Maandag was een lekker dagje. Ik heb mijn strakke planning ook wat losser gemaakt. Want ik woon hier in mijn uppie. Heel af en toe visite en nu ik het zo druk heb en met een aantal mensen geen contact meer heb, komt er al helemaal bijna niemand. Voor wie moet ik het zo strak en glimmend houden. Niet dat ik het wil laten vervuilen natuurlijk. Maar een ietsje losser mogen de teugels op dit gebied wel. Dus voortaan doe ik mijn huis de grote beurt geven, op de maandag, ná de online lessen. Ik heb ook in het rooster al gezien, dat in mei deze lessen opeens van de ochtend naar de middag gaan. Dan zit je nog vast ook tot 17 uur. Eerst kon je vanaf 12u15 weg dan niet meer.

En dan denk je mei? Ver weg! Nou echt niet. Het beneemt me af en toe echt de adem hoe snel de dagen, weken en maanden gaan. En zoals in het nieuws van de week, van Charley Hebdo, wat me nog zo ontzettend vers in mijn geheugen zit. Dat blijkt opeens alweer 5 jaar geleden te zijn. Ik was er even stil van, mijn mond weer openhangend als een lokplaats voor vliegen. Wát?! Halleluja zeg, dat is toch niet normaal meer? Echt hoor, als ik zo meteen opkijk, zit ik in een bejaardentehuis. Zonder Marianne, mijn veel te vroeg overleden vriendin. Oh daar heb ik toch een hartig woordje mee te spreken nog daarover! Ik kan toch niet in mijn eentje verzorgers in hun billen knijpen? Of een rollator of rolstoel wedstrijdje houden door de gangen? Want zo snel lijkt de tijd nu wel te gaan.

In elk geval, maandag goed bezig dus. Er is een andere omgeving voor de lessen. Dat deden ze eerst met een programma dat op Flashplayer liep, maar dat gaat er eind dit jaar overal uit. Dus moesten ze daar een oplossing voor vinden. En dat hebben ze gedaan. Met rekenen lagen we er wel een paar keer uit, maar op zich werkte het prima. Je moet nu zelf je microfoon aanzetten als de docent je iets vraagt, en weer uit ook. Dat ging ook wel een paar keer mis, wel zo grappig. Na de school klaar was, om 12u15 dus, ben ik mijn huis gaan doen en daarna wat boodschapjes. Nieuwe planning voor de komende maanden. Tussendoor, als het echt nodig is, een snelle stofzuigbeurt. Er zijn altijd de dagelijkse taken, daar kan je niets mee schuiven. Kattenbakken moeten verschoond, afwas, dat soort dingen. Maar als ik het zo op maandag doe, dan kan ik het weekend totaal op leren richten. Beter hoor.

Dinsdag dus naar school met tram 8. Nou, dat doe ik ook niet meer. Ik zit bijna een half uur in de tram en moet daarna nog een rot stuk lopen. Al lag dat een beetje aan mij want ik heb volgens mij een verkeerd zijstraatje gepakt. Echt hoor, elke keer dacht ik, hee, waar gaat hij nou weer heen?! De route van 8 is bijzonder lang. Ik ga het dan ook anders doen. Zo leer ik op mijn ouwe dag ook nog met het OV om te gaan zeg. Wie had dat kunnen denken? Maar ik ga lekker met 21 of 23 en stap op CS uit. Daar stap ik gewoon over op 4 en stap vlak bij school uit. En terug idem dito en pak ik desnoods 8 als die er sneller is. Dan maakt het niet uit dat hij zo’n lange route heeft. Als het straks weer warmer en minder nat is buiten, dan loop ik gewoon weer lekker naar het Marconiplein en stap ik gelijk op 4. Ook geen probleem.

Op school hadden we hoorcolleges in te halen. Maar in de middag, ook al een les achter het verhaal aan, gingen we het hebben over zetpillen en hoe je die moet maken. Een beetje krom, omdat tegenwoordig apothekers en hun assistenten bijna niets meer zelf bereiden, moet de volgende lichting, dit onderdeel niet meer leren. Mazzelaars! Wij dus wel en het is best lastige stof. Capsules maken ook, maar dat komt nog. De hele middag zijn we ermee bezig geweest, tot we eindelijk om 5 uur naar huis mochten. Ik was helemaal murw. Daarom ben ik ook soort van suf de bank op geploft, nadat ik de cits had verzorgd, gedoucht had en mijn blog had geplaatst. Toen ging ik ook pas zitten en dat was zeer nodig.

