"Midden in de winter begreep ik eindelijk dat er in mij een onoverwinnelijke zomer huisde.

Origineel: Au milieu de l’hiver, j’apprenais enfin qu’il y avait en moi un été invincible.
Bron: Retour à Tipasa (1952)
"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Ik heb me opgegeven voor een televisieprogramma. Niet omdat ik zo graag met mijn smurf op tv kom hoor, helemaal niet. Ik zou liever Kim sturen of zo, maar dat gaat niet. Want het gaat om mijn allerbeste en liefste vriendje uit mijn jeugd. Hij is eigenlijk stiekem iets ouder dan ik, maar ik reken hem altijd als exact even oud. Want vlak voor ik geboren werd, heeft mijn opa hem voor mij gekocht. En sjonge, dat was even een schot in de roos. Een Teddybeer, die ik Beer noemde, werd al snel onmisbaar voor mij. Beer sliep in mijn armen, al zover terug als ik me kan herinneren.

Als je hem van rechtop op zijn rug draaide, zei hij met een zware stem “Beeeeerrrrrr”. Vandaar dat ik hem zo ging noemen vanaf ik begon te praten. Als ik verdriet had, dan troostte Beer me zoals niemand anders kon. Hij lag altijd op mijn bed op mij te wachten. Zonder Beer slapen, kon ik niet. Dus de keer dat we op vakantie gingen, naar een vakantiehuisje in Epe, moest Beer natuurlijk mee. Anders had ik de hele camping op stelten gezet. Ik was wat dat soort dingen betreft een echte kleine diva. Ik was, ook al was ik pas drie, ook erg eigenwijs. Ja, toen al ja, inderdaad. Zwemmen kon ik nog niet, dus mijn moeder was als de dood dat ik in het water zou vallen, want er waren vennetjes of meertjes daar, als ze me niet in de gaten hadden.

Op een dag was ik de hele dag al met haar op en in het water geweest. Mijn moeder had zo’n klein opblaaszwembadje als bootje gebruikt voor mij. In de avond werd het fris en ik moest naar bed. Zo vlug als mijn kleine beentjes mij konden dragen, vloog ik richting het meertje en daar stond dat badje nog. Hup in het bad/bootje en zo het water op. Ik dobberde daar midden in het meertje en mijn moeder maar roepen aan de kant. "Ria kom nou toch!" NEE! Volgens mij is mijn oom er toen ingesprongen en me komen halen. Dat verhaal heb ik jarenlang aan moeten horen, dat begrijp je wel. Ik wilde gewoon niet slapen, ik wilde varen, dat vond ik geweldig. Nu nog hoor, zet mij op het water in iets dat blijft drijven en je hebt geen kind meer aan me. 

Dat je, als jouw kind zo’n belangrijke knuffel heeft, ook op moet letten, dat je die mee terug neemt als het ding mee is op vakantie,  daar kwam de hele familie ook snel achter. Want dat was exact wat er gebeurde natuurlijk. Toen ik naar bed moest, was Beer nergens te vinden. Ik heb half Rotterdam bij elkaar gegild. Het was echt drama, een groot drama. Ik weet het verdorie nog steeds! Oh wat had ik een verdriet, ik was totaal ontroostbaar. Mijn arme oom is toen helemaal terug gereden naar Epe, om Beer te zoeken. Dat is maar een uurtje of twee heen en dan ook weer terug. En hij had net al twee uur gereden naar huis natuurlijk. Ik denk niet dat hij toen blij met mij was. Helaas, zonder Beer kon ik niet. Gelukkig wist iedereen dat, ook al waren ze er op dat moment niet echt blij mee. Met rode ogen, zonder stem en een verstopte neus, kropen Beer en ik gelukkig samen het bed in die avond. Ja, Beer was me zeer dierbaar, bijna heilig. 

