Oh jawel hoor, december is flink begonnen. Ik vind dat heerlijk, omdat dit wil zeggen dat het alweer snel wat lichter zal gaan worden. Na de 21^e gaan de dagen lengen! Jippie!  Maar toch heeft het wel even wat, die decembermaand.  Pepernoten, kruidnoten, boterletters en chocoladeletters van de Sint. En als je maagzuur eindelijk is ingedamd, met of zonder hulp van zuigtabletjes of capsules, dan is het weer bijna kerst en begint het allemaal weer opnieuw. Dan met kerstkransen, die eigenlijk gewoon ronde boterletters zijn met gekonfijte kersjes bovenop en al het andere bunkeren, krijgen we weer net zo hard het zuur.

Maar je kan er niet afblijven want het is zo lekker maar helaas ook zo dik makend. Ik ben gek op amandelspijs, ik ben gek op alles met noten of notensmaak. Ik zou op enkel noten kunnen leven, dat weet ik zeker! Maar daar had ik het niet over. Met kerst hebben we ook nog allemaal van die chocolade kransjes, voor in de boom maar meestal hangen ze daar niet lang. Die met die soort taaie vulling vind ik zo lekker. Die hadden we altijd thuis bij mijn moeder. Oh echt hoor, maar goed dat ik het allemaal niet in huis haal. Alleen ontkom ik er niet aan. Want nu heb ik het, ongewild, toch in huis.

Daarom, deze maand doe ik niets aan de lijn hoor. Te lekker allemaal en als ik daar niet af en toe aan toegeef, dan vreet ik me opeens helemaal vol ergens mee. Ik werk ook weer bij een bedrijf waar ik het leuk vind én naar mijn zin heb, al is het dan stage. En daar kreeg ik weer als vanouds een roomboterletter voor Sinterklaas, van een hele goeie kwaliteit. Hier krijgen de stagiaires wel iets gelukkig. Ik heb al gehoord dat we er ook altijd erg mooie kerstpakketten krijgen, en alle stagiaires tellen mee. Nou, is dat even leuk! Aan dat soort dingen zag ik dat het bij de RMC helemaal verkeerd ging. Elk jaar kreeg je steeds minder en de laatste jaren, er werd ook steeds minder gedaan voor en met de mensen. Uiteindelijk werden dit soort dingen gewoon helemaal niet meer gedaan.

Ik loop flink voor met schrijven, omdat ik nu tot 10 uur ’s avonds zit te werken elke dag en af en toe tussendoor wat zinnetjes typ, maar dat loopt toch wel op zo. Het is, nu ik dit schrijf, 1 december en vorig jaar op deze dag, had ik mijn ontslag genomen daar. En door die cadeau gekregen boterletter, moest ik daar opeens aan denken. Daar was het ook zo leuk toen ik er begon, jaren geleden, 2005 om precies te zijn. Jarenlang is het daar leuk gebleven maar die laatste drie jaar vond ik hel, zo van 2014 tot 2017 en ik ziek werd. Dat lag ook aan de onechte mensen met de vele gezichten waar ik tussenin zat maar ook aan het feit dat de hele sfeer, de uitstraling, de onderbuik van het bedrijf veranderde van licht naar duister en daar kan ik niet in functioneren. Het ontslag, ondanks de voor mij erg enge periode van onzekerheid, was voor mij echt een zegen! Dat was zo merkbaar en voelbaar dat ik vanaf die 1^e december vorig jaar, binnen een maand harder ben gaan genezen dan in dat hele jaar ervoor. Bizar toch? Hoe zulke dingen werken?

In elk geval, hoe griezelig ik het ook vond, het heeft me veel gebracht. Veel, heel veel goedgemaakt qua oorzaak en gevolg. Ook daar weer veel van geleerd en nu een totale switch toch weer terug de zorg in, wat gewoon veel meer bij me hoort. En ja, het is zwaar, 9 uur op je voeten staan. Maar het is zo interessant allemaal, wat ik nu leer. En het is ook erg verantwoordelijk werk. Ja, daar moet ik mee oppassen dat ik niet de hele apotheek weer op mijn nek ga halen natuurlijk. Aan de andere kant, en ik weet niet of dat voor alle apotheken geldt, zit ik ook wel tussen mensen met een beetje dezelfde insteek. Die werken net zo als ik. En vooral op donderdag, met Aliye en Tessa, staan er drie autisten op een rij, (oh ik voel een kinderliedje aankomen; eentje valt, plaatsje vrij!).

