"Het is zaak voor een vrouw zo vroeg mogelijk te trouwen en voor een man om zo lang mogelijk ongetrouwd te blijven."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Grappig eigenlijk, dat ik die Eva Jinek, waar zoveel om te doen was, nog nooit echt in haar NPO programma had bekeken. Wat ik al zei, ik ben niet zo’n tv kijkster, alleen de series die ik wil zien en die neem ik dan eerst nog op ook. Maar omdat ik door Frans en Mariska al van mijn stuk was gebracht, zat ik nog steeds op de bank, toen zij er kwam. Wat een leuk mens zeg! Nu begreep ik waarom ze zoveel kijkers trekt en dat die zender zo blij is met haar komst. Zelfspot en naar haar eigen foutjes kijken vindt ze helemaal niet erg en daar hou ik van. Maar weinig mensen kunnen dat en toch hoor je het zo te doen. Als ik het dan ook in anderen zie, dan maakt me dat een beetje blij en ik vind haar echt leuk! Misschien kijk ik nog wel eens een keertje, als ik tijd en zin heb.

Ik hoorde ook weer iets aparts, ik weet alleen niet meer waar. Je hebt namelijk een aantal syndromen, die naar plaatsnamen zijn genoemd. Oh ik weet weer waar ik het hoorde, in die kwis met Philip Geubels. De meest droogkloterige Belg die ik ooit heb horen spreken. De manier waarop hij praat moet ik al om lachen. Hij is nu quizmaster van ‘is er een dokter in de zaal’. Erg leuk trouwens, met allemaal leuke medische weetjes en oeroude instrumenten waar je nu luid gillend voor op de vlucht zou slaan. Daar was het een vraag in. Hij had er een paar, van die syndromen, en vroeg welke er echt of niet echt bestonden.

Ik heb wel gehoord van het Stockholmsyndroom. Dat is als mensen ontvoerd zijn, voor lange tijd, ze dan uit een soort overlevingsinstinct, iets gaan voelen voor hun ontvoerder. Ze maken er een band mee. Die wist ik al gelijk, die is echt, die bestaat. Maar bij de andere mogelijkheden twijfelde ik. Want hij had ook nog het Jeruzalem syndroom, het Parijs syndroom en het Amsterdam syndroom.

Nou leek het mij wel, dat als er een syndroom bestaat met een Nederlandse plaatsnaam er in, ik dit wel eerder zou zijn tegen gekomen. Dus die viel voor mij af en eigenlijk klopte dat ook, al vind ik het wel eentje die we erin moeten houden. Het Parijs syndroom bestaat ook echt. Mensen kunnen daar last van krijgen, als ze over werelddelen heen naar deze stad reizen, en er dan achter komen, dat deze stad lang niet zo romantisch is dan ze dachten. Daar kunnen ze van in shock raken en het zijn vaak Japanners. Eentje heeft geloof ik zelfs de stad willen aanklagen of zoiets. Nou ja, bijna ongelofelijk maar hij bestaat echt.

Dan het Jeruzalem syndroom. Ik dacht, hee, dat heb ik vast, lekker klagen en tegen de muur praten. Maar dat was niet de beschrijving die erbij hoorde. Nee, als je dat syndroom hebt, dan vereenzelvig je jezelf teveel met een Bijbelse figuur en dat kan variëren vanaf Jezus zelf tot Mozes of Adam. Nou ja, figuren zat in de bijbel. Sommigen denken het dan ook zelfs te zijn. Niets met klagen en tegen muren praten te maken dus. Pfew! Gelukkig maar, anders had ik hem wel gehad! En kom er dan maar weer eens vanaf! 😉

Het Amsterdam syndroom kunnen we erin houden, omdat je dan kunt zeggen dat inwoners van die stad het waanbeeld hebben dat ze goed kunnen voetballen,  en terwijl ze dat niet kunnen en dat voor de hele wereld duidelijk is, houden ze het toch vol. Er is eerlijk gezegd geen ene Amsterdammer die ik ooit ben tegen gekomen, die dat syndroom niet heeft. Helaas is het chronisch, niets tegen te doen. En ja, dit heb ik zelf verzonnen of ervan gemaakt in elk geval. Ik heb me er wel even mee vermaakt. Van deze zeiden ze dat hij niet echt was, nou sorry hoor, ik weet zeker van wel! 