Married at first sight is weer begonnen. Dat vind ik altijd wel vermakelijk om te zien. En op de andere zender is Grey’s anatomy weer begonnen, echt geweldig! Oh daar ga ik vanavond van genieten, dat is de woensdag, ik loop weer ietsje voor met schrijven. Dat is lekker omdat ik donderdags zo moe ben en dan is het fijn als ik alleen een blog hoef te plaatsen. Vrijdags sla ik al bijna wekelijks over, dan ben ik half dood. Maar ook dat zal nog wel gaan beteren hoor. Straks minder kilo’s en ook meer en betere conditie. Komt helemaal goed met mij. Ik ga ook weer wat vroeger slapen. Tenminste, dat was het plan. Ware het niet dat ik Eva Jinek zo leuk vind om naar te kijken.

Echt hoor, geen reclames, dat heeft ze goed afgedwongen! Interessante onderwerpen en idem gasten. Me liky! En dan gisteravond nog eens de beste burgemeester die Rotterdam ooit gehad heeft! Ahmed Aboutaleb, half jaartje ouder dan ik, is onze Rotterdamse burgemeester al sinds 2009. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik daar eerst niet blij mee was. En ik kon ook niet begrijpen waarom en vond het niet prettig dat een ‘Marokkaan’ burgemeester werd van ‘mijn’ stad.

Daar ben ik echt niet trots op hoor, maar ik ga het ook niet ontkennen, dat ik het toen zo voelde. Ik huichel niet. Gelukkig ben ik ook daarin erg gegroeid en dat heeft misschien ook wel met hem te maken, een beetje dan. Al ben ik nooit in mijn leven racistisch geweest, daar ging het ook niet om toen. Maar Ahmed heeft me als persoon sowieso totaal gewonnen. Ik sta pal achter hem in alles en ik hou totaal niet van politiek en doe ik daar ook niet aan mee. Tenzij ik zou moeten stemmen om hem burgemeester te houden, dat zou ik dan wel doen.

Hij is niet alleen sympathiek, maar ook erg intelligent en enorm weldenkend. En als hij iets zegt, dan staat hij er ook achter en maakt hij ook zijn beloftes waar. Je moet maar eens interviews met hem kijken, ik vind hem geweldig en ben er erg trots op, zo’n man als burgemeester te hebben. Wat hij al niet voor de stad heeft kunnen doen en vaak juist omdát hij ook Marokkaan is. Maar zelf staat hij boven al wat racistisch is en ik vind hem dan ook een voorbeeld voor velen, van welke afkomst dan ook! Ja, ik ben trots op deze man en ik mag hem erg graag zien spreken. Er komen altijd wijze en mooie dingen uit.

En oh wat ben ik trots dat Rotterdam, als eerste grote stad van Nederland, ook als eerste een algeheel vuurwerk verbod krijgt voor komende oud en nieuw. Ik vraag me nog wel af hoe ze dat willen gaan handhaven maar toch. Ik ben er heel blij om. Ik heb er zelf geen last van gehad en mijn katten liggen ook niet als bibberende hoopjes ergens te kwijlen. Maar ik weet dat ik daar een uitzondering op ben. En als je dan ziet dat politie en hulpverleners gewoon worden aangevallen met gerichte vuurpijlen en weet ik wat, nee sorry, dan ben je zelf te ver gegaan. Niet gek hoor, dit verbod.

En dan het, erg kleine, groepje, dat het wel goed doet en puur voor eigen plezier en genot wel goed met het vuurwerk om gaat. Dat groepje voelt zich nu tekort gedaan want verbod is verbod en geen uitzondering kan er dan zijn. Ja, zo is het leven nou eenmaal. De goeden lijden onder de slechten. Het is niet anders. Zoals het deze jaarwisseling ging, met al die ongeregeldheden, nee dat kan niet meer. Voor Aboutaleb was het een aantal jaar geleden al klaar, alleen de partijen wilden niet mee. Nu gelukkig wel. Aboutaleb gaf het goed weer, dat hij klaar was door al die onschuldige slachtoffers die er vallen, die niets met vuurwerk te maken hebben.

