Lekker zitten chatten de hele morgen. Dat was totaal niet de bedoeling maar ja, soms gaat dat zo. Dan riep de één weer iets, dan de ander weer. En voor je het weet is je ochtend voorbij. Ach, het was wel zo gezellig eens een keer. Ik ben namelijk met de meest onmogelijke klus bezig, het uitzoeken van al die schroeven, boren, pluggen en weet ik wat voor meer troep ik allemaal op de tafel heb liggen. Het is veel, heel veel en er is bijna geen doorkomen aan. Al helemaal niet als er steeds iets tussen komt natuurlijk. Maar aan de andere kant, wel zo gezellig. Elke keer als ik er weer voor wil gaan zitten, wacht ik even vijf seconden. Echt hoor, geheid dat er iemand contact zoekt! Ik moet er nu ondertussen al om lachen. Ik mág die troep geloof ik niet opruimen. Ook op bepaalde pagina’s is het opeens druk en wil ik ook reageren. Nou ja, het is maar zo.

Morgen moet ik weg en als het me dus niet lukt om het weg te werken, dan moet de visite van donderdag er maar omheen kijken hoor. Het is even niet anders. En het ‘saboteren’ blijft want als ik weer net wil gaan zitten, de tiende keer al geloof ik, gaat de telefoon. Terwijl ik me dus net had voorgenomen, ik ga niet meer kijken nu. Maar ja, telefoon is weer wat anders. En het was een vriendin en die had ik al een tijd niet meer gehoord en die wilde ik dus gewoon wel even spreken. Als we bijna aan het afsluiten zijn, ik zit hier aan mijn bureau dus ik kan zo facebook en zo zien, zie ik van een vriendin een berichtje; ‘ik ben er over vijf minuten, koffie!’. Oh, wat leuk! Ik hang de andere vriendin op, of nou ja, ik hang de telefoon op. Nou, ook eigenlijk niet meer, ik breek het gesprek af. Ja, dat is hem.

En nog geen minuut later is de vriendin er. Ze moest hier vlakbij ergens zijn en dacht, ik ga even een bakkie doen. Ik vind dit een erg leuke verrassing. Ik laat haar mijn harde labeur van de laatste weken zien. Ik verontschuldig me voor de grote berg ellende die op tafel ligt maar dat vindt ze alleen maar logisch. We babbelen even gezellig onder het genot van een bakkie Rotterdamse pleur. Ze zag beneden bij de container al dozen staan en vroeg zich af of die van mij waren.  Jawel, ik ben de schuldige maar het moet toch echt weg allemaal. 

Ik ben er nog niet hoor maar wel bijna en dat klusje wat ik vandaag af wilde krijgen maar wat niet lukte, tja, dat is echt zo’n laatste loodje dat het aller zwaarste weegt. Echt een mega klus en dan hou ik nog van dat uitzoeken en ordenen. Ik kan me voorstellen dat er mensen zullen zijn die er hard gillen bij weg lopen. Zoals het er nu voorstaat, wil ik dat bijna ook wel. Het lijkt niet op te schieten maar toch doe je veel. Alhoewel dat voor vandaag dan niet geldt want zoveel heb ik niet kunnen doen. Wel veel bijgepraat, dat dan weer wel. Alleen die tafel staat nog steeds even vol als vanmorgen vroeg. Niet de bedoeling maar goed, soms gaan andere dingen voor.

Toen mijn vriendin haar koffie op had, ben ik boven die tas gaan pakken en toen ze wegging ben ik naar Kim gereden, dan doe ik daar ook maar gelijk een bakkie. De weggeefhoek Overschie is echt vlak bij haar om de hoek en daar kom ik het eerste langs voor ik de hoek om ga naar haar huis. Ik parkeer mijn auto even een minuutje op de plek waar dat niet mag, even uitladen hoor. Ik zet de tas er neer en als ik terug loop zie ik een vrouw iets neerzetten. Oh, dat is een mooi houten rek! Die wil ik, die wil ik niet alleen die moet ik hebben. Waar dit opeens vandaan komt, al sla je me dood maar het is er wel. Ik wil alleen even wachten tot ze weer weg is, nou schiet op mevrouw. Het staat zo stom, dit doe ik anders nooit. Ik voel me net zo'n zwerver maar ik wil dat rekje hebben. 

