Ik zag van de week op de tv dat ze een robot willen gaan inzetten om zo een objectief sollicitatiegesprek te kunnen voeren. Werkgevers laten zich blijkbaar leiden door uiterlijk en/of afkomst en meer van dat soort dingen. Joh… Zijn ze daar nu pas achter?! Dat had ik ze 30 jaar geleden al kunnen vertellen hoor. Maar ik heb er pas echt over geleerd, toen ik zelf de sollicitatiegesprekken moest gaan voeren. Dat was toen ik ergens teamleider was en ik vond dat aan de ene kant leuk, maar aan de andere kant vreselijk. Het lag er maar net aan met welke collega ik dat moest doen. Dat maakte een verschil van dag en nacht.

Alleen met collega E kon ik ervan verzekerd zijn dat we allebei even objectief waren. Met een hoop anderen vond ik het echt niet leuk. Ik heb aardig wat collega’s teamleider zien gaan en komen tot ik zelf wegging. De ene dacht met zijn kruis, een ander was erg arrogant en combineerde ook intelligentie aan een bepaald uiterlijk, zoals het zijne zo ongeveer. Kakker. En dan waren er nog van die mensen, dat konden ook die al genoemde weer zijn, die bijvoorbeeld iemand niet mochten, en die er dan uit wilden werken. E en ik hebben vaak genoeg voor iemand gevochten. En dat was ook niet echt altijd iemand waar wij dol op waren. Maar wij keken naar hoe iemand zijn of haar werk deed, zoals het hoort! Helaas waren zij en ik er niet altijd bij.

Ik kon daar zo van flippen, zoals het er daar aan toe ging, zo oneerlijk! Ik heb altijd gelijk gehad in hoe ik iemand inschatte op een sollicitatiegesprek, met hoe ik verwachtte dat die het zou gaan doen. Vaak mensen, die echt geweldig goede medewerkers waren maar die niet zouden zijn aangenomen, als ik er niet voor gevochten had. Dat weten ze niet, en hoeven ze ook niet te weten. Het ging gewoon heel vaak zo. Alleen samen met E had ik precies dezelfde inschatting bij mensen. Wat anderen dan ‘te oud’ vonden, daar zagen wij ervaring en levenswijsheid. Ook met het opleiden konden wij inschatten of iemand net iets meer tijd nodig had. En die wilden wij ze dan ook geven, terwijl anderen dan al met het ontslag op de proppen kwamen.

Echt hoor, dat slokte een aardig deel van mijn tijd op. Ik voelde het ook een beetje als mijn verantwoordelijkheid, zeker als ik iemand had aangenomen. Gewoon even in de gaten houden. E en ik hadden wat dat betreft alles goed op orde. Maar ja, het mocht zo niet blijven, gelukkig ergens, toen zowel zij als ik weg waren. Ik zou zo’n job ook nooit of te nimmer weer willen hebben. Mensen van de wc afhalen als ze na 5 minuten nog niet terug waren. Kijk, je hebt altijd mensen, die kleine kinderen blijven en als je die er niet op wees dat 10 minuten pauze, geen 20 minuten betekende, dan waren ze helemaal nooit meer binnen gekomen.

Wat dat betreft ken je je pappenheimers binnen de kortste keren. Je weet precies wie er wel of geen misbruik maakt, of de boel in de maling neemt. Maar, wij moesten het bij iedereen in de gaten houden want als de cijfers uitwezen, dat ze steeds allemaal bij jou zo lang op het toilet zaten, dan werden wij er ook op afgerekend. Daarom zei ik ook tegen die meneer van het UWV, dat als hij me nog eens heel ziek wilde maken, hij me dan moest dwingen daar weer in te gaan werken. Nooit meer op een callcenter! Want dat is overal hetzelfde, al zullen er niet overal van zulke griezelige karakters leiding geven... En het is zo'n oneerlijk beroep ook, callcentermedewerkers hebben niet een normale baan! In geen enkel ander beroep wordt er zo op je gelet en willen ze elke seconde dat je in dienst bent een slaatje uit je slaan.

