Ik ben best wel moe. En dat kwam er al helemaal uit op school. Ik was overal over geïrriteerd en ik had geen zin om ergens aan mee te werken. Vooral niet omdat ik zoveel dingen erg onzinnig vind. Gisteravond laat had ze voor de 3^e keer iets terug gestuurd, wat met een presentatie te maken heeft en ik heb het doorgeschoven aan mijn klasgenootje Monique. Wij moeten samen die presentatie maken maar ik had het even gehad nu. Nu wilde de lerares blijkbaar weer iets anders en ik had er geen puf meer voor. Bovendien deed haar pc het niet in ons ‘normale’ klaslokaal en zijn we gaan verhuizen naar een ander lokaal. Veel langer en smaller en dus absoluut niet fijn voor ons allemaal.

Bovendien, al die laptops weer afsluiten, die hele trolley weer inpakken en dan op een rotplek omdat je teveel moest inpakken, weer gaan uitpakken. Als klap op de vuurpijl nog een mini presentatietje. Ik had nog mazzel want anders was ze een rollenspel gaan doen. Echt hoor, ben ik daar nou 57 voor geworden? De tranen schieten in mijn ogen ervan. Zo staat het hele gedoe mij tegen. Maar ja, je moet wel en hé, daar kan ik ook niet goed meer tegen, tegen moeten. Monique is langer gebleven om te vragen hoe of wat en ik voelde een bui aankomen, waar niemand getuige van wil zijn dus ik ben weg gegaan. Monique appte me later, dat het miniem is en dat het gemuggenzift is maar dat ze het exact zo zal aanpassen. Nou heel fijn want IK doe het niet meer. Ik ben thuis gekomen, nog langs de Lidl gegaan ook, en ik ben op de bank geploft. Ik ben zo in ene klap in slaap gevallen.

De humor gebiedt mij te zeggen, dat we het in het minipresentatietje hadden over de levensfasen. Ons groepje van 4, had de volwassen levensfase gekregen. En het was  grappig verdeeld, Phoebe van 20, deed de jongvolwassene, dat is van 21 tot 40 ongeveer. Dan deed Simone, die rond de 40 is, de vrouw in de middelbare leeftijd, en de menopauze, van 40 tot 55 is dat ongeveer terwijl Mohammed, de penopauze van de man voor zijn rekening nam. Hij was wel iets te jong nog maar het was de enige man in ons groepje. Ik krijg natuurlijk de beginnende ouderdom, heel fijn, dat loopt van 55 tot 65 ongeveer. En eigenlijk herkende ik wel alles wat bij die leeftijdsgroep hoort. Vooral het veel sneller vermoeid zijn. Alhoewel ik die hele klas zowat hoor klagen hoor.

José, die vandaag jarig was, die me belde zondag, is zelfs in staat om te gaan stoppen. Zover ben ik nog net niet, ik vind het zo leuk wat ik aan het doen ben. Zij komt uit de zorg en daar ligt haar hart, zei ze vandaag. Ja, mijne bij wat ik wil gaan doen maar alleen die kinderachtige dingen, daar heb ik geen trek in. Daar voel ik me dus echt letterlijk en figuurlijk gewoon te oud voor. Mijn nekharen gaan ervan overeind staan. We gaan nog wel zien hoe het verder zal gaan. Laat mij nou alsjeblieft gewoon medicatie en wat het doet leren en bestuderen. Dan ben ik happy. Zoals gisteravond. Hoe moe ik ook was, ik vond het geweldig. Al toen ik erheen reed, zei Truus van Google maps, dat het 13 minuten zou duren. Zo ma, ga je ook mee?