Wij zoeken dan dingen, waardoor we de boel weer netter kunnen krijgen. Alsof we niks te doen hebben, maar dat is dus niet zo. Zo heb ik zelf al gezorgd voor een andere manier om alles op te bergen. We hadden alles in plastic mandjes liggen. Grote nietmachines, pillenscheppers, mesjes, scharen, stiften. En dan had je niet snel iets te pakken of je deed je zeer, of het mandje ging stuk. Dus ik heb 2 kunstplantjes, ergens bij de balie, uit hun potjes gehaald en die strategisch weggezet, zodat het niet op zou vallen dat ze geen potje meer hadden. En daar heb ik de boel rechtop in gezet. Daar was de apotheker heel blij mee. Dan zochten we ons rot op bepaalde planken naar zakjes medicatie die de patiënten kwamen ophalen.

De plekken waren niet genummerd. Er was geen lettertang meer maar ik ben niet voor niets creatief. Met kleinste post-its en plakband kom je een heel eind en nu is daar alles ook genummerd qua plekjes. Dat zoekt veel beter en bespaart veel tijd. En vorige donderdag, toen het even rustig was, ben ik al de stickers, en dat zijn er nogal wat, gaan opruimen en beter ordenen. Ik wist dat eerst ook niet maar die stickers, die zijn wettelijk verplicht om bij het etiket te plakken. Zoals die dat je rijvaardigheid beïnvloed kan worden en zo, die gele. En zo hebben wij er heel erg veel, aan 2 kanten zelfs. Maar het was zo’n zooitje geworden, dat je ze nooit kon vinden.

Dus nu hebben we aan beide kanten nette stickerbakjes. Stickers per groepen bij elkaar. We hebben ze met van alles; bezorgen, omschudden, oor-, neus- en oogdruppels, inhalatie via mond, inhalatie via neus, niet om in te nemen, rectaal inbrengen, vaginaal inbrengen. Ik kan zo nog wel even doorgaan hoor. Dat doe ik maar niet, je begrijpt zo ook wel, dat het er veel zijn. En als alles door elkaar zit, en elke keer ergens anders, dan kost dat veel tijd. Dus ook hier waren ze blij mee. Ja, zet een paar halve autisten neer en je hebt zo je zaak in orde en op orde.

Vorige zaterdag had ik een lekkere dag. Veel gedaan voor school, veel in huis gedaan. Pakjes voor de cits en mezelf ontvangen, die kwamen heel gunstig allemaal op dezelfde dag. Ik heb mezelf verwend voor de kerst. Ik heb, en die wilde ik al heel lang, in de UK bij FitFlop mooie hoge laarzen gekocht. Met gepatenteerde buitenkant, ja dat leer dan, daar zit een soort ruit in. Maar daar niet voor hoor, maar omdat ze in de black Friday sale nu eindelijk te betalen waren! En ik vond wel, dat ik iets verdiend had. Ik kan ze overal bij aan, op de foto zelfs met mijn pyjamabroek. Vroeger had ik ongeveer zulke rijlaarzen, toen ik nog paardreed. Ik ben er wel blij mee. En omdat het zo goedkoop was, deed ik er ook hoge gympen bij voor in de apotheek.

Ik dacht, voor mijn dikke enkels te verbergen. Maar ik zag afgelopen week, dat ik die dus niet meer had. Ja, oké, het is koud buiten, dat scheelt wel maar toch. Normaal heb ik dan echt van die hele dikke enkels. Dan moet ik gelijk aan mijn oma denken. Ik blij! Ook met die gympen hoor, alles van FitFlop loopt zo geweldig en het is zo goed voor je voeten. Sinds ik die hielspoor heb gehad, ben ik erg dankbaar voor elke pijnvrije stap die ik maak. Maar ik ben wel verwend weer door Sinter-kerst-en-nieuw. Dat pakken ze me niet meer af. Ik hoef verder toch niets uit te pakken met de kerst. Oh ja, wel! Het pakje van Karina! Nou ja, toch erg leuk om iets te kunnen uitpakken.

Voor de cits had ik een dubbele dosis van hun favoriete maar stik dure snoepjes gekocht. Ook black Friday sale. Normaal voor 3 blikken, waar ik de maand niet mee haal, 40 euro, nu 30. Dus gelijk maar dubbel besteld. Want dat scheelt wel veel. Dus ook al ben ik geen voorstander van al die achterlijke dingen, zoals die black Friday, die opeens vanuit Amerika hier is, of die 11-11 die opeens vanuit Azië hier is. Al die hebberigheid, daar heb ik het niet zo op. Maar ja, als je krap zit en het nodig hebt, dan vind ik het nog wat anders. Maar het zijn juist die rijken die dan gewoon meer kunnen kopen van hun toch al hoge budget. Oh eens zijn we financieel allemaal elkaar gelijken, lijkt me heerlijk.