Ja, het is een mooi rekje. Ja, dat wel maar daar ging het me niet om. Er zit iets in het plastic zakje, dat er ook in zat, dat weet ik zeker! Nou echt hoor, waar slaat het op? Maar zo voelde het nou eenmaal. Ik doe het zakje open en het zit vol met viezige beeldjes, katten en hondjes en nog wat andere dingen. Oké, geen idee hoor waarom ik dat nou zo nodig moest hebben. Die katten en honden potten lopen nog niet zo hard en ik heb nog genoeg hondjes, katjes en potjes. Maar toch, iets in mij moest het hebben. Het rekje is mooi en dat ga ik ook zwart verven. Net als het vitrinekastje dat ik al gedaan heb. Ook komen er dezelfde bloemen op, zodat ze dan opeens bij elkaar horen en dan weet ik er een leuk plekje voor op de gang. Want die is ondertussen ook al leeg en veranderd. Wat er exact in het tasje zit, kijk ik later wel naar. Ik ben niet lang bij Kim want die had erg hoofdpijn. Hoop dat ze zich snel wat beter zal voelen en ik laat haar met rust. Genoeg te doen thuis. 

Als ik weer thuis ben, dan zet ik als eerste het rek uit de weg en ik loop met het plastic tasje naar de keuken. Ook daar is het rommelig omdat er steeds dingen schoongemaakt moeten worden van wat ik aan het uitzoeken ben. Ik haal mijn buit uit het tasje en ik val haast om van verbazing! Een aantal dingen zijn dingen van mijn moeder! Hoe bestaat het! Nou denk ik niet dat ze echt van mijn moeder zijn geweest hoor maar mijn moeder had exact dezelfde dingen! Er zit een poppetje bij, daar had mijn moeder er twaalf van. Eentje voor elke maand en die van de maand maart had een narcis natuurlijk. Dat vond ze zo leuk en die had ze allemaal bij elkaar gespaard. Maar ook de koperen dingetjes die erbij zitten, die had mijn moeder dus ook! Wat raar is dit zeg!

En om het nog gekker te maken, zit er een glazen dingetje bij, waar een koala in zit geëtst of gelaserd of hoe noem je dat. “Australia” staat er dan ook nog in. Mijn moeders enige verre reis die ze ooit had gemaakt was dus naar Australië! Hoe bestaat het zeg. Dan zit er ook nog een klein katje in, van Delftsblauw. Ook heel raar want daar heb ik er ook al twee van, in een andere houding dan en daar past deze perfect bij, ook qua formaat. Ik val zo van de ene verbazing in de andere. Ook het Limoges theepotje had mijn moeder. Geen idee wat het betekent hoor maar het is toch wel heel erg frappant. Toeval bestaat niet, dat weet ik wel. Ik weet alleen niet wat de betekenis ervan is, of dat er überhaupt een betekenis aan vast zit. Maar wel weer erg apart dit. Ja, zulke dingen blijven me ook gebeuren. Grappig hoor. Ik zou zoiets normaal nooit gedaan hebben, daar hou ik helemaal niet van. Kim vond het dan ook echt raar.

Mijn broer herkent ook dat poppetje, met de bloem als ik er foto's van stuur. En dat ene poppetje, dat is er volgens mij eentje met een roze tulp. Kim is de 19^e april jarig en zij kreeg van oma altijd roze tulpen! Misschien is het daarom? In elk geval, we hebben weer eventjes moeten lachen om zoveel toeval, terwijl dat niet bestaat. Ze is weer lekker bezig, die moeder van mij! In plaats dat ze me nou even helpt met al die schroeven en spijkers! Op de foto zat alles nog netjes in verpakkingen of dozen. Nu ligt alles verspreid over de tafel. Wat een zooitje zeg en dan weten dat dit nog wel een tijdje zo zal blijven liggen. Kan het iemand schelen? Nee, mij ook niet. Dat heb ik wel geleerd, een heel klein beetje dan. Want heel stiekem, wil ik het gewoon lekker opgeruimd hebben. Eventjes geduld dan maar weer.

"Bij elk menselijk avontuur, hoe uniek het ook schijnt, raakt de hele mensheid betrokken.

Origineel: Toute aventure humaine, quelque singulière qu'elle paraisse, engage l'humanité entière."

