"De wet verbiedt, in zijn majestatische gelijkheid zowel de rijken als de armen onder bruggen te slapen, in de straten te bedelen en brood te stelen.
Anatole France - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1921) 1844-1924
Origineel: La majestueuse égalité des lois, qui interdit au riche comme au pauvre de coucher sous les ponts, de mendier dans les rues et de voler du pain.
Bron: Le lys rouge (1894) H. 7"
Wat een dag was het vandaag. Echt hoor, eerst waren Randah en ik samen, maar we kwamen nergens aan toe. De receptorder bleef maar liggen en de voorraad ook. Ik was continue aan de telefoon en Randah continue aan de balie. Er zat bijna geen pauze tussen. Bizar was het gewoon. Later bleek, dat men vergeten was om er nog een assistent bij te plaatsen maar degene die kwam, was er pas tegen twaalven en liepen we al uren achter het verhaal aan. En zo is het gebleven, zo achterlijk druk. Dan ook nog eens de bezorger die naar de dokter moest. Die helpt normaal ook met medicijnen bij pakken en archiveren. Dit keer dus niet. Ik ging pas rond half twee eten en Asham ook. Mijn hemel zeg, mijn voeten vielen er bijna af.
Het waren ook allemaal enorm grote recepten ook nog eens. En dan ook nog zo dat er veel niet klopte. Ik voelde me gesaboteerd zowat. Ik flapte er van alles uit en daar lagen de dames dan gelukkig wel dubbel om. We hebben wel gelachen maar meer omdat we anders waren gaan huilen. Ik heb nog nooit zoveel telefoontjes beantwoord als vandaag. Het vervelende is dan ook nog, dat je nog lang niet alles weet. Ik kan al heel veel zelf oplossen hoor. Maar er zijn dingen waarvan ik echt nog niet weet hoe het zit. Grotendeels allemaal te maken met het systeem of bepaalde werkwijze die ik nog niet ken.
Ik herkende, door de cursus maandag, een boel anti stollingsmiddelen en door school een middel, dat voor, of eigenlijk tegen, Parkinson is. Ik zeg ze; ‘ja, dit herken is, dit is een neurotransmitter met een toegevoegde enzymremmer.’ Levidopa met Carbidopa was het, en Randah ging het gelijk opzoeken. Ze moest me helemaal gelijk geven. Ja, dat wist ik heus nog wel, want ik was er de halve woensdag mee bezig geweest. En alsof ze me aan het helpen waren, kwamen alle uitgezochte middelen de revue passeren vandaag. Ik vind dat leuk! Dat je het dan weet. Dat moet straks op mijn examen ook zo lukken, dan zit ik goed. Toen Asham kwam kreeg ik een dikke knuffel. Die meiden zijn grotendeels allemaal zo lief! Ook voor elkaar en ze gaan zo leuk met iedereen om. En ze betrekken mij er ook gelijk bij.
Nu ik op Poldervaart geweest ben, zijn ze ook anders door de telefoon. Zij weten nu met wie ze te doen hebben, ik niet want ik zag er 35 tegelijk. Allemaal leuke meiden met moeilijke namen. Ik weet er nog een paar hoor, maar echt niet allemaal. Toen ik weg ging, kreeg ik weer van Randah een dikke knuffel. Ze verontschuldigde zich, dat het zo druk was geweest, dat ik niet had kunnen aanschrijven vandaag. De lieverd! Alsof zij het zo druk had gemaakt. Het zijn allemaal van die schatjes eigenlijk. Toch wel leuk en het verbaast mij enorm. Ik ben het tegenovergestelde gewend. En dan heb ik het over collega’s met dezelfde functie hoor, want er liepen daar ook genoeg lieverds rond maar daar werkte ik niet rechtstreeks mee. Hopelijk blijft dat zo daar en als dat zo is, dan wil ik er ook wel blijven. Of dat kan is een ander verhaal.
Ik zat te scrollen op LinkedIn van de week en zag een post van iemand, die me hartstikke raakte. Ik kon me er helemaal in vinden. En dan besef je je ook, dat er heel veel vanaf hangt of je wel of niet op de juiste plek zit, of belandt, wat je werk betreft. En dat je eigenlijk, mocht je niet op juiste waarde worden geschat, of je wordt tekort gedaan, dat je dan verder moet. Het is helaas zo, dat je geld moet verdienen om rond te komen en die beperking, zorgt ervoor, dat je dat niet zomaar durft. Daarom alleen al zou het hebben van een basisinkomen voor iedereen een zegening zijn. Het gaat ooit gebeuren voor iedereen en overal maar het is nog wel ver weg. Denk ik toch, helaas.