Zoals de jongen die aan de overkant voorbij liep, toen er een parkeerpaal werd opgeblazen en de helft van zijn schedel eraf sloeg. Hij is nu de rest van zijn leven zwaar gehandicapt. Ja, niet gek toch, als mensen er zo mee omgaan? Dat het nu totaal verboden wordt? Ik juich het toe en hoop dat vele steden zullen volgen of dat het desnoods, en beter lijkt mij, landelijk wordt verboden. We gaan het zien, want zoals het afgelopen keer was, nee dát kan nu niet meer. Wel mooie vuurwerkshows in alle wijken, zoals bij de Erasmusbrug, waar je gezamenlijk van kan komen genieten. Ik vind het een moord idee! Maar, wel benieuwd hoe dat geregeld gaat worden! We gaan het zien, ik vertrouw op Aboutaleb en zijn wijsheid.

De beloofde tekst van Bird gehrl: I am a bird girl I am a bird girl I am a bird girl I am a bird girl now * I've got my heart Here in my hands I've got my heart Here in my hands now * I've been searching For my wings I've been searching For my wings some time * I'm gonna be born gonna be born Into soon the sky I'm gonna be born Into soon the sky * 'Cause I'm a bird girl And the bird girls go to heaven I'm a bird girl And the bird girls can fly Oh bird girls can fly Bird girls can fly Bird girls can fly… Prachtig… En als dit voor mij wordt gespeeld, dan kan ik ook inderdaad vliegen…

"Het leven is zo iets als paniek in een brandende schouwburg.

Origineel: La vie, c'est une panique dans un théâtre en feu.
Bron: Nekrassov (1956)"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Door de rij waar ik het gisteren over had, waar we allemaal instaan maar niet weten hoe ver we staan, ben ik over de praktische kant daarvan ook na gaan denken. Er is zoveel veranderd in mijn leven, dat ik in de al geplande dingen nu ook een aantal dingen moet aanpassen. Ik ben daarom een beetje alles aan het veranderen en aanpassen met hoe ik mijn begrafenis moet regelen nu. Op een andere manier dan eigenlijk de bedoeling was. En toen dacht ik; ‘weet je wat, ik gooi de hele boel om. Ik ga het toch anders doen dan ik ooit al had vast gezet. En dan verander ik ook gelijk de muziek en al dat soort dingen, die ik erbij wil.

Voor sommige mensen is dit echt een soort van ver van hun bed en iets waar ze niet over willen praten. Voor mijn moeder was dat ook lang zo, en haar partner, brrrr, die kon er al helemaal niet over praten. Maar ja, die kon ook eigenlijk alleen maar over zichzelf praten dus dat was zo gek niet. Alleen over zijn begrafenis wilde hij het pertinent niet hebben. Dat vond hij eng. Ook een ex van mij, panisch van cremeren, al snap ik nu wel waarom door de boeken, en al helemaal niet over de dood praten, dan viel hij van ellende bijna flauw. Hij trok dan wit weg van angst. 

En dat vond ik altijd zo raar, want we gaan allemaal. Daar is echt geen ontkomen aan. Maar ja, ik ben dan ook al vanaf mijn geboorte, nooit bang geweest voor de dood. Die Magere Hein zie ik als vriend, want zeg nou eerlijk, zou je voor eeuwig dit leven willen leiden? Alsmaar ouder en gebrekkiger worden? Of, goed voorbeeld en vond ik toen geweldige films, Highlander. Dan word je niet oud en gebrekkig, je leeft eeuwig als 1 van een paar uitzonderingen, maar iedereen om je heen veroudert wel. Dat is ook niks natuurlijk. En als er niemand meer dood zou gaan maar er blijven wel mensen geboren worden. Dan zit je met een paar maanden, en geloof me, ik weet zeker dat het zo snel gaat, met een ruimtegebrek en voedselgebrek en weet ik veel wat voor meer gebreken er nog de kop op zouden steken. Met afval en dat soort dingen weer teveel en niet weg te werken meer.

