"Alle vakkennis is een samenzwering tegen het lekendom.
George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950
Origineel: All professions are conspiracies against the laity.
Bron: The doctors dilemma (1906)"
Zo ik heb weer 2 dagen stage achter de rug. Gelukkig eens een keertje zonder gedoe met stageopdrachten. Ook wel eens lekker. Ik kan er nog steeds niet over uit, dat die toetsen me zo makkelijk leken. Voor de toets afweer hadden we weer 30 vragen. Maar ik wil nu toch echt even goed weten, hoe zij hun cijfers bepalen. Want er werd gezegd, door een aantal, als je 10 fouten hebt, dan heb je een 5,5 en ben je geslaagd. Met de hakken over de sloot weliswaar, maar toch. Nu heb ik een laag cijfer voor die vorige toets, en ik heb nooit lage cijfers. Maar als ik even ga rekenen met mijn ondertussen geliefde kruisberekening, dan heb ik 76,66% gescoord, dat moet dan toch zeker hoger dan een 6 zijn? En dat wil ik even zeker weten en ga ik dus komende week uitzoeken.
Ik krijg eindelijk een andere docente én we krijgen het leuke groepje weer terug, waar we mee begonnen zijn, in september. Voor hun het laatste blok, voor ons het 3e. Misschien kan die docente me zo al antwoord geven. Klopt het niet, dan ga ik mijn test opvragen. Dan wil ik nog wel eens even in conclaaf over mijn eerste cijfer. Eerst even verder uitzoeken hoe dat precies zit. Ik ben erg benieuwd naar de cijfers van deze twee examens. Maar het zal helaas nog even een paar daagjes duren, voor ik die krijg.
Het is zondagochtend vroeg. Het stormt als een gek en door de ventilatieroosters van mijn grote raam voor, waar de wind vol op staat, klinkt het af en toe alsof er een nog maar net trompet spelende puber zit te oefenen. Het grappige is, er zit een hele tijd tussen elke keer. De eerste keer dat het gebeurde, vlogen de katten als 4 pijlen die tegelijkertijd uit een boog geschoten worden, door de kamer heen. Ik ben al blij dat er niet eentje op schoot lag. Dat had vast behoorlijk pijnlijk geworden. Tegen de tijd dat ze denken ‘nou oke, het zal wel’, oefent de trompetter weer even verder. In het leger van de prins zal hij nooit komen, om maar even het liedje over Jan Klaassen van Rob de Nijs aan te halen. De katten vliegen weer door de tent en ik grijns.
Mijn lekkere rustige weekend is totaal anders gelopen door omstandigheden. Had ik eindelijk kunnen relaxen, ging dat mooi niet door. Ik ben er intens mee bezig geweest en dus ben ik nu nog steeds moe ervan. Ik laat alles los en ga gewoon verder. Zoals altijd. Ik ben lekker aan het keutelen geweest voor school. Maandag heb ik ook nog tijd, tijdens de online lessen. Die eerste les is altijd heel rommelig want dan is er ook weer een kudde nieuwen. Dat had ik goed ingeschat dus ik heb lekker vast mijn tabel bij zitten werken met de medicatie uit blok 3. Ik dacht nog, zal ik vast de lesopdrachten maken maar ik wist ook dat het totaal anders zou worden dan we tot nu toe gehad hebben. Even afwachten eerst, dan maar.
Mijn Amerikaanse vriend, John, was jarig de 17e en het grappige was, dat ik door school en leren, helemaal geen tijd had gehad om iets voor hem te maken en/of kopen. Ik heb hem een beetje stroopwafel verslaafd gekregen en ik zou die verse voor hem gaan kopen, maar dat zit midden in de stad en daar ben ik gewoon niet geweest en heb ik totaal geen tijd voor gehad. Dus dan maar wat andere dingen gehaald en ik kan het niet allemaal opschrijven hier. Hij leest namelijk mijn blogs ook, soms vast met een beetje aparte vertaling als ik weer eens gekke dingen verzin maar het blijkt redelijk goed te kloppen allemaal. En als ik schrijf wat ik gestuurd heb, dan is de verrassing weg.