Ik ben ik weet niet hoe vaak verhuisd. Nu werd ik zelf even nieuwsgierig, en ik ben gaan zitten tellen. Als ik het goed heb is dat twaalf keer geweest, zelfs ook helemaal naar het buitenland. Ja, oké België is vlakbij. Toch is het buitenland voor hier. Dus dat telt wel. Oh, twaalf keer? Nog ene keer dan, volgens mijn moeder! Beer is overal mee naartoe verhuisd. Ook al valt hij nu zo'n beetje uit elkaar als ik ernaar blaas, ik kan hem niet weg doen. En toen kwam er een oproep van dat programma, of je iets hebt dat gerestaureerd moet worden en dat belangrijk voor je is, toen dacht ik opeens aan beer. Mijn arme jongen is ontzettend toe aan een opknapbeurtje. Wie weet kan het nog goedkomen met hem, ooit. Afwachten of ik er ooit nog iets van hoor. Wat zou het mooi zijn als Beer nog een ronde mee mocht komen. 

Dan kan ik vroeger een kleine diva zijn geweest, maar hier zijn er vier harige diva’s hoor. Gisteren ook weer, Moonlight is een lastige eter. Hij heeft van die periodes dat hij geen natvoer eet, of geen snoepjes wil. Een hele aparte is het. Of hij springt al op het aanrecht, als ik eten in de bakjes doe, zo’n trek heeft hij. Hij is ook de enige die dat mag want hij kiest een bakje uit en gaat eten, en schrokt niet alles van de anderen op. Rainbow probeert het wel eens, maar die moet eraf van mij. Dat weet hij heus wel.

Momenteel zit Moonlight weer in zo’n lastige periode. En soms eet hij dan wel, soms niet. Hij springt in elk geval niet op het aanrecht. Zijn bakje op de grond bij de andere twee jongens zetten heeft geen zin. Daar komt hij niet eten. En bovendien, dan gaat Rainbow snel dat bakje leeg eten. Zo is hij wel. Moonlight staat dan wel altijd ergens, waar hij zijn bakje eten geserveerd wil hebben. Soms is dat buiten, op het balkon, soms op de kast of op de tafel. Altijd wel rare en hoge plekken. Dat maakt mij niet uit, ik geef het hem daar wel.

Dus kreeg hij het gisteren op de kast. Hij nam een micro hapje en sprong van de kast. Zucht. Dan niet! De anderen waren lekker aan het eten en zelfs Aurora had zich naar beneden begeven voor de gelegenheid. Zij at op de gang. Die gaat ook zitten waar ze wenst te eten. Ja, ik heb het er maar druk mee. Rainbow, en Skylar ook soms, zoeken alles af, waar staan de bakjes van de anderen, als ze hun eigen bakjes leeg hebben. Want dan eten ze de restjes daar ook van op. Die van Moonlight vonden ze niet zo snel. Terwijl ik nog hier zit te typen gisteren, komt Moonlight weer op de kast. Hij begon toch weer een beetje te eten. Alleen heel onhandig. Ik moest daar weer zo om lachen. Rare gozer is het toch.

Hij stond, toen hij het net geserveerd kreeg, op de hoogste kast, daar stond het bakje dan ook nog. Maar hij zat nu op de lagere kast. Toch maakte hij geen gebruik van het feit dat hij nu eigenlijk heel makkelijk zou kunnen eten, met dat hoogte verschil. Nee, hij moest weer met zijn voorpoten op dat hogere stuk gaan staan en zo zich nog moeten buigen om te eten. Ik lag dubbel. Heeft hij toch nog lekker staan te smikkelen, zij het wat onhandig. Skylar had hem zo boven zien eten en zo wist hij natuurlijk gelijk waar het bakje van Moonlight zich bevond.

Skylar is iets meer streetsmart dan Moonlight want die maakte wel goed gebruik van het hoogteverschil en ging er zelfs nog heerlijk bij zitten ook. Oh echt hoor, wat zijn ze toch allemaal geweldig! Wel raar eigenlijk want Skylar is nog nooit buiten een veilig huis geweest, ja twee keer naar de dierenarts. En Moonlight is toch buiten ergens geboren, je zou hem slimmer verwachten. Maar nee, Moonlight is een lastige nuf hoor. En lekker eigenwijs ook. Zo hebben ze allemaal wel hun eigenaardigheden. Voor mij soms lastig maar meestal moet ik er zo smakelijk om lachen, ik zou het niet anders willen. Het wordt weer tijd, even mijn blog plaatsen en dan mijn cits hun avondmaaltje geven. Kijken waar ze nu weer willen eten.