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Gisteren is Skylar echt heel de dag buiten geweest. Wat heeft hij daarvan genoten zeg! Leuk is dat toch om te zien. Hij kwam er pas af toen het begon te schemeren. Ik heb hem maar laten liggen ook al werd het hier binnen toen wel wat frisser. Kan mij het schelen, ik ben onder een plaid gaan zitten. Hij kwam vanzelf toen het zelfs te fris werd voor bontjassen en toen ben ik pas de deur dicht gaan doen. Zo was hij volgens mij helemaal tevreden en dan ben ik dat ook. Ik was gebroken gisteravond en dan heb je het al snel koud. Ik was blij dat de deur weer dicht ging in elk geval. Ik ben ook vroeg gaan slapen, dat was wel nodig.

Vandaag heb ik ook weer behoorlijk veel gedaan. Ik ben alleen nog niet naar beneden geweest en ik moet echt even van die dozen af. Dus straks, als het donker is, zet ik er een paar beneden. Ik had er gisteren echt geen behoefte meer aan. Ik liep al mank en krom dus ik vond het wel goed zo. Je kan ook weer te ver gaan. En dat wil ik niet. Het gaat lekker zo en dat moet ik niet kwijt willen. Bovendien ruimt het mijn huis heerlijk op. Elke keer doe ik ook weer iets op een andere plek opruimen. Al opruimend kom ik ook nog eens op andere ideeën. Mooi is dat wel maar ik wil ze dan eigenlijk gelijk doen maar dat gaat niet lukken natuurlijk. Nu heb ik het maar even op een lijstje gezet, want er zijn wat dingen bij die ik vergeten kan.

Ik en mijn lijstjes, een ex werd daar helemaal gestoord van. Ik vind het heerlijk maar je moet wel zo lijstjes maken, dat je niet over de kop slaat. En er moet geschoven kunnen worden. En dat gaat prima hoor. Ik was dan ook een gelukkig mens toen ze de post-it uitvonden. Nu heb ik ook een digitale lijst maar dat werkt niet altijd. Dan moet de pc aan en zo. Op mijn telefoon zou het ook kunnen en daar heb ik wel ‘to do lijstjes’ maar dat is weer zo’n gedoe met typen. Dat doe ik liever met tien vingers tegelijk, dat gaat wat sneller. Dus nee, dat gepriegel vind ik niks. Ik hou nog steeds het meest van mijn post-itjes. Die kan je ook zo weer overschrijven in een nieuwe of andere volgorde.

Vorige keer vond ik zowat een berg met van die dingen, die had ik nog uit België. Kan je nagaan. Maar dan hoef ik die voorlopig niet te kopen, dat is ook wel fijn. Want ze gaan als zoete broodjes hier hoor. Ik gebruik ze voor de boodschappen, voor van alles. Digitale lijsten heb ik voor wat ik wil en ook nog moet schilderen. Die lijst wordt de laatste paar weken niet veel kleiner. De zolder en de opruimwoede en restschade houden me nog volop bezig. En dat geeft niet, alleen vallen er dan andere dingen in het water. Ook het schrijven aan mijn boek is er volledig bij ingeschoten. Maar dat geeft niet, het zit in een heel erg goed vat en verzuurd absoluut niet. Mocht ik gaan werken en leren, dan zal helemaal alles op een lager pitje komen. Dan wordt alles gewoon anderhalf jaar opgeschoven. Daarna zien we dan wel verder.

Vandaag was het behoorlijk nodig om de boel hier te doen. Overal zag ik ook vieze kattenpootjes. Vanaf boven komt ook veel van die troep mee naar beneden natuurlijk. Boven ben ik nog niet zover dat ik daar al kan stofzuigen en dweilen. Daarvoor zal ik toch eerst even van alle troep verlost moeten zijn. Pas als alles weer gesorteerd en op zijn plek ligt, hangt of staat, kan ik het schoonmaken daar. Die ramen mogen ook wel weer eens gezeemd worden. Niet dat de katten daar op letten maar ik nu toch wel. Ook mijn zijkamertje beneden krijgt meer ruimte. Doordat ik nu weer bij de spullen kan op zolder, gaat er weer een boel gereedschap ook naar boven. Ook weer plek om dozen met schilderwerk dat weg moet, neer te zetten. Dan staat het niet meer in zicht.