Ik dacht ook echt even het Jeruzalem syndroom te hebben, voor ik wist wat het betekende. Want ik kan zo heerlijk klagen en daar kan ik me reuze mee vermaken zelf. Vaak bij reclames en ik heb er weer een paar. Elke keer als die nieuwe Airwick reclame voorbij komt. dan verstijf ik direct. Oh mensenlief wat erger ik me daaraan. Zo’n dame van in de 30, die duidelijk vrijgezel is, is zo blij dat ze haar Airwick heeft, die met drie elkaar complimenterende geuren de hele dag zorgt voor lekkere luchten in haar huisje. Waarom, vraag je je af, erger ik me er aan? Nou... Haar de Wehkamp mannen modellen uiterlijk doen verblekende buurman (té gladjes dus), met Sixpack en al, handdoekje losjes om de gespierde heupen geslagen, belt aan.

En zij zou hem anders nooit hebben binnen gelaten in haar naar hond en gymschoenen stinkende flatje maar ja, nu heeft ze Airwick en de blik die ze hem achter zijn rug toewerpt, doet me vrezen voor zijn leven. Die gaat straks ook hoppa, zo in de #metoo groep, let maar op mijn woorden. Jeetje zeg, ik zet hem gewoon over, de tv dan niet die man, als hij begint, die enge reclame. Hoe verzinnen ze zoiets? Denken ze echt dat het geloofwaardig overkomt? Ik koop nooit van ze lang zal ze leven Airwick meer hoor, geloof mij maar. Elke keer moet ik een klein beetje overgeven in mijn mond, als ik het weer zie. Zo ook als ik dat aanschaf, dus mij niet gezien. En ik heb een vaag vermoeden, dat ik niet de enige ben. Ik vraag me trouwens nog steeds af, hoe je je op deze manier, vanuit de badkamer, buiten kunt sluiten... Hmmm... 

Oh en ik heb er nog eentje, een erger reclame waar ik heerlijk over kan mopperen maar die is niet zo jakkes als die andere. Wel vreemd, qua proporties dan en ik snap het niet helemaal waarom ze dat zo doen. Ik stoor me er namelijk aan omdat het vrij abnormaal overkomt, al is het een animatie. Ik heb het over die Unox rookworst reclame, voor de vegetarische versie. Niets dan lof hoor, dat er een vegetarische versie van is nu, dus mij hoor je daar al zeker niet over. Nee het gaat om die afmeting van die vader en de zoon ook een beetje, in verhouding met het meisje en haar moeder.

Die moeder doet er eigenlijk helemaal niet toe, die zie je alleen aan het einde van de reclame zitten aan tafel, als ze hun vegetarische worst eten en het niet in de gaten hebben. Die vader is zo groot, dat ik heel die vegetarische worst vergeet, en me af zit te vragen, wat er nou de psychologie achter moet zijn. OMG die kin! Die borstkas! Die blik! Ik zou er doodsbang van worden. En ook nog, die vader is slager, die staat in het begin van het filmpje in een enorm grote slagerij, vol vlees. En zij gaat spelen met haar hondje en ziet een koe en een kalfje en die vindt ze lief. En dan rent ze, net voor sluitingstijd naar de winkel en koopt er een vegetarische worst, en ruilt die om met de gewone worst van vlees, die ze weer weggooit. Voor hongerige mensen ook een minpunt en die zijn er zat tegenwoordig, in dit land. En bovendien, met een slagerij vol vlees, wat bereik je dan met een vegetarisch worstje??? Afijn, dat is vast weer een ander verhaal... 