Ik had mijn auto bij de Margriethal geparkeerd en ik had mijn bril, dacht ik, meegenomen omdat ik al verwachtte voor een scherm te komen te zitten. De cursus ‘anti stollingsmiddelen’ zou om 18 uur beginnen. Iedereen had al eten besteld van te voren. Ik ben dus maar iets vroeger gegaan. Vanaf de Margrielhal was het nog een stukje doorbenen, naar het ziekenhuis, waar de apotheek zit. Die is 24/7 open en wordt een poliklinische apotheek genoemd. Mijn hemel wat een kippenhok!! Heel veel apothekersassistenten, allemaal vrouwen! Het was echt een gekakel door elkaar. Met een hele grote groep, gingen we die cursus in. Geef mij liever 10 x zo'n cursus dan 1 x zelf een rare presentatie moeten doen die geen nut heeft. Maar goed, that's me. 

Met een hele grote groep kregen we een presentatie van iemand, Jaap, van Pharmaknowledge nascholingen. En kijk, dat vind ik nou dus reuze interessant! Hartstikke moeilijke stof en ik moet het nog een keer nalezen allemaal hoor. We krijgen binnenkort een inlog toegestuurd, zodat we het nog een keer kunnen bekijken online en we hebben een toets gekregen, die we kunnen insturen en daar krijgen we dan een certificaat van. Die wil ik wel! Wel weer erg frappant, want het ging over een pancreas carcinoom op een gegeven moment, alvleesklier kanker dus. Mijn moeders ondergang, zo gezegd. En je raadt het misschien al? Juist! Dat stond op bladzijde 13. Ja, mijn moeder weet heus wel, dat ik haar nu best hard nodig heb. Dat het niet kan, probeert ze zo dan maar een beetje te compenseren, heb ik het idee.

Op de terugweg was ik dan wel levensgevaarlijk bezig. Want ik kon daarboven, mijn bril niet vinden en dacht, dat hij dan wel in de auto zou liggen. Niet dus! Nou ja, wat is dit nou weer?! Ik het licht nog aan in de auto, maar niks hoor. Ik vond heel veel behalve mijn bril. En ik ben al zo wegenblind en ik ben daar echt nog niet zo bekend. Ik probeerde het met alleen die nachtbril, maar dat hielp ook niet echt. Ik zat maar te turen, hoe moet ik nou rijden? En ik ging, dacht ik, bij de stoplichten voor linksaf staan. Tot er van de andere kant een auto aankwam, die met zijn koplichten tegen de mijne aan ging staan. Gelukkig kon ik in zijn achteruit en moest ik die baan rechts daarvan hebben. Maar dat zie ik dan gewoon niet goed.

Ik wist niet wat te doen dan toch naar huis rijden en gelukkig, zodra ik linksaf was, wordt de weg weer bekend maar blij was ik niet. Ik zag de weg wel hoor, en ik zie genoeg om niet met levens te spelen. Anders zou ik heus wel een taxi gebeld hebben. Maar het is gewoon niet fijn. Sowieso al niet voor mij, om in het donker te rijden. Maar als ik dan ook nog eens niet bekend ben, dan zie ik het gewoon niet. En net op dat stukje bij die stoplichten, was dan ook nog een bijna geen verlichting en dan ben ik echt zowat blind. De rest van de weg, allemaal vrij drukke wegen, is gelukkig wel behoorlijk goed verlicht. En wat denk je? Ik ben thuis, ligt mijn bril gewoon in het vakje waar hij altijd ligt. Nou sorry hoor, dat is dus echt niet leuk meer maar goed. Ik zeg niks meer, ik heb al zo de pest in vandaag.

En mijn neefje is dan ook jarig vandaag, de 8^e. Altijd denk ik dan aan het wonder, dat hij er ook maar is, zo klein was hij toen hij geboren werd. Veel te vroeg en veel te klein. Daar zie je nu echt niets meer van hoor! En daar is ma natuurlijk ook altijd bij, die was knettergek op hem. Toen ik haar vanmorgen zei, dat haar ventje jarig was, en ik mijn gsm pakte, liet ze me zien dat ze er heus wel bij was hoor. En komende donderdag is haar verjaardag van dit leven. 10 10 en ze heette Christina, en werd door de meesten Tien of Tiny genoemd. Ja, die zien we ook erg vaak, maar die 13, die is speciaal, omdat we een teken hadden afgesproken en we gelijk wisten dat die het is. Het blijft ook speciaal, hoe vaak we het ook zien. Speciaal en vol troost, een knuffel van haar. Ik mis je mam, ik hoop je snel weer te zien!