Niemand meer te kort, schulden of honger. Dat je dat basisinkomen hebt en dan kan je voor extra’s gaan werken. En diegenen die het dan goed rijk hebben, die werken gewoon hard en veel. En die keus heb je dan zelf ook. Dan hoef je niet jaloers te zijn, dan moet je maar meer gaan werken, als je extra’s wil. Dat is toch veel eerlijker? Maar kan je echt niet werken, om wat voor reden dan ook, dan ben je toch gedekt en kan je toch goed leven. Wordt je ouwe moedertje ziek, of je kind of je partner, dan blijf je thuis, zodat je ze kunt helpen. Zonder dat het je de kop kost. Zo hoort het! Maar, dat is nog even wachten, het komt ooit zo. Alleen nu nog even niet. Komt goed, altijd. Maar wat mij betreft, liever vandaag dan morgen!

"De mens heeft twee gezichten: hij kan niet liefhebben zonder van zichzelf te houden.

Origineel: L'homme a deux faces: it ne peut pas aimer sans s'aimer.
Bron: La chute
"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Zo, nu weer even terug naar het heden. Die lap tekst van gisteren is eruit. Die verhalen ben ik in elk geval kwijt en er komt steeds meer bij uit het heden, dat ik nog moet melden allemaal. Of moet, dat wil ik gewoon zelf natuurlijk. Ik loop ondertussen een behoorlijk stuk voor, met mijn blogs. Maar ik moet me er eigenlijk niet zo druk om maken dat anderen het dan niet volgen of zo. Stel er gaat iemand opeens mee lezen en die begint van vooraf aan. Nou, dan maakt het toch ook niet uit. Nee, maar ja, ik ben dan zo autistisch weer, ik kan er ook niks aan doen. Wat een lieve commentaren kreeg ik er ook allemaal op! Want ik ben echt en 100% zeker niet zielig hoor. Ik hoop dat dit wel duidelijk over kwam. Maar het wordt tijd om dat hele verhaal kwijt te raken en dat het een totaal ander einde gaat krijgen dan het tot nu toe had. Komt wel goed. 

Er gebeuren ook allemaal leuke dingen hier in Casa el Catos Locos! Ongelofelijk gewoon zelfs. Wat ik ook ongelofelijk vond, is wat ik vorige week in het nieuws zag. Dat nieuws over dat katten volgens Europese wetgeving helemaal niet buiten mogen lopen. Dat ze veel te veel dieren doden. Muizen en zo. Eh… Ben ik nou gek of was dat juist een van de redenen dat de kat gedomesticeerd is? Want wij vonden dat zo handig, dat hij het ongedierte liet verdwijnen. Als ik ernaast zit mag je het gerust zeggen hoor. De kans zit erin dat iedereen zijn katten binnen moet houden. Verplicht! Net zo achterlijk als die ene stad, of was dat een provincie, die 'zwerfkatten' wilden gaan afschieten. Stelletje gekken! 

Kijk, nou ben ik geen voorstander hoor, als je midden in de stad woont, om je kat naar buiten te laten. Maar, en ik spreek uit pijnlijk verdrietige ervaring, sommige katten kan je echt niet eens binnen houden. Hoe hard je ook je best doet en ik kan dat echt weten. Mijn hemel! Dat is de reden juist dat deze website is ontstaan. Er zouden geloof ik maatregelen genomen worden, zodat je katten wel binnen moest houden. Nou, dat zullen we nog wel eens even zien. Nederlanders zijn het meest tolerante volk ter wereld, met een enkele idioot die dat probeert te ontkrachten af en toe, maar van onze huisdieren blijf je af! Ik zal er geen last van hebben, tenzij ze Sunshine ergens vangen en dan zo bij mij terecht komen. Maar ja, dan is dat eigenlijk juist feest. Oh? Hee! Misschien moet ik dit beleid eerst wel even aanmoedigen! Ook een idee!

En er was nog iets raars in het nieuws, dat auto’s met die nieuwe led koplampen, veel te fel licht hadden. Joh?! Nou, wat raarrrrr. Dat zeg ik pas een jaar of vier of zo? Daar zijn ze nu achter dan? Toch knap! Voor hetzelfde geld waren ze daar nooit achter gekomen. Daar werken zeker alleen maar mensen die in het daglicht op de fiets komen? Dat moet het zijn. Rare berichten af en toe, in het Nederlandse nieuws. Gekkies!

Ook gekkies zijn de cits hier. Want ik zie het prille begin van toenadering tussen Skylar en Aurora. Nog niet veel, en het kan zo weer omkeren maar toch, ik heb het nog niet eerder zo gezien. Dus dat belooft wel beterschap dan. Wat ik 2 jaar geleden al zei, eens Skylar uit de puberteit gaat komen, moet je eens opletten. En hij is er nog niet helemaal uit maar het begint te komen. Ze begint in elk geval niet meer te gillen als hij langs komt. Dat was al iets maar dat lag meer bij haar dan bij hem. En nu ik hem systematisch meer aandacht ben gaan geven en extra knuffels en dat soort dingen, begint hij ook te zien, dat hij niet altijd de enige is die op zijn kop krijgt. Dat dacht hij alleen maar en hij begint het nu ook te zien volgens mij.

