"De kracht van nauwkeurige observatie wordt door mensen die het niet hebben vaak cynisme genoemd.

Origineel: The power of accurate observation is commonly called cynicism by those who have not got it."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Nog maar heel even verder te gaan, met het laatste stuk van het symposium en het deel van Ludo Vrebos van de Jozef Rulof Stichting. Dat was voor mij gewoon het mooiste en beste deel. Hij vertelde heel mooi, over de rechtszaak die er ooit in België was aangespannen tegen de stichting. Hij moest toen, als bestuurder van die stichting, de boeken maatschappelijk verantwoorden en daar is hij behoorlijk mee bezig geweest.

Rulof heeft het in de begin boeken, over rassen. Ook in het boek volkeren der Aarde, gaat het over de 2^e wereldoorlog, want hij schreef het boek, vlak voor die oorlog begon. Hij wist uiteraard ook al dat die zou komen, vandaar het boek. Hierin wordt veel uitgelegd over het waarom van die 2^e wereldoorlog, die van kosmische betekenis was. Dat ga ik hier en nu niet uitleggen, dat gaat ook niet. Maar in elk geval, helaas vind je dit soort mis informatie ook op het internet, als je op de naam van Jozef Rulof googelt.

Ik ken mensen die dan vertellen over de boeken en dan gaan mensen wel eens googelen en dan vinden ze dat Rulof discrimineerde en jodenhaat propageert. En er is echt niets minder waar! Maar ga er maar eens aan staan. Als je stukken tekst uit zijn context haalt, kan je een mooi sprookje een nachtmerrie laten lijken en dat hadden ze hier ook gedaan. Maar leg het maar eens uit aan een troep rechters. En dat heeft Ludo gedaan en met glans! Hij heeft de rechters de boeken laten lezen en ook zij kwamen tot de conclusie, het gaat alleen maar over liefde in deze boeken. En hij vertelde ons ook, dat de mensheid van toen, die hadden het nog over rassen, dus moesten de Meesters dit wel zo noemen, omdat de boeken als eerste bij deze mensen terecht zouden komen. Niet gek natuurlijk. Nu, 100 jaar later, is er zoveel veranderd al, ten goede, al zijn we er nog lang niet.

Nu spreken we niet meer zo maar, als je de boeken verder leest, meer boeken leest, dan gaan de Meesters er ook mee verder. Die zeggen dan, zo hebben we het je toen uitgelegd, omdat je het anders niet zou hebben begrepen. We hebben langzaam het zo opgebouwd, dat je begrijpt hoe dat zit en dat er eigenlijk geen verschil is in de rassen. Nee, er zijn alleen levensgraden en nu je dit bewust weet, kunnen we daar verder op bouwen. Mooi eigenlijk hè? Als Jozef in deze tijd was begonnen met zijn boeken, dan hadden ze het totaal anders moeten aanpakken. Maar je moet alles in de juiste context en in het juiste tijdperk plaatsen en dan begrijp je het echt wel. Tenminste, als je aan de boeken toe bent. De rechters moesten zelf de boeken gaan lezen en natuurlijk kwamen ze tot de conclusie, die alle Jozef Rulof aanhangers al direct weten, deze boeken gaan alleen maar over liefde! Logisch dat de stichting vrij was van vervolging! Liefde is waar het om draait en over gaat in deze boeken.

Ik weet dat het hele groepje waar ik bij zat, totaal geraakt waren door de mens die Ludo is en hoe tactisch, begrijpelijk en liefdevol hij alles uit heeft gelegd. Het is iemand die je een soort van inspireert! Die zou ik zelfs mijn pincode toevertrouwen! Dat wil wat zeggen hoor! Ook waren er nog een paar mensen, die hun eigen mooie verhaal mochten vertellen. Een dame die haar zoon was kwijtgeraakt, met het mooie verhaal hoe de boeken haar troost gaven. Iets wat ik heel goed begrijp, want je hoeft je niet meer af te vragen, of je je kind nog eens zal ontmoeten, je wéét het. En het verhaal van de meneer over het boek Volkeren der Aarde. Ik zat met tranen in mijn ogen. Ik heb met datzelfde boek ook een hele aparte ervaring, maar dat komt in het boek dat ik al aan het schrijven ben. Verder schrijven, kan ik pas weer na deze opleiding, als ik een baan heb.