De enorme vader heeft het in de gaten natuurlijk. Oh ja, want die kookt, in een mini pannetje, dat hij nauwelijks vast kan pakken. Het is zo belachelijk eigenlijk! Als die slungel en zo te zien pestkop van een broer het niet in de gaten heeft, geeft haar vader haar een vette knipoog en eten ze gezamenlijk verder. Niemand weet dat ze vegetarische worst eten, behalve super big dad en dochter. Misschien goed bedoeld maar zo nep dat ik me afvraag of er wel iets vegetarisch is aan die worst? Volgens de reclame is alles nep dus dat feit ook? Ik weet het niet hoor en gelukkig is niet iedereen zoals ik. Anders werd er geen enkele vegetarische worst verkocht meer. Als ik weer een eetpatroon heb opgebouwd en een keer zin heb in brood met rookworst, wat ik best lekker kan vinden, dan zal ik toch eerst die verpakking goed doorlezen, voor ik die worst koop. Want door die reclame, vertrouw ik het voor geen cent.

Zo, heerlijk, dat eruit gooien. Daar heb ik zo’n lol om. Ik zal maar niet zeggen wat ik er elke keer uitgooi als ik die Airwick meneer of die mevrouw zie. Dat is niet netjes. En de rookworst reclame? Tja, ik blijf me erover verbazen hoe raar die verhoudingen zijn. De rest is enigszins normaal maar waarom is die vader nou toch zo eng groot? Al erger ik me er niet aan, ik vind het alleen zo zonder omdat het zoveel normaler en beter had gekund. Maar mij vragen ze er niet voor. Ik weet niet wat ik zou hebben verzonnen maar het kán nooit slechter zijn, weet ik zeker. Helaas, ze weten dit niet bij de reclamebureaus. Ik hoef er ook geen duizenden euro’s voor hoor, ik doe het voor de helft voor wat ze het nu doen. Zo, ik heb gezegd haha, en ook al lijkt het niet zo, het is toch positief. Want ik heb toegegeven aan een negatief trekje en dat is toch echt ook positief! Ik weet het leuk te brengen soms hè?

"Het is onmogelijk discussiëren met iemand, die zegt de waarheid niet te zoeken, maar deze reeds te kennen.

Origineel: Une discussion est impossible avec quelqu'un qui prétend de ne pas chercher la vérité, mais déjà la possèder."

Romain Rolland - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1915) 1866-1944

Ik loop straks 2020 in met een helder hart en hoofd. Wanneer je me iets schuldig bent maak je daar niet druk om, graag gedaan. Wanneer je me iets hebt aangedaan het is allemaal oké, ik heb mijn les geleerd. Wanneer je boos op me bent, je hebt gewonnen. ** Wanneer we niet met elkaar spreken, het is goed zo, ik hou van je en wens je het beste. Wanneer je het gevoel hebt dat ik je iets heb aangedaan, dan bied ik je mijn excuses aan. ** Het leven is te kort voor opgekropte woede, vastgehouden wraak, en extra pijn. ** Reik naar me uit, wanneer je de behoefte voelt om het met me uit te praten, en wanneer je dat niet wilt, ik heb het geprobeerd. 2020 Ik kom er aan met een helder hoofd en hart.

Ik kwam deze tekst tegen en mijn mond viel er bijna van open en stond ik erbij als een vliegenvanger. Ik had dit zelf kunnen schrijven want eigenlijk is het van binnen in mijn denken exact zo gegaan. Zo van nu is het klaar, dit is wat ik bied, en zo heb ik het ook gedaan. ik heb aangegeven wat ik voel en ik heb de kans geboden om erover te praten. Dan laat ik het nu ook los.