Zelfs de witte diva krijgt af en toe een standje hoor. Als je iets stouts doet, dan heb je het zelf verdiend. Klaar. Het begint allemaal zijn vruchten af te werpen. En als er iemand mij ooit durft te zeggen dat ik niet consequent ben, die mep ik gelijk achter het behang! Dat doe ik echt hoor, zo consequent ben ik wel. Ik zag ze ook van de week al redelijk dicht langs elkaar heen lopen, in de kamer en op de gang. Dit was een paar maanden geleden niet mogelijk. Dan werd er aangevallen of flink gemept. Nu mopperden ze lichtjes allebei maar ze liepen wel door. Ook durft ze nu weer richting balkon te komen, als ik af en toe de deur even voor ze open doe.

En eerst ging ze dan weg als ze hem zag, maar nu niet en soms zitten ze er zelfs samen. Nou, de eerste keer dat ik dat zag, viel mijn mond open en vergat ik zomaar een foto te nemen. En vanmiddag lagen ze zelfs op de bank samen! Eerst met Moonlight ertussenin maar later met zijn tweetjes. Nou ja, bizar! Dat was nog niet eerder gebeurd. Ik wist niet wat ik zag! Met Rainbow gaat het al langer zo, die doen niet meer per direct en sowieso lelijk tegen elkaar. En ook liggen die soms samen op de bank, zij het dan niet gezellig tegen elkaar aan. Maar Aurora en Skylar zo samen? Bijzonder hoor! Zou het dan toch lukken ooit? Ik vind van wel!

Ook moest ik erg lachen om Skylar vandaag, toen hij alleen bezig was. Moonlight is namelijk al jarenlang de enige, die het leuk vindt om zijn snoepjes uit de snoeppuzzel pot te pakken. Daar gooi ik altijd een handje in want Moontje is geen snoeper. Dan vist hij daar, als hij eens trek heeft, een snoepje of 3 a 4 uit en dat vindt hij dan zo leuk omdat hij dat beslist. Denk ik hoor, weet ik veel, ik ben geen kat. En opeens zie ik Moonlight lopen, terwijl ik dacht dat hij lekker snoepjes zat te smikkelen. Ik kijken, is het Skylar! Nog wat onwennig en brommend tegen snoepjes die hij er niet uitkreeg. Heerlijk! Ik heb zo gelachen! Het duurt bijna 3 jaar, maar dan heb je ook wat! Echt hoor!

Of het lang gaat duren, ik heb geen idee. Maar hij heeft in elk geval eindelijk door dat er daar lekkers uit te halen valt. En dan die Rainbow, die met zijn delicate mondje geen harde brokjes wil eten. Het lummeltje had in de keuken geplast omdat ik de grote zak met brokjes niet ergens anders kwijt kon even zo snel. Als ik dat had geweten, dat het weer als kattenbakkorrels gebruikt zou worden, een hele rare afwijking van meneertje Rainbow, had ik het wel bovenop de aanrecht gezet want dan doet hij het niet.

Van de week had ik zo’n dik stuk speculaas, de harde soort, niet de gevulde soort, en toen pakte hij dat hele stuk toch bijna uit mijn handen! Nou ja! Ik beet er een brokje af, een groter formaat dan enig kattenbrokje dat ik ooit gezien heb. Zit hij dat toch al kauwend op te eten! Oh? Dus je kán het wel blijkbaar? En dan eet je wel speculaas maar je vergaat liever de hele dag van de honger, dan dat je 1 brokje eet? Schiet mij maar lek, ik begrijp er af en toe geen zak van. Gekke beesten zijn het toch, allemaal even gek op totaal andere manieren.

Ik heb ze gisteren allemaal, 1 voor 1, bedankt. Want echt, wat of waar zou ik zonder ze zijn? Dan was ik een trillend hoopje kwijlende ellende, ergens in een hoekje van de PAAZ afdeling van het Erasmus of zo. Nee, dat heeft niets met Pasen te maken. Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis betekent dat. Daar hebben mijn harige schatjes me van behoed. Want zo’n kracht hebben dieren in zich. En toen ik toch bezig was, heb ik gelijk al mijn planten bedankt. De orchideeën staan overvloedig in bloei, echt bizar. Eentje zelfs, terwijl zijn ene tak bijna leeg is omdat hij al zo lang bloeide, zitten er twee hele lange nieuwe takken bij, vol met knop. Daar ga ik nog lang plezier van hebben. Dat is toch prachtig! Doen ze allemaal voor mij, lief en leuk en grappig en mooi zijn. Omdat ik daar vrolijk en blij van wordt. Dat heb ik in elk geval verdiend!

"De imperiums van de toekomst zijn de rijken van de geest.