Want heb je zo’n basisinkomen, en doen ze lelijk tegen je, wordt je verkeerd behandeld of schatten ze je niet op je waarde, dan kan je, zonder in financiële problemen te komen, zo opstappen en zoeken naar een bedrijf waar ze je wel zien voor wat je waard bent. Niet alleen is dat voor jezelf ontzettend goed maar zal ook voor bedrijven goed zijn. Bovendien gaan ze dan toch anders met mensen om moeten leren gaan. Voor je het weet ben je dan namelijk een goeie kracht kwijt. Terwijl nu, weten ze heus wel dat je zo snel niet opstapt meer. Omdat het lastig is om een nieuwe baan te vinden. Zeker als het mensen zijn, zonder spaarpotje om de tussenliggende periode te overbruggen.
Dus het zou bizar veel gaan veranderen, overal. De wereld zou er stukken beter van worden, als je gewoon je vaste lasten en je eten kan blijven betalen, omdat je een basis inkomen hebt. Of zoals ik, dat je dan van je kunstverkoop kan gaan leven, omdat je een basis hebt en niet bang hoeft te zijn voor een krappe maand. Voor mij vind ik dat niet erg maar Rainbow zonder Cosma snacks, die erg duur zijn, dat kán gewoon echt niet. Het beestje zou erdoor getraumatiseerd raken. En dat wil niemand natuurlijk. Maar goed, laat ik het verhaal hier even vertellen, dat ik las op LinkedIn. Het was de aanleiding voor dit hele verhaal.
Hij werd ontslagen, maar heeft dit nooit zien aankomen. Zijn ontslag was voor niemand een verrassing, behalve voor hemzelf. Ondanks het feit dat hij hard werkte, vonden ze dat hij weinig resultaat leverde. Hij was, zo zeiden ze, een gemiddelde werknemer op zijn beste dag. En hij wist van niets, maar hij deed ook zo hard zijn best. Een paar jaar na zijn ontslag, werkte deze persoon bijeen veel groter bedrijf. Hij zat op zijn plek en maakte een aantal keer promotie. Nu stuurt hij die hele organisatie aan. Toen ik hem vroeg wat hij nu anders had gedaan dan voorheen, vertelde hij het volgende: ‘Na mijn ontslag was ik een wrak. Het deed mij pijn data ik alles gegeven had en er niets voor terug kreeg, behalve mijn ontslag.
Ik heb nu helemaal niets anders gedaan. Ik heb geen nieuwe trucjes of vaardigheden geleerd of toegepast. Ik ben gewoon mezelf en ik doe mijn werk met dezelfde passie. Maar hier herkende men mijn toegevoegde waarde, daarom heb ik de mogelijkheid gekregen om door te groeien.’ Soms doe je je best maar niet op de juiste plek omdat ze jouw waarde niet herkennen. Daarna kom je op een plek waar je wordt gewaardeerd en men je kansen biedt. Het zal je passen als een maatpak. Het bestaat! Wanneer een bloem niet bloeit, verander dan de omgeving en niet de bloem!
En zo is het ook. En ja, ik voelde me er enorm door aangesproken want ik voel het ook een beetje zo. Ik heb mezelf een slag in de rondte gewerkt, met collega’s naast me die continue op whatsapp zaten of de hele dag op Facebook zaten. En ik heb daar nooit, maar dan ook nooit zoiets uitgehaald. Ik snapte dat ook niet want er was altijd zo ontzettend veel te doen. Niet dat ik nooit op Facebook keek hoor, maar geen uren, zoals die anderen. En dan hard roepen hoe druk ze het hadden en daar trapte iedereen in blijkbaar. Bizar vond ik dat, als er zoveel te doen is?! Maar ja, ze rekenden op van die dombo's als ik, die ten koste van hun eigen gezondheid zo hard bleven werken. Nou, als je ziet hoe ziek ik ben geweest, door veel te lang zo hard door te blijven werken, dan snap je het wel. Dat is toch ook echt niet de bedoeling.
Ik merk het ook zoals vandaag, als het zo druk is, dat ik een soort van dichtklap een beetje. Dat gaat nog eventjes te ver. Nog een geluk dat ik nu stagiaire ben en dus die verantwoordelijkheid niet hoef te dragen maar het punt is, dat wil ik ook niet meer. Dus laat mij maar lekker gewoon assistentje zijn straks, dat is meer dan genoeg. Ik hoop dat dat kan! En dan was het de 3e verjaardag van mijn moeder, zonder haar. Ik heb geen 13 gezien. Zeker te druk met feesten daarboven? Ik hoop het!