Maar in elk geval, ik kon het niet eerder opsturen dan op zijn verjaardag zelf. Eerder had ik gewoonweg geen tijd. Wat het nou zo grappig maakte, is dat hij de post had onderschat en mijn cadeautje afgelopen zaterdag al aan was gekomen. Dat was binnen 2 weken! En het is maar goed dat hij me dat mailde want er zat helemaal niets in de bus. Gelukkig kon ik met het tracenummer bij PostNL vinden waar ik het kon halen, maar ja, daar moet ik nog even achteraan hoe dat zit. Als John me niets had gezegd, dan had ik het pakje nooit gekregen. Dus heel vreemd dit. Het was ook opengemaakt door de douane en zo, heel irritant hoor! Ik moest ook nog een aardig bedrag inklaringskosten betalen. Wat een raar gedoe zeg. Nou ja, hopelijk hoeft John niets bij te betalen daar, bij zijn pakket. Volgens mij zijn ze alleen hier zo raar!
Ik heb er online naar gezocht maar je kan er weinig tegen doen, ook al is het echt een cadeautje. Ja, zo komt de Nederlandse staat dus aan hun geld. Bizar hoor! Ik heb ook al een paar keer van Ali expres zo’n notificatie gekregen, dat mijn pakje gearriveerd moet zijn maar ook daar vind ik niets van terug. En ik heb het zo druk met examens en tentamens, dat ik er ook bijna geen tijd voor heb om het uit te zoeken en op te pakken met PostNL maar dat ga ik echt wel doen hoor. Zodra ik weer wat tijd over heb. Wat een drukte weer! Vooral ook komende weken, als je elke keer naar Utrecht moet tussendoor ook, terwijl je het zonder dat al zo druk hebt... Hopelijk ben ik daar straks vanaf hoor. Wat een gedoe.
Ik ben heel blij want deze woensdag zijn we er met 3 uit mijn klas, inclusief ikzelf dus. En Sylvia moet al van heel ver reizen naar school in Rotterdam. Die ging vandaag, dinsdag, door naar een hotelletje in Utrecht, haar werk betaalt dat. Ook wel erg handig en luxe! Ik zou eerst naar José toe rijden en dat hoeft nu niet. Haar man heeft vrij genomen en die gaat haar brengen en ik mag mee! En nog luxer, ze komen me helemaal thuis ophalen hier. Dus ik moet gewoon om 7 uur klaar staan. We gaan wel erg vroeg, lijkt het, maar die klierige boeren gaan weer allemaal staken! Dus tja, we moeten wel! Ik kan ondertussen geen tractor meer zien en mijn begrip van eind vorig jaar is ondertussen wel een heel eind gedaald hoor. Het is wel goed nu. José vroeg me vandaag; ‘en? Heb je je voorbereid?’ Eh…. Nou nee, sorry geen tijd voor gehad. Maar ja, rekenen telt niet eens mee en Nederlands maak ik me niet totaal zorgen over.
Oh ik heb nog zoveel meer te vertellen maar ja, dat doe ik wel in mijn volgende blog hoor. Ik ga nu lekker even eten maken, mijn blog op de 18e plaatsen en dan even wat eten maken. De cits hebben al gegeten en ik ben erg moe. Ik heb vandaag de eerste les van blok 3 gehad en die was totaal anders en dat moet ik ook nog allemaal vertellen. Wel bizar veel informatie want dit worden veel meer diepgaande blokken. We zitten niet meer in de basis nu, zei ze, toen iedereen bijna ging zitten zuchten. Ik ga vroeg slapen want ik ga er half 6 uit, dan heb ik rustig de tijd voor de cits en mezelf. Eten geven, lunch klaar zetten en broodjes voor mezelf maken. Moet kunnen. Vanavond even kleding klaar leggen en tas inpakken met alles wat ik nodig heb. Nederlands, komt wel goed. Rekenen? Als ze de vragen normaal stellen, komt het ook wel goed… Nou ja, we gaan het zien morgen! Twee keer 2 uur lang examens maken… Het mot maar!
"Alle oorlogen zijn goddeloos.
Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980
Origineel: Toutes les guerres sont impies.