"De meeste mensen zijn als een blad dat valt, als speeltuig van de wind draait en wentelt het, om ten slotte ter aarde te tuimelen. Anderen echter, zij zijn sterk in de minderheid, lijken op sterren die een vaste baan hebben, zij zijn onbereikbaar voor de wind en bezitten een wet en koers in zichzelf.

Bron: Siddhartha"

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962

Jullie gaan dit noooooit geloven! Gisteravond werd er gebeld. Ik denk er gelijk aan dat ik Woonstad moet bellen! Ik moet meer dan 10 minuten wachten en dus typ ik ondertussen wel door. Wel heel irritant dat hij maar blijft zeggen dat ik me via de website aan moet melden maar dat lukt mij niet, dan zegt hij dat ze mij niet kennen en ik kan ook geen nieuw account aanmaken. Heel raar dus ik moet wel via de telefoon. En dan is zolang wachten zo leuk nog niet. Maar als je ondertussen lekker je blog kan gaan zitten typen, dan is het zo erg nog niet. Twee vliegen gevalletje.

Want ik ben er wel achter dat de deurintercom weer eens stuk is. Ik hoor ze niet beneden en zij mij ook niet. En niet iedereen begrijpt geloof ik, dat als ik de deur open druk, dat ze dan ook rechtstreeks met mij kunnen communiceren via de trap. Tja, we zijn niet allemaal even slim blijkbaar. En ik kreeg Picnic bezorgd, ik kreeg een pakket van PostNL en die beller van gisteravond die maar bleef bellen. En ik bleef maar de deur open drukken. Ik pakte dus maar de sleutels en ging al die trappen af, om te zien wie er nou zo eigenwijs bleef. Het was de gehoofddoekte dame van vrijdag, van dat adres waar ze mijn pakketje zouden moeten hebben gebracht.

Ze was al bezig met naar huis te lopen maar kwam weer terug toen ze mij zag. Vrijdag had er waarschijnlijk niets in de bus gelegen maar nu had ze mijn pakje in de brievenbus zien liggen. Omdat ze wist dat ik vrijdag al was geweest, kwam ze het me maar brengen. Ze begreep wel dat ik nu niet zou weten dat er een pakketje bij haar lag. Omdat het zacht was, had ze het ondertussen al met veel moeite bij mij in de bus gepropt. Gelukkig kon het geen kwaad, daar was ik al blij om. Bij afzender stond inderdaad die 6 hoofdletters, die ik op het pakketje had staan. Dus het is het bewuste pakje van donderdag. Maar ik snap even iets niet.

Heeft diegene op haar lazer gehad? Zij dus, want in mijn beleving, schrijven alleen vrouwen met een gele glitter gel-pen, zoals bij mij op het briefje. Of hadden die mensen niet in hun brievenbus gekeken nog vrijdag. Ik denk dat laatste, dat DHL niet eens bij ze heeft aangebeld maar een brievenbus zag, groot genoeg, waar het pakje beter binnen ging of zo? Nou ja, in elk geval, erg raar gehandeld, op welke manier het dan ook is gegaan. Ik heb mijn pakketje binnen en dat is het belangrijkste. Ik zou eigenlijk wel willen weten, hoe het zit precies. Ik denk niet dat ik daar achter zal komen. Lekker boeiend ook wel. Eind goed, al goed.

