"Elk van ons is een woestijn.

Origineel: Chacun de nous est un désert.
Bron: Dieu et mammon (1933)"

Francois Mauriac - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1952) 1885-1970

Gisteren eindigde ik met een gedichtje van Hans Stolp. Die man lijkt naar mijn leven te kijken en er dan teksten over te schrijven, af en toe.  Niet alleen dat, maar wat hij schrijft, dat getuigt pas van pure wijsheid. En alles wat hij zegt of schrijft dan, komt overeen met de boeken van Jozef Rulof. Daarom weet ik één ding zeker, hij heeft een direct lijntje met boven. Hij weet ook de ins en outs. Net als alle Rulof lezers. Dat herken je. Maar wat het voor mij vooral zo bijzonder maakt op het moment, is dat het heel vaak op mijn eigen situatie lijkt te slaan. Of is het net zoals met van die liedjes. Dat je denkt, nou ja, dat is voor mij geschreven!

Niet gek ook hoor, want ook dat soort mensen, hebben een lijntje met boven. Vandaar dat dat soort liedjes of teksten dan vaak zo aanslaan. Dat heb ik ook al vaak genoeg gehad. Ik heb in de auto altijd 21 opstaan, van Adele. Al die liedjes kan ik zo in bepaalde periodes van mijn leven plaatsen. Ik had ze zelf precies zo kunnen schrijven. Heel apart is dat altijd, als je weer eens zo’n tekst hoort, die voor jou geschreven lijkt te zijn. Ik denk omdat het komt dat je krijgt wat je nodig hebt, niet wat je wilt. En dat is niet altijd even leuk, maar daar groei je wel van. En groeien in de geest, in licht, in liefde, is het mooiste wat er is. Je krijgt er meer licht van.

In België, met die nare partner die ik toen had, heb ik erg afgezien maar oh wat ben ik gegroeid. Hij was ook zo’n iemand van wat hij noemde ‘niet de vuile was buiten hangen’. Dus als ik een blauw oog had, waarvan de hele wereld wist dat hij me zo geslagen had, moest ik nog zeggen dat ik tegen een keukenkastje was gelopen. Maar ook als we ruzie hadden, moest ik opeens lief en vriendelijk doen, als er iemand bij kwam. Nou sorry hoor! Buiten het feit dat ik dat niet kan, wil ik dat ook niet. Hij vond dus dat je nooit iets mocht laten merken of weten wat er binnenshuis af speelde. En ik was en ben zo’n iemand die absoluut niets maar dan ook niets te verbergen heeft.

Het kan me ook niet echt schelen wat iemand anders er van vindt. Dat zal mij een worst zijn. Ik wil niemand kwetsen hoor, hou me dat ten goede! Maar je mag alles van me weten behalve mijn pincode, want wat dat betreft, ik vertrouw alleen mezelf. Dat heb ik door schade en schande wel geleerd. Hij vond ook altijd, dat je dan zwak was, als mensen wisten dat je soms huilde of dat je gevoel had. Zo vreemd vond ik dat. En dan mijn eigen moeder, die vond het ook altijd zo belangrijk wat de buitenwereld dacht. Zij was hartstikke lief hoor, maar wilde toch ook altijd anders doen dan dat het was. Dat heb ik echt nooit begrepen. Het is toch zoals het is? Waarom moet of wil je daarover liegen dan?

Ik heb dat echt nooit gedaan. Wat je ziet is wat je krijgt, heb ik verdriet, dan mag je dat weten. Heb ik lol? Mag je dat ook weten. Ben ik rijk? Dan merk je dat wel want dan geef ik veel weg. Ben ik arm? Dan mag je dat gewoon weten, dan ga ik niet net doen alsof ik zakken met geld heb. Ik word er niet meer of minder van, qua persoonlijkheid door de hoeveelheid op mijn bank of in mijn portemonnee. En mensen die daar wel naar kijken, die horen overduidelijk niet in mijn leven. Het is zo simpel eigenlijk. En wil je dat allemaal wel verbergen? Dan moet je dat helemaal zelf weten. Ik ben er wel achter dat niemand hetzelfde is.

Toch zijn er een aantal mensen die wel op jouw golflengte zitten en bergen mensen die daar nog lang niet zitten, of die er al voorbij zijn. Hopelijk kom je de juiste mensen tegen op je pad. Dat merk je gelijk hoor. Al kan je, doordat iemand zich anders voordoet, wel eens op het verkeerde been worden gezet natuurlijk. Maar de echte oprechte soulmates, die ook zo zijn als jij, die zijn er ook wel en die komen echt wel een keer op je pad. Ik heb al vier van die harige dieren engeltjes die me bijstaan en een paar hele lieve vriendinnen. Die zijn ook aan komen waaien, net als de katten ooit begonnen mijn lieven binnen te druppelen. Terwijl ik een hondenmens was, dus dat was best knap gedaan.

Ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten. Al is Moonlight al de hele tijd vervelend aan het janken en wil ik hem heel even achter het behang plakken. Maar dat heb je met iedereen wel eens een keer. Zelfs met engel-dieren. Ik heb vier pittige exemplaren in huis hoor. Moet kunnen, ook een engel heeft wel eens een off day. Maar ik dwaal weer hartstikke af. Ik wilde nog zeggen dat ik het niet zie als zwakheid, als je jezelf laat zien. Met al je kwetsbaarheden juist. Ja, je wordt dan misschien wel vaker gekwetst maar meer omdat je iemand zo verkeerd hebt ingeschat. Want als je bij de juiste persoon jezelf bent, dan heb je er alleen maar winst van.

En omdat ik ben zoals ik ben, en ik naar mezelf durf te kijken, sprak het onderstaande stuk tekst me zo aan. Want ik kijk altijd eerst naar wat ik fout doe en geloof me, ik kijk wel heel erg goed. Vind ik dat, dan ben ik de eerste die daar direct mee aan de slag gaat. Want ik vind het ook niet erg om fouten toe te geven. Juist niet! Daar leer je van en groei je van. Het wegstoppen of ontkennen, dat heeft juist geen zin! En geloof je, door jezelf kwetsbaar op te stellen, wordt je sterker en ben je meer wie je bent en hoort te zijn. Zo zie ik dat in elk geval. Maar ja, wie ben ik?

<<>>In je zwakheid ligt je kracht<<>>Weet je het al? Niet in je kracht, maar in je zwakheid ligt je winst. Als je niet langer wegloopt voor je verdriet, als je de pijn en onmacht niet langer wegstopt, maar dat alles eerlijk onder ogen durft zien, dan, eerst dán zal je Mij eindelijk vinden.<<>>Weet je het al? Zo lang je nog zo stoer doet, zo lang je nog steeds op elke belangstellende vraag naar jou zegt: ‘het gaat goed,' zo lang ben en blijf je van Mij afgesloten. Wie flink wil zijn, alleen maar stoer doet, en nooit zijn echte zelf laat zien, vindt Mij niet in zichzelf. <<>>

Weet je het al? Zo lang je nog steeds naar anderen wijst, en niet ziet dat jij zelf het bent die je onmacht, dat gevoel van afgewezen worden en van ongelijkwaardigheid oproept en creëert, zo lang zal je geen licht in het duister vinden. Maar wanneer je zwak bent, wanneer je eindelijk jezelf je onmacht durft bekennen, wanneer je niet meer weet hoe verder te gaan, eerst dán ben je rijp voor het wonder, eerst dan vind je die verborgen levensbron in jezelf.<<>>

In je zwakheid ligt je eigenlijke kracht. Wanneer durf je het eindelijk aan: te kiezen voor de  onmacht, de tranen van de pijn, het niet-meer-weten hoe verder te gaan? Alleen in zwakheid wordt Mijn geest in jou geboren.<<>> Weet je het al? Mijn geest in jou. Hans Stolp

"Eerzucht is de dood van het denken."

Elias Canetti - Oostenrijks schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1981) 1905-1994

Zo weer een dag school voorbij. Volgende week even niet, maar ik loop zo erg achter met een aantal dingen, uitrusten zit er niet bij. Die tijd moet ik echt gebruiken om alles weer recht te trekken. Er staat ook bijvoorbeeld, dat iets 5 uur duurt om te maken. In de praktijk ben je daar minstens 10 a 12 uur mee bezig. En ik dacht dat het aan mij lag maar ja, de anderen hebben het ook. Zelfs de jonge meiden, die nog geen 20 zijn. Dus ze spiegelen het allemaal even mooier voor. Nu moet je voor het ‘loopbaan’ onderdeel de meest onzinnige dingen maken. Welke vervolgopleiding je zou willen doen, of waar nog meer je interesse ligt, en of je daar werk in kunt vinden.

Misschien leuk en nuttig voor als je 20 bent, maar voor mij? Rot op zeg! Excusez le mot! Daar ben ik echt veel en veel te oud voor geworden hoor. Moet je online van alles over opleidingen en functies gaan zitten zoeken. Dat heb ik gedaan voordat ik deze opleiding ging doen, zodat ik daardoor wist dat ik deze opleiding wilde doen. Snap je?! Misschien moet ik die ook maar in gaan vullen. Het blijkt dus, dat ik nog 3 weken heb, om 4 van die enorm tijdverslindende opdrachten te maken voor dat hele loopbaan gebeuren, dat voor en bij mij kant nog wal raakt. Maar, doe je het niet, dan krijg je geen diploma. Eigenlijk om triest van te worden.

Net als die achterlijke presentatie die we moeten doen in de week na de vakantie. Het is dan ook de bedoeling, dat je, want je bent in paren gedeeld en een opdracht gegeven, contact zoekt met elkaar. Dat je dan afspraken maakt om bij elkaar te komen, via skype of zo kan ook. Maar eh, niet rot bedoeld, ik heb de woensdag nog en ik ben single. Maar Monique heeft een gezin, en zij is ook nog eens BBL, wat wil zeggen dat zij 3 dagen aan het werk is. Oké, zij heeft dan wel geen online lessen overdags, die moet ze ’s avonds doen. Maar die ene vrije dag heeft ze erg nodig. En ik zou echt geen puf hebben om nu nog mijn laptop op te starten om lessen te volgen. Dat moet zij nu op dit moment doen namelijk. Vreselijk!