Origineel: The empires of the future are the empires of the mind.
"

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Zo rond de kerst is het niet raar om over geboortes te praten. Al is het geen geheim dat Jezus zelf ergens hoog zomer in augustus is geboren. Dit is dan ook een totaal ander verhaal. Dit is ook geen sprookje, zelfs niet eentje van Grimm, maar een waargebeurd verhaal. In het heel erg kort, in verhouding met wat er allemaal gebeurde, maar er is geen letter van gelogen. Het is mijn verhaal. Heel lang geleden, ik was nog piepjong, overkwam me iets dat me getekend heeft voor het leven. Het heeft alles verder bepaald en gekleurd en niet altijd even mooi. Maar ondertussen, ben ik er blij mee dat het zo gebeurd is. Gebeurtenissen die je erg raken, komen altijd voort uit oorzaak en gevolg.

Dat wist ik toen niet en dat had ik toen ook niet echt geloofd. Nu geloof ik het niet alleen, ik weet het zelfs zeker. Maar dat komt dan ook omdat ik zo ontzettend veel heb moeten groeien en goedmaken in dit leven. Je kan dan gelijk denken, zo, dan ben jij ook een grote rotzak geweest. Dat klopt! Anders had ik dit allemaal niet meegemaakt. Want je krijgt wat je geeft. Altijd! Dus ik ben niet zielig, helemaal niet, ik kreeg wat ik ooit gaf. Daarom probeer ik nu alleen maar goed te doen. Lukt niet altijd maar ik probeer het wel. De gevolgen zijn namelijk ook dan voor jezelf.

Simpel gezien, kan je je bedenken, al wat je doet aan, of bij, anderen, doe je eigenlijk jezelf aan. Dus ben je lief en goed voor mensen, dan krijg je dat ook terug hoor. En we zijn allemaal van die rotzakken geweest, dat was niet alleen ik, gelukkig. Maar ik heb in dit leven geloof ik wel het meeste zonder pauze voor mijn kiezen gekregen. En als ik kijk naar hoe ik hier ben, ben ik bang dat ik daar zelf om gevraagd heb. Beetje overmoedig en totaal zonder te letten op hoeveel ik kan hebben, want dat is niet zo belangrijk. Dus ja, ik denk het wel, dat ik erom gevraagd heb zo.

Ik was net 15 toen ik ‘verkering’ kreeg en toen ik naar Canada op vakantie ging, was hij bang dat hij me kwijt zou raken en verloofden we ons. We waren altijd samen en we deden alles samen en buiten mijn partner was hij ook wel mijn beste vriend. We leken ook erg op elkaar, qua uiterlijk. Regelmatig werd ons gevraagd of we broer en zus waren. Dat vonden we zelf heel raar maar we begrepen het wel. Dezelfde grote blauwe ogen, zelfde vorm gezicht zo’n beetje. Niet gek, dat het zo vaak gevraagd werd. We zijn ook heel jong getrouwd en dat kwam ook door een reden. Eigenlijk niet omdat we zo super verliefd waren. We waren dat wel, zeker in het begin, tenminste, ik wel want ik kan alleen voor mezelf praten natuurlijk.

Maar toen in die tijd, want ik ben al best bejaard natuurlijk, had je nog dienstplicht. Hij begon al op zijn 18^e een eigen bedrijf, een kapperszaak. Dat was zijn grote droom. En toen opeens moest hij in dienst. Voor die zaak had hij leningen afgesloten en dus was dit niet zo gunstig. Want daar had de regering maling aan. Je moest in dienst, punt uit. Of, en daar komt het, of je ging trouwen, je vrouw werkte niet en je was dus kostwinner. En daarom moest er getrouwd worden. Mijn moeder wilde dat absoluut niet hebben. Zijn moeder drukte me op het hart dat ik zijn toekomst zou verspillen als ik het niet deed. Ze ging daar even aan het feit voorbij dat ik zelf ook een toekomst had en daardoor had ik daar zelf ook geen erg in. Maar ja, wat wil je, 16 jaar oud.

Omdat ik toen net zo rete eigenwijs was als nu, en mijn moeder zo fel tegen, koos ik ervoor om het toch te doen. Verder was ik nooit tegendraads hoor. Echt. Zo was ik een maand voor mijn 18^e een getrouwde vrouw. En, ook weer zijn moeder, vond het wel tijd worden voor een kindje. Hem gooide ze altijd voor zijn voeten dat hij die vast niet kon maken, dat hij geek kale kip kon maken, al kreeg hij de veren cadeau. Een uitdrukking die ik tot dan toe niet kende maar die me altijd bij is gebleven erna. Ze had al 3 kleindochters en ze was erg gek op jongetjes dus nu moest er een kleinzoon komen. Dat was belangrijk, vond zij dan toch. En zij wist toen al heel lang dat hij homo was. Iedereen leek dat te weten, behalve ik. Eerst wilde het niet zo lukken en toen ik na een jaar moest gaan temperaturen, was ik opeens zwanger!