Bron: Le diable et le bon Dieu"
Verdorie zeg, mag mijn hoofd nou nooit rust? Dinsdagmiddag laat werd er gebeld, een buurvrouw was het, zei ze toch, ik weet nog steeds niet wie eerlijk gezegd. Woonstad, de woningstichting, stond voor de deur, voor als je vragen had over wat er ging gebeuren en zo. Het was ijskoud en het stormde en regende behoorlijk en ik had na het douchen al mijn pyjama aangedaan. Maar ik wilde toch wel graag wat weten want bij het inloop spreekuur hierover, waar ik naartoe had gewild, heb ik precies examen in Utrecht.
Ik trok mijn schoenen aan, nee niet de stoute, de gewone, en een dikke jas over mijn charmante pyjama met grote zwarte katten met grote gele ogen op de legging die erbij hoort. Wie doet me wat? Wat kan mij het schelen hoe ze me zien. Ik sprak een van de dames aan van Woonstad. Ja, ze konden nog niets zeggen, want de beslissing moet nog genomen worden. Het wordt óf sloop, óf inhuis renovatie, of renovatie na iedereen verhuisd is.
Hier om de hoek, de van Lennepstraat, zijn ze dus aan het renoveren, terwijl je er blijft wonen. Dat is enorm heftig en er zijn zelfs zogenoemde ‘rustwoningen’ waar de bewoners zich even terug kunnen trekken uit de continue herrie waar ze inzitten van ’s morgens vroeg tot de avond. Nou, dat zie ik nou niet echt zitten, puur en alleen omdat dit niet kan met mijn 4 katten. Ik vraag hoe dat moet dan. Zegt ze, “nou, die doe je dan maar naar het asiel” Wat??? Ik vraag haar of ze wel goed bij haar hoofd is! WTF! Ik ga daar toch zeker mijn dieren niet voor weg doen? Eigenlijk ben ik pislink, ik zou een klacht over haar in moeten dienen. Als je zo’n gebrek aan empathie hebt, en je hebt continue met mensen te maken, dan zit je in het verkeerde beroep denk ik maar zo.
Zal je net zien dat het dan zo’n iemand is, die je het straks nog moeilijk kan maken ook. Dus laat ook maar. Laat ik me nou niet druk maken over wat nog niet is. Ik wil geen beren op de weg meer zien, tenzij ik door Agawa Canyon in Quebec Canada loop, waar dat normaal is. Ja, dat weet ik omdat ik daar ooit geweest ben, in Canada. Prachtig zo in die bergen, maar ja, er kán af en toe een Grizzly achter je langs lopen of zo. Dus ik wacht nog even met mezelf echt druk maken. Ik ga het zeker melden hoor, maar die gelegenheid komt vanzelf wel. Vergeten doe ik het nooit meer, zo ontzettend geschokt was ik erdoor.
Ik ben heel snel weer naar binnen gegaan, bang dat ik haar een sarcastische opmerking naar haar hoofd zou slingeren. Bovendien, wat een onzin zo’n koffie kar en medewerkers om je vragen te beantwoorden, die ze nog helemaal niet kunnen beantwoorden. Mijn dag is er niet leuker op geworden in elk geval. Ik kon wel janken! Mocht het zo zijn dat ze gaan slopen, of de grootste vorm van renovatie gaan doen, waar je dus voor moet verhuizen eerst, dan krijg je weer een ander scenario. Dan krijg je de verhuizing vergoed en ben je ‘urgent’ als woningzoekende vanaf zij dat aangeven. Die urgentie duurt vanaf dat moment 1,5 jaar. Want ik vroeg of ik er dan direct uit moest maar dat is dus niet zo. Je mag/moet zelf zoeken naar een woning en dat kan dan ook buiten Rotterdam. Daar geldt de urgentie ook.
En uiteraard krijg je dan, bij beide gevallen van ‘gedwongen’ verhuizing, de hier zo genoemde oprotpremie om het te betalen, zo’n 6.000 euro, die je er ook wel aan kwijt bent. Ze helpen je eventueel mee zoeken, maar dan wel binnen de woonstad woningen uiteraard. Nou, ik weet wel wat ik zou kiezen, dat is punt één. Punt 2 is, wat moet ik in Godsnaam dan doen met mijn katten? Hoelang gaat dat duren? Want al zou ik ze naar een pension kunnen doen, wat erg zielig is, al is het voor een paar weken, wie gaat dat betalen?