Ik heb net de online ochtend alweer achter de rug. Wat een totale tijdverspilling vind ik het. Maar je zal het ermee moeten doen. Als je te vaak afwezig wordt gezet, dan mag je niet eens examen doen. Ik ben er gisteren alsnog uitgekomen hoor, met die boeken en dat gedoe. Ook bij Engels hadden ze het over boek B maar daar hadden ze wel exact de oefentoets genoemd, zoals het hoofdstuk heet in het boek en dat is dus maar 1 link, voor boek A als B. Dat loopt in elkaar over daar of zoiets. Nou ja, het zal wel maar ik ga er maar vanuit dat ik het goed gedaan heb. Dan loop ik dus met Nederlands nu een les voor.

We hadden examentraining vandaag, bij de vakken. Dat doen ze elke 5^e les, om je voor te bereiden op het examen. Ik hoorde dat je daar ook weer maar 1 minuut krijgt per vraag. Net zo stresserend als bij die test. Dus vind je iets moeilijk, overslaan en later, als je nog tijd hebt, ernaar toe weer en proberen een antwoord te vinden. Nou, we gaan het beleven. Oh je zou er toch op zakken! Want dom of niet, al kan je dan elk medicijn opnoemen en alle handelingen in de apotheek, dan zak je gewoon hè. Te erg gewoon. En als je dan merkt dat er mensen ontzettend veel moeite hebben, bij wat bij jou zo makkelijk gaat, dan begrijp je wel dat het nodig is. Maar ja, die zijn dan ook zoveel jonger, dan is het weer niet gek.

Dus voor zo meteen staat er veel op de agenda. Mail sturen naar het stagebureau, want er stond geen stageovereenkomst bij mij geregistreerd. Bij de meeste klasgenootjes wel dus had ik gemaild. Ik kreeg vandaag antwoord, dat Saskia een gmail adres had opgegeven, en dat ze het dan niet kunnen registreren. Of ik het officiële stage email adres kon gebruiken, moest ik aan de apotheker vragen. Nou dat heb ik via de app gedaan, en dat mag, dus moet ik ze dat even gaan mailen weer. Maar, en dat vind ik heel irritant, vraag ik niets, dan gaat het gewoon over allemaal en zit je straks omhoog als het tijd wordt voor je examen.

Ze kunnen me toch mailen en dat doorgeven? Ik ben geen helderziende hoor, of wel maar niet zo helder. Ik vind dat raar. Ze verwachten echt dat je overal zelf weet waar je zijn moet en daar zijn ze nou juist even te onduidelijk voor over alles. Maar goed dat ik zo ondernemend ben want anders ben je daar echt de pineut. In elk geval, dat is ook weer geregeld. Dan moet ik mijn haar gaan doen, de bakken heb ik net gedaan. Omdat ik gisteren zo lang heb zitten leren, heb ik mijn haar niet kunnen doen. Of, ik had er geen erg in maar ja, zo kan ik vanavond echt de deur niet uit. Al zit mijn haar nu best goed de laatste tijd, sinds ik bij de nieuwe kapster ben geweest.

Ik weet niet wat en hoe ze het precies gedaan heeft maar het valt fantastisch. Jammer dat ze niet kleurt, want ze doet het thuis. Maar ik ben vaste klant voor de rest in elk geval. Ik denk dat ik het gewoon weer grijs laat groeien of zo. Al weet ik dat nog niet zeker. Nee, zeker nooit en te nimmer meer rood. Die les heb ik pijnlijk goed geleerd. Dat is niet mijn kleur. Ik ben een blondje, ook al wilde ik dat ontkennen. Je bent wat en wie je bent, dat is me wel duidelijk. En ik mag niet klagen verder, dus dat doe ik dan ook niet.

Ik hoorde net op tv dat het de week van de eenzaamheid is. Natuurlijk bedoelen ze ermee dat het is om dat tegen te gaan. Vooral bij ouderen. Maar geloof me, het zijn niet alleen ouderen hoor. Het zijn veel meer mensen. Gewoon omdat er veel mensen zijn, die alleen maar aan zichzelf denken en alleen maar gaan voor wat zij zelf fijn vinden. Dan hebben ze maling aan de mensen, die er voor hen altijd wel waren en altijd voor ze gezorgd hebben. Dat vegen ze gewoon van tafel, alsof het niks was. Zoals het filmpje dat ik een paar dagen geleden op mijn Facebookpagina had gezet. Voor degenen zonder Facebook, klik hier . Ik vond het zo’n aangrijpend filmpje! En dan ben ik blij, dat ik, hoe kapot ik me ook voelde, toch al die tijd heb vrijgemaakt voor mijn moeder.