Er sprak nog een dame, maar daar kreeg ik diepe rillingen van over mijn rug! Brrrr griezelig. Daar laat ik het verder bij. Ik mag mijn mening hebben maar als die heel lelijk is, dan spreek ik dat liever niet uit. Ik denk dat mensen die er waren, direct zullen weten wie ik bedoel. Erna was er nog gelegenheid tot het stellen van vragen en een aantal mensen, maakten daar gebruik van. Er zaten goeie vragen bij. En toen kwam die dame weer terug, die raakt opgewonden van het spreken in een microfoon, zullen we maar denken. Ik kan anders ook haar gedrag niet verklaren. Ik dacht altijd, dat je bij het lezen van deze boeken niet ‘godsdienstwaanzinnig’ kon worden, maar ik heb al een aantal keren, mijn vergissing hierin bemerkt. Kwestie van ego, kreeg ik als antwoord op deze vraag van mij, van PeeT. En ja, dat verklaart weer alles.

Miranda vloog nog even naar Ludo, om hem te bedanken voor zijn mooie uitleg. Ik ging met Chris even naar de auto’s om de mooie flessen op te halen. Bedankt Chris! Ik maak wat moois voor je, zodra ik weer tijd heb. En toen zijn wij weggegaan, de borrel hebben we overgeslagen want Miranda was erg moe en ik ook. Wij zijn gelijk doorgereden naar de Griek waar we heerlijk hebben gegeten en veel hebben gelachen. Het was een cadeau van Miranda voor mijn verjaardag nog. Gekke meid! Nou, dat maak ik echt een keer goed met haar! Het was echt heerlijk. Lekker napraten over deze mooie dag en over nog veel meer. We zien elkaar veel te weinig maar wie weet, heeft er een apotheker in Zevenbergen opeens plek en dan verhuis ik er zo heen hoor! Lijkt me heerlijk!

Nee, echt niet om dichter bij de Griek te wonen. Ik ben niet zo’n vleesmens meer maar het was echt lekker. En gezellig. Ouzo erbij, oh ik was vergeten hoe lekker dat is! Ik ben gek op de smaak van anijs, dus ook Sambuca, Anisette, Ricard, Pernod, heerlijk! Nog koffie na en daarna gingen we de hondjes ophalen bij haar moeder. Haar moeder heeft ook een wit dier gered uit Athene, net als ik. Zij een hond en ik een kat! Die was net zo enthousiast tegen mij, als de hondjes van Miranda. Beesten komen altijd op me af. Zelfs als ik langs een weiland wandel, komen de koeien of paarden met me meelopen. Daar hebben ze in België wat om afgelachen, als we elke maandag een paar kilometer aan het lopen waren. Ze voelen waarschijnlijk wel, dat ik van ze hou.

Met hondjes terug gereden, naar Miranda waar mijn Lila op me stond te wachten. We waren allebei moe en ik ben zo de auto in geduikeld. Op naar huis. Zo lastig dat ze in Brabant die snelwegen onverlicht hebben. En wat ben ik blij met mijn bril tegen nachtblindheid op sterkte! Het blijft lastig maar lang niet zo erg als zonder. Vlakbij de Moerdijk, zijn de lichten er gelukkig weer. En vanaf ik bij de van Brienenoordbrug ben, ben ik zo thuis. Ik kwam boven, nog vlak voor het snoepietijd was. Alleen had ik mijn gsm in de houder laten zitten in de auto. Zucht. BlonT!

Ik weer naar beneden, en terwijl ik de telefoon pak, gaat mijn ‘snoepietijd alarm’. Het is 20u20 en ze zitten met smart te wachten boven, want zij hebben die wekker ingebouwd. Dus als allereerste maar de cits hun snoepies gegeven en daarna pas de timerbakken opgeruimd en ze hadden alles op. Ik ben op de bank geploft, en niet veel later ben ik gaan slapen. Ik was ‘op’. Niet gek met al dat school en die examens er ook nog tussendoor. Mijn hemel wat zal ik blij zijn als ik uit die opleiding ben en in een baan zit. Waar mijn vrije dagen dan ook echt vrije dagen zullen zijn en niet dagen om te studeren. Ik kan bijna niet wachten tot het eindelijk zover zal zijn!

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.

Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.

Die mensen moeten er zijn.

Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonika spelen.

Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.

Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.

Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkeloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen

Bij dat soort mensen wil ik horen!

Die op het tuinfeest
in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten
al naar huis zijn gegaan

Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven

Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
'ik hou van jou'

Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten

Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooiigheid

Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin

dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
I love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan

en vallen
en vallen
en vallen

en OPSTAAN

Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR

en DOOR........

gedicht: Toon Hermans

Toon Hermans

De lezing van meneer Maljaars was dan geen spijs voor onze oortjes maar voor vele anderen misschien wel. Wij zijn echt van de waarheden uit de boeken, daar blijven wij bij. Jeetje joh, die boeken zijn geschreven door Meesters uit het licht, daar ga je toch niet aan zitten klooien als stoffelijk stukje onbenullig? En Bram, als ik Bram mag zeggen, vast wel, waarschuwde wel, dat we niet te vast moesten blijven zitten in de boeken. Natuurlijk moet je geen dogma’s creëren.