"Ik ben nooit, ik word."

André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951

Gisteren had ik een mooie les, met die koeken, maar voor vandaag vond ik er ook eentje. Wel eentje die een heel stuk korter is maar daarom niet minder waar natuurlijk. En eentje die ik zelf ook altijd probeer toe te passen. Als je het zo brengt, als in dit verhaaltje, dan is het ook weer zo helder en zo logisch eigenlijk. Want wat nou als je 86.400 euro op de bank hebt staan? Stel, iemand steelt daar 10 euro van, wat doe je dan? Gooi je dan het restant  € 86.390,-- weg? Of erger nog, geef je het aan diegene die die 10 gestolen heeft? Natuurlijk niet!

Een dag bestaat uit 86.400 seconden. Dus laat die 10 seconden van iemand, die negatief tegen je doet, de rest van je 86.390 seconden niet verpesten! Ongeacht in welke context of situatie je ook bent, een positieve mindset kan je alleen maar positief ondersteunen. En dat is echt zo. Doet iemand lelijk tegen je? Denk hier dan eens aan terug en ga weer met een glimlach verder je dag in. En nu je dit weet, zal het ook een stuk makkelijker gaan! Tenminste, dat is hier wel de bedoeling van. Want soms, ook al wil je het niet, kan iemand je zo mee naar beneden slepen in hun negativiteit. En wiens schuld is het dan? Degene die je sleept, of jij die je hebt laten slepen, die het heeft toegelaten? Ja toch?!

Iemand zei ook van de week, over dat oplichten met spotgoedkope artikelen via Ali Expres en dan zelf voor 25 x zo duur verkopen; ja maar als je het er voor over hebt en je koopt het, dan is het je eigen schuld. Ja, dat is ook wel zo. Maar ik vind het veel erger als, bijvoorbeeld, iemand iets heel graag zou willen hebben. Elke keer dat je zo’n advertentie ziet denkt, goh, jammer dat het zo duur is. Ja, oké, dan moet die persoon zelf ook verder zoeken. Maar eh, tot vrij kort geleden, wist ik dat ook niet hoor, dat dat kon. Ik durfde in het begin zelfs niet via Ali Expres te bestellen, omdat ik niet zeker wist of het wel zou aankomen. Ik ben begonnen met hele goedkope dingetjes. Van nog geen euro of zo.

En nu nog, echt dure spullen, ik durf het gewoon niet. Nu heb je sinds kort ook achteraf betalen daar, misschien dat ik het dan wel zou durven. Maar dan kan het nog mis gaan. Ik heb nog steeds een paar schoenen tegoed en ik kan er niks mee omdat er staat dat ze zijn afgeleverd. Ook geen Louboutins natuurlijk maar toch, iets waar ik me erg aan kan ergeren. Ik heb het maar losgelaten, toch klopt het niet. En omdat het heel af en toe misgaat, blijf ik voorzichtig en dat is misschien wel zo goed ook. Ik kan nou eenmaal slecht tegen onrechtvaardigheid. Dan ben ik net Don Quichote en ik word ook meestal wel verslagen door de windmolens, inderdaad.

Je wordt wel snel veel voorzichtiger. Als je maar vaak genoeg verraden bent, dan komt er een flinke muur om je heen. Dus ik trap niet snel ergens in en als ik dat wel doe, dan ben ik op niemand bozer dan op mezelf. Want ik had het kunnen weten. Maar het zorgt er soms ook voor, dat ik al uithaal voor er maar iets gebeurd is. Uit angst dat het gaat gebeuren zeg maar. Als dat voor iemand anders zo te begrijpen is tenminste. Dat is heel stom misschien maar dan heb ik het in elk geval zelf gedaan. Dat doet minder zeer dan dat iemand anders het doet. Vooral als je het toch al aan ziet komen. En dus heb ik nu een soort slotgracht maar soms staan er stukjes op instorten en dat zie je niet altijd aankomen. En dat is gevaarlijk want er zitten zeeën van verdriet achter en elk klein gaatje kan een vloedgolf veroorzaken. Dan kan je maar beter goed je muurtje onderhouden of soms vast afstand nemen van alles wat de gaten erin laat slaan.