Ook de enorme berg met foto’s en albums en zo, dat moet ook allemaal naar boven worden gesjouwd. Daar heb ik er nu een plekje voor gereserveerd en daar kan het mooi heen. Dan gaat een groot deel van mijn nagellak dingen weer naar beneden. Ik heb hier ook plek waar dat heen kan zonder rommel te gaan worden. Gek genoeg lijkt alles een beetje vlekkeloos op zijn plaats te vallen. Alleen jammer dat ik het moet doen, zeg maar. Het zou fijner zijn als ze er zo zelf allemaal naartoe dwarrelen. Maar helaas, dat gebeurt in sprookjes en niet in huize Niemeijer. Het had zo mooi kunnen zijn.

Ook vandaag hebben de cits weer zo genoten van het buiten zijn. In de ochtend waren ze zelfs met zijn vieren buiten. Iets dat niet zo vaak gebeurt omdat ze elkaar zo vaak pesten. Maar soms dan laten ze elkaar genieten en dat was nu ook zo. Toch lief van ze. Dat met Moonlight en Rainbow speelt nog steeds. Vanmorgen deed Moonlight ook weer zo raar tegen mijn kleine jongen. Oh dat vind ik toch zo vervelend! Ik begrijp ook niet waar dat opeens vandaan kan komen. Ja, oké, de jongens zijn nu twee jaar oud. Het kan iets met de hiërarchie te maken hebben. Misschien heeft Rainbow iets gedaan waardoor Moonlight zich bedreigd voelde, of tenminste, zijn positie bedreigd zag? Ik weet het niet hoor.

Hij is wel de leider hier en Aurora de grote diva. Maar zo in de aanvalshouding op Rainbow af gaan, dat vind ik niks. Toen ik het eergisteren eens liet gaan, ging het richting badkamer. Daarna schreeuwde Rainbow moord en brand en vloog ik er naartoe. Ik kan daar niet tegen, als ze elkaar pijn doen. Er is hier plek en liefde zat, niemand hoeft tekort te komen. Daarom vind ik dat zo niet leuk! Het is gewoon niet nodig, klaar. En dan moeten ze zo ook niet doen. Maar ja, ik blijf erop alert maar over een tijdje ben ik er toch echt niet meer de hele dag bij. Ik krijg hoe dan ook weer een baan en dan hoop ik maar dat ze de tijd dat ik er niet ben, slapend doorbrengen of zo. Wat niet weet dat niet deert, zou je denken maar toch. Als er een kat gewond raakt, dan weet je wel degelijk dat er iets gebeurt is.

Geen rampenscenario’s bedenken die er misschien zelfs nooit zullen komen. Nee die ramp krijg je wel als je probeert in te loggen bij het UWV. Wat word ik daar moedeloos van zeg. Na ongeveer een uur sukkelen, lukt het dan ineens weer wel. Ik heb er een mail over geschreven. Schei uit zeg! Dat moet toch werken? Als dit een webshop zou zijn met de mooiste dingen en je kan er steeds niet op, dan koop je er nooit meer wat. Maar dit ben je verplicht, dan mag je toch wel verwachten dat het naar behoren werkt. Je moet je cookies en cachegeheugen wissen. Oh ja? Dat doe ik elke keer maar daar zit het gewoon niet in. Waar het dan wel in zit weet ik ook niet maar dat hoef ik ook niet te weten. Ik wil gewoon dat ze daar iets aan doen, meer niet.

Ik ga de cits voeren, en mezelf wat geven. De foto’s zijn van vanmorgen, toen ze met zijn allen zaten te genieten. Skylar ligt lekker in het kattenhuisje, die vindt het heerlijk zo. Helaas, ik heb de weersvoorspellingen al gezien, het wordt zelfs weer erg koud voor de rest van de week. Laat ik maar hopen dat ze dit nu ook weer bij het verkeerde eind hebben. Maar als het verslechterd dan is dat nooit zo, dan hebben ze gelijk vaak. Het mag mijn pret dan niet drukken maar die van Skylar zeker wel. Arme jongen, dat is een echte zomerkat, dat is wel duidelijk. Hij zal weer even moeten wachten tot het weer warm genoeg is om de deur open te houden. Hopelijk is dat wel snel! Want eerlijk is eerlijk, ik vind het ook zalig met al die buitenlucht!