Ik heb alles wat ik ooit deed, altijd met de beste intenties gedaan. Dat zal niet iedereen vinden omdat zij het totaal anders zien. Dat wist ik nooit, dat dit zo uit elkaar kan liggen maar dat blijkt wel dat mensen alleen zien wat ze zelf willen zien, liever dan de waarheid. Daarom sluit deze prachtige tekst naadloos bij mij aan. Ik weet helaas niet wie de auteur is maar die leek wel in mijn hoofd te zijn gekropen. Want dit heb ik zo exact gedacht, op oudejaarsavond toen ik wel erg klaar was met 2019. Mooi hè, hoe dat dan loopt. Het vindt je vanzelf, als je het nodig hebt, wat je ook nodig hebt. Als je er maar voor blijft open staan.

Wat ik van de week ook tot mijn eigen grote verbazing met plezier heb zitten kijken, is het televisieprogramma van Frans Bauer en zijn vrouw, en een beetje zijn vier zoons erbij. Kijk, ik vind Frans zelf altijd echt een schatje, zo’n lieve vent. Maar die muziek, daar gaan mijn tenen van krommen. Zo ook van Hazes en de zangeres zonder Naam en al dat soort van tranentrekkers, ik gruwel ervan. Al helemaal van de typjes als Little Kleine met zijn achterlijke teksten, ik kan er niet tegen. Dus ik was al helemaal niet van plan om naar dat programma te kijken. Frans en Mariska naar Argentinië. Ik had al wel wat hilarische promo’s voorbij zien komen maar ja, ik ben al niet zo’n tv kijker.

Alleen ik zat op de bank iets anders te doen en toen kwam het op. Normaal gesproken gaat de tv me ongemerkt voorbij en zie ik pas later opeens dat ik alles gemist heb. Maar ik werd er gewoon naartoe getrokken en ik heb zo ontzettend gelachen! Wat een humor die twee zeg, echte highschool sweethearts, die allebei nog nooit iemand anders hebben gezoend dan elkaar. Prachtig eigenlijk! En dan die vier leuke knullen die ze samen hebben en net zo grappig zijn. Wat een prachtig leuk gezin. Door de humor, ja daar val ik nou eenmaal altijd voor, ben ik blijven kijken en ik weet nu al dat ik er komende donderdag weer voor ga zitten.

Ik vind Argentinië al zo’n prachtig land. Onze mooie koningin Maxima komt er ook vandaan, en ik heb vroeger ook op stijldansen gezeten en ik danste er hoog. Ik was gek op de tango en de tango muziek, van Malando had ik LP’s. Olé Guapa was in de jaren 70 een grote hit, al kwam het nummer uit 1937. Niet veel mensen weten dat die Malando, die van die prachtige tango’s componeerde, de Rotterdammer Arie Maasland was. Ik had deze LP van hem, en dan zette ik die op en liep ik in mijn uppie de tango te dansen, dat vond ik 1 van de mooiste dansen om te doen, klik HIER om die LP te luisteren.  De mooiste tango blijft voor mij "Jealousy". De muziek die me het meeste raakt, dat is die van de bandoleon. Dat had ik al voor de bruiloft van ons koningspaar. Alleen toen ik die eenzame traan van de wang van Maxima zag lopen, tijdens hun huwelijk, op die mooie datum 02-02-02, toen stierf ik een beetje met haar mee.

Van de Nederlandse regering mocht haar vader Zorregieta, die iets te doen had met al dat gedoe in Argentinie toen, niet op het huwelijk komen en zij was heel close met haar vader. Oh wat moet dat pijn gedaan hebben. Adios Nonino heet de tango, en dat betekent vaarwel vadertje. En dat raakte haar enorm, dat was wel duidelijk. Ik weet nog precies dat ik op de bank zat, boven het café dat ik had in België en nog in die relatie zat met de man met de losse handjes. Ik zat met Maxima mee te huilen en tegelijkertijd diep te genieten van de muziek, toen hij binnen stapte. Hij wierp een blik op de tv, en zei; ‘wat zit die nou te janken met haar lelijke plofkop’. Nou was hij zelf één van de lelijkste mensen waar ik ooit mee te maken heb gehad, van binnen én van buiten. Dat wist ik al.