Alles wordt namelijk geregistreerd en genoteerd. Hoe laat je inlogt, hoe lang je op nawerk staat, hoe lang je op pauze staat, je gesprekken worden opgenomen en nageluisterd. Echt bizar allemaal bij elkaar. En de leidinggevenden moeten op alles letten en worden voor alles op het matje geroepen. Nou sorry hoor, dat is toch niet menselijk meer? En dus wilde ik nooit meer zoiets doen. Maar ik moest praten als brugman, omdat het, net als apothekersassistente, een krapteberoep is. Ze zitten te springen om leidinggevenden die al eerder callcenters gerund hebben. Brrr! Mij echt niet gezien.

Dus ik heb het ene krapteberoep voor het andere verruild eigenlijk. Alleen is dit veel leuker, toch veel verantwoordelijkheid, waar ik van hou, maar de apotheker runt de boel als de uiteindelijke eindverantwoordelijke. Grappig ook, want ik heb nu helemaal geen pauzes meer, alleen tussen de middag maar goed, dat zal ook niet overal zijn, heb ik al gehoord van klasgenoten. Ook toen ik bij de andere apotheken had gesolliciteerd voor een stage, hadden die andere 4 gewoon pauzes. Ach je hebt het zo druk, je hebt er niet eens erg in.

Dus, zo’n robot, tja. Oké, over objectiviteit hoef je dan niet meer wakker te liggen maar toch… Dat ding kan niet voelen. Want ik heb vaak genoeg mensen niet aangenomen, die een flink masker op hadden. Daar kijk ik bij tijd en wijle namelijk redelijk goed doorheen. Al heb ik er bij een paar wel erg gefaald, achteraf gezien, dat dan weer wel. Maar dat komt omdat ik meestal alleen het goede wil zien. Alleen soms ‘voel’ je dat er iets niet klopt, niet altijd hoor. Maar dan liet ik mijn gevoel wel eens overheersen. Je kan dat wat van die vragen stellen, waardoor je snel doorhebt wat voor vlees je in de kuip hebt om het te bevestigen maar dat is ook niet waterproof.

Nee, ik vind het geen leuke bezigheid maar een robot? Dat lijkt me toch ook weer een totaal verkeerde keuze. Dan mis je toch echt de menselijke nuances in alles. En neem het feit niet weg dat dat ding er gruwelijk uitziet, en ik ervan weg zou lopen! Ik denk gewoon dat het zaak is, in elk bedrijf, dat je de juiste mensen op de juiste plek zet. Iets waar het bij die werkgever ook enorm aan ontbrak. Dan heb je namelijk ook goede en objectieve mensen die sollicitatiegesprekken moeten voeren. Zo simpel is het eigenlijk. Maar ja, daar liepen ook de leidinggevenden zo subjectief te zijn, dat het niet meer normaal is. Dus tja, dan gaat het bedrijf toch echt geen eeuwen mee. Weet je waarom? Omdat eerlijk nog altijd het langst duurt

Wil je het nog eens zelf lezen, hoe dat dan gaat met zo’n robot, mocht je het gemist hebben, klik dan HIER...

"Waarlijk leven doe we slechts enkele uren van ons leven…

Origineel: Nous ne vivons vraiment que quelques heures de notre vie.
Bron: Carnets 1942-1951"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Sjongejonge zeg, al dagen lang wordt hier het nieuws overheerst door moorkoppen en zigeuner schnitzels. Of oh nee, dat mag nu niet meer. Kijk, we hadden vroeger de ‘negerzoen’, waar ik als kind never nooit over had nagedacht eerlijk gezegd. Dat dit niet kon kwam niet in me op omdat ik het niet als een letterlijk iets zag. Ik zag gewoon dat lekkere crackertje met wit spul en harde chocolade eromheen. Nu, als ik er echt bij stil ga staan, denk ik ook, ja, dat kan misschien wel niet. En dan heb ik tegelijkertijd het probleem te pakken. Ik denk dat de meeste Nederlanders gewoon echt niet racistisch zijn, en daar bedoel ik niet mee dat het niet bestaat natuurlijk, voor ik dat weer krijg.