Voor mij een heel gelukkige tijd maar ook een ellendige want oh wat was ik ziek! Ik dacht dat het erbij hoorde, zo zat ik toen ook al in elkaar. Maar gelukkig word je hier in Nederland goed in de gaten gehouden als zwangere, toen ook al. Anders hadden wij het nooit gered samen, mijn kindje en ik. Hij ging zich tijdens mijn zwangerschap heel raar gedragen en ik snapte niet waarom. Ook vond hij het vies en eng om naar mijn buik te kijken of daaraan te zitten. Iets wat behoorlijk veel pijn doet en je erg onzeker maakt. Vooral omdat je met die dikke buik toch al zo onzeker bent. Mijn moeder moest ik praktisch van mijn buik afplukken, altijd maar voelen of het kindje schopte. Ze probeerde ook altijd het hartje te horen, met een wc rolletje, en ja, dat werkt. We waren ook saampjes naar het ziekenhuis, ma en ik, toen we het hartje met het Doppler apparaat hoorden. Dat was een erg mooi moeder dochter moment.

Uiteindelijk waren we er allebei bijna niet meer geweest, mijn kindje en ik. Ik was al in een vergevorderd stadium van zwangerschapsvergiftiging en had al flink wat eiwit in mijn urine, toen ze daar door een toevallige controle achter kwamen. Ik moest acuut worden opgenomen en bewaakt want mijn bloeddruk was bijna onmeetbaar hoog. Door de pre eclampsie zoals ze het nu noemen, was het kindje niet goed gegroeid en toen ze niet spontaan kwam na 40 weken, werden de weeën opgewekt. Ook toen ging alles mis, haar hartje stond steeds stil, ze had niet genoeg zuurstof in haar bloed en mijn bloeddruk was 220/180. Die stond op klappen. Dus een spoed keizersnede was onvermijdelijk. Ze woog maar 1900 gram en was zo klein! Ze moest de couveuse in maar ze was toch voldragen.

Ze mocht pas mee naar huis als ze 5 pond woog en wat had ik een verdriet daarover. Ik ging 2 x per dag naar haar toe in het ziekenhuis. Een zware opgave voor mij, herstellend van een keizersnede maar ik wilde bij mijn kindje zijn. Ik ging met het ziekenvervoer en vaak ging mijn moeder mee. Tot ze 5 was moest ik op controles komen, bij het Sophia. Maar dat is een ander verhaal. Nadat ze 1,5 was en na een hele nare periode, kwam ik erachter dat mijn echtgenoot, een verhouding had met een man. Hij was homo, altijd al geweest, en was nu verliefd geworden. Tot dat gebeurde, had hij het hele toneelstuk vol kunnen houden. Nu ging dat niet meer.

Na een nacht van knallende ruzies, waar ik nog elke seconde van weet, ging hij weg. Kim was ook die hele nacht totaal overstuur geweest. De volgende dag kwam zijn moeder me vertellen dat dit mijn schuld was, dat hij door mij homo was en toen flipte ik. Ik heb haar eruit gegooid. Mijn tante Wil is me komen halen, en heeft me naar mijn moeder gebracht. Ik woonde toen in Capelle en mijn moeder in Rotterdam Overschie. Mijn kleine kindje was, door alle spanningen zo ziek geworden en ze werd alsmaar zieker. Ik belde hem voor geld, want hij was zo weggegaan en we hadden een kapsalon waar ons inkomen uitkwam. Niet dat er een loon op een rekening werd gestort. Dus ik had letterlijk geen ene cent. Ik vertel dit, omdat ik in een andere stad was, de dokter en medicatie betaald moesten worden en dat mijn moeder dat niet had, maar dat wist hij ook wel. Mijn moeder had bijstand.

Hij zei ijskoud, dat ik het maar uit moest zoeken, hij woonde toch zeker niet meer thuis. Ik weet dat ik even met open mond voor me uit heb gestaard. Toen gilde ik hem toe, dat hij het niet waard was vader genoemd te worden. Hij gooide de hoorn erop. De ruzie was dinsdag op woensdagnacht, vanaf woensdagavond was ik bij mijn moeder met mijn doodzieke kind. Ik ben nog heen en weer geweest en mijn vader had er andere sloten op de deur gezet omdat hij het huis aan het leeghalen was ook nog. En het was op vrijdag dat ik hem belde voor geld voor medicatie. Ze werd zo ziek, dat ze die zondag is opgenomen in het Sophia Kinderziekenhuis, totaal uitgedroogd.

De huisarts in opleiding, die kwam kijken, vond haar nog wel monter genoeg. Die heb ik gedreigd met het medisch tuchtcollege, mocht er iets met mijn kind gebeuren. Ik wist 1 ding zeker en dat was, dat het hier mis aan het gaan was. Daar schrok de jongedame in opleiding zo van, dat ze ons zelf, in haar lelijke eendje, zo’n deux chevaux van Citroën, naar het ziekenhuis bracht. Hij had dit allemaal kunnen checken, maar hij had opeens geen belangstelling meer.