"Bepaalde dingen missen die je wilt, is een onmisbaar deel van geluk.

Origineel: To be without some of the things you want is an indispensable part of happiness.
Bron: The conquest of happiness (1930). Voor de volledige tekst zie: russell-j.com"

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Ik had vandaag een ‘vrije’ dag willen hebben. Ik was al laat wakker, bij achten pas. Voor mij is dat behoorlijk laat zelfs. Al vond ik wel dat ik het verdiend had. Als ik geen wekker hoef te zetten dan kan het ook wel een keertje. Meestal als ik een wekker zet, dan ben ik er vlak voor wakker altijd. Zet ik hem niet, dan kan het variëren. Ik ben de katten ontbijt gaan geven en ik ben lekker met een mok koffie op de bank gaan zitten. Nog een klein stukje en dan was mijn boek uit dus ben ik lekker even gaan lezen. Dan komt Moonlight altijd bij me liggen, dat vindt hij zo fijn. Hij kan wel een half uur rond blijven draaien en zoeken naar de perfecte plek voor die keer. Dit keer had hij die snel te pakken. Dat is prettig op gang komen zo.

Daarna ben ik de keuken heel goed op gaan ruimen. Allerlei losse rommeltjes weer een plekje gegeven en weer wat dingen wat efficiënter neergezet. Zo, dat was ook gebeurd. Even wassen en aankleden en het was al bij enen. Ik ben naar de Action gegaan en heb wat opbergboxen gekocht. Van die hele kleintjes en wat groteren. Er vroeg iemand aan de caissière waar ik stond of het parkeren vandaag gratis was of niet. “Ja hoor, dat is altijd gratis op zondag”, zei ze. Oh? Dat wist ik niet. Nou staat me er helemaal niets van bij want volgens mij moest je altijd gewoon betalen. Dat is even lekker! Normaal ga ik dan altijd even langs de AH en laat ik het kaartje scannen. Dat scheelt altijd behoorlijk. Dat hoeft nu dan lekker niet.

Als ik naar de auto loop en langs de betaalautomaat, denk ik nog dat ik eigenlijk even moet checken. Maar het meisje was zo stellig en ik ben al zo lang een warhoofd, ik vertrouw blind op haar informatie. En dat was dan ook gelijk weer de laatste keer dat ik dat doe. Want mijn kaartje deed helemaal niets en er stond alleen in het display ‘ga naar de kassa’. Zucht. Ik druk op het knopje en doe mijn verhaal, bij de Action is gezegd dat het gratis is vandaag. De beste man weet van niets en zegt dat ik toch even naar de automaat terug moet. Aangezien het een rare draaiende hol is ga ik toch echt niet achteruit rijden. Bovendien komen er auto’s aan. Ik zet mijn knipperlichten aan en stampvoet een beetje helemaal terug naar de betaalautomaat. Ik zal maar niet eerst even langs de AH gaan. Dat hebben we ook weer gehad vandaag.

Als ik, eigenwijs en trappen-moe als ik ben, alles in ene keer boven wil hebben, lukt dat wel maar er valt wel een opberg-box kapot. Eigen schuld, kapotte doos! Het is nou eenmaal zo’n dag blijkbaar. Als ik wat ik alvast boven wil hebben, naar boven breng, zie ik een enorme chaos in het kattenkamertje. Oh nee hè. Er heeft een harig monster geprobeerd om op die ene plank te komen, net boven het pas neergezette kledingrek. En dat is compleet mislukt. In die mislukte poging is alleen helaas wel dat hele rek vol kleding tegen de grond gegaan. Nu is het niet zo’n hele dure en dus lag hij totaal uit elkaar. En een wieltje is een beetje afgebroken. Maar ik ben handig. En ik scheld niet, ik zucht wel heel diep, en zet het ding weer in elkaar.

Ik bind het met twee touwtjes ook nog eens vast aan de plankenhouder. Dan kan het ook niet meer naar voren kiepen als er weer eens eentje de kolder in zijn kop krijgt. Vraag me niet hoe maar ik wéét dat het Moonlight is geweest. Die denkt daar niet over na, die wil ook eens een keer op die plank gesprongen hebben, waar hij nooit eerder bij kon. Dat hij er nu eigenlijk ook niet bij kan, komt niet bij hem op. Hij kan net zo lomp zijn als hij sierlijk is. Ze zullen er behoorlijk van geschrokken zijn, tenminste, diegenen die boven waren op dat moment. Licht schuldig komen ze allemaal voorzichtig een blik in het kamertje werpen als ik bezig ben alles weer op de hangertjes te doen en weer aan het rek hang. Hopelijk laten ze het in elk geval uit hun kattenkop het kledingrek als opstap te gebruiken om op die plank te komen. Ik moet dat maar snel vol zetten met boxen met kerstspullen erin. Ook iets wat ik deze week gedaan wil hebben.

