Goh, hoe kan je soms zomaar opeens van heel erg blij tot intens verdrietig schieten, in één seconde. Ik lijk daar patent op te hebben deze laatste tijd. Nu zullen genoeg mensen me erom uitlachen als ik vertel waarom. Dat weet ik wel zeker. Maar voor mij was het gewoon zo en kon ik er ook niets aan doen dat het zo gebeurde. Ik stapte vanmorgen het balkon op en meteen viel mijn oog op enorme schoonheid. Mijn adem stokte ervan! Oh wat prachtig! Jaren geleden, ik denk wel een jaar of acht of zelfs langer geleden, kocht ik een bloeiende rododendron, een plant waar ik enorm gek op ben, omdat hij zo prachtig en welig bloeit in de lente. Ik heb al die jaren gedacht dat het een diep paarse was, eerlijk gezegd.

Ik heb hem een aantal keren verpot, voeding gegeven en mijn uiterste best gedaan voor de plant. Maar al groeide hij wel, hij bloeide nooit meer. Vorig jaar was hij zo goed als dood. Ik heb alle dode takken eraf gesnoeid en uiteindelijk bleef er nog ene tak met een driepunt aan het einde over. Ik dacht dat het nog een kwestie van één jaar zou zijn, voordat ook deze tak het loodje zou leggen. Toen ik er drie prachtig grote knoppen aan zag komen, begin van de lente, dacht ik niet dat die ooit uit zouden komen. Ik had al zo vaak van die grote knoppen, als even grote beloftes voor mooie bloemen, in zijn takken zien opkomen. Om na de bloeiperiode er totaal verdroogd af te vallen. Nooit was er een bloem meer aan de plant gekomen.

Van de week nog, keek ik ernaar en ik voelde aan de grote knoppen. Ze voelden nog niet verdroogd of zo maar ze waren nog steeds hartstikke potdicht. Volgens mijn redelijk beperkte kennis, bloeien ze in maart en april, dus nu is het al bijna half juni. Die kans was verkeken. En opeens zijn ze dus overnacht waarschijnlijk, prachtig uitgekomen. Dieprood zijn ze, in plaats van het diepe paars dat ik me herinnerde. Maar dat kan want dat heeft met de voeding te maken. Veel kalk hebben ze nodig en hoe meer kalk, hoe meer blauw en paars de tinten worden. Dit geld net zo voor Hydrangea’s. Dat weet ik nog wel uit de tijd dat ik een tuin had en daar genoot van alles wat bloeide en groeide.

En dan was ook nog eens de eerste orchidee uitgekomen, aan de tak vol met knoppen. Wat een feest zeg! Ik ging er dan ook foto’s van nemen. Oh wat is de rododendron schitterend. Er zitten nog een paar bloemen die nog niet helemaal uit zijn maar de bal van bloeiende pracht is nu al zo mooi. De rozen staan ook zo mooi, helemaal groot en stevig in de vaas. Daarna liep ik naar de orchidee en zei dat ik die zo prachtig vond, dat ik ze kwam vereeuwigen. Kunnen planten jaloers zijn? Vanuit het niets valt namelijk de orchidee van mijn moeder, die erboven staat op het kastje en die nog geen uitlopers heeft, zo bovenop de prille uitkomende bloemen van de andere orchidee. De tak met bloem en knoppen is eraf en ligt op de grond. En dan ben ik ontzet, alsof er een mens zwaar gewond is geraakt. Tranen springen in mijn ogen.

Intens verdrietig zet ik de uitgekomen bloem en de nog lang niet uitgekomen knoppen in een vaasje met orchideeënvoeding. Hopelijk mogen de anderen het toch nog proberen om uit te komen. Als ik nou niet zo stom was geweest om er een foto van te willen nemen, had er misschien niets gebeurd. Ik draaide alleen de pot om een beter beeld te krijgen en ik zat in de verste verte niet eens aan het kastje met de andere orchidee. Ik heb ze allemaal gelijk maar wat voeding gegeven. Maar mijn verdriet om de afgebroken tak, blijft een beetje hangen. Dat vind ik gewoon zo erg, zo’n mooi stukje opeens kapot. Ja, ik ben een rare, ik weet het. Ik kan janken om zoiets lulligs.