Het met haar meegaan naar de artsen en de chemo’s, hoe zwaar ik het ook had, hoe moe ik ook was. Ik was er voor haar, en de rest van de familie ook hoor. Ik niet alleen gelukkig. Maar ik was er niet altijd, toen ik in België woonde, zag ze met elke dag. En ook niet elke week in het begin. En pas later begreep ze in wat voor situatie in zat, en toen begreep ze het ook echt. Maar ik ben erg blij dat ik er die laatste maanden zo veel mogelijk ben geweest en er ook altijd mijn best voor heb gedaan. Daar moest ik gisteren weer even aan denken. Het waren erg intense maar ook mooie maanden en met mijn zeefhoofd uit die tijd door mijn ziekte, ben ik dat toch niet vergeten. Nee, ze was eenzaam in waar ze doorheen moest, maar wij waren er wel, als ze een hand uitstak, vond ze altijd wel iemand die hem in zijn of haar handen nam. En zo hoort het ook.

Als om me een seintje te geven, gisteren tijdens het studeren, zag ik weer een 13 voorbij komen. Alsof ze wist dat ik zo aan haar moest denken. Want ik moest leren over chemo’s en die medicijnen en wat het allemaal met je lichaam doet. En op de bladzijde, die ging over hoe misselijk je ervan kan worden, zag ik onderaan staan, dat het bladzijde 13 was. Want van die hele alvleesklierkanker, had mam alleen een beetje last gehad van buikpijn, die bijna direct na de operatie en de chemo’s weer terug kwam. En dan zei ze altijd, dit is het hoor, wat er niet goed is. Maar wat mam er het ergste en het zwaarste aan had gevonden, is dat ze continu misselijk was.

Het overgeven en het kokhalzen, het niets meer in je maag hebben en toch misselijk. Ik kan nog veel meer noemen, dat daarmee te maken had maar ze had het zwaar, neem dat maar van mij aan. En dan zei ze dat wel eens, als ze weer even een minuutje of twee had, dat ze niet over hoefde te geven: “dit is zo zwaar Ria, dit is het zwaarste van alles. Ik had nooit verwacht dat dit, het misselijk zijn en het kokhalzen, zo zwaar zou zijn." Van alles waar je aan kan denken als je hoort dat je bent opgegeven, is dat nou niet bepaald iets waar je dan aan denkt of zo. Het zou in mij niet eens zijn opgekomen maar het was wel het ergste van alles, voor haar. 

Dus dat begreep ik volkomen, toen ze dat zei. En dan lees je er opeens over, over chemo's en wat het doet en dan de bijverschijnselen van bepaalde dingen. Zo ook met die misselijkheid. En ze wist dat ik erbij aan haar zou denken, vandaar die 13. Dan is het alsof ze je eventjes in haar armen neemt weer. En dat blijft fijn. En dan vertel je dat aan je broer, en dan antwoordt hij precies 15u13 en is de batterij nog 85%, ook 13 dus. Tja, wij kijken er niet meer van op. Maar we blijven het een heerlijk stukje troost vinden. En ja, hij noemt me Jezus, omdat ik altijd kaartjes stuurde vroeger, met afzender Jezus. En dat is erin gebleven. Sommige dingen veranderen nooit, andere dingen wel, die je niet verwacht. That is life!

"De meest opmerkelijke ontdekking in de astronomie is dat de sterren zijn gemaakt van atomen van hetzelfde soort als die op de aarde.

Origineel: The most remarkable discovery in all of astronomy is that the stars are made of atoms of the same kind as those on the earth."