Nee, helaas zijn er nog genoeg van die onbewusten die zo lelijk doen tegen alles wat ‘anders’ is dan zij zelf zijn. Het gros heeft er gewoon nooit bij stilgestaan. Daarom is het ook zo schokkend, net als bij die hele zwarte piet affaire die elk jaar weer de, zwarte, kop op steekt, als zoiets opeens uit zijn context wordt gerukt en er iets lelijks van gemaakt wordt. Want, ik geloof echt met de hand op mijn hart, dat het nooit een kwetsende bedoeling had. Over zwarte Piet hou ik sowieso op, omdat dit juist het tegenovergestelde is van racisme, als je het verhaal kent. Nu was de ‘moorkop’ aan de beurt. Mijn favoriete gebakje, vooral met die echte banketbakkers slagroom en het beste soezenbeslag en dan die zachte dikke laag chocolade, al vind ik de harde variant ook wel lekker.

Die bakker die gisteren bedreigd werd en zijn zaak moest sluiten omdat hij de moorkop voortaan roomkop noemt in zijn zaak, dat is toch ook weer het andere uiterste. Belachelijk! De Hema, die echt heerlijk gebak heeft, noemt hem voortaan chocoladekop. Tja… Ik vind het allemaal wat ver gaan maar het interesseert mij niet, als ze maar even lekker blijven. Alleen zit het er bij mij al bijna 60 jaar in, om moorkop te zeggen. Dus neem me niet kwalijk als ik me daar eens in vergis. Gooi me niet gelijk in het cachot. Ik kan er niks aan doen. Ik bedoel het dan echt niet rot of zo. Ik vraag me alleen af, wat er allemaal moet gebeuren met al die andere dingen, die ik regelmatig in de schappen zie staan.

Wat te denken van zigeunersaus of zigeunerschnitzel? De jodenkoek, die is helemaal erg want die komt ook nog uit de over, als we het dan helemaal door gaan trekken. Sorry hoor, ik heb altijd gedacht, dat jodenkoeken, gewoon een recept was, dat door joden zo gegeten werd. Zoals je ook Afrikaanse boontjes hebt, die eten ze daar in Afrika. Toevallig zei een getinte mevrouw in het nieuws dat zij juist altijd met chocolade werd vergeleken en dat dus chocoladekop ook niet kon.

Misschien moeten ze het steenpuist noemen en de chocolade groen kleuren? Omdat alles eruit spuit zodra je het aanraakt. Toch? Wat nou? Niet smakelijk? Nee, dat vind ik deze hele discussie ook niet maar ja. Ik moet het er ook maar mee doen! Zijn er geen ergere dingen in de wereld die je beter eerst op kan lossen om je er druk om te maken??? Jeetje zeg! En nou maak ik me er verdorie toch ook druk om… Stom!

Ik zag op het nieuws dat Kirk Douglas overleden is, een paar dagen geleden al. Mijn hemel! Wat zag die man er vreselijk uit!!! Ik schrok me een hoedje! En niet omdat hij zo oud was maar omdat hij totaal mismaakt was door al de plastische chirurgie die hij had laten doen. Oh wat erg! Ik begrijp dat nooit zo, eerlijk niet. Als mijn moeder, vader, tante, oom, weet ik veel waar ik nog meer van hou, iets laat doen, oké prima. Als je dat nodig vindt, moet je het niet laten. Misschien staat het inderdaad wel iets beter. Maar je kan dus ook te ver gaan. En wat ik me dan afvraag, zegt niemand tegen ze dat ze nu maar moeten stoppen? Maar ik verbaas me ook continue over het feit, dat ze dat zelf niet zien.