Ik kan ook lachen om lullige dingen maar dat is weer wat anders. Ik ben op Facebook vrienden geworden met een Italiaanse die ook One Stroke lessen geeft. Maar zij is wel een aardig stukje verder en, vind ik, dus ook veel beter dan ik. Ik had op haar profiel gekeken en bij sommige dingen wilde ik wel even de vertaling lezen, zo dat je een beetje een idee kan krijgen, waar het over gaat. Het is natuurlijk in het Italiaans en buiten een aantal basis dingetjes en eten ken ik daar niet veel van. Dan druk je op de vertaal knop en dan krijg je een heel raar verhaal vaak, maar kan je toch een beetje de strekking volgen. Alleen ik moest zo lachen, zoals ze one stroke vertaalden.

Ik heb het al vaker gezien hoor want in vele talen noemen ze het ook gewoon de One Stroke methode of ze laten het ‘methode’ weg. Blijft er one stroke over en dat wordt dan vertaald. Het is geen wereldwijd begrip natuurlijk. Ook die vertaalmachines, laat ik het zo maar noemen, zijn een beetje té zwart/wit. Hier een voorbeeldje: Scegli il posto più vicino a te per iniziare a colorare le tue giornate con la tecnica one stroke. Dit wordt zo vertaald: Kies de dichtstbijzijnde plek om je dagen te gaan kleuren met één beroerte. Ik lag dubbel! Eén beroerte? Of één klap, of één slag, dat doen ze ook wel eens. Het klinkt zo grappig! Voor ik het echt doorhad, had ik me al een paar keer verbaasd over de rare zinnen. Ik grijns er nu om want ik weet het, en zo’n programmaatje, dat kan nooit doen wat mensen doen. Hoe mooi en slim ze robots ook maken, wij bezitten een logica, die niet te programmeren is, denk ik toch.

Ik heb vandaag mijn deur afgeschilderd, die bij de spiegel. Er ligt weer een bloem bij op de trap en ik heb mijn hele grote kaars beschilderd. Verder lekker niks, het is tweede pinksterdag en driekwart van Nederland houdt een feestdag. Ik dus ook. Heerlijk is dat. Iets dat ik niet gewend ben. Ik weet dat apotheken ook weekenddienst hebben of avonden of nachten. Maar die hier om de hoek in elk geval niet. En als je dat over een aantal apotheken verdeeld, dan is het ook niet zo’n ramp. Toch hoef ik niet meer alle feestdagen te gaan werken, zoals vroeger. Ik ga er ook vanuit dat het niet zo vreselijk stressen zal zijn als ik de laatste jaren heb gedaan. Wat voor een ander hard werken zou zijn, is voor mij een peulenschil geworden.

Dat is dan het enige voordeel wat eruit is voortgekomen. Dat en het vinden van iets totaal anders. Ik had zo nooit door kunnen of willen gaan, dus dat komt prachtig uit. Dank u wel voor het wegpesten aan diegenen die de schoen passen, is het minste wat ik erover kan zeggen. Dat is dus een geluk bij een ongeluk, voor mij. Wat is de opluchting nog steeds groot, ook al is mijn uitkering maar 70% van wat ik verdiende, dat ik daar niet meer terug hoef. Dat zegt al meer dan genoeg. Van dat gevoel van vrijheid, dat ontbreken van dat zware juk op mijn schouders, kan ik nog elke dag genieten. Ook al heb ik geen cent om dood te doen, het genieten is veel meer waard! Dank jullie wel, echt gemeend!

Ik heb ook nog wat ‘katjes’ bijgewerkt. Ik heb er weer eentje bij gekregen, gisteren, van mijn broer. Ik heb er eentje een klein beetje gemaakt als Aurora. Die heeft nu zelfs echte snorharen, die ik gevonden heb hier in huis.  De andere twee waren meer ‘Moonlights’. Die hebben nu een zwart kinnetje en een zwart vlekje op hun borst.