Gisteren heb ik dus zitten schilderen. Mijn broer vindt het blijkbaar niks, merk ik aan zijn opmerkingen, maar dat geeft niet. Als ik het maar mooi vindt. Ik ben dus ook bloemen op mijn trap aan het schilderen. Daar werk ik gelijk lelijke plekjes mee weg. Net zoals op mijn kast op de gang. Ik vind dat handig en het staat bij de rest. De trap moet ik trede voor trede doen want het moet ook goed kunnen drogen en beschermd worden tegen galopperende katten en zo. Nu had ik de onderste twee treden gedaan. Van de week even de volgende twee. Hoeveel treden ik totaal ga doen, dat weet ik nog niet. Boven zijn er geen bloemen dus helemaal naar boven hoeft niet echt. Misschien doe ik het tot in de draai, ik kijk nog wel. Als ik het maar leuk vind in elk geval. Dat doet iedereen toch in zijn eigen huis?

Vandaag voel ik met nog steeds niet zo goed, niet gek hoor. Ik heb ook nergens zin in en heb me zelden zo naar gevoeld. Maar dat is mijn eigen schuld. Vandaag heb ik niet eens de puf om te schilderen. Ik heb nog een hele stapel kleding liggen, waar iets aan versteld of gemaakt moet worden en dat ga ik vanmiddag even doen. Ga ik lekker op de bank zitten en ga ik lekker naar wat series kijken die ik op heb genomen. Ondertussen de boel maken. Ging dat maar met alles zo. Ik kan het gelukkig goed, ik vind het ook leuk om te doen. Heb ik gelijk weer wat broeken erbij. En kan mijn jas weer goed dicht, want die knoop hangt al maanden half los.

Ik hoorde net een harde klap en ik schrik me rot. Is het de magische bal die ik heb hangen voor het raam. Nou ja, google maar spiraal glazen bol en dan snap je me wel. Dat ding hangt aan een draadje vissersgaren aan een soort van kastje, en daardoor draait het draadje in elkaar. Dat draait dan weer los en dan krijgt het weer een rukje, waardoor het draadje weer in elkaar draait. Als je dan naar de glazen bal kijkt, dan lijkt het net alsof die naar boven of naar beneden rolt. Maar dat is een optische illusie. En dat draadje, dat knapte nu blijkbaar net! TSSSSK hoor ik naast me en ik kijk verschrikt om. De spiraal is met de punt met een rotklap in de plant gevallen, die eronder staat. Nog een mazzel want anders had het me een klap gegeven! Hij draait weer, aan een nieuw touwtje en maar hopen dat, als dat touwtje breekt over een paar maanden, dat het dan weer zo netjes valt. Dan valt dat in elk geval mee.

En als er een kat net onder loopt, als zoiets gebeurt, dan kan dat nog verkeerd uitpakken ook! Gelukkig is dat niet gebeurd en zijn alleen de wortels van de plant behoorlijk geschrokken, denk ik. De stapel kleding is vermaakt, ik hoop dat ze t leuk vonden. Verder heb ik foto’s genomen van wat ik geschilderd heb gisteren. En die heb ik in een collage zitten stoppen om hier bij te plaatsen. Straks komen mijn boodschapjes, ook zo lekker handig! Ik eet lekker toast champignon vanavond. Heerlijk met veel knoflook en uitjes en kruiden. Brood in de broodrooster, heerlijk! Nog een half uurtje tot drie kwartier wachten tot ze er zijn. Vlak ervoor de cits eten geven, dan kan ik rustig eten. Lekker, daar heb ik best trek in!

"Het leven begint aan de andere kant van de wanhoop.

Origineel: La vie humaine commence par l'autre côté du désespoir.
Bron: Les mouches (1943)"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980