Bij het Sophia Kinderziekenhuis zeiden de artsen dat ik nog maar net op tijd was. Als ik een uur later was gekomen, had ze het niet gered. Een reden voor de arts in opleiding om na een excuses te hebben gemompeld, met een rood hoofd weg te gaan. Die fout zou ze nooit maar dan ook nooit meer maken. Kim werd opgenomen op de strenge quarantaine afdeling en ik weet tot nu toe nog steeds niet wat ze had. Haar vader heeft niet ene keer naar haar geïnformeerd, ook niet via het ziekenhuis want dat ben ik na gaan vragen. Dat maakte mijn respect voor hem nog veel en veel minder! Wat een stuk ongeluk zeg! En daar was ik nou zo gek op geweest? Ik begreep niet, dat ik dit hoge soort van egoïsme niet eerder had geregistreerd, want nu zag ik opeens alles!

Hij liet me zo zitten, ik heb vanaf hij opeens van de ene op de andere seconde weg ging, erna geen cent meer gekregen voor haar of voor mij. Alsof we niets waren. Ik had geen luis om dood te drukken. Ik at bij familie en vooral mijn moeder. Mijn ene oom kocht sigaretten voor me, mijn vader bracht me heen en weer van mijn moeder naar huis en weer terug. Elke vrijdag naar ma, en elke maandag terug. Het duurde 6 maanden voor ik een bijstandsuitkering kreeg en tot die tijd was ik vaak genoeg vertwijfeld over hoe ik het allemaal doen moest.

Niet zelden zat ik met mijn handen in mijn haar en voelde ik me wanhopig. Ik was ook mijn beste vriend kwijt, want dat was hij wel van me geweest. En mijn partner bleek vanaf onze ontmoeting tegen me gelogen te hebben en het kind, dat helaas geen jongetje was waardoor oma’s interesse ook miniem was, moest er van hun alleen maar komen omdat ze natuurlijk wisten dat hij homo was en dat misschien wel eens uit kon komen. Dan zou ik vast zitten, zeg maar. Maar ja, ik ben geen zielig hulpeloos vrouwmensje! Dat pik ik niet!

Maar ik was alles kwijt, mijn huis en haard ook nog eens bijna, want ik heb zes maanden lang de schuldeisers moeten ontlopen. En oh, ik laat nog zo ontzettend veel weg hier. Ik weet nog alles van die tijd, daar ben ik de afgelopen maanden wel achter gekomen. Hoe hard ik ook had geprobeerd om dat weg te stoppen. Elke seconde kwam weer boven. En die pijn zat er allemaal gewoon nog. Het verraad, het verlies, het machteloze van de hele situatie voor mij. Kijk, als je man vreemd gaat, dan is dat pijnlijk. Andersom ook natuurlijk. Maar dan weet je wel, dat jullie begin echt was. Dit was het ultieme verraad. Dit was al vanaf de eerste seconde allemaal gelogen en geacteerd. En dat kwam zo hard aan, dat ik om te kunnen overleven, alles weg ben gaan stoppen. Maar ook het probleem had, hoe vertel je je kind, dat haar vader haar niks waard vond.

Want ik kwam bij de dierenarts, met mijn Timmy, die dierenarts waar ik met die homo al kwam. Die dierenarts vroeg hoe het ging met mijn Briards. “Eh. Wat is dat?” Nou dat is een hondenras, mijn man had er toch twee gekocht pas? Mijn kin raakte de grond met een rotklap. Dus eh, geen medicijnen voor zijn dochter, maar wel twee honden??? Mijn hemel, wat heeft die nog vreselijk moeilijke levens voor de boeg. Hij zal het allemaal zelf ook voor zijn kiezen krijgen. Maar daar komt hij nog wel achter, ooit. En dat is dus één van de redenen waarom ik zo fel tegen liegen ben. Ik kan er gewoon echt niet tegen. Ervoor vond ik dat ook al niet prettig maar erna?! Echt hoor, lieg nooit tegen me want je bent me a la minute kwijt.

Als hij me verteld had, dat hij homo was, had het ook nooit echt leuk overgekomen natuurlijk. Maar toch had het heel anders gekund. Hij had kunnen zeggen, kijk, het is nou eenmaal zo. Ik heb het geprobeerd maar het is me niet gelukt. En nu ga ik bij je weg maar hé, we hebben een dochter samen en daar blijven we samen voor zorgen. Ja, je bent nu boos maar je blijft niet boos. Als je klaar bent met erg boos zijn, gaan we goed praten. Ik zal voor jullie blijven zorgen, tot jij iets geregeld heb. Daar help ik je ook mee natuurlijk. En we komen er wel uit, ik laat jullie niet stikken. Heus, ik had echt nog flippend boos geweest maar als hij de poorten der communicatie had open gehouden, dan hadden we er inderdaad wel uitgekomen. Maar dat deed hij niet, nee oprotten met dat wijf en die baby.