Maar door de manier waarop hij het zei, met zoveel haat in zijn stem en in zijn blik, knapte ik totaal en volledig nog meer af dan al was gebeurd. En dat terwijl ik dacht dat zoiets niet meer mogelijk kon zijn. Echt, ik keek hem alleen maar aan en iets in mijn blik, moet hem toen geraakt hebben. Hij deed een flinke stap terug, keek me nog eens aan en zag geen verandering komen en ging weer weg. Ik denk dat het kwam door de pure en oprechte walging die hij daarin zag, die hem deed vluchten. En die is eigenlijk ook niet meer weg gegaan. Ik heb hem allang vergeven voor al die ellende, en vooral ook bedankt want voor mij was het een goedmaken waar ik nu vanaf ben. Alleen die walging die kan ik nog voelen, als ik soms, door erover te schrijven het ergens over heb uit die tijd. Ik denk ook niet dat dit weg zal gaan. En dat is ook niet erg, ik zit er niet meer mee. En die walging is gewoon omdat het om te walgen was.

Ik ben het voorval ook nooit meer vergeten en Frans en Mariska gingen naar de bandoneon speler van toen, Carel Kraayenhof en toen kwam dat hele verhaal weer tevoorschijn, elke seconde ervan. Voor degenen die het prachtige muziekstuk willen horen, en de traan van Maxima (nog een keer) willen zien, klik HIER. Carel vertelde ook een bandoneon een ziel heeft, dat het daarom is dat de muziek die eruit komt je zo kan raken. En ook nog zoiets moois,  dat een Argentijn ooit had gezegd, en ik weet niet meer of hij een naam heeft gezegd of niet; ‘Tango is de eerste glimlach op je gezicht na het oversteken van een zee van tranen’. En ja, ik wist gelijk wat hij bedoelde want dat kan ik voelen. Prachtig!

Je kan dus wel zeggen, dat ik geheel tegen mijn eigen verwachting en bedoeling in, heb zitten genieten van die aflevering van het programma. Ik vind het zulke heerlijke mensen, echt geweldig wat een ontzettend leuk stel ook, zo samen. Die humor en het elkaar zo door en door kennen, dat spat eraf en dat vind ik mooi om te zien. Ik lag echt elke keer in een deuk door de een of andere opmerking van Frans maar zijn Mariska kan er ook wat van hoor. Echt, ik ga ze voortaan opnemen, want ik heb niet altijd tijd of erg erin. En dat doe ik met alle programma’s die ik wil zien.

Van de week komt eindelijk weer het volgende seizoen van Grey’s anatomy weer, dus ik zal waarschijnlijk over een paar maanden met een volle harde schijf van mijn Horizon box zitten als ik geen tijd heb om te kijken. Maar Grey’s wordt nooit gewist tot ik het gezien heb hoor. Dat is mijn kleine verslaving, en dat mag wel van mij. Ik kijk er al naar uit. Het liefst in het weekend of zo en dan een aflevering of vier achter elkaar. Maar eerlijk gezegd, lukt me dat nooit, omdat ik het zo graag verder wil zien.

Ik ben van al die mensen gaan houden, en ken ze door en door. Het karakter wat ze spelen dan hoor, ik ben niet zo’n creep die denkt dat het echt is. Maar Shonda Rhimes, de bedenkster en schrijfster ervan, die raakt me altijd. Als ik een serie echt goed vind, dan ga ik kijken en meestal vind ik haar naam dan. En dat wil wat zeggen want ik ben een kritische kijker. Dinsdag uit school snel douchen en alles klaar zetten want om half negen, kijk ik eerst een keer life natuurlijk. Heerlijk! En dan door naar de donderdag, met zere voetjes op de bank naar Frans en Mariska kijken. Als je me dat vorige week had verteld, dan had ik je uitgelachen. Zo zie je maar, alles is mogelijk!

"Het is knap, maar is het kunst?"

Joseph Rudyard Kipling - Engels schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1907) 1865-1936