"De wereld is een geheel der feiten, niet der dingen."
Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970
Krijg ik net een herinnering in mijn mail. Hoe dat eigenlijk werkt weet ik niet, want bij de ene verjaardag doet dat ding dat wel en bij de andere weer niet. Maar deze herinnering, voor mijn moeders verjaardag morgen, die had ik niet nodig gehad hoor. Het deed me alleen even heel sterk aan haar denken. Dat gebeurt regelmatig maar dan vooral als je zo’n tikkie krijgt en denkt; ‘oh ja joh? Nou toevallig is ze nog lang niet jarig!’ Maar daar kan dat ding ook niks aan doen natuurlijk. Geen idee waar het vandaan komt, ik weet ook niet dat ik het heb ingesteld ooit. Het zal wel maar ik herinner me er niets van. Van mijn moeder des te meer.
Van de week, zondag was dat, ja ze zit erg in mijn hoofd de laatste tijd, schoten de tranen in mijn ogen. Studerend met een muziekzender op de achtergrond, is niet altijd geheel zonder afleiding. Ik hoorde het liedje ‘mama I love you’ van de Spicegirls. En dat raakt je dan, bij mij op meer dan één manier. Want ooit, toen was mijn dochter van huis weggelopen, om pas jaren en jaren later weer contact te zoeken. Ik was daar erg kapot van, dat lijkt me logisch. En toen, precies in die periode, was dit liedje een grote hit en het raakte me elke keer. En op een karaoke avond, zong de dochter van een vriendin, dit liedje voor haar moeder en toen brak ik en ben ik naar buiten gelopen. Dat kwam keihard boven zondag en dan raakt het je nog een keer en eens zo hard.
Gisteravond keek ik graag weer naar die datingserie, met die pianiste, Iris. Het leert me erg veel over mezelf. Bovendien vind ik het erg moedig, zoals zij dat doet. Ik ben eigenlijk ook een beetje zo. Ik ben een ‘pleaser’, in allerlei soorten relaties. Je wilt het mensen graag naar de zin maken. En dan nog zo, in mijn geval, dat het zelfs ten koste van jezelf kan gaan. Zij probeert dit pleasen nu af te leren en ik leer op de bank met haar mee. Ik wil zo ook niet meer zijn nu. Het is wel genoeg geweest met mezelf opzij zetten. Daar ben ik veel en veel te ziek van geworden uiteindelijk en veel te lang ook nog. Maar ik heb er veel van geleerd. Dat dan weer wel. Het is niet mijn taak om ervoor te zorgen, dat iedereen het altijd maar naar zijn zin heeft. En dat is dan vaak, behalve ik. Ik mag het ook naar mijn zin hebben, dat is juist de bedoeling. Trouwens, dat is niet eens hoe liefde hoort te zijn. Vooral die van ouder tot kind.
Mensen, en ik vlak mezelf niet uit hoor, denken vaak, dat je in liefde dan alles maar goed moet vinden. Dat dat bij houden van hoort. Maar dat is juist niet zo. Liefde kan ook heel streng zijn, als dat nodig is moet het zelfs. Al is dat echt niet leuk om dan toe te passen. Toch moet je, juist uit liefde, durven zeggen, tot hier en niet verder! Dat kan uit liefde voor jezelf zijn maar meestal is het uit liefde voor die ander. Want je wilt toch ook juist, dat de mensen waarvan je houdt, het beste uit zichzelf halen? Dus soms moet je, ook al doet het juist bij jou ook nog dubbel zoveel pijn, een grens durven trekken en zeggen, daar ga je niet meer overheen. Als je dat bij peuters niet doet, dan leren ze niks. Maar dan vindt iedereen het normaal.
Maar zo geldt het voor alle leeftijden toch? Soms is het nodig, om niet toe te geven, om die grens echt te trekken. Of die ander ervan leert? Ja, dat is aan hun maar jij hebt dan in elk geval je best ervoor gedaan. En als het dan alleen op die manier kon, dat het jou zelf ook erg pijn deed, dan is dat het uiteindelijk wel waard. Dan is iemand toch gegroeid, door jouw pijn. En dan is dat een mooie beloning, al heb je er dan zelf voor moeten lijden. Als ze niets leren ervan, tja, dan is het erg jammer van al die moeite maar toch, omdat jij het ervoor over had, is het in elk geval toch goed geweest voor jouw eigen groei. Dus, hoe krom het ook lijkt en hoe pijnlijk ook, het heeft ten alle tijden zin gehad. En als jouw pijn zorgt voor iemand anders groei, dan is het mooi. Tenminste, zo zie ik dat. Al kies ik ook voor minder pijn in mijn leven hoor, mocht ik het voor het kiezen hebben. Alleen heb je dat niet.