Al wil ik het niet, toch komen er zo af en toe katjes bij. Van steen dan of zo. Ik vind dit werk genoeg zo. De enige manier dat er hier vijf katten in huis zouden kunnen zijn, is alleen als Sunshine weer thuis zou komen. En hoe erg dat ook zal zijn, dan kan het alleen maar minder worden, in aantal. Maar als het mag, dan graag zo lang mogelijk houden zoals het is. Dat zou ik heel fijn vinden, alle vijf thuis voor zolang als het kan. En een leuke baan straks, waardoor ik niets te kort kom en goed voor ze kan zorgen. Heel misschien een leuke andere woning, met al mijn wensen daarin vervuld. Goh, meer zou ik dan never nooit meer nodig hebben. Zou dat mogen een keertje? Zo gelukkig zijn?

"Wat en hoeveel we ook zoeken, we vinden nooit iets anders dan onszelf.

Origineel: On a beau chercher, on ne trouve jamais que soi-même.
Bron: Le Petit Pierre
"

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924

Ik heb nog verder helemaal niets gehoord van de opleiding zelf maar ik kreeg donderdagmiddag een mailtje binnen. Het kwam van die aardige meneer waarmee ik het eerste gesprek had gehad. Of ik mijn CV wilde sturen, in Word, want hij had het wel zo van me gekregen maar daar heb je tegenwoordig niks aan. Alles moet ook digitaal. Maar ik had wel zoiets van oh oh. Toen ik net mijn moderne CV had gemaakt, had mijn nicht al gezegd, te veel informatie. En zij kan het weten want zij is recruiter. Die heeft daar dagelijks mee te maken.

Toen ik op gesprek ging, zei de beste man precies hetzelfde. Daar moest ik nog wel even iets mee doen. Ja, zou ik doen alleen had ik dat nog niet gedaan. Ik had al eens een poging ondernomen hoor. Alleen, ik had hem nu zo gemaakt, omdat ik het zo complete info vond en ik wist gewoon niet wat ik nou wel of niet weg kon laten. Of hoe ik het dan anders moest doen. En nu moest ik het ding opeens opsturen. En als dat dan opeens zo moet, dan weet je het helemaal niet meer. Maar toen dacht ik aan mijn nichtje en heb gevraagd of zij dat voor mij wilde doen. En dat wilde ze wel, ik helemaal blij natuurlijk.

Daarom kon ik vrijdagmiddag de verbeterde versie met een gerust hart sturen. En er is niet eens zo heel veel aan veranderd, alleen wat dingen weggelaten. Ik weet dan nooit wat, dus dan kan beter iemand met verstand van zaken er even naar kijken. Dat CV is natuurlijk nodig om voor mij een stageplek te vinden, dat moeten zij voor me doen. Net als het zes maanden contract aan het einde van de opleiding. En in die zes maanden kan er dan ook weer een hoop gebeuren. Je kan het water testen natuurlijk.

Bevalt het daar wel, van beide kanten? Zo niet, dan kan je in dat half jaar alvast je sprieten uitsteken om te zien wat en waar je nog meer terecht kunt met je spiksplinternieuwe diploma. Want die vacatures word je nu mee overspoeld en over een jaar ook nog wel. Vooral in ziekenhuizen ook maar eigenlijk overal wel. Dat komt wel goed. Bovendien heb je dan ondertussen zo’n anderhalf jaar ervaring erbij gekregen, met stage en de zes maanden job. Je kan ook heel erg je best doen en hopen dat ze je willen houden, als je het er zelf ook leuk vindt om te werken. Maar ik heb dan wel een stuk breder perspectief dan ik eerst had. Ondanks mijn mooie CV kon een diploma erbij helemaal geen kwaad. Ik wilde voor geen goud meer doen wat ik gedaan heb, bij een vervoerder of als leidinggeven op een Callcenter. Mij niet gezien dus mooi opgelost.

Dat hij nu mijn CV heeft is een klein beginnetje. Ik zou graag de rest horen ook, wanneer beginnen, waar, hoe, wat en weet ik het allemaal wat ik nog wil weten. Verder ben ik helemaal niet ongeduldig of zo hoor. Nog eventjes afwachten. De 20^e komt Karina ook weer een paar daagjes logeren. Ook wel apart, dat is dus echt net voordat ik moet beginnen. Dit hebben we begin dit jaar al afgesproken, kan je nagaan. Alsof we het wisten, zo exact sluit het allemaal bij elkaar aan. We krijgen het nog druk ook dat weekend met alles wat er nu al gepland staat. En dan als Karina weer richting huis is, de boel hier doen en dan moet ik zo ongeveer toch wel aan de opleiding moeten beginnen. Ik heb er zin in! Ik ben benieuwd of ik de oudste doos ben van het spul daar.