Bovendien, maar dat weet nog lang niet iedereen en het is toch zo, we leven voor eeuwig. En nee, dat gaat geen saaie boel worden want wat is er ontzettend veel te leren en te ontdekken nog. Ik denk ook dat wel elke keer weer voor hogere en mooiere verrassingen komen te staan. Als klein kind wist ik al van reïncarnatie af en ik wist ook dat het zo  hoort te zijn. Mijn moeder vond mij toen een rare maar ik gaf het nooit op om het zo te denken. Ik kon, en kan, me niet voorstellen, dat we alles in dit ene leventje zouden moeten doen. Hoe onrechtvaardig zou dat zijn?! En in de kosmos is er geen onrechtvaardigheid.

Dus wat is dood dan eigenlijk? Dood is eigenlijk geboorte in vermomming. Want wat we hier als dood zien, is gewoon verder gaan met een ander leven. Een hoger leven. Veel mensen moeten nog een aantal keren terug. Want je veroorzaakt dingen die je moet goedmaken of moet oplossen. En er is een kringloop, nee niet waar je oude meubels kan kijken en kopen, maar een kringloop der aarde. Ik weet niet precies hoeveel levens dat beslaat of zo maar eens is die kringloop klaar. Heb je dan ook geen oorzaak en gevolg meer goed te maken of op te lossen, of zelfs karma, dan laat de aarde je gaan. Dan mag je verder. Maar moet je nog wat dingetjes rechtzetten, de puntjes op de i zetten, dan houdt de aarde je vast, en blijf je er geboren worden na je overlijden, tot alles netjes is ingelost.

Dus hoe vaak je ook dood gaat, hoe vaak je ook geboren wordt. Of dat nou weer hier op aarde is, of je wordt geboren in de geest en mag daar verder gaan en blijven. En al ga je in de sferen niet meer dood zoals hier, ook omdat je geen stoffelijk lichaam meer hebt maar een geestelijk lichaam, toch is er ook daar een verder gaan, een hoger gaan. Want zo kan je het zien, het is hoger gaan. Daarom is de Dood je vriend, anders zou je nooit verder kunnen. En nee, daar ben ik geen centje bang voor. Ik zei het van de week al, ik sta naar mijn zin niet eens ver genoeg naar voren in de rij. Dat geeft niet, ik maak er wel wat van tot het zover is.

En ik krijg een aardige film te zien, als ik op dit leven terug ga kijken. Sjongejonge wat heb ik veel meegemaakt. En als je er middenin zit misschien een beetje veel, maar als levensfilm heb ik me toch een grote pot popcorn nodig. Graag eentje met zout en eentje met van die harde karamel! Lekker! Dan kan ik ervoor gaan zitten, en mijn ogen en oren de kost geven. Ik heb het wel interessant gemaakt in elk geval. Ik vind het daarom dan ook helemaal niet erg om met mijn begrafenis bezig te zijn. Je weet maar nooit en dan kan het maar geregeld zijn. Ik ga van de week eens kijken hoe ik dat precies moet vastleggen op ‘Mijn Dela’ en dan een documentje maken, waarin ik mijn wensen ook zet en die geef ik dan aan mijn broer of zo.

Ik ben 11 jaar ouder en ik ga er dan ook totaal vanuit dat ik het eerste mag. En ik ga alsof het een feestje is hoor. En dat is het dan ook, want ik word geboren maar dan daar. Waar daar dan ook precies mag zijn. Ik weet dat ik er al geleefd heb, of heb mogen kijken in elk geval. Ik heb namelijk sterk het gevoel dat ik dan eindelijk naar huis mag. Ik hoop dat ik er mag blijven maar daar heb je niets in te vertellen. Dat ligt aan de kosmische wetten en je oorzaak en gevolg. Bij iedereen is dat zo want in de kosmos is er een onrecht, alleen maar rechtvaardigheid. Dus voor elke levende ziel gelden dezelfde wetten. Het ligt er alleen maar aan hoever je bent. Maar we lopen echt allemaal hetzelfde pad, met dezelfde bestemming. Goh, heb je die Marco Borsato weer 😉 met zijn ‘bestemming’. Die antwoorden zijn er hoor, je moet alleen klaar zijn om ze te willen horen.