Maar dat is het niet, hij mist nog net een klein stukje, die wij wel hebben. Namelijk volledig van binnen weten, dat die kosmische wetten nou eenmaal zo in elkaar zitten. Daar vált niets aan te veranderen, al zou ik dat zelf zelfs willen. En dat zou ik best af en toe willen want ze lijken af en toe erg streng, zolang je nog niet al het licht hebt van binnen. Maar dat is dan ook juist de bedoeling. Als je ze volledig begrijpt, dan zie je, dan voel je dat het alleen maar rechtvaardigheid is. Maar dan moet je wel naar jezelf durven kijken en accepteren, dat ook jij niet altijd zo’n lieverdje bent geweest.

Uiteindelijk was Bram klaar, uiteraard hebben we geklapt voor hem. Hij had er veel werk van gemaakt, ook van de prachtige foto’s met zijn eigen teksten en teksten uit de boeken. Ik vind het toch maar knap hoor, wat hij allemaal gedaan heeft. Ook zo’n lange, lange lezing geven, is echt geen kattenpis. En hij brengt toch veel mensen naar de boeken en daar kan ik altijd alleen maar blij om zijn. Al kan je dan aan de andere kant ook wel zeggen, dat je niemand kan dwingen of pushen. Je kan ze lezen of het lukt je niet. Je wilt ze lezen, of je wilt dat niet. En zelfs al wil je het, en je afstemming is daar nog niet, dan lukt het je ook niet. En dan komt dat een volgend leven wel, of het leven daarna. Dat gaat vanzelf, daar hoef je helemaal niets voor te doen. Of iemand nou blogs schrijft erover of hele websites, de enkeling die ze hoort te vinden, vindt ze echt wel. Of de boeken vinden hen. Kan ook. Maar toch, alle beetjes helpen.

Daarna kregen we een film te zien, over de jeugd van Jozef Rulof. Eigenlijk ging dat net zo, die route, als toen ik met mijn moeder in ’s Heerenberg was. De film was namelijk gemaakt door Ritchie Vermeire, en de gids van toen, die ook alles vertelde in het filmpje, is zijn vader Guido Vermeire. Die kan gigantisch leuk vertellen altijd, en dat doet hij in het filmpje ook.

Wel in het Vlaams natuurlijk en dan heb ik het voordeel dat ik daar 8 jaar gewoond heb. Een aantal Nederlanders zeiden er weinig van te hebben verstaan en dat begrijp ik wel. Ik heb het ook moeten leren en dat was ook niet over 1 nacht ijs gebeurd. Het was nu wel in mijn voordeel, want ik kon alles verstaan. Je kan wel denken, maar dat is allebei Nederlands, maar waarom denk je dat Belgen Nederlandse series ondertitelen en hier in Nederland Belgische series worden ondertiteld? Niet iedereen kan het volgen zomaar. Na 8 jaar in België wonen, kan ik het wel.

Het was echt een leuk filmpje, vonden wij. En al helemaal, omdat ik daar zelf toen, samen met mijn moeder nog, heb gelopen. Dat maakte het extra leuk om te zien. Het geboortehuis van Jozef, dat niet toevallig nu een kringloopwinkeltje is, dat ‘de zevende hemel’ heet. ’s Heerenberg alleen al, de berg van de Heer, daar is hij niet voor niets geboren. Zo’n ontzettend leuk dorpje en er hangt zo’n hele fijne sfeer, dat voel je gelijk. De grintweg, waaraan hij woonde, het kleine stukje lopen naar het bos, waar het Juddekerkhof nog steeds is. De bossen door naar Montferland, waar je langs de velden komt waar Jozef voetbalde. Als hij niet deze boeken moest schrijven, was hij vast prof voetballer geworden, zo goed was hij. Het kasteel, de kerk, de velden, erg leuk om te zien weer.

Daarna gingen we lunchen en Miranda moest natuurlijk even nicotine tappen. We kwamen nog wat meer mensen tegen. Zo grappig eigenlijk want je ziet allemaal bekende gezichten, maar je moet even kijken naar het naambordje, voor je kwartje valt. Net zoals met Wim van Dam, ik zat gezellig met hem te babbelen en opeens besefte ik dat hij ‘Wim’ was! Oh verrek! Ben jij nou Wim! Miranda had het ook niet in de gaten, zo grappig! En dat terwijl we heel veel contact hebben op Facebook in de Rulof groepen. Zo zie je maar. Maar je voelde wel dat je tussen allemaal gelijkgestemden zat. Heerlijk is dat. Klaar heb ik gezien, Jutka en haar partner en vooral eindelijk Adriana ontmoet! En nog veel meer mensen die ik alleen nog maar via Facebook kende. Leuk is dat hoor!