De cits zullen ook moeten wennen, net zoals ik erg zal moeten wennen weer. Als je twee weken met vakantie bent geweest, is het al lastig om in je ritme te komen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat als je zowat twee jaar geen regelmaat meer hebt gehad. Rainbow zal er het meeste last van hebben. Moonlight ook wel, want dat is net mijn schaduw altijd. Maar die kent ook de periode nog van voor ik ziek werd. Die is opgegroeid met mij uren van huis. Maar de kleintjes weten dat niet meer nu. Dat was alleen de eerste maanden maar. Die weten niet beter of ik ben er gewoon altijd. Dat gaat binnenkort totaal veranderen.

Het worden twee dagen stage en twee dagen school en die ene dag thuis webinars en dan is de week wel vol. Het weekend wordt dan de boel doen en uitrusten en dan is het alweer maandag. Poe hee, ik vind het nu al snel gaan! En dan schrijf ik het alleen maar op. Ja, dat wordt een erg pittig jaar voor mij want je zal nog moeten leren ook natuurlijk. Nou ja, ik zal me er wel doorheen slaan, ik sla me altijd en overal wel doorheen. Al ben ik ook maar mens natuurlijk. De rek is er wel een beetje uit door alle klappen. Toch, we gaan vol goede moed beginnen. Ik hoop echt dat mijn harige jongens er niet al te veel last van zullen hebben. Dat hoop ik uit de grond van mijn hart.

Volgens mij is het puberen van de twee jongste heren ook een beetje voorbij nu. De laatste tijd klimmen ze weer regelmatig in één bakje samen en gaan elkaar dan wassen en watergolven. De schatjes. Dat vind ik altijd zo schattig om te zien. Vooral omdat ze meestal op oorlogspad zijn onderling. Ik vind het juist zo heerlijk als ze zo lekker elkaar de oren aan het uitwassen zijn. Dat hebben ze een hele lange tijd niet gedaan maar dat begint een beetje terug te komen. Bij de jongste broers dan. Maar ook is de verdraagzaamheid tussen Aurora en Skylar is beter aan het worden.

Daar is nog een hele lange weg te gaan hoor, daar niet voor. Maar toch, als ik het zie en Skylar wil haar bespringen, dan grijp ik gelijk in, met praten. Ja, echt, met praten. Dan zeg ik; ‘nee nee Sky, laat haar eens met rust, hashtag doeslief!’ Dan moppert hij terug hoor, zo grappig! En dan kijkt hij nog eens naar haar, aarzelt nog een beetje en ik ga dan verder praten. En uiteindelijk komt hij naar mij toe en geeft hij me koppies tegen mijn benen. Zo, crisis afgewend, rust wedergekeerd. Het werkt in elk geval wel.

Moonlight kent het dan wel, de lange dagen zonder mij maar hij zal er toch ook weer aan moeten wennen. Maar dat hij het kent, heeft hij toch weer voor op de andere twee. Aurora weet het ook nog wel. Bovendien ligt zij meestal de hele dag boven, behalve af en toe een naar de bak of het balkon op. Alleen in de avond, dan wil ze op schoot, als ik ook op de bank zit. Moonlight daarentegen, is heel vaak in mijn buurt. Vlak naast me, onder het bureau, komt wel eens voor. Of hij gaat ergens op een kast of krabpaal liggen, waar hij vrij zicht op me heeft. En af en toe voel ik zijn ogen dan branden en als ik dan opkijk, dan knippert hij ‘ik hou van jou’ naar me. Dan zeg ik dat even terug en gaan we weer verder. Hij met slapen en ik met waar ik mee bezig ben. Hij ligt me nu ook weer te bekijken, de scheet.