Want dat gaan ze niet vergoeden namelijk, zei ze al. Sorry hoor, maar dat kan ik toch zeker niet betalen nu?! Dus daar maak ik me wel eventjes zorgen over, maar nee, ik wil het loslaten. Pas in maart weten ze wat er beslist is, en dan komen ze ook nog met gedetailleerde informatie naar de bewoners. Dus waarom mezelf laten bevriezen daar beneden. Al was het een lekkere cappuccino, die was alleen te snel koud, door hoe koud het was en hoe hard het waaide. Ze zouden er tot 18 uur blijven staan maar ik was binnen 5 minuten weer weg.
Ik ben ook niet zo’n buren mens. Ik ken ze wel, van gezicht en zo. Maar ik heb er niks mee, nooit gehad ook. Ik heb ooit met buren een vriendschap gehad maar daarna ook nooit meer. Zij wist ook alles van de buren, nog net niet hun pincodes eigenlijk. Ik snapte echt niet hoe zij aan al die informatie kwam! Het interesseerde mij gewoon ook niet. Ik ben een sociaal mens en ik groet ze allemaal, maar nee, ik hou niet van bij buren over de vloer. Ik niet bij hun en zij ook niet bij mij. Ik ben nu helemaal mensenschuw geworden ondertussen. Ik ben het liefst alleen, dan doet in elk geval niemand je pijn. Ik denk eerlijk gezegd niet dat dit zo snel zal gaan veranderen. Kijk, als ik iemand kan helpen, dan doe ik het gelijk. Maar dat is het dan ook wel.
Ik hoef er niets voor terug, graag gedaan en nu gaan we weer verder met ons eigen leven. Ik heb genoeg aan dat van mezelf. Teveel al meegemaakt en nu een beetje klaar met alles. Dat hoeft niemand erg voor me te vinden, want ik vind het zelf prima. Ik heb mijn lessen geleerd, ik ben wel klaar met leren. Ja, oké, bij Capabel moet ik nog even, maar dat is een ander soort leren. Dus ik trek me zoveel mogelijk terug. Soms heb je van die opdringerige buren, die dan bij je binnen willen en zo maar dat kap ik snel af. Niks ervan. Daar heb ik geen trek in. Ik moet wel afwachten waar ik dan terecht kom. En heel misschien krijg ik dan zulke leuke buren, dat ik al mijn principes overboord gooi!
Hopelijk gaan ze het slopen of in elk geval, dat we moeten verhuizen en dit vergoed krijgen. Anders ga ik toch zelf verhuizen, dan neem ik wel een lening. Tegen mijn principes hoor, vooral met wat je aan rente terug moet betalen maar als het niet anders kan, dan kan het niet anders. Dan betaal ik wel jarenlang een bedrag per maand af, maar dan ben ik hier toch echt weg. Mijn dieren naar het asiel doen??? Is ze helemaal besodemieterd! Over mijn lijk! Maar ik maak me niet gek, het zal gaan zoals het voor mij het beste is, let maar op! En ik heb 1,5 jaar de tijd, dus het kan na mijn opleiding en als ik die baan al heb. Komt helemaal goed, komt perfect! Ik voel het! Alleen jammer van die dame, die heeft nog een hoop te leren volgens mij…
"Al het levende hangt samen en is ondeelbaar. Het dier steunt op de plant, de mens op het dier, en de hele mensheid is als een kolossaal leger dat galoppeert, naast, voor en achter elk van ons, in een overweldigende charge die elke weerstand en elk obstakel kan overwinnen, misschien zelfs de dood.
Henri-Louis Bergson - Frans filosoof en Nobelprijswinnaar Literatuur (1927) 1859-1941
Origineel: Tous les vivants se tiennent, et tous cèdent à la même formidable poussée. L’animal prend son point d’appui sur la plante, l’homme chevauche sur l’animalité, et l’humanité entière, dans l’espace et dans le temps, est une immense armée qui galope à côté de chacun de nous, en avant et en arrière de nous, dans une charge entraînante capable de culbuter toutes les résistances et de franchir bien des obstacles, même peut-être la mort.
Bron: L'évolution créatrice p.294, Ch.III"