Het enige wat hetzelfde blijft, is het gedicht van Henry van Dyke, ‘What is dying’, waarvan ik wil dat het voorgelezen wordt. Het beschrijft zo prachtig hoe het zit, zonder zweverig of belerend te klinken en is voor iedereen duidelijk. Ik heb het zelf vertaald. Maar de muziek gooi ik helemaal om. Ik wil 2 liedjes van Anthony & the Johnsons omdat die gewoon prachtig zijn. En ik krijg kippenvel bij het horen van zijn stem en raak er altijd geëmotioneerd van. En de teksten zijn erg toepasselijk voor de gelegenheid. Her eyes are underneath the ground is er eentje van HIER KLIKKEN als je hem wilt horen en lang genoeg denk ik om er zo’n PowerPoint van te maken met foto’s van ooit… Maar ook Bird gehrl is te mooi om niet te laten horen en nog toepasselijker qua tekst ook. Als je die ook wilt horen, HIER KLIKKEN Handig voor de nieuwsgierigen en ik heb de links zo bewaard. Van die derde had ik hier vorige keer al een link geplaatst. Hope there’s someone.

Maar ik moet het nog wel even allemaal vastleggen en regelen, bij Dela en iemand die er voor wil zorgen dat het zo gebeurt als ik graag zou willen. Dan kan het maar geregeld zijn alvast, je weet nooit wanneer het je tijd is. Ik ben er niet bang voor en ik zie er niet tegenop maar ik zie er juist naar uit. Alleen ben ik hier nog niet klaar en je gaat ten alle tijden op je eigen kosmische tijd. Geen seconde eerder en geen seconde later. Ook dat is een kosmische wet en kosmische wetten die zijn voor alle levende wezens. Om het compleet te maken nog de tekst van ‘her eyes’ hierbij. Die van bird Gehrl doe ik er morgen bij. Dan heb ik het ook bij elkaar. En ja, voor mij is dit ook postief bezig zijn, het ligt er maar net aan, hoe je daarin staat. Positief dus, voor mij dan.

Her eyes are underneath the ground - I have heard the crying sound - No one can stop you now - No one can stop you now * Her eyes are basking in the sun - No one knows why she did the things  she's done - Ocean, swallow me now - Ocean, swallow me now * In the garden with my mother * I stole a flower With my mother, in her power I stole a flower * I saw six eyes glistening in my womb - I felt you calling to me in the gloom - Rest assured your love is pure - Rest assured your love is pure * In the garden with my mother I stole a flower With my mother, in her power I chose a flower… Ja, dat is mijn liedje en heeft diepe betekenis voor mij…

"Het leven is een ziekte, en het enige verschil tussen de ene mens en de andere is het stadium dat zijn ziekte bereikt heeft.
"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Elke seconde verlaat iemand deze wereld. Leeftijd heeft er niets mee te maken. We staan allemaal in deze lijn zonder het te beseffen. We weten nooit hoeveel mensen voor ons in de rij staan. We kunnen niet uit de rij stappen om vervolgens weer achteraan te sluiten Niemand kan deze rij vermijden. Dus.... terwijl we in de rij staan te wachten:

Laat momenten tellen. Maak het verschil. Pleeg dat telefoontje Stel prioriteiten. Maak tijd. Geef mensen het gevoel dat ze er toe doen. Laat je stem horen. Maak de kleine dingen groot. Laat iemand glimlachen. Maak die verandering. Zet jezelf bovenaan het prioriteiten lijstje. Zorg ervoor, dat je mensen vertelt dat ze geliefd zijn. Wees er zeker van, dat je nergens spijt van hebt. Heb lief. Sluit  Vrede. Zorg dat je er klaar voor bent. Deze wereld laat je achter je, met de wens dat je nog graag 5 minuten extra zou willen hebben. Word elke dag wakker met het besef dat het leven een geschenk is en haal er het beste uit!❤️