Dan ben ik even een bakkie gaan doen bij mijn broer en schoonzus. Kim en Daan waren er ook. Mijn broer is druk bezig in zijn vrije tijd, om het huisje helemaal naar zijn zin te krijgen maar er is nog veel te doen. Voorlopig is hij nog niet toe aan het overdekte zitje in de tuin. Dat is maar goed ook want als dat klaar is, ga ik de muur beschilderen in het Hawaaiiaans. Met tropische vogels en bloemen en planten. Maar ja, eerst de opleiding! Daarom, hij heeft nog genoeg te doen, dan doet hij dat maar eerst, ga ik eerst even diploma halen. Komt helemaal goed. Het ziet er elke keer beter uit, als ik langs kom. Dat doen ze goed! Dat wordt nog wel eens een paleisje. 

"Het water spreekt onophoudelijk en herhaalt zichzelf nooit."

Octavio Paz - Mexicaans dichter, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1990) 1914-1998

Ik zat van de week te denken aan de longarts. Ik zou na anderhalf jaar vanzelf een afspraak in de bus krijgen. Ik hoefde dat niet meer zelf te regelen. Nu heb ik daar dan altijd een beetje last van, want ik regel dat toch liever zelf. Maar dat ging allemaal via computer tegenwoordig, dat zou helemaal goed komen. Nu wist ik toch met de beste wil van de wereld niet meer wanneer ik er nou geweest was. Ik weet wel dat ik toen nog rookte dus het moet ver voor augustus 2018 zijn geweest. Ik maakte een mentale notitie, even kaart zoeken en kijken wanneer dat was. Als de anderhalf jaar al ver verstreken zou zijn, dan kon ik bellen. Maar ja, die mentale notities vallen wel eens van mijn mentale prikbordje.

Ik had er nog niet naar gekeken en wat haalde ik gisteren uit de bus? Jawel hoor, de afspraak met de longarts zal op 1 juli zijn, 13u20. Ik hoop dat dit  niet in de knoei komt met mijn opleiding maar goed, ik heb dit absoluut niet in de hand. Vroeger kon je nog wel eens zeggen, niet op de woensdag of juist wel. Nu krijg je gewoon de afspraak in je maag gesplitst. Wat ik nog meer in de bus vond, is  zo’n kaartje dat er een pakje voor mij bij de buren is afgeleverd. Alleen, ik verwacht, buiten wat Ali dingen, helemaal niets. En dan krijg je toch echt negen van de tien keer een bericht ergens van.

Wat ik wel heb gedaan, is een pakje aannemen van de buren. Op het kaartje in mijn bus staat, alleen maar dat het gericht is, de standaardteksten, aan huisnummer 23, ik dus. En dat het pakketje is bezorgd op 25, de buurtjes met de deur recht tegenover de mijne. De meneer die aanbelde van de week, sprak geen woord Nederlands en hij sprak mij aan met zeer gebroken Engels. Nu heb ik dus het vage vermoeden, dat dit kaartje dus eigenlijk ook bij de buren in de bus had gemoeten. Dat de man dit fout heeft gedaan omdat hij eigenlijk geen idee heeft, wat er op dat kaartje staat. Het duurde ook even voor ik begreep dat hij wilde dat ik het pakje voor de buren aan zou pakken. Van de buren heb ik tot nu toe ook niets gehoord. Ik denk dat ik wel goed zit in mijn denken.

En vervelend genoeg, heb ik ze helemaal niet gehoord buiten ook. Anders had ik even de gang op geschoten. Dan vraag ik eerst of ze een pakketje voor mij heeft aangepakt. Ik weet bijna zeker dat ze ‘nee’ gaat zeggen. En dan moet het dus wel zo zitten als ik nu al denk. En daarom zijn er dus inburgeringscursussen nodig. Nu begrijp ik dat nut ook opeens. Want zo gaat dat nog veel harder fout gaan bij die meneer. Nu zal ik niets willen pikken van wie dan ook, dus de buurvrouw krijgt echt haar pakje wel. Maar dat zal op sommige adressen wel eens totaal mis kunnen gaan. Ik blijf met een gespitst oortje luisteren of de buurtjes er zijn, zodat ik ze haar pakje kan geven. Het is kleding dus dan kan ze het eventueel nog op tijd retourneren. Zie je wel, nog iets dat heel fout kan gaan!