Ik weet dat anderen mij anders zien dan ik mezelf zie. Ik weet dat dit normaal is een ook zo hoort. En ik heb het niet over mooi of lelijk want ook dat is enorm afhankelijk van smaak. Al kan je wel gemiddelden hebben wat mooi of lelijk betreft. Ik weet nog wel, dat ik met mijn beste vriendin Marianne, op het strand lag. Dan lagen we mannen te bekijken en dan werd zij lyrisch over iemand, en ik maar zoeken en zoeken wie ze nou toch bedoelde. Eindelijk begreep ik wie zij op het oog had maar ik had dat niet gezien, omdat ik die man een engerd vond. Zo veel kan dat zelfs verschillen. De man waar iemand kwijlend naar kijkt, kan bij mij braakneigingen opwekken. Dus daar gaat het niet om.

Het gaat mij erom, als het er niet meer ‘natuurlijk’ uit ziet of gaat zien. Hoe kan zo’n plastisch chirurg met zichzelf leven? Zou die trouwens, als een soort van gevolg voor die oorzaak, in een volgend leven spuuglelijk geboren worden? Want vroeger hadden ze zulke mismakende opererende mensen niet, al hadden ze toen vast wel weer andere dingen, die er nu ook niet meer zijn. Dat zal elkaar wel opheffen. Als je kijkt naar Kirk Douglas, tja, zijn vrouw en zonen zijn zelf ook van die plastic poppen geworden. Dus die zullen zoiets dan niet zeggen. Maar ze zijn zelf toch ook niet blind?! Lelijke poppen hoor, vind ik dat. Kijk, vroeger dacht ik, als ik het geld had, dan zou ik misschien ook wel een beetje de rimpeltjes omhoog laten halen, met een featherlift of zo. Maar dat punt ben ik ondertussen ook alweer voorbij. Dus ben ik nu blij dat ik toen het geld niet had.

Nu accepteer ik mezelf gewoon zoals ik ben, en als ik om me heen kijk naar andere mensen van 58 dan zie ik er echt heel goed uit. Wat dat betreft heb ik echt goede genen en dat is wel fijn natuurlijk. Dat ik gewicht kwijt wil, is niet meer, zoals vroeger wel, om er beter uit te zien maar omdat dat veel fijner aanvoelt met alles. Je maakt het jezelf moeilijk als je zwaarder bent, dat is gewoon zo. Maar ik heb op zich niet eens zo heel veel rimpels. Mijn voorhoofd is zelfs nog gewoon glad, gladder dan van menig 35 jarige hoor. Daar doe ik niks voor maar ik vind het wel fijn, dat moet ik eerlijk toegeven. Al zie ik genoeg verval hoor, als ik in de spiegel kijk.

Ik zocht online naar foto’s van die celebreties die te ver zijn gegaan en ik vond een hele pagina! Oh man, die was shocking! Ik vond het al, en ik gruw van series als the bold and the beautiful maar je ziet wel eens tijdens het zappen iets voorbij komen, dat die Taylor zo lelijk is geworden. Dat vond ik vroeger een bloedmooie vrouw, weg verplastict! Net zoals Priscilla Presley, zonde! Oh en ik wist dus niet dat Donatella Versace eigenlijk ooit best mooi was! Op die pagina, zijn vooral de Barbie en de Ken gruwelijk. Die zijn echt totaal mismaakt! Nou ja, kijk zelf maar, klik hier  

Waar zal die Kirk daarboven nou achter komen? Ik denk dat hij nog eens een leventje terug moet, om te leren dat je zo ijdel niet mag zijn. Want echt, je kán ook te ver gaan. En dat ging hij wel, vind ik. Maar goed, ik mag er niet over oordelen, en dat wil ik ook niet. Ik vond het alleen zo zonde, van iemand die zo knap was geweest in zijn jonge jaren. Ik weet namelijk zeker, mocht hij niets plastisch gedaan hebben, dat hij een charmante en nog steeds aantrekkelijke oude heer was geworden en niet het plastic karikatuur van zichzelf dat ik zag. Zo zonde! Boven wordt je alsmaar jonger juist, maar ik denk dat je dan eerst niet meer zo erg ijdel mag zijn, heb ik zomaar zo’n voorgevoel van…