Richard P. Feynman - Amerikaans natuurkundige en Nobelprijswinnaar 1918-1988

Je zou toch verwachten dat ik vrijdags geen blog zou schrijven. Maar dat werd zaterdag dat ik hem over moest slaan. Ik ben gisteren heel de middag aan het werk geweest voor school. En op de een of andere manier wil het allemaal niet lukken. Ik wilde vast de volgende toets Nederlands maken maar ik kon dat hoofdstuk niet vinden? En nog iets bij rekenen dat ook niet lukte. Nou, dat heb ik vandaag ook nog even geweten. Het is nu bijna half acht, in de avond ja, en ik zit al vanaf 7 uur vanmorgen te leren. Eerst kon ik bij Nederlands het hoofdstuk niet vinden, en er stond boek B en ik wist niet of en zo ja hoe ik dan wel niet van boek moest wisselen. Uiteindelijk denk ik het gevonden te hebben en heb ik die toets gemaakt maar ik weet het niet zeker.

Zou het zo vreselijk moeilijk zijn om een link te maken, die rechtstreeks gaat naar die toets die ze van je willen zien? Het kan aan mij liggen hoor. Hopelijk slaag ik in ene keer want eind volgend jaar werkt de Flashplayer niet meer, nergens en bij niemand, want dat gaat eruit. En ra ra hoe je bij hun daar je lessen volgt? Juist! Via Flash. Nou, ik wens de nieuwe studenten van volgend jaar veel plezier, als ze er tenminste uitkomen dan. Wat een bende van ellende zeg.

Dan het rekenen. Juist op het moment dat ik dacht debiel te zijn en kwijlend met een doekje in een hoekje wilde gaan zitten, kreeg ik een appje. Van José, een klasgenoot en bij het groepje dames behorend, die nog enigszins een heel klein beetje leeftijdgenoten zijn. Al moet ik ze dat vast niet laten horen. Of ze even mocht bellen, want het insturen lukte weer niet. Toen ik haar even aan de lijn had, gooiden we allebei onze frustratie er nog maar eens even uit. Ik natuurlijk over die toets van rekenen waar ik maar niet boven de 75% kan komen. Je zou denken, dat is een 7,5 en dat is toch een mooi cijfer? Ja, vind ik ook maar je mag onder de 80% niet insturen. En ik wist maar niet wat ik nou toch zo fout deed.

Buiten het feit dan dat er echt een paar rete rot sommen tussenzaten hoor! Bah! Zo’n hekel aan, van die lastige, die je heus wel kan bereken, maar waar dat zo’n enorm gedoe bij is. Die ja. Op de lagere school wist ik niet wat het was maar nu weet ik dat ik tegen zelfmoordneigingen aanzat hoor, als ik van die sommen kreeg. Maar goed, ik moet boven de 80 komen. Wist ik veel dat je, na het maken van de toets, gelijk kan kijken wat en hoe je het fout deed. En nu ik José aan de telefoon had, was ik ook al een stuk verder. Vragen ze iets en moet je met euro’s antwoorden, vergeet dan vooral niet de , en het streepje te doen. Dus 53 euro moet echt als 53,- want anders rekent het ding het fout. Ook bij boven de 1000.

Kijk, hier had ik het al fout gehad. 1.000 mag niet, met het door mij altijd gebruikte puntje ertussen. Nee. Fout! Nee je moet 1000 zo aan elkaar doen, of 100000, ziet er ook zo duidelijk uit hè. Of je doet een spatie. Dan krijg je dus 1 000 of 100 000. Tja. Je mot t ff weten hè. Sjonge jonge zeg! Het moet toch niet gekker worden. Ik weet niet eens meer precies hoe die vorige toets ging, maar daar moest je inderdaad andere dingen doen, met van die balken waar je mee moest schuiven en zo. Vandaar dat ik die wel gehaald heb zeker? Nou ja, een goeie leer voor de volgende keer, zal ik maar zeggen.