De afgelopen dagen voel ik me niet echt fijn. Ik had daar met Karina over zitten appen. Gelukkig kan ik bij haar mijn ei wel kwijt. Dat kan maar eens nodig zijn. Ik ben ook wel blij dat ze eind deze maand weer even komt logeren. Dat is fijn bijpraten, zo face to face. Maar appen is dan het op een na beste. Gisteren was ik ook nog niet helemaal in mijn hum en de deurbel ging. Er riep iemand dat ze een verrassing voor me hadden. Ik drukte de deur open en ik liep de dame tegemoet. “Oh”, zegt ze, “mij is verteld dat degene waarvoor het is heel oud is en dat het wel even kon duren voor die open zou doen of beneden zou zijn.” Oké? Ik ben geen piepkuiken meer maar zo oud dat ik niet meer snel genoeg beneden ben? Eh… Ik schiet in de lach.

Ik zeg; “nou, als het een bos is van iemand van een jaar of 15, dan is 57 behoorlijk bejaard ja.” De dame zegt zelf 56 te zijn en snapt haar instructies dan ook niet meer. We moeten er allebei om lachen, best grappig zo. Ik pak de bos aan en krijg een hele rits instructies, hoe ze te verzorgen. Prima, ik zal er op letten en zo doen als voorgeschreven! Oh het zijn hele prachtige grote rozen! Roze, lila en knalgeel, schitterend. Van die grote dikke, dat vind ik zo mooi! Eigenlijk hoef ik niet eens op het kaartje te kijken. Ik heb namelijk al een flauw vermoeden van wie dit kan zijn. Ja hoor, Karina natuurlijk. Die is toch altijd zo lief en attent. Echt hoor, iedereen zo zo’n vriendin moeten hebben! Daar ben je dus echt gezegend mee. Mijn dag kon in elk geval niet meer stuk.

Elke keer als ik naar die mooie bos rozen kijk, word ik er blij van. En dat wist zij natuurlijk! Moonlight en Skylar komen als eerst voor de inspectie. Moonlight ziet mijn fototoestel en gaat er snel vandoor. Die is niet zo van het op de foto gaan. Skylar lijkt wel te poseren, hij wil wel met die prachtige rozen op de foto blijkbaar. Rainbow komt even snuffelen maar is ook snel weg. Soms komt Aurora wel de bloemen inspecteren, soms boeit het haar niet. Ik heb haar nog niet op tafel gezien in elk geval. Al weet ik natuurlijk niet of ze vannacht even is gaan snuffelen.

Ik heb mazzel hoor, ik kan tenminste nog een vaas met bloemen neerzetten. Wel let ik enorm op wat voor bloemen het zijn. Neem lelies, ik vind ze zo prachtig, maar ze komen er hier echt niet in. Als ze een korreltje van dat stuifmeel op hun vacht krijgen en ze wassen zich, zijn ze gelijk dood. En zo heb je veel meer bloemen en planten die erg giftig zijn voor katten. Waar wij zelf en honden geen centje last van hebben. Raar maar waar. Ik kan nog wel van, de juiste, bloemen genieten. Kim d’r kat, één van de twee in elk geval, die laat geen vaas met bloemen heel. Ik neem voortaan ook geen bloemen meer mee, die eindigen toch op de gang. Zelfs als ze de bloemen heel hoog op een kast zet, dan doet het rare beest de gekste pogingen om er toch te komen en bezeert zich zo dan ook. Daarom zet ze bloemen echt niet neer. Dat gaat niet.

Jammer voor haar want ze is er wel gek op. Daarom kan ik echt zeggen dat ik geluk heb, met vier van zulke irritantjes in huis. Ik kan heerlijk genieten van mijn bloemen altijd. Al kijk ik natuurlijk echt wel even na, wat er in de bos zit. Want anders, hoe mooi ik ze ook vind, komen ze niet binnen. En ik vind het altijd erg om iets dat leeft weg te gooien maar ik vind het erger om mijn cits risico te laten lopen en dan is het afwegen snel gebeurd. Op de foto’s genieten van katten en bloemen, doe ik hele dagen. Best prettig, vind ik toch. En ik kan het weten! Als er iets hier in huis in overvloed aanwezig is, dan heb je het over katten en bloemen. Dat kan niet missen.