Hij wilde lekker genieten van zijn nieuwe relatie natuurlijk, lekker het verliefde stel uithangen. Daar kan je geen baby bij gebruiken, en ook geen ex-vrouw.  De rechter bij de voogdijzitting had hem ook snel door, dus werd mijn moeder in plaats van hij toeziend voogd. Iets wat normaal nooit gebeurt, maar in dit geval wel. Omdat ook de rechter zag wat er gebeurde voor zijn ogen. Later kwamen daar nog bewijzen van in de vorm van rechtbankpapieren maar hij heeft ooit tegen Kim gezegd dat ik die heb laten vervalsen. Nou sorry hoor, ik lieg niet. En ik zou mezelf nooit zo naar beneden halen. Het heeft jaren en jaren geduurd, voordat ik eroverheen dacht te zijn.

Maar eigenlijk heb ik het nooit verwerkt, het deed teveel pijn, het was te vernietigend. Ik typte net vermietigend maar haalde het weg. Maar ik vond het eigenlijk zo grappig, dat ik het hier toch nog even vertel. Enniewee, dat hele verhaal moest er even uit. Ik ben van plan het complete verhaal, en wat meer verhalen die hierop zijn gevolgd, in boekvorm te gieten. Dat kan natuurlijk pas, als het studeren klaar is en ik weer een vaste baan heb. Het is geen grote bende van ellende hoor. Ik heb er veel van geleerd en ben er enorm door gegroeid maar ik gun het mijn ergste vijand niet, om hier doorheen te moeten. En door het hier allemaal even uit te leggen, eruit te gooien, is het begin van mijn verwerking gemaakt. Nu al voor de 3^e keer, ging ik er bijna aan onderdoor door die man en de omstandigheden die hij maakt. En dan doet hij alsof hij het zo goed bedoelt voor zijn ‘kind’. Zijn kind??? De idioot, hij weet niet eens wat dat betekent. Alles wat hij doet, doet hij voor zijn eigen ego. Maar ja, zo zijn er wel meer.

Het is natuurlijk wel in een notendop verteld hè. Of notendop? Het is nog minder dan dat, want ik heb het meeste nog weggelaten. Voor hier natuurlijk een grote lap tekst. De pijn die het gedaan heeft, moet zijn plekje krijgen. En dit is hiervan het begin. Ik lieg in elk geval niet tegen mezelf om in mijn eigen ogen in de spiegel te kunnen kijken en dat is veel meer dan je van hem kan zeggen. Dissociatie, ook uit de psychologie, daar is hij kampioen in. Maar dat is voor hem heel vervelend want ook voor hem geldt, wat je geeft, zal je krijgen. Ik wens hem erg veel, heel erg veel sterkte. Ik vind het nog rot voor hem ook, maar ik weet ook dat het de enige manier is om te leren hoe het niet moet. Voel het maar, beleef het maar. Ik heb het al 'gevoeld' en ik heb erna mijn hand in een goedmakend gebaar naar hem uitgestoken en dat werd niet eens geaccepteerd. 

Eigenlijk dus weer een afwijzing nog niet zo heel lang geleden, toen ik mijn hand uitstak in vriendschap, zij het dan digitaal, en ik snapte het eerst niet. Alsof ik hem had kwaad gedaan in plaats van andersom. Later viel mijn kwartje. Wie weet wat hij die partner allemaal voor leugens in zijn eigen straatje heeft verteld en als hij mij weer toe zou laten, dan komt dat uit natuurlijk! Want ik weet 100% zeker, dat hij daar niet eerlijk heeft verteld wat er nou precies gebeurd is. En dan hoeft ook niet hoor, dat komt vanzelf een keer uit. Want ook al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. Al duurt het levens lang, neem dat maar van mij aan. Daar komen ze allemaal nog wel achter. Ik hoef me nergens voor te schamen, ik heb geprobeerd het goede, het juiste te doen. Ik kijk recht en diep in mijn eigen kijkers, die onbevangen en open terug kijken en weten dat ik mezelf niet voor de gek wil houden. Mijn verhaal, is eruit. Dat ben ik in elk geval al eventjes kwijt….

En juist door wat ik nu meemaak en door wat ik dan lees bij Hans Stolp, die een grote hulp voor me is, en hij kent me niet eens, ben ik met verwerken bezig. Het voelt ook nodig om dit nu te doen. Ik zit in een enorme verandering, voor de zoveelste keer in mijn leven ja, maar voor mijn gevoel ook voor de laatste keer. En nu moet ik schoon schip maken, zodat het laatste stuk zal gaan zoals ik het wil en zoals ik het ook verdiend heb. En daarom werk ik zo hard aan alles. Misschien wat veel tegelijk voor anderen, voor mij gesneden koek. Dat kan ik echt wel!