"Voordat je naar bed gaat, is een uitzicht op de sterrenhemel en een oor vol muziek, beter dan alle slaapmiddelen.
Origineel: Der Blick in den Sternenhimmel und ein Ohr voller Musik vor dem Zubettgehen, das ist besser als alle deine Schlafmittel.
Bron: Het Kralenspel"

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962

Ik zag van de week toch iets bijzonders langskomen op Facebook! Mijn mond viel ervan open, ik had er nog nooit van gehoord. Ik heb al verteld, dat ik vele rare triviale feiten weet waarvan ik niet eens weet hoe ik in hemelsnaam aan die kennis kom. Dus als ik dan eens een keer echt iets nieuws tegen kom, op een gebied waarvan ik dacht het meeste wel te kennen, dan vind ik dat geweldig. En ik ben een deler, ik wil altijd alles delen en al helemaal leuke of mooie dingen. Dus ja, dan krijg je er natuurlijk een heel blog over. Oh wat zou ik zo’n beest graag zien, want het gaat om een dier. Ik ben gek op dieren. Ze moeten wel twee tot vier poten hebben hoor. Meer dan vier, tenzij een geboorteafwijking wat ik niet erg zou vinden, of minder dan twee, ook die afwijking of een ongelukje telt niet mee, brrrrr!

Mijn moeder gaf mij, ik las al toen ik 3 was, vaak boeken om te lezen. Ik liep natuurlijk aardig voor. En toen ik 6 was of zoiets, kreeg ik een prachtige dierenencyclopedie mét foto’s. Oh wat was ik er gek mee! Ik heb die boeken helemaal gelezen en zo veel kennis opgedaan, die op die rare manier is blijven hangen. Maar van een Harpij adelaar heb ik toch echt, tot van de week dan, nog nooit gehoord! Wat een monster zeg! Vooral die ene foto dat hij in die boom zit. Oh mijn hemel, ik zou rennen alsof mijn leven ervan af zou hangen, als ik niet had geweten dat er zo’n vogel bestond. Niet dat ik hem hier in de Nederlandse bossen of heide kan tegen komen, maar stel!

De natuur is rijk en onovertroffen, veelzijdig, indrukwekkend en wonderbaarlijk, dat blijkt maar weer. Van dit soort zeldzame creaties kunnen zelfs de meest toegewijde natuurliefhebbers en de meest ervaren natuuronderzoekers de rillingen over hun rug krijgen, denk ik zo. De Harpij, een wezen van bewonderenswaardige grootte. De majestueuze vogel heeft een kroon van verhoogde grijze veren, verbluffende ogen, een expressief gezicht en een zwartgrijze verenkraag. Ze zijn vernoemd naar het mythische wezen Harpy - een half mens, half vogel persoon. Nou, dat vind ik verdorie niet zo raar en ik zou het nog bijna geloven ook!

Harpijadelaars zijn de grootste, krachtigste roofvogels die in regenwouden worden gevonden en behoren tot de grootste soorten adelaars wereldwijd. Duh! Deze adelaar kan tot een meter hoog zijn, met een spanwijdte van meer dan 2 meter, wat korter is dan andere adelaarssoorten. Mannetjes, of nou ja ‘tjes’,  wegen tot zo’n 6 kilo, terwijl vrouwen zwaarder zijn, met een gewicht tussen 6 tot 9 kilo. Afgezien van hun gewichtsverschillen, zijn ze identiek qua uiterlijk. Valt me nog mee, ik had ze zwaarder verwacht, aan de foto te zien. Vanwege hun eigenaardige gezicht en grootte beweren sommigen dat deze vogels eruit zien als mensen die een vogelkostuum dragen. Zo zien ze er ook wel een beetje uit.