Vanmorgen om 7 uur zat ik al te leren. Ik moest zo ontzettend veel lezen, en dan leer ik het nog niet eens hoor, dat ik pas bij half 12 daarmee klaar was. Toen heb ik even een fles zitten bekalken. Ik ben bezig met nog zoveel mogelijk dingen te maken voor de 27^e. Maar ja, met zo weinig tijd. Ik heb gisteravond de opgenomen series opgezet en ben dingen gaan maken op schoot. Moet wel kunnen natuurlijk en met die flessen ging dat wel. Nu ben ik straks pas rond snoepietijd klaar hier, en dan heb ik geen puf meer hoor. Ik wil nu vanavond gewoon heel even zitten. Ik heb nog geen moment voor mezelf gehad verder. Daarom is het zo heerlijk ontspannend toch even wat met verf te kunnen doen. Ik had nog een set glazen met karaf ook in de kast staan.

Die stonden er al heel lang. Daar heb ik vanmiddag maar even de rozen op geschilderd. En ik had verf over en die heb ik op mijn map ook maar even gesmeerd, in de vorm van een roos dan wel.  En zo heb ik wel heel eventjes even kunnen ontspannen maar jeetje zeg. En dit is nog maar het begin eigenlijk. Het zal nog wel moeilijk worden qua leerstof ook. Nu is het alleen digitale ellende. Maar goed, ik heb een aantal vraagjes voor de online leraren morgen. En zeker of ik wel de juiste toets Nederlands heb ingestuurd en zo nee, waar ik dan dat boek B kan vinden. Geef die dingen, die huiswerkopdrachten, op zijn minst dezelfde naam als de toets. Niet een beetje erop lijkend. Dat is erg verwarrend als je dan je huiswerk gaat maken. Want anders doe je hem voor niks en moet je die andere alsnog maken.

Gisteravond was ik zo ontzettend moe, dat ik zo in slaap ben gevallen op de bank. Ik werd eigenlijk wakker van de wekker voor snoepietijd, voor de cits. Oh jeetje! Die waren dolblij volgens mij dat ik in elk geval reageerde. Na de snoepjes duurde het wel even voordat ik weer bij mijn positieven was en ik was nog erg moe. Om bij negenen nu nog achter de pc te gaan zitten voor een blog, daar zag ik zo tegenop. Ik was gewoon té moe. En toen dacht ik, nou en, ik doe het gewoon niet. Sunshine zal er echt geen dag langer voor wegblijven hoor. Zo wel, dan heb ik pech en hij al helemaal.

Vandaar geen blog gisteren. Ik was gewoon even van de wereld. Daarna heb ik een serie opgezet en ben ik, al flessen verfraaiend, gaan zitten kijken. Of nou ja, meer luisteren en kijken naar wat ik aan het doen was. Nu ik die mooie map heb, wil ik mijn trolley ook zo nog en ook mijn laptoppie. Of die wil ik vol met katten schilderen, ook leuk, denk ik. Nou ja, ik kijk nog wel. Ik heb toch nog geen tijd haha, dat moet opeens toevallig zo lopen, zoals vandaag.

Ik heb dit weekend dus van de 48 uur, 16 uur geslapen en van de overige 32 uur, heb ik er 24 doorgebracht met een boek of achter de laptop. Leerboeken wel te verstaan, geen voor de lol boeken en geen voor de lol laptop tijd. Dan heb ik nog een uur of 4 doorgebracht met de cits, bakken doen, eten geven, spelen en voeren. Dan heb ik er nog 4 over geloof ik. Ja! Ik ben niet helemaal debiel. Maar die 4 heb ik dus al poetsend, was doend, stofzuigend en anderszins schoonmakend doorgebracht. Wat een spannend weekend! Ik heb niet eens mijn haar gedaan. Dus dat moet morgenmiddag gebeuren, tussen de apotheek les opdrachten door, want ik moet in de avond naar een cursus van de apotheek. Hoe bedoel je, ik heb het druk?!