weer. She’s back! Geloof me, niemand vind het gekker dan ik het zelf vind maar het moest eruit. Ik kreeg het er helemaal benauwd van.

Ik snap zelf niet waarom want als ik dan van de schrik bekomen was en even goed keek, dan vond ik het toch best een mooie kleur die me leuk stond. Maar ja, ik kan het nog wel honderd keer zeggen, maar begrijpen zullen de meeste mensen het niet en ik zelf ook niet hoor. Het heeft een paar centen gekost, dat zeker maar ik zie er in elk geval weer als mezelf uit. Ik zal nog een paar maanden heel voorzichtig moeten zijn met mijn haren en er veel goede verzorgingsproducten voor moeten gebruiken. Maar de identiteitscrisis is bezweken. Iets dat ik nooit verwacht had, dat ik aan zoiets niet zou kunnen wennen. Ja oké, ik ben mijn leven lang al blond maar toch. Ik dacht eventjes een weekje of twee en dan weet je niet beter. Nou, dat werkte voor mij niet.

Dan maar dit. En dan zit je op de terugweg in de file ook. Oh wat was ik blij thuis te zijn. Alleen, morgen krijg ik visite en echt alles lag hier nog vol met al die bakken met schroeven en de hele bende die ik aan het uitzoeken was. Zodra de cits hun eten hadden, ben ik daar toch even mee aan de slag gegaan. Ik weet heus wel dat ze er niets ergs van zou vinden maar ik kan er zelf niet goed tegen. En als je ergens niet tegen kan, dan moet je er wat aan doen. Daar ging ik dan ook maar gelijk mee aan de slag. Niet zoals ik het van plan was maar ik heb het redelijk georganiseerd in bakken gedaan en die heb ik boven gezet. Het is nu een kwestie van straks op zolder even goed kijken waar ik wat wil hebben staan en dan neerzetten. Klaar.

Nog maar één doos om weg te gooien en een tas met blikken ouwe verf naar de Praxis brengen en dan is er alleen nog een berg kerstspullen uit te zoeken. Zodra dat gebeurd is, is operatie zolder eindelijk tot een eind gekomen. En dan ben ik er zelf ook wel helemaal klaar mee voor voorlopig. In elk geval is het morgen redelijk netjes hier beneden. Dan voel ik me zelf gewoon een heel stuk prettiger. Ik ben nou eenmaal een zeikerd en ik hou van opgeruimd. Ik liep net langs de spiegel en nu ik dit zit te typen, besefte ik pas dat ik het beeld dat ik voorbij zag hobbelen me vertrouwd voorkwam omdat ik niet geschrokken ben. Het viel me niet eens op, kan je nagaan. En dat net nadat je zoveel uren stil hebt moeten zitten ervoor. Dan zou je toch denken dat je er naar zou kijken. Maar uit een ooghoek een blondje voorbij zien komen in mijn eigen huis, is zo normaal, daar kijk ik niet van op of om.

Nou, ik heb het nu echt wel gehad. Ik had eigenlijk helemaal geen blog meer willen schrijven, zo moe was ik. Maar toen kwamen de katten een dik uur vroeger dan de bedoeling, bij me voor mijn neus zitten zeuren. En toen dacht ik, bekijk het maar, daar ga ik geen uur naar zitten kijken en luisteren. Want vooral Moonlight gaat dan keihard mauwen als het hem te lang duurt. Te lang duurt het als het langer dan een minuut is. Dus dat wordt in een uur heel vervelend. En dan houdt hij zijn koppie schuin en alsmaar schuiner, tot hij bijna van de tafel lazert. Hij weet dat ik daar geen weerstand aan kan bieden en daarom ben ik achter de pc gevlucht. Alleen in noodgevallen of behoorlijk ziek zijn geen blog en dat gold niet. En dit was een goeie stimulans om weg te wezen daar.

Ze zijn me wel gevolgd maar ondertussen hebben ze begrepen dat ik niet toe zal geven en zijn ze elkaar aan het plagen. Als ik zo op ga staan, vliegen ze naar de bank. Dit keer hebben ze wel mazzel, dit keer is het tenminste tijd. Nou ja, zomertijd. Want ze hebben het met hun gedwing toch al voor elkaar dat ze de snoepjes een uur vroeger hebben dan ze hadden. En dat was eigenlijk niet mijn bedoeling maar goed, ik ben zwak. Zwak en blond, zie de foto als bewijs. Er zullen een hoop tegen zijn en een hoop voor. De meningen waren nogal verdeeld, heel apart. Maar dat boeit me voor geen meter. Ik heb het voor mij gedaan en voor niemand anders. En dat is het enige dat geldt! Ik ben er blij mee en mijn broer ook, die heeft zijn zus weer terug. Op tijd voor de bruiloft.

"De grootste zonde tegen onze medeschepselen is niet ze te haten, maar onverschillig tegen ze te zijn: dat is de essentie van onmenselijkheid.

Origineel: The worst sin toward our fellow creatures is not to hate them, but to be indifferent to them: that's the essence of inhumanity."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950