Dus het weekje rustig aan, waar ik op hoopte, dat gaat niet door. Dat wordt opdrachten maken en toetsen maken en weet ik het allemaal. Ik kan de spullen voor Swan Market toch niet naar de auto brengen want ik moet Karina van de trein halen zaterdags en dan heeft ze een koffer bij zich die ook de auto in moet. Dat is dan het nadeel van zo’n klein autootje. Voor de rest niets dan voordelen hoor. Maar ja, verder moet je er niet echt iets mee moeten vervoeren. Ik heb broer en schoonzus al om hulp gevraagd. Die komen die zondag ook even mee, om de boel mee naar beneden te sjouwen en in hun auto ook mee te brengen.

Want als Karina haar koffer hier binnen heeft, dan kunnen we, als we richting Kralingse bos gaan, naar de ‘grote schijn’, dan kunnen we allebei al een doos mee nemen. Dan de zondag ook allebei nog een doos. Dat zijn er al vier. Dan nog een keer naar boven met Ben en San en dan de 2 hele grote boxen meenemen en het paardenschilderij moet nog mee en mijn grote vodka fles met het kerstman schilderij, dat moet ook mee. Hopelijk heb ik dan alles. Ik moet mijn oplader niet vergeten, want betalen kan cash maar ook via tikkie of scannen. Hoop ik toch. Dus tja. Genoeg te doen nog maar het kan niet eerder gedaan worden. Er staan al 2 boxen in mijn auto en de stoeltjes liggen er ook al weken.

Hopelijk moet ik niks mee terug nemen. Maar dat zal absoluut teveel gevraagd zijn. Al weet je het nooit. Hopelijk hoef ik na zo’n drukke dag, niet nog eens 20 keer naar boven met boxen. Dan moet dat de volgende dag maar weer. Nou ja, we gaan het wel zien. Ik kijk er wel naar uit. Ik ben zo benieuwd! Vorig jaar, toen ik er zelf ook was met broer en schoonzus, had ik al zoiets van, hier wil ik ook wel staan. Want ik zag me spuuglelijke schilderijen, waar ze zoveel honderd euro voor vroegen. Nu weet ik niet of die verkocht zijn, en ik wil ook niet zoveel vragen hoor, ja als het het waard is, qua uren, zoals bij dot dingen. Ik had alleen zoiets van, nou dan horen de mensen ook wel iets mooiers te zien. En er waren ook mooie dingen hoor, maar die waren dan weer zo duur.

Er waren ook veel echt leuke dingen en vooral ook lekkere dingen. En allerlei eetstandjes van alle delen van de wereld zowat. We wisten gewoon niet wat we moesten kiezen en zijn toen uiteindelijk maar voor Mexicaans gegaan. Daar ben ik sowieso gek op, die kruiden en smaken. Al is voor mij altijd de Indonesische keuken niet te verslaan. Die staat eenzaam aan de top, ik kan er ook niks aan doen. Maar dan komt Italiaans en dat wordt direct gevolgd door Mexicaans. Verder moeten er nergens vetjes aan zitten of vis erin. Dan haak ik af in welk deel van de wereld dan ook. Ach, zo hebben we allemaal wat hè.

Ik ga eindigen vandaag met een prachtig klein stukje tekst van Hans Stolp. Daar zie ik tegenwoordig enorm veel van voorbij komen en bij sommige van die teksten, denk ik ‘heb je het over mijn leven soms?’ Zo toepasselijk is het af en toe. Dat geldt ook voor die kleine stukje. Dat heb ik pas ook gedaan en ik ben mijn eigen kant op gegaan. Gekozen voor mezelf, voor mijn eigenwaarde en voor wat ik van binnen voel. Hoeveel pijn het ook doet, het voelt toch ook erg goed. Omdat je diep van binnen voelt, dat het niet anders kon, dat ik goed zit met wat ik voel en hoe ik het voel.

En daarom ben ik dan ook weer een stuk dichter bij mezelf, zoals ik ben bedoeld. En toen ik dat bij mezelf zat te bedenken zo, kwam ik het gedichtje tegen. Mijn mond viel open, zo stond het er bijna woordelijk! Daarom wil ik het hier ook delen. Morgen deel ik een iets langere, omdat het ook over die keuze gaat, of er in elk geval mee te maken heeft. Het slaat ook op die situatie, dat leg ik morgen wel uit.  Maar voor vandaag dit kleintje:

Moedig<<Wees moedig, durf te luisteren>>naar wat je van binnen voelt en weet.>>Wat anderen ook zeggen,>>volg de stem van je innerlijk weten.>>Dan word je, zoals je bent bedoeld.<<Hans Stolp

"Een schrijver is zelden zo welbespraakt als wanneer hij het over zichzelf heeft."

Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924