Dan stap ik ook nog eens de zolder zelf op en voor ik het weet, heb ik alle verfspullen uitgezocht. Ook gedeeltelijk de elektriciteitsdingen. Ik heb een opklapkrat vol met verlengsnoeren en stekkers. Dat zijn van die driewegstekkers en met een timer en zo. Ik heb een grote UPC doos vol met nog allemaal nieuwe kabels en opladers en dat soort dingen. Het kan nog uitgebreider maar ik vind het wel goed zo. Ik heb een krat vol verfpotten en verfspuitbussen. Een grote bak met rollers en bakjes en een grote bak met kwasten en allerlei verf gedoe. Mooi, daar ben ik al doorheen. Maar eh, hoe zit het nu met je vrije dag dan? Oh ja! Ik zou uitrusten! Helemaal vergeten. Echt hoor.

Morgen moet ik weer nodig de boel doen hier en bovendien ga ik er morgen maar even drie sollicitaties uitgooien. Dan zit mijn plicht er voor deze maand weer op. De sollicitatie op de 17^e april heb ik er gelijk bijgerekend en dan zijn het er vier. Dan kunnen er nog bijkomen als ik niet door die ronde heen kom die dag, want dan zal ik weer even alles om moeten gooien. Ik ga er namelijk gewoon vanuit dat ik in mei die opleiding in moet en weer begin met werken. Hoe dat zal gaan, dat zien we tegen die tijd wel weer. Ik heb deze afgelopen twee weken ook echt wel bergen verzet. Donderdag krijg ik iemand op visite en voor die tijd wil ik wel alles al naar beneden hebben gebracht. Het is nog veel hoor. Vandaag ook weer wat gedaan en er staan nu weer vier dozen voor de deur, hier beneden. Geen puf meer voor nu.

Ik vind het wel genoeg zo. Ik krijg nu ook weer een drukke week waarin ik van alles moet doen, buiten de zolder. Daarom zal er niet zo heel veel van komen maar ik probeer tussendoor af en toe wat te doen. Elke keer een klein beetje helpt ook. Ik kan elke keer een doos naar beneden brengen. Ook boven staan er nog een paar. Daar hoop ik ook deze week totaal van verlost te worden. Ik heb er echt een hekel aan de trappen van gekregen! Ook een gedoe om het allemaal in de container te proppen ook, dat gaat ook niet altijd al te soepel. Misschien sluip ik straks in het donker nog wel even naar beneden en zet ik een paar van die grote dozen ernaast. Dat doen ze hier zo vaak maar ik durf dat nooit zo. Dat nemen ze dan gewoon mee hoor, als ze de containers komen legen. Maar toch, het hoort niet. Al breekt nood soms wetten, ik vind het nood. Ik moet nodig van die dozen af. Ja toch?

Hopelijk kan ik vanavond eens languit de bank op zonder dat Aurora op mijn gezicht gaat liggen. Dat doet ze ’s nachts zo vaak, dat ik het niet leuk meer vind. Gisteren vond ze het zelfs nodig om het gewoon te doen terwijl ik nog niet naar bed was. Ik had een zere rug en ging wat langer uit liggen. Hee, dacht ze, daar kan ik mooi bovenop. Ik kon haar gelukkig een stukje laten zakken maar ik moest wel stil liggen van de diva. Toen ik voorzichtig een foto nam, keek ze me eventjes heel streng aan! Of ik even stil wilde blijven liggen, leek haar strenge blik met gerimpeld voorhoofdje te zeggen. Anders kon ik zo een tik krijgen hoor. Nou, dat vond ik niet zo fijn en ik bleef maar heel stil liggen verder. Tegen een diva moet je nooit in gaan natuurlijk. Ik heb wel de foto’s als bewijs, die doe ik er maar bij dan. Kattenkop!