Ik krijg continu dingen om mijn oren, die me raken, of waar ik middenin zit of die ik zelf geschreven zou kunnen hebben. Zoals het voorgaande stukje. Echt niet te geloven. Ik verzamel het zodat ik het in mijn blogs kan plaatsen en dan kan ik het niet meer kwijt raken. Want mooi is het wel, als je zo duidelijk merkt dat je aan alle kanten geholpen wordt. Daarom plaats ik deze dingen steeds. Ik sta ook in die rij, waarover gesproken wordt, helaas niet zo ver naar voren als ik zou willen. Ik zou heel graag heel snel naar huis mogen maar ja, ik mag nog niet want ik heb nog dingen te doen hier. En dan moet je er maar het beste van maken waar je bent toch?

Zo zit ik in elkaar en zo heb ik het ook altijd gedaan. Toch ben ik een paar jaar geleden totaal overvallen door zoveel negativiteit dat ik daar ziek van ben geworden. En zo ben ik nog een aantal jaren doorgesukkeld ook. Pas toen mijn moeder er niet meer was, pakte mijn lichaam de teugels over. Die was er wel klaar mee, met dat eigenwijze gedoe van mij. En al heb ik wel iets geleerd, toch nog niet genoeg ben ik bang. Maar ik doe mijn best. Alleen moet je soms dingen van de maatschappij waar je in leeft. Dat kan soms niet anders. En dat is dus de reden, waarom zoveel mensen tegenwoordig last hebben van overspannen zijn of burn-outs. Want er wordt teveel van ons gevraagd. Ze willen tegenwoordig zoveel van je, omdat ze voor jou 20 anderen hebben, die graag aan de slag willen. En als ze die uitgeput en uitgebuit hebben, dan doen ze daar hetzelfde mee.

Een vicieuze cirkel, of meer een neerwaartse spiraal. Want de mensen die zo kunnen zijn, krijgen dat echt nog wel een keer terug hoor. Dan piepen ze wel anders. Maar tot die tijd blijven ze hun medemens als niets behandelen. Maar ooit krijgen ze dezelfde behandeling terug. Ik zou het zo graag willen dat iedereen echt zou begrijpen, dat wat je ook doet bij een ander, hetzelfde is als dat je het jezelf aandoet. Als dat echt zou doordringen, want het is echt waar, dan gaan ze misschien toch eens nadenken bij wat ze doen. Zeker als het anderen betreft. Gelukkig geldt het net zo goed voor de dingen die je goed doet. Geloof me de wereld zou binnen no time veranderen, als mensen het zwart op wit krijgen. Het is gewoon een kosmische wet waar niemand aan kan ontkomen. Is het namelijk dit leven niet, dan toch echt een volgende of die erna.

En dan die kerk, kijk, als die gaat veranderen, van alle religies dan wel, en het gaat niet meer om macht maar om echte liefde, dan krijg je ook weer een totaal ander beeld. Maar als je kijkt naar al het extremisme in vele takken van religie, dan begrijp je dat dit ook nog wel even zal duren, voor het zover is. Maar toch, ooit gebeurt dat. En niet dat er geen verschillende stromingen mogen zijn, als het maar liefde predikt. Want welke mensen kunnen nou echt denken, dat hun God, welke God dat dan ook is en hoe ze hem, of haar, ook mogen noemen, het goed vindt dat er mensen worden afgeslacht omdat ze iets anders willen geloven? Is dat liefde, als God liefde is? Dat bestaat gewoon niet en als je dat nog kan geloven, dan ben je nog wel heel erg onbewust.

Laatst hoorde ik, zo ergens tussen neus en lippen door, op de achtergrond op tv, dat er genoeg kerken ook zijn hier in Nederland, die dus homo’s en lesbiènnes willen bekeren. Mijn mond viel open! Zitten die nog een beetje vast in de middeleeuwen of zo? Hier in Nederland? Blijkbaar wel. Nou ja zeg, dat had ik toch niet verwacht. Oh wat kijken die straks allemaal op hun neus, als ze weten hoe dat precies in elkaar zit. Dat homoseksueel zijn, of je nou man of vrouw bent, precies zo is, als het in de schepping bedoeld is. Dat het gewoon een overgang is, van je levens als vrouw naar man, of je levens als man naar vrouw. Dat het zo hoort, volgens ‘God’ ja. Ik zou die gezichten wel eens willen zien dan. En als je het hele verhaal kent, dan is het toch weer zo logisch en eenvoudig. Het kán niet genezen worden want er valt niets te genezen aan een gezonde geest in een gezond lichaam. Komen ze ook ooit nog wel achter.