Hun natuurlijke habitat is het bovenste bladerdak van tropische laaglandbossen, dat zich uitstrekt van Mexico tot Brazilië en Noord-Argentinië. Het zijn roofvogels en er zijn twee soorten, het Amerikaanse en het Papoea-type. De krachtige klauwen houden de Harpij aan de top van de voedselketen in het bos en ze eten grotere prooien dan kleinere vogels, waaronder luiaards, slangen, boomstekelvarkens en apen. Ik zou mijn baby ook in de gaten houden, denk ik zo, als ik daar woonde.

Het zijn uitstekende jagers, met een snelheid tot 80 km per uur. Als zoiets boven mijn autootje zou vliegen, dan zou ik toch ook een beetje bang worden, dat hij het hele autootje even meeneemt naar het nest… Ook besparen ze hun energie en vliegen ze niet over lange afstanden, maar zitten ze uren op een uitkijk, wachtend tot hun prooi verschijnt. Slimme jongens, die Harpijen. Helaas bedreigt ontbossing hun habitat, en tegenwoordig zijn Harpy adelaren een zeldzaam gezicht in Midden-Amerika. Best wel zonde maar ja, die beesten moeten ook hoger evolueren. Zo werkt dat nou eenmaal.

Omdat ze bovendien monogaam zijn en om de twee jaar slechts één zeearend grootbrengen, kan zelfs een kleine daling van het aantal hun bevolking drastisch beïnvloeden. Dit kan op zijn beurt ook andere verliezen veroorzaken, omdat ze van nature de populaties van dieren zoals kapucijnapen regelen. Tja, zo gaat het met alles in de wereld nu zo’n beetje. Chaos en ellende. Trump blijft president, hoorde ik gisteren. Ik weet niet of ik daar nou wel of niet blij mee moet zijn. Ik vertrouw er maar op dat ze boven heus wel weten wat ze doen moeten. Dus laat ik dat in elk geval maar los. Het zal een reden hebben dat deze rare man aan het hoofd van de grootste natie ter wereld staat.

We zitten nou eenmaal in de chaos die nodig zal zijn om orde te creëren. Daar doe je niks aan je moet er alleen doorheen. Eigenlijk net als bij alle andere dingen in het leven, of ze nou moeilijk, leuk of makkelijk zijn. Je moet er hoe dan ook doorheen. En wie weet wat voor moois je vindt aan de andere kant van, ja van wat eigenlijk? Tunnel?  Nou ja, in elk geval aan de andere kant van waar je doorheen moest vanaf waar je begon. Dat geldt voor alles wel, zelfs voor dood gaan, of beter gezegd over gaan. Dood bestaat namelijk niet.

Maar daar kom je pas achter als je dood gaat. Maar gelukkig zijn er mediums en zijn er verschillende graden van mensen. En hoe hoger je graad is lichamelijk, zegt dan weer niets over hoe hoog je geestelijke graad is. Dat vond ik in het begin, toen ik al deze materie aan het leren was, erg verwarrend. Echt zuivere graden zijn er niet eens meer, dat hebben we zelf miljoenen jaren geleden al door elkaar gegooid. Vandaar ook ziektes en gevoeligheid voor het weer en temperaturen. Anders hadden we daar geen last van gehad. Ik weet wel, het komt weer goed met ons allemaal. Zelfs hier op de stoffelijke aarde. Vandaar het zooitje waar wij, die nu leven, midden in zitten! Dat is de aanloop tot de grote verandering. Het kan nog even duren maar die komt wel! Al zal ik het waarschijnlijk vanaf boven moeten bekijken. Al hoop ik dat het eerder mag zijn!

Bron informatie harpij adelaar: healthyfood.com (nee, gelukkig niet met recept...)