Gelukkig heb ik die gekke katten. Die maken me zo aan het lachen. Soms wel nadat je je rot hebt geërgerd maar goed, grappig zijn ze wel. Zo ben ik gisteren echt, waar ik bij stond gewoon, hartstikke in de maling genomen door Skylar. Eerst werd ik even pissig maar ja, dan zie je toch wel de humor ervan in. Want wat deed het kleine rotzakkie nou? Hij wil altijd op het balkon, maar ja, als het zo fris is, ga ik hier niet zitten typen in mijn bontjas van de kou. Bovendien, hij is dan zelf ook niet buiten hoor. Hij wil alleen graag de deur open hebben, voor het geval hij naar buiten wil. Hij was al elke keer aan het jammeren en omdat het droog was, dacht ik, laat ik dan maar even de deur open doen.
Zo gedacht, zo gedaan en Skylar vloog naar buiten. Maar het was best fris, vooral als je hier stil zit te typen. Koude voetjes en handjes heb je zo en ik vond het welletjes. Ik keek om, nee geen Skylar op balkon. Ik stond op en ging de deur dicht doen. Tegelijkertijd vliegt Skylar als een idioot van de krabpaal, langs mij heen, zo het balkon op. Ik zucht diep en loop weer terug. Zo meteen dan maar. Hij komt ondertussen weer binnen en gaat op het aanrecht zitten. Maar ja, brrrr koud! Ik weer opstaan en voor ik bij de deur ben, schiet Skylar weer het balkon op. Ik mopper naar hem en stap naar buiten, hopend dat hij dan naar binnen zal vliegen. Maar hij weet precies wat hij doet.
Hij vliegt het balkon op, en gaat hoog in één van die manden zitten. Daar krijg ik hem niet zomaar uit en dat weet hij. Hij moppert naar me en ik onderdruk een grijns. Dit herhaalt zich zelfs nog een keer en ook Moonlight gaat meedoen. Ik word gewoon geterroriseerd door die twee! Moonlight is zo weer binnen, die is ook dun en heeft het sneller koud dan dat kalf van een Skylar. Ik heb het wel gehad en ga toch de deur dicht doen
Hij vliegt weer snel de mand in maar dat boeit me niet. Dan blijf je toch lekker de hele avond buiten, als je dat zo graag wilt? Mij best hoor. Met grote ogen zit hij te kijken naar hoe ik de deur gewoon dicht doe. Hij houdt me in de gaten en ziet me door het raam achter de pc gaan zitten. Subtiel hou ik hem in de gaten. Ik zie hem gewoon denken. Hé, dit is niet leuk zo. Hij komt de mand uit en gaat bij de dichte deur zitten. En dan gaat hij zitten jammeren. Ja, dag, je wilde toch zelf buiten! Ik laat hem lekker even zitten mekkeren. Jeetje wat kan dat beest gillen! Ik lach me stiekem een beetje rot van binnen. Heb ik hem even mooi te pakken!
Natuurlijk laat ik hem snel weer binnen en nu komt hij direct. Hij lijkt te begrijpen, als hij om wil draaien, dat ik gewoon die deur weer dicht zal doen. Dat wil hij toch ook niet. Eindelijk kan ik verder zonder rillen en ik ben vroeg gaan slapen want ik was bek en bek af. Voor vandaag vind ik het ook wel weer genoeg. Maar toch wil ik de link sturen van het bericht waar Sjoukje me in tagde; een kat die vlakbij waar hij woonde, werd terug gevonden. Hij was bijna 3 jaar weggeweest. Ja, door dit soort verhalen, blijft mijn hoop ook leven. En ook al sla ik zo nu en dan een blogje over, dat zal de link tussen mij en Sunshine niet verslappen. Wil je het ook lezen? Klik dan hier! Ik blijf gewoon hopen, meer kan ik niet doen.
"De toekomstige geschiedschrijvers hebben om de moderne mens te beschrijven aan een zin genoeg: hij bedreef ontucht en las kranten."
Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960