Het kabinet heeft erover vergaderd en twijfelt of ze er iets tegen moeten doen. Nou… Wat denk je zelf? Verbieden zulke kampen om je drang naar liefde van hetzelfde geslacht binnen de perken te houden. Dat komt toch zeker uit de middeleeuwen, toen ze nog aan het vierendelen waren? Echt hoor, het moet niet gekker worden. Ik hoorde laatst ook iemand zeggen, ja, maar bij oesters bijvoorbeeld, als er alleen maar mannetjes zijn, of alleen maar vrouwtjes, dat er dan eentje van geslacht kan veranderen, om zo toch voor nageslacht te kunnen zorgen. Misschien heeft God het zo wel bedoeld bij de mens ook? En is het ergens mis gegaan? Nou, ik vond het wel een mooie gedachte op zich, en er is in elk geval over nagedacht. Dat doen al niet veel mensen, nadenken. Maar in de schepping iets mis gaan? De Schepper die een foutje maakt? Geloof me nou, dat bestaat niet! Fouten zijn allemaal menselijk, niet Goddelijk.

En dan van die mensen, die, als er iets mis is gegaan in hun leven, het vingertje maar wijzen naar alles en iedereen om hen heen. Maar ze kijken niet ene keer in hun eigen richting. Als ze al kijken, dan zien ze het zoals ze het willen zien, of zoals ze het gedaan zouden moeten hebben. De werkelijkheid, de harde realiteit, die willen ze niet zien! Welnee, want dan moeten ze toegeven dat ze toch wel op een aantal plekken ook steken hebben laten vallen. Nee, dat moet je toch niet willen zien van jezelf? Nee, dat is de schuld van je moeder, van je vader, van je meester of juf van de lagere school, die zo lelijk tegen jou deed als jij alleen maar lief was.

Het ligt niet aan het weer, het ligt niet aan de maatschappij, het ligt niet aan je leeftijd of dat je geen opleiding hebt mogen of kunnen volgen. Nee, het ligt aan JOU! Jij hebt een keuze in alles, en soms kies je de goede kant, en soms ga je totaal de mist in maar ook dan is het jouw keuze, is het aan jezelf te wijten. En je kan pas dingen aan jezelf gaan veranderen, als je onderkent dat je dingen hebt of doet die je eigenlijk niet zo leuk, lief of aardig van jezelf vindt. Nee, vaak vinden mensen het dan makkelijk om de vinger naar een ander te wijzen. Toch zal je er altijd een keer aan moeten beginnen en het is juist makkelijker als je dat zo vroeg mogelijk aanpakt.

Als iemand je iets zegt, in plaats van gelijk in de kolere te schieten, ga dan eens na bij jezelf of er een kern van waarheid in zit. Of, nog beter, als je het er niet mee eens bent, ga dan het gesprek aan. Niet in emotie maar rationeel. Moet je zien wat daar dan voor moois uit gaat komen. Als het goed is namelijk begrip voor elkaars standpunt, op zijn minst. Geloof mij maar, niemand beschuldigt mij vals ergens van waar ik het niet mee eens ben hoor, dan kom ik er met je over praten. Als ik het er wel mee eens ben ook trouwens, om misschien iets uit te leggen of excuses aan te bieden? Dat ben ik. En ik kan ook mijn eigen fouten zien. Nee, vind ik ook niet leuk, maar ik vind het nog minder leuk dat ik ze heb en ik wil er graag iets aan veranderen dan. Want de mensen om je heen zal je nooit kunnen veranderen, nog niet voor een gram. De enige waar je wat mee kunt doen en wat aan kunt doen, dat ben je zelf. Het is nooit te laat om daaraan te beginnen. Maar, ook hier weer, dat is een keus. Van jezelf en voor jezelf.