Later ook nog even Sander, nu met vriendin,  gezien, die was er vorige keer in Antwerpen ook bij. Hij dampt en rookt nog steeds en ik niet meer. Toen dampte ik nog wel namelijk en heb ik hem zijn oren van zijn hoofd gevraagd want ik wist nog niet zoveel van dat dampen toen. Apart toch, dat ik zo in ene keer gestopt ben. Zelfs op school gaan er lessen over hoe moeilijk stoppen met roken is maar ja… Nou ja, hak en tak, verder over het symposium: Je kan zo lekker gelijk de diepte in, met al deze mensen.

Dat we het hadden over vorige of volgende levens, de sferen, het leven in hogere universa, of bezetenheid en weet ik het allemaal, daar kijkt geen Rulof lezer van op. Wij kennen alles wel en weten hoe het zit. Daarom kunnen we overal over spreken, alleen als je dat soort dingen zegt, tegen mensen, die niet met deze materie bekend zijn, dan schrikken ze zich een hoedje. Vroeger noemden ze het occulte wetenschap, ik noem het gewoon kennis van de kosmische wetten. Daar komt iedereen vanzelf wel achter, daar is niets engs aan.

Na de pauze, kwam er een lezing door Guido Vermeire. Daar ging even iets mis omdat hij een beetje onwel werd. Toch wilde hij gewoon doorgaan en na een tijdje ging het geloof ik wel weer met hem. Je maakt je dan toch een beetje bezorgd maar je kan veel zeggen, wilskrachtig is hij zeker want hij gaf het niet af. En als laatste spreker, kwam de man die de stichting van Jozef Rulof runt, Ludo Vrebos, een lezing houden. Goh, wat een bijzondere man vond ik dat. Ik had dat al gemerkt in een paar mails die ik met hem gewisseld heb, over het een en ander over de boeken. Al snel merkte ik, dat ik niet de enige was die geïnspireerd werd door deze man. Het is zo’n integer en bescheiden mens. Hoe  hij de dingen uitlegde, daar begreep je het niet alleen gelijk door,  maar het was ook zo liefdevol verteld. Je werd er helemaal door omhoog getrokken! Niet zo raar dat zo’n iemand de stichting runt, die in 1946 is opgericht door Jozef zelf. Mooi eigenlijk hè.

Echt hoor, hij sprak heel rustig en heel erg duidelijk. En met zo’n begrip voor wat hij doet ook, en vooral over de boeken en hoe de boeken zijn opgebouwd. Dat de een nou eenmaal sneller gaat dan de ander, maar ook dat je een ander hun eigen tempo moet gunnen. Dan komen ze er ook vanzelf wel. Het is zo met de boeken van Jozef, dat al lees je ze tien keer, het elke keer weer lijkt, of je een nieuw boek leest. Natuurlijk herken je wel iets, want je hebt het al gelezen een keer. Maar er staan zulke totaal nieuwe dingen in, dat je erover verbaasd bent. Ik viel bijna van mijn stoel, toen ik dat ontdekte. Alsof er iemand een ander boek in mijn kast had gezet. Maar het is niet dat er opeens nieuwe teksten in staan hoor.

Het is gewoon zo, dat alles wat je dan al gelezen hebt, hebt verwerkt na een tijdje. Dan heb je in je hoofd iets opgebouwd aan kennis. En eens dat is ‘gesetteld’ en je leest datzelfde boek weer, dan lees je het weer anders omdat je ondertussen meer begrip hebt, meer gevoel. Maar ook zijn uitleg over bepaalde dingen, was zo prachtig duidelijk. De boeken zijn opgebouwd, in een spiraalvormige kennisgroei. En ze beginnen met dingen te verklaren, in de tijd van toen, de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. Toen waren er nog begrippen als rassen en meer van dat soort dingen. Daarom wordt dit zo ook genoemd in die boeken. Maar we zijn bijna een eeuw verder en de wereld is ook gegroeid, op geestelijk vlak. Nu zou het niet meer nodig zijn zo maar ja, toen wel. En daar vertel ik morgen nog even verder over.

"De jongeren kunnen het, maar missen de wijsheid, de ouderen hebben de wijsheid, maar kunnen het niet meer.

Origineel: Nem a juventude sabe o que pode nem a velhice pode o que sabe."

José Saramago - Portugees schrijver en Nobelprijswinnaar Literatuur (1998) 1922-2010